اصغر فرهادی .:. سینمای اجتماعی

[hadi68]

جدایی علاوه بر بهترین فیلم خارجی، نامزد بهترین فیلمنامه غیر اقتباسی هم شد.:happy:
Academy Awards 2012 | Road to the Oscars -- IMDb

 

[f@rzad]

جدایی علاوه بر بهترین فیلم خارجی، نامزد بهترین فیلمنامه غیر اقتباسی هم شد.:happy:
Academy Awards 2012 | Road to the Oscars -- IMDb

درود

قرار گرفتن نام اصغر فرهادی کنار بزرگانی مثل وودی آلن جدا جای افتخار داره ..

​

 

[Radiohead]

منم اومدم مراتب تعجبم رو اعلام کنم! هر چند واقعا شانسی برای فیلمنامه براش نمیبینم ولی همین که نامزد شد جای بسی خرسندی داره!

 

[H-C]

واقعا این نامزدی فیلمنامه خیلی بزرگ هست !! خیلی سخته !

منم اومدم مراتب تعجبم رو اعلام کنم! هر چند واقعا شانسی برای فیلمنامه براش نمیبینم ولی همین که نامزد شد جای بسی خرسندی داره!

قربان چه عجــــب !

 

[Fearless]

این قطعا اتفاقی ه که می تونه منو مجاب به دیدن این فیلم کنه!

تبریک میگم.

 

[Paranoid Android]

هر دم از این باغ بری می‌رسد!

Good people facing impossible questions
BY ROGER EBERT / January 24, 2012





​

In its own way, the success of the Iranian film "A Separation" is as remarkable as the success of "The Artist." Neither one seems made for an American audience. One is silent and black and white. The other is from Iran, a nation not currently in official favor. Both just won Academy Awards nominations, following their victories at the Golden Globes last week. "The Artist" had ten, and "A Separation" was nominated not only for best picture but, in a surprise, for Asghar Farhadi's original screenplay. l
The intriguing thing about his screenplay is that it gets us deeply involved, yet never tells us who it thinks is right or wrong. How do you choose between a husband and a daughter? Between a wife and a father? There's an ancient ethical question, I mentioned to Farhadi in an online conversation. Your wife and your mother are both drowning -- which would you rescue?" Is there a correct answer to this question? l

"I would want to save both of them or die trying," he said. "I know that's a cop-out, but the pain that comes along with choice is a result of real liberty, and the pain of choice is the result of being free to choose. Determinism and Authority exist side by side in this ancient example. In the film I essentially try to ask this very question. Do we choose Termeh, the adolescent girl with a long future in front of her, or do we choose the old man with and a past that is already behind? Do we sacrifice the future for the past? Having them both is the obvious ideal, but it is impossible here. This is the crossroads, and the choice is the important thing. The choice between Termeh and grandfather, representatives of the past and the future, runs through the film on a greater level and through the struggle of two social groups. One looking towards the future and the other attached to the roots and the past. It is the struggle of the past and the future." l

In a broader sense, we might expect the film to be critical of Iranian society. Although its events are embedded in the fabric of modern Iran, I'm unable to determine what its opinions are. All the important characters in the film are seen positively. There are no bad people here. Nothing that happens is the "fault" is anyone. They are good people facing impossible questions of the heart. In his Oscar-nominated screenplay, what is Farhadi's point of view? l

"I've always felt that the filmmaker's point of view is secondary to the way that the film is accomplished," he said. "That's what really links the viewer to the film. The viewing public sees a series of images and either embraces it or lets it go. For me the cinema has always been the most important thing -- and features like being critical only come next. Being critical doesn't add value to a film, any more than a choice of genre does. It really comes down to precise and focused writing and structure. l

"Instead of the expression of 'critical cinema,' I prefer to use the term 'questioner cinema.' I like to put a question mark around the issues I'm concerned about. This is a way of inviting the viewer to critique, without my views getting in the way. I prefer to add numerous question marks to every issue. I think a cinema that asks questions is preferable to a cinema that is stylistically critical." l

The great Iranian director Jafar Panahi is now in prison. Reuters reports: "He is accused of making a film without permission and inciting opposition protests after the 2009 Iranian election. He was jailed for six years and banned for 20 years from filmmaking, writing or any other form of artistic work." Now that "A Separation" has won the most international acclaim of any Iranian film, what has the popular and official reaction been like? l

"Mostly people have liked the movie. It has had a large audience and fortunately has evoked a lot of discussion, which is exactly what I hoped would happen. Seeing people gather in little groups after each screening to discuss the film: That's exactly what I wanted, and gives me a nice feeling. It was also well received by the critics in Iran. But the official reaction was mixed. Being cautious towards commenting on the film was the common thing in all their reactions. Officials are used to judge the film and the film-maker together. And they know that we don't agree on a lot of subjects. Well, let's just say that they can't make any comment without reservation. We have a proverb in Iran: 'a hit on the nail, a hit on the horseshoe'." l

