-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
بازیگران قدیمی سینمای ایران
- شروع کننده موضوع fardin59
- تاریخ شروع
fardin59
Registered User
- تاریخ عضویت
- 18 مارس 2006
- نوشته‌ها
- 1,134
- لایک‌ها
- 75
درباره‌ي زنده یاد پرويز ياحقي، استاد موسيقي ايراني و نوازنده ويلون
پرويز صديقي پارسي معروف به پرويز ياحقي در سال ١٣١٥ شمسي در تهران خيابان صفي عليشاه تولد يافت. پدر پرويز از مردان روشنفكر و تحصيل كرده زمان خود بود .پرويز كه از كودكي دل و جانش با نواهاي دل انگيز موسيقي آشنا شده و اعصاب ظريف و حساسش با ساز و نوا كوك شده بود هيجاني زائدالوصف براي فراگيري موسيقي از خود نشان مي‌داد .روح بزرگ و پر التهاب وي آرامش را از او صلب نموده درصدد دستيابي به سازي برآمد، شايد آسانترين سازي كه در ايام كودكي مي‌توانست در اختيار او قرار بگيرد، ني لبك كوچك و ظريفي بود كه تهيه آن براي او چندان دشوار نبود. او سعي داشت نغمات دلنشيني كه در فضاي خانه و در كلاس درس استاد به گوش مي‌رسيد، با ساز كوچك خود اجرا نمايد. استاد كه همشيرزاده خود را چنين شيفته و دلباخته موسيقي مي‌ديد و از دور و نزديك متوجه حالات او بود در انتظار فرصت مناسبي بود كه مشكلات را از سر راه وي بردارد و رضايت پدر و مادر او را براي تقديم هنرمندي بزرگ به عالم موسيقي جلب نمايد.
اين تصميم استاد روزي به مرحله عمل در آمد كه پرويز در حالي كه بيش ازهفت سال نداشت وارد كلاس موسيقي وي شده درغياب استاد ويلن را برداشته و با نگاهي عاشقانه بدان مي‌نگريست، مخالفت مادر پرويز از دست زدن به ويولون استاد را به وساطت واداشته، با لحني مشفقانه و بسيار ملايم كه در طبيعت آن استاد ارجمند بود همشيره خود را از تحكم به فرزند باز مي‌دارد و از همان روز مبادرت به تعليم وي مي‌نمايد.
علاقه و استعدادشگرف پرويز در فراگيري نت و ملودي‌هاي گوناگون موسيقي باعث حيرت استاد شد و مي‌ديد كه دوره‌هاي رديف اول موسيقي را كه شاگردان ديگر دوران زيادي را صرف آموختن آنان مي‌كنند به سرعت طي كرده و در حالي كه از نظر سن و قد و قامت از همه آنان كوچكتر است در فراگيري دروس به آنها كمك مي‌كند.
دوره آموزش رديف‌هاي پنجگانه ديگر استاد كه عبارت از پيش در آمدها، چهار مضراب‌ها، آهنگ‌هاي ضربي و دستگاه هاي موسيقي ايراني بود و تا دوره عالي به انجام مي‌رسيد، يكي از ديگري طي شد در حالي كه پرويز بيش از ١١ سال از سنين عمرش نشده بود.
منزل استاد ياحقي كه در آن زمان محل اجتماع و رفت و آمد موسيقيدانان بزرگي نظير استادان: ابوالحسن صبا، مرتضي محجوبي، علي اكبر شهنازي، رضا محجوبي، حسين تهراني، رضاقلي ظلي، مرتضي ني داود و غيره بود موقعيت خاصي براي دانشجويان موسيقي فراهم آورده بود.
پرويز از اوان كودكي و نوجواني با يكايك اين استادان از نزديك آشنا شده با سبك و سياق نوازندگي و خوانندگي آنها آشنا گرديد و مورد تشويق يكايك آنان قرار مي‌گرفت. از جمله استاد ابوالحسن صبا كه متوجه نبوغ و استعداد خارق العاده وي شده از استاد او خواسته بود كه چندي هم در نزد وي كار كند.
