live for what?
مدیر بازنشسته
طرحی از اوتو ديکس سال 1924 در مورد جنگ جهاني اول
سلف پرتره از BaaderJohannes آلماني از سردمداران جنبش
اثري از Jean Crotti
-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
جهان به روايت بوم
- شروع کننده موضوع live for what?
- تاریخ شروع
طرحی از اوتو ديکس سال 1924 در مورد جنگ جهاني اول
سلف پرتره از BaaderJohannes آلماني از سردمداران جنبش
اثري از Jean Crotti
live for what?
مدیر بازنشسته
ادامه مطلب قبل
توهم زيبايی
تريستان تزارا گفته است: "هنر دوران ما به عمل جراحی نياز داشت و ما آن عمل را برايش انجام داديم."
دادا قراردادهای والا و حقيقی هنر را دور ريخت. در دنيايی سرشار از توهم و فريب، حقيقت ديگر چه معجونی است؟ دادائيسم حقيقت را توهم می دانست، هم در شکل متعالی (ترانسندنتال) و هم در قالب عادی و روزمره آن.
دادائيستها زيبايی طبيعی يا حقيقی را دروغين می دانستند. آخرين مکاتب هنری بزرگ اروپا مانند امپرسيونيسم و اکسپرسيونيسم، مرزهای زيادی را شکسته، اما در نهايت به اصل زيبايی هنری وفادار مانده بودند.
دادا آخرين گام را برداشت و نفس زيبايی را زير سؤال برد: امر زيبا چيست و اصلا به چه کار می آيد؟ وقتی فوج فوج جوانان را به کشتارگاه می فرستند؛ وقتی فرصت زيستن چنين اندک و حيات آدمی تا اين حد بی مقدار است، "امر زيبا" به چه درد می خورد؟ هنر می تواند زشت و کريه باشد. خشن باشد مثل زندگی، درهم و آشفته باشد مثل زمانه. يک باند زخم بندی خونين يا يک پای مصنوعی، از تمام شاهکارهای هنری برتر است، زيرا با زمانه همخوانی بيشتری دارد!
پيروان دادا به طبيعی گرايی اعلام جنگ دادند و اسلحه اصلی شان تجريد بود. در طراحی و نقاشی حذف نگارگری فرمال و طبيعت گرايانه، و تقليل آن به خطوط و نقشهای ابتدايی؛ در شعر تجريد زبان و فروکاستن آن به آواهای انتزاعی، در موسيقی لغو قواعد تونال و اصول هارمونی...
گريز از "هماهنگی" برای آنها پشتوانه ای عينی داشت. ريشارد هولزنبک گفته است: "هنر تجريدی برای ما به معنای صداقت مطلق بود."
نوآوری های دادا
پيروان دادا نه تنها به بنيادها و قرادادهای هنری پشت کردند، بلکه مرزهای رايج را نيز پس زدند. "هنر" آنها آميزه ای بود، اغلب ناهماهنگ، از چند هنر ديداری و شنيداری. برای يک اثر دادائيستی هيچ چيزی که نشانی از زندگی داشته باشد، بيگانه نيست. گاه عناصر "غير هنری" زندگی مصرفی را نيز به "آثار" يا تابلوهای خود راه می دادند: از قوطی حلبی تا دکمه اونيفورم!
آنها به قالب اثر هنری، کمپوزيسيون کلی اثر، هماهنگی عناصر و مواد کار آن با ديدی تازه نگاه کردند. هيچ شگردی را نبايد کنار گذاشت. هر تکنيکی می تواند درجايی سودمند باشد. اصل آنست که هنر ويژگی های زندگی مدرن را نشان دهد، که آشفتگی و ناهماهنگی بخشی از آنست.
دادائيست ها تکنيک کولاژ را (پس از نوآوری های پابلو پيکاسو و ژرژ براک) در سطح تازه و گسترده ای به کار بردند. آنها با فتومونتاژهای جسورانه شان راه طراحی و گرافيک مدرن را هموار کردند.
