mahri
کاربر تازه وارد
- تاریخ عضویت
- 16 فوریه 2007
- نوشته‌ها
- 4
- لایک‌ها
- 1
-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
حسین پناهی
- شروع کننده موضوع خرداد
- تاریخ شروع
خرداد
کاربر فعال ادبیات
ما ماهی های ازون برون
محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیم !
محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیم !
خرداد
کاربر فعال ادبیات
این رقم سرسام آور است که تحملش
به طاقتی فوق انسانی احتیاج دارد!
به هر شکلی که حساب کنی
به خودت حق خواهی داد
که بعد از این همه...
به حقیقتی رسیده باشی!
به جوابی؟
به دلیلی؟
به انگیزه یی؟
به چیزی که کمی
فقط کمی به تو آرامش بدهد!
اما حقیقت دیدنی نیست
هر چند که هم چون قورباغه های کور
زبان را دام عبور پشه اش گردانیم!
جوابی نیست
و هیچ چیزی نیست...
هیچ چیز!
هیچ گاه به وقت بی تابی ناشکرانه غر نمی زنم!
ما ماهی های اوزون برون
محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیم!
به طاقتی فوق انسانی احتیاج دارد!
به هر شکلی که حساب کنی
به خودت حق خواهی داد
که بعد از این همه...
به حقیقتی رسیده باشی!
به جوابی؟
به دلیلی؟
به انگیزه یی؟
به چیزی که کمی
فقط کمی به تو آرامش بدهد!
اما حقیقت دیدنی نیست
هر چند که هم چون قورباغه های کور
زبان را دام عبور پشه اش گردانیم!
جوابی نیست
و هیچ چیزی نیست...
هیچ چیز!
هیچ گاه به وقت بی تابی ناشکرانه غر نمی زنم!
ما ماهی های اوزون برون
محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیم!
خرداد
کاربر فعال ادبیات
شاید این آخرین پست من تو این فروم و تو این تایپیک باشد برای همین این شعر رو تقدیم به همه دوستان گلم تو پی تی میکنم امیدوارم همه تون تو این روزهای باقی مونده امسال و سال آینده موفق باشید و به همه آرزوهای قشنگتون برسید
حدودا سیزده هزار و صد و چهل بار!
بیدار شدن خوابیدن
دوباره بیدار شدن
باز خوابیدن
روی یک زمین
و زیر یک آسمان!
این رقمی سرسام آور است که تحملش
به طاقتی فوق انسانی احتیاج دارد!
به هر شکلی که حساب کنی
به خودت حق خواهی داد
که بعد از این همه...
به حقیقتی رسیده باشی!
به جوابی؟
به دلیلی؟
به انگیزه یی؟
و به چیزی که کمی
فقط کمی به تو آرامش بدهد!
اما حقیقت دیدنی نیست
هر چند که هم چون قورباغه های کور
زبان را دام عبور پشه اش گردانیم!
جوابی بیشت
و هیچ چیزی نیست
هیچ چیز!
هیچ گاه به وقت بی تابی نا شکرانه غر نمی زنم!
ما ماهی های اوزون برون
محکوم به ماهه تابه واقعیتیم!
هیچ !
اصلا هیچ!
به ناچار اگر شب باشد
می خوابی برای بیدار شدن
اگر روز باشد
می دوی برای خوابیدن!
با همان حیرت غریزی که
جوهره ی چشم نگاه همیشه گی ماست!
حیرتی که در کودکی
در روزهای دور کودکی
در جوار لپ های نمکین داشتیم حالا
آن را
با صورت استخانی لپ های مزه از دست داده
در لفافه ی کلمات می پیچانیم!
کلماتی که نتیجه یی جز گیج کردن دیگران
-که خود نیز گیج کننده ی گروهی دیگرند-
سودی در بر نخواهد داشت!
کلماتی که جمله می شوند
و جمله هایی که آوا!
و آواهایی غم انگیز تر از ناله های معصومانه ی فیل پیری که
پس از طی یک عمر طبیعی حالا در حال مردن است!
آوا...
اما نه از جنس چهچه ی قناری
سوت جیرجیرک
هوف باد
ضرب آهنگ فوق موسیقیایی نوک دارکوب درخت!
