به یاد قیصر

[ibest]

ما در عصر احتمال به سر می بریم


در عصر شک و شاید


در عصر پیش بینی وضع هوا


از هر طرف که باد بیاید ...


در عصر قاطعیتِ تردید


عصر جدید


عصری که هیچ اصلی


جز اصل احتمال ، یقینی نیست


اما من


بی نام تو


حتی یک لحظه احتمال ندارم


چشمان تو عین الیقین من


قطعیت نگاه تو دین من است


من از تو ناگزیرم


من بی نام ناگزیر تو می میرم . . .

قيصر امين پور

 

[ibest]

درکتاب چهارفصل زندگی


صفحه هاپشت سرهم می روند


هریک ازاین صفحه هایک لحظه اند


لحظه هاباشادی وغم می روند





خورشیدوماه یک خط درمیان


گاه پیداگاه پنهان می شوند


هریک نیزبرای لحظه ای


برسراین سفره مهمان می شوند





گاه اوج گریه ی ماخنده است


گاه اوج خنده ی ماگریه است


گریه دل راآبیاری می کند


خنده یعنی اینکه دلهازنده است





زندگی ترکیب شادی باغم است


دوست می دارم من این پیوندرا


گرچه می گویند:شادی بهتراست


دوست می دارم گریه بالبخندرا

 

[ibest]

غنچه با دل گرفته گفت:

زندگی

لب زخنده بستن است

گوشه ای درون خود نشستن است.

گل به خنده گفت:

زندگی شکفتن است

با زبان سبز راز گفتن است.

گفتگوی غنچه وگل از درون باغچه باز هم به گوش می رسد؛

تو چه فکر میکنی!

کدام یک درست گفته اند!

من فکر می کنم گل به راز زندگی اشاره کرده است

هر چه باشد او گل است


گل یکی دو پیرهن بیشتر ز غنچه پاره کرده است.




*قیصرامین پور*

 

[ibest]

اول آبي بود اين دل، آخر اما زرد شد
آفتابي بود، ابري شد، سياه و سرد شد

آفتابي بود، ابري شد، ولي باران نداشت
رعد و برقي زد ولي رگبار برگ زرد شد

صاف بود و ساده و شفاف، عين آينه
آه، اين آيينه کي غرق غبار و گرد شد؟

هر چه با مقصود خود نزديک تر مي شد، نشد
هر چه از هر چيز و هر ناچيز دوري کرد، شد

هر چه روزي آرمان پنداشت، حرمان شد همه
هر چه مي پنداشت درمان است، عين درد شد

درد اگر مرد است با دل راست رويارو شود
پس چرا از پشت سر خنجر زد و نامرد شد؟

سر به زير و ساکت و بي دست و پا مي رفت دل
يک نظر روي تو را ديد و حواسش پرت شد

بر زمين افتاد چون اشکي ز چشم آسمان
ناگهان اين اتفاق افتاد؛ زوجي فرد شد

کودک دل شيطنت کرده است يک دم در ازل
تا ابد از دامن پرمهر مادر طرد شد

 

[ibest]

امشب تمام حوصله ام را

در یک کلام کوچک

در (تو)

خلاصه کردم:

ای کاش می شد

یک بار

تنها همین

یک بار

تکرار می شدی!

تکرار.....



(قیصر امین پور)

 

[ibest]

غزل محال !!!!
تو قله خیالی و تسخیر تو محال !
بخت منی که خوابی و تعبیر تو محال !
ای همچو شعر حافظ و تفسیر مثنوی
شرح تو غیر ممکن و تفسیر تو محال !
عنقای بی نشانی و سیمرغ کوه قاف
تفسیر رمز و راز اساطیر تو محال !
بیچاره دچار تو را چاره جز تو چیست ؟!؟
چون مرگ ناگزیری و تدبیر تو محال !
ای عشق ای سرشت من ای سرنوشت من !
تقدیر من غم تو و تغییر تو محال !!!!

قیصر امین پور !

