-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
سبکهای ادبی در شعر فارسی
- شروع کننده موضوع یاشار
- تاریخ شروع
بیشتر گویندگان این سبک از مردم خراسان بودند. این سبک به اشعار اولین دوره های بعد از اسلام گفته می شود؛ چون دوره های سامانی، سلجوقی و غزنوی.
شعرای معروف این سبک عبارتند از: رودکی، شهید بلخی، قردوسی، منوچهری، عنصری، ناصرخسرو، فرخی و ... .
در سبک خراسانی آرایه هایی چون تشبیه و استعاره و ایهام وجود دارد؛ اما غالباً محسوس و قابل درک است و نیازی به تأمل زیاد ندارد. اشعار این سبک از حیث نوع بیشتر قصیده است و از لحاظ لفظ ساده ساده و روان و عاری از ترکیبات دشوار است و لغات عربی در آن اندک است. همچنین از لحاظ معنی صداقت و صراحت لهجه، تعبیرات و تشبیهات ساده و ملموس و محسوس، از اختصاصات مهم این سبک است. به عبارت دیگر در سبک خراسانی اصل بر ساده گویی است و هر کلمه درست برای همان معنی وضع می شود که شاعر اراده کرده و همه از آن یک معنی دریافت می کنند.
مضمون بیشتر اشعار این سبک وصف طبیعت و مدیحه و شرح فتوحات پادشاهان و گاهی نیز پند و اندرز بود است.
این سبک تا قرن ششم هجری رواج داشته است.
شعرای معروف این سبک عبارتند از: رودکی، شهید بلخی، قردوسی، منوچهری، عنصری، ناصرخسرو، فرخی و ... .
در سبک خراسانی آرایه هایی چون تشبیه و استعاره و ایهام وجود دارد؛ اما غالباً محسوس و قابل درک است و نیازی به تأمل زیاد ندارد. اشعار این سبک از حیث نوع بیشتر قصیده است و از لحاظ لفظ ساده ساده و روان و عاری از ترکیبات دشوار است و لغات عربی در آن اندک است. همچنین از لحاظ معنی صداقت و صراحت لهجه، تعبیرات و تشبیهات ساده و ملموس و محسوس، از اختصاصات مهم این سبک است. به عبارت دیگر در سبک خراسانی اصل بر ساده گویی است و هر کلمه درست برای همان معنی وضع می شود که شاعر اراده کرده و همه از آن یک معنی دریافت می کنند.
مضمون بیشتر اشعار این سبک وصف طبیعت و مدیحه و شرح فتوحات پادشاهان و گاهی نیز پند و اندرز بود است.
این سبک تا قرن ششم هجری رواج داشته است.
سیامک
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 23 سپتامبر 2006
- نوشته‌ها
- 303
- لایک‌ها
- 0
ممنون یاشار جان جالبه.
من هم چند وقتیه می خواهم یه تاپیکی درباره مکاتب ادبی غربی یعنی همون ism ها بنویسم اما هنوز مطالبم کامل نیست.
ای کاش یکی از دوستان یک متن کامل از عنوان اینها داشت تا می تونستم راحتتر به هدفم برسم.
البته با برخیشان آشنا هستم نظیر دادایسم و رئالیسم و سوررئالیسم اما همونطور که گفتم کامل نیست.
من هم چند وقتیه می خواهم یه تاپیکی درباره مکاتب ادبی غربی یعنی همون ism ها بنویسم اما هنوز مطالبم کامل نیست.
ای کاش یکی از دوستان یک متن کامل از عنوان اینها داشت تا می تونستم راحتتر به هدفم برسم.
البته با برخیشان آشنا هستم نظیر دادایسم و رئالیسم و سوررئالیسم اما همونطور که گفتم کامل نیست.
