حضرت مولانا جلال الدين محمد بلخی

[ibest]

غزل 13
ﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﺑﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻞ ﺑﮕﻮ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻣﺎ
<ﮐﺎﯼ ﮔﻞ ﮔﺮﻳﺰ ﺍﻧﺪﺭ ﺷﮑﺮ ﭼﻮﻥ ﮔﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﮔﻠﺸﻦ ﺟﺪﺍ
ﺍﯼ ﮔﻞ ﺯ ﺍﺻﻞ ﺷﮑﺮﯼ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺷﮑﺮ ﻻﻳﻘﺘﺮﯼ
<ﺷﮑﺮ ﺧﻮﺵ ﻭ ﮔﻞ ﻫﻢ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺘﺮ ﻭﻓﺎ
ﺭﺥ ﺑﺮ ﺭﺥ ﺷﮑﺮ ﺑﻨﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻮ ﺑﺪﻩ
<ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺷﮑﺮ ﺑﺠﻪ ﺍﺯ ﺗﻠﺨﯽ ﺟﻮﺭ ﻓﻨﺎ
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﮔﻠﺸﮑﺮ ﻗﻮﺕ ﺩﻟﯽ ﻧﻮﺭ ﻧﻈﺮ
<ﺍﺯ ﮔﻞ ﺑﺮﺁ ﺑﺮ ﺩﻝ ﮔﺬﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ
ﺑﺎ ﺧﺎﺭ ﺑﻮﺩﯼ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﻋﻘﻞ ﺑﺎ ﺟﺎﻧﯽ ﻗﺮﻳﻦ
<ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺗﺎ ﻟﻘﺎ
ﺩﺭ ﺳﺮ ﺧﻠﻘﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ
<ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺧﻴﺰﺩ ﻧﻘﺶ ﻫﺎ
ﺍﯼ ﮔﻞ ﺗﻮ ﻣﺮﻍ ﻧﺎﺩﺭﯼ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻣﯽ ﭘﺮﯼ
<ﮐﺎﻣﺪ ﭘﻴﺎﻣﺖ ﺯﺍﻥ ﺳﺮﯼ ﭘﺮﻫﺎ ﺑﻨﻪ ﺑﯽ ﭘﺮ ﺑﻴﺎ
ﺍﯼ ﮔﻞ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻫﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺯﺍﻥ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﯼ
<ﺯﺍﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﺭﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﯼ ﮐﺮﺑﺰ ﻟﻌﻠﻴﻦ ﻗﺒﺎ
ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ
<ﮐﺎﯼ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺎﺭﺩ ﺩﺭ ﺑﻼ
ﻫﻴﻦ ﺍﺯ ﺗﺮﺷﺢ ﺯﻳﻦ ﻃﺒﻖ ﺑﮕﺬﺭ ﺗﻮ ﺑﯽ ﺭﻩ ﭼﻮﻥ ﻋﺮﻕ
<ﺍﺯ ﺷﻴﺸﻪ ﮔﻼﺑﮕﺮ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻡ ﺳﻤﺎ
ﺍﯼ ﻣﻘﺒﻞ ﻭ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺷﻤﺎ
<ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺎ ﺭﻭﺡ ﮔﺸﺘﻴﻢ ﺍﻟﺼﻼ
ﺍﺯ ﮔﻠﺸﮑﺮ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﺎ ﻟﻄﻒ ﺣﻘﺴﺖ ﻭ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ
<ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺁﻫﻦ ﺻﻔﺖ ﻭﯼ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ ﺁﻫﻦ ﺭﺑﺎ
ﺁﻫﻦ ﺧﺮﺩ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﮔﺮ ﺑﺮ ﻭﯼ ﻧﻬﺪ ﺯﺧﻢ ﺷﺮﺭ
<ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺷﻤﺎ
ﻫﺎﻥ ﺍﯼ ﺩﻝ ﻣﺸﮑﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ
<ﺑﺎ ﮐﺲ ﻧﻴﺎﺭﻡ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ ﻣﺮﺍ
ﺍﯼ ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰﯼ ﺑﮕﻮ ﺳﺮ ﺷﻬﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﺧﻮ
<ﺑﯽ ﺣﺮﻑ ﻭ ﺻﻮﺕ ﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮ ﺑﯽ ﺷﻤﺲ ﮐﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﺿﻴﺎ

 

[ibest]

غزل 14
ﺍﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺍﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ
<ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻏﺮﻗﺎﺑﻪ ﺍﯼ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺪ ﺁﺷﻨﺎ
ﮔﺮ ﺳﻴﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﻣﻮﺝ ﭼﻮﻥ ﺍﺷﺘﺮ ﺷﻮﺩ
<ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺗﺎ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﺮﻍ ﻫﻮﺍ
ﻣﺎ ﺭﺥ ﺯ ﺷﮑﺮ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺝ ﻭ ﺑﺤﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ
<ﺯﺍﻥ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻓﺰﺍ
ﺍﯼ ﺷﻴﺦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﻮﻃﻪ ﺩﻩ ﻭﯼ ﺁﺏ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻏﻮﻃﻪ ﺩﻩ
<ﺍﯼ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﺑﻴﺎ ﺑﺮ ﺁﺏ ﺩﺭﻳﺎ ﺯﻥ ﻋﺼﺎ
ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺩ ﺍﻧﺪﺭ ﻫﺮ ﺳﺮﯼ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﭘﺰﺩ
<ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺁﻥ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻗﯽ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺷﻤﺎ
ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻩ ﺑﺮﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺳﺎﻗﯽ ﮐﻠﻪ
<ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻗﺒﺎ
ﺍﯼ ﺭﺷﮏ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﯼ
<ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺵ ﮐﺸﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ ﺁﺧﺮ ﻧﮕﻮﻳﯽ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ
ﻫﺮ ﺟﺎ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﺍﯼ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﯽ
<ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺳﻮﯼ ﻣﺴﺘﻴﻢ ﮐﺶ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺒﺮ ﺳﻮﯼ ﻓﻨﺎ
ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻮ ﮐﻮﻩ ﻃﻮﺭ ﺩﺍﻥ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻮﺳﯽ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ
<ﻫﺮ ﺩﻡ ﺗﺠﻠﯽ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺑﺮﻣﯽ ﺷﮑﺎﻓﺪ ﮐﻮﻩ ﺭﺍ
ﻳﮏ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﺧﻀﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻳﮏ ﭘﺎﺭﻩ ﻋﺒﻬﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
<ﻳﮏ ﭘﺎﺭﻩ ﮔﻮﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻳﮏ ﭘﺎﺭﻩ ﻟﻌﻞ ﻭ ﮐﻬﺮﺑﺎ
ﺍﯼ ﻃﺎﻟﺐ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﺑﻨﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﻬﺴﺎﺭ ﺍﻭ
<ﺍﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﺩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﺎ ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺻﺪﺍ
ﺍﯼ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺍﯼ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺩﺭﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺍﯼ
<ﮔﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺗﻮ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﻧﺒﺎﻥ ﻣﺎ

