-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
هر روز يك شعر تازه
- شروع کننده موضوع Behrooz
- تاریخ شروع
آرشیتکت
کاربر تازه وارد
دوست،
فردیه که آهنگ قلبت رو می دونه
و می تونه وقتی تو کلمات رو فراموش می کنی
اونا رو واست بخونه.
هر قصه یک ترانه
هر ترانه خاطره ای دیگر
هر عشق یک ترانه ی بیدار است............
....من شعر می نویسم
تو با ترانه های عاشق من ، عاشق
تو با ترانه های تشنه ی من ، دریا
بر پنج خط ساز سفر ، زخمه می شوی
تو گریه می کنی
تو لحظه های شعر مرا ، در خویش تجربه کرده
یعنی مرا در بدترین و بهترین دقایق بودن تکرار می کنی
یا با ترانه های من بر لب
در مصاف جلادان به مسلخ خویش می شتابی
یعنی که با منی
دیروز
امروز
تا هنوز و همیشه ...
ایا زبان مشترک این نیست ؟
آن زبان تازه که می گفتم ؟
ایا زبان مشترک این نیست ؟
اردلان سرفراز
هر ترانه خاطره ای دیگر
هر عشق یک ترانه ی بیدار است............
....من شعر می نویسم
تو با ترانه های عاشق من ، عاشق
تو با ترانه های تشنه ی من ، دریا
بر پنج خط ساز سفر ، زخمه می شوی
تو گریه می کنی
تو لحظه های شعر مرا ، در خویش تجربه کرده
یعنی مرا در بدترین و بهترین دقایق بودن تکرار می کنی
یا با ترانه های من بر لب
در مصاف جلادان به مسلخ خویش می شتابی
یعنی که با منی
دیروز
امروز
تا هنوز و همیشه ...
ایا زبان مشترک این نیست ؟
آن زبان تازه که می گفتم ؟
ایا زبان مشترک این نیست ؟
اردلان سرفراز
آرشیتکت
کاربر تازه وارد
راستي چقدرسخته
خندان نگه داشتن لب ها در زمان گريستن قلب ها
و تظاهر به خوشحالي
در اوج غمگيني
و چه دشوار و طاقت فرساست
گذراندن روزهاي تنهايي و بي ياوري درحالي که تظاهر مي کني هيچ چيز واست اهميت ندارد
اما چه شيرين است
درخاموشي وتنهايي به حال خود گريستن .
خندان نگه داشتن لب ها در زمان گريستن قلب ها
و تظاهر به خوشحالي
در اوج غمگيني
و چه دشوار و طاقت فرساست
گذراندن روزهاي تنهايي و بي ياوري درحالي که تظاهر مي کني هيچ چيز واست اهميت ندارد
اما چه شيرين است
درخاموشي وتنهايي به حال خود گريستن .
آرشیتکت
کاربر تازه وارد
نميدانم زندگي چيست !!!!!
اگر زندگي شکستن سکوت است سالهاست که من سکوت را شکسته ام
اگر زندگي خروش جويبار است سالهاست که من در چشمه ي جوشان زندگي جوشيده ام
اما اين نکته را فراموش نمي کنم
که زندگي بي وفاست
زندگي به من آموخت که چگونه اشک بريزم اما اشکانم به من نياموخت که چگونه زندگي کنم.
آرشیتکت
کاربر تازه وارد
قاصدک رو گرفتم اين بار هيچ خبري با خودش نداشت
اما نذاشتم بي خبر بره . . .
تو گوشش زمزمه کردم و اونو به دست باد سپردم
قاصدک نرفته برگشت و گفت :
شونه هاي من براي رسوندن اين خبر ضعيف هستن.
اين خبر سنگينه و اين عشق بزرگ .
گفتم برو ........ قاصدک به فکر فرو رفت بعد لبخندي زد
و گفت : از دوست داشتن تا عاشق بودن راه طولانيه ,
راهي از رنج و عشق و صبوري و هر کسي به اين راه آشنا نيست .
پس عاشق اون کسي باش که جواب عشق رو خوب بده.