- تاریخ عضویت
- 8 جولای 2006
- نوشته‌ها
- 761
- لایک‌ها
- 8
دوست خوبم تاپیک خوب و مفیدی زدی . مطلب در مورد سبکها و علت به وجود آمدن هرکدام زیاد هست . اگه اجازه بدید یک مقدمه ای در مورد سبک هندی
اینجا قرار بگیره تا بعدا مفصل تر بشه در موردش بحث کرد.اول از همه منبع مورد استفاده من این است. در ضمن یه کتاب خوب در مورد سبک های شعری :
" سبک شناسی ، محمد تقی بهار، جلد اول، انتشارات امیر کبیر، چاپ دوم، 1337 تهران " در پست بعدی باز هم مطالبی در مورد سبک هندی خواهم گذاشت.
امیدوارم موفق باشی.
مقدمه :
از دوران صفویه به بعد یعنی از اوائل قرن دهم تا اواسط قرن دوازدهم سبک تازه ای در شعر فارسی پیدا شد به نام سبک هندی.
این سبک هندی نتیجهء اتفاقات و دگرگونی های سیاسی و ایدئولوژیک مذهبی بود که در روزگار صفویان در ایران به وقوع پیوست و پرداختن به آن در اینجا میسر نیست. تنها می شود به شعر گریزی دربار نورسیدگان متکی به شمشیر قزلباش اشاره کرد که بیش و پیش از هرچیز، دغدغهء رواج وگسترش خونین مذهب تشیع را داشتند و جز به جاعلان حدیث و متشرعان شیعی و مرثیه خوانان و روضه سرایان اعتنایی نمی کردند. وهمین سیاسیت دینی ـ فرهنگی و ایدئولوژیک که با خشونت و بربریت تامّ بر مردم سراسر ایران اعمال می شد بسیاری از اهل فرهنگ و هنر و شعر را از ایران به سوی هند گریزاند!
به هر حال، اکثر شاعران ِ فارسی زبان هند و آسیای مرکزی و آسیای صغیر(ارمنستان و ترکیه کنونی) پیرو این مکتب بودند.
ویژگی بسیار مهم این مکتب، سادگی زبان و نزدیکی زبان شعر به زبان عامهء مردم بود و علت آن هم دور شدن شعر بود از حوزه های ادبی و محافل اشرافی و درباری.
این مکتب با شاعرانی مثل اهلی شیرازی [متوفی در سال 942 هجری(1535 میلادی) وحشی بافقی متوفی در 991 (1583 میلادی)] شروع شد.
این شیوهء شعری اگرچه نخست، هدفش گریز از تقلید و تکرار مضامین کهن و در جستجوی مضامین ودرونمایه های تازه بود، بعد ها به علت مضمون بافی ها و تأکید بر پیچیدگی های لفظی و کنایی و تصویری و به کار بردن تشبیهات پر ابهام و بی مورد و تعقیدات نابه جا و نیز مبالغه در مضمون یابی های دور از ذهن ، تقریباً به سقوط شعر فارسی انجامید و اگر نبود وجود ابیات بسیار زیبا و پراکنده از برخی شاعران به ویژه صائب تبریزی و بیدل دهلوی ، چیز زیادی از شعر فارسی در این دورهء چند قرنی باقی نمی ماند.
بهار در منظومه ای که ضمن آن به نقد ادبی و معرفی سبک های شعر فارسی و شاعران دوران خویش می پردازد، در بارهء سبک هندی می گوید :
سبک هندی گرچه سبکی تازه بود
لیک او را ضعف بی اندازه بود
سست و بی شیرازه بود
فکرها سست و تخیل ها عجیب
شعر پرمضمون ولی نادلفریب
وز فصاحت بی نصیب
شعر هندی سر به ملیون می کشید
هر سخنور بار مضمون می کشید
رنج ِ افزون می کشید
....
زان سبب شد سبک هندی مبتذل...