گاه در بزرگ ترین پر رفت آمدترین خیابان شهر
در مقابل سوال دوست آشنا یا غریبه یی
آرزو می کردم کاش در همان لحظه در جیبم
پینه دوزی می داشتم تا با هم دیگر
به ترکیب قرمز سیاهش نگاه کنیم...
بی هیچ کلمه و کلامی...
فقط نگاه کنیم...
و من خود یک بار در تنهایی
حدود بیست دقیقه
به یک دانه خرما نگاه کردهام!
دوست خوب من!
ما ظاهرا بخش کوچکی از یک سوال بزرگیم!
آری کوچک!
اما در میان کوچک ها از همه بزرگتریم!
ولی به هر حال سوالم...
همان اسبی هستیم که درشکه پر از
بچه و گربه و توپ پیرزن دکمه و پنیر و کاغذ را
با خود سمت سویی می برد!
همان گاوی هستیم که در کشاورزی سنتی
هستی خیش را به دنبال می کشیم!
همان پینه دوزیم با خال هایش!
همان گلیم با گلبرگ هایش...
پس به قول دوست و دشمن
سعادتی که می گفتند کجاست؟
رستگاری کدام است؟
پس آیا نجات ما
در تماشای بی چون چرا و ابدی حرکت ها و سکون هاست؟
بودن و هیچ نگفتن...
هم چون کناری تنها زیر باران از چراهای بی پایان؟
آیا روزی کسی یافت خواهد شد
که بدون توسل
به استناد باران نور چشم کبوتر بوی کندر
چشم در چشم ما بایستد
و به سادگی سلام خواهرزاده ی کوچکمان
ستاره ی دنباله دار رنج ما را
به مدار منظومه ی تازه و شادابی ببرد؟
کسی تلخ تر از الکل
و اسیدی تر از مخدرات؟
نمی دانم...
توهم نیز نخواهی دانست!
و همان بهتر که نمیدانیم!
آن چه تا کنون وجود داشته است
وجود خواهد داشت!
همین هاست
و همین ها نیز خواهند ماند!
ایستادن سماجت کرن فراتر از این فرا سرک کشیدن
مطمئنا فرسایشی فراتر به دنبال خواه داشت...
هنوز از اطاق همینگوی بوی باروت می آید
و ادکلن مرین مونرو هم چنان نیمه مانده است
و پیر زنان به وقت گذشتن از کف آخرین اطاق مایاکوفسکی
دامن خود را جمع می کنند!
یکی می آید به زور
یکی می رو.د به اختیار!
پس این ها همه اسمش زندگی است...
دل تنگی ها
دل خوشی ها
ثانیه ها
دقیقه ها...
حتا اگر تعدادشان
به دو برابر آن رقمی که برایت نوشته ام برسد!
ما زنده ایم
چون بیداریم!
ما زنده ایم چون میخوابیم
و رستگار سعادتمندیم
زیرا هنوز بر گستره ی وسیع ویرانه ی وجودمان
پانشینی برای گنجشک عشق باقی گذاشته ایم!
خوش بختیم
زیرا هنوز صبح هامان
آذین ملکوتی بانگ خروس ها و پارس سگ هاست!
سرود مبلغین بی منت سر سبزی اند
و شقایق ها
پیام آوران آیه های سرخ عطر آتش!
برگ چه های پیاز ترانه طراوتند
و فکر کن
واقعا فکر کن که چه هولناک میشود
اگر از میان آواها
بانگ خروس پارس شگ را بر می داشتند
و همین طور ریگ ها
و ماه
و منظومه ها را...
ما نیز باید دوست نداریم
آری!
باید!
زیرا دوست داشتن خال بال روح ماست!
ما را با دوست داشتن
از خانه ی خدا به زمین فرستاده اند!
هم چنان که پروانه را با کوله بار هزار رنگ
و دوست داشتن کلمه است
وکلمه سمی است که شیطان
بر انگورهای باغ بهشت حیاط پاشانده است
تا مسموممان کند!
تا آلوده مان کند!
آن قدر آلوده
که مستوجب عقوبت تکرار تجربه ها شویم شده ایم
و حالا بی هیچ امیدی به تداوم
دوست داشتن را مثل مسواک زدن بچه ها
هر شب باید به ما یا به دیگران تذکر بدهند!
و تذکر یعنی یادآوری
و یادآوری یعنی تکرار
و در کتاب گناهان کبیره
برای انسان
چه کناهی را سراغ داری ک
که بزرگتر از تکرار تجربه هایش باشد!
