-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
شهیار قنبری - ترانه سرای نوین ایران زمین
- شروع کننده موضوع Hadi Sedaghat
- تاریخ شروع
Mahmoud58
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 29 نوامبر 2005
- نوشته‌ها
- 882
- لایک‌ها
- 7
لالا لالا دیگه بسه گل لاله
بهار سرخ امسال مثل هرساله
هنوزم تیر و ترکش قلبو میشناسه
هنوزم شب زیر سرب و چکمه می ناله
نخواب آروم گل بی خار و بی کینه
نمی بینی نشسته گوله تو سینه
آخه بارون که نیس،رگبار باروته
سزای عاشق های خوب ما اینه؟
نترس از گوله ی دشمن گل لادن
که پوست شیره پوست سرزمین من
اجاق گرم سرمای شب سنگر
دلیل تا سپیده رفتن و رفتن
نخواب آروم گل بادوم ناباور
گل دلنازک خسته،گل پر پر
نگو باد ولایت پر پرت کرده
دلاور قد کشیدن رو بگیر از سر
دوباره قد بکش تا اوج فواره
نگو این ابر بی بارون نمی ذاره
مث یار دلاور نشکن از دشمن
ببین سر می شکنه تا وقتی سر داره
نذاشتن هم صدایی رو بلد باشیم
نذاشتن حتی با همدیگه بد باشیم
کتابای سفیدو دوره می کردیم
که فکر شبکلاهی از نمد باشیم
نگو رفت تا هزار آفتاب هزار مهتاب
نگو کو تا دوباره بپریم از خواب
بخون با من نترس از گلوله ی دشمن
بیا بیرون بیا بیرون از این مرداب
نگو تقوای ما تسلیم و ایثاره
نگو تقدیر ما صد تا گره داره
به پیغام کلاغای سیا شک کن
که شب جز تیرگی چیزی نمی آره
نخواب وقتی که هم بغضت به زنجیره
نخواب وقتی که خون از شب سرازیره
بخون وقتی که خوندن معصیت داره
بخون با من،بیا تا من،نگو دیره
سکوت شیشه های شب غمی داره
ولی خشم تو مشت محکمی داره
عزیز جمعه های عشق و آزادی
کلاغ پر بازی با تو عالمی داره
نخواب ای حسرت سفره گل گندم
نباش تو دالونای قصه سردرگم
نخواب رو بالش پرهای پروانه
که فریاد تو رو کم دارن این مردم!
لالا لالا دیگه بسه گل لاله
بهار سرخ امسال مثل هرساله
هنوزم تیر و ترکش قلبو میشناسه
هنوزم شب زیر سرب و چکمه می ناله
نخواب آروم گل بی خار و بی کینه
نمی بینی نشسته گوله تو سینه
آخه بارون که نیس،رگبار باروته
سزای عاشق های خوب ما اینه؟
نترس از گوله ی دشمن گل لادن
که پوست شیره پوست سرزمین من
اجاق گرم سرمای شب سنگر
دلیل تا سپیده رفتن و رفتن
نخواب آروم گل بادوم ناباور
گل دلنازک خسته،گل پر پر
نگو باد ولایت پر پرت کرده
دلاور قد کشیدن رو بگیر از سر
دوباره قد بکش تا اوج فواره
نگو این ابر بی بارون نمی ذاره
مث یار دلاور نشکن از دشمن
ببین سر می شکنه تا وقتی سر داره
نذاشتن هم صدایی رو بلد باشیم
نذاشتن حتی با همدیگه بد باشیم
کتابای سفیدو دوره می کردیم
که فکر شبکلاهی از نمد باشیم
نگو رفت تا هزار آفتاب هزار مهتاب
نگو کو تا دوباره بپریم از خواب
بخون با من نترس از گلوله ی دشمن
بیا بیرون بیا بیرون از این مرداب
نگو تقوای ما تسلیم و ایثاره
نگو تقدیر ما صد تا گره داره
به پیغام کلاغای سیا شک کن
که شب جز تیرگی چیزی نمی آره
نخواب وقتی که هم بغضت به زنجیره
نخواب وقتی که خون از شب سرازیره
بخون وقتی که خوندن معصیت داره
بخون با من،بیا تا من،نگو دیره
سکوت شیشه های شب غمی داره
ولی خشم تو مشت محکمی داره
عزیز جمعه های عشق و آزادی
کلاغ پر بازی با تو عالمی داره
نخواب ای حسرت سفره گل گندم
نباش تو دالونای قصه سردرگم
نخواب رو بالش پرهای پروانه
که فریاد تو رو کم دارن این مردم!
لالا لالا دیگه بسه گل لاله
Mahmoud58
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 29 نوامبر 2005
- نوشته‌ها
- 882
- لایک‌ها
- 7
بر مي گردم ، صدايم را بردارم
بر مي گردم ، دستهايم را بردارم
بر مي گردم ، بر مي گردم ، بر مي گردم
بگذاريد ، بر گردم
بر مي گردم ، خواهرم را ببويم
بر مي گردم ، ايوان ام را بشويم
بر مي گردم ، بر مي گردم ، بر مي گردم
بگذاريد ، بر گردم
ته چمدانم پر از شمعِ روشن
رخت و برگِ سوخته ، گذرنامه من
لبِ آستينِ من خيس از بغض رامسر
تخت كفشِ من پر از گلهاي پرپر
بر مي گردم ، بر مي گردم ، بر مي گردم
بگذاريد ، بر گردم
بر مي گردم ، ديروزم را بردارم
بر مي گردم ، هنوزم را بردارم
بي سايه ام ، درختِ بي زمين ام
بر مي گردم ، ميوه ام را ببينم
بر مي گردم ، بر مي گردم ، بر مي گردم
بگذاريد ، بر گردم
بگذاريد ، بر گردم...
بر مي گردم ، دستهايم را بردارم
بر مي گردم ، بر مي گردم ، بر مي گردم
بگذاريد ، بر گردم
بر مي گردم ، خواهرم را ببويم
بر مي گردم ، ايوان ام را بشويم
بر مي گردم ، بر مي گردم ، بر مي گردم
بگذاريد ، بر گردم
ته چمدانم پر از شمعِ روشن
رخت و برگِ سوخته ، گذرنامه من
لبِ آستينِ من خيس از بغض رامسر
تخت كفشِ من پر از گلهاي پرپر
بر مي گردم ، بر مي گردم ، بر مي گردم
بگذاريد ، بر گردم
بر مي گردم ، ديروزم را بردارم
بر مي گردم ، هنوزم را بردارم
بي سايه ام ، درختِ بي زمين ام
بر مي گردم ، ميوه ام را ببينم
بر مي گردم ، بر مي گردم ، بر مي گردم
بگذاريد ، بر گردم
بگذاريد ، بر گردم...
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
نشریه ی جوانان چاپ لس انجلس سال 1996
اردلان سرفراز مردی از تبار بزرگان شعر و ترانه های متعهد ، می گوید : ر
موج نوی ترانه سرایی در ایران با
جمعه و قصه ی دوماهی شهیار قنبری
شروع شد. ر
*
این عنوان ِ گفت و گوست. این گفت و گوی خواندنی و شنیدنی ، گفت و گویی است با اردلان سرفراز ، با پویا دیانین که آن روزها ژورنالیست بود و فعال و امروز وکیلی تواناست.
*
باری نشریه ی جوانان ، چاپ لس آنجلس شماره ی 495
تاریخ نهم آذرماه 1375، بیست و نهم نوامبر 1996
*
یعنی ده سال پیش.
*
اردلان سرفراز می گوید : ملاقات من و شهیار قنبری برایم یک رویداد بود. یک آغاز بود.
*
اردلان در این گفت و گو اشاره می کند که شعر بسیارانی را دوست می دارد . ایرج را ذاتن شاعر می داند و شهیار قنبری را خالق واژه ها.
*
اردلان می گوید : یک آب و هوای دیگر در ترانه به وجود آمده بود چراکه آن زمان مصادف بود با حضور شهیار در ترانه سرایی ایران.
*
من هنوز ترانه را جدی نمی گرفتم. واقعیتش را باید بگویم ، من هنوز به ترانه سرایی به عنوان یک تعهد ایمان نداشتم. کم کم تصمیم گرفتم همه ی توانم را بگذارم توی شعرم و شروع کردم به سرودن اشعاری که به آن ایمان داشتم. ولی هنوز ترانه را جدی نمی گرفتم.
*
پویا دیانین می پرسد: آیا چیزی به نام ترانه ی نوین وجود دارد؟ و اگر وجود دارد چه کسی آغازگر ترانه ی نوین بود و چه تاثیری این مسئله بر کار شما به عنوان یک ترانه سرا داشته است؟
*
اردلان می گوید: ترانه سرایی نوین وجود دارد ، حضور دارد و حضور فعالی دارد ، آن قدر با ارزش که ما دیگر می توانیم به آن به عنوان یک هنر نگاه کنیم.
*
ترانه دیگر از جنبه ی تفنن بیرون آمده است .هم اکنون ترانه سرایی نوین تمام خصوصیات یک هنر را دارد.
*
من در تهران دانشجو بودم که شهیار قنبری ترانه ی قصه ی دو ماهی اش با صدای گوگوش گل کرده بود. من آن زمان همان طور که گفتم دررادیو نیز کار می کردم . در آن زمان برخوردی داشتم با شهیار. با هم ملاقاتی داشتیم . این ملاقات یک اتفاق بود ، یک رویداد بود.
*
شهیار اشعار مرا دوست داشت و من نیز ترانه هایش را.خیلی با هم حرف زدیم.مسئله ی ترانه عنوان شد، مسئله ی شعر عنوان شد . شهیار به من گفت که ترانه سرایی به وجود شاعرانی که ترانه ساز باشند احتیاج دارد، یعنی شاعرانی که ذهن شاعرانه داشته باشند، خلاقیت شاعرانه داشته باشند و تعهد شاعرانه و به ترانه به عنوان یک هنر نگاه کنند با تمام مشخصات اجتماعی اش.
*
شهیار گفت که ترانه می تواند یک هنر متعهد باشد. در شرایطی که سانسور زیر عنوان اداره ی نگارش به همه ی هنرهای ما چنگ انداخته ، می تواند تنها روزن نفس کشیدن باشد.
*
شهیار گفت چه قدر خوب است اگر شاعرانی مثل تو واقعن صد در صد وارد گود ترانه سرایی بشوند.
*
پس از این دیدار با شهیار بود که تصمیم گرفتم از رادیو خارج شوم.البته دلیل آمدن من از رادیو مشخص بود ، من دیگر نمی خواستم سانسور شوم.
*
این لحظه ی رو در رویی من با شاعر بود. این رو در رویی من با من ِ انسان بود. با من ِ انسان متعهد. به خودم گفتم اردلان ، تو می توانی کاری کنی کارستان.ولی در شرایط کنونی در رادیو نمی توانی.
*
دیگر تصمیم خود را بعد از برخورد با شهیار گرفتم. از رادیو آمدم بیرون، می دانستم که می شود در ترانه سرایی متعهد بود و کاری کرد کارستان...چرا که نه ؟
*
می شود ترانه را جدی گرفت و از حالت تفننی در آورد. ترانه سرایی امروز یک هنر متعهد است.
*
*
اردلان سرفراز مردی از تبار بزرگان شعر و ترانه های متعهد ، می گوید : ر
موج نوی ترانه سرایی در ایران با
جمعه و قصه ی دوماهی شهیار قنبری
شروع شد. ر
*
این عنوان ِ گفت و گوست. این گفت و گوی خواندنی و شنیدنی ، گفت و گویی است با اردلان سرفراز ، با پویا دیانین که آن روزها ژورنالیست بود و فعال و امروز وکیلی تواناست.
*
باری نشریه ی جوانان ، چاپ لس آنجلس شماره ی 495
تاریخ نهم آذرماه 1375، بیست و نهم نوامبر 1996
*
یعنی ده سال پیش.
*
اردلان سرفراز می گوید : ملاقات من و شهیار قنبری برایم یک رویداد بود. یک آغاز بود.
*
اردلان در این گفت و گو اشاره می کند که شعر بسیارانی را دوست می دارد . ایرج را ذاتن شاعر می داند و شهیار قنبری را خالق واژه ها.
*
اردلان می گوید : یک آب و هوای دیگر در ترانه به وجود آمده بود چراکه آن زمان مصادف بود با حضور شهیار در ترانه سرایی ایران.
*
من هنوز ترانه را جدی نمی گرفتم. واقعیتش را باید بگویم ، من هنوز به ترانه سرایی به عنوان یک تعهد ایمان نداشتم. کم کم تصمیم گرفتم همه ی توانم را بگذارم توی شعرم و شروع کردم به سرودن اشعاری که به آن ایمان داشتم. ولی هنوز ترانه را جدی نمی گرفتم.
*
پویا دیانین می پرسد: آیا چیزی به نام ترانه ی نوین وجود دارد؟ و اگر وجود دارد چه کسی آغازگر ترانه ی نوین بود و چه تاثیری این مسئله بر کار شما به عنوان یک ترانه سرا داشته است؟
*
اردلان می گوید: ترانه سرایی نوین وجود دارد ، حضور دارد و حضور فعالی دارد ، آن قدر با ارزش که ما دیگر می توانیم به آن به عنوان یک هنر نگاه کنیم.
*
ترانه دیگر از جنبه ی تفنن بیرون آمده است .هم اکنون ترانه سرایی نوین تمام خصوصیات یک هنر را دارد.