پرويز با اشتياق فراوان اين پيشنهاد را پذيرفت و مدت ٢ سال نيز نزد استاد صبا به فراگيري رديف‌هاي ايشان اشتغال داشت. پرويز صديقي كه در اين هنگام فاميل ياحقي را زينت بخش نام خود كرده و الحق انتخاب بجا و شايسته‌اي هم بوده همراه با استاد خود پا به راديو مي‌گذارد و به عنوان نوازنده خردسال در برنامه‌هاي راديو قطعاتي اجرا مي كند.
پرويز همكاري‌اش را تا ١٨ سالگي با راديو ادامه داد، در آن هنگام به دعوت داود پيرنيا آهنگي را بنام اميد دل من كجايي با صداي استاد غلامحسين بنان براي اجرا در برنامه گلها ساخت كه اعضاي اركستر اين برنامه ابوالحسن صبا، حسين ياحقي، مرتضي محجوبي، علي تجويدي، حبيب الله بديعي، مير نقيبي، زرين پنجه، حسين تهراني، وزيري تبار و پرويز ياحقي بودند.
همانطور كه از اسامي اعضاي اين اركستر پيداست، آنها از نوابغ موسيقي ملي ايران بودند و اين موفقيتي بي نظير براي جوان هجده ساله يي مثل پرويز ياحقي بود و همين امر موجب تشويق و دلگرمي او شده، نهال پر برگ و بار استعداد او هر روز از روز قبل شكوفاتر مي‌شد.
پرويز ياحقي رفته رفته، آهنگساز و تكنوازي پر قريحه و خلاق شده بود كه در كار تكنوازي ويولون، تلفيقي از تكنيك قوي و لطافت و ظرافت خاص و بديعي را ارائه مي داد به طوري كه نواختن ويولون را در حال و هواي موسيقي اصيل ايران به اوج كمال خود رساند.
شادروان جواد بديع زاده، در يكي از يادداشت‌هاي خود درباره پرويز مي‌نويسد: طبيعت هر چندين سال و يا چندين قرن يكبار به درست كردن آدم‌هايي خارق العاده دست مي‌زند، پرويز ياحقي از آن آدم‌هايي است كه كمتر از دست طبيعت هم ساخته است تا نظير او را با چنين استعداد عجيبي خلق كند. ساز وي بيشترين اثرها را در جان و مغز و دل من داشته و خوشبختانه پرويز ياحقي جرو آنهايي است كه به پا برجا ماندن موسيقي ايراني و رونق آن كمك هاي دو چندان كرده و به آن دسته از متخصصين نشان داده كه بيرون بردن اين ساز از موسيقي ايراني تا چه اندازه از جلال و ظرافت و قدرت و زيبايي موسيقي ايراني خواهد كاست.
پرويز ياحقي با بسياري از شعرا و تصنيف سازان بنام مثل رهي معيري، تورج نگهبان، اسماعيل نواب صفا، معيني كرمانشاهي همكاري داشته، ولي دوستي ديرينه‌اي كه وي با بيژن ترقي از زمان‌هاي نوجواني داشته بيش از نود تصانيف آهنگ هاي او را سروده و سال‌هاي سال با هم همكاري داشته‌اند.
بيژن ترقي درباره ياحقي مي‌گويد: پرويز ياحقي يا به قولي، كاروانسالار موسيقي ايران، يكي از خورشيدهاي درخشان هنر اين سرزمين است كه از آغاز جواني در رفيعترين قله‌هاي هنر اصيل موسيقي ايران درخشيدن گرفت. او با پنجه‌هاي سحر آميز و پر اسرار خود كه از سرچشمه فياض و لايتناهي نبوغ و پشتوانه‌هاي وراثت اصيل خانواده هنرمندش متاثر است، دلنشين‌ترين نغمات آسماني را به گوش دلباختگان عالم خاك رسانيد.
نواي دلنشين و پر زمزمه جويباران مانند است كه صفا و خرمي از آن مي‌تراود و گاه به صداي بغض گريه عاشقي مي‌ماند كه سوز و درد از آن مي‌بارد.
