ديوان حضرت حافظ شامل غزليات ، قصايد و . . . - حافظ شناسي

[ibest]

غزل 216

ﺁﻥ ﻳﺎﺭ ﮐﺰ ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺟﺎﯼ ﭘﺮﯼ ﺑﻮﺩ
<ﺳﺮ ﺗﺎ ﻗﺪﻣﺶ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﯼ ﺍﺯ ﻋﻴﺐ ﺑﺮﯼ ﺑﻮﺩ
ﺩﻝ ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻭﮐﺶ ﮐﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺑﻮﻳﺶ
<ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻳﺎﺭﺵ ﺳﻔﺮﯼ ﺑﻮﺩ
ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺯ ﺭﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺍﻓﺘﺎﺩ
<ﺗﺎ ﺑﻮﺩ ﻓﻠﮏ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺭﯼ ﺑﻮﺩ
ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ
<ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﺍﺩﺏ ﺷﻴﻮﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮﯼ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﻣﻨﺶ ﺍﺧﺘﺮ ﺑﺪﻣﻬﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺮﺩ
<ﺁﺭﯼ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﻭﺭ ﻗﻤﺮﯼ ﺑﻮﺩ
ﻋﺬﺭﯼ ﺑﻨﻪ ﺍﯼ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺭﻭﻳﺸﯽ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ
<ﺩﺭ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺣﺴﻦ ﺳﺮ ﺗﺎﺟﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩ
ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺧﻮﺵ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﻓﺖ
<ﺑﺎﻗﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻠﯽ ﻭ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯼ ﺑﻮﺩ
ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻟﺐ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﻭ ﻧﺴﺮﻳﻦ
<ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﺁﻥ ﮔﻨﺞ ﺭﻭﺍﻥ ﺭﻫﮕﺬﺭﯼ ﺑﻮﺩ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮑﺶ ﺍﯼ ﺑﻠﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺷﮏ ﮐﻪ ﮔﻞ ﺭﺍ
<ﺑﺎ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﻭﻗﺖ ﺳﺤﺮ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮﯼ ﺑﻮﺩ
ﻫﺮ ﮔﻨﺞ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺣﺎﻓﻆ
<ﺍﺯ ﻳﻤﻦ ﺩﻋﺎﯼ ﺷﺐ ﻭ ﻭﺭﺩ ﺳﺤﺮﯼ ﺑﻮﺩ

 

[ibest]

غزل 217
ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻟﯽ ﺑﻮﺩ
<ﮐﻪ ﺑﺎ ﻭﯼ ﮔﻔﺘﻤﯽ ﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﻮﺩ
ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺍﺑﯽ ﭼﻮ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﻏﻢ
<ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮﺵ ﺍﻣﻴﺪ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺑﻮﺩ
ﺩﻟﯽ ﻫﻤﺪﺭﺩ ﻭ ﻳﺎﺭﯼ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﻴﻦ
<ﮐﻪ ﺍﺳﺘﻈﻬﺎﺭ ﻫﺮ ﺍﻫﻞ ﺩﻟﯽ ﺑﻮﺩ
ﺯ ﻣﻦ ﺿﺎﻳﻊ ﺷﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﮐﻮﯼ ﺟﺎﻧﺎﻥ
<ﭼﻪ ﺩﺍﻣﻨﮕﻴﺮ ﻳﺎ ﺭﺏ ﻣﻨﺰﻟﯽ ﺑﻮﺩ
ﻫﻨﺮ ﺑﯽ ﻋﻴﺐ ﺣﺮﻣﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻴﮑﻦ
<ﺯ ﻣﻦ ﻣﺤﺮﻭﻣﺘﺮ ﮐﯽ ﺳﺎﺋﻠﯽ ﺑﻮﺩ
ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻥ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﺁﺭﻳﺪ
<ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺎﺭﺩﺍﻧﯽ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺑﻮﺩ
ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺳﺨﻦ ﮐﺮﺩ
<ﺣﺪﻳﺜﻢ ﻧﮑﺘﻪ ﻫﺮ ﻣﺤﻔﻠﯽ ﺑﻮﺩ
ﻣﮕﻮ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﻧﮑﺘﻪ ﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ
<ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺟﺎﻫﻠﯽ ﺑﻮﺩ