*
من در تهران دانشجو بودم که شهیار قنبری ترانه ی قصه ی دو ماهی اش با صدای گوگوش گل کرده بود. من آن زمان همان طور که گفتم دررادیو نیز کار می کردم . در آن زمان برخوردی داشتم با شهیار. با هم ملاقاتی داشتیم . این ملاقات یک اتفاق بود ، یک رویداد بود.
*
شهیار اشعار مرا دوست داشت و من نیز ترانه هایش را.خیلی با هم حرف زدیم.مسئله ی ترانه عنوان شد، مسئله ی شعر عنوان شد . شهیار به من گفت که ترانه سرایی به وجود شاعرانی که ترانه ساز باشند احتیاج دارد، یعنی شاعرانی که ذهن شاعرانه داشته باشند، خلاقیت شاعرانه داشته باشند و تعهد شاعرانه و به ترانه به عنوان یک هنر نگاه کنند با تمام مشخصات اجتماعی اش.
*
شهیار گفت که ترانه می تواند یک هنر متعهد باشد. در شرایطی که سانسور زیر عنوان اداره ی نگارش به همه ی هنرهای ما چنگ انداخته ، می تواند تنها روزن نفس کشیدن باشد.
*
شهیار گفت چه قدر خوب است اگر شاعرانی مثل تو واقعن صد در صد وارد گود ترانه سرایی بشوند.
*
پس از این دیدار با شهیار بود که تصمیم گرفتم از رادیو خارج شوم.البته دلیل آمدن من از رادیو مشخص بود ، من دیگر نمی خواستم سانسور شوم.
*
این لحظه ی رو در رویی من با شاعر بود. این رو در رویی من با من ِ انسان بود. با من ِ انسان متعهد. به خودم گفتم اردلان ، تو می توانی کاری کنی کارستان.ولی در شرایط کنونی در رادیو نمی توانی.
*
دیگر تصمیم خود را بعد از برخورد با شهیار گرفتم. از رادیو آمدم بیرون، می دانستم که می شود در ترانه سرایی متعهد بود و کاری کرد کارستان...چرا که نه ؟
*
می شود ترانه را جدی گرفت و از حالت تفننی در آورد. ترانه سرایی امروز یک هنر متعهد است.
*
*
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
**************
*
شهیار قنبری هم روز دوشنبه صبح در قدغن ها در پیامی خطاب به ما و همه گفت :
*
بارها گفته ام که فردا را عشق است...
*
درست در همین روز در تهران ، حکومت فاشیستی عقب مانده کنفرانس شرم آوری را علیه هولوکاست که یکی از غم انگیز ترین تراژدی های واقعی تاریخ است، برگزار می کند...و در همین روز گویا پینوشه یکی از زشت ترین دیکتاتورهای تاریخ ، سایه ی سنگینش را از جهان بر می چیند...
*
و اما درست در همین روز در دانشگاه پلی تکنیک تهران ، حادثه به دنیا می آید...نسل فردا حضور خوشرنگش را فریاد می کشد....
*
درست در روزی که دیکتاتور پیر جهان می میرد ، فریاد : گم شو دیکتاتور در تهران هم به گوش می رسد...
*
دانشجویان بیدار با شعارهای جانانه از رئیس جمهور بیمار استقبال می کنند:
*
دیکتاتور برو گم شو
رئیس جمهور فاشسیت، پلی تکنیک جای تو نیست
*
خدای من ! دوشنبه عجب روزی بود...صبح شاعر همیشه بیدار در قدغن ها نوید داد که فردا را عشق است و هنوز به شب نرسیده این فردا را در خبرها دیدم که براستی عشق است...حضور بیدار نسل فردا را دیدم ... نسل فردا را عشق است. تصویرهای دانشجویان دانشگاه پلی تکنیک را دیدم و از شوق و گریه سَر رفتم....
*
چند سال پیش احمد باطبی پیراهن خونی دانشجوی مبارزی که به دست دژخیمان بی نفس شده بود را بالای سر برد و فریاد زیبای آزادی خواهی جوانان ایران را به تصویر کشید...
*
احمد را گرفتند و شکنجه کردند...هنوز هم در زندان است ...خواستند که سرکوبش کنند ... خفه اش کنند...***** شد آیا ؟ اکبر را هم گرفتند و شکنجه کردند و کشتند ...خواستند که خفه اش کنند....خفه شد آیا ؟
*
نه ...! احمد فقط چند سال ساکت بود...ولی روز دوشنبه در دانشگاه پلی تکنیک سکوتش را شکست...اکبر هم فقط چند ماهی ساکت ماند و آرام خوابید ...ولی روز دوشنبه در دانشگاه پلی تکنیک ایران بیداری اش را به همه نشان داد.
*
هر کجا را که نگاه می کردم آن ها را می دیدم...همه احمد بودند که تصویر های واژگون ِ رئیس جمهور را در دست گرفته بودند... و اکبر بود انگار که فندک روشن را زیر عکس کاغذی رئیس جمهور پوشالی گرفت و جلوی چشمش او را سوزاند...
*
*
آری ...آری...دانشگاه پلی تکنیک تهران پر از احمد بود...پر از اکبر ...پر از منوچهر و پر از امیر عباس...پر از من ...پر از تو...
*
پلی تکنیک پر از بیداری بود...پر از فریاد .. پر از نمایش عشق و ایثار...پر از جوجه های نشسته در آشیانه که پرواز را دل دل می کنند...که تابلوی پرواز ممنوع **** فاشیستی را واژگون می کنند ...
*
پلی تکنیک پر از من بود..پر از تو...پر از نسل امروز و فردا
به قول مانوک خدابخشیان پر از جوانان مغز آبی و زیبا
*
امروز مانوک خدابخشیان هم گفت که : فردا را عشق است...
گفت که : رنسانس ایران فرا رسیده...امروز مانوک بیداری نسل امروز و فردای ایران را شادباش گفت، به همه ...نسلی که **** را آچمز کرد.
*
و من روز دوشنبه صحنه ی آخر داستان قلعه ی حیوانات را به چشم دیدم..
*
درست در زمانی که خوک ها با سران کشورهای دیگر لاسِ سیاسی می زنند ، پوکر بازی می کنند و ژست های تبلیغاتی می گیرند که مثلن دارند با دنیای غرب مذاکره و سازش می کنند و حیوانات قلعه هم مات و مبهوت و ساکت نظاره گر این صحنه اند، نسلی به میدان می آید که در هیچ کجای داستان به آن اشاره نشده بود و من همیشه به این فکر می کردم که چرا جورج اورول از بچه خوک ها حرف زده ، از اینکه خوکِ **** تعدادی از بچه خوک ها را برده و هر طور که خود خواسته آموزش داده تا به هنگام،برای دفاع از او در صحنه حاضر شوند اما چرا هیچ اشاره ای به نسل تازه ی حیوانات دیگر نکرده که چه کار خواهند کرد؟ آیا مثل نسل پیشین خود هستند و به سر سپرده گی به خوک ها تن می دهند یا نه ؟...
*
چرا از جوجه های نشسته در آشیانه سخن نگفته...؟ چرا اشاره نکرده که نسلی به میدان خواهد آمد که دیگر حیوان نیست... و حیوان نخواهد بود...نسلی که برده نیست و نمی خواهد باشد ...
*
نسلی که انسان آزاد را فریاد می کشد...حقوق برابر انسانی را در همه جای جهان فریاد می کشد...و آزادی اش را از چنگ قوانین حیوانی طلب می کند...
*
این نسل، برگ برنده ی انسان است بر حیوان ..
*
بازی آخر...صحنه ی آخر ...برگِ آخر را نسل فردا بازی می کند...همان جوجه های نشسته در آشیانه.
و تو دیکتاتور پیر بگو با رویش ناگزیر جوانه چه می کنی؟
*
هیچ!...
*
دیکتاتور پیر ما هم سرنوشتی جز سرنوشت پینوشه ندارد...سرنوشت رفتن و تمام شدن ....روزی نزدیک سایه ی شوم و سیاهش را از سر خانه ی ما هم بر می چیند و به نیستی ابدی می پیوندد اما پرواز بلند ما را عشق است ...
*
پرواز بلند جوجه های نشسته در آشیانه که بر فراز همه ی قدغن ها و علامت های پرواز ممنوع ، آسمان آبی آزادی را در می نوردند... تا به خورشید برسند.
*
پرده ی آخر را عشق است...
برگِ آخر ، در بازی آخر
*
ای هم صدای بی صدا
بیا به خواب بچه ها
بیا تا تقویم بی عزا
تا آتیش بازی رویا
*
کیه کیه تماشاگر
در بازی نابرابر
کیه کیه ساکت ترین
در اوج پرده ی آخر
________
*
بخشی از ترانه ی چشمه ی تشنه /شهیار قنبری
*
شهیار قنبری هم روز دوشنبه صبح در قدغن ها در پیامی خطاب به ما و همه گفت :
*
بارها گفته ام که فردا را عشق است...
*
درست در همین روز در تهران ، حکومت فاشیستی عقب مانده کنفرانس شرم آوری را علیه هولوکاست که یکی از غم انگیز ترین تراژدی های واقعی تاریخ است، برگزار می کند...و در همین روز گویا پینوشه یکی از زشت ترین دیکتاتورهای تاریخ ، سایه ی سنگینش را از جهان بر می چیند...
*
و اما درست در همین روز در دانشگاه پلی تکنیک تهران ، حادثه به دنیا می آید...نسل فردا حضور خوشرنگش را فریاد می کشد....
*
درست در روزی که دیکتاتور پیر جهان می میرد ، فریاد : گم شو دیکتاتور در تهران هم به گوش می رسد...
*
دانشجویان بیدار با شعارهای جانانه از رئیس جمهور بیمار استقبال می کنند:
*
دیکتاتور برو گم شو
رئیس جمهور فاشسیت، پلی تکنیک جای تو نیست
*
خدای من ! دوشنبه عجب روزی بود...صبح شاعر همیشه بیدار در قدغن ها نوید داد که فردا را عشق است و هنوز به شب نرسیده این فردا را در خبرها دیدم که براستی عشق است...حضور بیدار نسل فردا را دیدم ... نسل فردا را عشق است. تصویرهای دانشجویان دانشگاه پلی تکنیک را دیدم و از شوق و گریه سَر رفتم....
*
چند سال پیش احمد باطبی پیراهن خونی دانشجوی مبارزی که به دست دژخیمان بی نفس شده بود را بالای سر برد و فریاد زیبای آزادی خواهی جوانان ایران را به تصویر کشید...
*
احمد را گرفتند و شکنجه کردند...هنوز هم در زندان است ...خواستند که سرکوبش کنند ... خفه اش کنند...***** شد آیا ؟ اکبر را هم گرفتند و شکنجه کردند و کشتند ...خواستند که خفه اش کنند....خفه شد آیا ؟
*
نه ...! احمد فقط چند سال ساکت بود...ولی روز دوشنبه در دانشگاه پلی تکنیک سکوتش را شکست...اکبر هم فقط چند ماهی ساکت ماند و آرام خوابید ...ولی روز دوشنبه در دانشگاه پلی تکنیک ایران بیداری اش را به همه نشان داد.
*
هر کجا را که نگاه می کردم آن ها را می دیدم...همه احمد بودند که تصویر های واژگون ِ رئیس جمهور را در دست گرفته بودند... و اکبر بود انگار که فندک روشن را زیر عکس کاغذی رئیس جمهور پوشالی گرفت و جلوی چشمش او را سوزاند...
*
*
آری ...آری...دانشگاه پلی تکنیک تهران پر از احمد بود...پر از اکبر ...پر از منوچهر و پر از امیر عباس...پر از من ...پر از تو...
*
پلی تکنیک پر از بیداری بود...پر از فریاد .. پر از نمایش عشق و ایثار...پر از جوجه های نشسته در آشیانه که پرواز را دل دل می کنند...که تابلوی پرواز ممنوع **** فاشیستی را واژگون می کنند ...
*
پلی تکنیک پر از من بود..پر از تو...پر از نسل امروز و فردا
به قول مانوک خدابخشیان پر از جوانان مغز آبی و زیبا
*
امروز مانوک خدابخشیان هم گفت که : فردا را عشق است...
گفت که : رنسانس ایران فرا رسیده...امروز مانوک بیداری نسل امروز و فردای ایران را شادباش گفت، به همه ...نسلی که **** را آچمز کرد.
*
و من روز دوشنبه صحنه ی آخر داستان قلعه ی حیوانات را به چشم دیدم..
*
درست در زمانی که خوک ها با سران کشورهای دیگر لاسِ سیاسی می زنند ، پوکر بازی می کنند و ژست های تبلیغاتی می گیرند که مثلن دارند با دنیای غرب مذاکره و سازش می کنند و حیوانات قلعه هم مات و مبهوت و ساکت نظاره گر این صحنه اند، نسلی به میدان می آید که در هیچ کجای داستان به آن اشاره نشده بود و من همیشه به این فکر می کردم که چرا جورج اورول از بچه خوک ها حرف زده ، از اینکه خوکِ **** تعدادی از بچه خوک ها را برده و هر طور که خود خواسته آموزش داده تا به هنگام،برای دفاع از او در صحنه حاضر شوند اما چرا هیچ اشاره ای به نسل تازه ی حیوانات دیگر نکرده که چه کار خواهند کرد؟ آیا مثل نسل پیشین خود هستند و به سر سپرده گی به خوک ها تن می دهند یا نه ؟...