این همه دریا و هنوز ماتشنه ایم!
این همه زمین و هنوز ما گرسنه ایم!
این شعار عالمانه را
به این دلیل نگفتمک ام
تا به عنوان مصلح بزرگ
مبهوتت کنم!
به این دلیل نوشته ام!
تا حریر رمانتیکی را که
بر گرد کلمه دوست داشتن کشیده اند
به دور انداخته باشم
باشیم باشند!
دوست خوب من!
آخرین فصل حیات ما
باید که خوابی از فصول گذشته باشد!
جایی که گاوها واقعا گاوند
و سنگ ها واقعا سنگ!
حسین پناهی
حدودا سیزده هزار و صد و چهل بار!
بیدار شدن خوابیدن
دوباره بیدار شدن
باز خوابیدن
روی یک زمین
و زیر یک آسمان!
این رقمی سرسام آور است که تحملش
به طاقتی فوق انسانی احتیاج دارد!
به هر شکلی که حساب کنی
به خودت حق خواهی داد
که بعد از این همه...
به حقیقتی رسیده باشی!
به جوابی؟
به دلیلی؟
به انگیزه یی؟
و به چیزی که کمی
فقط کمی به تو آرامش بدهد!
اما حقیقت دیدنی نیست
هر چند که هم چون قورباغه های کور
زبان را دام عبور پشه اش گردانیم!
جوابی بیشت
و هیچ چیزی نیست
هیچ چیز!
هیچ گاه به وقت بی تابی نا شکرانه غر نمی زنم!
ما ماهی های اوزون برون
محکوم به ماهه تابه واقعیتیم!
هیچ !
اصلا هیچ!
به ناچار اگر شب باشد
می خوابی برای بیدار شدن
اگر روز باشد
می دوی برای خوابیدن!
با همان حیرت غریزی که
جوهره ی چشم نگاه همیشه گی ماست!
حیرتی که در کودکی
در روزهای دور کودکی
در جوار لپ های نمکین داشتیم حالا
آن را
با صورت استخانی لپ های مزه از دست داده
در لفافه ی کلمات می پیچانیم!
کلماتی که نتیجه یی جز گیج کردن دیگران
-که خود نیز گیج کننده ی گروهی دیگرند-
سودی در بر نخواهد داشت!
کلماتی که جمله می شوند
و جمله هایی که آوا!
و آواهایی غم انگیز تر از ناله های معصومانه ی فیل پیری که
پس از طی یک عمر طبیعی حالا در حال مردن است!
آوا...
اما نه از جنس چهچه ی قناری
سوت جیرجیرک
هوف باد
ضرب آهنگ فوق موسیقیایی نوک دارکوب درخت!
گاه در بزرگ ترین پر رفت آمدترین خیابان شهر
در مقابل سوال دوست آشنا یا غریبه یی
آرزو می کردم کاش در همان لحظه در جیبم
پینه دوزی می داشتم تا با هم دیگر
به ترکیب قرمز سیاهش نگاه کنیم...
بی هیچ کلمه و کلامی...
فقط نگاه کنیم...
و من خود یک بار در تنهایی
حدود بیست دقیقه
به یک دانه خرما نگاه کردهام!
دوست خوب من!
ما ظاهرا بخش کوچکی از یک سوال بزرگیم!
آری کوچک!
اما در میان کوچک ها از همه بزرگتریم!
ولی به هر حال سوالم...
همان اسبی هستیم که درشکه پر از
بچه و گربه و توپ پیرزن دکمه و پنیر و کاغذ را
با خود سمت سویی می برد!
همان گاوی هستیم که در کشاورزی سنتی
هستی خیش را به دنبال می کشیم!
همان پینه دوزیم با خال هایش!
همان گلیم با گلبرگ هایش...
پس به قول دوست و دشمن
سعادتی که می گفتند کجاست؟
رستگاری کدام است؟
پس آیا نجات ما
در تماشای بی چون چرا و ابدی حرکت ها و سکون هاست؟
بودن و هیچ نگفتن...
هم چون کناری تنها زیر باران از چراهای بی پایان؟
آیا روزی کسی یافت خواهد شد
که بدون توسل
به استناد باران نور چشم کبوتر بوی کندر
چشم در چشم ما بایستد
و به سادگی سلام خواهرزاده ی کوچکمان
ستاره ی دنباله دار رنج ما را
به مدار منظومه ی تازه و شادابی ببرد؟
کسی تلخ تر از الکل
و اسیدی تر از مخدرات؟
نمی دانم...
