سياوش كسرايي - چکامه سراء بي بديل زمانه ها

[Behrooz]

تو چه خوش مي خندي
تو چه آسان و چه راحت مي خندي اي مرد
تو چنان مي خندي
كه من آن كرم زده دندان را در دهنت مي بينم
هم چنين مي بينم
كه تكان مي دهدت خنده بگسسته عنان
و تنت با همه فربهيش ميلرزد
اي به هر آينه افتاده و تكرار شده
دو شده ده شده صد نهصد ....و بسيار شده
تو چه مي بيني ‌آيا در من
سبب خنده چه مي بيني در كار من و پيكر من
منم اينك مردي زخم به تن
آرزوهاي بلندش همه گرديده هوار
نه فرومانده به گل
نه برافراخته قد
گر تكاپوست به بيرون شدن از گنداب است
نه برافروختن مشعل خورشيد به شب
اين مرا دردي پيچاننده است
و تو مي خندي بر تابم و مي لرزاند گريه مرا

 

[Behrooz]

چون سايه غم آور تنهايي
سر بر دريچه ام ز چه مي سايي ؟
در چشمه سار اين شب جوشنده
افشان مكن دو زلف چليپايي
بگريز از سياهي شب هايم
اي خوابگرد دختر رويايي
دل داغگاه پيكر اميد است
نه جلوه گاه لاله صحرايي
اينجا شكفته خار پريشاني
اينجا شكسته غنچه زيبايي
جز خون نبود هر چه كه نوشيديم
اين موج هاي ساغر مينايي
بر باد رفت آتش اين وادي
كولي ! تويي و باديه پيمايي

 

[Behrooz]

با عبور از خط ويرانه مرز تو وطن
ما به جغرافي جان وسعت دنيا داديم
خيل درناها بوديم و به يك سير بلند
تن آواره به تاريكي شب ها داديم
نه همه وحشت جان بود درين كوچ سياه
بر پر و بال بسي بار خطا مي برديم
داده ديروز ز كف سوخته آينده و باز
هم نه معلوم كه ره سوي كجا مي برديم
به همه جاي جهان بال كشيديم ولي
دل شوريده در آن لانه دلتنگ تو ماند
غوطه خورديم به صد بحر و به امواج زديم
باز بر بال و پرسوخته مان رنگ تو ماند
مي گذشتيم به پرواز و از اين غم آگاه
كه بود مقصد پاياني ما در پس پشت
آه از آن يار و دياران دمادم شده دور
واي از اين صبر گدازان به هرلحظه درشت
روز پر ريخت و شب خسته تن از راه بماند
ما ولي پا به سر قله هر سال زديم
هر چه كرديم ز بي تابي و هر جا كه شديم
در هواي تو براي تو پرو بال زديم
يك دم از ياد تو غافل نگذشتيم و نشد
كه نپرسيم به سرآمده ات را از باد
كوه ها سنگ صبورند ولي مي گويند
هر چه از هجر كشيديم در آنها فرياد
مي سراييم سرودي كه ز خون بال گرفت
مي رسانيم پيام نو به عشاق جهان
تا به يك روز يكي روز به زيبايي وصل
باز گرديم به سوي تو همه مژده فشان

 

[roje_aria79]

بهانه
دانه هاي باران به شيشه ها
ترانه دارد
در اجاق من آتشي
به چشمان من
زبانه دارد
بسته هر دري
خفته هر كه خانه دارد
مرغ هوا هم آشيانه دارد
شب سمج ممي نمايد و دل
بهانه دارد
دل هواي او
دل هواي مي
دل هواي بانگ عاشقانه دارد
آن پرستو از ديار ما
بار غم بهد ل
رفت و كس ندانم كزو
نشانه دارد
غم نشسته باغ جان من
جنگلي است بي شكوفه ليك
بنگر اي بهار دير رس
شاخه ها جوانه دارد
آتش بس است و شعله ها و دود
طرح او فكنده در نظر
با خيال او نگاه من
خلوتي شبانه دارد
پشت شيشه ها
باد رهگذر
ترانه دارد

 

[roje_aria79]