آرشیتکت
کاربر تازه وارد
هر روز دلتنگ تر از دیروز
نظاره می کنم طلوع و غروب خورشید را
شاید غروب دل من بار دیگر طلوع یابد و اگر نیابد خود را به غروب تن خواهم سپرد
دلم را دیریست سپرده ام به باد ،
شاید بیابم او را بار دیگر...
اما باد دلم را برده است به ناکجا آبادی که خسته از گردباد است و همیشه بارانی است
مانده ام از روزگار خویش
از فراق و مستی خویش در آتشکده ام اما جستن و رستن نمی خواهم .
آرشیتکت جان
تو تو این زمونه کسی رو سراغ داری که جواب عشق رو خوب بدونه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
اون استار عزیز گرچه دیر ولی سلام و خوشامد گویی منو بپذیرید! :heart:
محمد کاظم حسینی
گرچه مجوز تا تب عاشق شدن دارد
اینقدر پاپیچش نشو این مرد زن دارد
او زندگی را باخته یا مردگی کردست
حتی لباس حجله اش بوی کفن دارد
با زخم های کاری اش کاری نباید داشت
او با خودش هر شب نبرد تن به تن دارد
در زندگی هم می توان با مرگ نسبت داشت
ساید نه، بی شک، دشمنی با خویشتن دارد
وقتی گره روی گره در کار او افتاد
حس کرد نیمی از خودش را در لجن دارد
هی اعتماد و خنجرِ از پشت، هی تکرار
دیگر به چشم خویشتن هم سوء ظن دارد
باران گرفته عکس چشمان سیاهش را
و این بلاها بر سر او آمدن دارد
از بسکه باران باز باران باز باران باز...
هر شب لباسی از تب و باران به تن دارد
این مرد دیوانه ست آه ولله دیوانه ست
در شعر هایش عقده ی آدم شدن دارد
محمد کاظم حسینی
گرچه مجوز تا تب عاشق شدن دارد
اینقدر پاپیچش نشو این مرد زن دارد
او زندگی را باخته یا مردگی کردست
حتی لباس حجله اش بوی کفن دارد
با زخم های کاری اش کاری نباید داشت
او با خودش هر شب نبرد تن به تن دارد
در زندگی هم می توان با مرگ نسبت داشت
ساید نه، بی شک، دشمنی با خویشتن دارد
وقتی گره روی گره در کار او افتاد
حس کرد نیمی از خودش را در لجن دارد
هی اعتماد و خنجرِ از پشت، هی تکرار
دیگر به چشم خویشتن هم سوء ظن دارد
باران گرفته عکس چشمان سیاهش را
و این بلاها بر سر او آمدن دارد
از بسکه باران باز باران باز باران باز...
هر شب لباسی از تب و باران به تن دارد
این مرد دیوانه ست آه ولله دیوانه ست
در شعر هایش عقده ی آدم شدن دارد
ازدست عزيزان چه بگويم ؟ گله اي نيست
گرهم گله اي هست،دگرحوصله اي نيست
سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم
هرلحظه جزاين دست مرا مشغله اي نيست
ديري است كه از خانه خـــرابان جهانم
بر سقـف فروريختـــــه ام چلچله اي نيست
درحســـــرت ديـدار تو آواره ترينــــم
هرچند كـه تــا خانه ي تو فاصله اي نيست
بگذشته ام از خويش ولي از تو گذشتن
مرزي است كه مشكلتراز آن مرحله اي نيست
سرگشته ترين كشتـي درياي زمانم
ميكوچم و در رهگذرم اسكله اي نيست
من سلسله جنبان دل عاشق خويشم
بر زندگيم سايه اي از سلسله اي نيست
يخ بسته زمستان زمان در دل بهمن
رفتند عزيزان و مرا قافلـــه اي نيست .
گرهم گله اي هست،دگرحوصله اي نيست
سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم
هرلحظه جزاين دست مرا مشغله اي نيست
ديري است كه از خانه خـــرابان جهانم
بر سقـف فروريختـــــه ام چلچله اي نيست
درحســـــرت ديـدار تو آواره ترينــــم
هرچند كـه تــا خانه ي تو فاصله اي نيست
بگذشته ام از خويش ولي از تو گذشتن
مرزي است كه مشكلتراز آن مرحله اي نيست
سرگشته ترين كشتـي درياي زمانم
ميكوچم و در رهگذرم اسكله اي نيست
من سلسله جنبان دل عاشق خويشم
بر زندگيم سايه اي از سلسله اي نيست
يخ بسته زمستان زمان در دل بهمن
رفتند عزيزان و مرا قافلـــه اي نيست .