پرويز ياحقي در احياي هنر موسيقي اصيل و سنتي ايران و زنده كردن گوشه‌هاي پربار و غني دستگاه هاي آن نمايان نقش ويولون در ساز و تكنوازي كه داراي سبكي ابتكاري و بديع است، سهم چشمگير و بسيار موثري را به خود تخصيص داده است. چرا كه در اجراي موسيقي ملي، از ويولون تنها در اركسترها و كارهاي دسته جمعي استفاده مي‌شد ليكن او توانست با استفاده از سيم‌هاي بم و مهجور ويولون، به قدرت تاثير و وسعت هر چه بيشتر آن بيفزايد. ديگر از شاهكارهاي اين هنرمند خلاق ساختن و اجراي چهار مضراب‌هاي مختلف در قطعات موسيقي ايراني است، و چيره دستي او در هنر آهنگسازي و تنظيم اركستر براي آهنگ هاي ايراني كه در طول بيست و پنج سال اخير موثرترين و شيواترين ترانه‌ها و قطعات آهنگين را از خود به يادگار گذارده، كه هيچگاه با گذشت زمان فراموش نخواهد شد.
پرويز ياحقي هنرمندي بود حساس، زود رنج، مهجور و گوشه گير و انزواطلب، صريح و بدون رودربايستي با همه و مجموع همين‌هاست كه اگر كسي سال‌ها با وي آشنا و دوست بود، پرويز حرفش را رك و پوست كنده به او مي‌گفت و اين موجب بعضي قضاوت‌هاي عجولانه درباره وي شده و از طرفي چون خودش سال‌ها خبرنگار بود و با مطبوعات همكاري داشت و خلاصه اهل قلم و مطالعه بود، كمتر نوشته‌يي را به خصوص در مورد موسيقي، آن هم موسيقي اصيل ايران از اشخاص قبول دشت، به همين جهت با هر كسي به صحبت در اين باب نمي‌نشست و اصولا نظر خاص خود را دارد و با تمام ذرات وجودش به موسيقي اصيل و سنتي ايران عشق مي‌ورزد و معتقد است كه بايد در حفظ و توسعه اين گنجينه گرانب ها كه يادگار و ميراث فرهنگ صوتي اجداد ما ايرانيان است همواره كوشا باشيم. روحش شاد و یادش گرامی باد. منبع
پرويز صديقي پارسي معروف به پرويز ياحقي در سال ١٣١٥ شمسي در تهران خيابان صفي عليشاه تولد يافت. پدر پرويز از مردان روشنفكر و تحصيل كرده زمان خود بود .پرويز كه از كودكي دل و جانش با نواهاي دل انگيز موسيقي آشنا شده و اعصاب ظريف و حساسش با ساز و نوا كوك شده بود هيجاني زائدالوصف براي فراگيري موسيقي از خود نشان مي‌داد .روح بزرگ و پر التهاب وي آرامش را از او صلب نموده درصدد دستيابي به سازي برآمد، شايد آسانترين سازي كه در ايام كودكي مي‌توانست در اختيار او قرار بگيرد، ني لبك كوچك و ظريفي بود كه تهيه آن براي او چندان دشوار نبود. او سعي داشت نغمات دلنشيني كه در فضاي خانه و در كلاس درس استاد به گوش مي‌رسيد، با ساز كوچك خود اجرا نمايد. استاد كه همشيرزاده خود را چنين شيفته و دلباخته موسيقي مي‌ديد و از دور و نزديك متوجه حالات او بود در انتظار فرصت مناسبي بود كه مشكلات را از سر راه وي بردارد و رضايت پدر و مادر او را براي تقديم هنرمندي بزرگ به عالم موسيقي جلب نمايد.
