حضرت مولانا جلال الدين محمد بلخی

[ibest]

ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی‌منتها
<ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه‌ها
امروز خندان آمدی مفتاح زندان آمدی
<بر مستمندان آمدی چون بخشش و فضل خدا
خورشید را حاجب تویی اومید را واجب تویی
<مطلب تویی طالب تویی هم منتها هم مبتدا
در سینه‌ها برخاسته اندیشه را آراسته
<هم خویش حاجت خواسته هم خویشتن کرده روا
ای روح بخش بی‌بدل وی لذت علم و عمل
<باقی بهانه‌ست و دغل کاین علت آمد وان دوا
ما زان دغل کژبین شده با بی‌گنه در کین شده
<گه مست حورالعین شده گه مست نان و شوربا
این سکر بین هل عقل را وین نقل بین هل نقل را
<کز بهر نان و بقل را چندین نشاید ماجرا
تدبیر صدرنگ افکنی بر روم و بر زنگ افکنی
<و اندر میان جنگ افکنی فی اصطناع لا یری
می‌مال پنهان گوش جان می‌نه بهانه بر کسان
<جان رب خلصنی زنان والله که لاغست ای کیا
خامش که بس مستعجلم رفتم سوی پای علم
<کاغذ بنه بشکن قلم ساقی درآمد الصلا

 

[ibest]

ای طایران قدس را عشقت فزوده بال‌ها
<در حلقه سودای تو روحانیان را حال‌ها
در لا احب افلین پاکی ز صورت‌ها یقین
<در دیده‌های غیب بین هر دم ز تو تمثال‌ها
افلاک از تو سرنگون خاک از تو چون دریای خون
<ماهت نخوانم ای فزون از ماه‌ها و سال‌ها
کوه از غمت بشکافته وان غم به دل درتافته
<یک قطره خونی یافته از فضلت این افضال‌ها
ای سروران را تو سند بشمار ما را زان عدد
<دانی سران را هم بود اندر تبع دنبال‌ها
سازی ز خاکی سیدی بر وی فرشته حاسدی
<با نقد تو جان کاسدی پامال گشته مال‌ها
آن کو تو باشی بال او ای رفعت و اجلال او
<آن کو چنین شد حال او بر روی دارد خال‌ها
گیرم که خارم خار بد خار از پی گل می‌زهد
<صراف زر هم می‌نهد جو بر سر مثقال‌ها
فکری بدست افعال‌ها خاکی بدست این مال‌ها
<قالی بدست این حال‌ها حالی بدست این قال‌ها
آغاز عالم غلغله پایان عالم زلزله
<عشقی و شکری با گله آرام با زلزال‌ها
توقیع شمس آمد شفق طغرای دولت عشق حق
<فال وصال آرد سبق کان عشق زد این فال‌ها
از رحمه للعالمین اقبال درویشان ببین
<چون مه منور خرقه‌ها چون گل معطر شال‌ها
عشق امر کل ما رقعه‌ای او قلزم و ما جرعه‌ای
<او صد دلیل آورده و ما کرده استدلال‌ها
از عشق گردون متلف بی‌عشق اختر منخسف
<از عشق گشته دال الف بی‌عشق الف چون دال‌ها
آب حیات آمد سخن کاید ز علم من لدن
<جان را از او خالی مکن تا بردهد اعمال‌ها
بر اهل معنی شد سخن اجمال‌ها تفصیل‌ها
<بر اهل صورت شد سخن تفصیل‌ها اجمال‌ها
گر شعرها گفتند پر پر به بود دریا ز در
<کز ذوق شعر آخر شتر خوش می‌کشد ترحال‌ها

 

[ibest]

ای دل چه اندیشیده‌ای در عذر آن تقصیرها
<زان سوی او چندان وفا زین سوی تو چندین جفا
زان سوی او چندان کرم زین سو خلاف و بیش و کم
<زان سوی او چندان نعم زین سوی تو چندین خطا
زین سوی تو چندین حسد چندین خیال و ظن بد
<زان سوی او چندان کشش چندان چشش چندان عطا
چندین چشش از بهر چه تا جان تلخت خوش شود
<چندین کشش از بهر چه تا دررسی در اولیا
از بد پشیمان می‌شوی الله گویان می‌شوی
<آن دم تو را او می‌کشد تا وارهاند مر تو را
از جرم ترسان می‌شوی وز چاره پرسان می‌شوی
<آن لحظه ترساننده را با خود نمی‌بینی چرا
گر چشم تو بربست او چون مهره‌ای در دست او
<گاهی بغلطاند چنین گاهی ببازد در هوا
گاهی نهد در طبع تو سودای سیم و زر و زن
<گاهی نهد در جان تو نور خیال مصطفی
این سو کشان سوی خوشان وان سو کشان با ناخوشان
<یا بگذرد یا بشکند کشتی در این گرداب‌ها
چندان دعا کن در نهان چندان بنال اندر شبان
<کز گنبد هفت آسمان در گوش تو آید صدا
بانک شعیب و ناله‌اش وان اشک همچون ژاله‌اش
<چون شد ز حد از آسمان آمد سحرگاهش ندا
گر مجرمی بخشیدمت وز جرم آمرزیدمت
<فردوس خواهی دادمت خامش رها کن این دعا
گفتا نه این خواهم نه آن دیدار حق خواهم عیان
<گر هفت بحر آتش شود من درروم بهر لقا
گر رانده آن منظرم بستست از او چشم ترم
<من در جحیم اولیترم جنت نشاید مر مرا
جنت مرا بی‌روی او هم دوزخست و هم عدو
<من سوختم زین رنگ و بو کو فر انوار بقا
گفتند باری کم گری تا کم نگردد مبصری
<که چشم نابینا شود چون بگذرد از حد بکا
گفت ار دو چشمم عاقبت خواهند دیدن آن صفت
<هر جزو من چشمی شود کی غم خورم من از عمی
ور عاقبت این چشم من محروم خواهد ماندن
<تا کور گردد آن بصر کو نیست لایق دوست را
اندر جهان هر آدمی باشد فدای یار خود
<یار یکی انبان خون یار یکی شمس ضیا
چون هر کسی درخورد خود یاری گزید از نیک و بد
<ما را دریغ آید که خود فانی کنیم از بهر لا
روزی یکی همراه شد با بایزید اندر رهی
<پس بایزیدش گفت چه پیشه گزیدی ای دغا
گفتا که من خربنده‌ام پس بایزیدش گفت رو
<یا رب خرش را مرگ ده تا او شود بنده خدا