داربست
من داربست گوشه اين باغ بي گلم
اي نوميده تاك
از جنگل بزرگم و در اين زمين سخت
بنشسته ام به خاك
در خون من هنوز
شور ز نو شكفتن و جوش جوانه نيست
بنگر كه در شكاف دلم از هوس تهي
سبزينه اي گلي كه برآرد زبانه نيست
اما چه برگها
در جنگل نهفته جان باد مي خورد
اما چه مرغها
از شاخسار خاطره پرواز مي كند
بذري دگر به سينه اين دشت كاشتن
طرحي دگر به باغ بهاران نگاشتن
در رهگذر غارت توفان ريشه كن
پيوند داشتن
رفتن ولي به لب
لبخند داشتن
بردار سر ز خاك
اي نازنين نهال
بر بازوان من بنه آن ساقهاي ترد
آن ميوه هاي كال
در پنجه هاي بسته تو اين درنگ چيست ؟
گاه درنگ نيست
پيش آي و باز شو
بردست من بايست
بر دوش من بمان
هم بسته با شكسته دل پر نياز شو
در گردنم بپيچ
بر پيكرم بتاب
بالا بگير و بر شو در بام نيم روز
پر كن به جام سبز مي از خون آفتاب
باشد به روزگاري از عهد ما نه دور
بينم به سايبان تو خورشيد باده را
بينم به پايكوبي مستانه و سرود
انبوه خستگان غم از دل نهاده را

 

[Behrooz]

خانه ما كوچك است و بام و در آن
با گل شمعي نگارخانه جادوست
غصه اين تنگ سينه نز گران نيست
رونق گيرد اگر ز خنده يك دوست

 

[Behrooz]

من مستم
من مستم و ميخانه پرستم
راهم منماييد
پايم بگشاييد
وين جام جگرسوز مگيريد ز دستم
مي لاله و باغم
مي شمع و چراغم
مي همدم من همنفسم عطر دماغم
خوش رنگ خوش آهنگ
لغزيده بهه جامم
از تلخي طعم وي انديشه مداريد
گواراست به كامم
در ساحل اين آتش
من غرق گناهم
همراه شما نيستم اي مردم بنگر
مننامه سياهم
فرياد رسا ! در شب گسترده پر و بال
از آتش اهريمن بدخو به امان دار
هم ساغر پرمي
هم تاك كهن سال
كان تاك زرافشان دهدم خوشه زرين
وين ساغر لبريز
اندوه زدايد ز دلم با مي ديرين
با آن كه در ميكده را باز ببستند
با آن كه سبوي مي ما را بشكستند
با آن كه گرفتند ز لب توبه و پيمانه ز دستم
با محتسب شهر بگوييد كه هشدار
هشدار كه من مست مي هر شبه هستم

 

[Behrooz]

پايان گرفت دوري واينك من
با نام مهر لب به سخن باز مي كنم
از دوست داشتن
آغاز مي كنم
انگار آسمان و زمين جفت مي شوند
انگار مي برندم تا سقف آسمان
انگار مي كشندم بر راه كهكشان
در دشت هاي سبز فلك چشم آفتاب
گر ديده رهنما
در قصر نيلگون
فانوس ماهتاب افكنده شعله ها
با بالهاي عشق
پرواز مي كنم
با من ستارگان همه پرواز مي كنند
دستم پر از ستاره و چشمم پر از نگاه
آغوش مي گشايم
دوشيزگان ابر به من ناز مي كنند
پرواز مي كنم
در سينه مي كشم همه آبي آسمان
مي آمدم به گوش نواي فرشتگان
انسان مسيح تازه
انسان اميد پاك
در بارگاه مهر
اينكه خداي خاك
در مسجد مي شوند به هر سو ستارگان
پر مي كشم ز دامن شط شهاب ها
مي بينم آن چه بوده به رويا و خوابها
سرمست از نياز چو پروانه بهار
سر مي كشم به هر ستاره و پا مي نهم بر آن
تا شيره اي بپرورم از جست و جوي خويش
تاميوه اي بياورم از باغ اختران
چشم خداي بينم
بيدار مي شوم
دست گره گشايم در كار مي شود
پا مي نهم به تخت
سر مي دهم صدا
وا مي كنم دريچه جام جهان نما
تا بنگرم به انسان درمسند خدا
اين است عاشقان كه من امشب
دروازه هاي رو به سحر باز مي كنم
اين است عاشقان كه من امروز
از دوست داشتن
آغاز مي كنم

 

[Behrooz]

