ARMF
مدیر بازنشسته ورزش
درباره عادل فردوسی پور و 90 که انگار به آخر خط رسیده اند - Goal.com
سایت گل- 90 مهم ترین و دوست داشتنی ترین برنامه دهه گذشته تلویزیون ایران، در سالهای ابتدایی دهه 90 با سرعتی وصف ناشدنی در راه سقوط قدم بر می دارد.
برنامه ای جدیدا کلافه کننده که تکیه مجری محبوبش برای یافتن حقیقت، دیگر به دل ها و روان ها نمی چسبد. چه دعوای فردوسی پور با امیر قلعه نویی در میان باشد و چه عادل در بلبشوی رشوه دادن ها و گرفتن، تک و تنها پی مقصر بگردد.
حالا منتقدان جمله معروف را بیشتر به زبان می آورند که از این صدا و سیما مگر غیر از این هم انتظاری می رود؟ اگر عادل برای نسل ما زمانی یکه تاز عرصه مبارزه با فساد، ناکارآمدی و پلیدی در فوتبال بود، حالا خروجی برنامه اش خواسته یا ناخواسته چیزی نیست. از این دوشنبه تا آن دوشنبه که پیازی داغ شود برای سرگرمی مردم که دیگر خیلی سخت پای برنامه های تلویزیون می نشینند. یک دعوای حسابی، یک افشاگری بزرگ، یک مصاحبه جنجالی و هر چه که دهه 70 در هفته نامه های زرد ورزشی می شد روی جلد ها دید، حالا در آنتن برنامه 90 در اختیار شماست.
عادل را همه ایران دوست دارد. 90 بهترین برنامه تلویزیون است. مدیران فوتبال ایران اکثرا فاسد و ناکاربلد هستند. شاید جمع همه اینها با هم 90 و فردوسی پور را به اینجا رسانده باشد. او در صدا و سیما رقیبی برای خود نمی بیند.
همه مجریان موفق این سالها که در حوزه ای غیر از ورزش در حال فعالیت بودند، قلع و قمع شده اند. اصولا تلویزیون در هیچ حوزه ای به اندازه ورزش به مجریان درجه یک خود آزادی عمل و اندیشه نمی دهد. در گذر همه این سالها نه احسان علیخانی، نه رضا رشیدپور، نه فرزاد حسنی، نه محمود شهریاری و نه محمد رضا شهیدی فر، هیچکدام ماندگار نشده اند. فردوسی پور مانده و خودش. و او هم برای ماندگاری برنامه اش را سال به سال به سمت یک شو تلویزیونی پیش برده است. برنامه ای پر از همه آن چیزهایی که تلویزیون ایران سالهاست دیگر ندارد و سلیقه و ذائقه مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهد.
شاید کمی بی رحمانه باشد اما برنامه 90 حالا کمی به دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد شبیه است. پر از ادعاهای عامه پسند و ژست های پوپولیستی در پی عدالت. طبیعی است که کمی دقیق تر شدن و کمی آگاهی بیشتر دیگر بیننده را خسته می کند. چرا 90 درباره توسعه فوتبال ایران حرفی نمی زند؟ نتیجه این همه بزن و بکوب چه شده است؟ چرا بی کفایتی کفاشیان و امثالهم زیر سوال نمی رود؟ چرا بحث های فنی هر روز کم و کمتر می شود؟
اگر ایده 90 روزی از روی شبکه های آلمانی یا 90+ شبکه های ترک الگو برداری شده، بهتر است عادل با دقت دوباره آنها از نظر بگذراند. اینکه 90 هر هفته رکورد اس ام اس هفته قبل خود را بشکند، افتخاری نیست. نه در آلمان و نه ترکیه، به راحتی آب خوردن آنتن برنامه برای دعوا و بگو و مگو با این مربی و آن مدیر، پر نمی شود. آنها فوتبال و لیگشان را از بعد فنی زیر و رو می کنند و حاشیه ها یا تلاش ها برای عدالت، به دستگاه قضایی سپرده می شود. عادل البته حق دارد خود را در این فوتبال بی صاحب دایه مهربان تر از مادر فوتبال بداند. مدیران فوتبال نیز البته از این اوضاع و احوال ناراضی نیستند. 90 مردم را سرگرم می کند و این برای مدیرانی که ثمره مدیریت شان چیزی جز بالا رفتن هر ساله دستمزد بازیکنان نیست، دوست داشتنی به نظر می رسد. 90 نیاز به خانه تکانی دارد. شاید اصلا خود عادل نیاز به مرخصی داشته باشد.
