vorojax
Registered User
- تاریخ عضویت
- 5 مارس 2006
- نوشته‌ها
- 451
- لایک‌ها
- 48
-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
حالات و احوالات کنونی خود را با شعر بیان کنید.
- شروع کننده موضوع vorojax
- تاریخ شروع
همه گویند كه: تو عاشق اویی
گر چه دانم همه كس عاشق اویند
لیك می ترسم ، یارب
نكند راست بگویند؟
«مهدی اخوان ثالث»
گر چه دانم همه كس عاشق اویند
لیك می ترسم ، یارب
نكند راست بگویند؟
«مهدی اخوان ثالث»
به نظر مي رسد كه در ديوان حافظ براي هر نوع حس و درك تعبيري وجود داشته باشد. براي همين معمولا از اشعار اين شاعر بزرگ و خوش قريحه براي بيان بهتر منظور استفاده مي كنم.
كوكب بخت مرا هيچ منجم نشناخت......................يا رب از مادر گيتي به چه طالع زادم (حافظ)
كوكب بخت مرا هيچ منجم نشناخت......................يا رب از مادر گيتي به چه طالع زادم (حافظ)
شالوده‌ی کاخ جهان بر آبست .................. تا چشم بهم بر زنی خرابست
ایمن چه نشینی درین سفینه.................. کاین بحر همیشه در انقلابست
افسونگر چرخ کبود هر شب.................... در فکرت افسون شیخ و شابست
ای تشنه مرو، کاندرین بیابان................... گر یک سر آبست، صد سرابست
سیمرغ که هرگز بدام نیاد ..................... در دام زمانه کم از ذبابست
چشمت بخط و خال دلفریب است ............. گوشت بنوای دف و ربابست
تو بیخود و ایام در تکاپو است................... تو خفته و ره پر ز پیچ و تابست
آبی بکش از چاه زندگانی ...................... همواره نه این دلو را طنابست
بگذشت مه و سال وین عجب نیست ......... این قافله عمریست در شتابست
بیدار شو، ای بخت خفته چوپان................ کاین بادیه راحتگه ذئابست
"پروین اعتصامی"
ایمن چه نشینی درین سفینه.................. کاین بحر همیشه در انقلابست
افسونگر چرخ کبود هر شب.................... در فکرت افسون شیخ و شابست
ای تشنه مرو، کاندرین بیابان................... گر یک سر آبست، صد سرابست
سیمرغ که هرگز بدام نیاد ..................... در دام زمانه کم از ذبابست
چشمت بخط و خال دلفریب است ............. گوشت بنوای دف و ربابست
تو بیخود و ایام در تکاپو است................... تو خفته و ره پر ز پیچ و تابست
آبی بکش از چاه زندگانی ...................... همواره نه این دلو را طنابست
بگذشت مه و سال وین عجب نیست ......... این قافله عمریست در شتابست
بیدار شو، ای بخت خفته چوپان................ کاین بادیه راحتگه ذئابست
"پروین اعتصامی"
این قصیده فرخی سیستانی همه وقت و همه جا زمزمه من است.قصیده ای که انگار مثل یک عتیقه هزارساله پیش چشم آید:
مرا چه وقت خزان و چه روزگار بهار-------- چه دور باید بودن همی ز روی نگار
بهار من رخ او بود و دور ماندم ازو ---------- برابر آمد بر من کنون خزان و بهار
اگر خزان نه رسول فراق بود چرا --------- هزار عاشق چون من جدا فکند از یار
به برگ سبز چنان شادمانه بود درخت --------- که من به روی نگارین آن بت فرخار
خزان درآمد و آن برگها بکند و بریخت --------- درخت ازین غم چون من نژند گشت و نزار