*
چرا از جوجه های نشسته در آشیانه سخن نگفته...؟ چرا اشاره نکرده که نسلی به میدان خواهد آمد که دیگر حیوان نیست... و حیوان نخواهد بود...نسلی که برده نیست و نمی خواهد باشد ...
*
نسلی که انسان آزاد را فریاد می کشد...حقوق برابر انسانی را در همه جای جهان فریاد می کشد...و آزادی اش را از چنگ قوانین حیوانی طلب می کند...
*
این نسل، برگ برنده ی انسان است بر حیوان ..
*
بازی آخر...صحنه ی آخر ...برگِ آخر را نسل فردا بازی می کند...همان جوجه های نشسته در آشیانه.
و تو دیکتاتور پیر بگو با رویش ناگزیر جوانه چه می کنی؟
*
هیچ!...
*
دیکتاتور پیر ما هم سرنوشتی جز سرنوشت پینوشه ندارد...سرنوشت رفتن و تمام شدن ....روزی نزدیک سایه ی شوم و سیاهش را از سر خانه ی ما هم بر می چیند و به نیستی ابدی می پیوندد اما پرواز بلند ما را عشق است ...
*
پرواز بلند جوجه های نشسته در آشیانه که بر فراز همه ی قدغن ها و علامت های پرواز ممنوع ، آسمان آبی آزادی را در می نوردند... تا به خورشید برسند.
*
پرده ی آخر را عشق است...
برگِ آخر ، در بازی آخر
*
ای هم صدای بی صدا
بیا به خواب بچه ها
بیا تا تقویم بی عزا
تا آتیش بازی رویا
*
کیه کیه تماشاگر
در بازی نابرابر
کیه کیه ساکت ترین
در اوج پرده ی آخر
________
*
بخشی از ترانه ی چشمه ی تشنه /شهیار قنبری
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
واقعا جای تاسف دارد، ما چنین ترانه سراهای بزرگی در خارج از کشور داریم و نمیتوانیم بفهمیم ،بدانیم ،عشق کنیم که در خاک خودمان هستند.
همیشه باید حسرت بخوریم
همیشه باید گیج به دورها بنگریم.
تا صدای ناب و بیداریشان را از دور بشنویم.
تاسف دارد.
ما در ایران به جز یغما گلرویی ترانه سرای آنچنانی نداریم.
ما ترانه را نمیفهمیم.
عده ای می آیند چند کلمه و واژه بی صفت کنار هم میچینند تا موزیکش به دست بیاید.
نام شان را می زارند ترانه سرا.
این توهین است به نام پاک ترانه.
به هنر بی انتهای ترانه سرایی.
ترانه و ترانه سرایی در کشور ما سالهاست به مرگ لبخند زده،
ولی باشد،باشد تا که روزی اینها ،اینهایی که نامشان را انسان گذاشته اند:حرف را بفهمند.
شعر و ترانه را دریابند،
بدانند،بفهمند،بگذارند،راه نشان دهند،کشف کنند،کشف شوند،بگذارند نفس راحت با هوا در آمیخته شود
بگذارند شهیار و شهیارانی دیگر در هر کجای این جهان بی رحم به ایران باستان،به ایران زمین شکسته ،سلام بگویند،لبخند بزنند،حس بی تعریف پا گذاشتن به خاک وطن را احساس کنند.
بگذارند تا ما نفس بکشیم.
به امید ان روزها...
همیشه باید حسرت بخوریم
همیشه باید گیج به دورها بنگریم.
تا صدای ناب و بیداریشان را از دور بشنویم.
تاسف دارد.
ما در ایران به جز یغما گلرویی ترانه سرای آنچنانی نداریم.
ما ترانه را نمیفهمیم.
عده ای می آیند چند کلمه و واژه بی صفت کنار هم میچینند تا موزیکش به دست بیاید.
نام شان را می زارند ترانه سرا.
این توهین است به نام پاک ترانه.
به هنر بی انتهای ترانه سرایی.
ترانه و ترانه سرایی در کشور ما سالهاست به مرگ لبخند زده،
ولی باشد،باشد تا که روزی اینها ،اینهایی که نامشان را انسان گذاشته اند:حرف را بفهمند.
شعر و ترانه را دریابند،
بدانند،بفهمند،بگذارند،راه نشان دهند،کشف کنند،کشف شوند،بگذارند نفس راحت با هوا در آمیخته شود
بگذارند شهیار و شهیارانی دیگر در هر کجای این جهان بی رحم به ایران باستان،به ایران زمین شکسته ،سلام بگویند،لبخند بزنند،حس بی تعریف پا گذاشتن به خاک وطن را احساس کنند.
بگذارند تا ما نفس بکشیم.
به امید ان روزها...
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
جنگجو
شعری بر آب ، دشنه در خواب
اسبی در مه ، مهتاب در مرداب
زخمگاهِ آهو ، چشم براهِ جادو
جنگجو ، جنگجو
از آشتی بگو
عقابِ بی پر ، بسترِ خاكستر
طاووس در آتش ، سرداری بی سر
چه شد؟ چه شد؟ پایانِ قفس
چه شد؟ چه شد؟ نورِ مقدس
جنگجو ، جنگجو
از آشتی بگو
پای این كتیبه ی شكسته
پا دراز كن ای همیشه خسته
كنار ستون های در خونگاه
دست ما جان پناه
خوشترین ساز در راه
مرا ببر به كوچه ی حمید
مرا ببر به تخت جمشید
دبستان جهان تربیت
ببر به كلاسِ آخر تبعید
جنگجو ، جنگجو
از آشتی بگو......
شعری بر آب ، دشنه در خواب
اسبی در مه ، مهتاب در مرداب
زخمگاهِ آهو ، چشم براهِ جادو
جنگجو ، جنگجو
از آشتی بگو
عقابِ بی پر ، بسترِ خاكستر
طاووس در آتش ، سرداری بی سر
چه شد؟ چه شد؟ پایانِ قفس
چه شد؟ چه شد؟ نورِ مقدس
جنگجو ، جنگجو
از آشتی بگو
پای این كتیبه ی شكسته
پا دراز كن ای همیشه خسته
كنار ستون های در خونگاه
دست ما جان پناه
خوشترین ساز در راه
مرا ببر به كوچه ی حمید
مرا ببر به تخت جمشید
دبستان جهان تربیت
ببر به كلاسِ آخر تبعید
جنگجو ، جنگجو
از آشتی بگو......
Mahmoud58
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 29 نوامبر 2005
- نوشته‌ها
- 882
- لایک‌ها
- 7
شهيار قنبری
زمان تولد: 6/5/1329
مکان تولد: تهران
فرزند: حميد قنبری (هنر پيشه تاتر ، خواننده ، دوبلر ( صدای جری لوییس ))
شروع کار:
شهیار قنبری ترانه سرایی را از پانزده سالگی آغاز کرده است. وی در دهه 60 به انگلیس سفر کرده ودر سال 1968 در گروهای موسیقی پاپ شرکت می کند.در تظاهرات اعتراض به جنگ ویتنام ، سال 1968 در لندن شرکت کرده و از آن پس بی تردید ترانه سرایی را بر می گزیند. پس از بازگشت به ایران کارش را با نوشتن برای هفته نامه های مختلف و خبرنگاری آغاز کرد و در عین حال برای رادیو تهران برنامه ی آوای موسیقی (پیرامون rock and roll وpop ) تهیه کرد. فعالیت وی در تلویزیون با گویندگی و ترانه نویسی برای برنامه ی تلویزیونی زنگوله ها (کشف صداهای تازه در تلویزیون) در کنار شادروان واروژان ، پرویز اتابکی ، بابک افشار ، اسفندیار منفردزاده ، ایرج جنتی عطایی ، تورج نگهبان و منوچهرسخایی تهیه کننده ی آن برنامه آغاز شد.
ترانه سرایی:
شروع فعالیت ترانه سرایی او در سال ١٣٤٨یعنی در هجده سالگی با ترانه ی ستاره آی ستاره و دیگه اشکم واسه من ناز می کنه با صدای گوگوش در استودیو طنین بود.در نوزده سالگی فعالیتش را گسترش داد و ترانه های بسیاری را برای گوگوش داریوش، ابی ، فرهاد و خواننده های مشهور آن زمان سرود که قصه ی دو ماهی ، بوی خوب گندم ، مرد تنها، قصه بره وگرگ، حرف ، نفس،هجرت، جمعه، هفته خاکستری،نياز، سقوط ، هميشه غايب، نفرين نامه،نجواها،آوار و اگه بمونی از آن جمله اند.شهیار در ایران پیش از انقلاب نخستین مجموعه شعر خوانی خود به نام "یک دهان آواز سرخ " را منتشر کرد.
فعالیت سینمایی و تئاتر:
شهیار در کودکی در فیلم چهره آشنا به همراه پدر ظاهر می شود و پس از آن در سال ١٣٥٥ در فیلم خانه خراب ساخته ی نصرت کریمی و پس از آن در فیلم شام آخر ساخته ی خود شاعر به همراه مرحوم فنی زاده ایفای نقش کرد.او در آن سال ها دو نمایش نامه به نام های برادران علمی و غزلنمایش نیز نوشت . پس از آن به همراه سیمین بهبهانی ، فریدون مشیری ، یدالله رویایی و عماد خراسانی به عضویت شورای ترانه های روز ایران در آمد.در اواخر دهه ی پنجاه فیلم موزیکال پاییز، ایستگاه آخر را با بازی مرحوم پرویز فنی زاده و ایرن نویسندگی و کارگردانی کرد که پخش آن با شروع انقلاب میسر نشد.
پس از انقلاب:
شهیار در سال 1359 پس از پیروزی انقلاب به فرانسه مهاجرت کرد و در طی این مدت فعالیت خود را ادامه داد.سالها بعد در فرانسه دومین آلبوم خود که در ایران ضبط شده بود به نام "پیشمرگانه ها " یا "اگر همه شاعر بودند " را منتشر کرد و پس از آن " صدای درخت بی زمین ". غربت مکانی می شود برای اوج این نازنین و واژه پشت واژه سبز می شود و کارنامه ای رقم می خورد که می توان سالها به آن بالید. شهیار پس از سالها اقامت در فرانسه در دهه ی 90 به شهر فرشتگان LA در آمریکا می رود تا غزل نمایش " نون و پنیر و سبزی " را در کنسرت ابی و داریوش به صحنه ببرد.کاری متفاوت با بازی تنها فرزندش " لرکا " . انتشار آلبوم " قد غن " در اوایل همین دهه روی می دهد. سپس دو مچموعه به نام های "شناسنا مه 1 " و "شناسنا مه 2 " که مجمو عه ای است از تمام ترانه های نوشته شده توسط شهیار با صدای گوگوش به همراه مروری بر سالهای دور ترانه با کلام شهیار و سپس " سفرنامه" منتشر می شود.مجموعه ای متفاوت و زیبا. پس از چند سال کاری دیگر به نام "برهنگی" انتشار می یابد . یک روز پس از فاجعه ی 11 سپتامبر در نیویورک "دوستت دارم ها" را به قربانیان پیشکش می کند و پس از آن یک مجموعه ترانه خوانی به نام " Rewind Me in Paris " که این مجموعه ،همه ی وجود این نازنین را در سال ها تلاش بی وقفه ، به ترانه خانه پیشکش می کند. مجمو عه ای بی نظیر به زبان های انگلیسی و فرانسه.لازم به ذکر است که آخرین کار مشترک شهیار و گوگوش آلبوم مانیفست است که این آلبوم با استقبال گسترده ی مردم می رود که شروعی باشد بر تحول موسیقی و ترانه در سال های غربت.در این آلبوم 8 ترانه از شهیار با صدای جاودان گوگوش وجود دارد که مورد توجه دوستداران گوگوش و شهیار قرار گرفته است.
برنامه های رادیویی: برنامه ی رادیویی (از سال١٣٧٢تا ١٣٧٩ ) از رادیو صدای ایران ، سریال تلویزیونی گل یا پوچ ، کوچ از تلویزیون جنبش ملی ، برنامه ی مستقل تلویزیونی o.v.t.v )original version) از کانال ١٨ ، مشق شب (در کنار شهروز رفیعی و آیلین) ، take one و برنامه ی دوستت دارم ها از تلویزیون جام جم .لازم به ذکر است شهیار قنبری به زبان فرانسه مسلط است و در دو آلبوم اخیر خود نیز ترانه هایی به زبان های انگلیسی و فرانسه اجرا کرده است و تا کنون سی و هفت سال است که در عرصه ی ترانه سرایی فعالیت می کند و به نقل از وی: (( هنوز و همچنان ، شعر خوردن ، شعر نوشیدن ، شعر بويیدن ، شعرگريستن، شعر خنديدن، شعر خوابيدن و شعر نفس کسيدن،تنها کسب و کار من است.))
شهیار از گوگوش می گوید(در سالهای سکوت گوگوش):
گوگوش، گوگوش نازنین برای من بانوی ترانه است ، برای همیشه تا صدا هست، تا ترانه هست، گوگوش هست،سبز و همیشگی.نمی دانم با واژه ها چگونه از همه انسانیتش، از همه هنرش، از همه اندازه ها و تواناییها یش چگونه می توان سخن گفت.با اینکه کار من پرداختن و بازی کردن و پیدا کردن واژه هاست ، اما فکر می کنم در این زمینه توانایی لازم را ندارند که به درستی از همه بزرگیهای انسان سخن بگویند.به هر تقدیر گوگوش برای من آغاز راهی است.برای من میلاد شعر و ترانه است.در همه این سالها گوگوش یعنی جوانی من،همه تجربه های تازه و رنگ به رنگ زندگی من، گوگوش بخشی از حنجره من بود،بنابر این گلوگاه و بال پرواز من است.گوگوش هنرمندی است که بیش از همه عاشق خواندن است .اما نمی تواند بخواند .گوگوش اجازه ندارد بخواند .یارب،حسرتا،دردا که در این سالهای آخر قرن بیستم،قرنی با این شکوه و تجربه ،قرن کشفها و اخترعات و... و قرنی که مرزها برداشته شدند و می شوند ،پرنده ای به نام گوگوش اجازه پرواز و آواز ندارد.