اين تصميم استاد روزي به مرحله عمل در آمد كه پرويز در حالي كه بيش ازهفت سال نداشت وارد كلاس موسيقي وي شده درغياب استاد ويلن را برداشته و با نگاهي عاشقانه بدان مي‌نگريست، مخالفت مادر پرويز از دست زدن به ويولون استاد را به وساطت واداشته، با لحني مشفقانه و بسيار ملايم كه در طبيعت آن استاد ارجمند بود همشيره خود را از تحكم به فرزند باز مي‌دارد و از همان روز مبادرت به تعليم وي مي‌نمايد.
علاقه و استعدادشگرف پرويز در فراگيري نت و ملودي‌هاي گوناگون موسيقي باعث حيرت استاد شد و مي‌ديد كه دوره‌هاي رديف اول موسيقي را كه شاگردان ديگر دوران زيادي را صرف آموختن آنان مي‌كنند به سرعت طي كرده و در حالي كه از نظر سن و قد و قامت از همه آنان كوچكتر است در فراگيري دروس به آنها كمك مي‌كند.
دوره آموزش رديف‌هاي پنجگانه ديگر استاد كه عبارت از پيش در آمدها، چهار مضراب‌ها، آهنگ‌هاي ضربي و دستگاه هاي موسيقي ايراني بود و تا دوره عالي به انجام مي‌رسيد، يكي از ديگري طي شد در حالي كه پرويز بيش از ١١ سال از سنين عمرش نشده بود.
منزل استاد ياحقي كه در آن زمان محل اجتماع و رفت و آمد موسيقيدانان بزرگي نظير استادان: ابوالحسن صبا، مرتضي محجوبي، علي اكبر شهنازي، رضا محجوبي، حسين تهراني، رضاقلي ظلي، مرتضي ني داود و غيره بود موقعيت خاصي براي دانشجويان موسيقي فراهم آورده بود.
پرويز از اوان كودكي و نوجواني با يكايك اين استادان از نزديك آشنا شده با سبك و سياق نوازندگي و خوانندگي آنها آشنا گرديد و مورد تشويق يكايك آنان قرار مي‌گرفت. از جمله استاد ابوالحسن صبا كه متوجه نبوغ و استعداد خارق العاده وي شده از استاد او خواسته بود كه چندي هم در نزد وي كار كند.
پرويز با اشتياق فراوان اين پيشنهاد را پذيرفت و مدت ٢ سال نيز نزد استاد صبا به فراگيري رديف‌هاي ايشان اشتغال داشت. پرويز صديقي كه در اين هنگام فاميل ياحقي را زينت بخش نام خود كرده و الحق انتخاب بجا و شايسته‌اي هم بوده همراه با استاد خود پا به راديو مي‌گذارد و به عنوان نوازنده خردسال در برنامه‌هاي راديو قطعاتي اجرا مي كند.
پرويز همكاري‌اش را تا ١٨ سالگي با راديو ادامه داد، در آن هنگام به دعوت داود پيرنيا آهنگي را بنام اميد دل من كجايي با صداي استاد غلامحسين بنان براي اجرا در برنامه گلها ساخت كه اعضاي اركستر اين برنامه ابوالحسن صبا، حسين ياحقي، مرتضي محجوبي، علي تجويدي، حبيب الله بديعي، مير نقيبي، زرين پنجه، حسين تهراني، وزيري تبار و پرويز ياحقي بودند.
همانطور كه از اسامي اعضاي اين اركستر پيداست، آنها از نوابغ موسيقي ملي ايران بودند و اين موفقيتي بي نظير براي جوان هجده ساله يي مثل پرويز ياحقي بود و همين امر موجب تشويق و دلگرمي او شده، نهال پر برگ و بار استعداد او هر روز از روز قبل شكوفاتر مي‌شد.
پرويز ياحقي رفته رفته، آهنگساز و تكنوازي پر قريحه و خلاق شده بود كه در كار تكنوازي ويولون، تلفيقي از تكنيك قوي و لطافت و ظرافت خاص و بديعي را ارائه مي داد به طوري كه نواختن ويولون را در حال و هواي موسيقي اصيل ايران به اوج كمال خود رساند.
