اول 2تا سوال...
__ آیا رونالدو بهترین بازیکن تاریخ ــه؟!. جواب قطعا منفی هستش، هیچکس بهترین بازیکن تاریخ نیست چون تاریخ یه بسته ی زمانی هستش در حالی که فوتبال هنوز ادامه داره و ما اگر به توافق هم برسیم که شخص X بهترین بازیکن تاریخ هستش هیچ تضمینی نیست که 10 سال دیگه بهتر از همین شخصی که انتخابش کردیم ظهور نکنه و تبدیل به بهترین نشه، پس کلا این موضوع منتفی هستش اما اگر بخوایم بگیم از شروع فوتبال تا اول سال 2015 بهترین بازیکن رو انتخاب کنیم بازم رونالدو تو این جمع نیست و نخواهد بود.
__ آیا رونالدو بهترین بازیکن تاریخ رئال مادرید ــه؟!. جواب اینم که قطعا منفی هستش، ما از رونالدو بزرگ تر هاش رو قبلا داشتیم تو این تیم.
اما با وجود تمام این ها نمیشه اینو انکار کرد که رونالدو یکی از بهترین و بزرگترین ورزشکار هایی بوده که دنیا به خودش دیده اما خب نسبت به همین بزرگی ای که داره یه سری کمی و کاستی های بیش از حدی هم با خودش داره که طبعا آدمی در این سطح به نظرم طبیعی نیست این همه Flaw داشته باشه. حالا با حد ــه بزرگی رونالدو هم یکم مشکل دارم که خب حالا وارد اون مبحث نمیشم و سعی میکنم همرنگ جماعت بشم تو این مورد
![Wink ;) ;)]()
.
چیزی که مشخص ــه اینه که بعد از رفتن مورینیو رونالدو همچنان داره یه شیب نزولی رو طی میکنه. هر روز که میگذره رونالدو داره تبدیل میشه به همون بچه ی ننر ــی که فقط بلد بود جلو تیم های کوچیک آتیش بازی راه بندازه. خودم رو خسته نمیکنم و شما رو ارجاع میدم به آماری که جلو بارسا با مورینیو و بدون مورینیو داشته. الان حضور ذهن ندارم اما رونالدو با مورینیو خیلی با بارسا گل زد اما با آنجلوتی 3 بار جلو بارسا قرار گرفت و فقط تونست 2 تا گل بزنه که هر 2تاشم پنالتی بوده، تو هیچکدوم از این بازی ها هم نتونست نقش لیدر تیم رو بازی کنه که هیچ، از افتضاح ترین بازیکنای تیم بود و حتی خیلی موقع ها شد که از گلزنی رئال با اشتباه های خودش جلوگیری کرد. حالا به این کاری ندارم که بارسایی که مورینیو باهاش سر و کار داشت به شدت قدرتمند تر از بارسایی بودش که الان ما باهاش رقابت میکنیم.
خواهشا آمار گلزنی رونالدو رو هم بذارید کنار که به نظر من این آمار یکی از فیک ترین آمار موجود تو فوتبال هستش و اصلا سند و مدرک خوبی برای مراجعه نیست، البته اگر این آمار رو موشکافانه بررسی کنیم به خیلی چیز ها میرسیم. آمار گلزنی رونالدو فوق العادست اما فقط از بیرون، وقتی میری به داخل این آمار رو بررسیش میکنیم هر چه بیشتر به افتضاح بودنش پی میبریم. مورد اول اینکه رونالدو اکثر گل هایی که برای ما زده معمولا گل های دوم، سوم و بالای اون بوده در حالی که چیزی که مهم ــه گل ــه اول هستش(من منبعش رو ندارم، خیلی خوشحال میشم یکی از دوستان زحمت این رو بکشه و بره این مورد رو بررسی دقیق انجام بده). مورد دوم اینه که گلزنی های رونالدو اصلا اون Momentum رو نداشته و پیوسته نبوده. وقتی آمار گلزنی یک فصل رونالدو رو بدون هیچ بررسی ای که نگاه میکنی به عنوان یک طرفدار فوتبال لذت میبری اما وقتی باز میکنی این آمار رو میخوره تو ذوق ــت چون از وقتی که رونالدو اومده مادرید استاتس گلزنیش همیشه اینجوری بوده که مثلا میاد تو 3 بازی 7 الی 9 گل میزنه و برای 3 بازی هیچ خبری از گلزنیش نیست باز تو 3 بازی میاد 6-7 تا گل میزنه و باز تو 3-4 بازی آینده ی تیم خبری از وجود رونالدو نیست. ملموس ترین مثال تو همین مورد هم همین امسال هستش که رونالدو اول فصل تا میتونست گل زد اما با شروع جام باشگاه های جهان به اینور رونالدو کلا تو تعداد زیادی بازی ای 2-3 گل بیشتر نزده اما از اونجایی که آمار ابتدای فصلش خوب هست هرکسی که ندونه فکر میکنه رونالدو امسال واقعا ترکونده در حالی که اینطور نیست هیچ، این ستاره ی پرتغالی یکی از بدترین فصل های کریر ــش رو در حال گذروندن هستش، اگر نگیم بدترین. قبل از اینکه بیاد رئال رو هم که ولش کن، اصلا گلزن نبود.