کارهای مشترک او با گوگوش:
ستاره آی ستاره ، دیگه اشکم واسه من ناز می کنه ، اگه بمونی اگه نمونی ، بیزار ، جمجمک برگ خزون ، یادم بشه یادت باشه، بمان بمان ، عاشقانه ها (نخستین کار مشترک با شادروان واروژان که بعد ها ترانه ی گلابدان قدیمی بر اساس همین موسیقی سروده شد) ، کاش من جای تو بودم ، کوچه ها ، تو را باور ندارم ، قصه ی دو ماهی ، قصه ی بره و گرگ ، بین ما هر چی بوده تموم شده ، دیگه نمی گم دوست دارم ، جمعه ، حرف ، هجرت ، نفس ، چله نشین ، آخرین خبر ، دلکوک ، اتاق من ، نسل ما ( مشترک با مهرداد آسمانی ) ، حریق شهر قصه ( مشترک با مهرداد آسمانی ) ،ستاره آی ستاره (مشترک با مهرداد آسمانی) ،آی مردم مردم ، نجاتم بده ،عشق یعنی همه چیز، سنگر بی سنگ، خوب خوب، غزل شیشه ای ،آفتابی ، شناسنامه من.
منابع : فرهنگ فیلم های سینمای ایران (جمال امید) ، دریا در من ، take one شهیار قنبری و و سایت www.danceage.com
نقل از : وبلاگ احسان
زمان تولد: 6/5/1329
مکان تولد: تهران
فرزند: حميد قنبری (هنر پيشه تاتر ، خواننده ، دوبلر ( صدای جری لوییس ))
شروع کار:
شهیار قنبری ترانه سرایی را از پانزده سالگی آغاز کرده است. وی در دهه 60 به انگلیس سفر کرده ودر سال 1968 در گروهای موسیقی پاپ شرکت می کند.در تظاهرات اعتراض به جنگ ویتنام ، سال 1968 در لندن شرکت کرده و از آن پس بی تردید ترانه سرایی را بر می گزیند. پس از بازگشت به ایران کارش را با نوشتن برای هفته نامه های مختلف و خبرنگاری آغاز کرد و در عین حال برای رادیو تهران برنامه ی آوای موسیقی (پیرامون rock and roll وpop ) تهیه کرد. فعالیت وی در تلویزیون با گویندگی و ترانه نویسی برای برنامه ی تلویزیونی زنگوله ها (کشف صداهای تازه در تلویزیون) در کنار شادروان واروژان ، پرویز اتابکی ، بابک افشار ، اسفندیار منفردزاده ، ایرج جنتی عطایی ، تورج نگهبان و منوچهرسخایی تهیه کننده ی آن برنامه آغاز شد.
ترانه سرایی:
شروع فعالیت ترانه سرایی او در سال ١٣٤٨یعنی در هجده سالگی با ترانه ی ستاره آی ستاره و دیگه اشکم واسه من ناز می کنه با صدای گوگوش در استودیو طنین بود.در نوزده سالگی فعالیتش را گسترش داد و ترانه های بسیاری را برای گوگوش داریوش، ابی ، فرهاد و خواننده های مشهور آن زمان سرود که قصه ی دو ماهی ، بوی خوب گندم ، مرد تنها، قصه بره وگرگ، حرف ، نفس،هجرت، جمعه، هفته خاکستری،نياز، سقوط ، هميشه غايب، نفرين نامه،نجواها،آوار و اگه بمونی از آن جمله اند.شهیار در ایران پیش از انقلاب نخستین مجموعه شعر خوانی خود به نام "یک دهان آواز سرخ " را منتشر کرد.
فعالیت سینمایی و تئاتر:
شهیار در کودکی در فیلم چهره آشنا به همراه پدر ظاهر می شود و پس از آن در سال ١٣٥٥ در فیلم خانه خراب ساخته ی نصرت کریمی و پس از آن در فیلم شام آخر ساخته ی خود شاعر به همراه مرحوم فنی زاده ایفای نقش کرد.او در آن سال ها دو نمایش نامه به نام های برادران علمی و غزلنمایش نیز نوشت . پس از آن به همراه سیمین بهبهانی ، فریدون مشیری ، یدالله رویایی و عماد خراسانی به عضویت شورای ترانه های روز ایران در آمد.در اواخر دهه ی پنجاه فیلم موزیکال پاییز، ایستگاه آخر را با بازی مرحوم پرویز فنی زاده و ایرن نویسندگی و کارگردانی کرد که پخش آن با شروع انقلاب میسر نشد.
پس از انقلاب:
شهیار در سال 1359 پس از پیروزی انقلاب به فرانسه مهاجرت کرد و در طی این مدت فعالیت خود را ادامه داد.سالها بعد در فرانسه دومین آلبوم خود که در ایران ضبط شده بود به نام "پیشمرگانه ها " یا "اگر همه شاعر بودند " را منتشر کرد و پس از آن " صدای درخت بی زمین ". غربت مکانی می شود برای اوج این نازنین و واژه پشت واژه سبز می شود و کارنامه ای رقم می خورد که می توان سالها به آن بالید. شهیار پس از سالها اقامت در فرانسه در دهه ی 90 به شهر فرشتگان LA در آمریکا می رود تا غزل نمایش " نون و پنیر و سبزی " را در کنسرت ابی و داریوش به صحنه ببرد.کاری متفاوت با بازی تنها فرزندش " لرکا " . انتشار آلبوم " قد غن " در اوایل همین دهه روی می دهد. سپس دو مچموعه به نام های "شناسنا مه 1 " و "شناسنا مه 2 " که مجمو عه ای است از تمام ترانه های نوشته شده توسط شهیار با صدای گوگوش به همراه مروری بر سالهای دور ترانه با کلام شهیار و سپس " سفرنامه" منتشر می شود.مجموعه ای متفاوت و زیبا. پس از چند سال کاری دیگر به نام "برهنگی" انتشار می یابد . یک روز پس از فاجعه ی 11 سپتامبر در نیویورک "دوستت دارم ها" را به قربانیان پیشکش می کند و پس از آن یک مجموعه ترانه خوانی به نام " Rewind Me in Paris " که این مجموعه ،همه ی وجود این نازنین را در سال ها تلاش بی وقفه ، به ترانه خانه پیشکش می کند. مجمو عه ای بی نظیر به زبان های انگلیسی و فرانسه.لازم به ذکر است که آخرین کار مشترک شهیار و گوگوش آلبوم مانیفست است که این آلبوم با استقبال گسترده ی مردم می رود که شروعی باشد بر تحول موسیقی و ترانه در سال های غربت.در این آلبوم 8 ترانه از شهیار با صدای جاودان گوگوش وجود دارد که مورد توجه دوستداران گوگوش و شهیار قرار گرفته است.
برنامه های رادیویی: برنامه ی رادیویی (از سال١٣٧٢تا ١٣٧٩ ) از رادیو صدای ایران ، سریال تلویزیونی گل یا پوچ ، کوچ از تلویزیون جنبش ملی ، برنامه ی مستقل تلویزیونی o.v.t.v )original version) از کانال ١٨ ، مشق شب (در کنار شهروز رفیعی و آیلین) ، take one و برنامه ی دوستت دارم ها از تلویزیون جام جم .لازم به ذکر است شهیار قنبری به زبان فرانسه مسلط است و در دو آلبوم اخیر خود نیز ترانه هایی به زبان های انگلیسی و فرانسه اجرا کرده است و تا کنون سی و هفت سال است که در عرصه ی ترانه سرایی فعالیت می کند و به نقل از وی: (( هنوز و همچنان ، شعر خوردن ، شعر نوشیدن ، شعر بويیدن ، شعرگريستن، شعر خنديدن، شعر خوابيدن و شعر نفس کسيدن،تنها کسب و کار من است.))
شهیار از گوگوش می گوید(در سالهای سکوت گوگوش):
گوگوش، گوگوش نازنین برای من بانوی ترانه است ، برای همیشه تا صدا هست، تا ترانه هست، گوگوش هست،سبز و همیشگی.نمی دانم با واژه ها چگونه از همه انسانیتش، از همه هنرش، از همه اندازه ها و تواناییها یش چگونه می توان سخن گفت.با اینکه کار من پرداختن و بازی کردن و پیدا کردن واژه هاست ، اما فکر می کنم در این زمینه توانایی لازم را ندارند که به درستی از همه بزرگیهای انسان سخن بگویند.به هر تقدیر گوگوش برای من آغاز راهی است.برای من میلاد شعر و ترانه است.در همه این سالها گوگوش یعنی جوانی من،همه تجربه های تازه و رنگ به رنگ زندگی من، گوگوش بخشی از حنجره من بود،بنابر این گلوگاه و بال پرواز من است.گوگوش هنرمندی است که بیش از همه عاشق خواندن است .اما نمی تواند بخواند .گوگوش اجازه ندارد بخواند .یارب،حسرتا،دردا که در این سالهای آخر قرن بیستم،قرنی با این شکوه و تجربه ،قرن کشفها و اخترعات و... و قرنی که مرزها برداشته شدند و می شوند ،پرنده ای به نام گوگوش اجازه پرواز و آواز ندارد.
کارهای مشترک او با گوگوش:
ستاره آی ستاره ، دیگه اشکم واسه من ناز می کنه ، اگه بمونی اگه نمونی ، بیزار ، جمجمک برگ خزون ، یادم بشه یادت باشه، بمان بمان ، عاشقانه ها (نخستین کار مشترک با شادروان واروژان که بعد ها ترانه ی گلابدان قدیمی بر اساس همین موسیقی سروده شد) ، کاش من جای تو بودم ، کوچه ها ، تو را باور ندارم ، قصه ی دو ماهی ، قصه ی بره و گرگ ، بین ما هر چی بوده تموم شده ، دیگه نمی گم دوست دارم ، جمعه ، حرف ، هجرت ، نفس ، چله نشین ، آخرین خبر ، دلکوک ، اتاق من ، نسل ما ( مشترک با مهرداد آسمانی ) ، حریق شهر قصه ( مشترک با مهرداد آسمانی ) ،ستاره آی ستاره (مشترک با مهرداد آسمانی) ،آی مردم مردم ، نجاتم بده ،عشق یعنی همه چیز، سنگر بی سنگ، خوب خوب، غزل شیشه ای ،آفتابی ، شناسنامه من.
شهیار قنبری در کنار پدر
منابع : فرهنگ فیلم های سینمای ایران (جمال امید) ، دریا در من ، take one شهیار قنبری و و سایت www.danceage.com
نقل از : وبلاگ احسان
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
ممنونم دوست عزیز محمود خان، اما سعی کن مطالب تکراری نباشد،چون من بسیاری از مطالبی را که گذاشته ای در تایپیک نوشته ام.(صفحه قبل) بهر حال ممنونم که به فکر استاد ترانه سرای ایران زمین هستی.
جای تشکر دارد.
جای تشکر دارد.
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
اعتراض شهیار قنبری به وضعیت ترانه امروز - ۲۳ آبان ۸۵ ترانه یعنى: انفجار كلمه!
اعتراض شهیار قنبری به وضعیت ترانه امروز
- در اردیبهشت ماه سال 1381، هفته نامه «پیام آور» چاپ تهران؛ یادداشتی به قلم «شهیار قنبری» ترانه سرای شهیر کوچ کرده منتشر کرد که به بررسی اوضاع بحرانی ترانه و ترانه سرایی در حوزه موسیقی پاپ آن زمان اختصاص داشت.
برای انتشار دوباره این یادداشت در j4p دلایل زیادی داریم؛ نخست این که بحران موردنظر این روزها به اوج رسیده و اعتراض کارشناسان به ترانه های نازل فارسی، بحث روز موسیقی ایران است.
دوم: اهمیت نویسنده (قنبری) به عنوان یکی از بزرگ ترین ترانه سرایان نسل دوران طلایی موسیقی پاپ ایران، و بی پروایی او در بیان ریشه های اصلی مشکل است.
ضمن این که این ترانه سرای محبوب پس از انقلاب فعالیت چندانی در وطن خود نداشته و چاپ مطلبی از او، می تواند یک اتفاق به یادماندنی و مهم در جامعه موسیقی و خصوصاً برای هواداران پرشمارش باشد؛ این یادداشت به علاوه دو مرثیه نامه قنبری به یاد «فریدون فروغی» و «فرهاد مهراد» (چاپ شده در هفته نامه های تماشاگران و پیام آور)، تنها مطالبی ست که در تمام این سال ها در نشریات داخل کشور به چاپ رسیده اند.
گذشته از تمام این موارد، نثر شاعرانه شهیار آنقدر گیراست که مطلبی به قلم او، هرچند قدیمی باشد باز خواندنی و شیرین به نظر می رسد.
ترانه یعنى: انفجار كلمه!
موسیقى پاپ، باید موسیقى مردم باشد.
