«چوکی موتوبو» (۱۹۴۴-۱۸۷۱) سومین فرزند یک خانواده بود و در دهکده کوچک «آکاهیرا» در ایالت «شوری» جزیره «اوکیناوا» متولد شد. پدرش یک «آجی» Aji (به معنای لُرد- فرد اشرافی) بود. به این دلیل او «موتوبو» نام گرفت. در خانواده «موتوبو» یک هنررزمی به نام«تی» (Ti) (که مختص طبقه نجبا بوده و شامل فنون گرفتن و قفل کردن بود) به طور سنتی آموزش داده میشد. به خاطر رسوم اوکیناوایی تنها پسر ارشد میتوانست فنون مبارزه «تی» را فرا گیرد. درحالیکه برادر بزرگتر او، «چویو»، هنر رزمی خانوادگی را آموزش میدید، «چوکی موتوبو» تصمیم گرفت تحت نظر یک مربی دیگر آموزش ببینید. طبق سنن آن زمان او مجاز نبود هیچ هنررزمی را محرمانه یاد بگیرد، ولی برادرش «چویو» بعضی از تکنیک ها را به او یاد داد. همزمان «چوکی» با علاقه به تمرین با «ماکیوارا»، دو سرعت، وزنه برداری، بالا رفتن از صخره ها میپرداخت. به واسطه سرعت حرکات، او به موتوبوی میمون معروف شده بود (موتوبو زارو).
بعد از مدتی «موتوبو» کسی را پیدا کرد که نزد او آموزش ببیند، «یاسوتسونه آنکو ایتوسو» (ایتوسو کاتاهای «کوشانکو» و «باسای» را به نسخه های «باسای شو» و «باسای دایی» جداسازی کرد. بعد از مرگ «ایتوسو» در سال ۱۹۲۸، «چوسین چیبانا» سرپرست «شورینریو» شد. «چیبانا» تصمیم گرفت نام سبک را «کوبایاشی شورین ریو» بگذارد تا نشان دهد سبک اصلی «ایتوسو» است)
«چوکی موتوبو» نوجوان پرخاشگری بود و اغلب با مردم درگیرهای خشونتبار پیدا میکرد. او دایم به دنبال کسی برای زورآزمایی میگشت. با وجودی که در همه مبارزات پیروز نبود، اما اکثر حریفان خود را شکست میداد، و سعی میکرد از هر مورد؛ چه پیروزی، چه شکست درس بگیرد. استادش، «ایتوسو» وقتی فهمید او چه میکند از «دوجو» اخراجش کرد.
به خاطر آبروریزی های که «موتوبو»، درست میکرد هیچ کجا به او روی خوش نشان نمیدادند، حتا خانوادهاش چندان روی خوشی به او نشان نمیدادند. از اینرو تصمیم گرفت دهکده «آکی هارا» را ترک کند و به جای دیگری برود. او به «توماری» در نزدیکی «ناها» رفت. در «توماری» استاد بسیار معروف «شورین ریو» به نام «اوکوساکو ماتسومورا» زندگی میکرد. «ماتسومورا» در بیشتر مبارزاتش پیروز شده و غیرقابل شکست بود و لقب «Bushi» یعنی شوالیه را از پادشاه اوکیناوا گرفته بود. با وجودی که «ماتسومورا» یک جنگجوی واقعی بود، ولی هر روز تمریناتی را انجام میداد که ما امروز به آن کاتا میگوییم.
چون «ماتسومورا» جنگجویی بود که هرگز از مبارزه هراسی نداشت، او نوجوانی مثل «چوکی موتوبو» را بهتر از هر معلم دیگری درک میکرد، ازاینرو «موتوبو» را به شاگردی پذیرفت، اما تحت شروطی خاص. «موتوبو» میباید «کی هون» و کاتا تمرین میکرد، و از آموزش مبارزه محروم بود. «موتوبو» راهی یافت تا مخفیانه هنرجویان دیگر را در حال آموزش مبارزه تماشا کند. «موتوبو» همچنان با مردم در میافتاد و گردن کلفتی میکرد.
«موتوبو» بعد از چند سال تمرین زیر نظر «کوساکو ماتسومورا» به سرزمین اصلی ژاپن مسافرت کرد (در این هنگام او برای خود سبکی هم ابداع نموده بود). هنگامی که به «کیوتو» رسید، اعلامیه شرکت در مسابقه با یک بوکسور خارجی را دید. «موتوبو»، کسی که سرش برای این چیزها درد میکرد، داوطلب شد. در دو راند، بوکسور روسی مرتب به «موتوبو» حمله کرد، «موتوبو» با خونسردی تمام حملات او را ساباکی (جاخالی) نمود و در راند سوم بوکسور تنها با یک ضربه ساده «شوتی» (کف گرگی) «موتوبو» نقش زمین یا «ناک اوت» شد.
تماشاگران بهت زده شدند. که چگونه یک ژاپنی ریزه اندام کوتاه قد، بوکسور شکست ناپذیر روسی را با یک ضربه بیهوش کرده بود. «موتوبو»، بلافاصله برای خود شهرتی کسب کرد و در «کیوتو» ماند، و شروع به آموزش هنرهای رزمی کرد. طی اقامتش در «کیوتو» او اعتبار بالایی برای مهارت، مبارزه و تدریس پیدا نمود. «موتوبو» به عنوان مبارزی شکست ناپذیر و غیرقابل پیشبینی شناخته شد، برخی لقب بزرگترین مبارز ژاپنی را به او دادند.