خدای داند کاندر درختها نگرم ----------- ز درد خون خورم و چون زنان بگریم زار
کسیکه او غم هجران کشیده نیست چو من ----- ز بهر برگ درختان چرا خورد تیمار
مرا رفیقی امروز گفت: خانه بساز ---------- که باغ تیره شد و زرد روی و بی دیدار
جواب دادم و گفتم درخت همچو منست ------- مرا ز همچو منی ای رفیق باز مدار
من و درخت کنون هر دوان بیک صفتیم -------- منم ز یار جدا مانده و درخت از بار
مرا چه وقت خزان و چه روزگار بهار-------- چه دور باید بودن همی ز روی نگار
بهار من رخ او بود و دور ماندم ازو ---------- برابر آمد بر من کنون خزان و بهار
اگر خزان نه رسول فراق بود چرا --------- هزار عاشق چون من جدا فکند از یار
به برگ سبز چنان شادمانه بود درخت --------- که من به روی نگارین آن بت فرخار
خزان درآمد و آن برگها بکند و بریخت --------- درخت ازین غم چون من نژند گشت و نزار
خدای داند کاندر درختها نگرم ----------- ز درد خون خورم و چون زنان بگریم زار
کسیکه او غم هجران کشیده نیست چو من ----- ز بهر برگ درختان چرا خورد تیمار
مرا رفیقی امروز گفت: خانه بساز ---------- که باغ تیره شد و زرد روی و بی دیدار
جواب دادم و گفتم درخت همچو منست ------- مرا ز همچو منی ای رفیق باز مدار
من و درخت کنون هر دوان بیک صفتیم -------- منم ز یار جدا مانده و درخت از بار
خسته ام از این کویر، این کویر کور و پیر
این هبوط بی دلیل این سقوط ناگزیر
آسمان بی هدف، بادهای بی طرف
ابرهای سربه راه، بیدهای سربه زیر
ای نظاره شگفت ای نگاه ناگهان
ای هماره در نظر ای هنوز بی نظیر
آیه آیه ات صریح سوره سوره ات فصیح
مثل خطی از هبوط مثل سطری از کویر
مثل شعر ناگهان مثل گریه بی امان
مثل لحظه های وحی، اجتناب ناپذیر
ای مسافر غریب، در دیار خویشتن
با تو آشنا شدم با تو در همین مسیر
از کویر سوت و کور تا مرا صدا زدی
دیدمت ولی چه دور دیدمت ولی چه دیر
این تویی در آن طرف پشت میله ها رها
این منم در این طرف پشت میله ها اسیر
دست خسته مرا مثل کودکی بگیر
با خودت مرا ببر، خسته ام از این کویر
"قیصر امین‌پور"
این هبوط بی دلیل این سقوط ناگزیر
آسمان بی هدف، بادهای بی طرف
ابرهای سربه راه، بیدهای سربه زیر
ای نظاره شگفت ای نگاه ناگهان
ای هماره در نظر ای هنوز بی نظیر
آیه آیه ات صریح سوره سوره ات فصیح
مثل خطی از هبوط مثل سطری از کویر
مثل شعر ناگهان مثل گریه بی امان
مثل لحظه های وحی، اجتناب ناپذیر
ای مسافر غریب، در دیار خویشتن
با تو آشنا شدم با تو در همین مسیر
از کویر سوت و کور تا مرا صدا زدی
دیدمت ولی چه دور دیدمت ولی چه دیر
این تویی در آن طرف پشت میله ها رها
این منم در این طرف پشت میله ها اسیر
دست خسته مرا مثل کودکی بگیر
با خودت مرا ببر، خسته ام از این کویر
"قیصر امین‌پور"
vorojax
Registered User
- تاریخ عضویت
- 5 مارس 2006
- نوشته‌ها
- 451
- لایک‌ها
- 48
دوستـــــان شرح پریشـانی من گوش کنید // داستان غم پنهـــــــــانی من گوش کـــنید
قصه بی سر و ســــــامانی من گوش کنید// گفتــگوی من و حــــیرانی من گوش کنید
شرح این آتش جانسوز نگفــــتن تا کی ؟
سوختم، سوختم این راز نهفـــتن تا کی ؟
