شعر های تاریک

[Geronimo]

گل بر آمد بر نمی خیزم چرا؟

از هوای گریه لبریزم چرا؟

در پگاه روشن عشق و امید

با هراس شب گلاویزم چرا؟

خاطری مغموم دارم روز و شب

مثل باران اشک می ریزم چرا؟

مرغ عشقم آه؛اما سالها

بی غزل های دلاویزم چرا؟

شد بهار؛اما دریغا من هنوز

راوی غمهای پاییزم چرا؟

باز می خواند مرا بوی بهار

گل بر آمد بر نمی خیزم چرا؟​

 

[Geronimo]

مرد سرگردان این شهرم همدمی گم گشته را جویم
قصه‌ها دارد دل تنگم بشنو امشب قصه می‌گویم

یک شب از شب‌های تابستان ناشناسی از سفر آمد
با نگاه پرغرور خود شعله‌ها بر دشت جانم زد

دور از این دنیای تاریکی ما دو مرغ نغمه خوان بودیم
غافل از اندیشه‌ی فردا روز و شب‌، با هم روان بودیم

یک شب بارانی پاییز آسمان، ساز جدایی زد
او سفر کرد از دیار من پا به عشق و آشنایی زد

مانده‌ام تنها و سرگردان او نشان از من نمی‌گیرد
رفته‌ام از یاد او‌، اما ... یاد او‌، در من نمی‌میرد

مرد سرگردان این شهرم همدمی گم گشته را جویم
قصه‌ها دارد دل تنگم بشنو امشب قصه می‌گویم

 

[Geronimo]

در میان ازدحام دلهره
بی خبر از حال من گُم می شوی
نیستی از جنس این نامَردمان
گاه اما رنگ مردُم می شوی
گاه مجبورم که یادآور شوم
تلخی یک اتفاق شوم را
در توانم نیست تا پنهان کنم
ترس از آینده ی موهوم را
باز هم رنجیدم از خونسردیت
بی خبر وقتی که مُردم تا غروب
بی تو هر یک ثانیه، یک سال شد
ثانیه ها را شمردم تا غروب
شب شد و در سینه می کوبد دلم
در هجوم اضطرابِ بی کسی
ساعت دیوار هم دلواپس است
عشق من! پس کِی به خانه می رسی؟
جز دعا دیگر ندارم چاره ای
کاش باشد سایه ی تو بر سرم
گر بمانم بی خبر از حال تو
تا سحر در انتظارت پرپرم​

 

[Geronimo]

هنوز شعله كشد آتش نهانی من
هنوز خسته نفس می زند جوانی من
هنوز از چمن كودكی به جا مانده ست
دو برگ سبز درین چهره ی خزانی من
گذشت شوكت رنگین آن همیشه بهار
به زرد و سرخ زند باغ زندگانی من
ورق ورق همه ی روزها پراكنده ست
ز تندباد بپرسی مگر نشانی من
به جز غم تو كه بر عهد خویش پای فشرد
دگر كسی ننشیند به همزبانی من

 

[Geronimo]

جوانه
شعر من از عذاب تو ، گزند تازیانه شد
ضجه ی مغرور تنم ،ترنم ترانه شد
حماسه ی زوال من ، در شب تلخ گم شدن
ضیافت خواب تو را ، قصهی عاشقانه شد
برای رند در به در ، این من عاشق سفر
وای که بی کرانی حصار توکرانه شد
وای که در عزی عشق ، کشته شد آشنای عشق
وای که نعره های عشق ،زمزمه ی شبانه شد
ای تکیه گاه تو تنم ، سنگر قلب تو منم
وای که نیزه ی تورا ، سینه ی من نشانه شد
درخت پیر تن من ، دوباره سبز می شود
که زخم هرشکست من ، حضور یک جوانه شد
وای که در حضور شب ، در بزم سوت و کور شب
شبکور وحشت تو را ، قلب من آشیانه شد
وای که آبروی تو ، مرد انالحق گوی تو
برآستان کوی تو ، جان داد و جاودانه شد
من همه زاری منم ، زخمی زخمه ی تنم
برای های های من ، زخمه ی تو بهانه شد
درخت پیر تن من ، دوباره سبز می شود
هر چه تبر زدی مرا ، زخم نشد ، جوانه شد​

 

[Geronimo]

