یه عکس آنالوگ با همون لنز ۲۱ میلیمتر.
این ساختمون جدید شهرداریه.
این ساختمون جدید شهرداریه.
-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
آخرین عکسی که گرفتم - نسخه تصاویر دوربین (قوانین در پست اول)
- شروع کننده موضوع nendoke
- تاریخ شروع
یه عکس آنالوگ با همون لنز ۲۱ میلیمتر
omidss3
Registered User
- تاریخ عضویت
- 24 مارس 2014
- نوشته‌ها
- 1,111
- لایک‌ها
- 1,449
من تاپیک شما رو خیلی دوست دارم
و این عکسی که نقل قول کردم رو انقدر ازش لذت بردم که چندین بار نگاهش کردم
واقعا مناظر عالی ای داره هلند
ایران خودمون هم خیلی میتونه بهتر باشه ولی متاسفانه نه برای ما فرهنگ سازی شده و نه دولت و حکومت اهمیت میده
یه عکس دیجیتال قدیمی.
این عکس رو حدود ۶ سال پیش انداختم زیر یه پل. ماه رو برکت گرفتم تا بتونم خوب درش بیارم. این عکس رو لب آب انداختم و هر کاری میکردم زن زاویه ای که دوست داشتم نمی تونستم دوربین رو بزارمش روی سه پایه. آخر سر یه اجر پیدا کردم بجای سه پایه گذاشتم زیر دوربین و دوربین رو گذاشتم روی سلف تایمر. میترسیدم هم که دوربین بیوفته تو آب واسه همون دولا شده بودم بند دوربین رو انداخته بودم به گردنم که اگه دوربین از روی آجر افتاد تو آب نیوفته. یه ماشین پلیس از دور منو دیده بود فکر کرده بود
می خوام بپرم تو آب خودکشی کنم بدو بدو اومد وقتی دوربین رو دید بلند بلند به خودش فحش میداد. بهش گفتم: چیه؟ گفت: زهره ترک شدم فکر کردم میخواهی بپری تو آب.
خندیدم گفتم: هنوز کار به اونجا نرسیده. شاید یکی دو سال دیگه به اون نقطه برسم. بلند بلند میخندید. گفت مواظب خودت باش اون طوری که قوز کردی روی دوربین لب آب خطرناکه امکان داره یه لحظه تعادل تو از دست بدی. گفتم مرسی حتما بیشتر مواظب خواهم بود. گذاشت رفت. اینجا خیلی ها خودکشی میکنند. تو ایستگاه های قطار یا لب رودخونه ها و کانال های آب شهری یا روی پل ها اتفاق میوفته که گاها کسانی خود کشی میکنند. مخصوصا این بیخانمان ها یا متعاد ها یا بچه های بین ۱۳ تا ۱۸ سال. واسه همون پلیس حواس اش هست.
اون ساختمون دست چپی که نصف بالایی اش زرده و نصف پایینی اش آبی ساختمون اداره کاره تو شهر مون. اون ساختمون بعدی هم که تو آخر عکس پشت درخت ها پنهان شده و فقط قسمت کوجیکی اش از پشت درخت ها دیده میشه ساختمون شهرداری فعلی شهر مونه. نکته جالب این عکس اینه که اون روزی که این عکس رو انداختم فکر نمی کردم که انقدر قشنگ آب از آب در بیاد, ولی وقتی تو خونه دیدم اصلا کف کردم. تو زمین عکاسی مخصوصا روی برکت ماه خیلی زحمت کشیدم. عکس حدود ساعت ۸ شب گرفته شده آفتاب غروب کرده بود ولی هنوز نور خورشید بصورت افقی تو آسمون بود. واسه همون اون ساختمون دست چپی نصفش بالایی اش زرده و نصف پایینی تاریک. چمچنین واسه همون آسمون آبی قشنگی داره. جالب تر اینکه هنوز خورشید نرفته بود ولی ماه در اومده بود. خیلی جالب بود. عکس با لنز ۸ میلیمتر گرفته شده. سیگما ۸-۱۶ میلیمتر. بخاطر زاویه خیلی پهن لنز ماه کوجیکتر ثبت شده بود که خودم بخاطر اینکه قشنگتر به نظر بیاد کمی بزرگش کردم.امیدوارم تناسب رو به هم نزده باشم. همچنین فکر میکنم برکت ماه رو با وایت بالانس اشتباه گرفتم که زرد در اومده, از این رنگ گرم زرد اصلا خوشم نیومد. بعد از اون روز چندین بار سعی کردم دوباره به همون محل برم و همین عکس رو دوباره بگیرم که هر کاری کردم دیگه هیچ وقت عکس این فضا رو نداشت.
روی این عکس خیلی کار کردم فکر کنم حدود یک ساعتی تو زمین عکاسی مشغول بودم با این عکس. این رو میگم به دوستانی که احتمالا تازه کارن تو عکاسی. دوستان لطفا زود عکس نندازید برگردید خونه. اگه برای کل پروسه یه عکس ۲۰ دقیقه وقت دارید ۱۷ دقیقه رو فکر کنید و زوایای مختلف رو چک کنید و همچنین فکر کنید که دوست دارید خروجی دوربین تون چطور باشه؟ این خیلی مهمتر از خود عکس گرفتنه. و فقط ۳ دقیقه باقی مونده رو به خود عکس گرفتن اختصاص بدین. یه نکته دیگه بچه ها. داینامیک رنج محشر میخواهید دم غروب یا دم طلوع خور شید برید عکاسی با سه پایه. البته اگه بخوام روراست باشم این عکس رو در ۴ تا برکت مختلف با اکسپوژر های مختلف گرفتم تا بتونم ۱۰۰% عکسی داشته باشم که دلم میخواد. حتی برای احتیاط چند تا هم برکت "وایت بالانس" و برکت "دی لایت" گرفتم تا همه چی تقریبا همونی باشه که دلم میخواد. سعی کردم هر قسمت رو جداگانه اکسپوژر شو تعیین کنم و جداگانه ثبت کنم. آسمون, ساختمون ها, آب, ماه. ۴ تا برکت (اکسپوژر) مختلف. به اضافه برکت های اضافی وایت بالانس و دی لایت. اینها رو میگم که شما هم میتونید از این کار ها بکنید میتونید تمرین کنید سرعت عمل تونو بیارید پایین و سعی کنید کیفیت های متفاوت رو تجربه کنید. یکی از دلایلی که من عاشق عکاسی آنالوگ هستم همینه که عکاسی آنالوگ سرعت دست رو میاره پایین و مجبورت میکنه که همه جوانب کار رو بسنجی قبل از اینکه دکمه رو فشار بدی و عکس تو بگیری.
