سيد علي صالحي === شاعر مهرباني و صميميت

[ibest]

می گویم
نمی شود یک شب بخوابی وُ
صبح زود
یکی بیاید و بگوید
هرچه بود تمام شد بخدا...!؟

 

[Princess NazaniN]

این‌جا اگرچه گاه
گل به زمستان خسته خار می‌شود،
این‌جا اگر چه روز
گاه چون شب تار می‌شود،
اما بهار می‌شود...

 

[Princess NazaniN]

ﮔﺎﻩ ﻳﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩ
ﻳﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﮔﺎﻫﯽ
ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﻒِ ﻳﮏ ﭘﻴﺎﻟﻪﯼ ﺁﺏ
ﺧﻮﺍﺏِ ﻫﺰﺍﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥِ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﺒﻴﻨﺪ!
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ ﭼﻪ...؟
ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ ﻳﮏ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱِ ﻋﻼﻗﻪ
ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ؟!

 

[ibest]

• مور

سوری به سویِ گفت
سازی به سوی او،
ما گريه ها کرده ايم در اين ديار
حالا به هر جهت
حالا به هرچه رو!
هی بادِ بیشانه از پريشانی فَرا
کسی نديده ام
دانای اين دقيقه ی من!

 

[ibest]

با قول و قافيه، حرفی
تا بيارَدَم به هر واژه که حضرتِ من است و
او حافظ من است.
من معنی آوازِ تو بوده ام به وقتِ اولا،
دلم از وحشتِ زندانِ سکندری که سا، با، را،
بگير و بيا دعای گريه و
سازی که سليمان به باديه داده ام.
يا کولیِ کتاب بدوش
دوش چه خورده ای خراب!؟

 

[ibest]

• آل

بیکرانه
در کلمات شگفت
زاده شدم.
شگفتا که در اين دقيقه
سرشار از کشف اين باد برهنه ام.

 

[ibest]

رودها برمی آيند
کوه ها برمی آيند
بادها برمی آيند
و آدمی
هنوز از خيل خواب آلودگانِ زمين است.
شگفتا که من
پيش از تولد خويش
با مرگ به معنا رسيده ام.
بیکرانه
به رويايی پوشيده از حرير نور و
نماز
لبالبِ هوشم در اين دقيقه ی دور!

 

[ibest]

• دریا و آدمی

با من از روايت گريه ها
سخن مگوی.
صبحهای مرمرين در پی است،
سواران ستاره پوش در پی است.
گُلگُل شبنم و
لغزش لاله
در نسيمه های نور.
ديگر
نه نامی از دريا،
نه نقشی
که در چشم آدمی.
من رازجویِ آن روايتم
که هنوزش کسی
بازنسروده است.
با من از روايت رازها

 

[ibest]

گريز ستاره از اذهان شب
وحی ديگریست
که از تناسخ دريا
بشارتم میدهد.


شاعرترين خاموش اين خانه
منم
که از اعتراض واژه
در معانی مرگ،
خبر از خوابِ پروانه
آورده ام.
دريغا
دردی در اين دواير ديوانه ديده ام
چنين
که به گيسوی گريه میپيچم.
باری
مگرم که در گشودنِ اين راز
آوازی از طراز آينه خيزد
ورنه شکستن اين سنگ را
مجال باور نيست.

 

[ibest]

• وصیت

سرانجام
هر شن ريزه ای
وطن در سواحل ماه
خواهد گرفت.
دريغا که از اين رودِ بی ثمر
مگر
بر پلی از آب ديده بگذری،
ورنه اين غزل
نعش مرثيتی است
که در غُسل رنج ها
مزاری نخواهد يافت

 

[ibest]

• برگزیده

سخن از رعد خفته ایست
فراتر از اين رعشه ی جنون
که مَنَش
مثقالی اگر بر گريبانِ اين سياره درافکنم
هزار منظومه از ترازوی جهان
خواهد گريخت.


من در توازنِ هول و
حيات
اکسيرِ ستاره و بارانم
که از مصافِ شب ديجور
باز می آيد.


من
وطن
در اندوه خويش
برگزيده ام

 

[ibest]

• حلاج

خاکستری که تويی
خاموشی ات چراغی است
خانه به خانه
فراخوان روشنی.
خاکستری که تويی
بر اوراق شب اما
هر نقطه ی معناش
در تماشای فانوس و گريه
نطفه میبندد.

 

[ibest]

دريغا!
دريچه ای که آشنات باشد
در اوزانِ اين کوچه نيست،
رديف اين همه چراغِ مُرده
به چه کارت میآيد؟
سنگين و خسته
از کوچه ی کلمات میگذری
هر واژه ديواریست
مُرده ريگ دفتری ناخوانا
که ترا هزارساله خواهد کرد
نگاه کن
هم پس از اين همه هوا
تنها يکی صدا
ترا به جانبِ مرگ میخواند.
انسانِ اين دقيقه ی بينا
کجاست
تا مَنَش بر سنگفرش ستاره
نظاره کنم.


خاکستری که ماييم
مگر که حوصله ی حلاجی ...
ورنه باد
رو به باد خواهد وزيد!

 

[ibest]

• سایه ها

سايه در کشاکش باد
غليظتر از هوای آبیِ بالا
بود،
سايه ميل تيرگی
در سر داشت،
باد
بوی عجيبی از آينه
میآورد.
بوی سوختن هيزم تر
میآمد
بابونه در آتش و
سايه در سابه به سايه
نشسته بود.
مارِ دو سر ... بزايی
روزگارِ مجروحِ موذيان

 

[ibest]

راز

میآمدند
میخواندند
میگريستند
زائران ديرينه
زائران راه
راه به راه و
بی راهِ راه.
سفر کرده را
جز اين جهان
مقصدی کجاست؟
پَرِ عقاب است اين،
مرغ خانگی!
بيا
بخوان
گريه کن.
به اسم، به اسمِ من است
روشنايیِ روزگار!

 

[Faridbahrami]

به یکدیگر دروغ نگویید
آدم است ،
باور می کند
دل می بندد !

 

[Faridbahrami]

سیدعلی صالحی:
هر سنگي به سوي پيشاني من پرت مي‌کنند، پروانه مي‌شود..

 

[ibest]

• رمه

نديده ام هنوز را
کشف خواب ترا و ستاره ی نيمسوز را
همه ی روز را ...
که اينجا انتشار شب از حضور دلمردگیست.
ای به تاج و کاکلیِ اَبرينه
اين رايت آخر است،
در امتداد هيچ بشارتی
بو بر کف ستاره نخواهد ماند.
حنظل بر آتش است.
آه ميزبان يکسره ی آبها ...!
ديگر مجال اين رجعت نيست،
جان تو
جان اين رَمه ی غريب!

 

[ibest]

• خانه هفتم

اينجا در هر سلول نور
هزار منظومه ی شگفت
ديوانه میدوند.
"ستارگان محبوس، ستارگان محبوس!"


فرو که میشوی از چهار جانب جهان
فرزانه تر از هميشه
با ستارهای به کاکل و
کتابی در دست،
انگشت شهادتت
بشارت توحيدست.
"ستارگان محبوس، ستارگان محبوس!"


اکنون برخيز!
برخيز که در اين تلاوت خونين
طريق روزگار را
به خانه ی هفتم رسانده ايم

 

[ibest]

• زخم و خاطره

ماه!
ماهِ زخم و خاطره!
از مه
که نيلگون بگذرم،
کوکبی به درگاه
نقره میتَنَد ميان آب،
که تا سپيده
هفت شب از هفت ترانه را
سرود خواهم کرد