________________________________
منبع : http://www.ayandehnegar.org/page1.php?news_id=2878
اینجا قرار بگیره تا بعدا مفصل تر بشه در موردش بحث کرد.اول از همه منبع مورد استفاده من این است. در ضمن یه کتاب خوب در مورد سبک های شعری :
" سبک شناسی ، محمد تقی بهار، جلد اول، انتشارات امیر کبیر، چاپ دوم، 1337 تهران " در پست بعدی باز هم مطالبی در مورد سبک هندی خواهم گذاشت.
امیدوارم موفق باشی.
مقدمه :
از دوران صفویه به بعد یعنی از اوائل قرن دهم تا اواسط قرن دوازدهم سبک تازه ای در شعر فارسی پیدا شد به نام سبک هندی.
این سبک هندی نتیجهء اتفاقات و دگرگونی های سیاسی و ایدئولوژیک مذهبی بود که در روزگار صفویان در ایران به وقوع پیوست و پرداختن به آن در اینجا میسر نیست. تنها می شود به شعر گریزی دربار نورسیدگان متکی به شمشیر قزلباش اشاره کرد که بیش و پیش از هرچیز، دغدغهء رواج وگسترش خونین مذهب تشیع را داشتند و جز به جاعلان حدیث و متشرعان شیعی و مرثیه خوانان و روضه سرایان اعتنایی نمی کردند. وهمین سیاسیت دینی ـ فرهنگی و ایدئولوژیک که با خشونت و بربریت تامّ بر مردم سراسر ایران اعمال می شد بسیاری از اهل فرهنگ و هنر و شعر را از ایران به سوی هند گریزاند!
به هر حال، اکثر شاعران ِ فارسی زبان هند و آسیای مرکزی و آسیای صغیر(ارمنستان و ترکیه کنونی) پیرو این مکتب بودند.
ویژگی بسیار مهم این مکتب، سادگی زبان و نزدیکی زبان شعر به زبان عامهء مردم بود و علت آن هم دور شدن شعر بود از حوزه های ادبی و محافل اشرافی و درباری.
این مکتب با شاعرانی مثل اهلی شیرازی [متوفی در سال 942 هجری(1535 میلادی) وحشی بافقی متوفی در 991 (1583 میلادی)] شروع شد.
این شیوهء شعری اگرچه نخست، هدفش گریز از تقلید و تکرار مضامین کهن و در جستجوی مضامین ودرونمایه های تازه بود، بعد ها به علت مضمون بافی ها و تأکید بر پیچیدگی های لفظی و کنایی و تصویری و به کار بردن تشبیهات پر ابهام و بی مورد و تعقیدات نابه جا و نیز مبالغه در مضمون یابی های دور از ذهن ، تقریباً به سقوط شعر فارسی انجامید و اگر نبود وجود ابیات بسیار زیبا و پراکنده از برخی شاعران به ویژه صائب تبریزی و بیدل دهلوی ، چیز زیادی از شعر فارسی در این دورهء چند قرنی باقی نمی ماند.
بهار در منظومه ای که ضمن آن به نقد ادبی و معرفی سبک های شعر فارسی و شاعران دوران خویش می پردازد، در بارهء سبک هندی می گوید :
سبک هندی گرچه سبکی تازه بود
لیک او را ضعف بی اندازه بود
سست و بی شیرازه بود
فکرها سست و تخیل ها عجیب
شعر پرمضمون ولی نادلفریب
وز فصاحت بی نصیب
شعر هندی سر به ملیون می کشید
هر سخنور بار مضمون می کشید
رنج ِ افزون می کشید
....
زان سبب شد سبک هندی مبتذل...
________________________________
منبع : http://www.ayandehnegar.org/page1.php?news_id=2878
live for what?
مدیر بازنشسته
اول بهتر بود سره این موضوع که کلآ چندتا سبک در شعر داریم صحبت میکردیم!
فکر کنم در مورد سه سبک اصلی توافق کامل برقرار باشه!