آنها به نفس آفرينش هنری با ديد تازه ای نگاه کردند. نبوغ هنری را انکار کردند و هنرمند را از آن مقام والا فرو کشيدند. به هنرمند مدرن جسارت و شهامتی بی سابقه بخشيدند تا بتواند خود را از بندهای "آکادميک" رها کند. برای آنها هنرمند تافته جدا بافته نبود. گفتند هرکس بتواند درد و احساس درونی خود را به نحوی مؤثر و تازه بيان کند، می تواند هنرمند باشد.
به کار آفرينشگران گمنام، انواع هنرهای مردمی و بومی، هنرهای ابتدايی، کارکردی، طراحی صنعتی و غيره ارزش نهادند. آنها به دستخط فردی و انحصاری هنرمند، بی اعتنا بودند. برخی از آثار آنها کار مشترک يا گروهی است و امضای هنرمندی واحد را بر خود ندارد.
ميراث دادا
نمايشگاه بزرگ "دادا" با عبور از چند تالار، ايستگاه های جغرافيايی دادائيسم را نشان می دهد: زوريخ، مونيخ، درسدن، هانوفر، کلن، برلين، پاريس و سرانجام آمريکا.
زادگاه دادا زوريخ بود. در سال ۱۹۱۷ ريشارد هولزنبک جنبش را با خود به آلمان برد، در زمانی که کشور با جنگ و بحران ژرف سياسی دست به گريبان بود. دادا در آلمان بيش از هرجای ديگر با سياست گره خورد. دادائيست ها ارزشهای فرهنگی و نهادهای سياسی امپراتوری پروس و سپس جمهوری وايمار را به باد حمله گرفتند. در آلمان جورج (گئورگ) گروس، جان هارتفيلد (هانس هرتسفيلد)، هانا هوش، اوتو ديکس، کورت شويترز و رودولف شليشتر به جنبش دادا پيوستند.
کولاژ به ويژه در آلمان و در فوتومونتاژهای جان هارتفيلد يکپارچه در خدمت مبارزه سياسی قرار گرفت. بيشتر دادائيستهای آلمان پس از جنگ به اردوی چپ پيوستند و وارد ميدان سياست شدند.
در سالهای دهه ۱۹۲۰ که اروپا با بحران روزافزون اجتماعی و سياسی روبرو بود، دادا دستخوش تحولی بنيادين شد، در فرانسه با سوررئاليسم و در آلمان با اکسپرسيونيسم اجتماعی درآميخت.
دادا در دهه ۱۹۳۰ به آمريکا رفت و دوری از دگرديسی را تجربه کرد. جنبشی که در اروپا از تجريد آغازيده و به اعتراض سياسی رسيده بود، در آمريکا مسير عکس پيمود، يعنی از "تعهد" به هنر محض رسيد، و تا حد زيادی از محتوای سياسی و اجتماعی تهی شد.
دادا به شکل اصيل آن شايد ده سالی بيشتر دوام نياورد. اما بر تمام هنر مدرن غرب تأثيری ماندگار باقی گذاشت.
دادائيسم عليه ميليتاريسم آلمان وارد ميدان می شود: جورج گروس، 1920
توهم زيبايی
تريستان تزارا گفته است: "هنر دوران ما به عمل جراحی نياز داشت و ما آن عمل را برايش انجام داديم."
دادا قراردادهای والا و حقيقی هنر را دور ريخت. در دنيايی سرشار از توهم و فريب، حقيقت ديگر چه معجونی است؟ دادائيسم حقيقت را توهم می دانست، هم در شکل متعالی (ترانسندنتال) و هم در قالب عادی و روزمره آن.
دادائيستها زيبايی طبيعی يا حقيقی را دروغين می دانستند. آخرين مکاتب هنری بزرگ اروپا مانند امپرسيونيسم و اکسپرسيونيسم، مرزهای زيادی را شکسته، اما در نهايت به اصل زيبايی هنری وفادار مانده بودند.