قبول كن كه كسي مثل ما
به غربت ميراث عشق واقف نيست
ميان كوچ پرستو و افتاب بهار
كدام راه به آغاز ما مي انجامد؟
تو را و هر غزلي را
كه در ميان كف دستهاي تو روئيد
چه عاشقانه سرودم!
من از كدام طرف در تو اوج مي گيرم؟
و آن طراوت گم كرده را
ميان گرمي آن بوسه هاي شيرينت
دوباره مي بينم؟
بيا و دست مرا باز هم نوازش كن
در اين خرابه كه حتي خداي من مرده است
بيا و شانه خود را حصار عشقم كن
من هيچ از تو نمي خواهم
فقط مرا ز سايه هاي درختان خاطرات قديمي جدا مكن!
مرا و خاطره هاي مرا ز ياد مبر!
به اعتبار كدامين غزل كه مي خواندي
به انتظار كدامين فرج كه مي گفتي
جواني ام بفروشم؟
جواني ام مي رفت
و من به دست خود آنرا
به يك نفس كشيدن با تو فروختم
كدام ليلي و مجنون؟
كدام خسرو و شيرين؟
كسي دوباره چو فرهاد مي رسد از ره؟
كسي صداي شكست غرور سختم را
صداي پاي تركهاي بغضهايم را
دوباره مي شنود؟
به ياد آتش چشمان پاك و زيبايت
هجوم سردي دي را
ز ياد مي بردم
بيا و گرم كن اين جسم خسته سردم
به گرمي نفسي عاشقانه محتاجم
بيا و با من باش....
به غربت ميراث عشق واقف نيست
ميان كوچ پرستو و افتاب بهار
كدام راه به آغاز ما مي انجامد؟
تو را و هر غزلي را
كه در ميان كف دستهاي تو روئيد
چه عاشقانه سرودم!
من از كدام طرف در تو اوج مي گيرم؟
و آن طراوت گم كرده را
ميان گرمي آن بوسه هاي شيرينت
دوباره مي بينم؟
بيا و دست مرا باز هم نوازش كن
در اين خرابه كه حتي خداي من مرده است
بيا و شانه خود را حصار عشقم كن
من هيچ از تو نمي خواهم
فقط مرا ز سايه هاي درختان خاطرات قديمي جدا مكن!
مرا و خاطره هاي مرا ز ياد مبر!
به اعتبار كدامين غزل كه مي خواندي
به انتظار كدامين فرج كه مي گفتي
جواني ام بفروشم؟
جواني ام مي رفت
و من به دست خود آنرا
به يك نفس كشيدن با تو فروختم
كدام ليلي و مجنون؟
كدام خسرو و شيرين؟
كسي دوباره چو فرهاد مي رسد از ره؟
كسي صداي شكست غرور سختم را
صداي پاي تركهاي بغضهايم را
دوباره مي شنود؟
به ياد آتش چشمان پاك و زيبايت
هجوم سردي دي را
ز ياد مي بردم
بيا و گرم كن اين جسم خسته سردم
به گرمي نفسي عاشقانه محتاجم
بيا و با من باش....