شادروان جواد بديع زاده، در يكي از يادداشت‌هاي خود درباره پرويز مي‌نويسد: طبيعت هر چندين سال و يا چندين قرن يكبار به درست كردن آدم‌هايي خارق العاده دست مي‌زند، پرويز ياحقي از آن آدم‌هايي است كه كمتر از دست طبيعت هم ساخته است تا نظير او را با چنين استعداد عجيبي خلق كند. ساز وي بيشترين اثرها را در جان و مغز و دل من داشته و خوشبختانه پرويز ياحقي جرو آنهايي است كه به پا برجا ماندن موسيقي ايراني و رونق آن كمك هاي دو چندان كرده و به آن دسته از متخصصين نشان داده كه بيرون بردن اين ساز از موسيقي ايراني تا چه اندازه از جلال و ظرافت و قدرت و زيبايي موسيقي ايراني خواهد كاست.
پرويز ياحقي با بسياري از شعرا و تصنيف سازان بنام مثل رهي معيري، تورج نگهبان، اسماعيل نواب صفا، معيني كرمانشاهي همكاري داشته، ولي دوستي ديرينه‌اي كه وي با بيژن ترقي از زمان‌هاي نوجواني داشته بيش از نود تصانيف آهنگ هاي او را سروده و سال‌هاي سال با هم همكاري داشته‌اند.
بيژن ترقي درباره ياحقي مي‌گويد: پرويز ياحقي يا به قولي، كاروانسالار موسيقي ايران، يكي از خورشيدهاي درخشان هنر اين سرزمين است كه از آغاز جواني در رفيعترين قله‌هاي هنر اصيل موسيقي ايران درخشيدن گرفت. او با پنجه‌هاي سحر آميز و پر اسرار خود كه از سرچشمه فياض و لايتناهي نبوغ و پشتوانه‌هاي وراثت اصيل خانواده هنرمندش متاثر است، دلنشين‌ترين نغمات آسماني را به گوش دلباختگان عالم خاك رسانيد.
نواي دلنشين و پر زمزمه جويباران مانند است كه صفا و خرمي از آن مي‌تراود و گاه به صداي بغض گريه عاشقي مي‌ماند كه سوز و درد از آن مي‌بارد.
پرويز ياحقي در احياي هنر موسيقي اصيل و سنتي ايران و زنده كردن گوشه‌هاي پربار و غني دستگاه هاي آن نمايان نقش ويولون در ساز و تكنوازي كه داراي سبكي ابتكاري و بديع است، سهم چشمگير و بسيار موثري را به خود تخصيص داده است. چرا كه در اجراي موسيقي ملي، از ويولون تنها در اركسترها و كارهاي دسته جمعي استفاده مي‌شد ليكن او توانست با استفاده از سيم‌هاي بم و مهجور ويولون، به قدرت تاثير و وسعت هر چه بيشتر آن بيفزايد. ديگر از شاهكارهاي اين هنرمند خلاق ساختن و اجراي چهار مضراب‌هاي مختلف در قطعات موسيقي ايراني است، و چيره دستي او در هنر آهنگسازي و تنظيم اركستر براي آهنگ هاي ايراني كه در طول بيست و پنج سال اخير موثرترين و شيواترين ترانه‌ها و قطعات آهنگين را از خود به يادگار گذارده، كه هيچگاه با گذشت زمان فراموش نخواهد شد.