دادا آخرين گام را برداشت و نفس زيبايی را زير سؤال برد: امر زيبا چيست و اصلا به چه کار می آيد؟ وقتی فوج فوج جوانان را به کشتارگاه می فرستند؛ وقتی فرصت زيستن چنين اندک و حيات آدمی تا اين حد بی مقدار است، "امر زيبا" به چه درد می خورد؟ هنر می تواند زشت و کريه باشد. خشن باشد مثل زندگی، درهم و آشفته باشد مثل زمانه. يک باند زخم بندی خونين يا يک پای مصنوعی، از تمام شاهکارهای هنری برتر است، زيرا با زمانه همخوانی بيشتری دارد!
پيروان دادا به طبيعی گرايی اعلام جنگ دادند و اسلحه اصلی شان تجريد بود. در طراحی و نقاشی حذف نگارگری فرمال و طبيعت گرايانه، و تقليل آن به خطوط و نقشهای ابتدايی؛ در شعر تجريد زبان و فروکاستن آن به آواهای انتزاعی، در موسيقی لغو قواعد تونال و اصول هارمونی...
گريز از "هماهنگی" برای آنها پشتوانه ای عينی داشت. ريشارد هولزنبک گفته است: "هنر تجريدی برای ما به معنای صداقت مطلق بود."
نوآوری های دادا
پيروان دادا نه تنها به بنيادها و قرادادهای هنری پشت کردند، بلکه مرزهای رايج را نيز پس زدند. "هنر" آنها آميزه ای بود، اغلب ناهماهنگ، از چند هنر ديداری و شنيداری. برای يک اثر دادائيستی هيچ چيزی که نشانی از زندگی داشته باشد، بيگانه نيست. گاه عناصر "غير هنری" زندگی مصرفی را نيز به "آثار" يا تابلوهای خود راه می دادند: از قوطی حلبی تا دکمه اونيفورم!
آنها به قالب اثر هنری، کمپوزيسيون کلی اثر، هماهنگی عناصر و مواد کار آن با ديدی تازه نگاه کردند. هيچ شگردی را نبايد کنار گذاشت. هر تکنيکی می تواند درجايی سودمند باشد. اصل آنست که هنر ويژگی های زندگی مدرن را نشان دهد، که آشفتگی و ناهماهنگی بخشی از آنست.
دادائيست ها تکنيک کولاژ را (پس از نوآوری های پابلو پيکاسو و ژرژ براک) در سطح تازه و گسترده ای به کار بردند. آنها با فتومونتاژهای جسورانه شان راه طراحی و گرافيک مدرن را هموار کردند.
آنها به نفس آفرينش هنری با ديد تازه ای نگاه کردند. نبوغ هنری را انکار کردند و هنرمند را از آن مقام والا فرو کشيدند. به هنرمند مدرن جسارت و شهامتی بی سابقه بخشيدند تا بتواند خود را از بندهای "آکادميک" رها کند. برای آنها هنرمند تافته جدا بافته نبود. گفتند هرکس بتواند درد و احساس درونی خود را به نحوی مؤثر و تازه بيان کند، می تواند هنرمند باشد.
به کار آفرينشگران گمنام، انواع هنرهای مردمی و بومی، هنرهای ابتدايی، کارکردی، طراحی صنعتی و غيره ارزش نهادند. آنها به دستخط فردی و انحصاری هنرمند، بی اعتنا بودند. برخی از آثار آنها کار مشترک يا گروهی است و امضای هنرمندی واحد را بر خود ندارد.
ميراث دادا
نمايشگاه بزرگ "دادا" با عبور از چند تالار، ايستگاه های جغرافيايی دادائيسم را نشان می دهد: زوريخ، مونيخ، درسدن، هانوفر، کلن، برلين، پاريس و سرانجام آمريکا.