 

[ibest]

غزل 218
ﺩﺭ ﺍﺯﻝ ﻫﺮ ﮐﻮ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺭﺯﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩ
<ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺟﺎﻡ ﻣﺮﺍﺩﺵ ﻫﻤﺪﻡ ﺟﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺷﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺎﺭ
<ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺥ ﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﺑﺎﺭﯼ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ
ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﺎﻓﮑﻨﻢ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺳﻮﺳﻦ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ
<ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺑﺮ ﺧﺮﻗﻪ ﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ
ﺑﯽ ﭼﺮﺍﻍ ﺟﺎﻡ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﻧﻤﯽ ﻳﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺖ
<ﺯﺍﻥ ﮐﻪ ﮐﻨﺞ ﺍﻫﻞ ﺩﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩ
ﻫﻤﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﻃﻠﺐ ﺟﺎﻡ ﻣﺮﺻﻊ ﮔﻮ ﻣﺒﺎﺵ
<ﺭﻧﺪ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻋﻨﺐ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺭﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ
ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ﺳﻬﻠﺶ ﻣﺒﻴﻦ
<ﮐﺎﻧﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﮔﺪﺍﻳﯽ ﺭﺷﮏ ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ
ﻧﻴﮏ ﻧﺎﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺪﺍﺭ
<ﺧﻮﺩﭘﺴﻨﺪﯼ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻧﺎﺩﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩ
ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺑﺤﺚ ﺷﻌﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﻴﺎﻥ
<ﻧﺴﺘﺪﻥ ﺟﺎﻡ ﻣﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﮔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ
ﺩﯼ ﻋﺰﻳﺰﯼ ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺮﺍﺏ
<ﺍﯼ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻋﻴﺐ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ

 

[ibest]

غزل 219

ﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻤﻦ ﺁﻣﺪ ﮔﻞ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ
<ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺠﻮﺩ
ﺑﻨﻮﺵ ﺟﺎﻡ ﺻﺒﻮﺣﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺩﻑ ﻭ ﭼﻨﮓ
<ﺑﺒﻮﺱ ﻏﺒﻐﺐ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﻧﯽ ﻭ ﻋﻮﺩ
ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﮔﻞ ﻣﻨﺸﻴﻦ ﺑﯽ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﻭ ﭼﻨﮓ
<ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﺭﻭﺯ ﺑﻘﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﻣﻌﺪﻭﺩ
ﺷﺪ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺝ ﺭﻳﺎﺣﻴﻦ ﭼﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ
<ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﺮ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﻭ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﺴﻌﻮﺩ
ﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﻫﺪ ﻧﺎﺯﮎ ﻋﺬﺍﺭ ﻋﻴﺴﯽ ﺩﻡ
<ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻮﺵ ﻭ ﺭﻫﺎ ﮐﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺎﺩ ﻭ ﺛﻤﻮﺩ
ﺟﻬﺎﻥ ﭼﻮ ﺧﻠﺪ ﺑﺮﻳﻦ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺳﻮﺳﻦ ﻭ ﮔﻞ
<ﻭﻟﯽ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﯼ ﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻠﻮﺩ
ﭼﻮ ﮔﻞ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﻮﺍ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭﺍﺭ
<ﺳﺤﺮ ﮐﻪ ﻣﺮﻍ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻐﻤﻪ ﺩﺍﻭﻭﺩ
ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﻦ ﺁﻳﻴﻦ ﺩﻳﻦ ﺯﺭﺩﺷﺘﯽ
<ﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﻻﻟﻪ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﺮﻭﺩ
ﺑﺨﻮﺍﻩ ﺟﺎﻡ ﺻﺒﻮﺣﯽ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﺻﻒ ﻋﻬﺪ
<ﻭﺯﻳﺮ ﻣﻠﮏ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻋﻤﺎﺩ ﺩﻳﻦ ﻣﺤﻤﻮﺩ
ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﺗﺮﺑﻴﺘﺶ
<ﻫﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪﺵ ﻣﻮﺟﻮﺩ