مورد سوم در مورد پرفورمنس رونالدو تو مادرید اینه که این بازیکن هیچوقت اونطور که باید و شاید نتونسته نقش یه Savior رو برای تیم بازی کنه. شما برید نگاه کنید تو 90 درصد مواقع که تیم نیاز شدید به رونالدو داشته، رونالدو به کمک تیم نیومده که هیچ اتفاقا یکی از فلاپ های بزرگ اون بازی هم بوده. بوده یه سری موارد که تیم رو نجات داده مثل فینال کوپا 2010 و ال کلاسیکوی برگشت 2012 اما خب اینم باید در نظر گرفت که تو اون بازی ها خود تیم هم یکی از شب های خوبش رو گذرونده و حقش پیروزی بوده. منظور من این هست که مورد هایی که تیم بد بازی کرده ولی رونالدو نقش فرشته نجات تیم رو بازی کرده باشه حتی به تعداد انگشت های یک دست هم نمیرسه. اما در طرف مقابل خیلی شده که بارسا به شدت بد بازی کرده اما مسی اومده و نجاتشون داده، یا هازارد برای چلسی و رویس برای دورتموند یه همچین نقشی رو دارن
حداقل خواسته ی من ــه هوادار از بازیکنی که به عنوان یکی از بهترین های تاریخ شناخته میشه اینه که تو شبی که تیمم داره بد بازی میکنه به جای اینکه خودش رو گم کنه بیاد نقش لیدر تیم رو بازی کنه و اگر باعث پیروزیمون هم نشد حداقل تنها خوب تیممون باشه تا دلم به همین مورد کوچیک خوش باشه.
به قول زلاتان ایبراهیموویچ رونالدو یه Product Of Training هستش یعنی اینکه روزی که قراره فوتبال رونالدو تموم بشه دست خودش نیست و کاملا به حد توانایی بدنش بستگی داره. روزی که رونالدو داره به شدت تمرین میکنه اما بدنش جواب نمیده روزی هستش که من خیلی نزدیک میبینمش، الان هم افکت های همین مورد رو داریم مشاهده میکنم. رونالدو رو من به عنوان بازیکنی میشناسم که هوش فوتبالیش پایین هستش. این یعنی اینکه رونالدو یا با تکیه به بدنش گلزنی میکنه یا اینکه فوتبالش تمومه. رونالدو نمیتونه یه شب بد داشته باشه اما در یک لحظه با یه پاس عمق خوب، یک دریبل هوشمندانه یه چیزایی شبیه به این بازی رو در بیاره، چیزایی که ما خیلی دیدیم از امثال زیدان، دل پیرو، توتی، فیگو و ... . رایان گیگز یک مثال خوب هستش برای حرفایی که من دارم میزنم. گیگز به عنوان یکی از وینگر های خوبی که فوتبال به خودش دیده زیر نظر فرگوسن رشد کرد و کمال رسید اما این آدم در کنار استعداد و قوای بدنی ای که داشت، ذهن قدرتمند و هوش بالایی هم داشت. اون روزی که گیگز فهمید دیگه بدنش یاریش نمیده سعی کرد که بیشتر از هوشش بهره ببره و دلیل اینکه تا مرز 40 سالگی هم تونست بازی کنه همین بود. گیگز میدونست کی بدوئه، کی استراحت کنه، کی پاس بده و کی شوت بزنه. چند سال پیش تو سی ال که یادم نیست جلوی کدوم تیم بود یه پاس بلند برای گیگز فرستادن و گیگز خیلی راحت با یه دریبل پاسارلایی زیبا