اون جا که میگفت.
حالا گل میزنه!
کی میزنه؟
مسی میزنه!
کجا میزنه؟
توی دروازه رئال میزنه!
من داشت گریم میگرفت!
حالا گل میزنه!
کی میزنه؟
مسی میزنه!
کجا میزنه؟
توی دروازه رئال میزنه!
من داشت گریم میگرفت!
-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
سوتی ها و خطاها و گافهای گزارشگرهای فوتبال
- شروع کننده موضوع pedramakaay
- تاریخ شروع
Ali_softcenter
Registered User
آره در این لحظه من از خدا درخواست کردم سر بازی های بزرگ یه بلایی سرش بیاد نیاد جام جم!
:lol:
یوسف چرا اونجا رو نمیگی اول بازی گفت :
ببینیم ادامه بازی چی میشه. یا این ورزشگاه تبدیل به دیگ خروشان میشه یا تبدیل به یخچال
ظاهرا وبلاگ شخصیش هم منهدم شده. وگرنه لینک این صفحه رو براش میفرستادیم. هرچند از رو نمیره. خیلی پرروئه!
عکس بچگی هاش
http://www.parskadeh.com/index.php?...43-58&catid=56:1387-11-17-20-48-21&Itemid=125
عکس بچگی هاش
http://www.parskadeh.com/index.php?...43-58&catid=56:1387-11-17-20-48-21&Itemid=125
Mohsen_14
مدیربازنشسته پاتوق
این چه عکسیه گذاشتی منصور 
)
کلی خندیدم
این مرد خدای جمله بندیه . من موندم چرا ال کلاسیکو رو دادن به این !
)کلی خندیدم
این مرد خدای جمله بندیه . من موندم چرا ال کلاسیکو رو دادن به این !
من تا فهمیدم خیابانیه کلا بیخیالش شدم رفتم از مه پاره دیدم.
- تاریخ عضویت
- 26 سپتامبر 2008
- نوشته‌ها
- 4,305
- لایک‌ها
- 590
- سن
- 36
من که از تن صدای جواتی خوشم میاد
ولی قبول دارم که چرت و پرت زیاد می گه
همین دیشب یه سری جزییات رو گفت که گزارش گرای دیگه حتی بهش اشاره هم نمی کنن :wacko:
راستی خیابانی تو تیم های ملی طرفدار آرژانتین ؟
ولی قبول دارم که چرت و پرت زیاد می گه
همین دیشب یه سری جزییات رو گفت که گزارش گرای دیگه حتی بهش اشاره هم نمی کنن :wacko:
راستی خیابانی تو تیم های ملی طرفدار آرژانتین ؟
leylandblue
Registered User
- تاریخ عضویت
- 9 مارس 2010
- نوشته‌ها
- 268
- لایک‌ها
- 98
خیابانی عزیز! بارها تو برنامه های مختلف ورزشی شبکه 3 به تیمهای مورد علاقه اش اشاره هایی داشته
از ملی ها او طرفدار پرتقال هست اینرو برای اولین بار در جریان جام ملتهای اروپای 2000 نشان داد البته چقدر هم کری واسه بقیه می خوند که پرتقال قهرمانه خصوصا بعد از برد تاریخی 3 بر صفر پرتقال برابر آلمان
در 4 لیگ معتبر اروپایی ایشون طرفدار این تیمها هست
انگلیس: آرسنال
اسپانیا: رئال مادرید
ایتالیا: رم
المان :دورتموند
از دو کلمه به جرات به وفور استفاده میکنه خیلی زیاد ... :دی
یادمه اون اوائل که من تو تحریریه گل بودم یک بار با عصبانیت اومد تحریریه!
روزنامه روز قبل رو با خودش آورده بود و گفت شما که همش انتقاد میکنید یکم هم به انتقاد های من گوش کنید!
روزنامه رو باز کرد دیدیم توش برداشته بعضی جاها با ماژیک فسفری علامت زده!
اینجا یک ویرگول زیاد گذاشتید!