کسی بی خبر آمد ، مرا دست خودم داد
کسی مثل خودم غم
کسی مثل خودم شاد
کسی مثل پرستو ، در اندیشه پرواز
کسی بسته و آزاد ، اسیر قفسی باز
کسی خنده ، کسی غم
کسی شادی و ماتم
کسی ساده ، کسی صاف
کسی درهم و برهم
کسی پُر زترانه
کسی مثل خودم لال
کسی سرخ و رسیده
کسی سبز و کسی کال
کسی مثل تو ای دوست
مرا یک شبه رویاند
کسی مرثیه آورد
برای دل من خواند
من از خواب پریدم
شدم یک غزل زرد
و یک شاعر غمگین
مرا زمزمه می کرد​

 

[Geronimo]

ای بسته چشمهای تو راهم را
پر كرده قامت تو نگاهم را
ای دوست ای صدای درخشانت
آشفته خواب های سیاهم را
ای عصمت زلال تو از جانم
شسته غبارهای گناهم را
ای از محاق تیره ی سنگینش
بیرون كشیده دست تو ماهم را
وی تا بهشت خواسته ی موعود
كوتاه كرده عشق تو راهم را

 

[Geronimo]

گریه هم بامن دگر نامهربانی میکند
قلبم اماگریه هایش رانهانی میکند
اشک تنهامونس شبهای تارم بود وبس
اشک هم باغم دگر اما تبانی میکند
بلبلی در زیرباران نگاهم لانه داشت
اینک اما جغدشومی نغمه خوانی میکند
باغ قلبم ازهجوم دردها پائیزشد
غصه هم درآن به شادی باغبانی میکند

 

[Geronimo]

... آری ، من از رویاهای پراکنده ام در سرزمینی یاد میکنم ...
...که انگار وطن من بود...
...و دلم برای تو نا مهربان

نه مثل همیشه

که بیشتر از همیشه . . . تنگ میشود

 

[Geronimo]

روزگار امـا وفــــا با مـا نداشت

طاقت خـوشبختي ما را نداشت


پيش پاي عشـــق ما سنگــي گذاشت
بي گمـان از مـــرگ ما پــروا نداشت

آخــــراين قصـه هجـــران بود و بس
حســرت و رنـــج فراوان بود و بس

يــار مــا را از جــــدائي غـــــم نبـود
در غمش مجنــون و عــاشق كم نبود

بــر ســــر پيمان خـــــود محكــم نبود
سهــم من از عشــق جــز ماتم نبود

با منــه ديـــوانه پيمان ســاده بست
ساده هم آن عهدو پيمان را شكست

بي خبــــر پيمان يـــــاري را گسست
اين خبـــــــر ناگــاه پشتـم را شكست

آن كبــــوتر عاقبت از بنــد رست
رفت و با دلدار ديگـــر عهد بست​

 

[Geronimo]

من
مثلآسمان، که می‌نویسداز ابر
مثل ابر،که می‌نویسد از باران
مثلباران، که می‌نویسداز رود
مثل رود، که می‌نویسداز دریا
مثلدریا، که می‌نویسداز موج
مثلموج،که می‌نویسد ازساحل
مثلساحل،که می‌نویسد از انتظار
مثلانتظار،که می‌نویسد از دلتنگی
مثل دلتنگی،که می‌نویسد ازشعر
مثل شعر،که می‌نویسد از پرواز
مثلپرواز،که می‌نویسد از پرنده
مثلپرنده،که می‌نویسد از آسمان
ازتو
می‌نویسم​

 

[Geronimo]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]تازه ای نیست در این مهبط دود آلوده [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]جز همین رخوت سنگین رکود آلوده [/FONT]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]بوی ذاتی شدن جلوه اسمایی داشت [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]گوشه چند پر خیس شهود آلوده [/FONT]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]هر کجا شعله مستی است کسی گریانش[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]هر کجا دود خماری است ، کبود آلوده [/FONT]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اوج معراج نبی را به تزایُد می بُرد[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]جذبه دانه سیبی به فرود آلوده [/FONT]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]ذات تو مغرب عنقاست ، ندارد قیدی [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]حیف از عشق که باشد به وجود آلوده[/FONT]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]سخت پرهیز کن از صحبت صاحب نفسان [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]چون که آیینه ای و آه حسود آلوده [/FONT]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]غم تو بیش و کم غیرت اصحاب وفاست [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]شب و روز تو ، به این بود و نبود آلوده [/FONT]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]فوران کردن این آب ، زمین گیرش کرد [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]گریه دار است قیام به قعود آلوده [/FONT]

