اگه اینجوری پیش بره چند سال دیگه از افغانستان و پاکستان و ... هم میخوریم
مشکل سرمربی بازیکن نیست
مشکل نگرش حاکم بر مردم و کشور هست. کلا روحیه مردم اومده پایین. دیگه اون شور و نشاط رو نمیبینم. اکثر مردم به جای اینکه با شور و شوق دنبال کار و زندگی و پیشرفت باشن دنبال اینن که یه شبه راه صد ساله برن. البته حق هم باید داد. در شرایط عادی رسیدن به حداقل هایی مثل مسکن و ماشین اینقدر رویایی شده که همه دنبال اینن که یه جوری با کله کردن بقیه بتونن بهش برسن.
الان تقریبا تو خیلی از مسائل ملموس پسرفت داشتیم. شاید هم پیشرفت داشتیم اما به نسبت به پیشرفت بقیه کشورها واقعا عددی تبودیم. نمونه اش خودرو..
البته نمیخوام نق بزنم. پیشرفتهای خیلی خوبی هم داشتیم اما شاید اثراتش در زندگی مردم به اون شکل ملموس نبوده. اگه یه مملکت اونقدر پیشرفت کنه که سرانه درامد هر ایرانی از 1500 2000 دلار فعلی برسه به یه ژاپنی که 100000 دلاره اونقوته که مردم این رو تو زندگیشون حس میکنن.
یا اگه شرایط رفاه جامعه بره بالا. البته ما در صنایع پزشکی و نظامی پیشرفتهای خوبی داشتیم و قطعا این پیشرفتها در اینده کشور ما خیلی تاثیر گذاره اما خوب در مقایسه با مورد بالایی تاثیر گذاریش روی روان و روح جامعه کمتره. (البته به نظر من)
همین اتفاقات باعث شده که امید و روحیه پیروزی طلبی و جسارت مردم بیاد پایین. تو فوتبالمون هم همینه. تیمهامون ترسو شدن. مردم هم دیگه زیاد مسائل ملی مثل 20 سال پیش براشون مهم نیست. من یادمه 20 سال پیش بازی ملی که میشد همه دنبال مسائل ملی بودند. یا زمان جنگ کسی نبود که فکر و ذکرش این مساله نباشه (به جز یه عده معدود ادم سود جو و از خدا بیخبر که البته واقعا معدود بودند )
الان بازی تیم ملی رو من خودمم دیگه حس و حال نگاه کردن بهش ندارم. چون بازی نمیکنن.