توهم نیز نخواهی دانست!
و همان بهتر که نمیدانیم!
آن چه تا کنون وجود داشته است
وجود خواهد داشت!
همین هاست
و همین ها نیز خواهند ماند!
ایستادن سماجت کرن فراتر از این فرا سرک کشیدن
مطمئنا فرسایشی فراتر به دنبال خواه داشت...
هنوز از اطاق همینگوی بوی باروت می آید
و ادکلن مرین مونرو هم چنان نیمه مانده است
و پیر زنان به وقت گذشتن از کف آخرین اطاق مایاکوفسکی
دامن خود را جمع می کنند!
یکی می آید به زور
یکی می رو.د به اختیار!
پس این ها همه اسمش زندگی است...
دل تنگی ها
دل خوشی ها
ثانیه ها
دقیقه ها...
حتا اگر تعدادشان
به دو برابر آن رقمی که برایت نوشته ام برسد!
ما زنده ایم
چون بیداریم!
ما زنده ایم چون میخوابیم
و رستگار سعادتمندیم
زیرا هنوز بر گستره ی وسیع ویرانه ی وجودمان
پانشینی برای گنجشک عشق باقی گذاشته ایم!
خوش بختیم
زیرا هنوز صبح هامان
آذین ملکوتی بانگ خروس ها و پارس سگ هاست!
سرود مبلغین بی منت سر سبزی اند
و شقایق ها
پیام آوران آیه های سرخ عطر آتش!
برگ چه های پیاز ترانه طراوتند
و فکر کن
واقعا فکر کن که چه هولناک میشود
اگر از میان آواها
بانگ خروس پارس شگ را بر می داشتند
و همین طور ریگ ها
و ماه
و منظومه ها را...
ما نیز باید دوست نداریم
آری!
باید!
زیرا دوست داشتن خال بال روح ماست!
ما را با دوست داشتن
از خانه ی خدا به زمین فرستاده اند!
هم چنان که پروانه را با کوله بار هزار رنگ
و دوست داشتن کلمه است
وکلمه سمی است که شیطان
بر انگورهای باغ بهشت حیاط پاشانده است
تا مسموممان کند!
تا آلوده مان کند!
آن قدر آلوده
که مستوجب عقوبت تکرار تجربه ها شویم شده ایم
و حالا بی هیچ امیدی به تداوم
دوست داشتن را مثل مسواک زدن بچه ها
هر شب باید به ما یا به دیگران تذکر بدهند!
و تذکر یعنی یادآوری
و یادآوری یعنی تکرار
و در کتاب گناهان کبیره
برای انسان
چه کناهی را سراغ داری ک
که بزرگتر از تکرار تجربه هایش باشد!
این همه دریا و هنوز ماتشنه ایم!
این همه زمین و هنوز ما گرسنه ایم!
این شعار عالمانه را
به این دلیل نگفتمک ام
تا به عنوان مصلح بزرگ
مبهوتت کنم!
به این دلیل نوشته ام!
تا حریر رمانتیکی را که
بر گرد کلمه دوست داشتن کشیده اند
به دور انداخته باشم
باشیم باشند!
دوست خوب من!
آخرین فصل حیات ما
باید که خوابی از فصول گذشته باشد!
جایی که گاوها واقعا گاوند
و سنگ ها واقعا سنگ!
حسین پناهی
من زندگی را دوست دارم ولی از زندگی دوباره می ترسم... دین را دوست دارم ولی از کشیش ها می ترسم... قانون را دوست دارم ولی از پاسبان می ترسم ...عشق را دوست دارم ولی از زن ها می ترسم ...کودکان را دوست دارم ولی از ائینه می ترسم ...سلام را دوست دارم ولی از زبانم می ترسم... من!!! من روز را دوست دارم ولی از روزگار می ترسم!