با مردم است، نه در برابر مردم.
در آزادى، یا به سمت آزادى است كه ترانه رها مىشود و شنیدنی.
براى من، ترانه كلیدى است براى باز كردن قفل حقیقت.
براى آزاد كردن كلمه از زمهریر بایگانى و چاپخانه و قفسه.
آزاد كردن كلمه از مركب و كاغذ.
ترانه، انفجار كلمه است در هوا. انتشار درد است در غبار. غبار كوچه، درد با صدا. شكوه نفسگیر صداست در گلوگاه آدمی.
ترانه، حقیقت ترانه نویس را آزاد مىكند. حقیقت خود او را، كه هرچه هست زیباست. زیبا؟ یعنى كه زشت نیست؟ وقتى زشت است كه صورت خود را از كار دیگران بدزدد!
«حقیقت» دیگران را كش برود و گمان كند كه این شناسنامه خود اوست.
ترانه، مىخواهد از زشتى به زیبایى برسد.
ترانهنویس نمىتواند به بلنداى خود برسد، اگر همه سفر را تجربه نكرده باشد. به تنهایى. كلمه به كلمه. بیت به بیت. ترجیعبند به ترجیعبند. نمىشود زیر آبى رفت. دو كلاس یكى كرد. و به عادت شرقى، از ته به سر صف رفت. همه سفر را باید تجربه كرد.
ما از آغاز بى آن كه بخواهیم دیگران را تقلید كنیم، آگاهانه دل به دریا زدیم. نمىخواستیم تكرارى باشیم. كهنه باشیم. جهان، جوان بود و ما هم جوان بودیم. ترانهاى كه به ما رسید، «اسب سم طلا» بود:
مىترسم دیوونه بشم/ با آدماش جنگ بكنم/ سر بشكنم آى سر بشكنم/ یا تبرزین وردارم/ خونهشون و در بشكنم/ آى در بشكنم )نوذر پرنگ(.
یا «برگ خزان»:
آتشى ز كاروان جدا مانده/ این نشان ز كاروان به جا مانده (بیژن ترقى(
كه خوب است. ادامه غزل است، اما ترانه نیست. ترانه، نیروى غریبى است كه همه جان تو را مىلرزاند. ترانه نمىتوانست آزاد شود. نمىتوانست در جهان جوان، همچنان به دنبال كاروان باشد.
یا:
تو اى آهوى وحشى/ چه دیدى كه از ما رمیدى/ چو در پایت افتادم/ به راه تو سر دادم/ كى مىكنى یادم/ با نامهاى شادم/ مرو اى ستمگر/ كه من بى تو دیگر ندارم سر هستى... (خواب و خیال از شهر آشوب)
و بارى، جهان، جهان گیتار بود و غزل. تعریف: میكده!
و میكده و ماتمكده در قاب ترانه نمىگنجید. سر مىرفت.
ترانه باید به جهان وصل مىشد. پوست مىانداخت.
از سنت غزل دور مىشد. واژه و واژگان خود را پیدا مىكرد. به زبان تازه مىرسید. (آمیزهاى از زبان شعر امروز و شعر مردم. شعر كوچه(
جهان ترانه، چنان جدى بود كه نمىشد شوخى كرد.
بازى، باسمهاى نبود. مسابقه بود. هر كس مىخواست آبشارى نو بكوبد. درست مثل بازىهاى جام جهانى. جهان ترانه، تا بخواهى ستاره داشت. «آبشارزن» و «واژه زن» داشت. (اگر آبشار نمىزدى، وسط زمین فرو مىریختى!(
مسابقه تازگى بود. تازه، تازهتر شدن. پوست انداختن.
بازى، بازى طلا شدن بود. بازى رها شدن.
از كهنهها، جدا شدن. خود خود صدا شدن.
نمىشد، «نمىدانم چه در» عارف قزوینى را ادامه داد:
نمىدانم چه در/ نمىدانم چه در/ پیمانه كردى جانم/ تو لیلى وش مرا/ تو لیلى وش مرا/ دیوانه كردى جانم.
با این همه ترانههاى «ناصر رستگارنژاد»، «نوذر پرنگ» و از همه مهمتر، «پرویز وكیلى» بشارت دادند كه ترانه نو در راه است. مژده دادند كه ترانه، سرانجام حقیقت را آزاد خواهد كرد.
ترانه نوین، اما با همه ترمزها جنگید. از همه شوراها، دست نخورده، یا فقط با دو سه كلمه دست خورده بیرون آمد.
از ساواك رد شد. «اوین» را هم تجربه كرد، اما بىوقفه در كنار مردم بود. در كنار حقیقت. در كار آفرینش زیبایى. در كار از زشتى به زیبایى رسیدن. كار با شكوه نو شدن. بىوقفه. ترانه به ترانه، نو شدن.
تصویر به تصویر و قافیه به قافیه نو شدن.
آن روزها، ترانه نوین، ترانه مردم بود. ترانه دستگاه نبود.
امروز ترانه اما، در چه حال است؟ هیچ! چه مىگوید؟... اندوه دهه پنجاه خورشیدى را دوباره و دوباره، رونویسى مىكند. حتى به دنبال قافیه تازه هم نمىگردد. از تصویر و تركیب و واژه بازى هم خبرى نیست. دیر آمده است و مىخواهد زود برود.
حوصله هم ندارد كار كند. به نسخهبردارى بد از الگوى دیروز خوش است. مىخواهد زیر آبى برود. وسط صف خود را جا بزند.
به ترانه نویسى كه در تهران زندگى مىكند، گفتم:
یك تصویر و یك تركیب تازه، براى همیشه امضاى سازندهاش را بر پیشانى دارد. گرفتم این كه «حافظه ملى» نگرانش نباشد یا ضعیف باشد، اما هرچه پس از آن بیاید، هر نسخه بدلى دیگر، در حافظه تاریخ نمىماند. هر ابتكار و اختراع، صاحب دارد. در سرزمینهاى بیدار و هشیار! هر اثر هنرى، تاریخ دارد.
گفت: این كه سخت است. كار سختى است. این كه آدم هر بار تازه شود و كسى را تكرار نكند!
گفتم: همین است كه سخت است. وگرنه، همه ترانه مىنوشتند. از شاعران و فرزانگان جهان، بسیارانى ترانه نوشتند، اما در حقیقت، ترانه ننوشتند.
در غربت سرد هم، با زبان نادرست كافههاى لالهزار دهه پنجاه خورشیدى ترانه مىنویسند. لهجه، لهجه جاهلان تهرانى است. لهجه بچههاى بامعرفت «كوچه در دار» و قیصر. لهجه عملیات شعبدهبازى «پروفسور شاندو» در كافه كریستال! عشق جاهلى! لالهزار در تبعید! با تكنیك خوب. ضبط خوب و نوازندگان خوب امریكایی!
در خانه هم، تكرار و رونویسى غم انگیز اندوه دهه پنجاه خورشیدى. گفتم كه! سال پیش، دوباره ترانه «حرف» را از نو نوشتیم. سست نوشتیم و بد نوشتیم. «كودكانه» را دوباره رونویسى كردیم. «واروژان» را دوباره كش رفتیم. بد بد اما. به خط بد!
سرزمین ما باید كه به خانواده كپى رایت (Copy right) جهانى بپیوندد. وگرنه در هنر به جایى نمىرسد. به اوج پرواز خود نمىرسد. همه از روى دست هم مىنویسند. هیچ كس براى سرقت فكر به زندان نمىرود. خسارت نمىپردازد. بىآبرو نمىشود و بارى، آدمها به بهترین خود نمىرسند.
سال پیش، دیگر تكه تكه كش رفتند. نه كلمه به كلمه. بند، بند، كش رفتند. سال پیش، مثل سالهاى دورتر، بچههاى ترانه، جهان را نشنیدند.
«شاید باورتان نشود، ولى من خیلى كم به سینما مىروم... آن قدر مشغله كارى و فكرى دارم كه وقت نمىشود. همیشه در حال ساخت اثرى هستم...»
)شادمهر عقیلى - نشریه مهد ایران - مهر ماه -1380 تهران)
سال پیش بزرگ نشدیم، چراكه بازى، بازى جدى نیست.
شنونده هم به یك دوبیتى خوش است و سوت مىزند.
ترانه، بیدار نیست. چراكه «ز داروى مشابه» است.
بیدارى نمىآورد. خواب مىآورد:
هر جاى دنیا كه باشى/ دل من تورو مىخواد/ اون ور ابرا كه باشى/ دل من تورو مىخواد/ تو برام كعبه عشقى/ تو برام پله حاجت/ از تو گفتن، از تو بودن/ براى من شده عادت...
(سرقتى غمانگیز از ترانه ایرج جنتى عطایى - ترانه دل من تو رو مىخواد! آلبوم آدم و حواى شادمهر عقیلی)
یا:
یه لقمه نون، یه كاسه ماست/ یه دل خوش، یه حرف راست/ یه مادر از تبار نور/ دار و ندارم همیناست. (از همان آلبوم و همان آوازخوان(
یا:
«از همان دوران تحصیل در دانشگاه مدام به این موضوع فكر مىكردم كه چگونه مىشود موسیقى پاپ را با مقتضیات جامعه جمهورى اسلامى تطبیق داد. در این فكر بودم كه چه طور مىتوانم موسیقى پاپ را شرعى كنم.»
... مصرانه مىگوید: اگر شباهتى بین صداى او و صداى داریوش وجود دارد، این دست خدا بوده و ارتباطى به وى ندارد.
« ...خانم حیدرزاده در خواب دیده بود كه اشعار وى توسط من خوانده خواهد شد.» (خشایار اعتمادى - نشریه مهد ایران - مهر ماه 1380)
بارى، بازى، بازى قراردادهاى چند میلیونى است. شوخى است.
در غرب هم خبرى نیست. گفتم كه. همین بازى بد. صددرصد!
آرى، ترانه مشابه نوشتن. صداى دیگرى را تقلید كردن و نغمه و ملودى دیگران را دوباره نواختن، این بار به نام خود، ما را به جایى نخواهد برد.
موسیقى پاپ، موسیقى راك، موسیقى پیشرو، ترانه امروز باید كه مردمپسند باشد. نه دستگاهپسند. باید كه فرداپسند باشد. جهان پسند باشد. تاریخ پسند باشد. «مردم» را به جانب بهترین خود هل بدهد. مردم بهترى بسازد!
ترانه نو باید كه نو باشد.
و ترانه نویس باید كه جهان را بشناسد. هنر جهان را بلد باشد. زبان مادرى را عاشقانه بداند و به لهجه فردا بخواند.
چركنویسهایش را براى خود نگاه دارد و به مردم نسپارد!
آوازخوان امروز هم باید از اهالى دیروز بهتر باشد. داناتر باشد. سخاوتمندتر باشد. حرمت كلمه را از بر باشد. جدى باشد. خندهدار نباشد. (همان نشریه را بخوانید و ببینید ترانهسازان یا ترانهبازان چگونه سخن مىگویند!)
ترانه باید كه حقیقت را آزاد كند. پیدا كند. میان برى در كار نیست.
there is no short cut to it!
باید كه زشتى و زیبایى حقیقت را آزاد كند و پردهاى تماشایى بسازد. اگر این چنین نیست، پس لابد، «نیست»!
شهیار قنبرى
دوازدهم آوریل سال دو هزار و دو میلادى
در دو قدمى اقیانوس آرام
اعتراض شهیار قنبری به وضعیت ترانه امروز
- در اردیبهشت ماه سال 1381، هفته نامه «پیام آور» چاپ تهران؛ یادداشتی به قلم «شهیار قنبری» ترانه سرای شهیر کوچ کرده منتشر کرد که به بررسی اوضاع بحرانی ترانه و ترانه سرایی در حوزه موسیقی پاپ آن زمان اختصاص داشت.
برای انتشار دوباره این یادداشت در j4p دلایل زیادی داریم؛ نخست این که بحران موردنظر این روزها به اوج رسیده و اعتراض کارشناسان به ترانه های نازل فارسی، بحث روز موسیقی ایران است.
دوم: اهمیت نویسنده (قنبری) به عنوان یکی از بزرگ ترین ترانه سرایان نسل دوران طلایی موسیقی پاپ ایران، و بی پروایی او در بیان ریشه های اصلی مشکل است.
ضمن این که این ترانه سرای محبوب پس از انقلاب فعالیت چندانی در وطن خود نداشته و چاپ مطلبی از او، می تواند یک اتفاق به یادماندنی و مهم در جامعه موسیقی و خصوصاً برای هواداران پرشمارش باشد؛ این یادداشت به علاوه دو مرثیه نامه قنبری به یاد «فریدون فروغی» و «فرهاد مهراد» (چاپ شده در هفته نامه های تماشاگران و پیام آور)، تنها مطالبی ست که در تمام این سال ها در نشریات داخل کشور به چاپ رسیده اند.
گذشته از تمام این موارد، نثر شاعرانه شهیار آنقدر گیراست که مطلبی به قلم او، هرچند قدیمی باشد باز خواندنی و شیرین به نظر می رسد.
ترانه یعنى: انفجار كلمه!
موسیقى پاپ، باید موسیقى مردم باشد.
با مردم است، نه در برابر مردم.
در آزادى، یا به سمت آزادى است كه ترانه رها مىشود و شنیدنی.
براى من، ترانه كلیدى است براى باز كردن قفل حقیقت.
براى آزاد كردن كلمه از زمهریر بایگانى و چاپخانه و قفسه.