Did the jailing of Panahi influence you in creating this work about a touchy area of religion and the law? l

"If there was any influence, I was not aware of it while creating my work," he wrote me. "In general, these cases don't really have an immediate effect, but more of a long-term discouraging influence on filmmakers. When I start writing a script, I try to keep these boundaries out of my mind in order to avoid limiting my thoughts. Sometimes I succeed, sometimes I don't. l

"No doubt the situation and the atmosphere, consciously or unconsciously, have led me to this narrative style [the "questioning cinema"]. But now that I've reached this style I feel that it's applicable in all social and cultural situations. As you see, this film was made and shown in Iran, using this very style. The same film was shown in countries with very different social situations and atmospheres. The viewers of other countries could relate to the film and to its style, a style that does not look at them from a superior level and does not treat them as passive viewers just like soccer spectators. So even without the boundaries, I like this style. l

"Some watch it from a social angle, some from a moral angle, and some from a psychological or philosophical angle. The same thing happens with the characters: some people will think the filmmaker is on Simin's side, some will think I'm on Nader's side, some will think my empathy lies with the maid. And everyone is right. I won't deny that in reality and outside the film I'm closer to some characters than others -- but in the film, I've tried not to make any judgments and to write and direct in such a way as to show sympathy for each of the characters. l

How, I asked, did the idea for the film come to him? l

"I had an image in mind and later I figured that it must have come from something my brother once told me -- the image of a middle-aged man giving a bath to his elderly father who is afflicted with Alzheimer's. This image was like a button that made me need to find the whole suite for it! I wanted to know: 'Who is this man? Where is his family? Why is he keeping his dad in the house? Why is he responsible for washing him? And does his father even recognize him?' And so many other questions. These really made different aspects of the story come to light for me." l

The result is, I think, a great film, that steps outside Iran and poses questions for the whole world. More than any other recent film -- at least among widely popular films -- it does seem to inspire its audiences to step outside after the screening and continue the conversation. l
​

​

​

ترجمه‌ش رو کافه سینما قول داده به زودی منتشر کنه، ولی چون می‌دونم اکثر بچه‌ها زبانشون خوبه فعلا اصل مصاحبه رو داشته باشید.
وبسایت ایبرت
ــ
ادیت: مطلب مفصل ایبرت درباره فیلم

 

[Radiohead]

قربان چه عجــــب !

مخلصیم حسام جان! هستیم همین اطراف همیشه!

 

[Kasandra]

درود

اين را در گفتگوي آزاد گذاشته بودم، اما از آنجا كه مي دانم آنجا كسي اين را نمي خواند، گفتم اينجا هم بگذارمش:

باز هم دست تهاجم فرهنگي از آستين استكبار جهاني بيرون آمد و طي يك فقره جنگ نرم، در يك محفل گرم و نرم، با يك سري شركت كنندگان معلوم الحال نرم و استغفرالله لابد گرم، به شكل گلوله اي طلايي، آرمان هاي ما را نشانه گرفت.

شما فكر مي كنيد چرا به يك فيلم ايراني كه سوژه اصلي اش طلاق است، اين همه جايزه مي دهند؟ معلوم است، چون مي خواهند كانون خانواده هايمان را سست كنند، تبليغ طلاق را بكنند و قبح آن را در جامعه بريزند تا ما هم بشويم مثل خودشان. وگرنه چرا به ميم مثل مادر جايزه ندادند؟ چون زن برايشان فقط ابزار تبليغات و فساد است. چون نقش مادر برايشان بي اهميت است. چون نمي خواهند تصوير خوبی از زنان جامعه ما ارائه بشود. البته كه بازيگر آن ميم مثل مادر هم آدم موجهي نبود و بعدا گندش در آمد. همان بهتر كه جايزه نگرفت.

برگرديم به همين جايزه اخير... واقعا چه افتخاري دارد زني كه تمام گذشته و حال و حول زندگي اش از نظر ما زيرسوال و محل اشكال است و روي سن، آن شوخي هاي زننده را درباره بي عفتي خودش مي كند،‌ بلافاصله بعدش به يك كارگردان ايراني جايزه بدهد؟ اين يك حركت معنادار است كه بايد همه را به فكر فرو ببرد، به خصوص اگر آن پايين هم يك تعداد از فاحشه هاي سينماي آمريكاي جهانخوار نشسته باشند و با دست هاي ناخن لاك زده شيطانيشان، تشويق بكنند و روي ميزهايشان نجاست شيطان ديده شود. كارگردانمان هم شبيه خودشان، گردن آويز دراز زينتي بزند و از همسر مهربانش تشكر كند و بخواهد به دنيا بگويد ما ايراني ها خوبيم و تو را به خدا دوستمان داشته باشيد. منظورش اين بود كه تحريممان نكنيد. چرا بايد اين طور از موضع ضعف وارد شد و التماس آن ابرقدرت پوشالي را كرد كه ما را بپذيرد؟ ما خودمان مديريت جهان را برعهده داريم.‌ آنها بايد بيايند التماس ما را بكنند.

