آخ جون الان دعوای تهران-شهرستان میشه
ببینید آقا امید ، من واقعا موافق هزینه کردن بودجه دولتی برای پیشرفت شهرستانها هستم ،چون جدا از مسائل بشردوستانه
، همونطوری که شما گفتید نفعش به صورت مستقیم و غیر مستقیم به تهرانیها هم میرسه. در این مسئله که به شهرستانها رسیدگی نمیشه هم شکی نیست. اما نقطه اختلاف من با پست اول شما و بسیاری از دوستان در پی تی در این مسئله است که شما و دوستان اعتقاد دارید که مقدار زیادی از بودجه کشور صرف تهران میشه و در نتیجه به شهرستانها کمتر میرسه . من این رو قبول ندارم ! سند حرفم هم کتاب بودجه است. من هر سال کتاب دایرکتوری صنایع و شرکتها ، کتاب گمرک و کتاب بودجه رو از انتشارات مرکز پژوهش ها و وزارت بازرگانی و روزنامه رسمی تهیه میکنم و مطالعه میکنم. حالا شاید شما فکر کنید که چرا چیزی که در ظاهر از تهران و شهرستانها می بینید با چیزی که اعداد و ارقام آمار میگه فرق داره. این مسئله 2 علت داره
1- اون امکاناتی که شما امروز در تهران می بینید ، حاصل بودجه امسال و پارسال و 20 سال گذشته نبوده. تهران شاید از لحاظ تاریخی به عنوان یک شهر سابقه کمی داشته باشه- خیلی کمتر از شهرهایی مثل مشهد و اصفهان و شیراز-، اما از لحاظ شروع مدرنیزاسیون از تمام شهرهای ایران قدیمیتره.شرکت واحد اتوبوسرانی تهران یا شرکت برق تهران سابقه خیلی بیشتری از شرکت مشابه در بیرجند دارن. پیشرفتهای صنعتی خودش یجور سرمایه است. یعنی وقتی یک کاری راه افتاد ، گسترشش خیلی راحت تر و کم هزینه تر از استارت اولیه است. تهرانی که از 50 سال قبل اتوبان داشته ،طبیعیه که خیابونهاش بهتر از جای دیگه باشه
2- نقش مردم تهران را ندیده نگیرید. سینما که شما میفرمایید ،یک بخش خصوصیه. سینمادارهای تهران در بدو ورود سینما به ایران ، افراد شخصی بودن که با سرمایه شخصی اقدام به تاسیس سینما کردن و مردم هم با رفتن به سینما و بلیط خریدن ، موجبات ادامه حیات این صنعت را فراهم کردن. کسی که از پول بدش نمیاد ،اگر ساخت سینما در بیرجند بازده اقتصادی داشت ، الان 50 تا سینما در بیرجند بود
. نشون به اون نشون که مشهد پر از هتله ! هتلهاش به نسبت جمعیت خیلی بیشتر از تهرانه.
بازارهای مرجع و برج ها و خیلی چیزهای دیگر رو خود مردم با بودجه شخصی ساختن و حتی اگر دولت ساخته روی بازده اقتصادی و خرج کردن مردم حساب میکرده.
اون پولی که دولت واقعا خرج مردم بکنه، مثل بودجه اشتغال و بودجه علمی و حتی وام ! در تهران زیر خط فقر کشوریه. من نمیخوام خیلی بازش کنم چون چند ساعت تایپش وقت میبره
اما همینقدر میتونم بگم که شما دست به هر کاری که بخوای بزنی در تهران خیلی سخت تر از شهرستانهاست. به نظر میاد که یجورایی دولت برای شهرستانها سهمیه مخصوص گذاشته. از امور بازرگانی و مجوزها بگیر تا عوارض و مالیات و وام و استاندارد. البته این سهمیه در یعضی موارد مثل دانشگاهها علنیه. در مورد شهر خودتون بیرجند بگم ... دانشگاههای خراسان برای شما بومی حساب میشه و به یک تهرانی اولویت دارید... اما دانشگاههای تهران برای تهرانی بومی حساب نمیشه و اولویتی نداره. چرا ؟ چون دانشگاههای تهران ملی و قطب علمی حساب میشه و مجلس اجازه نداد بومی بشه. امتیاز دوم اینه که شما در سهمیه بندی کشوری در سهمیه آزاد منظقه 3 گزینش میشید و تهرانی در منطقه 1 . اگر درصدها رو مقایسه کنید ، درصدی که در منطقه 1 رتبه 1000 میاره در منطقه 2 رتبه 200 میاره ... ملاک گزینش چیه ؟ رتبه منطقه ای.......... من این مورد را با سند معتبر میتونم ثابت کنم
3- لیست استانها الان در دسترسم نیست. اما خراسان جنوبی و مخصوصا شمالی جزء استانهای محروم بودن. رتبه بین 20-30 داشتن از نظر بودجه