خراسانی ، عراقی ، هندی
حالا میرسیم به سبکهای مورد اختلاف!
سوال اصولا میشه دوره مشخص و شاعران مشخصی رو برای سبک های
بازگشت و نیمایی یافت؟!
اگر اینطور است! ایا اصولآ این موارد رو میشه به عنوان سبک شناخت؟!
و مورد آخر پس از نیما آیا سبک دیگی در ادب پارسی ظهور کرده؟!
فکر کنم در مورد سه سبک اصلی توافق کامل برقرار باشه!
خراسانی ، عراقی ، هندی
حالا میرسیم به سبکهای مورد اختلاف!
سوال اصولا میشه دوره مشخص و شاعران مشخصی رو برای سبک های
بازگشت و نیمایی یافت؟!
اگر اینطور است! ایا اصولآ این موارد رو میشه به عنوان سبک شناخت؟!
و مورد آخر پس از نیما آیا سبک دیگی در ادب پارسی ظهور کرده؟!
والا من قصد داشتم در مورد تمام سبکهای شعری فارسی از دورهء پس از اسلام تا حالا مطالبی بنویسم. ظاهراً مهمترین سبکها اینا هستن:
سبک خراسانی
سبک عراقی
سبک هندی
بازگشت ادبی
سبک شعر معاصر
هر کدوم از این موارد در واقع هر کدومشون به عنوان سبک غالب در دورهء خودشون مطرح بودن.
اما در مورد سؤال آخرتون, دوره معاصر در واقع تحولی بود که از زمان پیش از مشروطیت روی داده بود و با ظهور نیما به بار نشست و این دوره تا امروز هم ادامه داره.
بیشتر گویندگان این سبک از مردم فارس، اصفهان و عراق عجم بودند. این سبک به اشعار شعرای قرن ششم تا دهم هجری اطلاق می شود. ابوالفرج رونی، سید حسن غزنوی و جمال الدین اصفهانی از بنیانگذاران، و کمال الدین اصفهانی و سعدی و عراقی و حافظ و عده ای دیگر از نمایندگان این سبک به شمار می روند.
در این سبک قصیده بیشتر جای خود را به غزل داد. همینطور سادگی و روانی و استحکام جای خود را به لطافت و کثرت تشبیهات و تعبیرات و کنایات زیبا و تازه و در عین حال دقیق و باریک داد. واژه های تازی نیز فزونی گرفت.
با ورود تصوف و عرفان در شعر، گویندگان عارفی همچون سنایی، عطار، مولوی، حافظ و دهها شاعر دیگر ظهور کردند. ضمناً مشامین اخلاقی و تربیتی و پند و اندرز جای مدایح مبالغه آمیز را گرفت.
در این سبک قصیده بیشتر جای خود را به غزل داد. همینطور سادگی و روانی و استحکام جای خود را به لطافت و کثرت تشبیهات و تعبیرات و کنایات زیبا و تازه و در عین حال دقیق و باریک داد. واژه های تازی نیز فزونی گرفت.
با ورود تصوف و عرفان در شعر، گویندگان عارفی همچون سنایی، عطار، مولوی، حافظ و دهها شاعر دیگر ظهور کردند. ضمناً مشامین اخلاقی و تربیتی و پند و اندرز جای مدایح مبالغه آمیز را گرفت.
live for what?
مدیر بازنشسته
خوب سوال اینجاس!
اصولآ بازگشت یک سبکه؟!
حتمآ متوجه تفاوت های بارز در قالب و محتوی شعر نیما و مثلآ احد شاملو شدید!
سوال من اینه که!
دوستانیکه اینجا هستند
شعر سفید رو یک قالب میدونن یا یک سبک
و اصولآ معتقد به وجود سبک آزاد هستند یا نه؟
و سوال دیگه!؟
زمان معیاری خوبی برای جدا سازی سبکها هست یا نه؟!