 

[MrDollar]

غزل ۲۲۰
از دیده خون دل همه بر روی ما رود
بر روی ما ز دیده چه گویم چه‌ها رود
ما در درون سینه هوایی نهفته‌ایم
بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود
خورشید خاوری کند از رشک جامه چاک
گر ماه مهرپرور من در قبا رود
بر خاک راه یار نهادیم روی خویش
بر روی ما رواست اگر آشنا رود
سیل است آب دیده و هر کس که بگذرد
گر خود دلش ز سنگ بود هم ز جا رود
ما را به آب دیده شب و روز ماجراست
زان رهگذر که بر سر کویش چرا رود
حافظ به کوی میکده دایم به صدق دل
چون صوفیان صومعه دار از صفا رود

 

[ibest]

غزل 221

ﭼﻮ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﻟﻔﺶ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﺎﺏ ﺭﻭﺩ
<ﻭﺭ ﺁﺷﺘﯽ ﻃﻠﺒﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﻋﺘﺎﺏ ﺭﻭﺩ
ﭼﻮ ﻣﺎﻩ ﻧﻮ ﺭﻩ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﺎﻥ ﻧﻈﺎﺭﻩ
<ﺯﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻘﺎﺏ ﺭﻭﺩ
ﺷﺐ ﺷﺮﺍﺏ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﯼ
<ﻭﮔﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﺩ
ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺸﻖ ﭘﺮﺁﺷﻮﺏ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﯼ ﺩﻝ
<ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺭﻭﺩ
ﮔﺪﺍﻳﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻔﺮﻭﺵ
<ﮐﺴﯽ ﺯ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﻭﺩ
ﺳﻮﺍﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮﯼ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﻮﻥ ﻃﯽ ﺷﺪ
<ﺑﻴﺎﺽ ﮐﻢ ﻧﺸﻮﺩ ﮔﺮ ﺻﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺭﻭﺩ
ﺣﺒﺎﺏ ﺭﺍ ﭼﻮ ﻓﺘﺪ ﺑﺎﺩ ﻧﺨﻮﺕ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﺮ
<ﮐﻼﻩ ﺩﺍﺭﻳﺶ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﺮ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﻭﺩ
ﺣﺠﺎﺏ ﺭﺍﻩ ﺗﻮﻳﯽ ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰ
<ﺧﻮﺷﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﯽ ﺣﺠﺎﺏ ﺭﻭﺩ

 

[ibest]

غزل 222

ﺍﺯ ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﻫﺮ ﮐﻮ ﺑﻪ ﻣﻼﻟﺖ ﺑﺮﻭﺩ
<ﻧﺮﻭﺩ ﮐﺎﺭﺵ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺮﻭﺩ
ﮐﺎﺭﻭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﺍﺵ ﺣﻔﻆ ﺧﺪﺍ
<ﺑﻪ ﺗﺠﻤﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻼﻟﺖ ﺑﺮﻭﺩ
ﺳﺎﻟﮏ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﺒﺮﺩ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ
<ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺮﺳﺪ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺿﻼﻟﺖ ﺑﺮﻭﺩ
ﮐﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺍﺯ ﻣﯽ ﻭ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺑﮕﻴﺮ
<ﺣﻴﻒ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﺮﻭﺩ
ﺍﯼ ﺩﻟﻴﻞ ﺩﻝ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺪﺩﯼ
<ﮐﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺭ ﻧﺒﺮﺩ ﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﻻﻟﺖ ﺑﺮﻭﺩ
ﺣﮑﻢ ﻣﺴﺘﻮﺭﯼ ﻭ ﻣﺴﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﺗﻢ ﺗﺴﺖ
<ﮐﺲ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﻭﺩ
ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺁﻭﺭ ﺟﺎﻣﯽ
<ﺑﻮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻟﻮﺡ ﺩﻟﺖ ﻧﻘﺶ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺑﺮﻭﺩ

 

[ibest]

غزل 223
ﻫﺮﮔﺰﻡ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻟﻮﺡ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ
<ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ
ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻍ ﻣﻦ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﻫﻨﺖ
<ﺑﻪ ﺟﻔﺎﯼ ﻓﻠﮏ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﺮﻭﺩ
ﺩﺭ ﺍﺯﻝ ﺑﺴﺖ ﺩﻟﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺯﻟﻔﺖ ﭘﻴﻮﻧﺪ
<ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺳﺮ ﻧﮑﺸﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﺑﺎﺭ ﻏﻤﺖ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
<ﺑﺮﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻧﺮﻭﺩ
ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻬﺮ ﺗﻮﺍﻡ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻓﺖ
<ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ
ﮔﺮ ﺭﻭﺩ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺍﺳﺖ
<ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ﮐﺰ ﭘﯽ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ
ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺣﺎﻓﻆ ﻧﺸﻮﺩ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ
<ﺩﻝ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ

 

[ibest]

غزل 224

ﺧﻮﺷﺎ ﺩﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﭘﯽ ﻧﻈﺮ ﻧﺮﻭﺩ
<ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﺭﺵ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﻧﺮﻭﺩ
ﻃﻤﻊ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺐ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﮑﺮﺩﻧﻢ ﺍﻭﻟﯽ
<ﻭﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﮕﺲ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺷﮑﺮ ﻧﺮﻭﺩ
ﺳﻮﺍﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﻏﻤﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﺷﮏ ﻣﺸﻮﯼ
<ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﺧﺎﻝ ﺗﻮﺍﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻧﺮﻭﺩ
ﺯ ﻣﻦ ﭼﻮ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻳﻎ ﻣﺪﺍﺭ
<ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﺮﻭﺩ
ﺩﻻ ﻣﺒﺎﺵ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺮﺯﻩ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻫﺮﺟﺎﻳﯽ
<ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺎﺭ ﺯ ﭘﻴﺸﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﻧﺮﻭﺩ
ﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ
<ﮐﻪ ﺁﺑﺮﻭﯼ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﻧﺮﻭﺩ
ﻣﻦ ﮔﺪﺍ ﻫﻮﺱ ﺳﺮﻭﻗﺎﻣﺘﯽ ﺩﺍﺭﻡ
<ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﮐﻤﺮﺵ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﻧﺮﻭﺩ
ﺗﻮ ﮐﺰ ﻣﮑﺎﺭﻡ ﺍﺧﻼﻕ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺩﮔﺮﯼ
<ﻭﻓﺎﯼ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﺑﻪ ﺩﺭﻧﺮﻭﺩ
ﺳﻴﺎﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻢ
<ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﻗﻠﻤﻢ ﺩﻭﺩ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﺮﻭﺩ
ﺑﻪ ﺗﺎﺝ ﻫﺪﻫﺪﻡ ﺍﺯ ﺭﻩ ﻣﺒﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺳﻔﻴﺪ
<ﭼﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻫﺮ ﺻﻴﺪ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻧﺮﻭﺩ
ﺑﻴﺎﺭ ﺑﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﻩ
<ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺯ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﻧﺮﻭﺩ

 

[ibest]