زادگاه دادا زوريخ بود. در سال ۱۹۱۷ ريشارد هولزنبک جنبش را با خود به آلمان برد، در زمانی که کشور با جنگ و بحران ژرف سياسی دست به گريبان بود. دادا در آلمان بيش از هرجای ديگر با سياست گره خورد. دادائيست ها ارزشهای فرهنگی و نهادهای سياسی امپراتوری پروس و سپس جمهوری وايمار را به باد حمله گرفتند. در آلمان جورج (گئورگ) گروس، جان هارتفيلد (هانس هرتسفيلد)، هانا هوش، اوتو ديکس، کورت شويترز و رودولف شليشتر به جنبش دادا پيوستند.
کولاژ به ويژه در آلمان و در فوتومونتاژهای جان هارتفيلد يکپارچه در خدمت مبارزه سياسی قرار گرفت. بيشتر دادائيستهای آلمان پس از جنگ به اردوی چپ پيوستند و وارد ميدان سياست شدند.
در سالهای دهه ۱۹۲۰ که اروپا با بحران روزافزون اجتماعی و سياسی روبرو بود، دادا دستخوش تحولی بنيادين شد، در فرانسه با سوررئاليسم و در آلمان با اکسپرسيونيسم اجتماعی درآميخت.
دادا در دهه ۱۹۳۰ به آمريکا رفت و دوری از دگرديسی را تجربه کرد. جنبشی که در اروپا از تجريد آغازيده و به اعتراض سياسی رسيده بود، در آمريکا مسير عکس پيمود، يعنی از "تعهد" به هنر محض رسيد، و تا حد زيادی از محتوای سياسی و اجتماعی تهی شد.
دادا به شکل اصيل آن شايد ده سالی بيشتر دوام نياورد. اما بر تمام هنر مدرن غرب تأثيری ماندگار باقی گذاشت.
دادائيسم عليه ميليتاريسم آلمان وارد ميدان می شود: جورج گروس، 1920
علی جان بسیار ممنون از اطلاعات خوبی که درباره سبک دادائیسم دادید .بسیار استفاده کردم :happy:
راستش منم چندان از سبک های دادئیسم وپست مدرنیسم وغیر... سردرنمیارم شاید علتش این باشه که علاقه ای به این سبک ها ندارم باهاشون ارتباطی ایجاد نمیکنم
اما وقتی کمی از طرز فکر و اهداف دادائیسم قرار گرفتم ازش خوشم اومد ...
مخصوصا از نقاشی با نام جرج کراسز تمام اون اهداف سبک داد و در آثارش میتونید ببینید برای من بسیار جالب توجه بود
راستش منم چندان از سبک های دادئیسم وپست مدرنیسم وغیر... سردرنمیارم شاید علتش این باشه که علاقه ای به این سبک ها ندارم باهاشون ارتباطی ایجاد نمیکنم
اما وقتی کمی از طرز فکر و اهداف دادائیسم قرار گرفتم ازش خوشم اومد ...مخصوصا از نقاشی با نام جرج کراسز تمام اون اهداف سبک داد و در آثارش میتونید ببینید برای من بسیار جالب توجه بود
فایل های ضمیمه
![457_1937_arp_collage_[1].jpg](https://forum-data.persiantools.com/attachments/12/12604-96d6a44399c564b5d581c0efe5dd667d.jpg)
![ExquisiteCorpse1[1].gif](https://forum-data.persiantools.com/attachments/12/12605-1635c1efa268d4b592a760eacdb2bc57.jpg)
اعضای اصلی گروه دادا در پاریس :
تریستان تزارا ، آندره برتون ، هانس آرپ ، ژرژ ریبمون دسنی ، فیلیپ سوپو ، فرانسیس پیکابیا ، لویی آراگون و پل الوار و ...
(بعدا افراد بیشتری به گروه پیوستند )
صحنه یی از یک نمایشنامه ی دادائیستی در سال 1920 ، پاریس ( مرجع سایت www.ieeff.org )
تریستان تزارا
چند تن از دادائیست ها ، 1920 ( مرجع سایت www.ieeff.org )
ضمنا برای رفع سوتفاهم ها ( و در تایید توضیحات بسیار مفید علی عزیز ) باید اضافه کنم که مکتب بزرگ سوررئالیسم از بطن همین دادائیسم به وجود آمد و تنی چند از شاعران این گروه همانند پل الوار و لویی آراگون بعد ها در شمار مردمی ترین و محبوب ترین هنرمندان فرانسه در قرن بیستم در آمدند .