روزگاری من و دل ســـــــاکن کویی بودیم//ســـــــاکن کـوی بت عـــربده جویی بودیم
عقل و دین باختــــــــه، دیوانه رویی بودیم//بســــته سلســـله سلــــــسله مویی بودیم
کس در آن سلسله غیر از من و دلبند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستــــــند نبود
نرگس غمزه زنش، این همه بیمار نداشت// سنبل پرشکــــنش هیچ گرفتــــار نداشت
این همه مشـــــتری و گرمی بازار نداشت//یوسفی بود ، ولی هیــــچ خریدار نداشت
اول آن کـــــس که خــریدار شدش من بودم
باعـــث گرمــی بــــــازار شـــــدش من بودم
عشـــق من شـد سبـب خوبی و رعنایی او//داد رسوایی من ، شهـــــرت زیبــــایی او
بس که دادم همـــه جا شـــــرح دلآرایی او// شــــهر پر گشت زغوغای تماشـــایی او
این زمان عاشق سرگشـــــته فراوان دارد
کی سر برگ من بی سر و ســــامان دارد؟
چاره اینــــست و ندارم به از این رای دگر//که دهـــــم جای دگــــر دل به دلآرای دگر
چشــــم خود فرش کنـــــم زیر کف پای دگر//برکف پــــای دگر بوســــــه زنم جای دگر
بعد ازاین رای من اینست وهمین خواهد بود
من بر این هســــتم و البته چنین خواهد بود
پیش او یار نو و یــار کهـن هر دو یکیست// حرمت مدعی و حرمت من هردو یکیست
قول زاغ و غــزل مرغ چمن هردو یکیست // نغمه بلبل و غوغای زغن هردو یکیست
این ندانسته که قدر همه یکســـــــــان نبود
زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود . . .
وحشی بافقی
قصه بی سر و ســــــامانی من گوش کنید// گفتــگوی من و حــــیرانی من گوش کنید
شرح این آتش جانسوز نگفــــتن تا کی ؟
سوختم، سوختم این راز نهفـــتن تا کی ؟
روزگاری من و دل ســـــــاکن کویی بودیم//ســـــــاکن کـوی بت عـــربده جویی بودیم
عقل و دین باختــــــــه، دیوانه رویی بودیم//بســــته سلســـله سلــــــسله مویی بودیم
کس در آن سلسله غیر از من و دلبند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستــــــند نبود
نرگس غمزه زنش، این همه بیمار نداشت// سنبل پرشکــــنش هیچ گرفتــــار نداشت
این همه مشـــــتری و گرمی بازار نداشت//یوسفی بود ، ولی هیــــچ خریدار نداشت
اول آن کـــــس که خــریدار شدش من بودم
باعـــث گرمــی بــــــازار شـــــدش من بودم
عشـــق من شـد سبـب خوبی و رعنایی او//داد رسوایی من ، شهـــــرت زیبــــایی او
بس که دادم همـــه جا شـــــرح دلآرایی او// شــــهر پر گشت زغوغای تماشـــایی او
این زمان عاشق سرگشـــــته فراوان دارد
کی سر برگ من بی سر و ســــامان دارد؟
چاره اینــــست و ندارم به از این رای دگر//که دهـــــم جای دگــــر دل به دلآرای دگر
چشــــم خود فرش کنـــــم زیر کف پای دگر//برکف پــــای دگر بوســــــه زنم جای دگر
بعد ازاین رای من اینست وهمین خواهد بود
من بر این هســــتم و البته چنین خواهد بود
پیش او یار نو و یــار کهـن هر دو یکیست// حرمت مدعی و حرمت من هردو یکیست
قول زاغ و غــزل مرغ چمن هردو یکیست // نغمه بلبل و غوغای زغن هردو یکیست
این ندانسته که قدر همه یکســـــــــان نبود
زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود . . .
وحشی بافقی
زان یار دلنوازم شکریست با شکایت................... گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت
بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم................... یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت
رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس.................. گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا ................. سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی ................ جانا روا نباشد خون ریز را حمایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود.................... از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود..................... زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت
ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم ................... یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت
این راه را نهایت صورت کجا توان بست.................... کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
هر چند بردی آبم روی از درت نتابم..................... جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ........................ قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت
حافظ (غزلیات)
بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم................... یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت
رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس.................. گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا ................. سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی ................ جانا روا نباشد خون ریز را حمایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود.................... از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود..................... زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت
ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم ................... یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت
این راه را نهایت صورت کجا توان بست.................... کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
هر چند بردی آبم روی از درت نتابم..................... جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ........................ قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت
حافظ (غزلیات)
دانی که را سزد صفت پاکی................. آنکو وجود پاک نیالاید
در تنگنای پست تن مسکین................. جان بلند خویش نفرساید
دزدند خود پرستی و خودکامی.............. با این دو فرقه راه نپیماید
تا خلق ازو رسند بسایش................... هرگز بعمر خویش نیاساید
آنروز کسمانش برافرازد..................... از توسن غرور بزیر آید
تا دیگران گرسنه و مسکینند............... بر مال و جاه خویش نیفزاید
در محضری که مفتی و حاکم شد.......... زر بیند و خلاف نفرماید
تا بر برهنه جامه نپوشاند................... از بهر خویش بام نیفراید
تا کودکی یتیم همی بیند.................. اندام طفل خویش نیاراید
مردم بدین صفات اگر یابی................. گر نام او فرشته نهی، شاید
"پروین"
در تنگنای پست تن مسکین................. جان بلند خویش نفرساید
دزدند خود پرستی و خودکامی.............. با این دو فرقه راه نپیماید
تا خلق ازو رسند بسایش................... هرگز بعمر خویش نیاساید
آنروز کسمانش برافرازد..................... از توسن غرور بزیر آید
تا دیگران گرسنه و مسکینند............... بر مال و جاه خویش نیفزاید
در محضری که مفتی و حاکم شد.......... زر بیند و خلاف نفرماید
تا بر برهنه جامه نپوشاند................... از بهر خویش بام نیفراید
تا کودکی یتیم همی بیند.................. اندام طفل خویش نیاراید
مردم بدین صفات اگر یابی................. گر نام او فرشته نهی، شاید