 

[ibest]

غزل 15
ﺍﯼ ﻧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﻧﻴﺶ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻦ ﺑﺎﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ
<ﺑﺎﺧﻮﻳﺶ ﮐﻦ ﺑﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺩﻩ ﻋﺸﺎﻕ ﺭﺍ ﭘﺮﻧﻮﺭ ﮐﻦ ﺁﻓﺎﻕ ﺭﺍ
<ﺑﺮ ﺯﻫﺮ ﺯﻥ ﺗﺮﻳﺎﻕ ﺭﺍ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺭﻭﯼ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﺧﻮﺍﻩ ﺧﻮﺩ
<ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻮ ﮐﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﭼﻮﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻭﺯ ﻋﺸﻖ ﺁﮔﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
<ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻫﻤﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﻓﺸﺎﻥ
<ﻧﯽ ﺩﻟﻖ ﺻﺪﭘﺎﺭﻩ ﮐﺸﺎﻥ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﻫﻢ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻡ ﺗﻮﻳﯽ ﻫﻢ ﻋﻴﺴﯽ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻳﯽ
<ﻫﻢ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺤﺮﻡ ﺗﻮﻳﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﺗﻠﺦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻔﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
<ﺧﺎﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺴﺮﻳﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻣﻦ ﮐﻔﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻦ
<ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺳﻠﻄﺎﻧﺎﻥ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﺍﯼ ﺗﻦ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺍﻟﺤﺰﻥ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻣﭙﻴﭻ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﮑﻦ
<ﻣﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﯼ ﺷﻤﻊ ﺁﻥ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﻧﻮﺭ ﺗﻮ ﺟﻮﻻﻥ ﮐﻨﻢ
<ﺑﺮ ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻥ ﺍﻓﺸﺎﻥ ﮐﻨﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﻮﻳﻢ ﭼﻮﻥ ﮐﻨﻢ ﻳﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺧﻮﻥ ﮐﻨﻢ
<ﻭﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻳﮏ ﺳﻮﻥ ﮐﻨﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﺗﻮ ﻋﻴﺐ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻴﺴﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﺎﺭ ﻳﺎ ﻣﺎﻫﻴﺴﺘﯽ
<ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺘﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ
ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﻓﮑﻦ ﺩﺭ ﻋﺪﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺍﯼ ﺻﻨﻢ
<ﺗﻮ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﺍﻭ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪﻩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ

 

[ibest]

غزل 16
ﺍﯼ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﺧﺮ ﺳﻮﯼ ﺍﻳﻦ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﻴﺎ
<ﺍﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﻃﺎﺭﻡ ﻣﻴﻨﺎ ﺑﻴﺎ
ﺍﺯ ﻫﺠﺮ ﺭﻭﺯﻡ ﻗﻴﺮ ﺷﺪ ﺩﻝ ﭼﻮﻥ ﮐﻤﺎﻥ ﺑﺪ ﺗﻴﺮ ﺷﺪ
<ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﭘﻴﺮ ﺷﺪ ﺍﯼ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﻧﺎ ﺑﻴﺎ
ﺍﯼ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﻪ ﺳﻴﻨﺎﻫﺎﺳﺘﺖ
<ﮔﺎﻭﯼ ﺧﺪﺍﻳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﻴﺎ
ﺭﺥ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺭﻧﮓ ﺁﻣﺪﻡ ﺧﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﭼﻨﮓ ﺁﻣﺪﻡ
<ﺩﺭ ﮔﻮﺭ ﺗﻦ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﭘﻬﻨﺎ ﺑﻴﺎ
ﭼﺸﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻧﻤﺖ ﻭﺍﺷﻮﻕ ﮔﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﻏﻤﺖ
<ﺯﺍﻥ ﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﻧﺪﺭﻫﻤﺖ ﺍﯼ ﺳﺮ ﺍﺭﺳﻠﻨﺎ ﺑﻴﺎ
ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﭘﻴﺸﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﻔﻖ ﺍﯼ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﺳﺒﻖ
<ﺍﯼ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻭﯼ ﺳﻴﻨﻪ ﺩﺍﻧﺎ ﺑﻴﺎ
ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻫﺎ ﭼﻮ ﺗﻦ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﺭﺯﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻥ
<ﺩﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺩﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﺟﺎﻧﺎ ﺑﻴﺎ
ﺗﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺭﺍ ﮔﺮﻭ ﺷﺪ ﮐﺸﺖ ﺟﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺩﺭﻭ
<ﺍﻭﻝ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺩﺭﺩﺍ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﺎﻧﺎ ﺑﻴﺎ
ﺍﯼ ﺗﻮ ﺩﻭﺍ ﻭ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﻧﻮﺭ ﺩﻝ ﺻﺪﭘﺎﺭﻩ ﺍﻡ
<ﺍﻧﺪﺭ ﺩﻝ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﭼﻮﻥ ﻏﻴﺮ ﺗﻮ ﺷﺪ ﻻ ﺑﻴﺎ
ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﻗﺪﺭ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺗﺎ ﭼﺮﺥ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺯ ﻓﻦ
<ﺩﯼ ﺑﺮ ﺩﻟﺶ ﺗﻴﺮﯼ ﺑﺰﻥ ﺩﯼ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺧﺎﺭﺍ ﺑﻴﺎ
ﺍﯼ ﻗﺎﺏ ﻗﻮﺱ ﻣﺮﺗﺒﺖ ﻭﺍﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻣﮑﺮﻣﺖ
<ﮐﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺎﻫﺎ ﻣﺤﺮﻣﺖ ﺩﺭ ﻗﺮﺏ ﺍﻭ ﺍﺩﻧﯽ ﺑﻴﺎ
ﺍﯼ ﺧﺴﺮﻭ ﻣﻪ ﻭﺵ ﺑﻴﺎ ﺍﯼ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺻﺪ ﺧﻮﺵ ﺑﻴﺎ
<ﺍﯼ ﺁﺏ ﻭ ﺍﯼ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺎ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻭ ﺍﯼ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻴﺎ
ﻣﺨﺪﻭﻡ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﻤﺲ ﺩﻳﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻫﺖ ﺍﯼ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﻣﻴﻦ
<ﺗﺒﺮﻳﺰ ﭼﻮﻥ ﻋﺮﺵ ﻣﮑﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻗﺼﯽ ﺑﻴﺎ