اینجا به جای ما نوشتید من!
اینجا به جای سپاهان نوشتید سه پاهان!
اینجا به جای قهرمان نوشتید ملوان!
و ...
آقا بعد از اینکه رفت انقدر خندیده بودیم دیگه نای حرف زدن نداشتیم :دی
دمش گرم موجود باحالیه :دی
Blocker
Registered User
هی میگه هرگز نتونست به توپ برسه آییییییییی بدم میاد :|
O_o O_O o_O
Registered User
ولی فکر کنم گفت دیگ جوشانیوسف چرا اونجا رو نمیگی اول بازی گفت :
ببینیم ادامه بازی چی میشه. یا این ورزشگاه تبدیل به دیگ خروشان میشه یا تبدیل به یخچال
کلا از این دیگ جوشان خیلی خوشش میاد و جدیدا یخچال رو هم بهش اضافه کرده
حالا برید خداتون رو شکر کنید که بهروان یا کوتی رو نزاشتن
از این دو تا بدتر شفیعه ---> الان دقیقه ی 69 و 35 ثانیس ، 36 ، 37 ، 38 و ...
Last edited by a moderator:
خیابانی در جام ملتهای 96 به چهره ای شناخته شده بدل شد. وی در آن جام تا قبل از بازی ایران – کره جنوبی، همان مرد خجالتی روزهای آغاز کارش بود اما پس از پیروزی 6 بر 2 ایران در برابر کره جنوبی، یخ خیابانی هم شکست
عصر ایران ورزشی، اهورا جهانیان- گزارش جواد خیابانی در بازی بارسلونا – رئال مادرید، هر چند که تا حدی بهتر از سایر گزارشهای ضعیف این گزارشگر بود، ولی می تواند بهانه ای باشد برای بررسی عملکرد خیابانی.
جواد خیابانی از اوایل دهه 70 وارد تلویزیون ایران شد و به تا جام ملتهای آسیا در سال 1375، به عنوان گزارشگری حاشیه ای، که بازیهای کم اهمیت را گزارش می کرد، در تلویزیون فعالیت داشت.
تا پیش از جام ملتهای 1996 ( 1375 ) آسیا، شفیع و بهروان و صالح نیا گزارشگران اصلی تلویزیون بودند که جام جهانی 90 و جام ملتهای اروپا در سال 1992 و سپس جام جهانی 1994 را گزارش کردند. ( البته در جام 94 جهانگیر کوثری هم به جمع گزارشگران سیما اضافه شده بود. )
خیابانی از جام ملتهای 96 برای فوتبالدوستان ایران به چهره ای شناخته شده بدل شد. وی در آن جام ملتها تا قبل از بازی ایران – کره جنوبی، هنوز همان مرد خجالتی و محجوب روزهای آغاز کارش در تلویزیون بود. فقط بازی را گزارش می کرد و پس از بازی هم در برابر مفسر برنامه اظهار فضل نمی کرد. نجیبانه سئوال می پرسید و جواب می شنید.
اما پس از پیروزی 6 بر 2 ایران در برابر کره جنوبی، یخ خیابانی هم شکست. با فتح الفتوح تیم ملی ایران، آتشفشان میهن پرستی خیابانی هم فوران کرد و از آن پس رفتار و گفتارش در برابر دوربین سیما تغییر کرد. پیش از بازی با عربستان در نیمه نهایی همان جام، خیابانی دیگر شومنی کامل شده بود.
از آن هنگام به بعد، دیگر خیابانی ای دیگر را در تلویزیون دیدیم. گزارش تاریخی بازی ایران – استرالیا هم مزید بر علت شد که جواد آقا در تلویزیون بیش از پیش احساس راحتی کند.
خلاصه اینکه به تدریج جواد خیابانی خجالتی بودن و گزارشگری صرف را کنار گذاشت چرا که اکنون تلویزیون " خانه " او بود و او می توانست در حین بازی هر جور که می خواهد گزارش کند و در حین گزارش هر چه که دوست دارد بگوید. یعنی خیابانی مقید بودن به ظوابط یک گزارش حرفه ای و خوب را کنار گذاشت و بر پایه اهواء خویش هر چه که می خواست می گفت.