 

[ibest]

وقتي تو نيستي
نه هست‌هاي ما
چونان كه بايدند
نه بايد ها...
مثل هميشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض مي‌خورم
عمري است
لبخند‌هاي لاغر خود را
در دل ذخيره مي‌كنم:
باشد براي روز مبادا!
اما
در صفحه‌هاي تقويم
روزي به نام روز مبادا نيست
آن روز هر چه باشد
روزي شبيه ديروز
روزي شبيه فردا
روزي درست مثل همين روزهاي ماست
اما كسي چه مي‌داند؟
شايد
امروز نيز روز مبادا باشد!
وقتي تو نيستي
نه هست‌هاي ما
چونانكه بايدند
نه بايد ها...
هر روز بي‌تو
روز مبادا است

 

[ibest]

واژه واژه


سطر سطر


صفحه صفحه


گیسوان من سفید می شوند


همچنان که سطر سطر


صفحه های دفترم سیاه می شوند



خواستی که به تمام حوصله


تارهای روشن و سفید را


رشته رشته بشمری


گفتمت که دست های مهربانی ات


در ابتدای راه


خسته می شوند


گفتمت که راه دیگری


انتخاب کن


دفتر مرا ورق بزن!


نقطه نقطه


حرف حرف


واژه واژه


سطر سطر


شعر های دفتر مرا


مو به مو حساب کن!

 

[ibest]

قوم و خویش من همه از قبیله غمند



عشق خواهر من است،درد هم برادرم!


سالها دویده ام از پی خودم،ولی


تا به خود رسیده ام، دیده ام که دیگرم


در به در به هر طرف، بی نشان و بی هدف


گم شده چو کودکی در هوای مادرم...

 

[ibest]

انگار مدتی است که احساس می‌کنم
خاکستری تر از دو سه سال گذشته‌ام
احساس می‌کنم که کمی دیر است
دیگر نمی‌توانم
هر وقت خواستم
در بیست سالگی متولد شوم
انگار
فرصت برای حادثه
از دست رفته است
از ما گذشته است که کاری کنیم
کاری که دیگران نتوانند

فرصت برای حرف زیاد است
اما
اما اگر گریسته باشی ...
آه ...
مردن چه قدر حوصله می‌خواهد
بی آنکه در سراسر عمرت
یک روز، یک نفس
بی حس مرگ زیسته باشی!

انگار این سال‌ها که می‌گذرد
چندان که لازم است
دیوانه نیستم
احساس می‌کنم که پس از مرگ
عاقبت
یک روز
دیوانه می‌شوم!

شاید برای حادثه باید
گاهی کمی عجیب‌تر از این
باشم

با این همه تفاوت
احساس می‌کنم که کمی بی تفاوتی
بد نیست

حس می‌کنم که انگار
نامم کمی کج است
و نام خانوادگی‌ام، نیز
از این هوای سربی
خسته است

امضای تازه‌ی من
دیگر
امضای روزهای دبستان نیست
ای کاش
آن نام را دوباره
پیدا کنم

ای کاش
آن کوچه را دوباره ببینم
آنجا که ناگهان
یک روز نام کوچکم از دستم
افتاد

و لابه‌لای خاطره‌ها گم شد
آنجا که
یک کودک غریبه
با چشم های کودکی من نشسته است

از دور
لبخند او چه قدر شبیه من است!

آه، ای شباهت دور!
ای چشم های مغرور!
این روزها که جرأت دیوانگی کم است
بگذار باز هم به تو برگردم!
بگذار دست کم
گاهی تو را به خواب ببینم!
بگذار در خیال تو باشم!
بگذار ...
بگذریم!

این روزها
خیلی برای گریه دلم تنگ است!




دکتر"قیصرامین پور"

 

[ibest]

دلم خوش است به گلهای باغ قالی ها
كه چشم باران دارم ز خشكسالیها
به باد حادثه بالم اگر شكست چه باك
خوشا پریدن با این شكسته بالیها
چه غربتی است عزیزان من كجا رفتند ؟
تمام دور و برم پر ز جای خالیها
* زنده یاد قیصر امین پور *

 

[ibest]

دست عشق از دامن دل دور باد میتوان آیا به دل دستور داد ؟!
میتوان آیا به دریا حكم كرد كه دلت را یادی از ساحل مباد ؟!
موج را آیا توان فرمود ایست ! باد را فرمود : باید ایستاد ؟!
آنكه دستور زبان عشق را بی گزاره در نهاد ما نهاد
خوب میدانست تیغ تیز را در كف مستی نمی بایست داد .