غزل 225

ﺳﺎﻗﯽ ﺣﺪﻳﺚ ﺳﺮﻭ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﻻﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
<ﻭﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﺎ ﺛﻼﺛﻪ ﻏﺴﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﻣﯽ ﺩﻩ ﮐﻪ ﻧﻮﻋﺮﻭﺱ ﭼﻤﻦ ﺣﺪ ﺣﺴﻦ ﻳﺎﻓﺖ
<ﮐﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺯ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﻻﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﺷﮑﺮﺷﮑﻦ ﺷﻮﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﻃﻮﻃﻴﺎﻥ ﻫﻨﺪ
<ﺯﻳﻦ ﻗﻨﺪ ﭘﺎﺭﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﮕﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﻃﯽ ﻣﮑﺎﻥ ﺑﺒﻴﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﮎ ﺷﻌﺮ
<ﮐﺎﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﻳﮏ ﺷﺒﻪ ﺭﻩ ﻳﮏ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺟﺎﺩﻭﺍﻧﻪ ﻋﺎﺑﺪﻓﺮﻳﺐ ﺑﻴﻦ
<ﮐﺶ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺳﺤﺮ ﺯ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﺍﺯ ﺭﻩ ﻣﺮﻭ ﺑﻪ ﻋﺸﻮﻩ ﺩﻧﻴﺎ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺠﻮﺯ
<ﻣﮑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﺑﺎﺩ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯽ ﻭﺯﺩ ﺍﺯ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺷﺎﻩ
<ﻭ ﺍﺯ ﮊﺍﻟﻪ ﺑﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻗﺪﺡ ﻻﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﺣﺎﻓﻆ ﺯ ﺷﻮﻕ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻏﻴﺎﺙ ﺩﻳﻦ
<ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸﻮ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ

 

[ibest]

غزل 226

ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻣﺎ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺷﻮﺩ
<ﻭﻳﻦ ﺭﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻤﺮ ﺷﻮﺩ
ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﻨﮓ ﻟﻌﻞ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺻﺒﺮ
<ﺁﺭﯼ ﺷﻮﺩ ﻭﻟﻴﮏ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺷﻮﺩ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﮑﺪﻩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﺩﺧﻮﺍﻩ
<ﮐﺰ ﺩﺳﺖ ﻏﻢ ﺧﻼﺹ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﮕﺮ ﺷﻮﺩ
ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﺗﻴﺮ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﻭﺍﻥ
<ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺰ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻳﮑﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺷﻮﺩ
ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺑﺎﺯﮔﻮ
<ﻟﻴﮑﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﮕﻮ ﮐﻪ ﺻﺒﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﺩ
ﺍﺯ ﮐﻴﻤﻴﺎﯼ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺯﺭ ﮔﺸﺖ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ
<ﺁﺭﯼ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﮎ ﺯﺭ ﺷﻮﺩ
ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻨﺎﯼ ﺣﻴﺮﺗﻢ ﺍﺯ ﻧﺨﻮﺕ ﺭﻗﻴﺐ
<ﻳﺎ ﺭﺏ ﻣﺒﺎﺩ ﺁﻥ ﮐﻪ ﮔﺪﺍ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺷﻮﺩ
ﺑﺲ ﻧﮑﺘﻪ ﻏﻴﺮ ﺣﺴﻦ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ
<ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻃﺒﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﺷﻮﺩ
ﺍﻳﻦ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﮐﺎﺥ ﻭﺻﻞ ﺭﺍﺳﺖ
<ﺳﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺧﺎﮎ ﺩﺭ ﺷﻮﺩ
ﺣﺎﻓﻆ ﭼﻮ ﻧﺎﻓﻪ ﺳﺮ ﺯﻟﻔﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ
<ﺩﻡ ﺩﺭﮐﺶ ﺍﺭ ﻧﻪ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﺩ

 

[ibest]

