سلام
خوب من امروز به یک صحنه ی درماتیک و خیلی زبیا برخوردم.اصولا" به نظر من آسمان همیشه یک سوژه ی بکر برای عکاسی هست.چون زمین داره به دست ما نابود میشه و هر چند آسمان هم سهمش کمی از زمین نداره منتها تو لنز دوربین علایمی از وجود انسان نیست و این یعنی همون چیزی که من میخوام.
امروز داشتیم والیبال بازی میکردیم با بچه ها.که یک دفعه چشمم خورد به این آسمون.راستش فکر میکنم لنز دوربین هیچ وقت نمیتونه زیبایی اون منظره رو به تصویر بکشه ولی با همین حال هم حداقل اینه که این پدیده یک جایی ثبت میشه.
یک پانورما گرفتم و همین طور یک عکس معمولی.دور وبر محله ی ما پالایشگاه هست که تو تصویر دوم میتونید کوره ها رو ببینید.شکل دود این کوره ها و همین طور رنگ ابرها دم غروب و خود غروب که پشت کوه پنهان شده بود برای یک روز دیگه.همه و همه با نهایت زیبایی ای که تصورش رو میکردم وجود داشت.حداقل کاری که میتونستم بکنم گرفتن عکس بود.
همین طور ظهر امروز خانواده نبودند و من و برادرم دست به کار نهار شدیم(غذای محبوب ما همین ماکارونی هست).که عکسش رو قرار دادم
امیدوارم بپسندید و منتظر نظراتتون هستم