عاشق این عکس هستم واسه اینکه بخاطرش خیلی زحمت کشیدم. کم مونده بود بیوفتم تو آب همچنین اگه اون پلیسه که تو بالا گفتم آدم عوضی بود حق داشت منو جریمه کنه. بخاطر اینکه تو محل خطرناکی داشتم عکاسی میکردم و اینجا این کار جریمه داره. واسه همون این عکس خیلی برام مهمه و خاطره انگیز.
این عکس رو حدود ۶ سال پیش انداختم زیر یه پل. ماه رو برکت گرفتم تا بتونم خوب درش بیارم. این عکس رو لب آب انداختم و هر کاری میکردم زن زاویه ای که دوست داشتم نمی تونستم دوربین رو بزارمش روی سه پایه. آخر سر یه اجر پیدا کردم بجای سه پایه گذاشتم زیر دوربین و دوربین رو گذاشتم روی سلف تایمر. میترسیدم هم که دوربین بیوفته تو آب واسه همون دولا شده بودم بند دوربین رو انداخته بودم به گردنم که اگه دوربین از روی آجر افتاد تو آب نیوفته. یه ماشین پلیس از دور منو دیده بود فکر کرده بود
می خوام بپرم تو آب خودکشی کنم بدو بدو اومد وقتی دوربین رو دید بلند بلند به خودش فحش میداد. بهش گفتم: چیه؟ گفت: زهره ترک شدم فکر کردم میخواهی بپری تو آب.
خندیدم گفتم: هنوز کار به اونجا نرسیده. شاید یکی دو سال دیگه به اون نقطه برسم. بلند بلند میخندید. گفت مواظب خودت باش اون طوری که قوز کردی روی دوربین لب آب خطرناکه امکان داره یه لحظه تعادل تو از دست بدی. گفتم مرسی حتما بیشتر مواظب خواهم بود. گذاشت رفت. اینجا خیلی ها خودکشی میکنند. تو ایستگاه های قطار یا لب رودخونه ها و کانال های آب شهری یا روی پل ها اتفاق میوفته که گاها کسانی خود کشی میکنند. مخصوصا این بیخانمان ها یا متعاد ها یا بچه های بین ۱۳ تا ۱۸ سال. واسه همون پلیس حواس اش هست.
اون ساختمون دست چپی که نصف بالایی اش زرده و نصف پایینی اش آبی ساختمون اداره کاره تو شهر مون. اون ساختمون بعدی هم که تو آخر عکس پشت درخت ها پنهان شده و فقط قسمت کوجیکی اش از پشت درخت ها دیده میشه ساختمون شهرداری فعلی شهر مونه. نکته جالب این عکس اینه که اون روزی که این عکس رو انداختم فکر نمی کردم که انقدر قشنگ آب از آب در بیاد, ولی وقتی تو خونه دیدم اصلا کف کردم. تو زمین عکاسی مخصوصا روی برکت ماه خیلی زحمت کشیدم. عکس حدود ساعت ۸ شب گرفته شده آفتاب غروب کرده بود ولی هنوز نور خورشید بصورت افقی تو آسمون بود. واسه همون اون ساختمون دست چپی نصفش بالایی اش زرده و نصف پایینی تاریک. چمچنین واسه همون آسمون آبی قشنگی داره. جالب تر اینکه هنوز خورشید نرفته بود ولی ماه در اومده بود. خیلی جالب بود. عکس با لنز ۸ میلیمتر گرفته شده. سیگما ۸-۱۶ میلیمتر. بخاطر زاویه خیلی پهن لنز ماه کوجیکتر ثبت شده بود که خودم بخاطر اینکه قشنگتر به نظر بیاد کمی بزرگش کردم.امیدوارم تناسب رو به هم نزده باشم. همچنین فکر میکنم برکت ماه رو با وایت بالانس اشتباه گرفتم که زرد در اومده, از این رنگ گرم زرد اصلا خوشم نیومد. بعد از اون روز چندین بار سعی کردم دوباره به همون محل برم و همین عکس رو دوباره بگیرم که هر کاری کردم دیگه هیچ وقت عکس این فضا رو نداشت.
روی این عکس خیلی کار کردم فکر کنم حدود یک ساعتی تو زمین عکاسی مشغول بودم با این عکس. این رو میگم به دوستانی که احتمالا تازه کارن تو عکاسی. دوستان لطفا زود عکس نندازید برگردید خونه. اگه برای کل پروسه یه عکس ۲۰ دقیقه وقت دارید ۱۷ دقیقه رو فکر کنید و زوایای مختلف رو چک کنید و همچنین فکر کنید که دوست دارید خروجی دوربین تون چطور باشه؟ این خیلی مهمتر از خود عکس گرفتنه. و فقط ۳ دقیقه باقی مونده رو به خود عکس گرفتن اختصاص بدین. یه نکته دیگه بچه ها. داینامیک رنج محشر میخواهید دم غروب یا دم طلوع خور شید برید عکاسی با سه پایه. البته اگه بخوام روراست باشم این عکس رو در ۴ تا برکت مختلف با اکسپوژر های مختلف گرفتم تا بتونم ۱۰۰% عکسی داشته باشم که دلم میخواد. حتی برای احتیاط چند تا هم برکت "وایت بالانس" و برکت "دی لایت" گرفتم تا همه چی تقریبا همونی باشه که دلم میخواد. سعی کردم هر قسمت رو جداگانه اکسپوژر شو تعیین کنم و جداگانه ثبت کنم. آسمون, ساختمون ها, آب, ماه. ۴ تا برکت (اکسپوژر) مختلف. به اضافه برکت های اضافی وایت بالانس و دی لایت. اینها رو میگم که شما هم میتونید از این کار ها بکنید میتونید تمرین کنید سرعت عمل تونو بیارید پایین و سعی کنید کیفیت های متفاوت رو تجربه کنید. یکی از دلایلی که من عاشق عکاسی آنالوگ هستم همینه که عکاسی آنالوگ سرعت دست رو میاره پایین و مجبورت میکنه که همه جوانب کار رو بسنجی قبل از اینکه دکمه رو فشار بدی و عکس تو بگیری.