بي‌باورم
که چه نقشي مي‌پرورند
آدميان زودگذر
چه مشتاق
از هيچ پوچي مي‌آفرينند
از پوچ افتخار
چه ساده
از ديگري خدايي مي‌سازند
يا برده‌اي
چه لايه‌لايه‌اي مي‌تنند از اجبار
و غرقه‌اند در اين اجبار
چه سخت مي‌غلتند با لطافت زندگي
چه غمين‌اند
جه پايبند
چه ساده مي‌آزارند و مي‌رنجند
چه بي‌باورند به آنچه هست
اميدوار به آن که نيست
گاهي اين ميان
کسي را مي‌بينم
خوش‌دل
بي‌نياز از حيرت
نا توان از تملق
ساده و بي‌پرده
آزاده و عاشق
خنده‌رو
دلنشين
بي‌اختيار
دلم مي‌سوزد
به حال ديگراني
که مچاله ميان اين آب روان
پا به لجن گرفتار مانده‌اند
که چه نقشي مي‌پرورند
آدميان زودگذر
چه مشتاق
از هيچ پوچي مي‌آفرينند
از پوچ افتخار
چه ساده
از ديگري خدايي مي‌سازند
يا برده‌اي
چه لايه‌لايه‌اي مي‌تنند از اجبار
و غرقه‌اند در اين اجبار
چه سخت مي‌غلتند با لطافت زندگي
چه غمين‌اند
جه پايبند
چه ساده مي‌آزارند و مي‌رنجند
چه بي‌باورند به آنچه هست
اميدوار به آن که نيست
گاهي اين ميان
کسي را مي‌بينم
خوش‌دل
بي‌نياز از حيرت
نا توان از تملق
ساده و بي‌پرده
آزاده و عاشق
خنده‌رو
دلنشين
بي‌اختيار
دلم مي‌سوزد
به حال ديگراني
که مچاله ميان اين آب روان
پا به لجن گرفتار مانده‌اند
گل من گريه مكن
كه در آيينه اشك تو غم من پيداست
قطره اشك تو داند كه غم من درياست
گل من گريه مكن
سخن از اشك مخواه
كه سكوتت گوياست
از نگه كردنت احوال تو را مي دانم
دل غربت زده ات
بي نوايي تنهاست
من و تو مي دانيم
چه غمي در دل ماست
گل من گريه مكن
اشك تو صاعقه است
تو به هر شعله چشمان ترم مي سوزي
بيش از اين گريه مكن
كه بدين غمزدگي بيشترم مي سوزي
من چو مرغ قفسم
تو در اين كنج قفس بال و پرم مي سوزي
گل من گريه مكن
كه در آيينه اشك تو غم من پيداست
قطره اشك تو داند كه غم من درياست
دل به اميد ببند
نااميدي كفر است
چشم ما بر فرداست
ز تبسم مگريز
گل من گريه مكن....
كه در آيينه اشك تو غم من پيداست
قطره اشك تو داند كه غم من درياست
گل من گريه مكن
سخن از اشك مخواه
كه سكوتت گوياست
از نگه كردنت احوال تو را مي دانم
دل غربت زده ات
بي نوايي تنهاست
من و تو مي دانيم
چه غمي در دل ماست
گل من گريه مكن
اشك تو صاعقه است
تو به هر شعله چشمان ترم مي سوزي
بيش از اين گريه مكن
كه بدين غمزدگي بيشترم مي سوزي
من چو مرغ قفسم
تو در اين كنج قفس بال و پرم مي سوزي
گل من گريه مكن
كه در آيينه اشك تو غم من پيداست
قطره اشك تو داند كه غم من درياست
دل به اميد ببند
نااميدي كفر است
چشم ما بر فرداست
ز تبسم مگريز
گل من گريه مكن....
حتا اگر
آرام ترين ِ دلداده گان باشي
يا دادخواه ترين مردِ زمين
که «دست در برابر ِ دست،
چشم در برابر ِ چشم»
دل در برابر ِ هيچ نازنين!
دل در برابر ِ هيچ!
...
بيداد مي کند
آن موازيِ سرد،
هياهوي فريبنده ي بي دليل،
با گونه هاي از سرخاب...
با «بي تو مهتاب شبي...»
به دنبال ِ واژه ها مي گردم
هراسان
که نگويم «عشق»
به دنبال ِ نت ها
شوريده و بي امان
که نخواني «ديدي که رسوا شد دلم...»
آرام ترين ِ دلداده گان باشي
يا دادخواه ترين مردِ زمين
که «دست در برابر ِ دست،
چشم در برابر ِ چشم»
دل در برابر ِ هيچ نازنين!
دل در برابر ِ هيچ!
...
بيداد مي کند
آن موازيِ سرد،
هياهوي فريبنده ي بي دليل،
با گونه هاي از سرخاب...
با «بي تو مهتاب شبي...»
به دنبال ِ واژه ها مي گردم
هراسان
که نگويم «عشق»
به دنبال ِ نت ها
شوريده و بي امان
که نخواني «ديدي که رسوا شد دلم...»