مثلاً در بازی ایران و عربستان در مسابقات راهیابی به جام جهانی 2002، در اواخر بازی که پیروزی 2 بر 0 ایران بر عربستان مسجل شده بود، گفت: " عربستان امروز در حد یک تیم روستایی بازی کرد. " بدیهی است که هیچ گزارشگر عاقلی رقیبی جدی که همواره از او شکست خورده ایم، این گونه حرف نمی زند ولی خیابانی برای اینکه " عقده های ضد عرب" خود را بگشاید، چنان حرفی زد و این یعنی گزارش بازی بر پایه اهواء گزارشگر.
اما چه شد که خیابانی هم به سرنوشت بهرام شفیع بدل شد؟ پاسخ همان است که در ابتدا گفتیم. وقتی که تلویزیون برای گزارشگر به " خانه خاله " بدل شود، او احساس می کند در حین گزارش می تواند بگوید هر آنچه را که دل تنگش می خواهد.
علاوه بر این خیابانی نیز مثل شفیع، گرفتار نوعی خودشیفتگی است که نه تنها گزارش وی را بی کیفیت می کند بلکه اعصاب بینندگان را هم خرد می کند. برای خیابانی مهمترین چیز در حین گزارش، حرف زدن خودش است و حرفهای خودش.
بسیار پیش آمده است که خیابانی در حال طرح موضوع خاصی بوده و ناگهان صحنه مهمی پیش آمده است، ولی او باز هم حرف خودش را دنبال کرده است. انگار که حرف زدن او مهمتر از گزارش بازی است! و انگار که پای تلویزیون نشسته اند تا افاضات جواد خیابانی را بشنوند ولو در صحنه ای که رئال مادرید در حال گشودن دروازه بارسلونا است.
مثلاً در دقیقه 26 بازی بارسا – رئال، یک توپ خوب توعمق در اثر ضربه سر پویول به پدرو رسید و پدر و هم در حال پیشروی به سمت محوطه جریمه رئال بود، ولی خیابانی از آنجایی که مشغول صحبت درباره نحوه جاگیری بازیکنان بارسا در صحنه قبلای بود، حاضر به گزارش لحظه پیشروی پدرو به سمت هجده قدم رئال نشد.
علت این خصلت خیابانی چیزی جز خودشیفتگی نیست؛ زیرا آدم خودشیفته، اگر توان سخنوری داشته باشد، با حرف زدن خودش خیلی حال می کند ( ! ) و معمولاً توان قطع کردن سخن خود را ندارد. و گر نه چه کسی باور می کند که خیابانی قدرت درک این نکته بدیهی را نداشته باشد که پرداختن او به یک نکته حاشیه ای در حین گزارش، در برابر صحنه حساسی که در حین بازی پدید آمده است، هیچ ضرورت و اهمیتی ندارد.
خیابانی این نکته را می داند ولی توان به کار بستن آن را ندارد. یعنی می داند که حرکت مسی به سمت محوطه جریمه رئال مادرید به مراتب مهمتر از هر حرف دیگری است که او در آن لحظه از بازی مشغول بیان آن است. ولی دانایی همیشه توانایی نمی آورد. آنچه که مهم است این است که جواد آقا به خودش توهین نکند. اگر او حرفش را نیمه کاره رها کند، یعنی برای حرف خودش ارزش قائل نشده است و اگر او برای خودش ارزش قائل نشود، چطور می تواند از دیگران بخواهد برایش ارزش قائل شوند؟!
علاوه بر این ها، جواد خیابانی همانند پیمان یوسفی دید خوبی در حین گزارش ندارد و بارها و بارها شاهد بوده ایم که متوجه فعل و انفعالات بازی نشده و در توضیح ماوقع، ره به خطا سپرده است.