شعار دادائیست ها این سئوال بود : اصلا چرا هنر ؟ منظورشان این بود (و این خیلی مهم است ) که در اروپایی که ادعای پیشرو بودن در قلمرو تمدن و هنر و فرهنگ را دارد و در پشت زرق و برق های سالن های نمایش ، کنسرت و ... هنوز مسائلی مانند جنگ ، فقر و توهین به شان و شرافت انسانی حل نشده است ...به همین دلیل روشی که برای بیان افکار خود برگزیده بودند افراطی و غیر عقلایی بود و تصمیم داشتند تمام قراردادهای مرسوم نه تنها در عالم هنر که آداب و رسوم اجتماعی را نیز به مسخره بگیرند . در خاطرات تریستان تزارا هست که : " زمانی می خواستیم نمایشنامه یی از برتون و سوپو به نمایش بگذاریم. ولی فقط توانستیم پرده ی اول آن را اجرا کنیم ، چون در متن نمایشنامه ، پرده ی دوم قرار بر این بود که هر دو نویسنده ی نمایشنامه روی صحنه آمده و واقعا خودکشی کنند ! "
----------------------------------------------------------
حالا یه سئوال : چی شد که یه دفعه رفتین سراغ دادائیسم ؟ :lol:
----------------------------------------------------------
تریستان تزارا ، آندره برتون ، هانس آرپ ، ژرژ ریبمون دسنی ، فیلیپ سوپو ، فرانسیس پیکابیا ، لویی آراگون و پل الوار و ...
(بعدا افراد بیشتری به گروه پیوستند )
صحنه یی از یک نمایشنامه ی دادائیستی در سال 1920 ، پاریس ( مرجع سایت www.ieeff.org )
تریستان تزارا
چند تن از دادائیست ها ، 1920 ( مرجع سایت www.ieeff.org )
ضمنا برای رفع سوتفاهم ها ( و در تایید توضیحات بسیار مفید علی عزیز ) باید اضافه کنم که مکتب بزرگ سوررئالیسم از بطن همین دادائیسم به وجود آمد و تنی چند از شاعران این گروه همانند پل الوار و لویی آراگون بعد ها در شمار مردمی ترین و محبوب ترین هنرمندان فرانسه در قرن بیستم در آمدند .
شعار دادائیست ها این سئوال بود : اصلا چرا هنر ؟ منظورشان این بود (و این خیلی مهم است ) که در اروپایی که ادعای پیشرو بودن در قلمرو تمدن و هنر و فرهنگ را دارد و در پشت زرق و برق های سالن های نمایش ، کنسرت و ... هنوز مسائلی مانند جنگ ، فقر و توهین به شان و شرافت انسانی حل نشده است ...به همین دلیل روشی که برای بیان افکار خود برگزیده بودند افراطی و غیر عقلایی بود و تصمیم داشتند تمام قراردادهای مرسوم نه تنها در عالم هنر که آداب و رسوم اجتماعی را نیز به مسخره بگیرند . در خاطرات تریستان تزارا هست که : " زمانی می خواستیم نمایشنامه یی از برتون و سوپو به نمایش بگذاریم. ولی فقط توانستیم پرده ی اول آن را اجرا کنیم ، چون در متن نمایشنامه ، پرده ی دوم قرار بر این بود که هر دو نویسنده ی نمایشنامه روی صحنه آمده و واقعا خودکشی کنند ! "
----------------------------------------------------------
حالا یه سئوال : چی شد که یه دفعه رفتین سراغ دادائیسم ؟ :lol:
----------------------------------------------------------
live for what?
