شعر های تاریک

[Geronimo]

تو کـه نيستي تا بـبـيـني من و اين دل شکسته
تک و تنها توي غربت به اميد تو نشسته

تو که نيستي تا ببيني منو اين دستاي خسته
يه ورق کاغذ خالي با يه احساس شکسته

تو که نيستي تا ببيني منو اين روزاي غميگين
يه سکوت سرد و وحشي توي لحظه هاي سنگين

 

[Geronimo]

سیاه می پوشم
برای همیشه گی نبوده هایت
نبودنت
نبودنم
نبودگی هامان ..

 

[Geronimo]

تمام عمر رفتيم و شکستيم
به جز بار پشيماني نبستيم
جواني را سفر کرديم تا مرگ
نفهميديم به دنبال چه هستيم
عجب آشفته بازاريست دنيا
عجب بيهوده تکراريست دنيا

 

[Geronimo]

رفتی و در باور باران گرفت
خاطراتت در وجودم جان گرفت
در عبور از فصل باران های سرد
با تو بودن نقطه ی پایان گرفت
با تو بودن عادتی دیرینه بود
روزگار از من تو را آسان گرفت...

 

[Geronimo]

از با تو بودن دل برایم عادتی ساخت که هرگز بی تو بودن را باور ندارم...

 

[Geronimo]

این "او" كیست..؟!

او را دوست دارم !​

او نیامد ، او رفت !
او مرا دوست نداشت!

این "او" كیست ؟!​

كه رد پایش همه در شعر من است...

این "او" كیست ؟!​

كه تمنای وصالش همه در چشم من است...

این "او" كیست ؟!​

كه تپش های دلم در نگهش بیدار است...

این "او" كیست ؟!

كه یكباره عشقش در سینه من جا خوش كرد...​

این "او" كیست ؟!

هر كه می خواهد می تواند باشد !​

او كه نشناخته قلبم زیر چنگال قساوت له كرد !
او مرا دوست نداشت !
او نیامد ، او رفت !
او را دوست دارم !

 

[Geronimo]

می روی اما دلم در موی تو جا مانده است
می روی لیلا ، ببـین مجنون چه تنها مانده است
می روی انگار از اول دِلت با ما نبود
می روی یک ثانیه گویی ز دنیا مانده است
برگهای سبز را در کوله بارت می بری
فصل غم ، فصل خزان ، در سینه ی ما مانده است
می روی خوشید رفت و آسمان باران گرفت
بغز در ابر گلوی لحظه ها جا مانده است
در دل دریایی ات یک عمر کشتی رانده ام
کشتی ام امروز در طوفان دریا مانده است
خاموش در پاسخ صد پرسش من ، تاکنون
شیوه ی خاموشی ات افسوس گویا مانده است
می روی در لحظه ی آخر نگاهم کن ، هنوز
در پس چشمان من شوق تماشا مانده است
گر چه گفتی برنمی گردی ، پس از یک عمر هم
گر بیایی ، عاشق زارت شکیبا مانده است​

 

[Geronimo]

وقتی دلم به سمت تو مایل نمی‌شود

باید بگویم اسم دلم ، دل نمی‌شود
دیوانه‌ام بخوان که به عقلم نیاورند
دیوانه‌ی تو است که عاقل نمی‌شود
تکلیف پای عابران چیست؟ آیه‌ای
از آسمان فاصله نازل نمی‌شود
خط می‌زنم غبار هوا را که بنگرم
آیا کسی زِ پنجره داخل نمی‌شود؟
می‌خواستم رها شوم از عاشقانه‌ها
دیدم که در نگاه تو حاصل نمی‌شود
تا نیستی تمام غزل‌ها معلّق اند​

این شعر مدتی‌ست که کامل نمی‌شود​

 

[Geronimo]

این شب ها
دلم بد جور گرفته این شب ها
غمت با دلم بازیش گرفته این شب ها
چقدر بی کس و تنهام
بی یاور و بی ستاره گشته ام در این شب ها
نه هم دمی نه بزمی گوشه گیر گشته دلم
بی تو هوای در سر ندارم گریانم این شب ها
رفتنت پر وبال از من گرفت
نه شوقی برای سرودن دارم نه نوشت این شب ها
سرایم سرای بی کسی است
پر نده ها هم دگر به شیشه اطاقم سر نمیزنند این شب ها
دلم پر از گلایه و سکوتم نه از رضایت باشد
غمی بزرگ به وسعت عشق دارم این شبها
با غ پاییز و باغبون باغ پاییزی را
دگر امید وصال را مرا ندا نمیدهند این شب ها
جز تو کسی مرا عاشق نخواهد دید
پژمرده گل یاس باغچه باران دگر صدا نمیزند مرا این شب ها
نیما تنها برگ زرد زندگی​