غزل 3

 

[ibest]

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما
<ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما
ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما
<جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما
ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما
<آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما
ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما
<پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما
در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل
<وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما

 

[ibest]

آن شکل بین وان شیوه بین وان قد و خد و دست و پا
<آن رنگ بین وان هنگ بین وان ماه بدر اندر قبا
از سرو گویم یا چمن از لاله گویم یا سمن
<از شمع گویم یا لگن یا رقص گل پیش صبا
ای عشق چون آتشکده در نقش و صورت آمده
<بر کاروان دل زده یک دم امان ده یا فتی
در آتش و در سوز من شب می‌برم تا روز من
<ای فرخ پیروز من از روی آن شمس الضحی
بر گرد ماهش می‌تنم بی‌لب سلامش می‌کنم
<خود را زمین برمی‌زنم زان پیش کو گوید صلا
گلزار و باغ عالمی چشم و چراغ عالمی
<هم درد و داغ عالمی چون پا نهی اندر جفا
آیم کنم جان را گرو گویی مده زحمت برو
<خدمت کنم تا واروم گویی که ای ابله بیا
گشته خیال همنشین با عاشقان آتشین
<غایب مبادا صورتت یک دم ز پیش چشم ما
ای دل قرار تو چه شد وان کار و بار تو چه شد
<خوابت که می‌بندد چنین اندر صباح و در مسا
دل گفت حسن روی او وان نرگس جادوی او
<وان سنبل ابروی او وان لعل شیرین ماجرا
ای عشق پیش هر کسی نام و لقب داری بسی
<من دوش نام دیگرت کردم که درد بی‌دوا
ای رونق جانم ز تو چون چرخ گردانم ز تو
<گندم فرست ای جان که تا خیره نگردد آسیا
دیگر نخواهم زد نفس این بیت را می‌گوی و بس
<بگداخت جانم زین هوس ارفق بنا یا ربنا

 

[ibest]

بگریز ای میر اجل از ننگ ما از ننگ ما
<زیرا نمی‌دانی شدن همرنگ ما همرنگ ما
از حمله‌های جند او وز زخم‌های تند او
<سالم نماند یک رگت بر چنگ ما بر چنگ ما
اول شرابی درکشی سرمست گردی از خوشی
<بیخود شوی آنگه کنی آهنگ ما آهنگ ما
زین باده می‌خواهی برو اول تنک چون شیشه شو
<چون شیشه گشتی برشکن بر سنگ ما بر سنگ ما
هر کان می احمر خورد بابرگ گردد برخورد
<از دل فراخی‌ها برد دلتنگ ما دلتنگ ما
بس جره‌ها در جو زند بس بربط شش تو زند
<بس با شهان پهلو زند سرهنگ ما سرهنگ ما
ماده است مریخ زمن این جا در این خنجر زدن
<با مقنعه کی تان شدن در جنگ ما در جنگ ما
گر تیغ خواهی تو ز خور از بدر برسازی سپر
<گر قیصری اندرگذر از زنگ ما از زنگ ما
اسحاق شو در نحر ما خاموش شو در بحر ما
<تا نشکند کشتی تو در گنگ ما در گنگ ما

 

[ibest]

بنشسته‌ام من بر درت تا بوک برجوشد وفا
<باشد که بگشایی دری گویی که برخیز اندرآ
غرقست جانم بر درت در بوی مشک و عنبرت
<ای صد هزاران مرحمت بر روی خوبت دایما
ماییم مست و سرگران فارغ ز کار دیگران
<عالم اگر برهم رود عشق تو را بادا بقا
عشق تو کف برهم زند صد عالم دیگر کند
<صد قرن نو پیدا شود بیرون ز افلاک و خلا
ای عشق خندان همچو گل وی خوش نظر چون عقل کل
<خورشید را درکش به جل ای شهسوار هل اتی
امروز ما مهمان تو مست رخ خندان تو
<چون نام رویت می‌برم دل می‌رود والله ز جا
کو بام غیر بام تو کو نام غیر نام تو
<کو جام غیر جام تو ای ساقی شیرین ادا
گر زنده جانی یابمی من دامنش برتابمی
<ای کاشکی درخوابمی در خواب بنمودی لقا
ای بر درت خیل و حشم بیرون خرام ای محتشم
<زیرا که سرمست و خوشم زان چشم مست دلربا
افغان و خون دیده بین صد پیرهن بدریده بین
<خون جگر پیچیده بین بر گردن و روی و قفا
آن کس که بیند روی تو مجنون نگردد کو بگو
<سنگ و کلوخی باشد او او را چرا خواهم بلا
رنج و بلایی زین بتر کز تو بود جان بی‌خبر
<ای شاه و سلطان بشر لا تبل نفسا بالعمی
جان‌ها چو سیلابی روان تا ساحل دریای جان
<از آشنایان منقطع با بحر گشته آشنا
سیلی روان اندر وله سیلی دگر گم کرده ره
<الحمدلله گوید آن وین آه و لا حول و لا
ای آفتابی آمده بر مفلسان ساقی شده
<بر بندگان خود را زده باری کرم باری عطا
گل دیده ناگه مر تو را بدریده جان و جامه را
<وان چنگ زار از چنگ تو افکنده سر پیش از حیا
مقبلترین و نیک پی در برج زهره کیست نی
<زیرا نهد لب بر لبت تا از تو آموزد نوا
نی‌ها و خاصه نیشکر بر طمع این بسته کمر
<رقصان شده در نیستان یعنی تعز من تشا
بد بی‌تو چنگ و نی حزین برد آن کنار و بوسه این
<دف گفت می‌زن بر رخم تا روی من یابد بها
این جان پاره پاره را خوش پاره پاره مست کن
<تا آن چه دوشش فوت شد آن را کند این دم قضا
حیفست ای شاه مهین هشیار کردن این چنین
<والله نگویم بعد از این هشیار شرحت ای خدا
یا باده ده حجت مجو یا خود تو برخیز و برو
<یا بنده را با لطف تو شد صوفیانه ماجرا