مدیر بازنشسته
یکی از آثار آمادئو مودیلیانی، نقاش قرن بیستم ایتالیا، که پیش از این اصالتش ثابت نشده بود، در میان مجموعه دار هنری اهل صربستان کشف شده است.
کریستین پریسوت، مدیر آرشیو آثار مودیلیانی در شهر رم ایتالیا روز سه شنبه (25 سپتامبر) به خبرگزاری ها گفت که این اثر، با نام "پرتره ای از یک مرد"، حدود سال 1918 خلق شده و پس از هفده سال بررسی های کارشناسانه اصالت آن تائید شده است .
مسئولان شهر بلگراد، پایتخت صربستان، اعلام کرده اند که بنا به خواسته صاحبان این نقاشی، آن را برای اولین بار در ماه نوامبر سال جاری میلادی در نمایشگاهی در همین شهر به نمایش خواهند گذاشت.
هویت مجموعه دار هنری آشکار نشده است اما کریستین پریسوت گفت که این فرد هفده سال پیش برای تعیین نقاش این اثر و این که یکی از آثار مودیلیانی است یا نه جویای کمک شده بود.
کریستین پریسوت گفت این اثر "اصل است و پس از سال ها بررسی ما می توانیم به یقین بگوییم که آمادئو مودیلیانی آن را کشیده است."
ابعاد این اثر هنری 46 در 38 سانتیمتر است و پرتره ای از یک مرد جوان ناشناس است که ظاهری آراسته دارد که می تواند نشانه ای از تمول او باشد.
پریسوت ابراز امیدواری کرده یکی از بازدیدکنندگان نمایشگاه ماه نوامبر هویت او را شناسایی کند.
کارشناسان می گویند که رنگ روغن به کار برده شده برای خلق این اثر رقیق شده است که احتمالا ناشی از فقیر بودن نقاش هنگام خلق آن بوده است.
آمادئو مودیلیانی در سال 1884 متولد شد و در سال 1920 درگذشت. وی که بیشتر عمر هنری خود را در فرانسه بسر برد یکی از اعضای سرشناس گروه هنرمندان موسوم به "مدرسه آوانگارد پاریس" بوده است.
مودیلیانی به خاطر نقاشی از زنان و زنان برهنه شهرت یافت. او گردن سوژه هایش را بلند می کشید و به جای چشم دو حفره برای آنها می گذاشت؛ سبک منحصر به فردی که هم در نقاشی و هم در مجسمه سازی با نام او مهر خورد.
پرتره او از یک مجسمه ساز روس بالغ بر 25 میلیون دلار ارزش گذاری شده و در ماه نوامبر در حراج کریستیز به فروش می رسد.
سايت بي بي سي
کریستین پریسوت، مدیر آرشیو آثار مودیلیانی در شهر رم ایتالیا روز سه شنبه (25 سپتامبر) به خبرگزاری ها گفت که این اثر، با نام "پرتره ای از یک مرد"، حدود سال 1918 خلق شده و پس از هفده سال بررسی های کارشناسانه اصالت آن تائید شده است .
مسئولان شهر بلگراد، پایتخت صربستان، اعلام کرده اند که بنا به خواسته صاحبان این نقاشی، آن را برای اولین بار در ماه نوامبر سال جاری میلادی در نمایشگاهی در همین شهر به نمایش خواهند گذاشت.
هویت مجموعه دار هنری آشکار نشده است اما کریستین پریسوت گفت که این فرد هفده سال پیش برای تعیین نقاش این اثر و این که یکی از آثار مودیلیانی است یا نه جویای کمک شده بود.
کریستین پریسوت گفت این اثر "اصل است و پس از سال ها بررسی ما می توانیم به یقین بگوییم که آمادئو مودیلیانی آن را کشیده است."
ابعاد این اثر هنری 46 در 38 سانتیمتر است و پرتره ای از یک مرد جوان ناشناس است که ظاهری آراسته دارد که می تواند نشانه ای از تمول او باشد.
پریسوت ابراز امیدواری کرده یکی از بازدیدکنندگان نمایشگاه ماه نوامبر هویت او را شناسایی کند.