 

[ibest]

گفتی غزل بگو ، چه بگویم ؟ مجال کو؟
شیرین من ، برای غزل شور و حال کو؟
پر میزند دلم به هوای غزل ، ولی
گیرم هوای پرزدنم هست ، بال کو؟
گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟
تقویم چهارفصل دلم را ورق زدم
آن برگهای سبز سرآغاز سال کو؟
رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند
حال سئوال و حوصله قیل و قال کو؟

 

[ibest]

تا نگاه می كنی وقت رفتن است
باز هم همان حكایت همیشگی
پیش از آن كه با خبر شوی لحظه عزیمت تو
ناگزیر می شود
آی
دریغ و حسرت و
همیشگی
ناگهان چقدر زود دیر می شود

 

[ibest]

پیش از اینها فكر میكردم خدا
خانه ای دارد میان ابرها
مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس وخشتی از طلا
پایه های برجش از عاج وبلور
بر سر تختی نشسته با غرور
ماه برق كوچكی از تاج او
هر ستاره پولكی از تاج او
اطلس پیراهن او آسمان
نقش روی دامن او كهكشان
رعد و برق شب صدای خنده اش
سیل و طوفان نعره توفنده اش
دكمه پیراهن او آفتاب
برق تیغ و خنجر او ماهتاب
هیچكس از جای او آگاه نیست
هیچكس را در حضورش راه نیست
پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویر بود
آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان دور از زمین
بود اما در میان ما نبود
مهربان و ساده وزیبا نبود
در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت
هر چه می پرسیدم از خود از خدا
از زمین، از آسمان،از ابرها
زود می گفتند این كار خداست
پرس و جو از كار او كاری خطاست
آب اگر خوردی ، عذابش آتش است
هر چه می پرسی ،جوابش آتش است
تا ببندی چشم ، كورت می كند
تا شدی نزدیك ،دورت می كند
كج گشودی دست، سنگت می كند
كج نهادی پای، لنگت می كند
تا خطا كردی عذابت می كند
در میان آتش آبت می كند
با همین قصه دلم مشغول بود
خوابهایم پر ز دیو و غول بود
نیت من در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا
هر چه می كردم همه از ترس بود
مثل از بر كردن یك درس بود
مثل تمرین حساب و هندسه
مثل تنبیه مدیر مدرسه
مثل صرف فعل ماضی سخت بود
مثل تكلیف ریاضی سخت بود
*****
تا كه یكشب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد یك سفر
در میان راه در یك روستا
خانه ای دیدیم خوب و آشنا
زود پرسیدم پدر اینجا كجاست
گفت اینجا خانه خوب خداست!
گفت اینجا می شود یك لحظه ماند
گوشه ای خلوت نمازی ساده خواند
با وضویی دست ورویی تازه كرد
با دل خود گفتگویی تازه كرد
گفتمش پس آن خدای خشمگین
خانه اش اینجاست اینجا در زمین؟
گفت آری خانه او بی ریاست
فرش هایش از گلیم و بوریاست
مهربان وساده وبی كینه است
مثل نوری در دل آیینه است
می توان با این خدا پرواز كرد
سفره دل را برایش باز كرد
می شود درباره گل حرف زد
صاف و ساده مثل بلبل حرف زد
چكه چكه مثل باران حرف زد
با دو قطره از هزاران حرف زد
می توان با او صمیمی حرف زد
مثل یاران قدیمی حرف زد
میتوان مثل علف ها حرف زد
با زبان بی الفبا حرف زد
میتوان درباره هر چیز گفت
می شود شعری خیال انگیز گفت....
*****
تازه فهمیدم خدایم این خداست
این خدای مهربان و آشناست
دوستی از من به من نزدیك تر
از رگ گردن به من نزدیك تر….

 

[ibest]

دل من باز گریست
قلب من باز ترک خورد و شکست
باز هنگام سفر بود
و من از چشمانت می خواندم
که به آسانی از این شهر سفر خواهی کرد
و از این عشق گذر خواهی کرد
و نخواهی فهمید....
بی تو این باغ پر از پاییز است...!

 

[ibest]

هفته ای می رود از عمر وبه ده روز کشید
کز گلستان صفا بوی وفائی ندمید

 

[ibest]

آن یار كزو خانه ما جای پری بود
سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود
دل گفت فروكش كنم این شهر به بویش
بیچاره ندانست كه یارش سفری بود

 

[ibest]

یارا یارا گاهی دل ما را
به چراغ نگاهی روشن كن
چشم تار دل را چو مسیحا
به دمیدن آهی روشن كن
بی تو برگی زردم
به هوای تو می گردم
كه مگر بیفتم در پایت
ای نوای نایم
به هوای تو می آیم
كه دمی نفس كنم تازه در هوایت
به نسیم كویت ای گل به شمیم مویت ای گل
در سینه داغی دارم از لاله باغی دارم
با یادت ای گل هر شب در دل چراغی دارم
باغم بهارم باش
موجم كنارم باش .

 

[ibest]

از رفتنت

دهان همه باز.

انگار گفته بودند:

پرواز. پر.......واز.