 

[ibest]

غزل 17

ﺁﻣﺪ ﻧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﺁ ﺍﻟﺼﻼ
<ﺟﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﯼ ﻧﺎﺩﯼ ﺧﻮﺵ ﺍﻫﻼ ﻭ ﺳﻬﻼ ﻣﺮﺣﺒﺎ
ﺳﻤﻌﺎ ﻭ ﻃﺎﻋﻪ ﺍﯼ ﻧﺪﺍ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺩﻭ ﺻﺪ ﺟﺎﻧﺖ ﻓﺪﺍ
<ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﺯﻥ ﺗﺎ ﺑﺮﭘﺮﻡ ﺑﺮ ﻫﻞ ﺍﺗﯽ
ﺍﯼ ﻧﺎﺩﺭﻩ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺩﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ
<ﺁﺧﺮ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ ﮔﻔﺘﺎ ﺑﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﺎ
ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮐﻨﻢ ﺑﻨﺪ ﮔﺮﺍﻥ
<ﺑﺮ ﭼﺮﺥ ﺑﻨﻬﻢ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﻋﻼ
ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺍﻓﺰﺍﺳﺘﯽ ﺁﺧﺮ ﺯ ﺷﻬﺮ ﻣﺎﺳﺘﯽ
<ﺩﻝ ﺑﺮ ﻏﺮﻳﺒﯽ ﻣﯽ ﻧﻬﯽ ﺍﻳﻦ ﮐﯽ ﺑﻮﺩ ﺷﺮﻁ ﻭﻓﺎ
ﺁﻭﺍﺭﮔﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﺷﺪﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﺷﺪﻩ
<ﺁﻥ ﮔﻨﺪﻩ ﭘﻴﺮ ﮐﺎﺑﻠﯽ ﺻﺪ ﺳﺤﺮ ﮐﺮﺩﺕ ﺍﺯ ﺩﻏﺎ
ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺑﺮ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﭘﻮﻳﺎﻥ ﺳﻮﯼ ﺁﻥ ﻣﺮﺣﻠﻪ
<ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﺳﺮﺕ ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﻧﻤﯽ ﺟﻮﺷﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺑﺎﻧﮓ ﺷﺘﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﺟﺮﺱ ﻣﯽ ﻧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻭ ﭘﺲ
<ﺍﯼ ﺑﺲ ﺭﻓﻴﻖ ﻭ ﻫﻤﻨﻔﺲ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ
ﺧﻠﻘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺑﯽ ﻫﻮﺵ ﻣﺎ
<ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺳﻮﯼ ﺷﺎﻩ ﺁ ﺍﯼ ﮔﺪﺍ

 

[ibest]

غزل 18

ﺍﯼ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮﺵ ﻧﺎﻡ ﻣﺎ ﺧﻮﺵ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻣﺎ
<ﺍﻧﺎ ﻓﺘﺤﻨﺎ ﺍﻟﺼﻼ ﺑﺎﺯﺁ ﺯ ﺑﺎﻡ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺩﺭﺁ
ﺍﯼ ﺑﺤﺮ ﭘﺮﻣﺮﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻭﺍﻟﻠﻪ ﺳﺒﮏ ﺷﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ
<ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻥ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﺵ ﺍﻳﻦ ﺁﺳﻴﺎ
ﺍﯼ ﺳﺎﺭﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻣﮕﺬﺭ ﻣﺮﻭ ﺯﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ
<ﺍﺷﺘﺮ ﺑﺨﻮﺍﺑﺎﻥ ﻫﻴﻦ ﻫﻠﻪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺑﻬﺮ ﺧﺪﺍ
ﻧﯽ ﻧﯽ ﺑﺮﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﺮﻭ ﺧﻮﺵ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﻭ
<ﺍﺯ ﭼﻮﻥ ﻣﮕﻮ ﺑﯽ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎ
ﮔﺮ ﻗﺎﻟﺒﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺷﺪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻓﻼﮎ ﺷﺪ
<ﮔﺮ ﺧﺮﻗﻪ ﺗﻮ ﭼﺎﮎ ﺷﺪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﻓﻨﺎ
ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﻤﺎﯼ ﺭﻭ ﮐﺎﻳﻴﻨﻪ ﺍﯼ
<ﭼﻮﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺳﺮﻓﺘﻨﻪ ﺍﯼ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁﻳﺪ ﻓﺘﻨﻪ ﻫﺎ
ﮔﻮﻳﯽ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﮔﺴﺘﺎﺥ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ
<ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺁﺧﺮ ﻧﮕﻮﻳﯽ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ
ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺰ ﺁﺗﺶ ﻫﺎﯼ ﺩﻝ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻣﻔﺮﺵ ﻫﺎﯼ ﺩﻝ
<ﻣﯽ ﻏﻠﻂ ﺩﺭ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺩﻝ ﺗﺎ ﺑﺤﺮ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﺸﺎ
ﻫﺮ ﺩﻡ ﺭﺳﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ
<ﺑﺮ ﺩﻝ ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺩﻭﺩ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎ
ﺩﻝ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮ
<ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﮐﺎﻥ ﺍﺻﻞ ﮐﻮ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﺭﺍﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻓﺎ

 

[ibest]

غزل 19
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﻳﺪﻡ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ ﺁﻥ ﺭﻭﻧﻖ ﻫﺮ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ
<ﻣﯽ ﺷﺪ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﺼﻄﻔﯽ
ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﺶ ﺧﺠﻞ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻣﺸﺒﮏ ﻫﻤﭽﻮ ﺩﻝ
<ﺍﺯ ﺗﺎﺑﺶ ﺍﻭ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻞ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺿﻴﺎ
ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻨﻤﺎ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺮﺭﻭﻡ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ
<ﮔﻔﺘﺎ ﺳﺮ ﺗﻮ ﻧﺮﺩﺑﺎﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ
ﭼﻮﻥ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﯽ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﺧﺘﺮ ﻧﻬﯽ
<ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻨﯽ ﭘﺎ ﺑﺮ ﻫﻮﺍ ﻧﻪ ﻫﻴﻦ ﺑﻴﺎ
ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻮﺍ ﺻﺪ ﺭﺩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ
<ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﺍﻥ ﺷﻮﯼ ﻫﺮ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺩﻋﺎ

 

[ibest]

غزل20

ﭼﻨﺪﺍﻧﮏ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺟﻨﮓ ﮐﻦ ﻳﺎ ﮔﺮﻡ ﮐﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺭﺍ
<ﻣﯽ ﺩﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﻭﺩ ﮔﻮﻟﺨﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ
ﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ ﮐﯽ ﺗﻴﺮﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ
<ﮐﺰ ﺩﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻟﻄﻴﻔﯽ ﻭ ﺿﻴﺎ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺮﻧﺠﺎﻥ ﺍﯼ ﭘﺪﺭ ﺳﺮ ﺭﺍ ﻣﮑﻮﺏ ﺍﻧﺪﺭ ﺣﺠﺮ
<ﺑﺎ ﻧﻘﺶ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻣﮑﻦ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭼﺎﻟﻴﺶ ﻭ ﻏﺰﺍ
ﮔﺮ ﺗﻮ ﮐﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﻪ ﺗﻔﻮ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﺁﻳﺪ ﺁﻥ
<ﻭﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﺸﯽ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻨﮓ ﺁﻳﺪ ﻗﺒﺎ
ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺎﻣﺎﻥ ﺩﮔﺮ ﺩﺭ ﺟﻮﺵ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮓ ﺟﻬﺎﻥ
<ﺑﺲ ﺑﺮﻃﭙﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺸﺪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻻ ﺭﺿﺎ
ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺩﻡ ﻣﺎﺭ ﺭﺍ ﻳﮏ ﺧﺎﺭﭘﺸﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﻫﻦ
<ﺳﺮ ﺩﺭﮐﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﺮﺩ ﺷﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﻳﯽ ﺁﻥ ﺩﻏﺎ
ﺁﻥ ﻣﺎﺭ ﺍﺑﻠﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﺭ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ
<ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺁﻣﺪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺯﺩﻥ ﺑﺮ ﺧﺎﺭﻫﺎ
ﺑﯽ ﺻﺒﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﯽ ﺣﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻋﺠﻞ
<ﮔﺮ ﺻﺒﺮ ﮐﺮﺩﯼ ﻳﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺑﺪﻟﻘﺎ
ﺑﺮ ﺧﺎﺭﭘﺸﺖ ﻫﺮ ﺑﻼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺰﻥ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻼ
<ﺳﺎﮐﻦ ﻧﺸﻴﻦ ﻭﻳﻦ ﻭﺭﺩ ﺧﻮﺍﻥ ﺟﺎﺀ ﺍﻟﻘﻀﺎ ﺿﺎﻕ ﺍﻟﻔﻀﺎ
ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﺎ ﺻﺎﺑﺮﺍﻧﻢ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ
<ﺍﯼ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﺍﻓﺮﻍ ﻋﻠﻴﻨﺎ ﺻﺒﺮﻧﺎ
ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﯼ ﺩﮔﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎ ﺍﯼ ﭘﺪﺭ
<ﻣﺮ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺳﻼﻣﯽ ﻧﻮ ﺯ ﻣﺎ

 

[ibest]