- تاریخ عضویت
- 8 جولای 2006
- نوشته‌ها
- 761
- لایک‌ها
- 8
اول از توجه و لطف همه دوستان متشکرم:happy: امیدوارم مجموع مطالب مفید واقع بشه.
همانطور که Freedom Fighter عزیز اشاره کردند سبکهای ادبی در شعر فارسی به چند بخش مهم و اساسی تقسیم شده اند :
1- سبک خراسانی
2- سبک عراقی
3- سبک هندی
4- بازگشت ادبی یا سبکهای جدید که منتهی به سبک جدید دوره معاصر شده اند.
که در این تقسیم بندی " بازگشت ادبی " و " شعر معاصر " در یک طبقه بندی قرار گرفتند. " این سبکها مربوط به زمان است نه مکان ، و مکان را در آن تأثیری نبوده و نیست و همچنین سبکهای بین بین نیز هست که استادانی داشته است."
اما به نظر شخصی من می توانیم " باز گشت ادبی " را هم به صورت یک سبک مستقل در نظر بگیریم.در مورد سوال دوم ( سبک های آزاد )1 اطلاعات زیادی ندارم و به جای ارائه نظرات شخصی بهتره بگم : " نمی دانم " .
در مورد عامل زمان به عنوان معیار جدا سازی سبکها ... تا حدودی به این مساله انتقاد دارم اما گویا بیشتر تقسیم بندی ها با توجه به همین موضوع انجام گرفته !
اصولا این نوع تقسیم بندیها برای طبقه بندی راحت تر شعر فارسی و در دوران بعد از آن شاعران ایجاد شده . معرفی این سبکها و مکاتب فکری برای آشنایی
با شاعران و شرایط اجتماعی زمان آنها بسیار مفید است. همانطور که در پست قبلی هم اشاره کردم بحثها و نظرات در مورد سبکهای ادبی خیلی زیاد
و متنوع هستند اگه اجازه بدهید اول به معرفی کلی آنها بپردازیم بعدا در مورد هر تقسیم بندی مفصلا صحبت کنیم. ضمن اینکه به نظر من بحث در مورد انواع
تقسم بندیها و جزییات آنها نهایتا به همین اختلافاتی که بین صاحب نظران و اساتید ادبیات هست منتهی خواهد شد و چندان مفید نمی باشد . ( البته این نظر شخصی من هست و حتما بقیه دوستان نظرات دیگری دارند)
اساسا سبک چیست ؟ :
سبک شعر، یعنی مجموع کلمات و لغات و طرز ترکیب آنها، از لحاظ قواعد زبان و مفاد معنی هر کلمه در آن عصر، و طرز تخیل و ادای آن تخیلات از لحاظ حالات روحی شاعر، که وابسته به تأثیر محیط و طرز معیشت و علوم و زندگی مادی و معنوی هر دوره باشد، آنچه از این کلیات حاصل می شود آب و رنگی خاص به شعر می دهد که آن را « سبک شعر» می نامیم، و پیشینیان گاهی به جای سبک « طرز» و گاه « طریقه» و گاه « شیوه» استعمال می کردند.
شعر فارسی ، به طور کلی ، از زیر سیطره و تسلط چهار سبک بیرون نیست ، اگر چه باز هر سبکی به طریقه و طرزهای مختلفی تبدیل می شود تا می رسد به جایی که هر شاعری استیل و طرز خاصی را به خود اختصاص می دهد که قابل حصر نیست ، بنابر این در مدارس امروز ما تنها چهار سبک را اصیل و مبدأ سبکها قرار داده ایم . 2
در پست قبلی در کورد علت و نحوه به وجود آمدن سبک هندی مطالبی گفته شد. و در پایان گفته شد که این سبک به تنزل و سقوط گرایید _ به قول ملک الشعرا بهار : زان سبب شد سبک هندی مبتذل _ بر این مبنا بود که شاعران دوران زندیه و اوایل دوران قاجاریه به فکر بازگشت ادبی و رجوع به سرچشمهء زلال ِ شعر و زبان روشن و رسای فارسی افتادند و بازگشت به سبک های خراسانی ونیز سبک عراقی را که یاد آور دوران های طلایی شعر فارسی بود، سرلوحه کوشش ها و زبان ورزی های شاعرانه و زیباشناسانهء ادبی خود قرار دادند.