 

[Geronimo]

میان تو و من فاصله ایست به پهنای یک عمر شاید؛زیاد که نیست ؟
چه رنجی میکشم من ... چه تحملی میکنی تو !!!
آغوشمان بازخواهد بود برای رسیدن خسته که نمیشوی ؟
چه اگر برسم ... چه اگر نرسی
چه اگرنیایم ...چه اگر نیایی
چه اگر نباشم ... چه اگر نباشی.
بگو که روزی به هممیرسیم . بگو که هستی . همین​

 

[Geronimo]

واسه با وجود تو یکی شدن ، دل بی طاقت من منتظره
خلوت شب منو به هم بریز ، نذار این لحظه ها بی تو بگذره
واسه با وجود تو یکی شدن ، نفسام ثانیه ها رو می شمره
اسم تو مثل یه احساسه برام ، وقت اوج گرفتن دل منه
طعم بوسه های تو ، رو لبام مونده هنوز
گرمی وجود تو ، منو می کشه یه روز
لحظه جادویی قصه ما ، گفتن دوستت دارم بود با نگام
جلوی چشم منی هر جا می رم ، بدونی خاطرتو خیلی می خوام
پشت این پنجره های نقره ای ، شب مهتابی چشمای منه
رد شو از وسعت تنهایی من ، دل واسه دیدن تو پر می زنه
بیا برگرد ، دل من طاقت دوریتو نداره
همه جا ، هر لحظه چیزی تو رو یاد من میاره
واسه این بغض کویری ، گریه کردن یه سرابه
واسه طی کردن این شب ، پای خسته توی خوابه
رج بزن فاصله ها رو خط به خط ، جاده به جاده
چشم به راه تو نشسته ، دلی که دل به تو داده
دلی که اگه نباشی ، زنده بودنو نمی خواد
دیگه توی سرنوشتش ، هیچ کی مثل تو نمیاد

 

[Geronimo]

در این غزل نشسته ام از سر بگیرمت
شاید به موج این غزلم در بگیرمت
نه تو شکار هستی و نه من شکارچی
بگذار کودکانه کبوتر! بگیرمت
این دست ها که وقت دعا باز می کنم
آغوش وا شده ست که بهتر بگیرمت
هر شب صدای در ، و کسی پشت در نبود
امشب نشسته ام پس ِ این در ، بگیرمت
از کودکی دویده ام و گرگِ بازی ام
آنقدر می دوم که در آخر بگیرمت
عمری ست می روی و به گردت نمیرسم
عمری ست گفته ام به خودم گر بگیرمت . . . !
دنیا قفط میان من و تو زیادی است
چیزی نمانده است که دیگر بگیرمت​

 

[Geronimo]

ای نگاه مهر تو آینهء فردای من
رنگ چشمانت عسل ریز است ای دریای من
مثل گلهای سحر مثل کبوترهای عشق
غرق شادی می شود با یاد تو رویای من
نو بهار زندگی یک فصل از غمهای توست
من غمت را دوست دارم ای گل زیبای من
کاش می شد زندگی را عشق را مهربانی را ​

هدیه میدادم به تو ای عشق بی همتای من​

​

 

[Geronimo]

ای کاش بودی تا این جاده ها با آمدن تو بی انتهاتر می شد
می دانی که...؟
زمزمه های دلتنگی من با آمدن تو به پایان میرسد
و شبنم چشمانم به گلهای پژمرده مینشیند
تو رفتی...
و من ماندمو یک دنیا تنهایی....

