آنچه تا به اینجای کار از جام نوزدهم دستگیرمان شده است چیزی نیست که بشود از
آن به عنوان خاطره ای فراموش نشدنی نام برد.
البته این را هم باید گفت که هنوز به قول معروف تنور رقابت ها داغ نشده است و درست و حسابی در جریان بازی ها قرار نگرفته ایم اما یک حسی انگار وجود دارد که اجازه نمی دهد تمام و کمال از این رویداد خاطره انگیز و مهیج لذت ببریم.
یکی از این عوامل عدم حضور تیم ایران در این رقابت ها است که تا حد بسیار زیادی شور و حال را از علاقه مندان ایرانی گرفته است و حسرت را به جایش در دلهایشان قرار داده است.
البته چه بسا اگر ایران هم در جام جهانی حضور می یافت، چه ها که نمی شد و چه بی مدیریتی هایی که پشت عنوان جام جهانی پنهان نمی شد و چه کسانی اعم از مسئولان بزرگ و کوچک این کشور که به این دستاورد نمی نازیدند و ...
مطلب قابل بررسی این است که تلویزیون هم علی رغم خرید حق پخش تلویزیونی مسابقات آنچنان جذابیتی برای بینندگان خود نمی آفریند و به سبب آنکه نگاه بی نهایت تجاری به این قضیه حاکم است، عاری از هرگونه شوق و هیجان است.
اینکه تلویزیون قبل از شروع هر مسابقه یک خروار تبلیغات بی کیفیت و بی مزه را به خورد تماشاگر می دهد زیاد دلچسب نیست .
البته این را خوب می دانیم که لزوم پخش این مسابقات تامین بودجه ی لازم جهت فراهم آوردن مقدمات آن است و این امر هم با تبلیغات میسر می شود ولی بحث از این هم منزجر کننده تر و اعصاب خردکن تر است.
دکور بسیار ضعیف برنامه چنان در نگاه اول توی ذوق می زند که هیچ رغبتی برای دنبال کردن این برنامه باقی نمی گذارد.
از طرفی دیگر رضا جاودانی مجری برنامه هم دیگر دستش برای مخاطبان رو شده است و حنایش دیگر رنگی ندارد.
او در مسابقات لیگ قهرمانان اروپا و در قالب برنامه گزارش ورزشی به شدت سوهان روح بود و علناً از تیم مورد علاقه خود حمایت می کرد بدون اینکه به این نکته واقف باشد که برنامه را برای هواداران هر دو تیم اجرا می کند.
جاودانی در این جا هم انگار هیچ تغییری در روند اجرای خود نداده است و به جای بهتر شدن بدتر شده است.
گزارشگران قدیمی هم به نظر می آید کاملاً به سلیقه ی خود بازی ها را برای گزارش انتخاب می کنند و مبرهن است که از روابط خود در این امر حسابی سود می برند.
برنامه ی ویژه جام جهانی 2010 با عنوان یک جهان یک جام نه تنها پیشرفتی نسبت به برنامه های دیگری از این دست نداشته است بلکه بیننده هیچ اثری از یک برنامه ویژه مشاهده نمی کند.
حضور دو مجری کمکی جوان در برنامه بیش از اینکه برای بیننده تازگی داشته باشد بیشتر موجبات خرد شدن اعصاب بیننده را فراهم می آورد.
تپق های بیش از حد و اجرای خام و بی کلاسی که آنها به نمایش می گذارند این سوال را در ذهن به وجود می آورد که آیا کسی بهتر از این افراد نبود که بیاید و به عنوان چهره ای جدید برنامه را اجرا کند.
اجرای این اشخاص وقتی غیر قابل تحمل تر می شود که ببینیم آنها مثال بابا برقی دلسوزانه و پدرانه از صرفه جویی برق سخن می گویند که انسان گمان نمی برد که دارد یک برنامه ورزشی تماشا می کند.
تهیه کنندگان برنامه پا را از این هم فراتر گذاشته اند و علاوه بر تبلیغات میان برنامه انواع و اقسام برندها را در خلال برنامه و بی پروا و عریان تبلیغ می کنند.
یا بدتر اینکه در حین صحبت های کارشناسان برنامه قطع می شود و مردم علاقه مندی که به جهت تماشای ورزش فوتبال نشسته اند مجبور می شوند که کلیپ های وطن پرستانه با تصاویری حماسی و غرور انگیز را به نظاره بنشینند.
حال سوال اینجاست که آیا برنامه سازان سیما به ذائقه تماشاگرشان ذره ای احترام می گذارند یا اینکه فقط به بهانه اینکه داریم مسابقات را پخش می کنیم هر بلایی بر سر مغز بیننده می آورند و به شعورش توهین می کنند؟