آقايان حواستان باشد كه اينها مظاهر فتنه اند. تازه اين اصغرشان است، خدا به دادمان برسد اگر اكبرشان بخواهد برود در آن چنان محافلي.

من مانده ام اين مسوولان دارند چه كار مي كنند؟ چرا ويزا داده اند به يك ايراني كه برود ‌آنجا اين همه حرف و حديث براي ما توليد كند؟ ما براي مردم فقط بايد حديث توليد كنيم، نه حرف و حديث. اين توطئه ها را بايد به موقع شناسايي و خنثي كرد. حواستان باشد. نفس كش... نه، ببخشيد ايها الناس!»


منبع

درود

بنده هم اتفاقا يكي از كساني بودم كه زماني كه اين فيلم اكران ش اصلا حاضر نبودم آن را ببينم چون نامش به گونه اي يادآور فيلمهاي ناخوشايندي بود كه تنها مضمونهاي تكراري و كليشه اي را به تصوير كشيده و با وقت و اعصاب مخاطب بازي مي كند و ديگر هيچ! اما چه شد كه نظرم تغيير كرد؟ يك بار يك نقدي بر آن خواندم و تنها به خاطر برخي نكات جالب نقد، تمايل پيدا كردم حتما آن را ببينم.

اما برخي نكات اين فيلم كه اتفاقا مي توان گفت تصويري متفاوت و نه الزاما فلك زده و درمانده از جامعه ايراني به ديگر كشورها معرفي مي كند:

1. زن در جدايي از همسر واقعا مي تواند اظهار نظر كند و اينطور نيست كه در خانه بنشيند تا طلاقنامه اش را برايش بفرستند در خانه.(باور كنيد در بسياري از كشورها همچنان فكر مي كنند همان اوضاع چند دهه پيش كه زن در بسياري از خانواده ها حق اظهار وجود نداشت حاكم است!)

2. بيش از يك زن در حال رانندگي نمايش داده مي شود و اصلا هم كاري خلاف قانون شمرده نمي شود. (مي دانيد كه در بيشتر كشورهاي عربي همسايه چنين حقي براي يك زن اصلا وجود ندارد! از آنجا كه درصد بالايي از مردم عادي كشورها ما و اعراب را يكي مي دانند، اين موضوع را هم به طور طبيعي به احتمال زياد درباره ما نمي دانستند!)

3. موضوع اصلي فيلم برخلاف آنچه نام آن ممكن است به مخاطب القاء كند خود جدايي يا دست كم تنها جدايي نيست! به اين فكر كرديد چرا فيلنامه نويس پاياني متفاوت از پايان بسياري از فيلمهاي ايراني براي اين فيلم برگزيده؟ چرا پاسخ ترمه به طور مستقيم به آن اشاره نشده؟ آيا دشواري انتخاب همان مساله اي نيست كه بيشتر شخصيتها با آن به نوعي دست به گريبان شده اند؟ مادر ترمه آينده بهتر را در خارج از ايران مي بيند، پدر ترمه هم همين نظر را دارد ولي به خاطر پدرش نمي تواند با همسرش همكاري كند پس بين دو گزينه رفتن يا ماندن ، واقعا شرايط مناسبي براي انتخاب آنچه به نظرش بهتر است را ندارد. همسر حجت هم بين شرايط زندگي بهتر و تعهد به عقايد دينيش مردد است و باز هم گرچه دومي را ترجيح مي دهد اما همين گذشتن از گزينه اول -كه شايد واقعا مي توانست اوضاع زندگي او و همسرش را بهتر كند- هم برايش بسيار دردناك تمام مي شود.


فكر كنم بد نباشد گفتگويي كه يكي از منتقدين غربي با آقاي كارگردان انجام داده را هم بخوانيد تا ببينيد اتفاقا براي غربيها بيش از طلاق، تمركز فيلنامه نويس بر روي دشواري انتخاب جالب بوده:

مصاحبه‌ی راجر ایبرت با اصغر فرهادی

چه پرسش جالبي هم اين منتقد از آقاي كارگردان پرسيده اينكه اگر مادر و همسرش در يك زمان در خطر باشند و او تنها فرصت داشته باشد يكي را نجات بدهد، كدام را انتخاب مي كند؟ اين به گفته ايشان دشواري و محدوديت داشتن در انتخاب از مواردي بوده كه در همه فيلم به نوعي به تصوير كشيده شده و براي ايشان جذاب بوده.

 

[al7one]

اوه..!:blink:
چیکار کردن ملت...!!!!:lol::lol:



http://movies.yahoo.com/feature/oscars/nominees

 

[fishi]

امیدوارم اولین اسکار سینمای ایران رو هم بگیره.