آزاد كردن كلمه از مركب و كاغذ.
ترانه، انفجار كلمه است در هوا. انتشار درد است در غبار. غبار كوچه، درد با صدا. شكوه نفسگیر صداست در گلوگاه آدمی.
ترانه، حقیقت ترانه نویس را آزاد مىكند. حقیقت خود او را، كه هرچه هست زیباست. زیبا؟ یعنى كه زشت نیست؟ وقتى زشت است كه صورت خود را از كار دیگران بدزدد!
«حقیقت» دیگران را كش برود و گمان كند كه این شناسنامه خود اوست.
ترانه، مىخواهد از زشتى به زیبایى برسد.
ترانهنویس نمىتواند به بلنداى خود برسد، اگر همه سفر را تجربه نكرده باشد. به تنهایى. كلمه به كلمه. بیت به بیت. ترجیعبند به ترجیعبند. نمىشود زیر آبى رفت. دو كلاس یكى كرد. و به عادت شرقى، از ته به سر صف رفت. همه سفر را باید تجربه كرد.
ما از آغاز بى آن كه بخواهیم دیگران را تقلید كنیم، آگاهانه دل به دریا زدیم. نمىخواستیم تكرارى باشیم. كهنه باشیم. جهان، جوان بود و ما هم جوان بودیم. ترانهاى كه به ما رسید، «اسب سم طلا» بود:
مىترسم دیوونه بشم/ با آدماش جنگ بكنم/ سر بشكنم آى سر بشكنم/ یا تبرزین وردارم/ خونهشون و در بشكنم/ آى در بشكنم )نوذر پرنگ(.
یا «برگ خزان»:
آتشى ز كاروان جدا مانده/ این نشان ز كاروان به جا مانده (بیژن ترقى(
كه خوب است. ادامه غزل است، اما ترانه نیست. ترانه، نیروى غریبى است كه همه جان تو را مىلرزاند. ترانه نمىتوانست آزاد شود. نمىتوانست در جهان جوان، همچنان به دنبال كاروان باشد.
یا:
تو اى آهوى وحشى/ چه دیدى كه از ما رمیدى/ چو در پایت افتادم/ به راه تو سر دادم/ كى مىكنى یادم/ با نامهاى شادم/ مرو اى ستمگر/ كه من بى تو دیگر ندارم سر هستى... (خواب و خیال از شهر آشوب)
و بارى، جهان، جهان گیتار بود و غزل. تعریف: میكده!
و میكده و ماتمكده در قاب ترانه نمىگنجید. سر مىرفت.
ترانه باید به جهان وصل مىشد. پوست مىانداخت.
از سنت غزل دور مىشد. واژه و واژگان خود را پیدا مىكرد. به زبان تازه مىرسید. (آمیزهاى از زبان شعر امروز و شعر مردم. شعر كوچه(
جهان ترانه، چنان جدى بود كه نمىشد شوخى كرد.
بازى، باسمهاى نبود. مسابقه بود. هر كس مىخواست آبشارى نو بكوبد. درست مثل بازىهاى جام جهانى. جهان ترانه، تا بخواهى ستاره داشت. «آبشارزن» و «واژه زن» داشت. (اگر آبشار نمىزدى، وسط زمین فرو مىریختى!(
مسابقه تازگى بود. تازه، تازهتر شدن. پوست انداختن.
بازى، بازى طلا شدن بود. بازى رها شدن.
از كهنهها، جدا شدن. خود خود صدا شدن.
نمىشد، «نمىدانم چه در» عارف قزوینى را ادامه داد:
نمىدانم چه در/ نمىدانم چه در/ پیمانه كردى جانم/ تو لیلى وش مرا/ تو لیلى وش مرا/ دیوانه كردى جانم.
با این همه ترانههاى «ناصر رستگارنژاد»، «نوذر پرنگ» و از همه مهمتر، «پرویز وكیلى» بشارت دادند كه ترانه نو در راه است. مژده دادند كه ترانه، سرانجام حقیقت را آزاد خواهد كرد.
ترانه نوین، اما با همه ترمزها جنگید. از همه شوراها، دست نخورده، یا فقط با دو سه كلمه دست خورده بیرون آمد.
از ساواك رد شد. «اوین» را هم تجربه كرد، اما بىوقفه در كنار مردم بود. در كنار حقیقت. در كار آفرینش زیبایى. در كار از زشتى به زیبایى رسیدن. كار با شكوه نو شدن. بىوقفه. ترانه به ترانه، نو شدن.
تصویر به تصویر و قافیه به قافیه نو شدن.
آن روزها، ترانه نوین، ترانه مردم بود. ترانه دستگاه نبود.
امروز ترانه اما، در چه حال است؟ هیچ! چه مىگوید؟... اندوه دهه پنجاه خورشیدى را دوباره و دوباره، رونویسى مىكند. حتى به دنبال قافیه تازه هم نمىگردد. از تصویر و تركیب و واژه بازى هم خبرى نیست. دیر آمده است و مىخواهد زود برود.
حوصله هم ندارد كار كند. به نسخهبردارى بد از الگوى دیروز خوش است. مىخواهد زیر آبى برود. وسط صف خود را جا بزند.
به ترانه نویسى كه در تهران زندگى مىكند، گفتم:
یك تصویر و یك تركیب تازه، براى همیشه امضاى سازندهاش را بر پیشانى دارد. گرفتم این كه «حافظه ملى» نگرانش نباشد یا ضعیف باشد، اما هرچه پس از آن بیاید، هر نسخه بدلى دیگر، در حافظه تاریخ نمىماند. هر ابتكار و اختراع، صاحب دارد. در سرزمینهاى بیدار و هشیار! هر اثر هنرى، تاریخ دارد.
گفت: این كه سخت است. كار سختى است. این كه آدم هر بار تازه شود و كسى را تكرار نكند!
گفتم: همین است كه سخت است. وگرنه، همه ترانه مىنوشتند. از شاعران و فرزانگان جهان، بسیارانى ترانه نوشتند، اما در حقیقت، ترانه ننوشتند.
در غربت سرد هم، با زبان نادرست كافههاى لالهزار دهه پنجاه خورشیدى ترانه مىنویسند. لهجه، لهجه جاهلان تهرانى است. لهجه بچههاى بامعرفت «كوچه در دار» و قیصر. لهجه عملیات شعبدهبازى «پروفسور شاندو» در كافه كریستال! عشق جاهلى! لالهزار در تبعید! با تكنیك خوب. ضبط خوب و نوازندگان خوب امریكایی!
در خانه هم، تكرار و رونویسى غم انگیز اندوه دهه پنجاه خورشیدى. گفتم كه! سال پیش، دوباره ترانه «حرف» را از نو نوشتیم. سست نوشتیم و بد نوشتیم. «كودكانه» را دوباره رونویسى كردیم. «واروژان» را دوباره كش رفتیم. بد بد اما. به خط بد!
سرزمین ما باید كه به خانواده كپى رایت (Copy right) جهانى بپیوندد. وگرنه در هنر به جایى نمىرسد. به اوج پرواز خود نمىرسد. همه از روى دست هم مىنویسند. هیچ كس براى سرقت فكر به زندان نمىرود. خسارت نمىپردازد. بىآبرو نمىشود و بارى، آدمها به بهترین خود نمىرسند.
سال پیش، دیگر تكه تكه كش رفتند. نه كلمه به كلمه. بند، بند، كش رفتند. سال پیش، مثل سالهاى دورتر، بچههاى ترانه، جهان را نشنیدند.
«شاید باورتان نشود، ولى من خیلى كم به سینما مىروم... آن قدر مشغله كارى و فكرى دارم كه وقت نمىشود. همیشه در حال ساخت اثرى هستم...»
)شادمهر عقیلى - نشریه مهد ایران - مهر ماه -1380 تهران)
سال پیش بزرگ نشدیم، چراكه بازى، بازى جدى نیست.
شنونده هم به یك دوبیتى خوش است و سوت مىزند.
ترانه، بیدار نیست. چراكه «ز داروى مشابه» است.
بیدارى نمىآورد. خواب مىآورد:
هر جاى دنیا كه باشى/ دل من تورو مىخواد/ اون ور ابرا كه باشى/ دل من تورو مىخواد/ تو برام كعبه عشقى/ تو برام پله حاجت/ از تو گفتن، از تو بودن/ براى من شده عادت...
(سرقتى غمانگیز از ترانه ایرج جنتى عطایى - ترانه دل من تو رو مىخواد! آلبوم آدم و حواى شادمهر عقیلی)
یا:
یه لقمه نون، یه كاسه ماست/ یه دل خوش، یه حرف راست/ یه مادر از تبار نور/ دار و ندارم همیناست. (از همان آلبوم و همان آوازخوان(
یا:
«از همان دوران تحصیل در دانشگاه مدام به این موضوع فكر مىكردم كه چگونه مىشود موسیقى پاپ را با مقتضیات جامعه جمهورى اسلامى تطبیق داد. در این فكر بودم كه چه طور مىتوانم موسیقى پاپ را شرعى كنم.»
... مصرانه مىگوید: اگر شباهتى بین صداى او و صداى داریوش وجود دارد، این دست خدا بوده و ارتباطى به وى ندارد.
« ...خانم حیدرزاده در خواب دیده بود كه اشعار وى توسط من خوانده خواهد شد.» (خشایار اعتمادى - نشریه مهد ایران - مهر ماه 1380)
بارى، بازى، بازى قراردادهاى چند میلیونى است. شوخى است.
در غرب هم خبرى نیست. گفتم كه. همین بازى بد. صددرصد!
آرى، ترانه مشابه نوشتن. صداى دیگرى را تقلید كردن و نغمه و ملودى دیگران را دوباره نواختن، این بار به نام خود، ما را به جایى نخواهد برد.
موسیقى پاپ، موسیقى راك، موسیقى پیشرو، ترانه امروز باید كه مردمپسند باشد. نه دستگاهپسند. باید كه فرداپسند باشد. جهان پسند باشد. تاریخ پسند باشد. «مردم» را به جانب بهترین خود هل بدهد. مردم بهترى بسازد!
ترانه نو باید كه نو باشد.
و ترانه نویس باید كه جهان را بشناسد. هنر جهان را بلد باشد. زبان مادرى را عاشقانه بداند و به لهجه فردا بخواند.
چركنویسهایش را براى خود نگاه دارد و به مردم نسپارد!
آوازخوان امروز هم باید از اهالى دیروز بهتر باشد. داناتر باشد. سخاوتمندتر باشد. حرمت كلمه را از بر باشد. جدى باشد. خندهدار نباشد. (همان نشریه را بخوانید و ببینید ترانهسازان یا ترانهبازان چگونه سخن مىگویند!)
ترانه باید كه حقیقت را آزاد كند. پیدا كند. میان برى در كار نیست.
there is no short cut to it!
باید كه زشتى و زیبایى حقیقت را آزاد كند و پردهاى تماشایى بسازد. اگر این چنین نیست، پس لابد، «نیست»!
شهیار قنبرى
دوازدهم آوریل سال دو هزار و دو میلادى
در دو قدمى اقیانوس آرام
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
مرد تنها هم مرد! - ۹ شهریور ۸۵ یادداشتی از شهیار قنبری برای فرهاد
مرد تنها هم مرد!
j4p- نهم شهریورماه، مصادف است با چهارمین سالگرد درگذشت «فرهاد مهراد» خواننده محبوب پاپ ایران.
در همان روزهای شهریور 1381، «شهیار قنبری» ترانه سرای شهیری که بعضی از بهترین سروده هایش توسط مهراد اجرا شده؛ به درخواست مزدک علی نظری، یادداشتی برای هفته نامه «پیام آور» نوشت که خواندن دوباره آن خالی از لطف نیست.
(با تشکر از آقای عباس بختیاری که عکس های فرهاد را در اختیار j4p گذاشت.)
*برای كسی شدن، برای اسطوره شدن، برای به اوج رسیدن، برای این كه تارنماها از مرثیه لبریز شوند، باید مرد.
مرد تنها هم مرد. و ناگهان اسطوره شد.
سوگواران گناهكار دوباره انگشت اتهام به جانب یكدیگر دراز می كنند كه بگویند:
من بی گناهم. تو بودی كه دست او را نگرفتی. تو بودی كه گذاشتی تمام شود. حرام شود. و باری، آرام می گیرند و به بستر می روند.
حافظه ملی پاك پاك است. حافظه هنری هم. هیچ كس، هیچ چیز به یاد ندارد. این كه چه كرده ای مهم نیست. این كه چه نكرده ای مهم است.
دوباره یكی می رود و ما همه دسته گلهای پوسیده مان را به پایش پرتاب می كنیم.
***
بر امواج «اینترنت» تصویرش را تاخت می زنیم. شعر می نویسیم؛ رج می زنیم،بغض می كنیم و سبك می شویم. این همه انرژی دیر هنگام، به كار هیچ كس نمی آید.
اما اگر زنده بود، به دردش می خورد. از این همه «دوستت دارم ها» می شد با یك بغل ترانه به خانه رفت.
***
یک تهران بود، یک «کوچینی». یک فرهاد. که از «ری چارلز» می خواند. Crying time. که بزرگان جهان را از بر داشت.
«اسفندیار» که می خواست برای فیلم رضا موتوری موسیقی و یک ترانه متن بنویسد، با من از فرهاد گفت. هر دو از این فکر، روشن و شفاف شدیم و گل دادیم.
