شعر های تاریک

[Geronimo]

ما را ز تمنای نگاری خبری نیست
از موهبت عشق رخش مختصری نیست
طعمی زشراب لب یاران نچشیدم
در سینه افسون شده ام شور وشری نیست
از روز ازل مهر به غربت بزدندم
چون بخت چنین بود زمهری اثری نیست
مارا به تماشای شبانگاه نشاندند
افسوس که این شام نگون را سحری نیست

 

[Geronimo]

بس كه جفا ز خار وگل ديد دل رميده ام
همچو نسيم از اين چمن پاي برون كشيده ام
شمع طرب ز بخت ما آتش خانه سوز شد
گشت بلاي جان من عشق به جان خريده ام
حاصل دور زندگي صحبت آشنا بود
تا تو ز من بريده اي من ز جهان بريده ام
تا به كنار من بودي بود به جا قرار دل
رفتي ورفت راحت از خاطر آرميده ام
تا تو مراد من دهي كشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسي من به خدا رسيده ام
چون به بهار سر كند لاله ز خاك من برون
اي گل تازه ياد كن از دل داغديده ام
يا ز ره وفا بيا يا ز دل رهي برو
سوخت در انتظار تو جان به لب رسيده ام

 

[Geronimo]

سکوت کوچه هاي تار جانم، گريه مي خواهد
تمام بند بند استخوانم گريه مي خواهد
بيا اي ابر باران زا، ميان شعرهاي من
که بغض آشناي آسمان گريه مي خواهد
بهاري کن مرا جانا، که من پابند پاييزيم
و آهنگ غزلهاي جوانم گريه مي خواهد
چنان دق کرده احساسم ميان شعر تنهايي
که حتي گريه هاي بي امانم، گريه مي خواهد

 

[Geronimo]

تنهاتر از تنهاترین, تنهاترین, تنها... منم....
هیچکس نفهمید غمم مو....دلیل تنها بودنم....
وقتی که نیستی پیش؛؛؛ من ستاره ها رو میشمارم.....
با اینکه هیچ وقت نمیای........ولی هنوز منتظرم....

 

[Geronimo]

خلوتم را نشكن



شايد اين خلوت من كوچ كند



به شب پروانه



به صداي نفس شهنامه



به طلوع اخرين افسانه



و غروبي كه در ان



نقش ديوانگي يك عاشق



بر سر ديواري پيدا شد.



خلوتم را نشكن



خلوتم بس دور است



ز هواي دل معشوق سهند



خلوتم راه درازي ست ميان من و تو



خلوتم مرواريد است به دست صياد



خلوتم تير وكماني ست به دست سحر



خلوتم راه رسيدن به خداست



خلوتم را نشكن

 

[Geronimo]

باز برمیگردم به تنهای ام
به آن اتاق زیبای تنهایی
به آن خلوتگاه همیشگی ام
در اتاقم قدم می گذارم به دوران کودکی
چه زیبا بود و دوست داشتنی
کودکی هر چه بود
پاک بود و بی ریا
اینک زمان زمان کودکی ایست
باید کودک بود و زندگی کرد
زندگی را فهمید زندگی را چشید
همیشه دوست دارم بر گردم و کودکی باشم
ولی هیچ وقت همه چیز بر وفق مراد نخواهد بود
از اتاق و از تنهایی ام کمک می جویم
تنهایی ام می گوید
دیوانه باش و دیوانه وار زندگی کن
تنها دیونه است که روح آرامش را میبیند
همین و بس
دیوانه یک مشکل دارد آن هم دیوانگی
و دغدغه نگاه ترحم آمیز
اما تو هزاران مشکل داری
دیوانه باش و دیوانه بمان و دوانه وار هم بمیر

 

[Geronimo]

،وقتی دلت خسته شد
،دیگر خنده معنایی ندارد
.می خندی تا از دیگران غم آشیانه کرده در چشمانت را پنهان کنی
،وقتی دلت خشته شد
،حتی اشکهای شبانه آرامت نمی کند
.گریه می کنی چون به گریه کردن عادت کرده ای
وقتی دلت خسته شد
هیچ چیز آرامت نمی کند به جز
پرواز...