"پروین"
چرا نه در پی عزم دیار خود باشم چرا نه خاک سر کوی یار خود باشم
غم غریبی و غربت چو بر نمی‌تابم به شهر خود روم و شهریار خود باشم
ز محرمان سراپرده وصال شوم ز بندگان خداوندگار خود باشم
چو کار عمر نه پیداست باری آن اولی که روز واقعه پیش نگار خود باشم
ز دست بخت گران خواب و کار بی‌سامان گرم بود گله‌ای رازدار خود باشم
همیشه پیشه من عاشقی و رندی بود دگر بکوشم و مشغول کار خود باشم
بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم
حافظ
غم غریبی و غربت چو بر نمی‌تابم به شهر خود روم و شهریار خود باشم
ز محرمان سراپرده وصال شوم ز بندگان خداوندگار خود باشم
چو کار عمر نه پیداست باری آن اولی که روز واقعه پیش نگار خود باشم
ز دست بخت گران خواب و کار بی‌سامان گرم بود گله‌ای رازدار خود باشم
همیشه پیشه من عاشقی و رندی بود دگر بکوشم و مشغول کار خود باشم
بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم
حافظ
ای نوبهار عاشقان داری خبر از یار ما .................. .. ای از تو آبستن چمن و ای از تو خندان باغ‌ها
ای بادهای خوش نفس عشاق را فریادرس.............. ای پاکتر از جان و جا آخر کجا بودی کجا
ای فتنه روم و حبش حیران شدم کاین بوی خوش..... . پیراهن یوسف بود یا خود روان مصطفی
ای جویبار راستی از جوی یار ماستی................. . . بر سینه‌ها سیناستی بر جان‌هایی جان فزا
ای قیل و ای قال تو خوش و ای جمله اشکال تو خوش.. ماه تو خوش سال تو خوش ای سال و مه چاکر تو را
"مولانا"
ای بادهای خوش نفس عشاق را فریادرس.............. ای پاکتر از جان و جا آخر کجا بودی کجا
ای فتنه روم و حبش حیران شدم کاین بوی خوش..... . پیراهن یوسف بود یا خود روان مصطفی
ای جویبار راستی از جوی یار ماستی................. . . بر سینه‌ها سیناستی بر جان‌هایی جان فزا
ای قیل و ای قال تو خوش و ای جمله اشکال تو خوش.. ماه تو خوش سال تو خوش ای سال و مه چاکر تو را
"مولانا"
ای باد بی‌آرام ما با گل بگو پیغام ما کای گل گریز اندر شکر چون گشتی از گلشن جدا
ای گل ز اصل شکری تو با شکر لایقتری شکر خوش و گل هم خوش و از هر دو شیرینتر وفا
«مولوی»
ای گل ز اصل شکری تو با شکر لایقتری شکر خوش و گل هم خوش و از هر دو شیرینتر وفا
«مولوی»
وصال او ز عمر جاودان به..................خداوندا مرا آن ده که آن به
به شمشیرم زد و با کس نگفتم..............که راز دوست از دشمن نهان به
به داغ بندگی مردن بر این در........................به جان او که از ملک جهان به
خدا را از طبیب من بپرسید......................که آخر کی شود این ناتوان به
گلی کان پایمال سرو ما گشت....................بود خاکش ز خون ارغوان به
به خلدم دعوت ای زاهد مفرما....................که این سیب زنخ زان بوستان به
دلا دایم گدای کوی او باش.......................به حکم آن که دولت جاودان به
جوانا سر متاب از پند پیران.......................که رای پیر از بخت جوان به
شبی می‌گفت چشم کس ندیده‌ست................ز مروارید گوشم در جهان به
اگر چه زنده رود آب حیات است........................ولی شیراز ما از اصفهان به
سخن اندر دهان دوست شکر.......................ولیکن گفته حافظ از آن به
حافظ (غزلیات)
به شمشیرم زد و با کس نگفتم..............که راز دوست از دشمن نهان به
به داغ بندگی مردن بر این در........................به جان او که از ملک جهان به
خدا را از طبیب من بپرسید......................که آخر کی شود این ناتوان به
گلی کان پایمال سرو ما گشت....................بود خاکش ز خون ارغوان به
به خلدم دعوت ای زاهد مفرما....................که این سیب زنخ زان بوستان به
دلا دایم گدای کوی او باش.......................به حکم آن که دولت جاودان به
جوانا سر متاب از پند پیران.......................که رای پیر از بخت جوان به
شبی می‌گفت چشم کس ندیده‌ست................ز مروارید گوشم در جهان به
اگر چه زنده رود آب حیات است........................ولی شیراز ما از اصفهان به