***
شانزده سالگی ام، در یك برنامه رادیویی قد می كشید. رادیو تهران. صبح جمعه. برنامه آوای موسیقی. تهیه كننده: هوشنگ قانعی. من نویسنده و گوینده اش بودم. در نخستین برنامه، تا بلندای فرهاد و Black cats رفتیم و صدایش را شنیدیم.
«آوای موسیقی» از موسیقی پاپ جهان و گروه های خارجی می گفت. بر فرازشان: از فرهاد. فریاد فرهاد!
***
رو به روی من ایستاده بود و كاغذ سپید و سیاه را دوره می كرد.
- با صدای بی صدا… مث یه کوه بلند... مث یه خواب كوتاه، یه مرد بود... یه مرد...
لبخندش را به من بخشید. و روزی دیگر، صدایش را به آسمان دوخت.
***
ترانه را شبی تا سحر در آپارتمان علی عباسی تمام کردیم.
خط به خط. نت به نت. کلمه به کلمه. بغض به بغض.
رضا موتوری شهر بی تپش را مرور می کرد تا به آخر خط برسد.
پرده های سینما از خون، سرخ شد.
فیلم سیاه و سپید، سیاه تر شد.
فرهاد در کنار نوازندگان، نه دورتر از نفس های واروژان و اسفندیار، کلمه هایم را می گریست.
استودیوی تلویزیون ملی ایران بود و من هنوز چهره بیست سالگی ام را در آینه نداشتم.
***
فرهاد پاك بود. روشن بود. نازك بود. آرام بود و دانا بود.
فرهاد از همه بهتر بود. از همه سر بود.
***
بعد «جمعه» از راه رسید. این بار در خانه اسفندیار روبه روی سازمان سینمایی پیام.
- نازنین، هدیه ای برای تو که هر روزت جمعه است.
***
هیچ کس حاضر نبود این صفحه را منتشر کند.
سرانجام اسفندیار با یک صفحه فروشی قرار گذاشت که در برابر پولی اندک، بغض ما را به خانه ها ببرد.
جمعه پیروزی ترانه نوین بود. «آمنه»ی آغاسی را پس زد!
و بعد اسفندیار به زندان رفت و من در خلوت هوشیار و خوش رنگ «واروژان» - خیابان بیست و پنج شهریور، كوچه محسنی - به هفته خاكستری رسیدم.
- شنبه روز بدی بود... روز بی حوصلگی...
وقت خوبی که می شد... غزلی تازه بگی...
...جمعه حرف تازه ای برام نداشت
هرچی بود پیش تر از این ها گفته بود...
بازجویان اوین گمان می كردند این ترانه را اسفندیار نوشته است. اما سازهای زهی، از عطر واروژان مست بودند.
***
و بعد کودکانه آمد و من به سفر رفتم. به رم. به لندن. وقتی برگشتم، اسفندیار ترانه را آماده کرده بود.
با هم به استودیو رفتیم و فرهاد دوباره به گل نشست.
- بوی عیدی بوی توپ بوی کاغذ رنگی...
با اینا زمستونو سر می کنم.
با اینا بهارو باور می کنم
نمی دانم چرا این خط آخر را کنار گذاشتم؟
***
و بعد «آوار» به دنیا آمد. در دست های من و فرهاد و آندرانیک. فرهاد آهنگساز شد.
کاری ناب، با تنظیمی ماندگار.
و بعد انقلاب بر دیوارها نشست.
روایت تازه ای از جمعه ضبط شد. با بغض همسرایان. و صدای به هم خوردن قلوه سنگ ها، که انگار فریاد مسلسل بود!
***
بعد آخرین تجربه از راه رسید. نجواها.
شعری كه در دریاكنار به گل نشست. اسفندیار بر آن موسیقی نوشت . اما به استودیو نرفت.
اسفندیار به آمریكا رفت و من به انگلیس، و بعد به فرانسه رفتم. فرهاد در خانه ماند و در نواری به نام «برگ زرد» نجواها را خواند. بی آن که ما را خبر کند. و بعد مقدمه ای بر آن افزود، که ما را خشمگین کرد.
***
و بعد یک بار دیگر، همین ترانه را اجرا کرد. این بار در آلبومی به نام خواب در بیداری.
به همراه آهنگ های خودش. بی آن که نام ما را بر پیشانی اش بنویسد.
و بعد من از این خشم و قهر حرفه ای در کتاب دریا در من سخن گفتم.
***
فرهاد به آمریکا آمد. و شادا که ساعتی حرف زدیم و گلایه ها را شستیم و دوباره روشن شدیم.
***
و بعد یك بار دیگر، در برابر دوربین تلویزیون نشسته بودم كه خبر آمد. فرهاد هم رفت!
و بعد هق هق من بند نیامد. و هنوز که هنوز است. نمی دانم با این شور بختی چه كنم؟!
***
فرهاد، شیرین بود. یک کاروان، قند پارسی بود. آباد بود، آزاد بود كه دیگر تكرار نخواهد شد.
به همین سادگی.
و اینك نابلدترین مان، این رسوایان بر خاكستردانش اشك می ریزند و مرثیه می خوانند و موعظه می كنند و برای روی جلد نشریه ها، عكس می گیرند.
و فرهاد از آن بالا، یا از آن پایین، می خندد.
درست مثل لحظه ای كه شعر مرد تنها را مرور می كرد.
‹‹سهراب» می دانست كه: مرگ پایان كبوتر نیست.
و فرهاد می داند كه دوباره و دوباره، به دنیا می آید.بی وقفه.
از هفته های خاكستری، اینك ققنوسی پر و بال می گشاید، كه سایه گسترده اش، خردی ما را هجی می كند.
مرد تنها هم مرد!
j4p- نهم شهریورماه، مصادف است با چهارمین سالگرد درگذشت «فرهاد مهراد» خواننده محبوب پاپ ایران.
در همان روزهای شهریور 1381، «شهیار قنبری» ترانه سرای شهیری که بعضی از بهترین سروده هایش توسط مهراد اجرا شده؛ به درخواست مزدک علی نظری، یادداشتی برای هفته نامه «پیام آور» نوشت که خواندن دوباره آن خالی از لطف نیست.
(با تشکر از آقای عباس بختیاری که عکس های فرهاد را در اختیار j4p گذاشت.)
*برای كسی شدن، برای اسطوره شدن، برای به اوج رسیدن، برای این كه تارنماها از مرثیه لبریز شوند، باید مرد.
مرد تنها هم مرد. و ناگهان اسطوره شد.
سوگواران گناهكار دوباره انگشت اتهام به جانب یكدیگر دراز می كنند كه بگویند:
من بی گناهم. تو بودی كه دست او را نگرفتی. تو بودی كه گذاشتی تمام شود. حرام شود. و باری، آرام می گیرند و به بستر می روند.
حافظه ملی پاك پاك است. حافظه هنری هم. هیچ كس، هیچ چیز به یاد ندارد. این كه چه كرده ای مهم نیست. این كه چه نكرده ای مهم است.
دوباره یكی می رود و ما همه دسته گلهای پوسیده مان را به پایش پرتاب می كنیم.
***
بر امواج «اینترنت» تصویرش را تاخت می زنیم. شعر می نویسیم؛ رج می زنیم،بغض می كنیم و سبك می شویم. این همه انرژی دیر هنگام، به كار هیچ كس نمی آید.
اما اگر زنده بود، به دردش می خورد. از این همه «دوستت دارم ها» می شد با یك بغل ترانه به خانه رفت.
***
یک تهران بود، یک «کوچینی». یک فرهاد. که از «ری چارلز» می خواند. Crying time. که بزرگان جهان را از بر داشت.
«اسفندیار» که می خواست برای فیلم رضا موتوری موسیقی و یک ترانه متن بنویسد، با من از فرهاد گفت. هر دو از این فکر، روشن و شفاف شدیم و گل دادیم.
***
شانزده سالگی ام، در یك برنامه رادیویی قد می كشید. رادیو تهران. صبح جمعه. برنامه آوای موسیقی. تهیه كننده: هوشنگ قانعی. من نویسنده و گوینده اش بودم. در نخستین برنامه، تا بلندای فرهاد و Black cats رفتیم و صدایش را شنیدیم.
«آوای موسیقی» از موسیقی پاپ جهان و گروه های خارجی می گفت. بر فرازشان: از فرهاد. فریاد فرهاد!
***
رو به روی من ایستاده بود و كاغذ سپید و سیاه را دوره می كرد.
- با صدای بی صدا… مث یه کوه بلند... مث یه خواب كوتاه، یه مرد بود... یه مرد...
لبخندش را به من بخشید. و روزی دیگر، صدایش را به آسمان دوخت.
***
ترانه را شبی تا سحر در آپارتمان علی عباسی تمام کردیم.
خط به خط. نت به نت. کلمه به کلمه. بغض به بغض.
رضا موتوری شهر بی تپش را مرور می کرد تا به آخر خط برسد.
پرده های سینما از خون، سرخ شد.
فیلم سیاه و سپید، سیاه تر شد.
فرهاد در کنار نوازندگان، نه دورتر از نفس های واروژان و اسفندیار، کلمه هایم را می گریست.
استودیوی تلویزیون ملی ایران بود و من هنوز چهره بیست سالگی ام را در آینه نداشتم.
***
فرهاد پاك بود. روشن بود. نازك بود. آرام بود و دانا بود.
فرهاد از همه بهتر بود. از همه سر بود.
***
بعد «جمعه» از راه رسید. این بار در خانه اسفندیار روبه روی سازمان سینمایی پیام.
- نازنین، هدیه ای برای تو که هر روزت جمعه است.
***
هیچ کس حاضر نبود این صفحه را منتشر کند.
سرانجام اسفندیار با یک صفحه فروشی قرار گذاشت که در برابر پولی اندک، بغض ما را به خانه ها ببرد.
جمعه پیروزی ترانه نوین بود. «آمنه»ی آغاسی را پس زد!
و بعد اسفندیار به زندان رفت و من در خلوت هوشیار و خوش رنگ «واروژان» - خیابان بیست و پنج شهریور، كوچه محسنی - به هفته خاكستری رسیدم.
- شنبه روز بدی بود... روز بی حوصلگی...
وقت خوبی که می شد... غزلی تازه بگی...
...جمعه حرف تازه ای برام نداشت
هرچی بود پیش تر از این ها گفته بود...
بازجویان اوین گمان می كردند این ترانه را اسفندیار نوشته است. اما سازهای زهی، از عطر واروژان مست بودند.
***
و بعد کودکانه آمد و من به سفر رفتم. به رم. به لندن. وقتی برگشتم، اسفندیار ترانه را آماده کرده بود.
با هم به استودیو رفتیم و فرهاد دوباره به گل نشست.
- بوی عیدی بوی توپ بوی کاغذ رنگی...
با اینا زمستونو سر می کنم.
با اینا بهارو باور می کنم
نمی دانم چرا این خط آخر را کنار گذاشتم؟
***
و بعد «آوار» به دنیا آمد. در دست های من و فرهاد و آندرانیک. فرهاد آهنگساز شد.
کاری ناب، با تنظیمی ماندگار.
و بعد انقلاب بر دیوارها نشست.
روایت تازه ای از جمعه ضبط شد. با بغض همسرایان. و صدای به هم خوردن قلوه سنگ ها، که انگار فریاد مسلسل بود!
***
بعد آخرین تجربه از راه رسید. نجواها.
شعری كه در دریاكنار به گل نشست. اسفندیار بر آن موسیقی نوشت . اما به استودیو نرفت.
اسفندیار به آمریكا رفت و من به انگلیس، و بعد به فرانسه رفتم. فرهاد در خانه ماند و در نواری به نام «برگ زرد» نجواها را خواند. بی آن که ما را خبر کند. و بعد مقدمه ای بر آن افزود، که ما را خشمگین کرد.
***
و بعد یک بار دیگر، همین ترانه را اجرا کرد. این بار در آلبومی به نام خواب در بیداری.
به همراه آهنگ های خودش. بی آن که نام ما را بر پیشانی اش بنویسد.
و بعد من از این خشم و قهر حرفه ای در کتاب دریا در من سخن گفتم.
***
فرهاد به آمریکا آمد. و شادا که ساعتی حرف زدیم و گلایه ها را شستیم و دوباره روشن شدیم.
***
و بعد یك بار دیگر، در برابر دوربین تلویزیون نشسته بودم كه خبر آمد. فرهاد هم رفت!
و بعد هق هق من بند نیامد. و هنوز که هنوز است. نمی دانم با این شور بختی چه كنم؟!
***
فرهاد، شیرین بود. یک کاروان، قند پارسی بود. آباد بود، آزاد بود كه دیگر تكرار نخواهد شد.
به همین سادگی.
و اینك نابلدترین مان، این رسوایان بر خاكستردانش اشك می ریزند و مرثیه می خوانند و موعظه می كنند و برای روی جلد نشریه ها، عكس می گیرند.
و فرهاد از آن بالا، یا از آن پایین، می خندد.
درست مثل لحظه ای كه شعر مرد تنها را مرور می كرد.
‹‹سهراب» می دانست كه: مرگ پایان كبوتر نیست.
و فرهاد می داند كه دوباره و دوباره، به دنیا می آید.بی وقفه.
از هفته های خاكستری، اینك ققنوسی پر و بال می گشاید، كه سایه گسترده اش، خردی ما را هجی می كند.