عاشق این عکس هستم واسه اینکه بخاطرش خیلی زحمت کشیدم. کم مونده بود بیوفتم تو آب همچنین اگه اون پلیسه که تو بالا گفتم آدم عوضی بود حق داشت منو جریمه کنه. بخاطر اینکه تو محل خطرناکی داشتم عکاسی میکردم و اینجا این کار جریمه داره. واسه همون این عکس خیلی برام مهمه و خاطره انگیز.
درود بر شما.
سپاس ناقابل بود. آره متاسفانه به کشور عزیز ما ایران زیاد اهمیت داده نمیشه. گفتن این حرف درد داره متاسفانه. یه ماه پیش داشتم یه ویدئو تو یوتوب نگاه میکردم از باکو بود. جشن نوروز بود. گریه ام گرفت و کلی گریه کردم. خیلی گریه کردم. خیلی.
یه جشن قشنگی گرفته بودن که آدم حسرت شو میخورد. شعر های شاعران ایرانی رو به زبان آذری با غرور میخوندن اشک شوق از چشماشون میریخت. سماور و فرش و کلاه نمد ایرانی رو, این صنایع دستی ایرانی (که متاسفانه اسمش یادم رفته), تسبیح ایرانی, نون ایرانی رو با افتخار گذشته بودن وسط درشون میچرخیدن میخوندن که: این فرهنگ اجدادی ماست. لباس های رسمی شون همه منجوق دوزی های سنتی ایرانی بود. انقدر گریه کردم که از خستگی خوابم میومد. درد داشت دیدنش. جایی که جشن گرفته بودن یه آثار باستانی شون بود که یه تیکه دیوار نیمه خراب بود که دورشو شیشه کشیده بودن که کسی دست بهش نزنه. روی دیوار به زبان ایرانی (قدیم) نوشته بود. همه کار هایی که تو اون جشن انجام میشد ایرانی خالص بود که متاسفانه امروزه هیچ کدوم از ما براشون ارزشی قائل نیستیم. اون روز خیلی گریه کردم. خیلی.
فقط اون نیست. کشور هایی مثل ازبکستان هم همینطور افتخارات شون شاعران و دانشمندان ایرانیه. اگه درست فهمیده باشم ابو ریحان بیرونی رو ازبکستان به اسم خودش ثبت کرده. نظامی گنجوی شاعر معروف رو هم آزربایجان فکر کنم به اسم خودش ثبت کرده.
Last edited:
یه عکس آنالوگ رنگی
یه حلقه فیلم ایزو ۲۰۰ تو نور کم محشر کرد با رنگ هاش. این حلقه فیلم دیگه تولید نمیشه متاسفانه
یه حلقه فیلم ایزو ۲۰۰ تو نور کم محشر کرد با رنگ هاش. این حلقه فیلم دیگه تولید نمیشه متاسفانه
یه عکس آنالوگ سیاه سفید
عکس با یه قدیمی مانوئل لنز ۱۳۵ میلیمتر گرفته شده. اسم دوربین اناوگ این بود:
Nikon FE
عکس قدیمیه مال روز های اول شروع عکاسی آنالوگه حدود ۳ سال پیش. داشتم تمرین میکردم فاکوس مانوئل با سوژه های در حال حرکت. تو مرکز شهر روتردام نشسته بودم این پرنده ها رو دیدم, بهشون کمی نون دادم نزدیک اومدن شروع کردم با یه فاکوس دستی تمرین کنم. پرند ه ها سر غذا دعوا شون شده بود.
عکس با یه قدیمی مانوئل لنز ۱۳۵ میلیمتر گرفته شده. اسم دوربین اناوگ این بود:
Nikon FE
عکس قدیمیه مال روز های اول شروع عکاسی آنالوگه حدود ۳ سال پیش. داشتم تمرین میکردم فاکوس مانوئل با سوژه های در حال حرکت. تو مرکز شهر روتردام نشسته بودم این پرنده ها رو دیدم, بهشون کمی نون دادم نزدیک اومدن شروع کردم با یه فاکوس دستی تمرین کنم. پرند ه ها سر غذا دعوا شون شده بود.
یه عکس دیجیتال قدیمی تو پارک گرفتم یه شب بارونی. عکس حدود ۷ سال پیش گرفته شده ساعت ۱۱ شب. رفته بودم یه شهر دیگه با قطار برگشتم که خونه از قطار که پیاده شدم بایستی از طریق پارک میرفتم خونه و تصادفی این صحنه رو دیدم. خوشبختانه دوربین هم پیشم بود.
یه عکس آنالوگ حدود ۲ سال پیش گرفتم. محل عکس دهکده "کیندر دیک" هلنده. اسم لاتین اش اینه:
kinderdijk village
تو گوگل که بزنید همه اطلاعات مربوطه رو میده.