سخن اندر دهان دوست شکر.......................ولیکن گفته حافظ از آن به
حافظ (غزلیات)
ای یوسف خوش نام ما، خوش می‌روی بر بام ما انا فتحنا الصلا، بازآ ز بام، از در درآ
ای بحر پرمرجان من، والله سبــک شد جان من این جان سرگردان من، از گردش این آسیا
ای ســـاربان با قافــــله مـــگذر مرو زین مرحــله اشتر بخوابان هین هله، نه از بهر من، بهر خدا
نی نـی، برو مجنون، برو خوش در میان خون بـرو از چون مگو، بی‌چون برو، زیرا که جان را نیست جا
گر قالبـــت در خاک شــد، جان تو بر افلاک شــد گر خرقه تو چاک شد، جان تو را نبود فنا
«مولوی»
ای بحر پرمرجان من، والله سبــک شد جان من این جان سرگردان من، از گردش این آسیا
ای ســـاربان با قافــــله مـــگذر مرو زین مرحــله اشتر بخوابان هین هله، نه از بهر من، بهر خدا
نی نـی، برو مجنون، برو خوش در میان خون بـرو از چون مگو، بی‌چون برو، زیرا که جان را نیست جا
گر قالبـــت در خاک شــد، جان تو بر افلاک شــد گر خرقه تو چاک شد، جان تو را نبود فنا
«مولوی»
چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من................. ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من
روی رنگین را به هر کس می‌نماید همچو گل.................... ور بگویم بازپوشان بازپوشاند ز من
چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین..................... گفت می‌خواهی مگر تا جوی خون راند ز من
او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود................... کام بستانم از او یا داد بستاند ز من
گر چو فرهادم به تلخی جان برآید باک نیست.................. بس حکایت‌های شیرین باز می‌ماند ز من
گر چو شمعش پیش میرم بر غمم خندان شود.................... ور برنجم خاطر نازک برنجاند ز من
دوستان جان داده‌ام بهر دهانش بنگرید................... کو به چیزی مختصر چون باز می‌ماند ز من
صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم................. عشق در هر گوشه‌ای افسانه‌ای خواند ز من
حافظ
روی رنگین را به هر کس می‌نماید همچو گل.................... ور بگویم بازپوشان بازپوشاند ز من
چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین..................... گفت می‌خواهی مگر تا جوی خون راند ز من
او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود................... کام بستانم از او یا داد بستاند ز من
گر چو فرهادم به تلخی جان برآید باک نیست.................. بس حکایت‌های شیرین باز می‌ماند ز من
گر چو شمعش پیش میرم بر غمم خندان شود.................... ور برنجم خاطر نازک برنجاند ز من
دوستان جان داده‌ام بهر دهانش بنگرید................... کو به چیزی مختصر چون باز می‌ماند ز من
صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم................. عشق در هر گوشه‌ای افسانه‌ای خواند ز من
حافظ
ای دل چــــــه اندیشـــیده‌ای در عــذر آن تــقصیرها زین سوی تو چندین وفا، زان سوی او چندان جفا
زین سوی تو چندان کرم، زان سو خلاف و بیش و کم زین سوی تو چندان نعم، زان سوی او چندین خطا
زان سوی او چندین حســـد، چندین خـــیال و ظن بد زین سوی تو چندان کشش، چندان چشش، چندان عطا
چندین چشـــش از بهر چه، تا جان تلخت خوش شود چندین کشش از بهر چه، تا دررسی در اولیا
از بـــد پشــــیمان می‌شــــوی، الله گویان می‌شوی آن دم تو را او می‌کشد تا وارهاند مر تو را
از جرم ترسان می‌شوی، وز چاره پرســان می‌شوی آن لحظه ترساننده را، با خود نمی‌بینی چرا
گر چشم تو بر بســــتِ او، چون مهره‌ای در دست او گاهی بغلطاند چنین، گاهی ببازد در هوا
«مولوی»
زین سوی تو چندان کرم، زان سو خلاف و بیش و کم زین سوی تو چندان نعم، زان سوی او چندین خطا
زان سوی او چندین حســـد، چندین خـــیال و ظن بد زین سوی تو چندان کشش، چندان چشش، چندان عطا
چندین چشـــش از بهر چه، تا جان تلخت خوش شود چندین کشش از بهر چه، تا دررسی در اولیا
از بـــد پشــــیمان می‌شــــوی، الله گویان می‌شوی آن دم تو را او می‌کشد تا وارهاند مر تو را