پس از من شاعري آيد
كه اشكي را كه من در چشم رنج افروختم
خواهد سترد
پس از من شاعري آيد
كه قدر ناله هايي را كه گستردم نمي داند
گلوي نغمه هاي درد را
خواهد فشرد
پس از من شاعري آيد
كه در گهواره نرم سخن هايم شنيده لاي لاي من
كه پيوند طلايي دارد او با من
و اين پيوند روشن قطره هاي شعرهاي بي كران ماست
ولي بيگانه ام با او
و او در دشت هاي ديگري گردونه مي تازد
پس از من شاعري آيد
كه شعر او بهار بارور در سينه اندوزد
نمي انگيزدش رقص شكوفه هاي شوم شاخه پاييز
كه چشمانش نمي پويد
سكوت ساحل تاريك را چون ديده فانوس
و او شعري براي رنج يك حسرت
كه بر اشكي است آويزان
نمي سازد
پس ازمن شاعري آيد
كه مي خندد اشعارش
كه مي بويند آواهاي خودرويش
چو عطر سايه دار و ديرمان يك گل نارنج
كه مي روبند الحانش
غبار كاروان هاي قرون درد و خاموشي
پس از من شاعري آيد
كه رنگي تازه داررنگدان او
زدايد صورت خاكستر از كانون آتش هاي گرم خاطر فردا
زند بر نقش خونين ستم
رنگ فراموشي
پس از من شاعري آيد
كه توفان را نمي خواهد
نمي جويد اميدي را درون يك صدف در قعر درياها
نمي شويد به موج اشك
چشم آرزويش را
پس از من شاعري ‌آيد
كه مي روبد بساط شعرهاي پيش
كه مي كوبد همه گلهاي به پاي خويش
نمي گيرد به خود زيبايي پرپر
نگاه جست و جويش را
پس از من شاعري آيد
كه با چشمم ندارد آشنايي آسمانهاي خيال او
و او شايد نداند
مي مكد نشت جواني را ز لبهاي جهان من
و يا شايد نداند
غنچه هاي عمر ناسيراب من بشكفته دركامش
و يا شايد نداند
در سحرگاه ورودش همچو من رنگ خواهم باخت
پس از من شاعري آيد
كه من لبهاي او را درد هان شعرهاي خويش مي بوسم
اگر چه او نخواهد ريخت اشكي بر مزار من
من او را در ميان اشك و خون خلق مي جويم
و من او را درون يك سرود فتح خواهم ساخت

 

[Behrooz]

چه سپيد كوهساري چه سيه ماهتابي
نرسد به گوش جز رازي و شيون عقابي
همه درههاي ئحشت به كمين من نشسته
نه مقدرم درنگي نه ميسرم شتابي
به اميد همزباني به سكوت نعره كردم
بنيامدم طنيني كه گمان برم جوابي
همه لاله هاي اين كوه ز داغ دل قسردند
چو نكرد صخره رحمي چو نداد چشمه آبي
بنشين دل هوايي كه بر آسمان اين شب
ندميد اختري كو نشكست چون شهابي
به سپهر ديدگاهم به كرانه نگاهم
نه بود به شب شكافي و نه از سحر سرابي
تن من گداخت در تب عطشي شكافتم لب
سر آن ندارد امشب كه برآيد آفتابي

 

[Behrooz]

در گذرگاهي چنين باريك
ور شبي اين گونه دل افسرده وتاريك
كز هزاران غنچه لب بسته اميد
جز گل يخ گل در برف و در سرما نمي رويد
من چه گويم تا پذيراي كسان گردد
من چه آرم تا پسند بلبلان گردد
من در اين سرماي يخبندان چه گويم با دل سردت
من چه گويم اي زمستان با نگاه قهر پروردت
با قيام سبزه ها از خاك
با طلوع چشمه ها از سنگ
با سلام دلپذير صبح
با گريز ابر خشم آهنگ
سينه ام را باز خواهم كرد
همره بال پرستوها
عطر پنهان مانده انديشه هايم را
باز در پرواز خواهم كرد
گر بهار آيد
گر بهار آرزو روزي به بار آيد
اين زمينهاي سراسر لوت
باغ خواهد شد
سينه اين تپه هاي سنگ
از لهيب لاله ها پر داغ خواهد شد
آه... اكنون دست من خالي است
بر فراز سينه ام جز ته هايي از گل يخ نيست
گر نشاني از گل افشان بهاران بازمي خواهيد
دور از لبخند گرم چشمه خورشيد
من به اين نازك نهال زردگونه بسته ام اميد
هست گل هايي در اين گلشن كه از سرما نمي ميرد
و اندرين تاريك شب تا صبح
عطر صحرا گسترش را از مشام ما نمي گيرد

 

[Behrooz]