 

[ibest]

غزل 1
ﺍﯼ ﺭﺳﺘﺨﻴﺰ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻭﯼ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﯽ ﻣﻨﺘﻬﺎ
<ﺍﯼ ﺁﺗﺸﯽ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﯼ ﻣﻔﺘﺎﺡ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﯼ
<ﺑﺮ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﯼ ﭼﻮﻥ ﺑﺨﺸﺶ ﻭ ﻓﻀﻞ ﺧﺪﺍ
ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﺍ ﺣﺎﺟﺐ ﺗﻮﻳﯽ ﺍﻭﻣﻴﺪ ﺭﺍ ﻭﺍﺟﺐ ﺗﻮﻳﯽ
<ﻣﻄﻠﺐ ﺗﻮﻳﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﺗﻮﻳﯽ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺒﺘﺪﺍ
ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ
<ﻫﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺭﻭﺍ
ﺍﯼ ﺭﻭﺡ ﺑﺨﺶ ﺑﯽ ﺑﺪﻝ ﻭﯼ ﻟﺬﺕ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻋﻤﻞ
<ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺳﺖ ﻭ ﺩﻏﻞ ﮐﺎﻳﻦ ﻋﻠﺖ ﺁﻣﺪ ﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍ
ﻣﺎ ﺯﺍﻥ ﺩﻏﻞ ﮐﮋﺑﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺑﯽ ﮔﻨﻪ ﺩﺭ ﮐﻴﻦ ﺷﺪﻩ
<ﮔﻪ ﻣﺴﺖ ﺣﻮﺭﺍﻟﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﮔﻪ ﻣﺴﺖ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﻮﺭﺑﺎ
ﺍﻳﻦ ﺳﮑﺮ ﺑﻴﻦ ﻫﻞ ﻋﻘﻞ ﺭﺍ ﻭﻳﻦ ﻧﻘﻞ ﺑﻴﻦ ﻫﻞ ﻧﻘﻞ ﺭﺍ
<ﮐﺰ ﺑﻬﺮ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﻘﻞ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻣﺎﺟﺮﺍ
ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺻﺪﺭﻧﮓ ﺍﻓﮑﻨﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻧﮓ ﺍﻓﮑﻨﯽ
<ﻭ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺍﻓﮑﻨﯽ ﻓﯽ ﺍﺻﻄﻨﺎﻉ ﻻ ﻳﺮﯼ
ﻣﯽ ﻣﺎﻝ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﺟﺎﻥ ﻣﯽ ﻧﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻥ
<ﺟﺎﻥ ﺭﺏ ﺧﻠﺼﻨﯽ ﺯﻧﺎﻥ ﻭﺍﻟﻠﻪ ﮐﻪ ﻻﻏﺴﺖ ﺍﯼ ﮐﻴﺎ
ﺧﺎﻣﺶ ﮐﻪ ﺑﺲ ﻣﺴﺘﻌﺠﻠﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﻮﯼ ﭘﺎﯼ ﻋﻠﻢ
<ﮐﺎﻏﺬ ﺑﻨﻪ ﺑﺸﮑﻦ ﻗﻠﻢ ﺳﺎﻗﯽ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺍﻟﺼﻼ

 

[ibest]