غزل 21

ﺟﺮﻣﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﺰ ﺩﻝ ﻫﻮﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ
<ﺍﺯ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﯽ ﭼﺮﺍ
ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﻟﻄﻒ ﻭ ﻣﺮﺍﻋﺎﺗﯽ ﺑﮑﻦ
<ﻳﺎ ﻗﻮﺕ ﺻﺒﺮﺵ ﺑﺪﻩ ﺩﺭ ﻳﻔﻌﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺎ ﻳﺸﺎ
ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻩ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺵ ﻳﺎ ﺻﺒﺮ ﻳﺎ ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻢ
<ﺑﯽ ﺷﻤﻊ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﻧﺘﺎﻥ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ
ﻫﺮ ﮔﻪ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺁﺑﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻫﻴﭻ ﺟﻮ
<ﮐﯽ ﺫﺭﻩ ﻫﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﺑﯽ ﺷﻌﺸﻌﻪ ﺷﻤﺲ ﺍﻟﻀﺤﯽ
ﺑﯽ ﺑﺎﺩﻩ ﺗﻮ ﮐﯽ ﻓﺘﺪ ﺩﺭ ﻣﻐﺰ ﻧﻐﺰﺍﻥ ﻣﺴﺘﯽ ﻳﯽ
<ﺑﯽ ﻋﺼﻤﺖ ﺗﻮ ﮐﯽ ﺭﻭﺩ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﻼ ﺣﻮﻝ ﻭ ﻻ
ﻧﯽ ﻗﺮﺹ ﺳﺎﺯﺩ ﻗﺮﺻﯽ ﻳﯽ ﻣﻄﺒﻮﺥ ﻫﻢ ﻣﻄﺒﻮﺧﻴﯽ
<ﺗﺎ ﺩﺭﻧﻴﻨﺪﺍﺯﯼ ﮐﻔﯽ ﺯ ﺍﻫﻠﻴﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻭﺍ
ﺍﻣﺮﺕ ﻧﻐﺮﺩ ﮐﯽ ﺭﻭﺩ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺝ ﺍﺳﺪ
<ﺑﯽ ﺗﻮ ﮐﺠﺎ ﺟﻨﺒﺪ ﺭﮔﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﭘﺎﺭﺳﺎ
ﺩﺭ ﻣﺮﮒ ﻫﺸﻴﺎﺭﯼ ﻧﻬﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭﯼ ﻧﻬﯽ
<ﺩﺭ ﺳﻨﮓ ﺳﻘﺎﻳﯽ ﻧﻬﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﻕ ﻣﻴﺮﻧﺪﻩ ﻭﻓﺎ
ﺳﻴﻞ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺐ ﺑﺮﺩ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻋﻘﻠﺴﺖ ﻭ ﺧﺮﺩ
<ﺯﺍﻥ ﺳﻴﻠﺸﺎﻥ ﮐﯽ ﻭﺍﺧﺮﺩ ﺟﺰ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻫﻞ ﺍﺗﯽ
ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺟﺰﻭ ﻭ ﮐﻞ ﻭﯼ ﺣﻠﻪ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﻍ ﻭ ﮔﻞ
<ﻭﯼ ﮐﻮﻓﺘﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺩﻫﻞ ﮐﺎﯼ ﺟﺎﻥ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺍﻟﺼﻼ
ﻫﺮ ﮐﺲ ﻓﺮﻳﺒﺎﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﻋﺸﺮ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﻣﺮﺍ
<ﺁﻥ ﮐﻢ ﺩﻫﺪ ﻓﻬﻢ ﺑﻴﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ
ﺯﺍﻥ ﺳﻮ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﺖ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻓﻬﻢ ﺁﻥ ﺳﻮ ﺭﻭﺩ
<ﺁﻥ ﮐﺖ ﺩﻫﺪ ﻃﺎﻝ ﺑﻘﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺰﺩ ﻃﺎﻝ ﺑﻘﺎ
ﻫﻢ ﺍﻭ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﺖ ﮐﻨﺪ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻭ ﮔﻠﺮﻧﮕﺖ ﮐﻨﺪ
<ﻫﻢ ﺍﻭﺕ ﺁﺭﺩ ﺩﺭ ﺩﻋﺎ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺩﻫﺪ ﻣﺰﺩ ﺩﻋﺎ
ﻫﻢ ﺭﯼ ﻭ ﺑﯽ ﻭ ﻧﻮﻥ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﺳﺖ ﻣﻘﺮﻭﻥ ﺑﺎ ﺍﻟﻒ
<ﺩﺭ ﺑﺎﺩ ﺩﻡ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﻫﻦ ﺗﺎ ﺧﻮﺵ ﺑﮕﻮﻳﯽ ﺭﺑﻨﺎ
ﻟﺒﻴﮏ ﻟﺒﻴﮏ ﺍﯼ ﮐﺮﻡ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺗﺴﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﺮﻡ
<ﺯ ﺁﺏ ﺗﻮ ﭼﺮﺧﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﺮﺥ ﺁﺳﻴﺎ
ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺁﺳﻴﺎ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﮔﺮﺩﺵ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ
<ﮐﺎﺳﺘﻮﻥ ﻗﻮﺕ ﻣﺎﺳﺖ ﺍﻭ ﻳﺎ ﮐﺴﺐ ﻭ ﮐﺎﺭ ﻧﺎﻧﺒﺎ
ﺁﺑﻴﺶ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﭼﺮﺧﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
<ﺣﻖ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻨﺪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺟﻨﺒﺪ ﺯ ﺟﺎ
ﺧﺎﻣﺶ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻣﺎ ﻣﯽ ﭘﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﺎ
<ﺗﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﻭ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺍﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻨﻨﻤﺎﻳﺪ ﻗﻔﺎ

 

[ibest]