 

[Geronimo]

قصد جان می کند این عید و بهارم بی تو
این چه عیدی و بهاری است که دارم بی تو
گیرم این باغ ، گلاگل بشکوفد رنگین
به چه کار ایدم ای گل ! به چه کارم بی تو ؟
با تو ترسم به جنونم بکشد کار ، ای یار
من که در عشق چنین شیفته وارم بی تو
به گل روی تواش در بگشایم ورنه
نکند رخنه بهاری به حصارم بی تو
گیرم از هیمه زمرد به نفس رویانده است
بازهم باز بهارش نشمارم بی تو
با غمت صبر سپردم به قراری که اگر
هم به دادم نرسی ، جان بسپارم بی تو
بی بهار است مرا شعر بهاری ،آری
نه همیه نقش گل و مرغ نیارم بی تو
دل تنگم نگذارد که به الهام لبت
غنچه ای نیز به دفتر بنگارم بی تو​

 

[Geronimo]

روز جدایی
تموم خاطراتمون ، مشق هاي چشماي منه
ديگه بايد خواب ببينم دستات تو دستاي منه
اما بدون با عكس تو اين روزا رو سر مي كنم
خيلي بدي كردي به من محاله من ولت كنم
نيستي ببيني كه بي تو تنهام
با دست گرمت تو اوج سرمام
فكر نمي كردم روز جدايي
به ديدن من حتي نيايي
خيلي دلم گرفت ازت ديگه سراغمو نگير
فقط يه عكس ازت دارم بيا اينم ازم بگير
من كه ديگه دارم ميرم نگي رفت و حرفي نزد
خدا نگهدارت باشه گرچه دلم رنجيد ازت

 

[Geronimo]

"شیوه ی باران "
با یک غزل به شانه ی من خواب میشوی، چرا؟
شمعی، برای ماهی خـود اَب میشوی، چرا؟
وقتی به خــــواب میروی ای شمس دلفروز و، باز
در چشم من سپیده و مهتاب میشوی ،چـرا؟
با هر خیال گریه و باران که میرسم بــــــــــه ابر
با خنده ای دو باره چـو اَفتاب میشوی ، چرا ؟
از شرم بوسه ای که تو را می چشد به طعم ناز
لب میگزی ز خجلت و بیتاب میشوی ، چـرا؟
دریای الفتی و عجب زین فـــــــــروتنی، که تو
با شبنمی ز عاطفه سیراب میشوی ، چرا؟
از هر کمان چهره ی خــــــــود ناوکی نمی زنی
در انزوای گوشه ی محراب میشوی ، چرا؟
چون " رهـرو" بشیوه ی باران بزن به دوش گل
هی در پی بهانه ی سیلاب میشوی ، چرا؟​

 

[Geronimo]

بگذار بمیرم
ای خوبتر از گل
ای پاکتر از قطره ی شبنم
ای دل به تو محتاج
من جز تو نخواهم ز دو عالم
دل در تب سنگین خمار است
ای دوست بهار است
جز چشم تو هر چشم خمار است
کیفیت چشمان تو چون جام شراب است
ای چشم تو سر چشمه ی خورشید
یک دم نگاهم کن
صیاد منم ای آنکه به دام تو اسیرم
بگذار که از پای بیافتم
مستانه بمیرم
ای هستیم ز تو ارزنده چه دارم؟
که به پای تو بریزم؟
در کوی وفایت چشمانم
گر ندهد جان
گر سر ندهم بر سر پیمان
ای وای به من گر که به محشر
پرسند چه کردی در راه محبت؟
آخر چه بگویم ؟از فرط خجالت؟

 

[Geronimo]

بیا ای بی وفای من
و امشب را فقط امشب
برای خاطر آن لحظه های درد
کنار بستر تاریک من ، شب زنده داری کن
که من امشب برای حرمت عشقی
که ویران شد
برایت قصه ها دارم
تو امشب آخرین اشکم بروی گونه می بینی
و امشب آخرین اندوه من مهمان توست
بیا نامهربان
و امشب را کنار بستر تاریک من شب زنده داری کن
چه شبهایی که من تا صبح برایت گریه می کردم
و اندوهم همیشه میهمان گوشه و سقف اتاقم بود
قلم بر روی کاغذ لغزشی دشوار می پیمود
که من در وصف چشمانت
کلامی سهل بنویسم
درون شعر های من
همیشه نام و یادت بود
درون قصه های من
همیشه قهرمان بودی
ولی امشب کنار عکس های پاره ات آخر
تمام شعرهایم را به آتش می سپارم من
درون قصه هایم ، قهرمانهارا
به خون خواهم کشید آخر
و دیگر شعرهایم بوی خون دارد
ببخش ای خاکی خسته
اگر امشب به میل من
کنارم تا سحر بیدار ماندی
برای آخرین شب هم ز چشمت عذر می خواهم
که امشب میزبان
رنج من گشتی