غزل 2
ﺍﯼ ﻃﺎﻳﺮﺍﻥ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﻋﺸﻘﺖ ﻓﺰﻭﺩﻩ ﺑﺎﻝ ﻫﺎ
<ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺗﻮ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺎﻝ ﻫﺎ
ﺩﺭ ﻻ ﺍﺣﺐ ﺍﻓﻠﻴﻦ ﭘﺎﮐﯽ ﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺎ ﻳﻘﻴﻦ
<ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻏﻴﺐ ﺑﻴﻦ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺯ ﺗﻮ ﺗﻤﺜﺎﻝ ﻫﺎ
ﺍﻓﻼﮎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺧﺎﮎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻳﺎﯼ ﺧﻮﻥ
<ﻣﺎﻫﺖ ﻧﺨﻮﺍﻧﻢ ﺍﯼ ﻓﺰﻭﻥ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ
ﮐﻮﻩ ﺍﺯ ﻏﻤﺖ ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﻪ ﻭﺍﻥ ﻏﻢ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺭﺗﺎﻓﺘﻪ
<ﻳﮏ ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮﻧﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﻓﻀﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻀﺎﻝ ﻫﺎ
ﺍﯼ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺳﻨﺪ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﺍﻥ ﻋﺪﺩ
<ﺩﺍﻧﯽ ﺳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﺒﻊ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﺎ
ﺳﺎﺯﯼ ﺯ ﺧﺎﮐﯽ ﺳﻴﺪﯼ ﺑﺮ ﻭﯼ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺣﺎﺳﺪﯼ
<ﺑﺎ ﻧﻘﺪ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﮐﺎﺳﺪﯼ ﭘﺎﻣﺎﻝ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺎﻝ ﻫﺎ
ﺁﻥ ﮐﻮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎﻝ ﺍﻭ ﺍﯼ ﺭﻓﻌﺖ ﻭ ﺍﺟﻼﻝ ﺍﻭ
<ﺁﻥ ﮐﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﺎﻝ ﻫﺎ
ﮔﻴﺮﻡ ﮐﻪ ﺧﺎﺭﻡ ﺧﺎﺭ ﺑﺪ ﺧﺎﺭ ﺍﺯ ﭘﯽ ﮔﻞ ﻣﯽ ﺯﻫﺪ
<ﺻﺮﺍﻑ ﺯﺭ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻧﻬﺪ ﺟﻮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻫﺎ
ﻓﮑﺮﯼ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﻫﺎ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻝ ﻫﺎ
<ﻗﺎﻟﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻝ ﻫﺎ
ﺁﻏﺎﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺯﻟﺰﻟﻪ
<ﻋﺸﻘﯽ ﻭ ﺷﮑﺮﯼ ﺑﺎ ﮔﻠﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎ ﺯﻟﺰﺍﻝ ﻫﺎ
ﺗﻮﻗﻴﻊ ﺷﻤﺲ ﺁﻣﺪ ﺷﻔﻖ ﻃﻐﺮﺍﯼ ﺩﻭﻟﺖ ﻋﺸﻖ ﺣﻖ
<ﻓﺎﻝ ﻭﺻﺎﻝ ﺁﺭﺩ ﺳﺒﻖ ﮐﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺯﺩ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﻝ ﻫﺎ
ﺍﺯ ﺭﺣﻤﻪ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ﺑﺒﻴﻦ
<ﭼﻮﻥ ﻣﻪ ﻣﻨﻮﺭ ﺧﺮﻗﻪ ﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﻣﻌﻄﺮ ﺷﺎﻝ ﻫﺎ
ﻋﺸﻖ ﺍﻣﺮ ﮐﻞ ﻣﺎ ﺭﻗﻌﻪ ﺍﯼ ﺍﻭ ﻗﻠﺰﻡ ﻭ ﻣﺎ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﯼ
<ﺍﻭ ﺻﺪ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﻣﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻫﺎ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻣﺘﻠﻒ ﺑﯽ ﻋﺸﻖ ﺍﺧﺘﺮ ﻣﻨﺨﺴﻒ
<ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﮔﺸﺘﻪ ﺩﺍﻝ ﺍﻟﻒ ﺑﯽ ﻋﺸﻖ ﺍﻟﻒ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻝ ﻫﺎ
ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺁﻣﺪ ﺳﺨﻦ ﮐﺎﻳﺪ ﺯ ﻋﻠﻢ ﻣﻦ ﻟﺪﻥ
<ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﮑﻦ ﺗﺎ ﺑﺮﺩﻫﺪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻫﺎ
ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﺪ ﺳﺨﻦ ﺍﺟﻤﺎﻝ ﻫﺎ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻫﺎ
<ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺪ ﺳﺨﻦ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻫﺎ ﺍﺟﻤﺎﻝ ﻫﺎ
ﮔﺮ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺮ ﭘﺮ ﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎ ﺯ ﺩﺭ
<ﮐﺰ ﺫﻭﻕ ﺷﻌﺮ ﺁﺧﺮ ﺷﺘﺮ ﺧﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺗﺮﺣﺎﻝ ﻫﺎ

 

[ibest]

غزل 3
ﺍﯼ ﺩﻝ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻋﺬﺭ ﺁﻥ ﺗﻘﺼﻴﺮﻫﺎ
<ﺯﺍﻥ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻭﻓﺎ ﺯﻳﻦ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺟﻔﺎ
ﺯﺍﻥ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮐﺮﻡ ﺯﻳﻦ ﺳﻮ ﺧﻼﻑ ﻭ ﺑﻴﺶ ﻭ ﮐﻢ
<ﺯﺍﻥ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻧﻌﻢ ﺯﻳﻦ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﻄﺎ
ﺯﻳﻦ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺣﺴﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﻴﺎﻝ ﻭ ﻇﻦ ﺑﺪ
<ﺯﺍﻥ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮐﺸﺶ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﭼﺸﺶ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻋﻄﺎ
ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭼﺸﺶ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺗﻠﺨﺖ ﺧﻮﺵ ﺷﻮﺩ
<ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮐﺸﺶ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺗﺎ ﺩﺭﺭﺳﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﻴﺎ
ﺍﺯ ﺑﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ
<ﺁﻥ ﺩﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﻭﺍﺭﻫﺎﻧﺪ ﻣﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺟﺮﻡ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﻭﺯ ﭼﺎﺭﻩ ﭘﺮﺳﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ
<ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﭼﺮﺍ
ﮔﺮ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮﺑﺴﺖ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ
<ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻐﻠﻄﺎﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺒﺎﺯﺩ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ
ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻬﺪ ﺩﺭ ﻃﺒﻊ ﺗﻮ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﻭ ﺯﻥ
<ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻬﺪ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﻮﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﺼﻄﻔﯽ
ﺍﻳﻦ ﺳﻮ ﮐﺸﺎﻥ ﺳﻮﯼ ﺧﻮﺷﺎﻥ ﻭﺍﻥ ﺳﻮ ﮐﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻥ
<ﻳﺎ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻳﺎ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﮐﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﻫﺎ
ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻋﺎ ﮐﻦ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﻨﺎﻝ ﺍﻧﺪﺭ ﺷﺒﺎﻥ
<ﮐﺰ ﮔﻨﺒﺪ ﻫﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺗﻮ ﺁﻳﺪ ﺻﺪﺍ
ﺑﺎﻧﮏ ﺷﻌﻴﺐ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﺵ ﻭﺍﻥ ﺍﺷﮏ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮊﺍﻟﻪ ﺍﺵ
<ﭼﻮﻥ ﺷﺪ ﺯ ﺣﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺶ ﻧﺪﺍ
ﮔﺮ ﻣﺠﺮﻣﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪﻣﺖ ﻭﺯ ﺟﺮﻡ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻣﺖ
<ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﺍﺩﻣﺖ ﺧﺎﻣﺶ ﺭﻫﺎ ﮐﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﺎ
ﮔﻔﺘﺎ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻪ ﺁﻥ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺣﻖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻋﻴﺎﻥ
<ﮔﺮ ﻫﻔﺖ ﺑﺤﺮ ﺁﺗﺶ ﺷﻮﺩ ﻣﻦ ﺩﺭﺭﻭﻡ ﺑﻬﺮ ﻟﻘﺎ
ﮔﺮ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺁﻥ ﻣﻨﻈﺮﻡ ﺑﺴﺘﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﻡ
<ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﺤﻴﻢ ﺍﻭﻟﻴﺘﺮﻡ ﺟﻨﺖ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻣﺮ ﻣﺮﺍ
ﺟﻨﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﯽ ﺭﻭﯼ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺩﻭﺯﺧﺴﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻋﺪﻭ
<ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺯﻳﻦ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮ ﮐﻮ ﻓﺮ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺑﻘﺎ
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﺭﯼ ﮐﻢ ﮔﺮﯼ ﺗﺎ ﮐﻢ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻣﺒﺼﺮﯼ
<ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺑﮑﺎ
ﮔﻔﺖ ﺍﺭ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪﻥ ﺁﻥ ﺻﻔﺖ
<ﻫﺮ ﺟﺰﻭ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﯽ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﻤﯽ
ﻭﺭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪﻥ
<ﺗﺎ ﮐﻮﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﺁﻥ ﺑﺼﺮ ﮐﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻻﻳﻖ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ
ﺍﻧﺪﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺮ ﺁﺩﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺪﺍﯼ ﻳﺎﺭ ﺧﻮﺩ
<ﻳﺎﺭ ﻳﮑﯽ ﺍﻧﺒﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻳﺎﺭ ﻳﮑﯽ ﺷﻤﺲ ﺿﻴﺎ
ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺭﺧﻮﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺭﯼ ﮔﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﻧﻴﮏ ﻭ ﺑﺪ
<ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻎ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﻧﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﻻ
ﺭﻭﺯﯼ ﻳﮑﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﺭﻫﯽ
<ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪﺵ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﭘﻴﺸﻪ ﮔﺰﻳﺪﯼ ﺍﯼ ﺩﻏﺎ
ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺮﺑﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺰﻳﺪﺵ ﮔﻔﺖ ﺭﻭ
<ﻳﺎ ﺭﺏ ﺧﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﺮﮒ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺷﻮﺩ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍ

 

[ibest]

غزل 4
ﺍﯼ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮﺵ ﻧﺎﻡ ﻣﺎ ﺧﻮﺵ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻣﺎ
<ﺍﯼ ﺩﺭﺷﮑﺴﺘﻪ ﺟﺎﻡ ﻣﺎ ﺍﯼ ﺑﺮﺩﺭﻳﺪﻩ ﺩﺍﻡ ﻣﺎ
ﺍﯼ ﻧﻮﺭ ﻣﺎ ﺍﯼ ﺳﻮﺭ ﻣﺎ ﺍﯼ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻣﺎ
<ﺟﻮﺷﯽ ﺑﻨﻪ ﺩﺭ ﺷﻮﺭ ﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻣﺎ
ﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮ ﻭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﺎ ﺍﯼ ﻗﺒﻠﻪ ﻭ ﻣﻌﺒﻮﺩ ﻣﺎ
<ﺁﺗﺶ ﺯﺩﯼ ﺩﺭ ﻋﻮﺩ ﻣﺎ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮐﻦ ﺩﺭ ﺩﻭﺩ ﻣﺎ
ﺍﯼ ﻳﺎﺭ ﻣﺎ ﻋﻴﺎﺭ ﻣﺎ ﺩﺍﻡ ﺩﻝ ﺧﻤﺎﺭ ﻣﺎ
<ﭘﺎ ﻭﺍﻣﮑﺶ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﮔﺮﻭ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﻣﺎ
ﺩﺭ ﮔﻞ ﺑﻤﺎﻧﺪﻩ ﭘﺎﯼ ﺩﻝ ﺟﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻝ
<ﻭﺯ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﻣﺎ

 

[ibest]