عکس بد اسکن شده, عکس رو روی یه پل چوبی قدیمی انداختم که هی مردم میومدن رد میشدن میلرزید. نزدیک ۱۵ دقیقه بایستی صبر میکردم تا بتونم پل رو ساکن داشته باشم این عکس رو بندازم. یه روستای توریستیه از همه دنیا میان اونجا برای بازدید. همچنین اون نوشته "نامحسوس" روی اسم (کپی رایت) بد انداختم روش دیده میشه. عکس رو باید دوباره اسکن کنم که حس اش نیست تو چند هزار تو نگاتیو بگردم دنبال اش. واسه همین همینطوری گذاشتم. ببخشید دیگه همینطوری گذاشتم چون خودم این عکس رو خیلی دوست دارم. این حلقه فیلم ""آگفا فیستا ۲۰۰" دیگه تولید نمیشه. من آنالوگ رو در با این حلقه فیلم شروع به یادگیری کردم. فیلمش آنچنان شارپ شارپ نبود. همچنین گاهی جفتک مینداخت و تن بنفش رو تو عکس پخش میکرد که اعصاب م رو خورد میکرد. ولی با این همه خیلی دوستش داشتم و کار کردن باهاش راحت بود. فضای زیبایی هم به عکس میداد. نمونش ش همین عکس. بچه ها تو آنالوگ یه "بدی" یا "خوبی" هر چی که اسمش رو بزاریم داریم و اون اینه که مثل دیجیتال نیست که تو فتوشاپ بیوفتی روش روش کنی تبدیل اش کنی به اونی که میخواهی, تو آنالوگ از این لاکچری ها خبری نیست, واسه همین هم من هر وقت به عکس های آنالوگم نگاه میکنم روحم پرواز میکنه و دوست دارم از خوشحالی مثل بچه ها بپرم هوا, دلیلش هم همینه که گفتم. یعنی وقتی تو اتوق تاریک که نگاتیو ها رو ظاهر میکنی همچنین عکس هایی رو میبینی یعنی دوست داری اون دوربین کهنه آنالوگ رو بغلش کنی بخش کنی. یه حس خاصیه تو کلمات نمیگنجه. موقع ظاهر کردن نگاتیو ها تو اتاق تاریک یه دنیای خاصیه که با هیچ چی عوض اش نمیشه کرد. یه لذت خاصیه. تمام لذت اش هم به همینه که بایستی با دارو های شیمیایی کار کنی تا بتونی نگاتیو هاتو ظاهر کنی. تو زمین عکاسی هم با این چرخ دنده های بزرگ سر و کار داری واسه تغییر تنظیمات عکس که این چرخ دنده ها رو میچرخونه زیر دستت حس میکن میچرخند و یه صدای لذت بخشی از خودشون تولید میکنن. همچنین با این دوربین های تمام فلزی مکانیکی لامصب این بوی آهن آدم رو مست میکنه. بدنه فلزی دوربین رو زیر انگشتات حس میکنی.
kinderdijk village
تو گوگل که بزنید همه اطلاعات مربوطه رو میده.
عکس بد اسکن شده, عکس رو روی یه پل چوبی قدیمی انداختم که هی مردم میومدن رد میشدن میلرزید. نزدیک ۱۵ دقیقه بایستی صبر میکردم تا بتونم پل رو ساکن داشته باشم این عکس رو بندازم. یه روستای توریستیه از همه دنیا میان اونجا برای بازدید. همچنین اون نوشته "نامحسوس" روی اسم (کپی رایت) بد انداختم روش دیده میشه. عکس رو باید دوباره اسکن کنم که حس اش نیست تو چند هزار تو نگاتیو بگردم دنبال اش. واسه همین همینطوری گذاشتم. ببخشید دیگه همینطوری گذاشتم چون خودم این عکس رو خیلی دوست دارم. این حلقه فیلم ""آگفا فیستا ۲۰۰" دیگه تولید نمیشه. من آنالوگ رو در با این حلقه فیلم شروع به یادگیری کردم. فیلمش آنچنان شارپ شارپ نبود. همچنین گاهی جفتک مینداخت و تن بنفش رو تو عکس پخش میکرد که اعصاب م رو خورد میکرد. ولی با این همه خیلی دوستش داشتم و کار کردن باهاش راحت بود. فضای زیبایی هم به عکس میداد. نمونش ش همین عکس. بچه ها تو آنالوگ یه "بدی" یا "خوبی" هر چی که اسمش رو بزاریم داریم و اون اینه که مثل دیجیتال نیست که تو فتوشاپ بیوفتی روش روش کنی تبدیل اش کنی به اونی که میخواهی, تو آنالوگ از این لاکچری ها خبری نیست, واسه همین هم من هر وقت به عکس های آنالوگم نگاه میکنم روحم پرواز میکنه و دوست دارم از خوشحالی مثل بچه ها بپرم هوا, دلیلش هم همینه که گفتم. یعنی وقتی تو اتوق تاریک که نگاتیو ها رو ظاهر میکنی همچنین عکس هایی رو میبینی یعنی دوست داری اون دوربین کهنه آنالوگ رو بغلش کنی بخش کنی. یه حس خاصیه تو کلمات نمیگنجه. موقع ظاهر کردن نگاتیو ها تو اتاق تاریک یه دنیای خاصیه که با هیچ چی عوض اش نمیشه کرد. یه لذت خاصیه. تمام لذت اش هم به همینه که بایستی با دارو های شیمیایی کار کنی تا بتونی نگاتیو هاتو ظاهر کنی. تو زمین عکاسی هم با این چرخ دنده های بزرگ سر و کار داری واسه تغییر تنظیمات عکس که این چرخ دنده ها رو میچرخونه زیر دستت حس میکن میچرخند و یه صدای لذت بخشی از خودشون تولید میکنن. همچنین با این دوربین های تمام فلزی مکانیکی لامصب این بوی آهن آدم رو مست میکنه. بدنه فلزی دوربین رو زیر انگشتات حس میکنی.