 

[Geronimo]

آمد اما در نگاهش آن نوازشها نبود
چشم خواب آلوده اش را مستی رویا نبود
نقش عشق و آرزو از چهره دل شسته بود
عكش شیدایی در آن آیینه شیدا نبود
لب همان لب بود ، اما بوسه اش گرمی نداشت
دل همان دل بود اما مست و بی پروا نبود
در دل بیدار خود جز بیم رسوایی نداشت
گر چه روزی همنشین جز با من رسوا نبود
در نگاه سرد او غوغای دل خاموش بود
برق چشمش را نشان از آتش سودا نبود
دیده ام آن چشم درخشان را ولی در این صدف
گوهر اشكی كه من میخواستم پیدا نبود
در لب لرزان من فریاد دل خاموش بود
آخر آن تنها امید جان من, تنها نبود!
جز من و او دیگری هم بود, اما ای دریغ
آگه از درد دلم زآن عشق جان فرسا, نبود...​

 

[Geronimo]

هر گز به غم فراق او خونکنیم
خو با غم گلرخان مَهرو نکنیم
سوگند خوریم لاله و نرگس را
در جذبه یعشق بی وضو بو نکنیم
با آن همه بی وفایی و سنگدلی
ما دست رقیب سفله رارونکنیم
در قبله اگر نشان نباشد از او
ما دیده ی دل،روان بدان سو نکنیم
تاطالب دیدار نباشد،هرگز
ما میل سخن گفتن با او نکنیم
ما عاشق صادقیم و از عشقچو اشک
لب بسته و بیهوده هیاهو نکنیم​

 

[Geronimo]

آن نگاری که مرا عمر دگر داد که بود؟
او که از خنده‌ی خورشید خبر داد که بود؟
آن که یکباره به بیکارگی انداخت مرا
با نگاهی به دلم عزم سفر داد که بود؟
پرده از چهره‌ی چون آینه انداخت شبی
دین و ایمانم از آن رو به خطر داد که بود؟
همه گرمی همه مستی همه هستی همه لطف
به دل خسته‌ی من وقت سحر داد که بود؟
آن که در سردی این تیره‌شبان گرمایی
به من از دولت آن شور و شرر داد که بود؟
بی‌خبر آمد و یک پنجره سوغاتی ناب
به من از روشنی نور نظر داد که بود؟
چو بهاران، دل من عزم شکفتن دارد
آن که درسی به دل از شاخه‌ی تر داد که بود؟

 

[Geronimo]

به مهر تو ای ماه زیبا قسم
بهچهر تو ای مهر رخشا قسم
به آن سینه ی همچو صبح بهار
به آن زلف چون شام یلداقسم
به آهی که از سینه ای سوخته
کَشد شعله تا عرش اعلی قسم
به مهر و بهماه و به چرخ فلک
به کوه و به دشت و به دریا قسم
به عمری که در آرزویتگذشت
به دیروز و امروز و فردا قسم
به هجران و حرمان و دیوانگی
به عشق وامید و تمنا قسم
به جانهای از عاشقی بی قرار
به دلهای عشاق شیدا قسم
به آنناله هایی که پر می کشند
به سوی خدا،نیمه شبها قسم
به دلدادگانی پریشان چومن
که در کوی یارند،رسوا قسم
به آیین طنازی و دلبری
به شیرین و لیلی بهعذرا قسم
که عشقت ز دل رفتنی نیست نیست
به پرور دگار توانا قسم​

 

[Geronimo]

یك آینه هم تشنهء خندیدن من نیست
وقتی كه كسی منتظر دیدن من نیست
بیگـــــانگی از پردهء این پنجــــره پر زد
اما خبــــــری در پس پاییدن من نیست
انگـــار نه انگـــــار خـــــــدا آدمـمــان كرد
در یكنفــر اندیشهء پرسیـدن من نیست
من غنچــــــه ترین حادثهء كوچهء دردم
افسوس كسی در هوس چیدن من نیست
ــ هی موجیِِ امواج گل واشدهء عشق
چشمت به تماشای پلاسیدن من نیست...
بگذار كه زنجیر كند شب نفســــــم را
وقتی نفسی غیرت شوریدن من نیست
آی ای دل مجنون شده ام! عابر پاییز!
چیزی به زمستان و به خشكیدن من نیست...​

 

[Geronimo]

غریبه حال دلــــــم را نپرس ! ویـرانم
مجاب سفسطه هایِ سیاه شیطانم
مجاب این هیجانْ كه تو هم نخواهی ماند
در انتظــــار مرور دو دســت بی نانم
و حرف تشنگیم را تو هم نخوانی از،
نگـــاهِ یاسِ كبــــود ِكویر ِ گلــــــــدانم
ببین چگونه دلم را به چوب می بندند؛
هراسهایِ بزرگِ همیــــــشه پنهانم
بیاو دســــت مرا با بـــهانه ای رو كن
كه عاشقم كه خرابم كه نابسامانم
دلم گرفته از این چشمهای تو خالی
مرا به شهر نگاهت ببـــر ، بگـــــردانم​