غزل 5
ﺁﻥ ﺷﮑﻞ ﺑﻴﻦ ﻭﺍﻥ ﺷﻴﻮﻩ ﺑﻴﻦ ﻭﺍﻥ ﻗﺪ ﻭ ﺧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ
<ﺁﻥ ﺭﻧﮓ ﺑﻴﻦ ﻭﺍﻥ ﻫﻨﮓ ﺑﻴﻦ ﻭﺍﻥ ﻣﺎﻩ ﺑﺪﺭ ﺍﻧﺪﺭ ﻗﺒﺎ
ﺍﺯ ﺳﺮﻭ ﮔﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﭼﻤﻦ ﺍﺯ ﻻﻟﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﺳﻤﻦ
<ﺍﺯ ﺷﻤﻊ ﮔﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﻟﮕﻦ ﻳﺎ ﺭﻗﺺ ﮔﻞ ﭘﻴﺶ ﺻﺒﺎ
ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﻣﺪﻩ
<ﺑﺮ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺩﻝ ﺯﺩﻩ ﻳﮏ ﺩﻡ ﺍﻣﺎﻥ ﺩﻩ ﻳﺎ ﻓﺘﯽ
ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻮﺯ ﻣﻦ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ
<ﺍﯼ ﻓﺮﺥ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺷﻤﺲ ﺍﻟﻀﺤﯽ
ﺑﺮ ﮔﺮﺩ ﻣﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﺗﻨﻢ ﺑﯽ ﻟﺐ ﺳﻼﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
<ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺯﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﮐﻮ ﮔﻮﻳﺪ ﺻﻼ
ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻭ ﺑﺎﻍ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﻋﺎﻟﻤﯽ
<ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺍﻍ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﭼﻮﻥ ﭘﺎ ﻧﻬﯽ ﺍﻧﺪﺭ ﺟﻔﺎ
ﺁﻳﻢ ﮐﻨﻢ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻭ ﮔﻮﻳﯽ ﻣﺪﻩ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺮﻭ
<ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻭﺍﺭﻭﻡ ﮔﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﯼ ﺍﺑﻠﻪ ﺑﻴﺎ
ﮔﺸﺘﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺑﺎ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺁﺗﺸﻴﻦ
<ﻏﺎﻳﺐ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺻﻮﺭﺗﺖ ﻳﮏ ﺩﻡ ﺯ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ
ﺍﯼ ﺩﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻭﺍﻥ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺷﺪ
<ﺧﻮﺍﺑﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺪﺭ ﺻﺒﺎﺡ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﺎ
ﺩﻝ ﮔﻔﺖ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﯼ ﺍﻭ ﻭﺍﻥ ﻧﺮﮔﺲ ﺟﺎﺩﻭﯼ ﺍﻭ
<ﻭﺍﻥ ﺳﻨﺒﻞ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﺍﻭ ﻭﺍﻥ ﻟﻌﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ
ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﭘﻴﺶ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﺴﯽ
<ﻣﻦ ﺩﻭﺵ ﻧﺎﻡ ﺩﻳﮕﺮﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﺑﯽ ﺩﻭﺍ
ﺍﯼ ﺭﻭﻧﻖ ﺟﺎﻧﻢ ﺯ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺯ ﺗﻮ
<ﮔﻨﺪﻡ ﻓﺮﺳﺖ ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺧﻴﺮﻩ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺁﺳﻴﺎ
ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ ﻧﻔﺲ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﻮﯼ ﻭ ﺑﺲ
<ﺑﮕﺪﺍﺧﺖ ﺟﺎﻧﻢ ﺯﻳﻦ ﻫﻮﺱ ﺍﺭﻓﻖ ﺑﻨﺎ ﻳﺎ ﺭﺑﻨﺎ

 

[ibest]

غزل 6
ﺑﮕﺮﻳﺰ ﺍﯼ ﻣﻴﺮ ﺍﺟﻞ ﺍﺯ ﻧﻨﮓ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﻨﮓ ﻣﺎ
<ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺷﺪﻥ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﻣﺎ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﻣﺎ
ﺍﺯ ﺣﻤﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﺪ ﺍﻭ ﻭﺯ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﺪ ﺍﻭ
<ﺳﺎﻟﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻳﮏ ﺭﮔﺖ ﺑﺮ ﭼﻨﮓ ﻣﺎ ﺑﺮ ﭼﻨﮓ ﻣﺎ
ﺍﻭﻝ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺩﺭﮐﺸﯽ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﮔﺮﺩﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﯽ
<ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺷﻮﯼ ﺁﻧﮕﻪ ﮐﻨﯽ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﺎ
ﺯﻳﻦ ﺑﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺮﻭ ﺍﻭﻝ ﺗﻨﮏ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﺷﻮ
<ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﺑﺮﺷﮑﻦ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﺎ
ﻫﺮ ﮐﺎﻥ ﻣﯽ ﺍﺣﻤﺮ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎﺑﺮﮒ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ
<ﺍﺯ ﺩﻝ ﻓﺮﺍﺧﯽ ﻫﺎ ﺑﺮﺩ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﺎ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﺎ
ﺑﺲ ﺟﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻮ ﺯﻧﺪ ﺑﺲ ﺑﺮﺑﻂ ﺷﺶ ﺗﻮ ﺯﻧﺪ
<ﺑﺲ ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮ ﺯﻧﺪ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ
ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﻳﺦ ﺯﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﺯﺩﻥ
<ﺑﺎ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﮐﯽ ﺗﺎﻥ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻣﺎ
ﮔﺮ ﺗﻴﻎ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺗﻮ ﺯ ﺧﻮﺭ ﺍﺯ ﺑﺪﺭ ﺑﺮﺳﺎﺯﯼ ﺳﭙﺮ
<ﮔﺮ ﻗﻴﺼﺮﯼ ﺍﻧﺪﺭﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﺯﻧﮓ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺯﻧﮓ ﻣﺎ
ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺷﻮ ﺩﺭ ﻧﺤﺮ ﻣﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮ ﺩﺭ ﺑﺤﺮ ﻣﺎ
<ﺗﺎ ﻧﺸﮑﻨﺪ ﮐﺸﺘﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮔﻨﮓ ﻣﺎ ﺩﺭ ﮔﻨﮓ ﻣﺎ

 

[ibest]