غزل 227
ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻭﺍﻋﻆ ﺷﻬﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ
<ﺗﺎ ﺭﻳﺎ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﺳﺎﻟﻮﺱ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ
ﺭﻧﺪﯼ ﺁﻣﻮﺯ ﻭ ﮐﺮﻡ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻫﻨﺮ ﺍﺳﺖ
<ﺣﻴﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻨﻮﺷﺪ ﻣﯽ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ
ﮔﻮﻫﺮ ﭘﺎﮎ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﻮﺩ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻴﺾ
<ﻭﺭ ﻧﻪ ﻫﺮ ﺳﻨﮓ ﻭ ﮔﻠﯽ ﻟﺆﻟﺆ ﻭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ
ﺍﺳﻢ ﺍﻋﻈﻢ ﺑﮑﻨﺪ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺵ
<ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻠﺒﻴﺲ ﻭ ﺣﻴﻞ ﺩﻳﻮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ
ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﻭﺭﺯﻡ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻦ ﺷﺮﻳﻒ
<ﭼﻮﻥ ﻫﻨﺮﻫﺎﯼ ﺩﮔﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺣﺮﻣﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ
ﺩﻭﺵ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺪﻫﻢ ﮐﺎﻡ ﺩﻟﺖ
<ﺳﺒﺒﯽ ﺳﺎﺯ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﮐﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ
ﺣﺴﻦ ﺧﻠﻘﯽ ﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻢ ﺧﻮﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ
<ﺗﺎ ﺩﮔﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ
ﺫﺭﻩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﻫﻤﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﺣﺎﻓﻆ
<ﻃﺎﻟﺐ ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ

 

[ibest]

غزل 228

ﮔﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺗﻮ ﻳﮏ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﭽﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ
<ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ
ﻳﺎ ﺭﺏ ﺍﻧﺪﺭ ﮐﻨﻒ ﺳﺎﻳﻪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺑﻠﻨﺪ
<ﮔﺮ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻳﮏ ﺩﻡ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ
ﺁﺧﺮ ﺍﯼ ﺧﺎﺗﻢ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﺁﺛﺎﺭ
<ﮔﺮ ﻓﺘﺪ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﻧﮕﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ
ﻭﺍﻋﻆ ﺷﻬﺮ ﭼﻮ ﻣﻬﺮ ﻣﻠﮏ ﻭ ﺷﺤﻨﻪ ﮔﺰﻳﺪ
<ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﻬﺮ ﻧﮕﺎﺭﯼ ﺑﮕﺰﻳﻨﻢ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ
ﻋﻘﻠﻢ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﺮ ﻣﯽ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ
<ﺩﻳﺪﻡ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻳﻨﻢ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ
ﺻﺮﻑ ﺷﺪ ﻋﻤﺮ ﮔﺮﺍﻥ ﻣﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻭ ﻣﯽ
<ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻢ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ
ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ
<ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺭ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ

 

[ibest]

غزل 229

ﺑﺨﺖ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ
<ﺩﻭﻟﺖ ﺧﺒﺮ ﺯ ﺭﺍﺯ ﻧﻬﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ
ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﯼ ﺯ ﻟﺒﺶ ﺟﺎﻥ ﻫﻤﯽ ﺩﻫﻢ
<ﺍﻳﻨﻢ ﻫﻤﯽ ﺳﺘﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ
ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻕ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍﻩ ﻧﻴﺴﺖ
<ﻳﺎ ﻫﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ
ﺯﻟﻔﺶ ﮐﺸﻴﺪ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﭼﺮﺥ ﺳﻔﻠﻪ ﺑﻴﻦ
<ﮐﺎﻥ ﺟﺎ ﻣﺠﺎﻝ ﺑﺎﺩﻭﺯﺍﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ
ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﻨﺎﺭ ﭼﻮ ﭘﺮﮔﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ
<ﺩﻭﺭﺍﻥ ﭼﻮ ﻧﻘﻄﻪ ﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ
ﺷﮑﺮ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﻫﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻭﻟﯽ
<ﺑﺪﻋﻬﺪﯼ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺯﻣﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺟﻤﺎﻝ ﺩﻭﺳﺖ
<ﺣﺎﻓﻆ ﺯ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﻣﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﺪ

 

[ibest]