حسین پناهی دژکوه در ۱۳۳۵ در روستای دژکوه از توابع شهرستان کهگیلویه (دهدشت-سوق)در استان کهکیلویه و بویراحمد متولد شد. پس از اتمام تحصیل در بهبهان به توصیه و خواست پدر برای تحصیل به مدرسه ی آیت الله گلپایگانی رفته بود و بعد از پایان تحصیلات برای ارشاد و راهنمایی مردم به محل زندگی اش بازگشت.چند ماهی در کسوت روحانیت به مردم خدمت می کرد. تا اینکه زنی برای پرسش مساله ای که برایش پیش آمده بود پیش حسین می رود. از حسین می پرسد که فضله ی موشی داخل روغن محلی که حاصل چند ماه زحمت و تلاش ام بود افتاده است، آیا روغن نجس است؟ حسین با وجود اینکه می دانست روغن نجس است، ولی اینرا هم می دانست که حاصل چند ماه تلاش این زن روستایی، خرج سه چهار ماه خانواده اش را باید تامین کند، به زن گفت نه همان فضله و مقداری از اطراف آنرا در بیاورد و بریزد دور،روغن دیگر مشکلی ندارد. بعد از این اتفاق بود که حسین علی رغم فشارهای اطرافیان، نتوانست تحمل کند که در کسوت روحانیت باقی بماند.
...
حسین پناهی در روز ۱۴ مرداد۱۳۸۳ بر اثر ایست قلبی در منزلش فوت کرد ولی پیکر او در خانه اش واقع در خیابان جهان آرا در حالی که سه روز از مرگش می گذشت توسط دخترش پیدا شد.
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سلام[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]خداحافظ.[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]چیز تازه اگر یافتید [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]بر این دو اضافه کنید[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تا بل[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]باز شود این در گم شده بر دیوار...[/FONT]
...
از زبان اكبر عبدی
یادم می‌آید یک روز به اتفاق حسن میرباقری سراغش رفتیم. توی محله مجیدیه توی یک اتاق یک چراغ والور داشتند که هم روش غذا گرم می‌کردند و هم چایی درست می‌کردند و هم برای گرم کرد. اتاق استفاده می‌کردند. درست زمانی بود که گفت‌وگوی من و نازی را کار کرده بود یا فیلم سایه خیال را بازی می‌کرد. یک آدم هنرمند مثل حسین نباید زندگی مادی‌اش اینگونه بود. تا جایی که می‌دانید هراز گاهی از زن و بچه دور بود. می‌گفت روی شغل وامونده ما نمی‌شه حساب کرد اکبرجون، مثل مقنی‌ها می‌مونیم یه وقت‌هایی کار هست ولی از پاییز به بعد باید برویم زیر کرسی تخمه بشکنیم و منتظر زنگ در بمونیم، چون حسین تلفن هم نداشت. رسید به جایی که بهش جایزه دادند برای یک فیلمی، سه دنگ یک خانه‌ای را که از کرج فاصله داشت خرید. آب گرم‌کن نداشت، ولی همیشه خوشحال بود، اگه پولی داشت با رفیق‌هاش می‌خورد. یک روز سر سریال بودیم. هوا هم خیلی سرد بود. از ماشین پیاده شد بدون کاپشن، گفتم حسین این جوری اومدی از خانه بیرون؟ نگفتی سرما می‌خوری؟! گفت: کاپشن قشنگی بود نه؟ گفتم، آره گفت من هم خیلی دوستش داشتم ولی سر راه یکی را دیدم که اون هم دوستش داشت و هم احتیاجش داشت، من فقط دوستش داشتم. ما از هنرمند انتظار داریم صادق باشه، انسان باشه و خاکی باشه. بعضی وقت‌ها هنرمند بودن به آدم بودنه و سخت است هنر انسان بودن.
حسین پناهی دژکوه در ۱۳۳۵ در روستای دژکوه از توابع شهرستان کهگیلویه (دهدشت-سوق)در استان کهکیلویه و بویراحمد متولد شد. پس از اتمام تحصیل در بهبهان به توصیه و خواست پدر برای تحصیل به مدرسه ی آیت الله گلپایگانی رفته بود و بعد از پایان تحصیلات برای ارشاد و راهنمایی مردم به محل زندگی اش بازگشت.چند ماهی در کسوت روحانیت به مردم خدمت می کرد. تا اینکه زنی برای پرسش مساله ای که برایش پیش آمده بود پیش حسین می رود. از حسین می پرسد که فضله ی موشی داخل روغن محلی که حاصل چند ماه زحمت و تلاش ام بود افتاده است، آیا روغن نجس است؟ حسین با وجود اینکه می دانست روغن نجس است، ولی اینرا هم می دانست که حاصل چند ماه تلاش این زن روستایی، خرج سه چهار ماه خانواده اش را باید تامین کند، به زن گفت نه همان فضله و مقداری از اطراف آنرا در بیاورد و بریزد دور،روغن دیگر مشکلی ندارد. بعد از این اتفاق بود که حسین علی رغم فشارهای اطرافیان، نتوانست تحمل کند که در کسوت روحانیت باقی بماند.