غزل 7

ﺑﮕﺮﻳﺰ ﺍﯼ ﻣﻴﺮ ﺍﺟﻞ ﺍﺯ ﻧﻨﮓ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﻨﮓ ﻣﺎ
<ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺷﺪﻥ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﻣﺎ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﻣﺎ
ﺍﺯ ﺣﻤﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﺪ ﺍﻭ ﻭﺯ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﺪ ﺍﻭ
<ﺳﺎﻟﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻳﮏ ﺭﮔﺖ ﺑﺮ ﭼﻨﮓ ﻣﺎ ﺑﺮ ﭼﻨﮓ ﻣﺎ
ﺍﻭﻝ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺩﺭﮐﺸﯽ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﮔﺮﺩﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﯽ
<ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺷﻮﯼ ﺁﻧﮕﻪ ﮐﻨﯽ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﺎ
ﺯﻳﻦ ﺑﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺮﻭ ﺍﻭﻝ ﺗﻨﮏ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﺷﻮ
<ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﺑﺮﺷﮑﻦ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﺎ
ﻫﺮ ﮐﺎﻥ ﻣﯽ ﺍﺣﻤﺮ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎﺑﺮﮒ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ
<ﺍﺯ ﺩﻝ ﻓﺮﺍﺧﯽ ﻫﺎ ﺑﺮﺩ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﺎ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﺎ
ﺑﺲ ﺟﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻮ ﺯﻧﺪ ﺑﺲ ﺑﺮﺑﻂ ﺷﺶ ﺗﻮ ﺯﻧﺪ
<ﺑﺲ ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮ ﺯﻧﺪ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ
ﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﻳﺦ ﺯﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﺯﺩﻥ
<ﺑﺎ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﮐﯽ ﺗﺎﻥ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻣﺎ
ﮔﺮ ﺗﻴﻎ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺗﻮ ﺯ ﺧﻮﺭ ﺍﺯ ﺑﺪﺭ ﺑﺮﺳﺎﺯﯼ ﺳﭙﺮ
<ﮔﺮ ﻗﻴﺼﺮﯼ ﺍﻧﺪﺭﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﺯﻧﮓ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺯﻧﮓ ﻣﺎ
ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺷﻮ ﺩﺭ ﻧﺤﺮ ﻣﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮ ﺩﺭ ﺑﺤﺮ ﻣﺎ
<ﺗﺎ ﻧﺸﮑﻨﺪ ﮐﺸﺘﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮔﻨﮓ ﻣﺎ ﺩﺭ ﮔﻨﮓ ﻣﺎ

 

[ibest]

غزل 8
ﺟﺰ ﻭﯼ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺰ ﺍﺟﻞ ﺍﻧﺪﺭﺭﺑﺎﻳﺪ ﮐﻞ ﻣﺎ
<ﺻﺪ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺸﺎﻧﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﻮﻳﻢ ﻫﻨﻴﻴﺎ ﻣﺮﺣﺒﺎ
ﺭﻗﺼﺎﻥ ﺳﻮﯼ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺷﻮﻡ ﺯﺍﻥ ﺟﺎ ﺳﻮﯼ ﺑﯽ ﭼﻮﻥ ﺷﻮﻡ
<ﺻﺒﺮ ﻭ ﻗﺮﺍﺭﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﯼ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻴﺎ
ﺍﺯ ﻣﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ ﺗﻮ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ
<ﮔﻪ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﻩ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ ﮔﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﯽ ﺩﺍﻳﻪ ﺭﺍ
ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻟﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺎ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﮐﻮﻩ ﮔﺮﺍﻥ
<ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺸﻢ ﮐﻪ ﮐﯽ ﮐﺸﻢ ﺯﻳﻦ ﮐﺎﻫﺪﺍﻥ ﻭﺍﺧﺮ ﻣﺮﺍ
ﮔﺮ ﻣﻮﯼ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﻣﺮﺩﻥ ﭘﻴﺮ ﺷﺪ
<ﻣﻦ ﺁﺭﺩﻡ ﮔﻨﺪﻡ ﻧﻴﻢ ﭼﻮﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ
ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﻭﺩ ﮐﺰ ﺳﻨﺒﻠﻪ ﺯﺍﺩﺳﺖ ﺍﻭ
<ﺯﺍﺩﻩ ﻣﻬﻢ ﻧﯽ ﺳﻨﺒﻠﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﺮﺍ
ﻧﯽ ﻧﯽ ﻓﺘﺪ ﺩﺭ ﺁﺳﻴﺎ ﻫﻢ ﻧﻮﺭ ﻣﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﯽ
<ﺯﺍﻥ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻪ ﺭﻭﺩ ﻧﯽ ﺩﺭ ﺩﮐﺎﻥ ﻧﺎﻧﺒﺎ
ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﮔﺮ ﺟﻔﺘﻤﯽ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﯽ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻤﯽ
<ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﻦ ﺗﺎ ﻧﺸﻨﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﻫﻮﺍ

 

[ibest]

غزل 9
ﻣﻦ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﭘﻨﺪ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺩﻩ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺳﺎﻗﻴﺎ
<ﺁﻥ ﺟﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﺍﻓﺰﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﻳﺰ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﺳﺎﻗﻴﺎ
ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺟﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﺍﯼ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
<ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺁﺭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺳﺎﻗﻴﺎ
ﻧﺎﻧﯽ ﺑﺪﻩ ﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻃﺎﻣﻊ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ
<ﺁﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎﻧﺒﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﮐﻨﺠﯽ ﺑﺨﺴﺒﺎﻥ ﺳﺎﻗﻴﺎ
ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺎﻣﺪﻳﻢ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﻧﺎﻥ
<ﺑﺮﺟﻪ ﮔﺪﺍﺭﻭﻳﯽ ﻣﮑﻦ ﺩﺭ ﺑﺰﻡ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺳﺎﻗﻴﺎ
ﺍﻭﻝ ﺑﮕﻴﺮ ﺁﻥ ﺟﺎﻡ ﻣﻪ ﺑﺮ ﮐﻔﻪ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﻧﻪ
<ﭼﻮﻥ ﻣﺴﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﭘﻴﺮ ﺩﻩ ﺭﻭ ﺳﻮﯼ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺎﻗﻴﺎ
ﺭﻭ ﺳﺨﺖ ﮐﻦ ﺍﯼ ﻣﺮﺗﺠﺎ ﻣﺴﺖ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺷﺮﻡ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ
<ﻭﺭ ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺭﯼ ﻳﮏ ﻗﺪﺡ ﺑﺮ ﺷﺮﻡ ﺍﻓﺸﺎﻥ ﺳﺎﻗﻴﺎ
ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺍﯼ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻴﺎ ﺍﯼ ﺩﺷﻤﻦ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺣﻴﺎ
<ﺗﺎ ﺑﺨﺖ ﻣﺎ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺁﯼ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺳﺎﻗﻴﺎ

 

[ibest]