غزل 230

ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺩﻩ ﻣﺸﮑﻴﻦ ﺩﻟﻢ ﮐﺸﺪ ﺷﺎﻳﺪ
<ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﺧﻴﺮ ﺯ ﺯﻫﺪ ﺭﻳﺎ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ
ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﮔﺮ ﻣﻨﻊ ﻣﻦ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ
<ﻣﻦ ﺁﻥ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﮔﺎﺭ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ
ﻃﻤﻊ ﺯ ﻓﻴﺾ ﮐﺮﺍﻣﺖ ﻣﺒﺮ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ ﮐﺮﻳﻢ
<ﮔﻨﻪ ﺑﺒﺨﺸﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﺪ
ﻣﻘﻴﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﺫﮐﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻣﻴﺪ
<ﮐﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺍﯼ ﺯ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﻳﺎﺭ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺣﺴﻦ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩﻩ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺣﺠﻠﻪ ﺑﺨﺖ
<ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﺎﻃﻪ ﺍﺕ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﺪ
ﭼﻤﻦ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺩﻟﮑﺶ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﯽ ﺑﯽ ﻏﺶ
<ﮐﻨﻮﻥ ﺑﺠﺰ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﻫﻴﭻ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻳﺪ
ﺟﻤﻴﻠﻪ ﺍﻳﺴﺖ ﻋﺮﻭﺱ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﻟﯽ ﻫﺶ ﺩﺍﺭ
<ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺨﺪﺭﻩ ﺩﺭ ﻋﻘﺪ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ
ﺑﻪ ﻻﺑﻪ ﮔﻔﺘﻤﺶ ﺍﯼ ﻣﺎﻩ ﺭﺥ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ
<ﺑﻪ ﻳﮏ ﺷﮑﺮ ﺯ ﺗﻮ ﺩﻟﺨﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ
ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺧﺪﺍﯼ ﺭﺍ ﻣﭙﺴﻨﺪ
<ﮐﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﺗﻮ ﺭﺥ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻻﻳﺪ

 

[ibest]

غزل 231

ﮔﻔﺘﻢ ﻏﻢ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﮔﻔﺘﺎ ﻏﻤﺖ ﺳﺮ ﺁﻳﺪ
<ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﺷﻮ ﮔﻔﺘﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺁﻳﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﺯ ﻣﻬﺮﻭﺭﺯﺍﻥ ﺭﺳﻢ ﻭﻓﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯ
<ﮔﻔﺘﺎ ﺯ ﺧﻮﺑﺮﻭﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺁﻳﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻴﺎﻟﺖ ﺭﺍﻩ ﻧﻈﺮ ﺑﺒﻨﺪﻡ
<ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺭﻭ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻳﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﺯﻟﻔﺖ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻋﺎﻟﻤﻢ ﮐﺮﺩ
<ﮔﻔﺘﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﺍﻭﺕ ﺭﻫﺒﺮ ﺁﻳﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮﺷﺎ ﻫﻮﺍﻳﯽ ﮐﺰ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺢ ﺧﻴﺰﺩ
<ﮔﻔﺘﺎ ﺧﻨﮏ ﻧﺴﻴﻤﯽ ﮐﺰ ﮐﻮﯼ ﺩﻟﺒﺮ ﺁﻳﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻮﺵ ﻟﻌﻠﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﺸﺖ
<ﮔﻔﺘﺎ ﺗﻮ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﮐﻦ ﮐﻮ ﺑﻨﺪﻩ ﭘﺮﻭﺭ ﺁﻳﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﺩﻝ ﺭﺣﻴﻤﺖ ﮐﯽ ﻋﺰﻡ ﺻﻠﺢ ﺩﺍﺭﺩ
<ﮔﻔﺘﺎ ﻣﮕﻮﯼ ﺑﺎ ﮐﺲ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺁﻥ ﺩﺭﺁﻳﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﻋﺸﺮﺕ ﺩﻳﺪﯼ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ
<ﮔﻔﺘﺎ ﺧﻤﻮﺵ ﺣﺎﻓﻆ ﮐﺎﻳﻦ ﻏﺼﻪ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺁﻳﺪ

 

[ibest]

غزل 232
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻧﻢ ﮐﻪ ﮔﺮ ﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺁﻳﺪ
<ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺯﻧﻢ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﺳﺮ ﺁﻳﺪ
ﺧﻠﻮﺕ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺿﺪﺍﺩ
<ﺩﻳﻮ ﭼﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺩﺭﺁﻳﺪ
ﺻﺤﺒﺖ ﺣﮑﺎﻡ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ﻳﻠﺪﺍﺳﺖ
<ﻧﻮﺭ ﺯ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺟﻮﯼ ﺑﻮ ﮐﻪ ﺑﺮﺁﻳﺪ
ﺑﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺑﯽ ﻣﺮﻭﺕ ﺩﻧﻴﺎ
<ﭼﻨﺪ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﮐﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﺁﻳﺪ
ﺗﺮﮎ ﮔﺪﺍﻳﯽ ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﮔﻨﺞ ﺑﻴﺎﺑﯽ
<ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺭﻩ ﺭﻭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﺁﻳﺪ
ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﻃﺎﻟﺢ ﻣﺘﺎﻉ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ
<ﺗﺎ ﮐﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺁﻳﺪ
ﺑﻠﺒﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺍﻩ ﮐﻪ ﺁﺧﺮ
<ﺑﺎﻍ ﺷﻮﺩ ﺳﺒﺰ ﻭ ﺷﺎﺥ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ
ﻏﻔﻠﺖ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺍﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ
<ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺁﻳﺪ

 

[amir.tabatabai]

اشعار زیبای حافظ درباره نوروز
مجموعه: شعر و ترانه




نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی


من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی


چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی


در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی


نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف
گر شب و روز در این قصه مشکل باشی


گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی


حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد
صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی

حافظ

اشعار زیبای نوروز



صبا به تهنيت پير مي فروش آمد
كه موسم طرب و عيش و ناز و نوش آمد


هوا مسيح نفس گشت و باد نافه گشاي
درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد


تنور لاله چنان بر فروخت باد بهار
كه غنچه غرق عرق گشت و گل بجوش آمد


به گوش هوش نيوش از من و به عشرت كوش
كه اين سخن سحر از هاتفم به گوش آمد


زفكر تفرقه باز آن تاشوي مجموع
به حكم آنكه جو شد اهرمن، سروش آمد


ز مرغ صبح ندانم كه سوسن آزاد
چه گوش كرد كه باده زبان خموش آمد


چه جاي صحبت نامحرم است مجلس انس
سر پياله بپوشان كه خرقه پوش آمد


زخانقاه به ميخانه مي رود حافظ
مگر زمستي زهد ريا به هوش امد

حافظ

اشعار زیبای نوروز



خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
که در دستت بجز ساغر نباشد


زمان خوشدلی دریاب و در یاب
که دایم در صدف گوهر نباشد


غنیمت دان و می خور در گلستان
که گل تا هفته دیگر نباشد


ایا پرلعل کرده جام زرین
ببخشا بر کسی کش زر نباشد


بیا ای شیخ و از خمخانه ما
شرابی خور که در کوثر نباشد


بشوی اوراق اگر همدرس مایی
که علم عشق در دفتر نباشد


ز من بنیوش و دل در شاهدی بند
که حسنش بسته زیور نباشد


شرابی بی خمارم بخش یا رب
که با وی هیچ درد سر نباشد


من از جان بنده سلطان اویسم
اگر چه یادش از چاکر نباشد


به تاج عالم آرایش که خورشید
چنین زیبنده افسر نباشد


کسی گیرد خطا بر نظم حافظ
که هیچش لطف در گوهر نباشد

حافظ

منبع:jomalatziba.blogfa.com