مثلاً در همین بازی چند شب پیش رئال و بارسلونا، ضربه آزاد ژاوی بازیکن بارسلونا، در دقیقه 30 به دست یکی دو بازیکن دیوار دفاعی رئال خورد اما اور خطای هند نگرفت و بازی ادامه پیدا کرد. در ادامه بازی، بازیکنان رئال در میانه میدان بر روی بارسلونایی ها خطا کردند و داور به نفع بارسلونا خطا گرفت و به ژاوی هم بابت اعتراضش نسبت به صحنه قبل، اخطار داد.
اما توضیح خیابانی درباره تمام این فعل و انفعالات این بود که ضربه ژاوی به دست بازیکنان رئال خورد و داور هند را نگرفت و ژاوی در ادامه بازی در وسط زمین خطا کرد و به دلیل خطایش اخطار گرفت! و چند ثانیه بعد که بارسلونایی ها توپ را به گردش درآوردند، " آقای اعصاب خرد کن " درباره توضیح مضحکش هیچ توضیحی نداشت و حتی شجاعت عذرخواهی نسبت به خطای فاحش خود را هم نداشت و خرمن خطایش را به باد سکوت سپرد تا در زمین ضمیر بیننده پراکنده شود.
سکوتهای اعصاب خرد کن خیابانی در حین گزارش بازی، از دیگر نقاط ضعف گزارشگری اوست. علت این سکوتها احتمالاً مشغولیت او به لپ تاپش است. مثلاً در بازی رئال و بارسلونا، در دقیقه 37 حساس ترین فرصت رئال در نیمه اول ایجاد شد که طی آن ضربه سر بازیکن رئال در شرایط بسیار خطرناکی از روی دروازه بارسلونا راهی اوت شد اما گزارشگر پر حرف ما خواب بود و روی این صحنه لام تا کام حرف نزد.
البته گاهی اوقات هم جواد آقا واقعاً خوابش می آید. مثلاً در بازی حساس و دیدنی یوونتوس و رئال مادرید در نیمه نهایی لیگ قهرمانان 2003، خیابانی نه تنها کم حرف می زد بلکه در لابلای سکوتهای طولانی اش، صدای خمیازه اش نیز به گوش می رسید!
باری در نقد جواد خیابانی، سخن بسیار است و نکته ها چون تیغ پولاد است تیز. باشد که روزی عملکرد این گزارشگر را به تفصیل به نقد بکشیم و داوری کارشناسان و افکار عمومی را راجع به گزارشگری جواد خیابانی جویا شویم. جام جهانی 2010 فرصت خوبی است تا خیابانی اصلاحاتی را در شیوه گزارشگری اش اعمال کند.
جواد خیابانی از اوایل دهه 70 وارد تلویزیون ایران شد و به تا جام ملتهای آسیا در سال 1375، به عنوان گزارشگری حاشیه ای، که بازیهای کم اهمیت را گزارش می کرد، در تلویزیون فعالیت داشت.
تا پیش از جام ملتهای 1996 ( 1375 ) آسیا، شفیع و بهروان و صالح نیا گزارشگران اصلی تلویزیون بودند که جام جهانی 90 و جام ملتهای اروپا در سال 1992 و سپس جام جهانی 1994 را گزارش کردند. ( البته در جام 94 جهانگیر کوثری هم به جمع گزارشگران سیما اضافه شده بود. )
خیابانی از جام ملتهای 96 برای فوتبالدوستان ایران به چهره ای شناخته شده بدل شد. وی در آن جام ملتها تا قبل از بازی ایران – کره جنوبی، هنوز همان مرد خجالتی و محجوب روزهای آغاز کارش در تلویزیون بود. فقط بازی را گزارش می کرد و پس از بازی هم در برابر مفسر برنامه اظهار فضل نمی کرد. نجیبانه سئوال می پرسید و جواب می شنید.