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
واقعا چرا؟ چرا نباید بدانیم؟ چرا نباید بفهمیم؟ چرا نباید راه برویم در سرمای زیبایی ها؟ چرا نباید فردا را آغاز دهیم؟ چرا نباید صدا را فریاد بزنیم؟ چرا نباید بودن را باشیم؟ چرا نباید سبزهار ا از سرخها نجات دهیم؟ چرا نباید خنده کنیم؟ چرا نباید در مست بهارهای خوش تازگی را بدانیم؟چرا؟چرا؟چرا؟
اینها چراهایی است که زمان جوابگو خواهد بود.
ما تنها حسرت می خوریم
ما تنها اه میکشیم بی انکه ...
ما تنها بغض میکنیم
ما کار نمیکنیم
ما هیچ کار نمیکنیم
به امید روزهای طلایی فرداهای دور و باورنکردنی...
اینها چراهایی است که زمان جوابگو خواهد بود.
ما تنها حسرت می خوریم
ما تنها اه میکشیم بی انکه ...
ما تنها بغض میکنیم
ما کار نمیکنیم
ما هیچ کار نمیکنیم
به امید روزهای طلایی فرداهای دور و باورنکردنی...
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
دوستم داشته باش
دوستم داشته باش ، بادها دلتنگ اند
دستها بيهوده ، چشمها بيرنگ اند
دوستم داشته باش ، شهرها مي لرزند
برگها مي سوزند ، يادها مي گندند
باز شو تا پرواز ، سبز باش از آواز
آشتي كن با رنگ ، عشق بازي با ساز
دوستم داشته باش ، عطرها در راهند
دوستت دارم ها ، آه ، چه كوتاهند
دوستت خواهم داشت ، بيشتر از باران
گرمتر از لبخند ، داغ چون تابستان
دوستت خواهم داشت ، شادتر خواهم شد
ناب تر ، روشن تر ، بارور خواهم شد
دوستم داشته باش ، برگ را باور كن
آفتابي تر شو ، باغ را از بر كن
دوستم داشته باش ، عطرها در راهند
دوستت دارم ها ، آه ، چه كوتاهند
خواب ديدم در خواب ، آب ، آبي تر بود
روز ، پر سوز نبود ، زخم شرم آور بود
خواب ديدم در تو ، رود از تب مي سوخت
نور گيسو مي بافت ، باغچه گل مي دوخت
دوستم داشته باش ، عطرها در راهند
دوستت دارم ها ، آه ، چه كوتاهند ...
دوستم داشته باش ، بادها دلتنگ اند
دستها بيهوده ، چشمها بيرنگ اند
دوستم داشته باش ، شهرها مي لرزند
برگها مي سوزند ، يادها مي گندند
باز شو تا پرواز ، سبز باش از آواز
آشتي كن با رنگ ، عشق بازي با ساز
دوستم داشته باش ، عطرها در راهند
دوستت دارم ها ، آه ، چه كوتاهند
دوستت خواهم داشت ، بيشتر از باران
گرمتر از لبخند ، داغ چون تابستان
دوستت خواهم داشت ، شادتر خواهم شد
ناب تر ، روشن تر ، بارور خواهم شد
دوستم داشته باش ، برگ را باور كن
آفتابي تر شو ، باغ را از بر كن
دوستم داشته باش ، عطرها در راهند
دوستت دارم ها ، آه ، چه كوتاهند
خواب ديدم در خواب ، آب ، آبي تر بود
روز ، پر سوز نبود ، زخم شرم آور بود
خواب ديدم در تو ، رود از تب مي سوخت
نور گيسو مي بافت ، باغچه گل مي دوخت
دوستم داشته باش ، عطرها در راهند
دوستت دارم ها ، آه ، چه كوتاهند ...
Mahmoud58
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 29 نوامبر 2005
- نوشته‌ها
- 882
- لایک‌ها
- 7
ببخشید دوست عزیز !!! من قصد جسارت نداشتم ... :blush: ولی چون نخواستم توی مطلبی که از جایی کپی کرده ام دخل و تصرف کنم ... مجبور شدم همه مطلب نوشته شده با منابع رو بیارم ... :blush:
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
خواهش میکنم دوست عزیز
خوشحال میشم دوباره مطالب جدیدی یا شعر و ترانه هایش را برای ما به یادگار بگذاری.
ممنونم .
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
انشای تابستانی 2
دوباره از مینا بنویسید. ما شبها درپشه بند می خوابیدیم تا مینا دخترهمسایه را پیش ازخواب سیر تماشا کنیم وبعد کاسه ی آب یَخ را سربکشیم ویک پَهلو بخوابیم تا موهای بلند وپرپشت مینا را که ازکنار تختش آویزان می شد, ببینیم. بابا که می دانست زیر کاسه یخ ما نیم کاسه ای است, هرده دقیقه یکبار مارا بی خود وبی جهت حاضرغایب می کرد اما ما از رونمی رفتیم و همان جور یک پهلو می ماندیم تا ستاره ها یکی یکی از رو بروند ورنگ ببازند. ما به سایه ی مینا آنقدر زل میزدیم تا شاید خوابش را خواب ببینیم.
ما با معاشرت دختر وپسر به شدٌت موافقیم. ما تی پارتی های جمعه بعد ازظهر را دوست داریم. ما تابه حال چند نامه برای مینا سنگ قلاب کرده ایم که یکی هم شیشه ی گلخانیشان را شکسته است. بابا موافقت کرده است مینا به ما که دست به تجدیدیمان خوب است, فیزیک وشیمی درس بدهد.
چند روز پیش مادربزرگ به ما گفت:"مواظب باش کاردست خودت ندهی". ما منظور خانم جان را نفهمیدیم اما اگرمنظورش ابریشم موهای میناست که دیگر کار از کار گذشته است.
ما در دفترچه عقاید مینا چند خطی به یادگار نوشته ایم... مینا اما ما را داخل آدم حساب نمی کند. حتی پاره ای وقتها به بابای ماهم لبخند می زند وبه موهایش جوری دست می کشد که حواس بابا هم پرت می شود. ما با آزادی زن ومرد موافقیم؛ اما پدرمینا که حساب دار بانک رهنیست وقول داده که هرگز لبخند نزند یک روز جلوی بابا را گرفت وبی مقدمه از بی بند وباری جوان ها گفت. ما گوش هایمان را تیز کردیم وشنیدیم که پدرمینا می گفت:" دوره ی آخرزمان است, سگ صاحبش را نمی شناسد. پسرشما هم که هیپی شده است وهنوز پشت لبش سبز نشده برای دخترهای محله مزاحمت ایجاد می کند. وضع مملکت ازوقتی خراب شد که شرکت واحد به کارافتاد. اتوبوس یک طبقه ودوطبقه باعث شد که روی مردها به زنها بازشود وتنشان به تن هم بخورد."
ما با پدرمینا موافق نیستیم اما منتظریم تا مینا به سن قانونی برسد. چقدرسن قانونی خوب است... ای کاش همیشه تابستان باشد... پشه بند باشد, موهای مینا ازتخت آویزان باشد تا ما بدون ترس ولرز بتوانیم مینا را به اسم کوچک صدا کنیم.
این بود انشای ما درباره ی مینا... ببخشيد آقا معلم!!! درباره ی تعطیلات تابستانی........................................................................
شهیار قنبری
دوباره از مینا بنویسید. ما شبها درپشه بند می خوابیدیم تا مینا دخترهمسایه را پیش ازخواب سیر تماشا کنیم وبعد کاسه ی آب یَخ را سربکشیم ویک پَهلو بخوابیم تا موهای بلند وپرپشت مینا را که ازکنار تختش آویزان می شد, ببینیم. بابا که می دانست زیر کاسه یخ ما نیم کاسه ای است, هرده دقیقه یکبار مارا بی خود وبی جهت حاضرغایب می کرد اما ما از رونمی رفتیم و همان جور یک پهلو می ماندیم تا ستاره ها یکی یکی از رو بروند ورنگ ببازند. ما به سایه ی مینا آنقدر زل میزدیم تا شاید خوابش را خواب ببینیم.
ما با معاشرت دختر وپسر به شدٌت موافقیم. ما تی پارتی های جمعه بعد ازظهر را دوست داریم. ما تابه حال چند نامه برای مینا سنگ قلاب کرده ایم که یکی هم شیشه ی گلخانیشان را شکسته است. بابا موافقت کرده است مینا به ما که دست به تجدیدیمان خوب است, فیزیک وشیمی درس بدهد.
چند روز پیش مادربزرگ به ما گفت:"مواظب باش کاردست خودت ندهی". ما منظور خانم جان را نفهمیدیم اما اگرمنظورش ابریشم موهای میناست که دیگر کار از کار گذشته است.
ما در دفترچه عقاید مینا چند خطی به یادگار نوشته ایم... مینا اما ما را داخل آدم حساب نمی کند. حتی پاره ای وقتها به بابای ماهم لبخند می زند وبه موهایش جوری دست می کشد که حواس بابا هم پرت می شود. ما با آزادی زن ومرد موافقیم؛ اما پدرمینا که حساب دار بانک رهنیست وقول داده که هرگز لبخند نزند یک روز جلوی بابا را گرفت وبی مقدمه از بی بند وباری جوان ها گفت. ما گوش هایمان را تیز کردیم وشنیدیم که پدرمینا می گفت:" دوره ی آخرزمان است, سگ صاحبش را نمی شناسد. پسرشما هم که هیپی شده است وهنوز پشت لبش سبز نشده برای دخترهای محله مزاحمت ایجاد می کند. وضع مملکت ازوقتی خراب شد که شرکت واحد به کارافتاد. اتوبوس یک طبقه ودوطبقه باعث شد که روی مردها به زنها بازشود وتنشان به تن هم بخورد."
ما با پدرمینا موافق نیستیم اما منتظریم تا مینا به سن قانونی برسد. چقدرسن قانونی خوب است... ای کاش همیشه تابستان باشد... پشه بند باشد, موهای مینا ازتخت آویزان باشد تا ما بدون ترس ولرز بتوانیم مینا را به اسم کوچک صدا کنیم.
این بود انشای ما درباره ی مینا... ببخشيد آقا معلم!!! درباره ی تعطیلات تابستانی........................................................................
شهیار قنبری
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
دیگر چه کنیم، راه نفس بسته است،باید در غریبت ترین سحرگاه زیبایی هم آغوش خاک شویم، حسرت آ، حسرت آ .
باج گيران به تفتيش کوهپايه آمده اند
و گله هاي ستاره به خط شده اند در ميدان تير
که سنگر ياران را به ستون هاي نور مراقب مانده اند !
ترانه را به سياه چال افکنده اند با دستبند خرافات
مبادا خطوط نيزه وار قامتش
طلسم خواب خلايق را هزار بار از اين پيشتر شکسته باشد
آنگونه که سنگ ريزه اي واقعيت آبي آب را اصرار ميکند
از تصوير تو نيز مي هراسند " عزيز " !
گيرم که دستنوشته هاي قبيله ي ما را
حريق ندانستن بلعيده باشد
با سرود " پيشمرگان " پاي گاهواره چه خواهي کرد ؟
تيمور نيز لنگ لنگان فرمان ميداد بر ستون جمجمه ها در باد
اما هنوز کوهپايه هاي تو پيداست
هنوز " بيســـــــــتون " بر جاست !
" عزيز " ميگويد هر چنگيزي را پاييزي ست
و هر تيمور را گوري
" کرد " و درخت و دريا اما سبز است .... !
خانه خرابي ام را بارها ديده ام
اينبار نيز ناخوانده ميرود !
" عزيز " و خانه و دريا اما مي ماند !
باج گيران به تفتيش کوهپايه آمده اند
و گله هاي ستاره به خط شده اند در ميدان تير
که سنگر ياران را به ستون هاي نور مراقب مانده اند !
ترانه را به سياه چال افکنده اند با دستبند خرافات
مبادا خطوط نيزه وار قامتش
طلسم خواب خلايق را هزار بار از اين پيشتر شکسته باشد
آنگونه که سنگ ريزه اي واقعيت آبي آب را اصرار ميکند
از تصوير تو نيز مي هراسند " عزيز " !
گيرم که دستنوشته هاي قبيله ي ما را
حريق ندانستن بلعيده باشد
با سرود " پيشمرگان " پاي گاهواره چه خواهي کرد ؟
تيمور نيز لنگ لنگان فرمان ميداد بر ستون جمجمه ها در باد
اما هنوز کوهپايه هاي تو پيداست
هنوز " بيســـــــــتون " بر جاست !
" عزيز " ميگويد هر چنگيزي را پاييزي ست
و هر تيمور را گوري
" کرد " و درخت و دريا اما سبز است .... !
خانه خرابي ام را بارها ديده ام
اينبار نيز ناخوانده ميرود !
" عزيز " و خانه و دريا اما مي ماند !
Mahmoud58
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 29 نوامبر 2005
- نوشته‌ها
- 882
- لایک‌ها
- 7
ببخشید دوست عزیز ! فکر کنم اشعار و نوشته هایی که ما از شهریار قنبری دیده ایم یا خوانده ایم در مقابل آرشیو بزرگ و کامل شما همچون قطره ای در مقابل دریاست ! بهتره ما این تاپیک رو با پست های بی مقدارمان آزار ندهیم و فقط به خواندن نوشته های قشنگ شما بپردازیم ... :blush:
Hadi Sedaghat
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 6 دسامبر 2006
- نوشته‌ها
- 220
- لایک‌ها
- 41
خواهش میکنم محمود جان
این چه حرفیه؟
شما هر موقع شعرکی یا ترانه ای از شهیار دیدید، که جدید و نو برای شما بود حتما اینجا به یادگار بگذارید
ممنونم