 

[Geronimo]

بی تو اما عشق بی معناست ، می دانی؟
دستهایم تا ابد تنهاست ، می دانی؟
آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو
زیستن یک لحظه هم ، بی جاست ، می دانی؟
هر چه می خواهیم آری از همین امروز
از همین امروز ، مال ماست ، می دانی؟
گرچه من ، یک عمر همزاد عطش بودم
روح تو ، هم سایه دریاست می دانی؟
دوستت دارم! همین ! این راز پنهانی
از نگاه ساکتم پیداست ، می دانی؟
عشق من ! بی هیچ تردیدی بمان با من
عشق یک مفهوم بی « اما» ست ، می دانی؟​

 

[Geronimo]

در مکتب ما رسم فراموشی نیست​

در مسلک ما عشق , هم آغوشی نیست​

مهر تو اگر به هستی ما افتاد​

هرگز به سرم خیال خاموشی نیست​

 

[Geronimo]

باز هم ثانیه ها اسم تورا جار زدند​

دقایق همه امشب به تو تکرار زدند​

سکوتی کهدراین عقربها میچرخید​

نکند در دل تو اسم مرا دار زدند​

 

[Geronimo]

ای کاش زندگی را پايان ابدی داشت وجود
ای کاش خوابی ابدی داشت وجود

 

[Geronimo]

تو همان عابری هستی
که خزان دلم را
با گام هايت
بهار عشق کردی
تو تکرار بارانی
و نگاهت تابلو قشنگ شبی زيباست
که مرا می خواند
دلم آواره توست.

 

[Geronimo]

شنیدی ؟ صدای باد بود؟ نه صدای آه بود
یا شاید صدای در بود نه صدای من بود
منی که از سر هول هی می پرسم از کسی که با خبر بود
هی میگم یعنی رسیده اونیکه من و ندیده
اگه اون ببینه من ویادش خاطره هارو
پی دیدن ستاره یادشه با هم میشستیم
روی نیمکت لب دریا غم نخوردن واسه فردا
باد و بارون میومد بوی گل بود بوی کاهگل
این سئوالا رو میکرد یه دیونه از ته دل
اگه اون من ودوسم داشت نمیرفت زود پیش ابرا
حالا من اینجا بمونم بسوزم با خاطراتم
اون که شاید پیش ابرا بسازه خونه عشقش
آخه یادمه میگفتش بی تو رفتن محاله
ولی خوب حالا که رفته شایدم کرده فراموش همه خاطراتمونو
نمیگم که بی وفا بود هرچی که بود عاشقم بود​

 

[Geronimo]

دیدی که رسوا شد​

دیدی که رسوا شد دلم غرق تمنا شد دلم
دیدی که من با این دل بی آرزو عاشق شدم
با آن همه آزادگی بر زلف او عاشق شدم
ای وای اگر صیاد من غافل شود از یاد من قدرم نداند
فریاد اگر از کوی خود وز رشته ی گیسوی خود بازم رهاند
در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم
گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم
وای ز دردی که درمانی ندارد ,فتادم به راهی که پایان ندارد
از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او
تا چون غبار کوی او در کوی جان منزل کند
دیدی که در گرداب غم از فتنه ی گردون رهی
افتادم و سرگشته چون امواج دریا شد دلم
دیدی که رسوا شد دلم غرق تمنا شد دلم
​

 

[Geronimo]

شب چو در بستمو مست از می نابش کردم
ماه اگر خلقه به در کوفت جوابش کردم
دیدی ای ترک ختا دشمن جان بود مرا
گرچه عمری به خطا دوست خطابش کردم
غرق خون بودو نمی مرد زحسرت فرهاد
خواندم افسانه شیرینو به خوابش کردم
زندگی کردن من مردن تدریجی بود

هر چه جان کند عمر حسابش کردم