اما پس از پیروزی 6 بر 2 ایران در برابر کره جنوبی، یخ خیابانی هم شکست. با فتح الفتوح تیم ملی ایران، آتشفشان میهن پرستی خیابانی هم فوران کرد و از آن پس رفتار و گفتارش در برابر دوربین سیما تغییر کرد. پیش از بازی با عربستان در نیمه نهایی همان جام، خیابانی دیگر شومنی کامل شده بود.
از آن هنگام به بعد، دیگر خیابانی ای دیگر را در تلویزیون دیدیم. گزارش تاریخی بازی ایران – استرالیا هم مزید بر علت شد که جواد آقا در تلویزیون بیش از پیش احساس راحتی کند.
خلاصه اینکه به تدریج جواد خیابانی خجالتی بودن و گزارشگری صرف را کنار گذاشت چرا که اکنون تلویزیون " خانه " او بود و او می توانست در حین بازی هر جور که می خواهد گزارش کند و در حین گزارش هر چه که دوست دارد بگوید. یعنی خیابانی مقید بودن به ظوابط یک گزارش حرفه ای و خوب را کنار گذاشت و بر پایه اهواء خویش هر چه که می خواست می گفت.
مثلاً در بازی ایران و عربستان در مسابقات راهیابی به جام جهانی 2002، در اواخر بازی که پیروزی 2 بر 0 ایران بر عربستان مسجل شده بود، گفت: " عربستان امروز در حد یک تیم روستایی بازی کرد. " بدیهی است که هیچ گزارشگر عاقلی رقیبی جدی که همواره از او شکست خورده ایم، این گونه حرف نمی زند ولی خیابانی برای اینکه " عقده های ضد عرب" خود را بگشاید، چنان حرفی زد و این یعنی گزارش بازی بر پایه اهواء گزارشگر.
اما چه شد که خیابانی هم به سرنوشت بهرام شفیع بدل شد؟ پاسخ همان است که در ابتدا گفتیم. وقتی که تلویزیون برای گزارشگر به " خانه خاله " بدل شود، او احساس می کند در حین گزارش می تواند بگوید هر آنچه را که دل تنگش می خواهد.
علاوه بر این خیابانی نیز مثل شفیع، گرفتار نوعی خودشیفتگی است که نه تنها گزارش وی را بی کیفیت می کند بلکه اعصاب بینندگان را هم خرد می کند. برای خیابانی مهمترین چیز در حین گزارش، حرف زدن خودش است و حرفهای خودش.
بسیار پیش آمده است که خیابانی در حال طرح موضوع خاصی بوده و ناگهان صحنه مهمی پیش آمده است، ولی او باز هم حرف خودش را دنبال کرده است. انگار که حرف زدن او مهمتر از گزارش بازی است! و انگار که پای تلویزیون نشسته اند تا افاضات جواد خیابانی را بشنوند ولو در صحنه ای که رئال مادرید در حال گشودن دروازه بارسلونا است.
مثلاً در دقیقه 26 بازی بارسا – رئال، یک توپ خوب توعمق در اثر ضربه سر پویول به پدرو رسید و پدر و هم در حال پیشروی به سمت محوطه جریمه رئال بود، ولی خیابانی از آنجایی که مشغول صحبت درباره نحوه جاگیری بازیکنان بارسا در صحنه قبلای بود، حاضر به گزارش لحظه پیشروی پدرو به سمت هجده قدم رئال نشد.
علت این خصلت خیابانی چیزی جز خودشیفتگی نیست؛ زیرا آدم خودشیفته، اگر توان سخنوری داشته باشد، با حرف زدن خودش خیلی حال می کند ( ! ) و معمولاً توان قطع کردن سخن خود را ندارد. و گر نه چه کسی باور می کند که خیابانی قدرت درک این نکته بدیهی را نداشته باشد که پرداختن او به یک نکته حاشیه ای در حین گزارش، در برابر صحنه حساسی که در حین بازی پدید آمده است، هیچ ضرورت و اهمیتی ندارد.
