1- شعر یعنی بیان احساسات. چه احساسات لطیف و چه احساسات خشونت بار
2- هدف از گوش دادن به موسیقی, تحت تاثیر قرار گرفتن توسط اصوات. هیچ لزومی نداره که اشعار و ترانه های استفاده شده لطیف باشن! اگه هدف آهنگساز ساختن یک شعر عاشقانه باشه میتونه از چنین شعری استفاده کنه, اما اگه هدف ساختن یک آهنگ خشونت بار باشه میتونه از لغات خشن در کارهاش استفاده کنه. اتفاقا در این مورد پیشرفت اونچنان زیاد نبوده و شعر ایران تقریبا قدیمی باقی مونده. من که تابحال آهنگی رو نشنیدم که توش بگن "سرت رو میبرم مادر به خطا". این نظر شخصی منه که حتی استفاده از چنین عبارتی هم خالی از اشکال هست.
3- هیچوقت نمیشه و نباید جلوی پیشرفت زندگی به جلو رو گرفت. شاید با خودتون بگید شعر با مزمون منفی یک پیشرفت منفی هست. اما فقط شما اینطور فکر میکنید. زمانی که افراد با کت و شلوار و کراوات در خیابانها راه میرفتن پوشیدن شلوار لی حکم شعرهای منفی امروزه رو داشت. اما حالا جوانها بیشتر شلوار لی و کلا لباسهای اسپرت میپوشن تا رسمی. حرکت رو به جلو چه مثبت باشه و چه منفی به هر حال یک نوع پیشرفت هست. حتی در زمینه ی شعر بخوام مثال بزنم, سالهای گذشته اشعار همه بصورت جملات نوشتاری نوشته میشد, مثل "وقتی که باران میبارد" اما با گذشت زمان یک پیشرفت در این زمینه بوجود اومد و اون نگارش اشعار با جملات گفتاری بود, مثل "وقتی بارون میباره". اون زمان شاید با این قضیه مخالفت میشد, اما در حال حاظر اکثر اشعاری که در ترکیب با موسیقی استفاده میشه بصورت گفتاری هستن. همیشه انسانهای سنت گرا با فکرهای قدیمی مخالف حرکت هستن که البته بعد از مدتی اون نسل برکنار میشه.
4- البته استفاده از عبارات و اصطلاحات واقعا زشت و ناشایست بحث جداگانه ای داره. در جای مثل امریکا اگه اشخاص از کلماتی مثل fuck استفاده میکنن این برمیگرده به فرهنگ اون کشور /که البته نمیشه گفت منفیه/ در این کشور استفاده از عبارتهای اینچنینی عادی هست. اما اینکه در ایران اشخاص از حرفهای رکیک در کارهاشون استفاده میکنن جای تاسف داره, چون تنها نتیجه ای که داره نشون دادن شخصیت اون فرد هست که این شخصیت ساخته شده چندان زیبا نیست.