تونی اسطوره شد ...
تونی اسطوره شد ....
تونی مرد عجیبیست. عجیب ترین مربی دنیا. حتی خاص تر از مورینیو.
او مرد محبوبیست. نه فقط به خاطر جامی که گرفت . نه به خاطر نایب قهرمانی تیمش. نه به خاطر حرفهایش...
او محبوب است چون شبیه ماست. خود خود ما. شبیه مردمان غیور آذرابیجان. پر شور ، پر حرارت، پر افتخار، جنگنده، با تعصب، پر امید، با صلابت و بسیار خون گرم. او در یک جمله خاص است. مثله مردمان دیار شهریارها...
تونی مرد عجیبیست...
شور و شوقش خاص و دلنشین است. روحیهِ جنگنده گیش مثال زدنیست اما قلبش سخت شکننده و دلش بسیار بزرگ . نه اهل توهین است و نه تظاهر و نه دروغ. او ادای کسی را در نمی آورد، چون او خودش است. خود تونی الیویرا. پر شور، پر جنب و جوش، خنده رو و سیبیلو. او جزو معدود مربیانیست که بعد از باختهایش هرگز تقصیر را به ناحق گردن داور و زمین و بازیکنان نمی اندازد و خود را مسئول همه چیز عنوان می کند. او جدای از دانش و تجربه اش یه انسان است. یک انسان.
رفتارش عجیب است. راحت از کوره در نمی رود اما نه زمانی که پای تراختور در میان باشد. کوچکترین توهین یا اشتباهی در قبال تیم محبوبش کافیست تا عمو سیبیلو داغ کند و از روی عصبانیت حرفهایی بزند که مترجم مجاز به ترجمه اشان نباشد. آخرین نمونه اش همین نشست خبری قبل بازی بود...
او متعصب است. برد او را شاد می کند و باخت ناراحت. ناراحتیش به خوبی از چهره اش معلوم است. انگار بار یک دنیا سختی را بر دوش می کشد پیرمرد. آهسته و بی سر و صدا از مقابل چشمها محو می شود. او خود را مسبب باختها می داند و نه دیگران ...
اما پیرمرد پر احساس ما، در هنگام بردها هم باز سر به زیر است و افتاده و تحت هیچ شرایطی به تیم بازند توهینی نمی کند. با این همه در میدان بازی شخصیتی دیگر دارد. گویی هنوز هم همان جوان جنگاور میدان در بازی سالهای دور بنفیکاست. کافیست برای5 دقیقه رویش زوم کنید تا به عینه ببنید که چقدر کنار زمین جنب و جوش دارد. چقدر حرص می خورد و چقدر فریاد می کشد. او به بی تعصب بودن بازیکنانش بی تفاوت نیست و کوچکترین پاس اشتباه یا بی برنامه گی کافیست تا به هر نحوی که شده اعتراضش را نشان دهد حتی اگر قرار باشد خود را به زمین بیاندازد. او مرد واقعا عجیبیست.
تونی مرد محبوبیست. نه فقط به خاطر جامی که گرفت . نه به خاطر نایب قهرمانی تیمش. نه به خاطر حرفهایش...
او محبوب است چون شبیه ماست. خود خود ما. شبیه مردمان غیور آذربایجان. پر شور ، پر حرارت، پر افتخار، جنگنده، با تعصب، پر امید، با صلابت و بسیار خون گرم. او در یک جمله خاص است. مثله مردمان دیار شهریارها.
او نه "سوپر من" است و نه جادوگر. نه متکبر است و نه خودبین. او نه سلطان و نه پاشا. او بی ریاست. بی پشت پرده و بده بستانهای رایج در فوتبال ما. او پیرمرد رویاهای تراختوری ماست.
برایش مهم نیست که هست. برایش مهم نیست با چه کسی روبروست. برایش انسانیت به مراتب بالاتر و قابل احترام تر از مسندها و مقامهاست.
از یادم نمی رود روزی که در استادیوم بعد از بازی فولاد، وقتی همه تقریبا رفته بودند و او نیز داشت به همراه چند خبرنگار به سمت درب خروجی می رفت، من تنها را نادیده نگرفت و جلو سکوها آمد و با حرکات دستش شادیش را با من تقسیم کرد.
یادمان نمی رود زمانی که در موقع معرفی برای گرفتن جام، بر خلاف همه که فقط مدال را می دیدند، با لبخندی گرم حتی با مجری و کسی که مدالها را نگاه می داشت برخورد کرد. انگار که همه برایش مهم هستند. انگار که همه قابل احترام اند...
او ...
شاید تقدیر این بود که تونی در سن 68 سالگی بشود محبوترین مربی ایران. بشود اسطوره فراموش نشدنی ما...
اما ای کاش کمی بیشتر قدر او و امثال او را بدانیم...
تونی امروز اینجاست. در بین ما. با همان شور و شوق روزهای نچندان دور. او به وعده اش عمل کرد و سکان تراختور طوفان زده ی سرگردان را با همه ی سختی ها و بحران هایش به دست گرفت. پس حالا نوبت ماست که پا جلو نهیم و با حمایتهای بی دریغ خویش از پر افتخارترین تیم آذربایجان، پشتوانه ای همیشگی برای روزهای سخت پیش رویش باشیم. ما نباید به فوتبال به چشم 22 نفر که در زمینی سبز، به دنبال توپی گرد می دوند بنگریم و فقط نتیجه را ببینیم. باید باور داشته باشیم که باخت هم زیباست اگر تمامی بازیکنان از جان و دل برای تیم، بجنگند و کادر فنی و مدیران با تمام وجود پشت تراختور باشند. باور داشته باشیم که باخت بسیار دلنشین خواهد بود اگر باز هم استادیوم را پر از شعار بزرگ "عیبی یوخ" بیابیم در روزی که بازنده ای با 16 موقعیت مسلم گل در برابر تک موقعیت آفساید حریف باشیم... حتی تصورش هم دل انگیز است...
تونی نیز روزی از تراختور خواهد رفت. همچون واسیلی گوجا ها. همچون مربیان دیگر؛ اما بیایید کاری کنیم که آن روز دیگر اشک چشمانش از فرط دلتنگی برای شور و هیجان بی بدیل مردمانی قدرشناس باشد نه از سوزش قلبی شکسته از ناملایمات ما.
به امید فردایی بهتر برای تراختور.