پس شعر دورهء بازگشت ،همانا بازگشت به شعر دوران گذشته و رجوع به دو سبک پیشین ِ خراسانی و عراقی بود.
شعر دری چون ملول گشت و تن آسان
آمد، از هند زی عراق و خراسان
روی سرایش ز سبک هندی برتافت
روح خراسانی و عراقی دریافت
ذوق و هنر را به روشنی و رسایی
کرد بدین «بازگشت» ، راهگشایی
ذهن و زبان را ز نهر گم شده ای خُرد
جانب رود بزرگ شعر دری برد
گرچه به مضمون و نکته از پی تقلید
رخ ننمود آستان شعر اساتید ،
لیک زبان زنده گشت و ناطقه آزاد
شاعر آینده را مجال سخن داد
از م. سحر
1 . توضیح : در جایی خواندم که :
" البته بحث نیما جداست . اما تنها به عنوان اشاره همینجا ذکر می کنم که نیما یوشیج از نظر زبان و شیوهء بیان(langage poétique) ـ و نه از نظر شکل (Forme) و مضمون و نگاه ، چه در شعر هایی که به فرم کلاسیک سروده و چه در شعر های جدید و ابداعی خودش متکی به زبان شعری سبک خراسانی ست و از این بابت نیما نیز همچون دیگران وامدار شعر دورهء بازگشت محسوب می شود."
2.این مطلب از نوشته های آقای محسن قاسمی شاد است.
انشاء الله بقیه مطالب در مورد دوران باز گشت ادبی و همین طور سبک هندی را در پستهای بعدی مطرح خواهم کرد.
موفق باشید.
Dong Fang Bobai عزیز؛ از توضیحات خوبتون خیلی ممنونم.
همونطوری که در پستهای شماره 2 و 9 دیدید؛ توضیحاتی که من دادم خیلی کوتاه و به کرات ناقص تر از چیزایی بود که شما نوشتید (چون اطلاعاتم خیلی کمتر از شماست) من واقعاً از مطالب شما در مورد سبک هندی استفاده کردم.
اگه ممکنه توضیح تفصیلی در مورد سبک هندی رو ادامه بدید. همینطور هم بعد از اون در مورد بازگشت ادبی حرف بزنید. بعد از اتمام این دو مورد هم اگه براتون ممکنه در مورد سبکهای خراسانی و عراقی مفصل بنویسید.
ضمناً بعد از اتمام مطالب در مورد هر سبک می تونیم در موردش به بحث و گفتگو و نقد بپردازیم.
با تشکر از شما و توضیحات خوبتون.
همونطوری که در پستهای شماره 2 و 9 دیدید؛ توضیحاتی که من دادم خیلی کوتاه و به کرات ناقص تر از چیزایی بود که شما نوشتید (چون اطلاعاتم خیلی کمتر از شماست) من واقعاً از مطالب شما در مورد سبک هندی استفاده کردم.
اگه ممکنه توضیح تفصیلی در مورد سبک هندی رو ادامه بدید. همینطور هم بعد از اون در مورد بازگشت ادبی حرف بزنید. بعد از اتمام این دو مورد هم اگه براتون ممکنه در مورد سبکهای خراسانی و عراقی مفصل بنویسید.
ضمناً بعد از اتمام مطالب در مورد هر سبک می تونیم در موردش به بحث و گفتگو و نقد بپردازیم.
با تشکر از شما و توضیحات خوبتون.