کارشناسان می گویند که رنگ روغن به کار برده شده برای خلق این اثر رقیق شده است که احتمالا ناشی از فقیر بودن نقاش هنگام خلق آن بوده است.
آمادئو مودیلیانی در سال 1884 متولد شد و در سال 1920 درگذشت. وی که بیشتر عمر هنری خود را در فرانسه بسر برد یکی از اعضای سرشناس گروه هنرمندان موسوم به "مدرسه آوانگارد پاریس" بوده است.
مودیلیانی به خاطر نقاشی از زنان و زنان برهنه شهرت یافت. او گردن سوژه هایش را بلند می کشید و به جای چشم دو حفره برای آنها می گذاشت؛ سبک منحصر به فردی که هم در نقاشی و هم در مجسمه سازی با نام او مهر خورد.
پرتره او از یک مجسمه ساز روس بالغ بر 25 میلیون دلار ارزش گذاری شده و در ماه نوامبر در حراج کریستیز به فروش می رسد.
سايت بي بي سي
بدبخت مودیلیانی که تمام زندگی ش در فقر و فلاکت باور نکردنی گذشت و حالا پرتره یی که کشیده 25 میلیون دلار ارزش گذاری شده !!! :wacko::wacko: واقعا که به این دنیا ...
-----------------------------------------------------------------
HappyDreams
کاربر تازه وارد
John Singer Sargent
این نقاش در کار پرتره نسبت به کار ابرنگ و طبیعت بسیار معروفتر بود.در فلوراانس ایتالیا از والدینی امریکایی متولد شد.در ایتالیا و المان و سپس در پاریس تحت تعلیمEmile Auguste Carolus-Duran. به تحصیل پرداخت
ابرنگ:
این نقاش در کار پرتره نسبت به کار ابرنگ و طبیعت بسیار معروفتر بود.در فلوراانس ایتالیا از والدینی امریکایی متولد شد.در ایتالیا و المان و سپس در پاریس تحت تعلیمEmile Auguste Carolus-Duran. به تحصیل پرداخت
ابرنگ:
HappyDreams
کاربر تازه وارد
کارهای landscaping
live for what?
مدیر بازنشسته
اين اتفاق براي خيلي ها ميفته!
متاسفانه اين رسم زمونه هست!
مرسي بابت كارهايي كه گذاشتي! البته تعداد زيادي از كارهاي مشهور اون رو نميشه تويه فروم گذاشت
مرسي من خيلي با كارهاي Sargent آشنا نبودم
یه فیلم هم از روی زندگی این مودیلیانی ساخته شد ... اندی گارسیا نقشش رو بازی می کرد و یه بازیگر ایرانی هم نقش پیکاسو رو بازی می کرد !! ... مقایسه کنید با عکسی که علی گذاشته ...
اسم فيلم هم برگرفته شده از نام خودش هست! Modigliani جز فيلمهايي بود كه خيلي دوست داشتم ببينم ولي نديدم!
خب ظاهرا صحبت از مکاتب نقاشی و هنرمندان اوایل سده ی بیستم هست ...
ادوارد مونش نقاش نروژی را از پیشروان مکتب اکسپرسیونیسم می شمارند . معروف ترین تابلوی او (و یکی از تکان دهنده ترین و عجیب ترین آثار هنری جهان ) تابلویی ست به نام جیغ که در سال 1893 کشیده است ( از این تابلو ، نسخه ی سیاه و سفید چاپی به دست خود نقاش نیز موجود است )
در جلوی این تابلو انسانی دیده می شود که جیغ میکشد . با صورت مات ، گونه های فرورفته ، چشمان از حدقه بیرون زده که با وضعی هراسناک رو به تماشاگران به تصویر کشیده شده در حالی که روی خود را از تمام منظره ی دریا و آسمان و آدم های متشخص مآب پشت سر خود که در حال گذر هستند ، برگردانیده است و این منظره ی آرام پشت سر ، حالت هراس و اشمئزاز او را تشدید میکند .