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]تشنگی کو که بفهمند چه کاری کردند ؟[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]شده از ضربه ی شان بستر رود آلوده[/FONT]

 

[Geronimo]

اينجا
پر از تکرار نام توست
انگار
اشياء
نام تو را دارند
سفر هم که هستی
اينجايی
اينجا
کنار همين اشياء ساده و همنام
که يکديگر را
به نام تو صدا می زنند​

 

[Geronimo]

مرده لب بر بسته بود.
چشم مي لغزيد بر يك سرح شوم.
مي تراويد از تن من درد.
نغمه مي آورد بر مغزم هجوم

 

[Geronimo]

امروز چه دل تنگم
امروز چه دلتنگم
مثل من که مثل من گم ترانه کمرنگم


آه ای منه جان خسته
عصیان فرو ریخته
انفجاره پنهان و افسانه ی ناگفته


امروز که دلتنگم ناگهانه طغیان کن
شهر بهت و بهتان رابه حادثه مهمان کن

امروز چه دلتنگم...

 

[Geronimo]

دیگه حوصله ای برام نمونده
تنها همدم و محرم رازهایم تاریکی و تنهایی است
که همیشه با من بوده و از من جدا نشده
دیگه انگار خدا هم صدامو نمیشنوه
دیگه نمیدونم چه کنم
وقتی خدا هم منو نمی بینه
پس امیدم واسه روزهای اینده و ادامه این زندگی
چی میشه
نمی تونم
از زندگی بریدم
فقط دارم شب و روزهامو میگذرونم
تا مرگ بیاد و منو از همه چیز ها نجات بده
زندگی به امید زندست
اما واسه من که امیدی ندارم زندگی دیگه چه معنایی داره
جز نقشی تکراری
که تحملش هم برام سخت شده

 

[Geronimo]

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

 

[Geronimo]

برای دویدن وقت بسیار است
وقت داریم تا فاصله ها را طی کنیم اما اینک زود است
لحظه دیدار شیرین است اما حال فراغ را غنیمت بشمار
وجودش گرمی دهنده زندگی بخش
و نگاهش امید را برایت به ارمغان می آورد
زندگی را برایت زیبا میکند
طعم خوش لحظه هایت را در کنارش می یابی
ولی خودت را سبک کن همانند پر با نوزش باد
از او دور شو و فاصله را کم نکن
حال به همین که هستی بسنده کن تا روزش رسد که مبادا جز این کنی
بیندیش دلیل این کار را که بی تفکر کاری نکن
که خنده همگان را بر خود ارزانی دهی

 

[Geronimo]

ای روز ! چه بی صفا و جان فرسائی
ای شب ! چه سیاهکار و وحشت زائی
ای چرخ ! چه پست و مست و بی پروائی
ای عمر ! چه جانگزا و بی معنائی
تنها تو فقط خیالِ او ! زیبائی

 

[Geronimo]

از شاخه گل وجودم که عاشقانه در شوره زار کاشتم
تا روزی شکوفا شود
از غصه ها و غمهایم که در پستوی دلم حبس کرده ام بگو
از درد و عذابی که این سالها کشیده ام
از صدای بغض آلودم
از چشمان من که همیشه در انتظار جاری کردن اشک بوده اند
اما قادر به انجام این کار نبودند
از روزگار بی وفا بگو
که می دانم حرفها بسیار داری دل من
نمی دانم چرا وقتی حرف می زنی همگان بر این باورند
که عاشق و دلشکسته ای
به آنان بگو که هر دردی عشق نیست و
هر هجران کشیده ای عاشق نیست
بگو باورشان غلط است
بگو تنها عشق نیست که دلی را می سوزاند یا
عاشق شدن تنها در آدمیان نیست
ای دل ببار که از باریدن تو داغ دلم به سردی می گراید
ببار و بغض های چندین ساله را که همانند سیلابی بر من انباشته شده بود را تخلیه کن
ای دلم ببار و به عالمیان بگو که درد دل من از چیست و از کیست
ای دل من تو گریستی و غصه هایم و درد و رنجهایم را با خود شستی و بردی
حال چه کسی برای تو گریه کند
دل من؟