یه بار همین سوال واسه من پیش اومد
یعنی نمیشه عامل " زمان و دوران و جامعه و اتمسفر حاکم " رو از کارایی که این نویسنده ها انجام داده تفریق کرد ... و اون کار رئالی که توی سال 2006 نوشته میشه ، تفاوت اساسی با اون کار رئالی داره که 150 سال قبل نوشته شده و صرفا اینکه موضوع و ماهیتشون مشابهه ، دلیل قوی برای تقسیم بندی یکسانشون نیست ...
live for what?
مدیر بازنشسته
یه بار همین سوال واسه من پیش اومد... البته درباره ادبیات و سبک های خارجی بود ... یعنی می خواستم بدونم چرا فرضا رئالیسم باید به قرن 19 اشاره کنه و رومانتیسیستم به قرن 18 ... ولی جالبه بگم که بعد از یه سری مطالعه ای کردم به این نتیجه رسیدم که همین تقسیم بندی زمانی بهتره !...
یعنی نمیشه عامل " زمان و دوران و جامعه و اتمسفر حاکم " رو از کارایی که این نویسنده ها انجام داده تفریق کرد ... و اون کار رئالی که توی سال 2006 نوشته میشه ، تفاوت اساسی با اون کار رئالی داره که 150 سال قبل نوشته شده و صرفا اینکه موضوع و ماهیتشون مشابهه ، دلیل قوی برای تقسیم بندی یکسانشون نیست ...
به به ببینید این تاپیک با قدم کی مزین شد!!!
اون تفاوت اساسی رو در چی میدونی؟!
وقتی موضوع و ماهیت یکی هست برای یک اثر ادبی فقط شیوه روایت باقی میمونه!!! (البته اگر منظورت رو از ماهیت درست گرفته باشم!!!)
پس عامل جدا کننده زمان نیست!
نمی گم کلآ منکر تاثیر زمان هستم اما
آیا زمان معیاره خوبی برای جدا سازی سبکها هست؟!
live for what?
مدیر بازنشسته
از شما بعید بود همچین سوالی بکنید!!!
بهتر و بدتر معنی نمیده!!!
بستگی به سلیقه داره!!!
فکر میکنم صحبت در مورد اینکه اصولآ سبک چیه؟
چه جوری دسته بندی میشه؟
و چه سبکهایی داریم؟!
جذابتر از اینکه بگیم مثلآ سبک خراسانی در قرن 4 باب بوده و رودکی سر سلسله اونه و از این حرفها!
اگر سایر دوستان اینگونه فکر نمیکنن و صحبت های منو متفرقه میدونن بگن که بحث رو به این شیوه ادامه ندم!
live for what? عزیز؛ اگه قرار بود نظراتی که مطرح میشه رو متفرقه بدونم؛ تو پست اول اعلام می کردم که لطفاً هیچکس تا پایان این مطلب تو این تاپیک پست نزنه. اتفاقاً عمداً این کار رو نکردم تا بتونیم از بحثهای جانبی و سوالاتی که روی شناخت سبکها مطرح میشه به دانسته های جدیدی برسیم و از این راه بهتر بتونیم به بحث و تبادل نظر بپردازیم. شما می تونید به نقد خودتون و بحث به همین شیوه ادامه بدید.
خب من اینطور فکر کردم که اگه قراره باشه من الان یه داستانی بنویسم که کاملا با کارای ویکتور هوگو ( از لحاظ موضوع و ماهیت ) مطابقت و مشابهت داشته باشه ... بازم بهتره از هم مستقل طبقه بندی بشن :
چون نگاه من به مقوله رمانتیسیسم در سال 2006 ، با نگاه هوگو ( در 150 سال پیش ) متفاوته و علت این تفاوت هم ظرف های زمانی متفاوت ما دوتاس ... من توی عصر فضا و تکنولوژی و اینترنتم ، سلینجر خوندم ، فوتبال بازی کردم ، و " عشق اتمی " رو تجربه می کنم