این فیلم رو الان خریدم. ۳۰ متر و نیمه و بصورت توپی متری میفروشن. از این قرقره حلقه فیلم نگاتیو دارم که خودم این فیلم رو باز میکنم و روی اون قرقره ها میپیچم و باهاش عکس میگیرم. این نوع نگاتیو فیلم راحت نیست واسه اینکه باید تو اتاق تاریک خودم بپیچمش دور قرقره که امکان هر گونه تصادفی هست که نور بهش بخوره و فیلم کلا خراب بشه, ولی خوب ارزونتره. من اگه بتونم خوب با این حلقه فیلم کار کنم بایستی بتونم ۸۵۰ تا عکس باهاش بندازم. خیلی خیلی به صرفه تره تا اینکه فیلم رو آماده بخری. البته این فیلم که تو عکس دیده میشه بصورت استاندارد حدودا ۷۵۰ تا عکس میده, ولی نقشه دارم یه کلکی بزنم به آخر هر حلقه فیلم یه تیکه اضافی (نگاتیو ظاهر شده) با چسب بچسبونم تا تعداد فریم های ضایعه رو به صفر برسونم, که با این ترفند میتونم حدودا ۱۰۰ تا فریم اضافی داشته باشم. آنالوگ اینش خوبه میتونی کلک بزنی و عکس بیشتری بگیری. تمام لذت عکاسی آنالوگ هم به همینه. با همین قیمت حلقه فیلم تکی رو آماده بخری (حدودا ۱۰ تا حلقه میشه خرید) همشون با هم ۳۶۰ تا عکس بهت میدن. یعنی با پولی که من به این فیلم ۳۰ متری دادم اگه بخوام حلقه فیلم آماده بخرم فقط ۳۶۰ تا فریم بهم میده. ولی با این که تو عکس میبینید خریدم ۸۵۰ تا عکس میشه, یعنی بیشتر از دو برابر که البته سختی هایی داره برای آماده کردنش که اگه اونو به جون بخری خوب پاداشت اینه که فریم بیشتری داری. میشه مقایسه اش کرد با کسانی که سیگار رو آماده (پاکتی) تو بسته های ۲۰ تایی میخرن در مقایسه با کسانی که تنباکو و کاغذ سیگار رو هر کدومه جداگانه میخرن خودشون سیگار رو میپیچن. دقیقا هم همین جریانه تو این فیلم های نگاتیو امروزی. نمیدونم تو ایران از تنباکو های پیچیدنی دارید یا نه؟ همچنین باید مواظب باشم تو اتاق تاریک که مپیچمش به دور قرقره خرابش نکنم واسه اینکه اولین باره دارم اینطوری فیلم میخرم. تجربه پیچیدن نگاتیو به دور قرقره رو ندارم. امیوارم همه چی درست پیش بره.
سی متر و نیم اندازه کل نگاتیو فیلم. ۳۵ ام ام نوع نگاتیوه. فرمت فریمه به میلیمتر, همون فرمت "فول فریم" تو دیجیتال. این فرمت رو لایکا درست کرد که بعد ها شد فرمت استاندارد که تا به امروز سنسور های فول فریم دیجیتال همه با این فرمت ساخته میشن. در کل نزدیک ۲۰ نوع فرمت مختلف داریم (البته شخصا فکر میکنم ۲۵ باشه که من اطلاعات ام به اونها قد نمیدهه, واسه همون گفتم ۲۰ نوع) که امروزه حدودا ۱۲ تاشون هنوز کماکان استفاده میشه. . ۳ تاشون میوفتن تو زیر مجموعه دوربین های آنالوگ لارج فرمت, ۵ تاشون میرن تو زیر مجموعه "مدیوم فرمت" که فیلم ۱۲۰ میلیمتری معروف ترین تو این مجموعه. و حدود بین ۵ تاشون تو دیجیتال. این آخری دیجیتال رو (بجای ۴ تا) ۵ تا زدم که جمع کل شون رو به هم میزنه. دلیلش اینه که فرمت مدیوم فرمت دیجیتال هم داریم که بایستی دو بار ذکر میکردم.
اگه دقت کرده باشید تو اسامی بعضی از این دوربین های آنالوگ فرمت هم ذکر شده. مثل مامیا آر بی ۶۷. این شماره ۶۷ فرمت نگاتیوه که میشه ۶سانتیمتر در ۷ سانتیمتر. تو اسامی بعضی از این دوربین های آنالوگ این شماره ها معنی خاص خودشونو دارن مثل ۶۶ یا ۶۴۵. ۶۶ فرمت ۶ در ۶ است و ۶۴۵ فرمت ۶ در چهار و نیم است. گاهی هم این فرمت تو کتابچه طرز مصرف اون دوربین خاص ذکر شده. یا در نام حلقه فیلمی که به این دوربین میخوره. حتی تو عکاسی آنالوگ دوربین هایی هم داریم که در عان واحد ۲ تا یا ۳ تا فرمت داره. یعنی یه تیکه فلزه که پشت دوربین جا میزاری و فرمت نگاتیو دوربین رو تغییر میده.
چیزی که خیلی ها نمیدونند ما حتی تو عکاسی آنالوگ دوربینی داشته ایم که عکاس میتونسته با یه مداد در روی نگاتیو اطلاعتی رو هم ثبت کنه, مثل اسم عکس یا تنظیمات عکس مربوطه. این دوربین ها در در پشتی شون یه قسمت کوجولو خاص داشتن که عکاس با قلمی که به همراه دوربین دریافت میکرده میتونسته در این قسمت بنویسه و نگاتیو دقیقا در زیر این قسمت قرار داشته, و این نوشته در روی نگاتیو ثبت میشده و تو عکس دیده میشده. درست مثل اون کاغذ های سیاه رنگی بود (گاهی هم آبی رنگ بودن اگه خوب یادم مونده باشه) که قدیم ها بعضی مغازه دار ها در بین فاکتور میزاشتن و صاحب مغازه که در روی فاکتور بالایی مینوشت بصورت خودکار در دو تا لایه پایینی هم ثبت میشد, که صاحب مغازه بالایی رو واسه خودش نگه میداشت و احتمالا پایینی رو به مشتری میداد. یه نوع دستگاه فتوکپی دستی بود در واقع. نمیدونم کسی هنوز یادشه اون فاکتور ها؟ این دوربین های آنالوگ هنوز هم هستند که متاسفانه حلقه فیلم هاشون دیگه تولید نمیشه. واسه همون تو سایت های خرید و فروش زیاد به چشم نمیخورن و فقط فرمت ۳۵ میلیمتر و ۱۲۰ میلیمتر دیده میشه .