...
حسین پناهی در روز ۱۴ مرداد۱۳۸۳ بر اثر ایست قلبی در منزلش فوت کرد ولی پیکر او در خانه اش واقع در خیابان جهان آرا در حالی که سه روز از مرگش می گذشت توسط دخترش پیدا شد.
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سلام[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]خداحافظ.[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]چیز تازه اگر یافتید [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]بر این دو اضافه کنید[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تا بل[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]باز شود این در گم شده بر دیوار...[/FONT]
...
از زبان اكبر عبدی
یادم می‌آید یک روز به اتفاق حسن میرباقری سراغش رفتیم. توی محله مجیدیه توی یک اتاق یک چراغ والور داشتند که هم روش غذا گرم می‌کردند و هم چایی درست می‌کردند و هم برای گرم کرد. اتاق استفاده می‌کردند. درست زمانی بود که گفت‌وگوی من و نازی را کار کرده بود یا فیلم سایه خیال را بازی می‌کرد. یک آدم هنرمند مثل حسین نباید زندگی مادی‌اش اینگونه بود. تا جایی که می‌دانید هراز گاهی از زن و بچه دور بود. می‌گفت روی شغل وامونده ما نمی‌شه حساب کرد اکبرجون، مثل مقنی‌ها می‌مونیم یه وقت‌هایی کار هست ولی از پاییز به بعد باید برویم زیر کرسی تخمه بشکنیم و منتظر زنگ در بمونیم، چون حسین تلفن هم نداشت. رسید به جایی که بهش جایزه دادند برای یک فیلمی، سه دنگ یک خانه‌ای را که از کرج فاصله داشت خرید. آب گرم‌کن نداشت، ولی همیشه خوشحال بود، اگه پولی داشت با رفیق‌هاش می‌خورد. یک روز سر سریال بودیم. هوا هم خیلی سرد بود. از ماشین پیاده شد بدون کاپشن، گفتم حسین این جوری اومدی از خانه بیرون؟ نگفتی سرما می‌خوری؟! گفت: کاپشن قشنگی بود نه؟ گفتم، آره گفت من هم خیلی دوستش داشتم ولی سر راه یکی را دیدم که اون هم دوستش داشت و هم احتیاجش داشت، من فقط دوستش داشتم. ما از هنرمند انتظار داریم صادق باشه، انسان باشه و خاکی باشه. بعضی وقت‌ها هنرمند بودن به آدم بودنه و سخت است هنر انسان بودن.
- تاریخ عضویت
- 26 سپتامبر 2008
- نوشته‌ها
- 4,305
- لایک‌ها
- 590
- سن
- 36
خدا بيامرزتش
برادر زادش هم كلاسيمه
پارسال ازش سراغ خونواده حسين رو ميگرفتم ميگفت تو يه روستا زندگي ميكنن از وضعيت مالي بدي برخوردارن
مسيولين هم فقط سالي كه فوت كرده يه مبلغي از قرارداد آخرين فيلمش رو به خونوادش دادن و ديگه هم كمك مادي نكردن
متاسفم
برادر زادش هم كلاسيمه
پارسال ازش سراغ خونواده حسين رو ميگرفتم ميگفت تو يه روستا زندگي ميكنن از وضعيت مالي بدي برخوردارن
مسيولين هم فقط سالي كه فوت كرده يه مبلغي از قرارداد آخرين فيلمش رو به خونوادش دادن و ديگه هم كمك مادي نكردن
متاسفم
پتان
Registered User
خدایش بیامرزد
روحش شاد
روحش شاد
خدا رحمتش کنه
دوسش داشتم واسه پاکی و ساده زیستش
دوسش داشتم واسه پاکی و ساده زیستش
Wiseman
مدیر بازنشسته
و رسالت من این خواهد بود
تا دو استکان چای داغ را،
از میان دویست جنگ خونین،
به سلامت بگذرانم
تا آنها را در شبی بارانی،
با خدای خویش،
چشم در چشم هم،
نوش کنیم...