زمستان پر از انجماد است
ومن،
پر از احساس خالي ترين کوچه ها.
درون من انگار
چيزي يخ زده،
چيزي مثل "بودن"
...و پر شدن.
هنوز هم خاطرات مرده ذهنم
مثل تکه پيازي
چشمهايم را مي سوزاند.
بگذار که صدا، هميشگي ترين حسرت من باشد
مهم نيست ديگر ...
بگذار که من فراموش شده ترين باشم...
ومن،
پر از احساس خالي ترين کوچه ها.
درون من انگار
چيزي يخ زده،
چيزي مثل "بودن"
...و پر شدن.
هنوز هم خاطرات مرده ذهنم
مثل تکه پيازي
چشمهايم را مي سوزاند.
بگذار که صدا، هميشگي ترين حسرت من باشد
مهم نيست ديگر ...
بگذار که من فراموش شده ترين باشم...
سال بد
سال باد
سال اشك
سال شك
سال روزهاي دراز و استقامت هاي كم
سالي كه غرور گدايي كرد
سال پست
سال درد
سال عزا
سال كبيسه....
زندگي دام نيست
عشق دام نيست
حتي مرگ دام نيست
چرا كه ياران گمشده آزادند
آزاد و پاك
من عشقم را در سال بد يافتم
كه مي گويد:مايوس نباش؟
من اميدم را در ياس يافتم
مهتابم را درشب
عشقم را در سال بد يافتم
و هنگامي كه داشتم خاكستر مي شدم گر گرفتم
زندگي با من كينه داشت
من به زندگي لبخند زدم
خاك با من دشمن بود
من بر خاك خفتم
چرا كه زندگي سياهي نيست
چرا كه خاك خوب است
من بد بودم اما بدي نبودم
از بدي گريختم
و دنيا مرا نفرين كرد
سال بد دررسيد
سال اشك پوري
سال تاريكي
و من ستاره ام را يافتم من خوبي را يافتم
به خوبي رسيدم و شكوفه كردم
تو خوبي
و اين همه اعتراف ها است
من راست گفته ام و گريسته ام
و اين بار راست مي گويم تا بخندم
زيرا آخرين اشك من نخستين لبخندم بود
تو خوبي
و من بدي نبودم
تو را شناختم تو را يافتم تو را دريافتم و همه حرفهايم شعر شد سبك شد
عقده هايم شعر شد همه سنگيني ها شعر شد
بدي شعر شد سنگ شعر شد علف شعر شد دشمني شعر شد
همه شعر ها خوبي شد
آسمان نغمه اش را خواند مرغ نغمه اش را خواند آب نغمه اش را خواند
به تو گفتم:گنجشك كوچك من باش تا در بهار تو من درختي پر شكوفه شوم.
و برف آب شد شكوفه رقصيد آفتاب درآمد
من به خوبي ها نگاه كردم و عوض شدم
من به خوبي ها نگاه كردم
چرا كه تو خوبي و اين همه اقرارهاست بزرگترين اقرارهاست
من به اقرارهايم نگاه كردم
سال بد رفت و من زنده شدم
تو لبخند زدي و من برخاستم
دلم مي خواهد خوب باشم
دلم مي خواهد تو باشم و براي همين راست مي گويم
نگاه كن:
با من بمان.....
احمد شاملو
روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت
روزی که کمترین سرود بوسه است
و هر انسان برای هر انسان برادری است
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل افسانه ای است
و قلب برای زندگی بس است
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی
روزی که آهنگ هر حرف زندگی است
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم
روزی که هرلب ترانه ایست
تا کمترین سرود بوسه باشد
روزی که تو بیایی برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم....
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی که
دیگر
نباشم....
شاملو
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت
روزی که کمترین سرود بوسه است
و هر انسان برای هر انسان برادری است
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل افسانه ای است
و قلب برای زندگی بس است
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی
روزی که آهنگ هر حرف زندگی است
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم
روزی که هرلب ترانه ایست
تا کمترین سرود بوسه باشد
روزی که تو بیایی برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم....
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی که
دیگر
نباشم....
شاملو