سنگين نشسته برف
غمگين نشسته شب
اندوه من به دل
تشويش من به لب
آتش اگربميرد
آتش اگر كه سايه به صحرا نيفكند
در راه گرگ ها به قافله ها مي زنند باز
سيماي بي نوايي و بي برگ باغ ها
بانگ كلاغ ها

 

[Behrooz]

اي عطر ريخته
عطر گريخته
دل عطردان خالي و پر انتظار توست
غم يادگار توست

 

[Behrooz]

ديشب دوباره آمده بودي به خواب من
ديدار خوب تو
تا كوچه هاي كودكي ام برد پا به پا
شاد و شكفته ما
فارغ ز هست و نيست
در كوچه باغ ها
سرخوش ز عطر و بوي نسيمي كه مي وزيد
يك لحظه دست تو
از دست من رها شد و
خواب از سرم پريد

 

[Behrooz]

من آن دشت بد سرگذشتم كه يك شب به بيگاه گم كرده آهوي دلجو
من آهوي رهپوي بي بازگشتم كه در خواب بيند بهارانه دشت گلبو
منم اختر دوردستي كه فانوس چشمانش افتاده از سو
نمي بيند افسوس دگير نه شت و نه آهو

 

[Behrooz]

شهر از شادي شكفته و
گل فريادها
به هوا پرتاب مي شود
پياپي
درها دهان و
پنجره ها آغوش
و آنگاه
هلهله دستها و دستمالهاست
با گسستگي رشته مرواريد نقل
بر شيب زمين
سلام و بوسه
هورا و همهمه
و شور و شعر
شعر آزاد شعر مردمي
شهر به رقص ايستاده
در تبسم چراغان
اما من
فشرده و دلتنگم
كه عزيزانم را در كنار ندارم
شهيدانم را
و تاجي بي سر
يا سري بي تاج را
تا نثار پايشان كنم
هديه آن ايام رنج و
شادي اين دم
در بزم ياد شمايم
فشرده و دلتنگ
با شاخه گل يخ
با شمع سوخته و
با شراب خون

 

[Behrooz]

از قرق تا خروسخوان
*****************​

شب ما چه با شكوه است
وقتي كه گلوله ها
آن را خالكوبي مي كنند
و دل ما را
دلهاي مظطرب ما را
در دو سوي شب
بانگ الله اكبر
به هم وصل مي كند
شب ما چه باشكوه است
وقتي كه تاريكي
شهر را متحد مي كند
شب ما چه با شكوه است
وقتي كه دستي ناشناس
دري را
بر رهگذري مبارز
مي گشايد و
شوق و تپش در دالان
بازوي هم را مي فشرند
شب ما چه با شكوه است
وقتي كه نظاميان
در محاصره چشمان شب زنده دارمان
اسيرند
شب ما
چه غمگنانه با شكوه است
وقتي كه فرياد و ستاره
در آسمان گره مي خورند
و بر بامها سايه ها
خاموشانه
ترحيمي ساده دارند
از قرق
تا خروسخوان
شبروان
دل ما را در كوچه ها
چون مشعلي دست به دست
مي گردانند
و خواب بيهوده
بر فراز شهر پرسه مي زند
كشتگان سحر را نمي بينند
اما
صبح حتمي الوقوع است

 

[roje_aria79]

گلهاي سپيد
شب ها كه ستاره هم فرو خفته است
گلهاي سپيد باغ بيدارند
شب ها كه تو بي بهانه مي گريي
شبها كه تو عطر شعرهايت را
از پنجره ها نمي دهي پرواز
گلهاي سپيد باغ بيدارند
شب ها كه دل تو با غمي مانوس
پيوندي تازه مي زند پنهان
شبها كه نسيم هم نمي آرد
از دره مه گرفته هيچ آواز
در زير دريچه تو بيدارند
گلهاي سپيد باغ خواب آلود
شب ها كه تو عاشقانه مي خواني
شبها كه چو اشك تو نمي تابد
يك شعله درين گشاده چشم انداز
اين باغ و بهار خفته را هر شب
گلهاي سپيد باغ بيدارند
شبهاي دراز بي سحر مانده
شبهاي بلند آرزومندي
شبهاي سياه مانده در آغاز
شبها كه تو عاشقانه مي خواني
شبها كه تو بي بهانه مي گريي
شبها كه ستاره هم فرو خفته است
گلهاي سپيد باغ بيدارند
جان تشنه صبح روشني پرداز