خیابانی این نکته را می داند ولی توان به کار بستن آن را ندارد. یعنی می داند که حرکت مسی به سمت محوطه جریمه رئال مادرید به مراتب مهمتر از هر حرف دیگری است که او در آن لحظه از بازی مشغول بیان آن است. ولی دانایی همیشه توانایی نمی آورد. آنچه که مهم است این است که جواد آقا به خودش توهین نکند. اگر او حرفش را نیمه کاره رها کند، یعنی برای حرف خودش ارزش قائل نشده است و اگر او برای خودش ارزش قائل نشود، چطور می تواند از دیگران بخواهد برایش ارزش قائل شوند؟!
علاوه بر این ها، جواد خیابانی همانند پیمان یوسفی دید خوبی در حین گزارش ندارد و بارها و بارها شاهد بوده ایم که متوجه فعل و انفعالات بازی نشده و در توضیح ماوقع، ره به خطا سپرده است.
مثلاً در همین بازی چند شب پیش رئال و بارسلونا، ضربه آزاد ژاوی بازیکن بارسلونا، در دقیقه 30 به دست یکی دو بازیکن دیوار دفاعی رئال خورد اما اور خطای هند نگرفت و بازی ادامه پیدا کرد. در ادامه بازی، بازیکنان رئال در میانه میدان بر روی بارسلونایی ها خطا کردند و داور به نفع بارسلونا خطا گرفت و به ژاوی هم بابت اعتراضش نسبت به صحنه قبل، اخطار داد.
اما توضیح خیابانی درباره تمام این فعل و انفعالات این بود که ضربه ژاوی به دست بازیکنان رئال خورد و داور هند را نگرفت و ژاوی در ادامه بازی در وسط زمین خطا کرد و به دلیل خطایش اخطار گرفت! و چند ثانیه بعد که بارسلونایی ها توپ را به گردش درآوردند، " آقای اعصاب خرد کن " درباره توضیح مضحکش هیچ توضیحی نداشت و حتی شجاعت عذرخواهی نسبت به خطای فاحش خود را هم نداشت و خرمن خطایش را به باد سکوت سپرد تا در زمین ضمیر بیننده پراکنده شود.
سکوتهای اعصاب خرد کن خیابانی در حین گزارش بازی، از دیگر نقاط ضعف گزارشگری اوست. علت این سکوتها احتمالاً مشغولیت او به لپ تاپش است. مثلاً در بازی رئال و بارسلونا، در دقیقه 37 حساس ترین فرصت رئال در نیمه اول ایجاد شد که طی آن ضربه سر بازیکن رئال در شرایط بسیار خطرناکی از روی دروازه بارسلونا راهی اوت شد اما گزارشگر پر حرف ما خواب بود و روی این صحنه لام تا کام حرف نزد.
البته گاهی اوقات هم جواد آقا واقعاً خوابش می آید. مثلاً در بازی حساس و دیدنی یوونتوس و رئال مادرید در نیمه نهایی لیگ قهرمانان 2003، خیابانی نه تنها کم حرف می زد بلکه در لابلای سکوتهای طولانی اش، صدای خمیازه اش نیز به گوش می رسید!
باری در نقد جواد خیابانی، سخن بسیار است و نکته ها چون تیغ پولاد است تیز. باشد که روزی عملکرد این گزارشگر را به تفصیل به نقد بکشیم و داوری کارشناسان و افکار عمومی را راجع به گزارشگری جواد خیابانی جویا شویم. جام جهانی 2010 فرصت خوبی است تا خیابانی اصلاحاتی را در شیوه گزارشگری اش اعمال کند.
De Monarch
کاربر تازه وارد
استاد علیفر (ص) فرمود :
حالا می بینیم که مالودا داره جایزه ی بهترین بازیکن هفته ی قبل رو میگیره . بعد اون March ای که روی جایزه نوشته شده حتما اسم عمه ی آبراموویچ هست
حالا می بینیم که مالودا داره جایزه ی بهترین بازیکن هفته ی قبل رو میگیره . بعد اون March ای که روی جایزه نوشته شده حتما اسم عمه ی آبراموویچ هست