استادان سبک های دیگر به شاگردانشان توصیه میکردند زیر نظر «موتوبو» آموزش ببینند و روش مبارزهی او را بیاموزند. به این دلیل تأثیر سبک «موتوبو»، شامل تکنیک های پرتاب و دست به گریبان شدن، مثل آنچه در روش آموزش خانوادگیش (تی) به کار میرفت غیرقابل اجتناب است. «موتوبو در روزگار خودش کسی بود مثل اویاما – یا شاید اویاما کسی بود مثل موتوبو، و شاید اگر او مربی اویاما بود بر زندگی اویاما بیشتر از «فوناكوشی» تأثیر میگذاشت»
تنها کاتایی که «موتوبو» آموزش میداد «نای هان چی» (نان فان چی یا تکی) بود این کاتا توسط «موتوبو» با فنون گرفتن و پرتاب کردن ارتقا یافت. هنگامی که «موتوبو» بعد از مدت زیادی با برادر بزرگش «چویو» ملاقات کرد، هر دو تصمیم گرفتند سبک هایشان را و همینطور مهارت یکدیگر را در کومیته مقایسه کنند. برخلاف انتظار «چوکی»، برادر بزرگترش با استفاده از متد خانوادگیشان (تی) او را به سادگی شکست داد. «موتوبو» سال های متمادی را به مبارزه، زورآزمایی و غلبه بر دیگران طی کرده بوده و شکست از برادرش رازهای زیادی از فنون «تی» را به او آموخت.
«چوکی موتوبو» در ۱۹۲۲، به توکیو آمد و مدت کوتاهی به «فوناکوشی» در امر آموزش کاراته به ژاپنی ها کمک کرد. گرچه هردوی آنها تحت نظر «ایتوسو» تعلیم دیده بودند، ولی «موتوبو» بیشتر تمایل به مبارزات خیابانی و درگیری داشت درحالیکه «فوناکوشی» مردی صلحجو بود.
«موتوبو» کاملا با شیوه کاراته «فوناکوشی» مخالف بود. و برای اثبات نظرش یک «جودکا» را به باشگاه «فوناکوشی» برد تا با او مبارزه کند، «فوناکوشی» هم که به فنون گرفتن و گلاویز شدن آشنایی نداشت و در ضمن بیش از شصت سال سنش بود، مغلوب او گردید، اما فرد «جودوکا» از دستیار «فوناکوشی» یعنی «اوتسوکا» که در فنون جودو مهارت داشت، شکست خورد.
«موتوبو» در ۱۹۳۶ هنگامیکه، شصت و پنج سال داشت، به «اوکیناوا» بازگشت، جایی که تمرین و آموزش خود را با «کن تسو یابو» آغاز کرد. علاوه بر برادرش «چویو» تنها کسی که توانست او را شکست دهد، همین «یابو» بود. او استادان قبلیش را ملاقات کرد تا درباره گسترش کاراته در سرزمین اصلی ژاپن صحبت کند. او بعد از تکمیل یک دوره بازآموزی «کی هون»، کاتا و دیگر تکنیک ها به روش درست، دوباره به توکیو رفت و تا سال ۱۹۳۹ به تدریس کاراته ادامه داد، در آن سال برای آخرین بار به «اوکیناوا» بازگشت و تا زمان مرگش در ۷۳ سالگی (۱۹۴۴) همان جا ماند.
«چوکی موتوبو» یکی از نخبگان هنرهای رزمی نسل خود میباشد. در آن زمان افراد دیگری از جمله «مابونی»، «فوناکوشی»، «مییاگی»، «اوتسوکا» توانستند سبک های خاص خود را پایه گذاری کنند، که این امر باعث گسترش کاراته در ژاپن و بعدها در جهان شد. اگرچه «موتوبو» شخصا هیچ سبکی را بنیان نگذاشت، اما نقش و تاثیر افکار و روش مبارزه و تمرینات او در سیر تکاملی کاراته غیرقابل انکار است.
سبک های متعددی از «شوریریو»، «شورین ریو»، «ماتسوبایاشی شورین ریو»، «کوبایاشی شورین ریو» (کوگاها) «یاکوشوشورهایریو»، «شیتوریو»، «کن شین کانریو»، و مخصوصاً سبک های مدرن، «یامادا ریو»، «ایشین ریو»، «شینتو»، «شیزن ریو»، «شیتوریو»، «کنشین کانری»، «وادوریو»، «توزان ریو»، «چیتوریو»، «کمپوی اوکیناوایی» (ناکامورا)، «ایشین ریو» برخلاف بقیه سبک های کاراته مستقیم یا غیرمستقیم تحت تاثیر آنچه «چوکی موتوبو» رواج داد، قرار گرفته اند. همینطور «جی سن کاراته» بر پایه توانایی های هوشمندانه تکنیک های «کی هون» و «کومیته» قرار داشت.
واژه جی سن (Jissen) که در کیوکوشین هم معروف است، یا جی سن کاراته (جی سن از لحاظ ادبی به معنای مبارزه واقعی است)، در اولین روزهای کاراته به «چوکی موتوبو»، مبارز شکست ناپذیر خیابانی اهل «اوکیناوا» و بنیان گذار «شوریریو» به نام مستعار «موتوبوزارو» (موتوبوی میمون) نسبت داده میشود(((این مطلبو از سایت مدیر ذهن پیدا کردم واقعا جالب بود جالب تر اینکه نوشته شده بنیان گذار شوتوکان از یه جودو کا شکست خورده البته منبعش معلوم نیست کجاست)))
_O:general307:
