بهترین فیلمی که تا حالا دیدین

[Epitome]

درسته ولی فکر کنم ذائقه تماشاگر اقتضاش اینه. دیگه کسی حوصله داستانهای قدیمی رو نداره. اگه همین امروز یه کارگردان فیلمی شبیه 7 سامورایی یا درخشش یا 12 مرد عصبانی بسازه مطمئن باشید ازش استفبال نمیشه و شکست تجاری میخوره.

دنیا خیلی سریعتر شده و بیننده انتظار داره ریتم فیلماها هم سریعتر باشه. قبلانا اصلا هدف مردم از فیلم دیدن با امروز فرق میکرد. انتظارشون از سینما فرق میکرد با الان

تایید میشه ضمن اینکه اظافه کنم هر دقیقه ای که میگذره فاصله سینما با ادبیات داستانی بیشتر میشه که این مسئله به مذاق خیلی ها از جمله خود من به هیچ وجه خوش نمیاد.

 

[Enoch]

اوه اوه یه روز نبودیم چقدر تاپیک رفت جلو. پدرم در اومد تا همه پستا رو خوندم
باید بگم این تاپیک این بحث ها رو نیاز داره و عزیزان هم بسیار خوب پیشش می برن اما خوب میبینم یکم داره به سمت جدل میره که این اصلا خوب نیست
خوب من وضعم یکم خراب تره؛ نه تنها از نولان بلکه کلا از سینمای بعد از 2000 مخصوصا هالیوود بیزارم؛ حتی تو 100 فیلم برتری که دیدم بیشتر از 2 تا فیلم از بعد 2000 نیست!
باید بگم سینمای کنونی نه تنها ذره ای از کیفیت سینمایی کلاسیک رو نداره بلکه شکوه دهه 70 و 80 و نازک بینی و ظرافت دهه 90 رو هم از بین برده. فیلمهای امروزی به طرز وسواس گونه ای سریع هستند و در دقیقه اطلاعات بیشماری رو در اختیار مخاطبشون قرار میدن اما در عوض عمق بسیار کمی دارند. مثل کوزه ای که به زیبایی رنگ آمیزی شده اما از درون خالیست.
سینمای قدرت مند روسیه رو هم که هالیوود قبل تر زحمتشو کشید.

درسته. فیلم های امروزی اکثرا اجازه نفس کشیدن و فکر کردن رو به مخاطب نمیدن. به جزئیات نمیپردازن و اکثرا عمیق نمیشن. شاید به همین خاطره که آدم خیلی وقت ها با دیدن کلاسیک ها آرامش و حس بهتری بهش دست میده.

 

[Paranoid Android]

خوب من وضعم یکم خراب تره؛ نه تنها از نولان بلکه کلا از سینمای بعد از 2000 مخصوصا هالیوود بیزارم؛ حتی تو 100 فیلم برتری که دیدم بیشتر از 2 تا فیلم از بعد 2000 نیست!
باید بگم سینمای کنونی نه تنها ذره ای از کیفیت سینمایی کلاسیک رو نداره بلکه شکوه دهه 70 و 80 و نازک بینی و ظرافت دهه 90 رو هم از بین برده. فیلمهای امروزی به طرز وسواس گونه ای سریع هستند و در دقیقه اطلاعات بیشماری رو در اختیار مخاطبشون قرار میدن اما در عوض عمق بسیار کمی دارند. مثل کوزه ای که به زیبایی رنگ آمیزی شده اما از درون خالیست.

نه فیلمهای امروزی اونجوری که شما بدبینانه نگاه میکنید از درون تو خالی هستن نه فیلمهای کلاسیک خیلی باکیفیتن. باید خیلی جزئی‌تر به قضیه نگاه کرد. باید ببینیم تو چه زمونه‌ای زندگی میکنیم.

مگه آدمای امروزی چقدر عمیق و باحوصله هستن که فیلماشون قرار باشه به همون اندازه یا بیشتر عمق داشته باشه و با حوصله باشه؟ خب فیلمسازها هم از دل همین آدما بیرون میان دیگه.

آدمای امروزی اسیر وسایل هستن. وسایل براشون معانی خاصی داره. لپ‌تاپ‌شون، تبلت یا موبایل، خونه، ماشین. زمانی که VHS تازه اومده بود یادمون نرفته. یا زمانی که واسه هر سیم‌کارت تلفن همراه باید نزدیک یک‌میلیون هزینه می‌کردی و الآن با کمتر از ۱۰ هزار تومان می‌تونی دو تا شو بخری! ما با اشیاء بزرگ شدیم و با اشیاء و مادیات خو گرفتیم. عجله هم داریم. تو بچگی‌مون خیال‌پردازی می‌کردیم و روز به روز فاصله بین تخیلات ما و به حقیقت‌پیوستنشون با پیشرفت تکنولوژی کمتر و کمتر می‌شد. هر چی که فکر میکردیم غیرممکنه یه روز ممکن بشه، خیلی سریع ممکن می‌شد. کی ممکن‌ش کرده بود؟ آدم‌های بامغز اون‌ور دنیا. پس تخیل‌مون مُرد. دیگه لازم نبود جاه‌طلبی داشته باشیم و آرزوهای بزرگ برای ممکن‌کردن چیزهای غیرممکن. لازم نبود ما هیچ تلاشی بکنیم؛ چون چندین دانشمند با تجربه تر از ما خیلی زودتر از اینکه فکرش به ذهنمون خطور کنه داشتن اون‌ور دنیا روش کار می‌کردن ، پس با خیال راحت سرگرم MTV دیدن خودمون شدیم! آخه مایکل جکسون کلیپ جدیدشو بیرون داده بود و هیچ چیزی تو دنیا از این مهمتر نبود. حالا مایکل جکسون جاشو به لیدی گاگا داده. چه فرقی می‌کنه؟ ما همون نسلیم که بزرگ شده و حالا از قبل هم بی‌حوصله‌تره. سکانس آخر «شبکه اجتماعی» بهترین تعریف برای نسل ما بود. رومئو در پایان قصه بعد از مدتها خودداری و نگه‌داشتن غرورش، بالاخره به ژولیت گفت با من دوست میشی؟ و پشت مانیتور دائم داشت صفحه رو رفرش می‌کرد تا لحظه‌ای که ژولیت بالاخره جوابشو بده.

البته ریتم سریع تدوین در هالیوود قضیه‌ش فرق می‌کنه و همیشه بوده. سیستم هالیوود خیلی به زندگی مردم نزدیکه چون یه صنعته و رابطه مستقیم با مخاطب داره. اگه فیلمی با معیار attention span مخاطب زمانه خودش حوصله‌سربر باشه خب نمیفروشه و کارگردانش ضرر میکنه پس خود به خود اون فیلمساز مجبوره فیلم بعدی‌شو جوری بسازه که این مخاطبو راضی کنه و بتونه درآمد داشته باشه. پس اصلاح میشه و در نهایت اونایی رو صحنه باقی می‌مونن که به این نیازهای مخاطب توجه نشون بدن. پس اسکورسیزی سه‌بعدی میسازه، تارانتینو آهنگ رپ تو فیلمش میذاره و نولان هم که اسپیلبرگ دومه و تماما در تلاش برای ارضای مخاطب. حالا نوع مخاطب فرق میکنه ولی حتا پل اندرسون هم نمیتونه فیلمی با ریتم کند بسازه هر چقدر هم که بخواد شخصیت هنری فیلم‌هاشو خدشه‌دار نکنه و به معیارهای کوبریکی وفادار بمونه. این مخاطب توئه و اتفاقا خود این آدم‌ها نسلی هستن که اکثرا از سنین کم خوره‌فیلم بودن و اتفاقا attention span خودشونم درطی این سال‌ها فکر نمیکنم خیلی بالا مونده باشه! کلا ریتم سریع تدوین لزوما چیز خوب یا بدی نیست. بلکه نیاز زمانه است و چیزی که توجه پایین مخاطب امروزی طلب میکنه.

در این شرایط تنها کاری که آدم بتونه بکنه اینه که از خودش شروع کنه و توجه‌شو بالا ببره. دیدن موزیک‌ویدئوها واقعا برای توجه مثل سم می‌مونه. چون ریتماشون اون‌قدر تنده که ذهن ما رو بدعادت می‌کنن. جوری که وقتی فیلم هم می‌بینیم انتظار داریم سریع کات بخوره وگرنه خسته میشیم. تو زندگی واقعی‌مونم بهمون صدمه می‌زنه و زده و خواهد زد. نمیدونم به حرکات پاهامون توجه کردید که مثلا وقتی تو یه جمعی می‌شینی و یه استادی شروع به حرف زدن می‌کنه و حوصله‌ت سرمیره پاها خود به خود شروع به حرکت و چپ‌وراست رفتن مداوم میکنن!

نمیدونم به این دقت کرده بودین یا نه؟! این حرکتو خیلی من دیدم هم پاهای خودم هم پاهای دیگران انجام بدن!

کلا ما همینیم که هستیم! سینما نباید بهانه بیاره. فیلم‌های هیچکاک خیلی سریع‌تر از فیلم‌های زمان خودش بودن شاید به خاطر همین هنوزم میشه دیدشون و حوصله آدم سر نمیره. یا وایلدر حتی. شاید زمانه ما اتفاقا نیاز به یه فیلمساز با ذهنیت MTV داره تا نجات‌مون بده. تا توجه کسی رو جلب نکنی چطور می‌تونی درمورد اشتباهاتش بهش هشدار بدی؟ سینما به درد توده‌ها میخوره و باید اونا رو هدف قرار بده. بهترین راه حل تمام مشکلات، زندگی‌کردن باهاشونه. فیلمسازهایی که این مسائل رو embrace می‌کنن ولی همزمان باهاشون کشتی هم می‌گیرن و به سادگی اونا رو نمی‌پذیرن، اونا هستن که سرآخر اسمشون سر زبون‌ها خواهد موند. آدم‌های نسل ما بیشتر از همیشه به وجدان نیاز دارن و مدت‌هاست که وجدان‌هامون به خواب رفتن. رفتن به سینما موقعی‌یه که ناخودآگاه ما به رو میاد و کار یک کابوس کارساز رو برامون انجام میده. باید از این فرصت نهایت استفاده رو کرد.

پ.ن. ادامه بدین بحث‌هاتون خیلی خوبه. تا حالا کجا بودین شماها؟ :happy:

 

[Epitome]

نه فیلمهای امروزی اونجوری که شما بدبینانه نگاه میکنید از درون تو خالی هستن نه فیلمهای کلاسیک خیلی باکیفیتن. باید خیلی جزئی‌تر به قضیه نگاه کرد. باید ببینیم تو چه زمونه‌ای زندگی میکنیم.

مگه آدمای امروزی چقدر عمیق و باحوصله هستن که فیلماشون قرار باشه به همون اندازه یا بیشتر عمق داشته باشه و با حوصله باشه؟ خب فیلمسازها هم از دل همین آدما بیرون میان دیگه.

آدمای امروزی اسیر وسایل هستن. وسایل براشون معانی خاصی داره. لپ‌تاپ‌شون، تبلت یا موبایل، خونه، ماشین. زمانی که VHS تازه اومده بود یادمون نرفته. یا زمانی که واسه هر سیم‌کارت تلفن همراه باید نزدیک یک‌میلیون هزینه می‌کردی و الآن با کمتر از ۱۰ هزار تومان می‌تونی دو تا شو بخری! ما با اشیاء بزرگ شدیم و با اشیاء و مادیات خو گرفتیم. عجله هم داریم. تو بچگی‌مون خیال‌پردازی می‌کردیم و روز به روز فاصله بین تخیلات ما و به حقیقت‌پیوستنشون با پیشرفت تکنولوژی کمتر و کمتر می‌شد. هر چی که فکر میکردیم غیرممکنه یه روز ممکن بشه، خیلی سریع ممکن می‌شد. کی ممکن‌ش کرده بود؟ آدم‌های بامغز اون‌ور دنیا. پس تخیل‌مون مُرد. دیگه لازم نبود جاه‌طلبی داشته باشیم و آرزوهای بزرگ برای ممکن‌کردن چیزهای غیرممکن. لازم نبود ما هیچ تلاشی بکنیم؛ چون چندین دانشمند با تجربه تر از ما خیلی زودتر از اینکه فکرش به ذهنمون خطور کنه داشتن اون‌ور دنیا روش کار می‌کردن ، پس با خیال راحت سرگرم MTV دیدن خودمون شدیم! آخه مایکل جکسون کلیپ جدیدشو بیرون داده بود و هیچ چیزی تو دنیا از این مهمتر نبود. حالا مایکل جکسون جاشو به لیدی گاگا داده. چه فرقی می‌کنه؟ ما همون نسلیم که بزرگ شده و حالا از قبل هم بی‌حوصله‌تره. سکانس آخر «شبکه اجتماعی» بهترین تعریف برای نسل ما بود. رومئو در پایان قصه بعد از مدتها خودداری و نگه‌داشتن غرورش، بالاخره به ژولیت گفت با من دوست میشی؟ و پشت مانیتور دائم داشت صفحه رو رفرش می‌کرد تا لحظه‌ای که ژولیت بالاخره جوابشو بده.

البته ریتم سریع تدوین در هالیوود قضیه‌ش فرق می‌کنه و همیشه بوده. سیستم هالیوود خیلی به زندگی مردم نزدیکه چون یه صنعته و رابطه مستقیم با مخاطب داره. اگه فیلمی با معیار attention span مخاطب زمانه خودش حوصله‌سربر باشه خب نمیفروشه و کارگردانش ضرر میکنه پس خود به خود اون فیلمساز مجبوره فیلم بعدی‌شو جوری بسازه که این مخاطبو راضی کنه و بتونه درآمد داشته باشه. پس اصلاح میشه و در نهایت اونایی رو صحنه باقی می‌مونن که به این نیازهای مخاطب توجه نشون بدن. پس اسکورسیزی سه‌بعدی میسازه، تارانتینو آهنگ رپ تو فیلمش میذاره و نولان هم که اسپیلبرگ دومه و تماما در تلاش برای ارضای مخاطب. حالا نوع مخاطب فرق میکنه ولی حتا پل اندرسون هم نمیتونه فیلمی با ریتم کند بسازه هر چقدر هم که بخواد شخصیت هنری فیلم‌هاشو خدشه‌دار نکنه و به معیارهای کوبریکی وفادار بمونه. این مخاطب توئه و اتفاقا خود این آدم‌ها نسلی هستن که اکثرا از سنین کم خوره‌فیلم بودن و اتفاقا attention span خودشونم درطی این سال‌ها فکر نمیکنم خیلی بالا مونده باشه! کلا ریتم سریع تدوین لزوما چیز خوب یا بدی نیست. بلکه نیاز زمانه است و چیزی که توجه پایین مخاطب امروزی طلب میکنه.

در این شرایط تنها کاری که آدم بتونه بکنه اینه که از خودش شروع کنه و توجه‌شو بالا ببره. دیدن موزیک‌ویدئوها واقعا برای توجه مثل سم می‌مونه. چون ریتماشون اون‌قدر تنده که ذهن ما رو بدعادت می‌کنن. جوری که وقتی فیلم هم می‌بینیم انتظار داریم سریع کات بخوره وگرنه خسته میشیم. تو زندگی واقعی‌مونم بهمون صدمه می‌زنه و زده و خواهد زد. نمیدونم به حرکات پاهامون توجه کردید که مثلا وقتی تو یه جمعی می‌شینی و یه استادی شروع به حرف زدن می‌کنه و حوصله‌ت سرمیره پاها خود به خود شروع به حرکت و چپ‌وراست رفتن مداوم میکنن!

نمیدونم به این دقت کرده بودین یا نه؟! این حرکتو خیلی من دیدم هم پاهای خودم هم پاهای دیگران انجام بدن!

کلا ما همینیم که هستیم! سینما نباید بهانه بیاره. فیلم‌های هیچکاک خیلی سریع‌تر از فیلم‌های زمان خودش بودن شاید به خاطر همین هنوزم میشه دیدشون و حوصله آدم سر نمیره. یا وایلدر حتی. شاید زمانه ما اتفاقا نیاز به یه فیلمساز با ذهنیت MTV داره تا نجات‌مون بده. تا توجه کسی رو جلب نکنی چطور می‌تونی درمورد اشتباهاتش بهش هشدار بدی؟ سینما به درد توده‌ها میخوره و باید اونا رو هدف قرار بده. بهترین راه حل تمام مشکلات، زندگی‌کردن باهاشونه. فیلمسازهایی که این مسائل رو embrace می‌کنن ولی همزمان باهاشون کشتی هم می‌گیرن و به سادگی اونا رو نمی‌پذیرن، اونا هستن که سرآخر اسمشون سر زبون‌ها خواهد موند. آدم‌های نسل ما بیشتر از همیشه به وجدان نیاز دارن و مدت‌هاست که وجدان‌هامون به خواب رفتن. رفتن به سینما موقعی‌یه که ناخودآگاه ما به رو میاد و کار یک کابوس کارساز رو برامون انجام میده. باید از این فرصت نهایت استفاده رو کرد.

پ.ن. ادامه بدین بحث‌هاتون خیلی خوبه. تا حالا کجا بودین شماها؟ :happy:

خیلی ممنون از توضیحات موشکافانه تون؛ منتها متوجه نشدم که بالاخره مخالف عرض بنده بود یا موافق اون؛ چون اکثر فرمایشاتتون با مال بنده یکی است.
به هر حال سینما همیشه در هر عصری سعی بر این داشته تا همه مخاطبانشو راضی نگه داره؛ بخشی از این کل هم مخاطبان به اصطلاح خاص بوده اند؛ افرادی که سینما رو برای خود سینما دنبال میکنن و صرفا در پی سرگرمی نیستند. عرض بنده اینجاست که این تغییر ناحوشایند(؟) به همه قلمرو های سینمایی نفوذ کرده و سینمای کنونی حتی بسیاری از اهل سینما رو هم از خودش ناامید کرده؛ به خاطر همین هم است که اکثرشون دیدن یک فیلم قدیمی تر رو به فیلمهای امروزی ترجیح میدن، وگرنه چه از این بهتر که آدم بیشتر از هر چیزی علاقه مند به سینمای عصر خودش باشه؟

 

[AMD.POWER]

فيلم هاي تارانتينو رو دوست دارم . مثل sin city و ...

 

[ali_alavijeh]

فيلم هاي تارانتينو رو دوست دارم . مثل sin city و ...

البته حتما میدونید که تارانتینو کارگردان sin city نیست و دوستان شل مغزش یعنی فرانک میلر (Frank Miller) و رابرت ردریگز (Robert Rodriguez) کارگردان این فیلم هستند. اسم جناب تارانتینو هم تحت عنوان من دراوردی و جالب special guest director یا همون کارگردان مهمان!!!!! تو این فیلم آورده شده.
ولی از حق نگذریم فیلم به شدت زیبایی هستش. شخصیت میهو رو خیلی دوست میداشتم. قرار بود نسخه 2 هم بیاد که هنوز خبری نشده

 

[Sadhu]

خیلی ممنون از توضیحات موشکافانه تون؛ منتها متوجه نشدم که بالاخره مخالف عرض بنده بود یا موافق اون؛ چون اکثر فرمایشاتتون با مال بنده یکی است.
به هر حال سینما همیشه در هر عصری سعی بر این داشته تا همه مخاطبانشو راضی نگه داره؛ بخشی از این کل هم مخاطبان به اصطلاح خاص بوده اند؛ افرادی که سینما رو برای خود سینما دنبال میکنن و صرفا در پی سرگرمی نیستند. عرض بنده اینجاست که این تغییر ناحوشایند(؟) به همه قلمرو های سینمایی نفوذ کرده و سینمای کنونی حتی بسیاری از اهل سینما رو هم از خودش ناامید کرده؛ به خاطر همین هم است که اکثرشون دیدن یک فیلم قدیمی تر رو به فیلمهای امروزی ترجیح میدن، وگرنه چه از این بهتر که آدم بیشتر از هر چیزی علاقه مند به سینمای عصر خودش باشه؟

البته موضوعی که بهتره فراموش نکنیم اینه که فیلم های ماندگار دهه های قبل رو مخاطب امروزی تماشا می کنه ! اکثر فیلم های دهه های ۶۰،۷۰،۸۰ و یا ۹۰ چه از لحاظ محتوی و چه از لحاظ استانداردهای سینمایی حرفی برای گفتن نداشتن، و مسلما اثرهای فراموش نشدنی که ۴ دهه ۵ دهه و حتی بیشتر تونستن مخاطب خودشون رو حفظ کنن ، امتحان خودشون رو پس دادن در صورتی که از سال به گفته ی شما۲۰۰۰ به بعد فقط ۱۳ سال گذشته

 

[Bat Man]

فارست گامپ

 

[Epitome]

البته موضوعی که بهتره فراموش نکنیم اینه که فیلم های ماندگار دهه های قبل رو مخاطب امروزی تماشا می کنه ! اکثر فیلم های دهه های ۶۰،۷۰،۸۰ و یا ۹۰ چه از لحاظ محتوی و چه از لحاظ استانداردهای سینمایی حرفی برای گفتن نداشتن، و مسلما اثرهای فراموش نشدنی که ۴ دهه ۵ دهه و حتی بیشتر تونستن مخاطب خودشون رو حفظ کنن ، امتحان خودشون رو پس دادن در صورتی که از سال به گفته ی شما۲۰۰۰ به بعد فقط ۱۳ سال گذشته

این درسته که زمان میتونه ارزش یه فیلم رو بالا ببره اما نه در اون حدی که شما مدنظرتونه و نه برای همه فیلمها
مثلا ارزش فیلم همشهری کین رو که اکثر همدوره ای هاش درک نکردن

فیلمهای برتر به اصطلاح ویترین سینمای دوره خودشون هستند و کسی قدرت یک سینما رو با فیلمهای ضعیفش نمیسنجه.

وقتی فیلمی تولید میشه تا ابد همه میتونن تماشاش کنن، اما وظیفه حمایت از یک فیلم تا حد زیادی بر عهده مخاطبان زمان خودش هست.

من به هیچ وجه نمیگم سینمای کنونی از آثار ارزشمند خالیست و یا دوره های قبل پر است از فیلمهای بزرگ؛ بلکه دارم از یک تغییر صحبت میکنم، سینما داره هر چه بیشتر راهشو از ادبیات داستانی و معیار های اون جدا میکنه. اگر در دهه 60 یک فیلمساز معمولی تلاش میکرد تا به رسم سینمای معاصرش مثلا با تغییر زاویه دوربین عنصر ترس یا هیجان رو در درون مخاطب خودش پرورش بده، کارگردان امروزی بدون هیج تلاش یا نوآوری خاصی دست به دامن انیمیشن های اغراق شده میشه.

من از خود شما میپرسم از دهه نود چند فیلم بزرگ دیده اید و از دهه 2000 چند تا؟

 

[Sadhu]

این درسته که زمان میتونه ارزش یه فیلم رو بالا ببره اما نه در اون حدی که شما مدنظرتونه و نه برای همه فیلمها
مثلا ارزش فیلم همشهری کین رو که اکثر همدوره ای هاش درک نکردن

فیلمهای برتر به اصطلاح ویترین سینمای دوره خودشون هستند و کسی قدرت یک سینما رو با فیلمهای ضعیفش نمیسنجه.

وقتی فیلمی تولید میشه تا ابد همه میتونن تماشاش کنن، اما وظیفه حمایت از یک فیلم تا حد زیادی بر عهده مخاطبان زمان خودش هست.

من به هیچ وجه نمیگم سینمای کنونی از آثار ارزشمند خالیست و یا دوره های قبل پر است از فیلمهای بزرگ؛ بلکه دارم از یک تغییر صحبت میکنم، سینما داره هر چه بیشتر راهشو از ادبیات داستانی و معیار های اون جدا میکنه. اگر در دهه 60 یک فیلمساز معمولی تلاش میکرد تا به رسم سینمای معاصرش مثلا با تغییر زاویه دوربین عنصر ترس یا هیجان رو در درون مخاطب خودش پرورش بده، کارگردان امروزی بدون هیج تلاش یا نوآوری خاصی دست به دامن انیمیشن های اغراق شده میشه.

من از خود شما میپرسم از دهه نود چند فیلم بزرگ دیده اید و از دهه 2000 چند تا؟

شما منظور من رو درست متوجه نشدید، جدا کردن ۵۰ سال از سینما و مقایسه اش با ۱۰ سال اخیر، اشتباهِ ، مسلما توی یه بازه ی ۵۰ ساله استعدادهای بیشتری و در نتیجه آثار ماندگارتری ساخته شده نسبت به ۱۰ سال ، و از حرف های شما این جور برداشت می کنم که شما سینما رو صرفا هالیوود می بینید که من موافق نیستم ، الان مخصوصا توی چند ساله ی اخیر سینمای روسیه و اوروپا در کل بسیار قوی کار کردند ولی متاسفانه به دلیل نداشتن مارکت قوی ، شاید هیچ وقت به صدر چارت های باکس افیس نرسیده باشن ، من الان اگه مثال بزنم باز سلیقه ای با این قضیه برخوردکردم در صورتی که الان من کلی دارم حرف ی زنم

 

[Epitome]

شما منظور من رو درست متوجه نشدید، جدا کردن ۵۰ سال از سینما و مقایسه اش با ۱۰ سال اخیر، اشتباهِ ، مسلما توی یه بازه ی ۵۰ ساله استعدادهای بیشتری و در نتیجه آثار ماندگارتری ساخته شده نسبت به ۱۰ سال ، و از حرف های شما این جور برداشت می کنم که شما سینما رو صرفا هالیوود می بینید که من موافق نیستم ، الان مخصوصا توی چند ساله ی اخیر سینمای روسیه و اوروپا در کل بسیار قوی کار کردند ولی متاسفانه به دلیل نداشتن مارکت قوی ، شاید هیچ وقت به صدر چارت های باکس افیس نرسیده باشن ، من الان اگه مثال بزنم باز سلیقه ای با این قضیه برخوردکردم در صورتی که الان من کلی دارم حرف ی زنم

من سینما رو هالیوود نمیبینم اینو میشه از پست های قبلیم دید. این هم مشخصه که فیلمهای شاخص در هر دوره ای در زمینه باکس آفیس و گروس مشکل داشته اند.
در ضمن من دهه 2000 رو با کل تاریخ سینما مقایسه نکردم بلکه دهه به دهه اونها رو با سینمای الان مقایسه کردم. در پست قبلیم از خود شما خواستم که دو دهه 90 و 2000 رو که به پایان رسیدن با هم مقایسه کنید نه کل سینما رو!

 

[MehdiNinja]

SAW

شب های برره

 

[Sadhu]

من سینما رو هالیوود نمیبینم اینو میشه از پست های قبلیم دید. این هم مشخصه که فیلمهای شاخص در هر دوره ای در زمینه باکس آفیس و گروس مشکل داشته اند.
در ضمن من دهه 2000 رو با کل تاریخ سینما مقایسه نکردم بلکه دهه به دهه اونها رو با سینمای الان مقایسه کردم. در پست قبلیم از خود شما خواستم که دو دهه 90 و 2000 رو که به پایان رسیدن با هم مقایسه کنید نه کل سینما رو!