غزل 22

ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﻨﺎﻟﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺮﺁﺭﻡ ﺭﻧﮓ ﻫﺎ
<ﺗﺎ ﺑﺮﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﻪ ﻫﺮ ﻣﻨﮑﺮﯼ ﻣﻦ ﺯﻧﮓ ﻫﺎ
ﺑﺮ ﻣﺮﮐﺐ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﻝ ﻣﯽ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﮐﺒﺶ
<ﺩﺭ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﻣﯽ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺯﺍﻥ ﺳﻮﯼ ﺟﺎﻥ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ
ﺑﻨﻤﺎ ﺗﻮ ﻟﻌﻞ ﺭﻭﺷﻨﺖ ﺑﺮ ﮐﻮﺭﯼ ﻫﺮ ﻇﻠﻤﺘﯽ
<ﺗﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺩﻻﻥ ﺍﺯ ﻋﺮﺵ ﺑﺎﺭﺩ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺎﺑﺎﻧﻴﺖ ﺩﺍﻧﯽ ﭼﺮﺍ ﻣﻨﮑﺮ ﺷﺪﻧﺪ
<ﮐﺎﻳﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻨﮓ ﻫﺎ
ﮔﺮ ﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﺭﻧﺪﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺧﺮ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪﯼ ﭼﻨﺎﻥ
<ﺁﻥ ﺳﻮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﺯ ﻣﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﺁﻭﻧﮓ ﻫﺎ
ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻁ ﻧﻮﺭ ﺗﻮ ﮐﻮﺭﺍﻥ ﻫﻤﯽ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ
<ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﯽ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺭﻫﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﻟﻨﮓ ﻫﺎ
ﺍﻣﺎ ﭼﻮ ﺍﻧﺪﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
<ﻫﺮ ﻋﻘﻞ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﺳﺘﻪ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﺒﺰﻩ ﺯﺍﺭﺕ ﺑﻨﮓ ﻫﺎ
ﺯﻳﻦ ﺭﻭ ﻫﻤﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﮐﺴﺎﻥ ﻧﺎﻻﻥ ﭼﻮ ﻧﯽ ﻭﺯ ﺩﻝ ﺗﻬﯽ
<ﺯﻳﻦ ﺭﻭ ﺩﻭ ﺻﺪ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺯ ﻏﻢ ﭼﻮﻥ ﭼﻨﮓ ﻫﺎ
ﺯﻳﻦ ﺭﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺭﻩ ﺭﻭﺍﻥ
<ﺯﻳﻦ ﺭﻩ ﺑﺴﯽ ﮐﺸﺘﯽ ﭘﺮ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﮔﻨﮓ ﻫﺎ
ﺍﺷﮑﺴﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﺴﺖ ﺑﺮ ﺍﻭﻣﻴﺪ ﺗﻮ
<ﺗﺎ ﺩﺍﻧﺶ ﺑﯽ ﺣﺪ ﺗﻮ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ
ﺗﺎ ﻗﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻢ ﺯﻧﺪ ﺁﻥ ﻟﻄﻒ ﺍﻧﺪﺭ ﻟﻄﻒ ﺗﻮ
<ﺗﺎ ﺻﻠﺢ ﮔﻴﺮﺩ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺗﺎ ﻣﺤﻮ ﮔﺮﺩﺩ ﺟﻨﮓ ﻫﺎ
ﺗﺎ ﺟﺴﺘﻨﯽ ﻧﻮﻋﯽ ﺩﮔﺮ ﺭﻩ ﺭﻓﺘﻨﯽ ﻃﺮﺯﯼ ﺩﮔﺮ
<ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﮕﺮ ﺩﺭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﻫﺎ
ﻭﺯ ﺩﻋﻮﺕ ﺟﺬﺏ ﺧﻮﺷﯽ ﺁﻥ ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰﯼ ﺷﻮﺩ
<ﻫﺮ ﺫﺭﻩ ﺍﻧﮕﻴﺰﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﻫﺮ ﻣﻮﯼ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ

 

[ibest]

غزل 23

ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻥ ﻧﺨﺴﭙﺪ ﺧﺴﺮﻭﺍ ﭼﺸﻤﻢ ﮐﺠﺎ ﺧﺴﭙﺪ ﻣﻬﺎ
<ﮐﺰ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﺭﻳﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﺟﻮﺷﺎﻥ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ
ﮔﺮ ﻟﺐ ﻓﺮﻭﺑﻨﺪﻡ ﮐﻨﻮﻥ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻳﺪ ﺩﺭﻭﻥ
<ﻭﺭ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺁﺑﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﻧﺪ ﺍﻭ ﺟﻮﺵ ﺭﺍ
ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﮔﺮ ﻣﻨﮑﺮﻧﺪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ
<ﺍﻩ ﻟﻴﮏ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺭﺍ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻭ ﺳﻨﺎ
ﺍﺯ ﺟﻮﺵ ﺧﻮﻥ ﻧﻄﻘﯽ ﺑﻪ ﻓﻢ ﺁﻥ ﻧﻄﻖ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﻗﻠﻢ
<ﺷﺪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺭ ﻫﻢ ﺳﻮﯼ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻻﺑﻪ ﺭﺍ
ﮐﺎﯼ ﺷﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻟﻄﻒ ﻭﯼ ﻟﻄﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﺮﻑ
<ﺩﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺎﻥ ﻫﺎ ﺻﺪﻑ ﺑﺎﻍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺎﻥ ﻫﺎ ﮔﻴﺎ
ﻣﺎ ﻣﻮﺭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﻭﺯ ﺧﺮﻣﻦ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻩ
<ﺩﺭ ﺳﻴﺮ ﺳﻴﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺮﺱ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﺎ
ﻣﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺎﮎ ﮐﻔﺖ ﭼﻮﻥ ﭼﺎﮐﺮﺍﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺻﻔﺖ
<ﻣﺎ ﺩﻳﺪﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﺻﻔﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﻴﺐ ﻋﻤﺎ
ﺗﻮ ﻳﺎﺩ ﮐﻦ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺳﺎﺑﻖ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﺼﻤﺪ
<ﺩﺭ ﺣﻖ ﻫﺮ ﺑﺪﮐﺎﺭ ﺑﺪ ﻫﻢ ﻣﺠﺮﻡ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺮﺍ
ﺗﻮ ﺻﺪﻗﻪ ﮐﻦ ﺍﯼ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﺑﺮ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﻳﺪﺕ ﺍﯼ ﺻﻨﻢ
<ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﮕﺮﻡ ﺍﻧﺪﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﻤﺎ
ﺁﻥ ﺁﺏ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺻﻔﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﮔﻠﻮ ﮔﻴﺮﺩ ﻭﺭﺍ
<ﮐﻮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﺩﻩ ﻫﺎ ﺯﺍﻥ ﺧﺴﺮﻭ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﻟﻘﺎ
ﺍﯼ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﺎﺭﻳﮏ ﻭ ﺩﻟﮕﻴﺮ ﻭ ﺷﺮﺭ
<ﺁﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻳﺪ ﺍﻭ ﺁﻥ ﻗﻤﺮ ﺩﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺑﻬﺎ
ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﻠﺦ ﻭﺵ ﺑﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻫﺠﺮ ﮐﺶ
<ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺖ ﺁﻥ ﺷﺎﻩ ﺧﻮﺵ ﺑﯽ ﮐﺒﺮ ﺑﺎ ﺻﺪ ﮐﺒﺮﻳﺎ
ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﻦ ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮐﻦ
<ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻩ ﮐﻦ ﺩﺭ ﺳﻮﯼ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺻﻔﺎ
ﺍﯼ ﺗﻦ ﭼﻮ ﺳﮓ ﮐﺎﻫﻞ ﻣﺸﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻋﻮﻋﻮ ﺑﺲ ﻣﻌﻮ
<ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺭﻭ ﺳﻮﯼ ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ ﺑﻘﺎ
ﺍﯼ ﺻﺪ ﺑﻘﺎ ﺧﺎﮎ ﮐﻔﺶ ﺁﻥ ﺻﺪ ﺷﻬﻨﺸﻪ ﺩﺭ ﺻﻔﺶ
<ﮔﺸﺘﻪ ﺭﻫﯽ ﺻﺪ ﺁﺻﻔﺶ ﻭﺍﻟﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﻻ
ﻭﺍﻧﮕﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺯﺍﻥ ﻭﻻ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺯ ﻣﮑﺮ ﺍﺑﺘﻼ
<ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﮐﻮ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻋﻼ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﺷﮏ ﻫﺎ
ﻧﺎﮔﻪ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﻋﺰ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ
<ﺑﺮﺑﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﯼ ﻣﮑﺮﻣﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻠﮑﺶ ﺍﻗﺘﻀﺎ
ﭼﻮﻥ ﻳﮏ ﺩﻣﯽ ﺁﻥ ﺷﺎﻩ ﻓﺮﺩ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻠﮏ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﺮﺩ
<ﺩﻳﻮ ﻭ ﭘﺮﯼ ﺭﺍ ﭘﺎﯼ ﻣﺮﺩ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﺮﺩ ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎ
ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺎﻗﻞ ﺷﺪﻩ ﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻮﺍ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪﻩ
<ﺯﺍﻥ ﺑﺎﻍ ﻫﺎ ﺁﻓﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﯽ ﺑﺮ ﺷﺪﻩ ﻫﻢ ﺑﯽ ﻧﻮﺍ
ﺯﺩ ﺗﻴﻎ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻗﺎﻫﺮﯼ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﻳﻮ ﻭ ﭘﺮﯼ
<ﮐﻮ ﺭﺍ ﺯ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺳﺮﯼ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻗﻀﺎ
ﺯﻭﺩ ﺍﻧﺪﺭﺁﻣﺪ ﻟﻄﻒ ﺷﻪ ﻣﺨﺪﻭﻡ ﺷﻤﺲ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﭼﻮ ﻣﻪ
<ﺩﺭ ﻣﻨﻊ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺴﻮﺯ ﺍﯼ ﻣﺠﺘﺒﺎ
ﺍﺯ ﺷﻪ ﭼﻮ ﺩﻳﺪ ﺍﻭ ﻣﮋﺩﻩ ﺍﯼ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﺍﯼ
<ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﺎﺭﺯﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺮﺍ

 

[ibest]

غزل 24

ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻟﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺭﺣﻢ ﺁﻳﺪ ﺁﻥ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺭﺍ
<ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻴﻨﻢ ﻣﻦ ﺁﻥ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺭﺍ
ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻓﺮﻭﺯﺩﻡ ﺗﺎ ﻫﺠﺮ ﮐﻤﺘﺮ ﺳﻮﺯﺩﻡ
<ﺩﻝ ﺣﻴﻠﺘﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩﻡ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ
ﺍﯼ ﻋﻘﻞ ﮐﻞ ﺫﻭﻓﻨﻮﻥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﻳﮏ ﻓﺴﻮﻥ
<ﮐﺰ ﻭﯼ ﺑﺨﻴﺰﺩ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﺣﻤﯽ ﻧﮕﺎﺭﻳﻦ ﻳﺎﺭ ﺭﺍ
ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺭ ﺁﻥ ﺷﻤﻊ ﭼﮕﻞ ﻣﯽ ﺩﺭﻧﻴﺎﺑﺪ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ
<ﮐﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﺁﺧﺮ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻞ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺁﻥ ﻋﻴﺎﺭ ﺭﺍ
ﺟﺒﺮﻳﻞ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺭﺷﺪ ﻋﺠﻞ ﺳﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﺪ
<ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻡ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﮐﯽ ﮐﺸﺪ ﻋﻨﻘﺎﯼ ﺧﻮﺵ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﺭﺍ
ﻋﻨﻘﺎ ﮐﻪ ﻳﺎﺑﺪ ﺩﺍﻡ ﮐﺲ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﻋﻨﻘﺎﻣﮕﺲ
<ﺍﯼ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﻋﻘﻞ ﺑﺲ ﺗﺎ ﮐﯽ ﺗﻨﯽ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺭ ﺭﺍ
ﮐﻮ ﺁﻥ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮﺵ ﺩﻣﯽ ﺑﯽ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻳﻤﯽ
<ﮐﺰ ﻭﯼ ﺩﻝ ﺗﺮﺳﺎ ﻫﻤﯽ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﻨﺪ ﺯﻧﺎﺭ ﺭﺍ
ﺩﺟﺎﻝ ﻏﻢ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺸﯽ ﮔﺴﺘﺮﺩ ﺯ ﺁﺗﺶ ﻣﻔﺮﺷﯽ
<ﮐﻮ ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻨﺠﺮﮐﺸﯽ ﺩﺟﺎﻝ ﺑﺪﮐﺮﺩﺍﺭ ﺭﺍ
ﺗﻦ ﺭﺍ ﺳﻼﻣﺖ ﻫﺎ ﺯ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻫﺎ ﺯ ﺗﻮ
<ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻼﻣﺖ ﻫﺎ ﺯ ﺗﻮ ﻭﺻﻞ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭﺍﺭ ﺭﺍ
ﺳﺎﻏﺮ ﺯ ﻏﻢ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻓﺘﺪ ﭼﻮﻥ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﺳﺎﻏﺮ ﻓﺘﺪ
<ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﺭ ﺍﻧﺪﺭﻓﺘﺪ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﺎﺭ ﺭﺍ
ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺯ ﻋﺬﺭﺍ ﻭﺍﻣﻘﯽ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻻﻳﻘﯽ
<ﻟﻴﮑﻦ ﺧﻤﺎﺭ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺩﻝ ﺧﻤﺎﺭ ﺭﺍ
ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺩﻭﻟﺖ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺻﺪ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺮﺟﺶ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ
<ﺻﺪ ﮐﻪ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﮐﺎﻩ ﺭﺍ ﺻﺪ ﺩﺭﺩ ﺩﺭﺩﯼ ﺧﻮﺍﺭ ﺭﺍ
ﺑﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﻪ ﻭﺍﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﻣﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﯼ ﻓﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ
<ﻭﺯ ﺷﺎﻩ ﺟﺎﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺟﺎﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺍ
ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺷﺎﻩ ﺣﺮﻭﻥ ﺯﺍﻥ ﻟﻄﻒ ﺍﺯ ﺣﺪﻫﺎ ﺑﺮﻭﻥ
<ﻣﻨﺴﻮﺥ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﮐﻨﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺳﻢ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﺭﺍ
ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻮ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺍﻭ ﺧﻮ ﮐﻨﺪ
<ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﻨﺎﻳﯽ ﺭﻭ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻮ ﺩﻫﺪ ﻋﻄﺎﺭ ﺭﺍ
ﻣﺨﺪﻭﻡ ﺟﺎﻥ ﮐﺰ ﺟﺎﻡ ﺍﻭ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭ
<ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻻﺯﻡ ﺷﻤﺮ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺭﺍ
ﻋﺎﻟﯽ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻤﺲ ﺩﻳﻦ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ
<ﭘﺮﻧﻮﺭ ﭼﻮﻥ ﻋﺮﺵ ﻣﮑﻴﻦ ﮐﻮ ﺭﺷﮏ ﺷﺪ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺭﺍ
ﺍﯼ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﺧﺘﺮﻳﻦ
<ﮐﺎﻥ ﻧﺎﻃﻖ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﻣﻴﻦ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﭘﺎﮐﯽ ﺑﯽ ﻣﻬﺮ ﻭ ﮐﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﺰﻡ ﻋﺸﻖ ﺍﻭ ﻧﺸﻴﻦ
<ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﻣﻨﮑﺮ ﺑﺒﻴﻦ ﺁﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺻﺪﻣﺴﻤﺎﺭ ﺭﺍ

