مشاعره!!!

[kyle]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تا شعله در سریم ، پروانه اخگریم
شمعیم و اشک ما ،در خود چکیدن است [/FONT]

 

[Sir Pendar]

تنی زنده دل خفته در زیر گل
به از عالمی زنده مرده دل

 

[kyle]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]لحظه هاي کاغذي را، روز و شب تکرار کردن
خاطرات بايگاني،زندگي هاي اداري[/FONT]

 

[TheNight]

یک چند به کودکی به استاد شدیم
یک چند به استادی خود شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسید
از خاک برآمدیم و بر باد شدیم

 

[kyle]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]وجیم و وصل ما ، از خود بریدن است
ساحل بهانه ای است ، رفتن رسیدن است

[/FONT]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]
[/FONT]​

 

[TheNight]

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
واین عمر به خوش دلی گذارم یا نه

پر کن قدح باده که معلومم نیست
این دم که فرو برم برآرَم یا نه

 

[kyle]

هرچيز در شكستن فرياد می برآرد
اما شكست دلها هرگز صدا ندارد
دانی چنار باخود آتش زند چه باعث
سرتابپای دست است, دست دعا ندارد

 

[TheNight]

در خیمه تن که سایبانی است تو را
هان تکیه مکن که چارمیخش سست است

"خیام"

 

[Old Ali]

دوستان دارید کولاک می‌کنید در دو صفحهٔ اخیر، اونقدر اشعار رو اشتباه نوشتید که سعدی و خیام و حافظ و غیره رو دارین قلقلک میدین.

حضرت عباسی یک بار ابیاتی رو که می‌نویسین، بخونید. با دقت بخونید و اگر دیدین سکته دارند، مطمئن باشید که شاعر اشتباه نکرده

چرا این حساسیت رو دارم؟ ادبیات کهن ما مثل کلام مقدس باید با توجه و دقت ادا بشن. این گنجینهٔ ما، جزو ارزشمندترین دستاوردهای ملت ماست برای ارائه به تاریخ هنر. و شایسته همین است که با این ادبیات فاخر، با دقت و توجهی درخور، مواجه بشیم.

 

[TheNight]

دوستان دارید کولاک می‌کنید در دو صفحهٔ اخیر، اونقدر اشعار رو اشتباه نوشتید که سعدی و خیام و حافظ و غیره رو دارین قلقلک میدین.

حضرت عباسی یک بار ابیاتی رو که می‌نویسین، بخونید. با دقت بخونید و اگر دیدین سکته دارند، مطمئن باشید که شاعر اشتباه نکرده

چرا این حساسیت رو دارم؟ ادبیات کهن ما مثل کلام مقدس باید با توجه و دقت ادا بشن. این گنجینهٔ ما، جزو ارزشمندترین دستاوردهای ملت ماست برای ارائه به تاریخ هنر. و شایسته همین است که با این ادبیات فاخر، با دقت و توجهی درخور، مواجه بشیم.

حرفتون درست برای همین بهتره هر کس در هر کدوم از اشعار دیگری مشکلی دید پ.خ بده که ویرایش شه / من که در اشعار خودم و دوستان مشکلی نمی بینم ولی در حدی هم خودم رو نمی بینم که بخوام نظر بدم برای همین پوزش می خوام بابت نظرم / ممنون از دقت شما

 

[somayeh60]

در خیمه تن که سایبانی است تو را
هان تکیه مکن که چارمیخش سست است

"خیام"

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

 

[TheNight]

دنیا به مراد رانده گیر آخر چه !
و این نامه عمر خوانده گیر آخر چه

گیرم به مراد عمر ماندی صد سال
صد سال دگر بمانده گیر آخر چه

"خیام"

پ.ن : خیلی با این شعر حال میکنم

 

[kyle]

همه چیز از سر یک کام شروع شد
از دو دل دیوانه ی خام شروع شد

 

[Old Ali]

خوشحالم که نکتهٔ مورد اشارهٔ من توجه‌تان را جلب کرد. حقیقت‌اش دادن پیام خصوصی برای هر کدام از این موارد، کلی وقت می‌برد. که متأسفانه فعلاً فرصتش را ندارم. نقداً مواردی که به چشمم خورده را یادآوری می‌کنم. ابیات سبز رنگ، شکل صحیح است:

چراغ چون تو نباشید به هیچ خانه ولیکن / کس این سرای نبندد در چنان که تو بستی

کاملا سکته دارد
چراغ چون تو نباشد به هیچ خانه ولیکن / کس این سرای نبندد در این چنین که تو بستی

عشق و دوام عافیت مختلفند سعدیا / هر که سفر نمی کند دل ندهد به لشکر
عشق و دوام عافیت مختلفند سعدیا / هر که سفر نمی کند دل ندهد به لشکری

کی درد و یــکی درمان پســـندد / یک وصل و یکی هجران پسندد

اشتباه آنقدر مشهود است که حتما سهوا رخ داده. اما ادبیات کهن ما، سهو را نمی پذیرد:
یکی درد و یــکی درمان پسـندد / یکی وصل و یکی هجران پسندد

تنی زنده دل خفته در زیر گل / به از عالمی زنده مرده دل

شعر کاملا درست است. اما یک حمزهء مهم نوشته نشده:
تنی زنده دل خفته در زیر گل / به از عالمی زندهء مرده دل

وجیم و وصل ما ، از خود بریدن است
موجیم و وصل ما ، از خود بریدن است

تا کی غم آن خورم که دانم یا نه / واین عمر به خوش دلی گذارم یا نه
تا کی غم آن خورم که دارم یا نه / وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پر کن قدح باده که معلومم نیست / این دم که فرو برم برآرَم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست / کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

سخن پایانی این که، اصولا دقت بر روی وزن اشعار، کمک بزرگی به ما خواهد کرد تا بیشتر به موسیقی درونی اشعار فرو برویم. در واقع اشارهء من (سوای ارج نهادن به ادبیات کهن ما) بیش‌تر ناظر بر این واقعیت است که با درست‌تر خواندن، از لذت بیشتری بهرمند شویم.