از جرم ترسان می‌شوی، وز چاره پرســان می‌شوی آن لحظه ترساننده را، با خود نمی‌بینی چرا
گر چشم تو بر بســــتِ او، چون مهره‌ای در دست او گاهی بغلطاند چنین، گاهی ببازد در هوا
«مولوی»
راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست............. آن جا جز آن که جان بسپارند چاره نیست
هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود..............در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
ما را ز منع عقل مترسان و می بیار....................... کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست
از چشم خود بپرس که ما را که می‌کشد................ جانا گناه طالع و جرم ستاره نیست
او را به چشم پاک توان دید چون هلال.....................هر دیده جای جلوه آن ماه پاره نیست
فرصت شمر طریقه رندی که این نشان....................چون راه گنج بر همه کس آشکاره نیست
نگرفت در تو گریه حافظ به هیچ رو..........................حیران آن دلم که کم از سنگ خاره نیست
هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود..............در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
ما را ز منع عقل مترسان و می بیار....................... کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست
از چشم خود بپرس که ما را که می‌کشد................ جانا گناه طالع و جرم ستاره نیست
او را به چشم پاک توان دید چون هلال.....................هر دیده جای جلوه آن ماه پاره نیست
فرصت شمر طریقه رندی که این نشان....................چون راه گنج بر همه کس آشکاره نیست
نگرفت در تو گریه حافظ به هیچ رو..........................حیران آن دلم که کم از سنگ خاره نیست
Last edited:
دلم گرفته است
دلم گرفته است
به ایوان می روم و انگشتانم را
بر پوست کشیده ی شب می کشم
چراغ های رابطه تاریکند
چراغهای رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی ست.
"فروغ فرخزاد"
دلم گرفته است
به ایوان می روم و انگشتانم را
بر پوست کشیده ی شب می کشم
چراغ های رابطه تاریکند
چراغهای رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی ست.
"فروغ فرخزاد"
نسيم موي تو پيوند جان آگه ماست................ خيال روي تو در هر طريق همره ماست
جمال چهره تو حجت موجه ماست................... به رغم مدعياني که منع عشق کنند
هزار يوسف مصري فتاده در چه ماست.............. ببين که سيب زنخدان تو چه مي‌گويد
گناه بخت پريشان و دست کوته ماست............... اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد
فلان ز گوشه نشينان خاک درگه ماست............... به حاجب در خلوت سراي خاص بگو
هميشه در نظر خاطر مرفه ماست.................... به صورت از نظر ما اگر چه محجوب است
گر به سالي حافظ دري زند بگشاي.....................که سال‌هاست که مشتاق روي چون مه ماست
حافظ
جمال چهره تو حجت موجه ماست................... به رغم مدعياني که منع عشق کنند
هزار يوسف مصري فتاده در چه ماست.............. ببين که سيب زنخدان تو چه مي‌گويد
گناه بخت پريشان و دست کوته ماست............... اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد
فلان ز گوشه نشينان خاک درگه ماست............... به حاجب در خلوت سراي خاص بگو
هميشه در نظر خاطر مرفه ماست.................... به صورت از نظر ما اگر چه محجوب است
گر به سالي حافظ دري زند بگشاي.....................که سال‌هاست که مشتاق روي چون مه ماست
حافظ
Last edited:
كسي به فكر گل ها نيست
كسي به فكر ماهي ها نيست كسي نميخواهد باور كند كه باغچه دارد ميميرد
كه قلب باغچه در زير آفتاب ورم كرده است
كه ذهن باغچه دارد آرام آرام از خاطرات سبز تهي ميشود
وحس باغچه انگار چيزي مجرد است كه در انزواي باغچه پوسيده است
فروغ
كسي به فكر ماهي ها نيست كسي نميخواهد باور كند كه باغچه دارد ميميرد
كه قلب باغچه در زير آفتاب ورم كرده است
كه ذهن باغچه دارد آرام آرام از خاطرات سبز تهي ميشود
وحس باغچه انگار چيزي مجرد است كه در انزواي باغچه پوسيده است
فروغ