مونش خود زندگی یی بس رقت بار داشت و آدم های مفلوک ، مشوش ، بیمار یا در حال مرگی که در تابلو هایش دیده می شوند همگی به نوعی بازتاب زندگی شخصی او هستند .
--------------------------------------------------------------------------
ادوارد مونش نقاش نروژی را از پیشروان مکتب اکسپرسیونیسم می شمارند . معروف ترین تابلوی او (و یکی از تکان دهنده ترین و عجیب ترین آثار هنری جهان ) تابلویی ست به نام جیغ که در سال 1893 کشیده است ( از این تابلو ، نسخه ی سیاه و سفید چاپی به دست خود نقاش نیز موجود است )
در جلوی این تابلو انسانی دیده می شود که جیغ میکشد . با صورت مات ، گونه های فرورفته ، چشمان از حدقه بیرون زده که با وضعی هراسناک رو به تماشاگران به تصویر کشیده شده در حالی که روی خود را از تمام منظره ی دریا و آسمان و آدم های متشخص مآب پشت سر خود که در حال گذر هستند ، برگردانیده است و این منظره ی آرام پشت سر ، حالت هراس و اشمئزاز او را تشدید میکند .
مونش خود زندگی یی بس رقت بار داشت و آدم های مفلوک ، مشوش ، بیمار یا در حال مرگی که در تابلو هایش دیده می شوند همگی به نوعی بازتاب زندگی شخصی او هستند .
--------------------------------------------------------------------------
نقاشان اکسپرسیونیست Expressionists معتقد بودند: مگر نه این که در دنیا زشتی ، فلاکت ، ترس و دلهره نیز وجود دارد ؟ چرا باید چشم خود را به روی این ها ببندیم و فقط زیبایی های آرمانی و با شکوه زندگی را آن طور که نقاشان سده های قبل در تابلوهایشان به تصویر کشیده بودند ، نقاشی کنیم ؟ چرا نباید سعی کنیم از طریق نقاشی به دنیای روحی و درونی انسان های دردمند و منزوی راه پیدا کنیم ؟
نقاشان اکسپرسیونیست ، با رنگ های تیره و تند و خطوط کج و معوج ، ترس ، انزوا و نکبت انسان های درمانده ی پیرامون خود را به تصویر می کشیدند و در این راه از هرحادثه یا منظره ی تیره ، زننده و تشویش آمیزالهام می گرفتند .
ضمنا این سبک نقاشی (به دلایلی ) بیشتر در آلمان و اتریش و در اوایل سده ی بیستم ، نضج گرفت. به این ترتیب در مقابل امپرسیونیست های فرانسوی که سعی داشتند با دید تازه یی اشیاء و مظاهر طبیعت را نقاشی کنند ، نقاشان مکتب اکسپرسیونیسم آلمان بیش تر اندوه ، ترس ، تشویش و خلاصه این قبیل حالات روحی آدم ها را به روی بوم می آوردند یا به قولی بیان Expression می کردند .
-------------------------------------------------------
نقاشان اکسپرسیونیست ، با رنگ های تیره و تند و خطوط کج و معوج ، ترس ، انزوا و نکبت انسان های درمانده ی پیرامون خود را به تصویر می کشیدند و در این راه از هرحادثه یا منظره ی تیره ، زننده و تشویش آمیزالهام می گرفتند .
ضمنا این سبک نقاشی (به دلایلی ) بیشتر در آلمان و اتریش و در اوایل سده ی بیستم ، نضج گرفت. به این ترتیب در مقابل امپرسیونیست های فرانسوی که سعی داشتند با دید تازه یی اشیاء و مظاهر طبیعت را نقاشی کنند ، نقاشان مکتب اکسپرسیونیسم آلمان بیش تر اندوه ، ترس ، تشویش و خلاصه این قبیل حالات روحی آدم ها را به روی بوم می آوردند یا به قولی بیان Expression می کردند .
-------------------------------------------------------