 

[ibest]

غزل 25

ﻣﻦ ﺩﯼ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮐﺎﯼ ﺑﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﺧﻮﺵ ﻟﻘﺎ
<ﺍﯼ ﻗﺪ ﻣﻪ ﺍﺯ ﺭﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺩﻭﺗﺎ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺷﺪﯼ ﺣﺎﺟﺐ ﺑﺪﯼ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺷﺪﯼ
<ﻫﻢ ﻳﻮﺳﻒ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﺷﺪﯼ ﻫﻢ ﻓﺮ ﻧﻮﺭ ﻣﺼﻄﻔﯽ
ﺍﻣﺸﺐ ﺳﺘﺎﻳﻤﺖ ﺍﯼ ﭘﺮﯼ ﻓﺮﺩﺍ ﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﮕﺬﺭﯼ
<ﻓﺮﺩﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻨﺎ
ﺍﻣﺸﺐ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺩﺍﺭﻣﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﻏﻼﻡ ﻭ ﭼﺎﮐﺮﺕ
<ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻠﮏ ﺑﯽ ﻫﺶ ﺷﻮﺩ ﻫﻢ ﻋﺮﺵ ﺑﺸﮑﺎﻓﺪ ﻗﺒﺎ
ﻧﺎﮔﻪ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺻﺮﺻﺮﯼ ﻧﯽ ﺑﺎﻡ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ ﺩﺭﯼ
<ﺯﻳﻦ ﭘﺸﮕﺎﻥ ﭘﺮ ﮐﯽ ﺯﻧﺪ ﭼﻮﻧﮏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﻴﻞ ﭘﺎ
ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺻﺮﺻﺮﺵ ﺩﺭﺗﺎﺑﺪ ﺁﻥ ﺣﺴﻦ ﻭ ﻓﺮﺵ
<ﻫﺮ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻓﺮ ﺁﻥ ﺷﻤﺲ ﺍﻟﻀﺤﯽ
ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮔﻴﺮﺩ ﺫﺭﻩ ﻫﺎ ﺯﺍﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺧﻮﺵ ﻟﻘﺎ
<ﺻﺪ ﺫﺭﮔﯽ ﺩﻟﺮﺑﺎ ﮐﺎﻥ ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩﺵ ﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ

 

[ranginkaman2016]

همه خفتند و من دلشده را خواب نبرد همه شب دیده من بر فلک استاره شمرد

خوابم از دیده چنان رفت که هرگز ناید خواب من زهر فراق تو بنوشید و بمرد

چه شود گر ز ملاقات دوایی سازی خسته ای را که دل و دیده به دست تو سپرد

نه به یک بار نشاید در احسان بستن صافی ار می ندهی کم ز یکی جرعه درد

همه انواع خوشی حق به یکی حجره نهاد هیچ کس بی تو در آن حجره ره راست نبرد

گر شدم خاک ره عشق مرا خرد مبین آنک کوبد در وصل تو کجا باشد خرد
فروش مبل کلاسیک

آستینم ز گهرهای نهانی پر دار آستینی که بسی اشک از این دیده سترد

شحنه عشق چو افشرد کسی را شب تار ماهت اندر بر سیمینش به رحمت بفشرد

دل آواره اگر از کرمت بازآید قصه شب بود و قرص مه و اشتر و کرد

این جمادات ز آغاز نه آبی بودند سرد سیرست جهان آمد و یک یک بفسرد

خون ما در تن ما آب حیاتست و خوش است چون برون آید از جای ببینش همه ارد

مفسران آب سخن را و از آن چشمه میار تا وی اطلس بود آن سوی و در این جانب برد
مولوی