سی متر و نیم اندازه کل نگاتیو فیلم. ۳۵ ام ام نوع نگاتیوه. فرمت فریمه به میلیمتر, همون فرمت "فول فریم" تو دیجیتال. این فرمت رو لایکا درست کرد که بعد ها شد فرمت استاندارد که تا به امروز سنسور های فول فریم دیجیتال همه با این فرمت ساخته میشن. در کل نزدیک ۲۰ نوع فرمت مختلف داریم (البته شخصا فکر میکنم ۲۵ باشه که من اطلاعات ام به اونها قد نمیدهه, واسه همون گفتم ۲۰ نوع) که امروزه حدودا ۱۲ تاشون هنوز کماکان استفاده میشه. . ۳ تاشون میوفتن تو زیر مجموعه دوربین های آنالوگ لارج فرمت, ۵ تاشون میرن تو زیر مجموعه "مدیوم فرمت" که فیلم ۱۲۰ میلیمتری معروف ترین تو این مجموعه. و حدود بین ۵ تاشون تو دیجیتال. این آخری دیجیتال رو (بجای ۴ تا) ۵ تا زدم که جمع کل شون رو به هم میزنه. دلیلش اینه که فرمت مدیوم فرمت دیجیتال هم داریم که بایستی دو بار ذکر میکردم.
اگه دقت کرده باشید تو اسامی بعضی از این دوربین های آنالوگ فرمت هم ذکر شده. مثل مامیا آر بی ۶۷. این شماره ۶۷ فرمت نگاتیوه که میشه ۶سانتیمتر در ۷ سانتیمتر. تو اسامی بعضی از این دوربین های آنالوگ این شماره ها معنی خاص خودشونو دارن مثل ۶۶ یا ۶۴۵. ۶۶ فرمت ۶ در ۶ است و ۶۴۵ فرمت ۶ در چهار و نیم است. گاهی هم این فرمت تو کتابچه طرز مصرف اون دوربین خاص ذکر شده. یا در نام حلقه فیلمی که به این دوربین میخوره. حتی تو عکاسی آنالوگ دوربین هایی هم داریم که در عان واحد ۲ تا یا ۳ تا فرمت داره. یعنی یه تیکه فلزه که پشت دوربین جا میزاری و فرمت نگاتیو دوربین رو تغییر میده.
چیزی که خیلی ها نمیدونند ما حتی تو عکاسی آنالوگ دوربینی داشته ایم که عکاس میتونسته با یه مداد در روی نگاتیو اطلاعتی رو هم ثبت کنه, مثل اسم عکس یا تنظیمات عکس مربوطه. این دوربین ها در در پشتی شون یه قسمت کوجولو خاص داشتن که عکاس با قلمی که به همراه دوربین دریافت میکرده میتونسته در این قسمت بنویسه و نگاتیو دقیقا در زیر این قسمت قرار داشته, و این نوشته در روی نگاتیو ثبت میشده و تو عکس دیده میشده. درست مثل اون کاغذ های سیاه رنگی بود (گاهی هم آبی رنگ بودن اگه خوب یادم مونده باشه) که قدیم ها بعضی مغازه دار ها در بین فاکتور میزاشتن و صاحب مغازه که در روی فاکتور بالایی مینوشت بصورت خودکار در دو تا لایه پایینی هم ثبت میشد, که صاحب مغازه بالایی رو واسه خودش نگه میداشت و احتمالا پایینی رو به مشتری میداد. یه نوع دستگاه فتوکپی دستی بود در واقع. نمیدونم کسی هنوز یادشه اون فاکتور ها؟ این دوربین های آنالوگ هنوز هم هستند که متاسفانه حلقه فیلم هاشون دیگه تولید نمیشه. واسه همون تو سایت های خرید و فروش زیاد به چشم نمیخورن و فقط فرمت ۳۵ میلیمتر و ۱۲۰ میلیمتر دیده میشه .
Last edited:
یکی از دوربین های آنالوگ ام. ۷۰ سال قدمت داره. البته دوربین ۳۵ میلیمتریه چشمی شو باز کرده بودم داشتم تمیز میکردم این صحنه رو دیدم خیلی لذت بخش بود گفتم اینطوری ازش یه عکس بگیرم. اسم دوربین است:
Nikon F
از این دوربین قبلا هم عکس گذاشته بودم ولی از زاویه ای متفاوت. این اولین دوربین آنالوگ آینه دار نیکون بود. زمان خودش خدایی بود واسه خودش. این دوربین انقلاب کرد تو دنیای عکاسی. دلیل اینکه امروزه همه اقشار مردم از پولدار و فقیر میتونن تا حدی از سرگرمی عکاسی لذت ببرند تکنولوژی بود که تو این دوربین بکار رفته. تا قبل از ساخت این دوربین عکاسی تا حد بسیار زیادی در انحصار ثروتمندان بود. یکی از دلایل کنن و نیکون هم همین بود که این دو شرکت تونستن یندیوار بلند رو فرو بریزند و تکنولوژی عکسی رو ارزون بکنند که همه اقشار مردم بتونند ازش لذت ببرند. ما کلا هنر عکاسی عکاسی تا حد بسیار زیادی مدیون شرکت "کداک" هستیم, و اندازه کوجیک بدنه دوربین ها رو مدیون شرکت لایکا و قیمت مناسب دوربین ها رو مدیون دو تا شرکت نیکون و کنن هستیم. در اصل شرکت های کنن و نیکون دو تا شرکت نظامی بودند و برای ارتش امپراتوری ژاپن تسلیحات نظامی میساختن. تمام بمب افکن ها و جنگنده ها و کشتی ها و زیر دریایی های جنگی ژاپنی از وسایل تعیین و تنظیم فاصله کنن و نیکون استفاده می کردن برای ضربه زدن به ارتش های دشمن شون.
