انتظار داری فیلمی که درباره تجاوز است مفرح و سرگرم کننده باشه؟! یا زیاد ناراحت کننده نباشه!
من در برنامه اردیبهشت شبکه 4 یک برنامه با حضور درخشنده و یک روان‌شناس دیدم که درباره موضوع تجاوز بود
در مجله‌ها هم در هفته‌نامه همشری جوان، همشهری تندرستی و همشهری مثبت و چلچراغ و هفته نامه سلامت در 2 هفته اخیر درباره این مسئله مطلب کار شده است و از سر و صدای روانشناس‌ها هم در آن‌ها خبری نبود!
ولی کلاً بهترین فیلم دنیا هم به نظر بعضی منتقدها فیلم‌های خوبی نیستند و دو نفر ممکنه یک فیلم را ببینند یکی خوشش بیاد یکی از دیدن‌اش پشیمان بشه!
یک مطلب دیگه اینکه معمولاً در فیلم‌های ایرانی یک واقعه تلخ را آنقدر بد نشان می‌دهند که بیننده ممکنه طاقت این همه تنش و فشار را نداشته باشه در صورتی که کمتر فیلم هالیوودی است که همچین خصوصیتی را داشته باشه! (نگی این حرف‌ات با جمله اول‌ات تناقض داره!)
ولی من کلاً وکیل مدافع این فیلم و هیچ فیلم دیگری نیستم و همه می‌تونند از این فیلم بدشان بیاد!
نه عزیزم درست متوجه نشدی . مسئله سرگرم کننده بودن که به عنوان هدف سینما مطرح می شه به معنای مفرح بودن یا زجه زدن مخاطب نیست .
باعث خرسندی ست که این فیلم باعث بشود که محتوای تلویزیون ایران فراتر از برنامه های تبلیغاتی ظروف و مبل و... برود .
من اتفاقا عکس چیزی که شما فکر میکنید با فیلم مخالف نیستم ، فیلم فیلم خوبی ست اما نقص شدیدی دارد . الزامی نیست مخاطب حقوق دان باشد که بداند قصاص انتهایی طبق قانون 208 مجازات اسلامی به هیچ عنوان اجرایی نمی شود که حتی اگر خانم فیلم ساز از مشاور حقوقی در فیلم استفاده می کردند متوجه می شدند قوانین دیگری هم وجود دارد که مانع اجرای این حکم می کند تا خانم وکیل به جای گریه برای موکل اش از کتاب قانون استفاده کند .
یقینا هیس بهترین فیلم جهان و حتی ایران نیست ، چون توهین بدی به کارگردان های بزرگی از جمله فورد ، هیچکاک و حتی فرهادی که مدت هاست مولفه ساز شده است .
فیلمنامه نویسان ایرانی به دلیل نیم خطی بودن سناریو هایشان و عدم پردازش درست به موضوع همیشه عادت کرده اند موضوعات را غلو آمیز مطرح کنند تا نقص های خود را پنهان کنند .
مسئله اینجاست موضوع اصلی هیس رو داخل همشهری یا هر روزنامه دیگری ، روی صفحه یک خبرگزاری هم مطالعه کنی همین احساس غم ، اندوه ، تاسف ، به فکر فرو رفتن و... به خواننده دست می دهد .
صحبت سر این است سینما که قدرت تصویر ساختن و جلوه و تدوین و موسیقی دارد ، هیچ کمکی به این اثر نکرده است . فیلم در حد همان کاغذ روزنامه مانده است!
هیس 90 دقیقه در سینما چیزی جز راش نیست ، اما همان طور که عرض کردم در محتوا ست که اثری ارزشمند ، هشدار دهنده و خوب است و در اصل در حد اندازه های 90 دقیقه نبود و به اندازه مستند 30 تا 40 دقیقه محتوا برای گفتن داشت و وقتی تمام شد شروع کرد به تحریف قانون ، بازی با جملات آقای بازپرس ، یافتن برادر معتاد (که چندی پیش ترک کرده) که یکباره اور دوز می کند و می میرد که به جای گریه در سکانس خنده دار شده است.
حوزه هنر و علی الخصوص سینما آن قدر گسترده است که این اختلاف نظر و عقاید زیبایی بیشتری به آن بخشیده است .
اینجا با هم درباره فیلم صحبت می کنیم ، نه برای اینکه بگوییم : من از تو بهتر فیلم را دیده ام ، من بهتر تحلیل می کنم و... . هدف فقط تبادل اندیشه و بازگو کردن عقاید است تا با یکدیگر هنر را بهتر بشناسیم.