دفاع راست حریف رو جا گذاشت یه پاس گل رو برای هم تیمیش فراهم کرد، حالا دقیقا کاری که رونالدو قراره تو این شرایط انجام بده رو من میدونم. توپ رو به سختی استپ میکنه، برای اینکه بازیکن حریف رو بتونه دریبل بزنه نیم ساعت از روی توپ میپره اینور اونور و آخرشم یا مارسلو با دادش میرسه یا اینکه توپ میرسه به حریف و این وسط هم رونالدو در حالی که به داور داره غر میزنه داره برمیگرده سمت زمین خودمون. من ــه هوادار به شخصه از این حرکات رونالدو دیگه خسته شدم.
اما رونالدو همونقدر که هوش فوتبالی نداره اما برای ساختن موقعیت برای خودش به اندازه ی کافی پیشرفته هستش. رونالدو یه استایل آو پلی ــه جالبی داره اونم اینه که بازیسازی رو برای خودش انجام میده نه برای هم تیمی هاش. شما ببینید موقع حمله های رئال مادرید رونالدو توپ رو همیشه به بازیکنی که میده که توانایی ساختن موقعیت برای رونالدو رو داره نه بازیکنی که تو موقعیت بهتری هستش. رونالدو مسیر بازی رو همواره به سمتی میبره که خودش هم وقت این رو داشته باشه تا برسه به محوطه ی حریف. خب این به خودی ــیه خود چیز بدی نیست چون اگر رونالدو گل بزنه رئال گل زده اما امان از اون روزی که این تاکتیک فردی رونالدو جواب نده و خودش به شدت اصرار داشته باشه به این موضوع. نمونه ی بارزش همین بازی دو شب پیش جلوی دپورتیوو. خیلی دوست داشتم تمام فول مچ های رئال رو توی 5 گذشته در اختیارم بود و یکی یکی این حرکات رونالدو رو کات میکردم و اینجا میذاشتم تا هم دوستان ببینن هم من بتونم منظورم رو به خوبی برسونم اما خوشبختانه دوستان همه رئالی دو آتیشه هستن و قطعا میدونن منظور من کدوم حرکات رونالدو هستش.
مورد آخر هم اینه که رونالدو دیگه یه بازیکن 30 ساله هستش و جزو دسته ی بازیکنای بالغ حساب میشه و باید برای بقیه ی بازیکنای تیم الگو باشه و آرومشون کنه و رهبریشون رو به عهده بگیره اما گویا رونالدو اصلا همچین ماتریالی نیست. همیشه تو دعوا ها اولین نفر هستش، تو حاشیه سازی ها اولین نفر هستش، حرکات بچه گانه، غر زدن های الکی و ... . این چیزا دیگه باید به پایانشون برسن. تو بازی های حساس که کار تیم گره میخوره رونالدو به جای اینکه نقش یک لیدر رو داشته باشه اولین نفری هستش که دعوا راه میندازه و از کوره در میره، تو اخراج شدن هم که دستی بر آتش داره. نمونش جلوی کوردوبا که تا آخر بازی 10 دقیقه مونده و تیم نیاز شدید به گلزنی داره اما این آقا داره بازیکن حریف رو میزنه و آخرشم اخراج میشه. نمونه های این مورد هم کم نیستن. اخراج فینال کوپا جلو اتلتیکو، اخراج مساوی 1-1 تو سن مامس با بیلبائو، اخراج مساوی 1-1 تو ال مادریگال جلو ویارئال تو سال 2012 و خیلی مورد های دیگه.