باز هم اشتباه ! من مثال می زنم ، یه کارگردان توی ده ی ۹۰ آیا خواب ساختن فیلم life of pi رو می دیدید ؟ شما اول گفتید سینمای قبل از ۲۰۰۰ آثار به یاد ماندنی بیشتری داره که خوب مشخصا درست ، و بعد ده ها رو با هم مفایسه می کنید که به نظر من اشتباه ، اصلا تفکیک سینما به این صورت اشتباه

 

[الهه.آتش]

اره 1 2 3 4 5 6

 

[Benchmarker]

فیلم مالنا (Malena) فیلم قشنگ و کمی مضحک از کارگردان دیوونه سینما جوزپه تورناتوره خداییش بنظرم تورناتوره روانیه اینو حتی از چهره ش میشه فهمید یه روانیه دوست داشتنی

 

[Enoch]

آقا این Before midnight نیومده هنوز؟ کسی نمیدونه؟

 

[Epitome]

باز هم اشتباه ! من مثال می زنم ، یه کارگردان توی ده ی ۹۰ آیا خواب ساختن فیلم life of pi رو می دیدید ؟ شما اول گفتید سینمای قبل از ۲۰۰۰ آثار به یاد ماندنی بیشتری داره که خوب مشخصا درست ، و بعد ده ها رو با هم مفایسه می کنید که به نظر من اشتباه ، اصلا تفکیک سینما به این صورت اشتباه

خوب این شیوه مثال آوردن اصلا صحیح نیست
نمیشه که شما یه مثال از دهه 2000 بیارید بعد من در تقابل با مثال شما یه مثال از دهه 80 بیارم. اگر بخواد این روند ادامه پیدا کنه که باید کار و زندگی رو رها کنیم تا اینجا رو مثال بارون کنیم!
خوب معلومه که هزاره قبل آثار به یاد ماندنی بیشتری داره. چون یکی نزدیک یک قرن قدمت داره و اون یکی 13 سال.
دهه ها رو به راحتی نمیشه مقایسه کرد و نمیشه برای دوره ها مرزبندی دقیق مشخص کرد، و بحث ما هم اصلا این نبود و من دهه 90 رو برای این مثال زدم تا یک دهه مقابل بقیه سینما قرار نگیره بلکه با یک دهه دیگه بررسی بشه. تقریبا همه چیز رو با همه چیز میشه مقایسه کرد منتها این که بتونیم معیار و مبنایی درست از مقایسه داشته باشیم مهمه.
عرض بنده اینه که از نظر من سینما داره پسرفت میکنه؛ با اینکه از نظر تجهیزات و تکنولوژی در حال پیشرفت هست، که دوستان لطف کردن دلایل متقنی رو براش آوردن که من خیلی هاش رو قبول دارم. دلیل بوجود اودن این بحث هم این بود که خیلی ها از جمله شما این تغییر رو پسرفت نمیدونن اما من چرا.

 

[Enoch]

عرض بنده اینه که از نظر من سینما داره پسرفت میکنه؛ با اینکه از نظر تجهیزات و تکنولوژی در حال پیشرفت هست، که دوستان لطف کردن دلایل متقنی رو براش آوردن که من خیلی هاش رو قبول دارم. دلیل بوجود اودن این بحث هم این بود که خیلی ها از جمله شما این تغییر رو پسرفت نمیدونن اما من چرا.

تغییراتیه که باید بپذیریم و باهاشون بسازیم. چه پیشرفت چه پسرفت. همینطور که در مورد خیلی چیز های دیگه ی دنیای مدرن همینطوره.

 

[ehsan]

لطفا خارج از موضوع ننویسید.

 

[rooshak]

باشه دیگه اینجا پست نمیدم و شما رو در غار سیاه افکار تاریکتون تنها میذارم.
ولی فقط همینو بگم که اگر می خواید فیلم امریکایی ببینید ببینید ولی از اونها تاثیر نپذیرید.
اون فیلمها رو فقط از زوایای سینمایی و هنری ببینید
چون محتوای این فیلمها مخالف عقاید و ارمان های ماست.
یا علی

بچه ها چند تا فیلم خوب معرفی کنید تا امشب دانلود کنم.
فقط اکشن نباشه رمانتیک یا کمدی از موضوعات کالج و مهمونی هم استقبال میشه.
با تشکر از دوستانی که سری قبل معرفی کردن همشون رو دیدم فیلمای خوبی بودن .

انقدر هم حاج انصار رو عذیت نکنید.

Sent from my GT-I9300 using Tapatalk 2