غزل 10

ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺷﺎﻫﻢ ﻫﺮ ﺷﺒﯽ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻭ ﻭﻓﺎ
<ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﻭﻟﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺘﺶ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﺑﺎ
ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﻳﮏ ﺷﺒﯽ ﺑﻮﺯﻳﻨﻪ ﺍﯼ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪ
<ﺍﺳﺘﻴﺰﻩ ﺭﻭ ﮔﺮ ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺷﻴﺮ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ
ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﻪ ﺩﺭ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ
<ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻟﻠﻪ ﺧﻄﺎ ﻭﺍﻟﻠﻪ ﺧﻄﺎ
ﮔﺮ ﻃﻔﻞ ﺷﻴﺮﯼ ﭘﻨﺠﻪ ﺯﺩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ
<ﺗﻮ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﺮ ﻭﯼ ﻣﻨﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺠﻪ ﺭﺍ
ﺁﻥ ﮐﻮ ﺯ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﻭ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮﺩ
<ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻘﺶ ﺁﺩﻣﯽ ﺩﻳﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺍﮊﺩﻫﺎ
ﻧﻮﺡ ﺍﺭ ﭼﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻭﺍﺭ ﺑﺪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺭ ﺑﺪ
<ﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺁﺗﺶ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﺁﻥ ﺫﺭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ
ﺷﻤﺸﻴﺮﻡ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺰ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺮﻣﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺗﻴﺰ ﻣﻦ
<ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺎﻧﻴﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﻼ

 

[behzad00]

کنیه مولانا به ابوبکر صدیق میرسه.بنده شخصا عاشق مسلک این عارف یزرگم و هیج موقع از خواندن تالیفاتش سیر نمیشم.

 

[ibest]

غزل 11
ﺍﯼ ﻃﻮﻃﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻔﺲ ﻭﯼ ﺑﻠﺒﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﻮﺍ
<ﻫﻴﻦ ﺯﻫﺮﻩ ﺭﺍ ﮐﺎﻟﻴﻮﻩ ﮐﻦ ﺯﺍﻥ ﻧﻐﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻥ ﻓﺰﺍ
ﺩﻋﻮﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻦ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺻﺪ ﻋﺪﻭ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ
<ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﭼﻮﻥ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ﺁﻳﺪ ﮔﻮﺍ
ﻏﻢ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﻧﺎﻻﻥ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﮐﻨﺪ
<ﮐﻪ ﺩﺍﺩ ﺩﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯ ﻏﻢ ﮐﻮ ﮔﺸﺖ ﺩﺭ ﻇﻠﻢ ﺍﮊﺩﻫﺎ
ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﺍﻧﯽ ﺷﮑﻢ ﺑﺎ ﺩﻭﺭﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺑﻢ
<ﺗﺎ ﻏﻠﻐﻞ ﺍﻓﺘﺪ ﺩﺭ ﻋﺪﻡ ﺍﺯ ﻋﺪﻝ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺧﻮﺵ ﺻﺪﺍ
ﺳﺎﻗﯽ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﮐﻦ ﺻﺪ ﺧﻴﮏ ﺭﺍ ﭘﺮﺑﺎﺩ ﮐﻦ
<ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺭﺍ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﮐﻦ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﻘﺎ
ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺳﺮﺍﻓﻴﻞ ﺩﻟﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻦ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻠﯽ
<ﺩﺭﺩﻡ ﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻘﺒﻠﯽ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ ﻧﻔﺨﻪ ﺧﺪﺍ
ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺮﻣﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﻪ ﮐﺎﻩ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ
<ﻫﻴﻦ ﺍﺯ ﻧﺴﻴﻢ ﺑﺎﺩ ﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﺭﺍ ﺯ ﮔﻨﺪﻡ ﮐﻦ ﺟﺪﺍ
ﺗﺎ ﻏﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻏﻢ ﺭﻭﺩ ﺧﺮﻡ ﺳﻮﯼ ﺧﺮﻡ ﺭﻭﺩ
<ﺗﺎ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﮔﻞ ﺭﻭﺩ ﺗﺎ ﺩﻝ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ
ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ
<ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻳﮏ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺵ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﻳﮏ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ
ﺗﺎ ﮐﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺯﺭ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺷﻮﺩ
<ﭘﺎ ﺑﻮﺩ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺳﺮ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻬﺮﺑﺎ
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﻦ ﺁﺧﺮ ﺩﻣﯽ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﻮﺩﯼ ﮔﻔﺘﻤﯽ
<ﺳﺮﯼ ﮐﻪ ﻧﻔﮑﻨﺪﺳﺖ ﮐﺲ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﺻﻔﺎ

 

[ibest]

غزل 12
ﺍﯼ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩﺍﺭﯼ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻳﺎﺭ ﻣﺎ
<ﺍﯼ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﭼﻤﻦ ﻭ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﻍ ﻫﺎ
ﺍﯼ ﺑﺎﺩﻫﺎﯼ ﺧﻮﺵ ﻧﻔﺲ ﻋﺸﺎﻕ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺎﺩﺭﺱ
<ﺍﯼ ﭘﺎﮐﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﺎ ﺁﺧﺮ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﺠﺎ
ﺍﯼ ﻓﺘﻨﻪ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺣﺒﺶ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﮐﺎﻳﻦ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺵ
<ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﺼﻄﻔﯽ
ﺍﯼ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﻮﯼ ﻳﺎﺭ ﻣﺎﺳﺘﯽ
<ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﺳﻴﻨﺎﺳﺘﯽ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻫﺎﻳﯽ ﺟﺎﻥ ﻓﺰﺍ
ﺍﯼ ﻗﻴﻞ ﻭ ﺍﯼ ﻗﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺍﯼ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﻮﺵ
<ﻣﺎﻩ ﺗﻮ ﺧﻮﺵ ﺳﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﻮﺵ ﺍﯼ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻣﻪ ﭼﺎﮐﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