Nikon F
از این دوربین قبلا هم عکس گذاشته بودم ولی از زاویه ای متفاوت. این اولین دوربین آنالوگ آینه دار نیکون بود. زمان خودش خدایی بود واسه خودش. این دوربین انقلاب کرد تو دنیای عکاسی. دلیل اینکه امروزه همه اقشار مردم از پولدار و فقیر میتونن تا حدی از سرگرمی عکاسی لذت ببرند تکنولوژی بود که تو این دوربین بکار رفته. تا قبل از ساخت این دوربین عکاسی تا حد بسیار زیادی در انحصار ثروتمندان بود. یکی از دلایل کنن و نیکون هم همین بود که این دو شرکت تونستن یندیوار بلند رو فرو بریزند و تکنولوژی عکسی رو ارزون بکنند که همه اقشار مردم بتونند ازش لذت ببرند. ما کلا هنر عکاسی عکاسی تا حد بسیار زیادی مدیون شرکت "کداک" هستیم, و اندازه کوجیک بدنه دوربین ها رو مدیون شرکت لایکا و قیمت مناسب دوربین ها رو مدیون دو تا شرکت نیکون و کنن هستیم. در اصل شرکت های کنن و نیکون دو تا شرکت نظامی بودند و برای ارتش امپراتوری ژاپن تسلیحات نظامی میساختن. تمام بمب افکن ها و جنگنده ها و کشتی ها و زیر دریایی های جنگی ژاپنی از وسایل تعیین و تنظیم فاصله کنن و نیکون استفاده می کردن برای ضربه زدن به ارتش های دشمن شون.
یه عکس دیجیتال قدیمی
عکس دیجیتال
عکس دو ساعت پیش گرفته شده. رفته بودم بیرون قدم بزنم کنار آب این دو تا کبوتر رو دیدم سعی کردم عکس شونو بگیرم. عکس با لنز ۵۰ میلیمتر گرفته شده. دوربین رو گذاشتم رو مد کروپ سنسور این لنز ۵۰ میلیمتر رو تبدیل کرد به ۷۵ میلیمتر. بعدا تو فوتوشاپ هم عکس رو کروپ کردم که نزدیکتر به نظر برسه. همچنین پرنده ها نزدیک بودن واسه همون. داخل شهر راحته این جور عکس ها رو انداختن. کافیه جایی برید که پرنده ها به اندازه کافی به آدم ها اعتماد میکنند و نزدیک میشن. مثل رودخونه ها, کانال های آب, امامزاده ها, پارک ها, گاهی بعضی مراکز شهر و بازارچه های قدیمی و این جور جاها. تو چنین جاهایی با یه لنز ۵۰ میلیمتر میتونید بهترین عکس های پرنده رو بگرید. حتی موقع پرواز.
همچنین یادتون نره دیاف رو کوجیک بگیرید تا پشت صحنه تون محو بشه و عکس زیباتر بنظر بیاد. اگه هم لنز تون کمترین دیاف اش اف ۳.۵ است همون هم خوبه باهاش عکس بگیرید و تو فتوشاپ پشت صحنه رو بیشتر محو کنید. مثل این عکس که با دیاف ۳.۵ گرفته شده, البته پشت صحنه اش به اندازه کافی قشنگ بود ولی شخصا خوشم نیومد پشت صحنه رو دوباره کمی بیشتر محو اش کردم بخاطر سلیقه شخصی. هر کی خواست میتونم تو کامنت پشت صحنه ای رو که از دوربین اومده رو هم نشون بدم.
عکس دو ساعت پیش گرفته شده. رفته بودم بیرون قدم بزنم کنار آب این دو تا کبوتر رو دیدم سعی کردم عکس شونو بگیرم. عکس با لنز ۵۰ میلیمتر گرفته شده. دوربین رو گذاشتم رو مد کروپ سنسور این لنز ۵۰ میلیمتر رو تبدیل کرد به ۷۵ میلیمتر. بعدا تو فوتوشاپ هم عکس رو کروپ کردم که نزدیکتر به نظر برسه. همچنین پرنده ها نزدیک بودن واسه همون. داخل شهر راحته این جور عکس ها رو انداختن. کافیه جایی برید که پرنده ها به اندازه کافی به آدم ها اعتماد میکنند و نزدیک میشن. مثل رودخونه ها, کانال های آب, امامزاده ها, پارک ها, گاهی بعضی مراکز شهر و بازارچه های قدیمی و این جور جاها. تو چنین جاهایی با یه لنز ۵۰ میلیمتر میتونید بهترین عکس های پرنده رو بگرید. حتی موقع پرواز.
همچنین یادتون نره دیاف رو کوجیک بگیرید تا پشت صحنه تون محو بشه و عکس زیباتر بنظر بیاد. اگه هم لنز تون کمترین دیاف اش اف ۳.۵ است همون هم خوبه باهاش عکس بگیرید و تو فتوشاپ پشت صحنه رو بیشتر محو کنید. مثل این عکس که با دیاف ۳.۵ گرفته شده, البته پشت صحنه اش به اندازه کافی قشنگ بود ولی شخصا خوشم نیومد پشت صحنه رو دوباره کمی بیشتر محو اش کردم بخاطر سلیقه شخصی. هر کی خواست میتونم تو کامنت پشت صحنه ای رو که از دوربین اومده رو هم نشون بدم.
Last edited:
یه عکس آنالوگ
این عکس رو با دیاف ۱.۸ یا ۲ بود گرفتم. خواستم بوکه این لنز رو امتحان کنم. شنیده بودم بوکه زشتی داره واسه همون. عمدا میدان فاکوس رو کوجولو گرفتم و وسط انداختمش.
این عکس رو با دیاف ۱.۸ یا ۲ بود گرفتم. خواستم بوکه این لنز رو امتحان کنم. شنیده بودم بوکه زشتی داره واسه همون. عمدا میدان فاکوس رو کوجولو گرفتم و وسط انداختمش.