پرويز ياحقي هنرمندي بود حساس، زود رنج، مهجور و گوشه گير و انزواطلب، صريح و بدون رودربايستي با همه و مجموع همين‌هاست كه اگر كسي سال‌ها با وي آشنا و دوست بود، پرويز حرفش را رك و پوست كنده به او مي‌گفت و اين موجب بعضي قضاوت‌هاي عجولانه درباره وي شده و از طرفي چون خودش سال‌ها خبرنگار بود و با مطبوعات همكاري داشت و خلاصه اهل قلم و مطالعه بود، كمتر نوشته‌يي را به خصوص در مورد موسيقي، آن هم موسيقي اصيل ايران از اشخاص قبول دشت، به همين جهت با هر كسي به صحبت در اين باب نمي‌نشست و اصولا نظر خاص خود را دارد و با تمام ذرات وجودش به موسيقي اصيل و سنتي ايران عشق مي‌ورزد و معتقد است كه بايد در حفظ و توسعه اين گنجينه گرانب ها كه يادگار و ميراث فرهنگ صوتي اجداد ما ايرانيان است همواره كوشا باشيم. روحش شاد و یادش گرامی باد. منبع
fardin59
Registered User
- تاریخ عضویت
- 18 مارس 2006
- نوشته‌ها
- 1,134
- لایک‌ها
- 75
شورانگیز طباطبائی، چطور هنرپیشه شد و چگونه اوج گرفت
چاپ شده در مجله ستاره سينما/شماره 68/سال 1353- شورانگیز طباطبائی که قبلا با نام های شاپرک و کاترین در فیلم ها بازی می کرد¡ امروز پرکارترین ستاره ایرانی است. نیاز به چهره های تازه در سینمای ایران روز به روز بیشتر احساس می شود و این نیاز سبب می گردد به تدریج چهره های تازه ای در سینمای ایران ظهور کنند، شورانگیز طباطبائی هنرپیشه ای است که تا قبل از ورود به کار سینما بعلت زیبایی خاصی که داشت بارها برای بازی در فیلم از وی دعوت بعمل می آمد، اما سعی او آن بود که بتواند در فیلم های برجسته تری شرکت کند. وی قبل از آنکه با نام کاترین بازیگر نفش نخست فیلم اکبر دیلماج گردد با نام شاپرک در چند صحنه از فیلم خشم و خون كه هنوز به نمایش در نیامده شرکت جسته بود. اما بخاطر آنکه در آن فیلم نتوانسته بود کاری از خود نشان دهد، از قبول نقش های کوتاه مدت بعدی خود خود داری نمود و در انتظار فرصتی بود که بتواند با ایفای نقش نخست فیلم ها برای خود موفقیتی بدست آورد.
رودکی فیلم که با شرکت ارحام صدر، ایرن و دیانا در صدد تهیه اولین دوره جدید فعالیت خود بود در جستجوی چهره جدیدی بود که بتواند نقش یک توریست خوشگل و تو دل برو را ایفا نماید. به همین جهت با آن که عده زیادی کاندیدای بازی در فیلم بودند، تهیه کننده فیلم شورانگیز را انتخاب کرد و او با نام کاترین بازیگر نقش نخست فیلم شد.
شرکت وی در این فیلم و نمایش آن سبب گردید که یک باره وی مورد توجه فیلمسازان قرار گیرد. بطوری که بلافاصله نقش مقابل ناصر ملک مطیعی را در فیلم اوستا کریم نوکرتیم عهده دار شد فروش سرسام آور فیلم اوستا کریم نوکرتیم در نوروز گذشته باعث شد که کاترین که اینک نام شورانگیز طباطبایی را برای خود انتخاب کرده است، به صورت یک چهره روز درآید. بطوریکه وی بلافاصله قرارداد شرکت در شش فیلم را با فیلمسازان مختلف منعقد کرد و ناگهان دست مزدش از سی هزار ریال به سیصد هزار ریال ترقی نمود !
شورانگیز اینک ستاره روز سینمای ایران است و هر ماه یکی دو فیلم از وی به نمایش در می آید و تا نوروز امسال نیز وقت بازی در فیلم تازه ای را ندارد. بعد از نمایش فیلم اکبر دیلماج از شورانگیز طباطبایی در طی هشت ماه گذشته فیلم های اوستا کریم نوکرتیم، کنیز، این دست کجه، دکتر و رقاصه، آقا رضای گل، مرغ همسایه، به نمایش در آمده است و در این هفته نیز فیلم دروغگوی کوچولو از وی روی پرده است. شورانگیز در حال حاضر فیلم مرد شب را به اتمام رسانده و مشغول بازی در فیلم چشمان بسته، و آقا مهدی پاشنه طلا می باشد.
