ما خواستیم، همیشه هم خواستیم. سال 92 هم خواستیم. پاشم وایسادیم. چوبشم خوردیم. قبل اون هم میخواستیم. چرا همه تا قبل از فروپاشی اقتصادی اخیر که به واسطه پاره شدن برجام رخ داد هجوم نمیبردن؟
نه، این اسمش واقعیت علمی نیست. این اسمش حقیقته. واقعیت هم نه، حقیقت. حقیقت اینه که قرص متوهگزال که داروی پرایمری قلب همه بیماران قلبی عمل کرده دریچه دار هست 1 جعبه که پیشکش، 1 تک ورق که هیچ، 1 تک دونه هم ازش گیر نمیاد و تاریخ انقضای 2 ماهه اش بتونی گیر بیاری 12 برابر قیمت قبلی بهت میدن. از کجا بیاره بده؟ عزیزش داره جلوش میمیره. اونی که نون شب نداره که وضعیتش دیگه بدتر. یا باید مثل سفر کرده اخیر خودش رو حلق آویز کنه یا درآمد ارزی داشته باشه یا به هر نحو دیگه ای که میتونه این کسری رو جبران کنه. من خیلی تندتر از تو بودم تو این زاویه دید. الان به جایی رسیدم که میگم هرکی هرکاری (منظور فعالیت اقتصادی، دلالی و... هست) از دستش برمیاد باید بکنه تا خانواده اش رو حفظ کنه. هرکاری. تلخه؟ قطعا. راه دیگه ای داره؟ راهش نخریدنه؟ با نخریدن مرزها باز میشه با شرایط سیاسی فعلیِ دنباله دار؟ قراره گره گشایی بشه؟ روزنه ای از امید پیش روی ما هست که نمیبینم یا خبر نداریم؟