سایت گل- 90 مهم ترین و دوست داشتنی ترین برنامه دهه گذشته تلویزیون ایران، در سالهای ابتدایی دهه 90 با سرعتی وصف ناشدنی در راه سقوط قدم بر می دارد.
برنامه ای جدیدا کلافه کننده که تکیه مجری محبوبش برای یافتن حقیقت، دیگر به دل ها و روان ها نمی چسبد. چه دعوای فردوسی پور با امیر قلعه نویی در میان باشد و چه عادل در بلبشوی رشوه دادن ها و گرفتن، تک و تنها پی مقصر بگردد.
حالا منتقدان جمله معروف را بیشتر به زبان می آورند که از این صدا و سیما مگر غیر از این هم انتظاری می رود؟ اگر عادل برای نسل ما زمانی یکه تاز عرصه مبارزه با فساد، ناکارآمدی و پلیدی در فوتبال بود، حالا خروجی برنامه اش خواسته یا ناخواسته چیزی نیست. از این دوشنبه تا آن دوشنبه که پیازی داغ شود برای سرگرمی مردم که دیگر خیلی سخت پای برنامه های تلویزیون می نشینند. یک دعوای حسابی، یک افشاگری بزرگ، یک مصاحبه جنجالی و هر چه که دهه 70 در هفته نامه های زرد ورزشی می شد روی جلد ها دید، حالا در آنتن برنامه 90 در اختیار شماست.
عادل را همه ایران دوست دارد. 90 بهترین برنامه تلویزیون است. مدیران فوتبال ایران اکثرا فاسد و ناکاربلد هستند. شاید جمع همه اینها با هم 90 و فردوسی پور را به اینجا رسانده باشد. او در صدا و سیما رقیبی برای خود نمی بیند.
همه مجریان موفق این سالها که در حوزه ای غیر از ورزش در حال فعالیت بودند، قلع و قمع شده اند. اصولا تلویزیون در هیچ حوزه ای به اندازه ورزش به مجریان درجه یک خود آزادی عمل و اندیشه نمی دهد. در گذر همه این سالها نه احسان علیخانی، نه رضا رشیدپور، نه فرزاد حسنی، نه محمود شهریاری و نه محمد رضا شهیدی فر، هیچکدام ماندگار نشده اند. فردوسی پور مانده و خودش. و او هم برای ماندگاری برنامه اش را سال به سال به سمت یک شو تلویزیونی پیش برده است. برنامه ای پر از همه آن چیزهایی که تلویزیون ایران سالهاست دیگر ندارد و سلیقه و ذائقه مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهد.
شاید کمی بی رحمانه باشد اما برنامه 90 حالا کمی به دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد شبیه است. پر از ادعاهای عامه پسند و ژست های پوپولیستی در پی عدالت. طبیعی است که کمی دقیق تر شدن و کمی آگاهی بیشتر دیگر بیننده را خسته می کند. چرا 90 درباره توسعه فوتبال ایران حرفی نمی زند؟ نتیجه این همه بزن و بکوب چه شده است؟ چرا بی کفایتی کفاشیان و امثالهم زیر سوال نمی رود؟ چرا بحث های فنی هر روز کم و کمتر می شود؟
اگر ایده 90 روزی از روی شبکه های آلمانی یا 90+ شبکه های ترک الگو برداری شده، بهتر است عادل با دقت دوباره آنها از نظر بگذراند. اینکه 90 هر هفته رکورد اس ام اس هفته قبل خود را بشکند، افتخاری نیست. نه در آلمان و نه ترکیه، به راحتی آب خوردن آنتن برنامه برای دعوا و بگو و مگو با این مربی و آن مدیر، پر نمی شود. آنها فوتبال و لیگشان را از بعد فنی زیر و رو می کنند و حاشیه ها یا تلاش ها برای عدالت، به دستگاه قضایی سپرده می شود. عادل البته حق دارد خود را در این فوتبال بی صاحب دایه مهربان تر از مادر فوتبال بداند. مدیران فوتبال نیز البته از این اوضاع و احوال ناراضی نیستند. 90 مردم را سرگرم می کند و این برای مدیرانی که ثمره مدیریت شان چیزی جز بالا رفتن هر ساله دستمزد بازیکنان نیست، دوست داشتنی به نظر می رسد. 90 نیاز به خانه تکانی دارد. شاید اصلا خود عادل نیاز به مرخصی داشته باشد.