یه عکس آنالوگ از شنبه بازار شهرمون
یه عکس دیجیتال
عکس پریروز گرفته شده همون روزی که عکس پرنده ها رو گرفتم (سه تا پست بالاتر). عکس با همون کیت لنز ۵۰ میلیمتر گرفته شده پانوراما بدون سه پایه. در کل ۸ تا عکس گرفتم تو فتوشاپ به هم چسبوندم.
عکس پریروز گرفته شده همون روزی که عکس پرنده ها رو گرفتم (سه تا پست بالاتر). عکس با همون کیت لنز ۵۰ میلیمتر گرفته شده پانوراما بدون سه پایه. در کل ۸ تا عکس گرفتم تو فتوشاپ به هم چسبوندم.
Last edited by a moderator:
یه عکس آنالوگ عکس تو فرودگاه اسخیپول آمستردام گرفته شده. لنز ۳۰۰ میلیمتر بود. حلقه فیلمی که باهاش این عکس رو گرفتم حدودا ۷ سالی از تاریخ مصرفش گذشته بود. واسه همون امید نداشتم که عکس اش خوب در بیاد. واسه همون خواستم باهاش تو فرودگاه تمرین فاکوس بکنم فکر کردم عکس هاش که خوب در نمیاد ولی بدرد تمرین کردن میخوره, گور بابای عکس, بد در اومد هم اومد میندازم بره. که تصادفی عکس هاش محشر از آب در اومدن.عکس ساعت حدود ۶ بعد از ظهر گرفته شده نور حدودا کم بود و از پایین که نگاه میکردم قسمت پایین هواپیما تاریک تاریک بود. واسه اینکه بتونم نوردهی خوبی از قسمت پایین هواپیما داشته باشم گشتم رو زمین یه تیکه بلوک بتنی خاکستری رنگ بود که حدود ۴ متر از من فاصله داشت. نورمو با اون بلوک بتنی تنظیم کردم بعد عکس گرفتم که اتفاقا خوب در اومد. این تکنیک قدیمی منه تو آنالوگ اگه شک کنم میگردم دورو برم یه چیزی پیدا میکنم که نورش حدودا به سوژه بخوره که بتونم نوردهی مو از اون بگیرم. در مورد خودم ۹۸% موارد این تکنیک جواب داده.
یه عکس دیجیتال از بندر جدید روتردام.
عکس دستی گرفته شده بدون سه پایه. سعی کردم پانوراما بگیرم تا بتونم قسمت بزرگی از بندر رو ثبت کنم. از سمت چپ پل پل اراسموسه, این پل بخاطر شکل ظاهرش به پل قو هم معروفه. بعدی ساختمون بلنده (دوقلو) اداره مترو و اداره پلیسه روتردامه. ساختمون بعدی ساختمون اداره دادگستری روتردامه. همونی که سایه پل افتاده روی قسمت دست چپش.
بعدی اش اداره مخابراته. ساختمون بعدی (بزرگه و بلند و پهن و بلندیش به بلندی پل میرسه) فکر کنم یه ساختمون معمولی مسکونیه, ساختمون بعدی دو تا ساختمون بغل هم نسبتا بلند دوقولو هستند که مابین شون هم از این جرسقیل های بلند افقی ساختمون سازی است,اون هتل نیویورکه که قبلا عکسشو از دور گذاشته بودم. همونی که اسم کشتی "شاهزاده کاراییب" بود. اون عکسه.
۳ تا ساختمون بعدی رو نمیدونم چی هستند.
این عکس رو خیلی بزرگ گرفتم که اگه خواستم پرینت کنم بتونم پرینت خیلی بزرگ ازش بگیرم بدون اینکه کیفیت پرینت از بین بره. این اسک رو میتونی تا ۱۵ متر در ۴ متر پرینت بگیری با بهترین و بالاترین کیفیت پرینت. یعنی این عکس با این هدف گرفته شده. اگه خوب یادم مونده باشه عکس از حدود ۱۲ تا عکس کوجیک تشکیل شده.
عکس دستی گرفته شده بدون سه پایه. سعی کردم پانوراما بگیرم تا بتونم قسمت بزرگی از بندر رو ثبت کنم. از سمت چپ پل پل اراسموسه, این پل بخاطر شکل ظاهرش به پل قو هم معروفه. بعدی ساختمون بلنده (دوقلو) اداره مترو و اداره پلیسه روتردامه. ساختمون بعدی ساختمون اداره دادگستری روتردامه. همونی که سایه پل افتاده روی قسمت دست چپش.
بعدی اش اداره مخابراته. ساختمون بعدی (بزرگه و بلند و پهن و بلندیش به بلندی پل میرسه) فکر کنم یه ساختمون معمولی مسکونیه, ساختمون بعدی دو تا ساختمون بغل هم نسبتا بلند دوقولو هستند که مابین شون هم از این جرسقیل های بلند افقی ساختمون سازی است,اون هتل نیویورکه که قبلا عکسشو از دور گذاشته بودم. همونی که اسم کشتی "شاهزاده کاراییب" بود. اون عکسه.
۳ تا ساختمون بعدی رو نمیدونم چی هستند.
این عکس رو خیلی بزرگ گرفتم که اگه خواستم پرینت کنم بتونم پرینت خیلی بزرگ ازش بگیرم بدون اینکه کیفیت پرینت از بین بره. این اسک رو میتونی تا ۱۵ متر در ۴ متر پرینت بگیری با بهترین و بالاترین کیفیت پرینت. یعنی این عکس با این هدف گرفته شده. اگه خوب یادم مونده باشه عکس از حدود ۱۲ تا عکس کوجیک تشکیل شده.
یه عکس آنالوگ مال دوران قبل از کرونا. این دوربین رو به قیمت نصف یک بسته سیگار خریدم. یکی از دوربین های فاووریته منه, با این دوربین خیلی حال میکنم. اسم دوربین اینه
Nikon F65
Nikon F65
یه عکس آنالوگ مال دوران قبل از کرونا. این دوربین رو به قیمت نصف یک بسته سیگار خریدم. یکی از دوربین های فاووریته منه, با این دوربین خیلی حال میکنم. اسم دوربین اینه
Nikon F65
Nikon F65