از دوستانی که ابیات را درست ننوشته بودند تقاضا می کنم که حالا ابیات را مقایسه کنند. ببینند شکل صحیح آن، چقدر خوش آهنگ و مطنطن است.
ارادتمند همهء علاقمندان ادبیات فارسی

 

[kyle]

خوشحالم که نکتهٔ مورد اشارهٔ من توجه‌تان را جلب کرد. حقیقت‌اش دادن پیام خصوصی برای هر کدام از این موارد، کلی وقت می‌برد. که متأسفانه فعلاً فرصتش را ندارم. نقداً مواردی که به چشمم خورده را یادآوری می‌کنم. ابیات سبز رنگ، شکل صحیح است:

Spoiler

چراغ چون تو نباشید به هیچ خانه ولیکن / کس این سرای نبندد در چنان که تو بستی

کاملا سکته دارد
چراغ چون تو نباشد به هیچ خانه ولیکن / کس این سرای نبندد در این چنین که تو بستی

عشق و دوام عافیت مختلفند سعدیا / هر که سفر نمی کند دل ندهد به لشکر
عشق و دوام عافیت مختلفند سعدیا / هر که سفر نمی کند دل ندهد به لشکری

کی درد و یــکی درمان پســـندد / یک وصل و یکی هجران پسندد

اشتباه آنقدر مشهود است که حتما سهوا رخ داده. اما ادبیات کهن ما، سهو را نمی پذیرد:
یکی درد و یــکی درمان پسـندد / یکی وصل و یکی هجران پسندد

تنی زنده دل خفته در زیر گل / به از عالمی زنده مرده دل

شعر کاملا درست است. اما یک حمزهء مهم نوشته نشده:
تنی زنده دل خفته در زیر گل / به از عالمی زندهء مرده دل

وجیم و وصل ما ، از خود بریدن است
موجیم و وصل ما ، از خود بریدن است

تا کی غم آن خورم که دانم یا نه / واین عمر به خوش دلی گذارم یا نه
تا کی غم آن خورم که دارم یا نه / وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پر کن قدح باده که معلومم نیست / این دم که فرو برم برآرَم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست / کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

سخن پایانی این که، اصولا دقت بر روی وزن اشعار، کمک بزرگی به ما خواهد کرد تا بیشتر به موسیقی درونی اشعار فرو برویم. در واقع اشارهء من (سوای ارج نهادن به ادبیات کهن ما) بیش‌تر ناظر بر این واقعیت است که با درست‌تر خواندن، از لذت بیشتری بهرمند شویم.

از دوستانی که ابیات را درست ننوشته بودند تقاضا می کنم که حالا ابیات را مقایسه کنند. ببینند شکل صحیح آن، چقدر خوش آهنگ و مطنطن است.
ارادتمند همهء علاقمندان ادبیات فارسی

ممنون علی جان

ای دوست قبولم کن وجانم بستان
مستــم کـــن وز هر دو جهانم بستان
بـا هـــر چـــه دلم قـــرار گیـــرد بــی تـــو
آتش بــه مـــن انـــدر زن و آنـــم بستـان...
مولوی
​

​

 

[Old Ali]

ممنون علی جان

ای دوست قبولم کن وجانم بستان
مستــم کـــن وز هر دو جهانم بستان
بـا هـــر چـــه دلم قـــرار گیـــرد بــی تـــو
آتش بــه مـــن انـــدر زن و آنـــم بستـان...
مولوی
​

​

اختیار دارید قربان. قربونت بشم، مصرع دوم در بیت اول. مشکلی نداره بنظرت؟

 

[davod.]

همه چیز از سر یک کام شروع شد
از دو دل دیوانه ی خام شروع شد

در مدرسه از نشاطمان کم کردند ​

از فرصت ارتباطمان کم کردند​

هر وقت به هم عشق تعارف کردیم
​

از نمره ی انظباطمان کم کردند
​

 

[Old Ali]

بـا هـــر چـــه دلم قـــرار گیـــرد بــی تـــو
آتش بــه مـــن انـــدر زن و آنـــم بستـان

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

حافظ

 

[kyle]

اختیار دارید قربان. قربونت بشم، مصرع دوم در بیت اول. مشکلی نداره بنظرت؟

نمیدونم دادا:blush:
ولی فک نکنم
شاید از اون جایی که ما میگیریم ایراد داره؟؟؟

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند//واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

 

[Old Ali]

تو رو خدا اینطوری نگو. آخه مصرع زیر که اصلا وزنش شکسته شده است:

مستــم کـــن وز هر دو جهانم بستان

مستــم کـــن و از هر دو جهانم بستان

این جوابی که برام فرستادی: "وش وقت سحر ..." وش یعنی چه؟

نکن همچین