http://************/files/1sa6h6er9ide03we81a8.gifhttp://************/files/1sa6h6er9ide03we81a8.gifhttp://************/files/1sa6h6er9ide03we81a8.gif
تا دو استکان چای داغ را،
از میان دویست جنگ خونین،
به سلامت بگذرانم
تا آنها را در شبی بارانی،
با خدای خویش،
چشم در چشم هم،
نوش کنیم...
http://************/files/1sa6h6er9ide03we81a8.gifhttp://************/files/1sa6h6er9ide03we81a8.gifhttp://************/files/1sa6h6er9ide03we81a8.gif
Captive
کاربر قدیمی پرشین تولز* مدیر بخش ارز دیجیتال
روحش شاد و یادش گرامی باد!
یکی از بهترین نقش آفرینی ها رو در سریال " دزدان مادر بزرگ " داشت که واقعا زیبا بود!!!
یکی از بهترین نقش آفرینی ها رو در سریال " دزدان مادر بزرگ " داشت که واقعا زیبا بود!!!
CP-YOU
Registered User
خدا رحمتش کنه
من البته شعراش رو خیلی دوست ندارم
اما " سایه خیال " یکی از فیلمهای مورد علاقه م هست
شعر آخرش یادتونه ؟
خوش بحال لک لکا ...
فکر کنم اینم کار خود پناهی بود
روحش شاد
من البته شعراش رو خیلی دوست ندارم
اما " سایه خیال " یکی از فیلمهای مورد علاقه م هست
شعر آخرش یادتونه ؟
خوش بحال لک لکا ...
فکر کنم اینم کار خود پناهی بود
روحش شاد
CP-YOU
Registered User
راستی
می دونم جاش اینجا نیست
اما چون هواداری آقای پناهی اینجا هستند سوال می کنم
تیتراژ پایانی فیلم سایه خیال رو نمی دونید از کجا میشه دانلود کرد ؟
ممنون
می دونم جاش اینجا نیست
اما چون هواداری آقای پناهی اینجا هستند سوال می کنم
تیتراژ پایانی فیلم سایه خیال رو نمی دونید از کجا میشه دانلود کرد ؟
ممنون
- تاریخ عضویت
- 26 سپتامبر 2008
- نوشته‌ها
- 4,305
- لایک‌ها
- 590
- سن
- 36
والا چندين كتاب داره كه واقعا چون من خودم علاقه انچناني به ادبيات ندارم زياد نخوندمشون يه جستجو تو اينترنت كني ميتوني اسماشون رو پيدا كني
نميدونم پول كتاباش به خانوادش ميرسه يا نه
Snow
مدیر بازنشسته
سلام
1+
فیلم متفاوت و خوبی بود. فک کنم دو یا سه باری دیدم این فیلمو.
خدمت شما،
فقط چون خودم کپچر کردم و چند ثانیه دیر جنبیدم، دو سه ثانیه اولش ناقصه ولی خب به نظر خودم خوبه و به چشم نمیاد.
یادمه من تو فروشگاه انتشارت دارینوش بودم وقتی خبر فوت حسین پناهی را شنیدم.
وقتی فروشنده گفت که چند روز بوده که در منزل فوت کرده و کسی خبر نداشته دیگه نتونستم جلوی خودمو بگیرم!
روحش شاد
1+
فیلم متفاوت و خوبی بود. فک کنم دو یا سه باری دیدم این فیلمو.
خدمت شما،
کد:
http://www.4shared.com/file/106241169/8efe94d2/Titraj_-_Sayeh_Khial.htmlفقط چون خودم کپچر کردم و چند ثانیه دیر جنبیدم، دو سه ثانیه اولش ناقصه ولی خب به نظر خودم خوبه و به چشم نمیاد.
یادمه من تو فروشگاه انتشارت دارینوش بودم وقتی خبر فوت حسین پناهی را شنیدم.
وقتی فروشنده گفت که چند روز بوده که در منزل فوت کرده و کسی خبر نداشته دیگه نتونستم جلوی خودمو بگیرم!
روحش شاد
CP-YOU
Registered User
snow جان یکدنیا تشکر می کنم ازت
ممنونم
ممنونم
Snow
مدیر بازنشسته
خواهش میکنم