کامکار در جایی گفته بود تصاویر بسته نواختن سنتور دستهای اوست و از اینکه شکل دستهایش شبیه دستهای رادان بوده خوشحال بود
-
پایان فعالیت بخشهای انجمن: امکان ایجاد موضوع یا نوشته جدید برای عموم کاربران غیرفعال شده است
سنتوری
- شروع کننده موضوع komeil66
- تاریخ شروع
«سنتوري» و احتمال تعويق اكران
خبرگزاري فارس: نمايش فيلم «سنتوري» تازه‌‌ترين فيلم «داريوش مهرجويي» احتمالا به تعويق مي‌افتد.
به گزارش خبرگزاري فارس، نمايش عمومي فيلم «سنتوري» ساخته داريوش مهرجويي كه قرار بود از چهارشنبه اين هفته (سوم مرداد) روانه اكران شود، با ابهاماتي رو برو شده است .
يك منبع آگاه درا ين زمينه به فارس گفت: به دليل برخي حساسيت‌ها روي موضوع فيلم كه از سوي مسئولان فرهنگي صورت گرفته، نمايش اين فيلم احتمالا با تأخير همراه خواهد بود.
به گفته وي فيلم يك بار ديگر بازبيني مي‌شود و پس از تشكيل جلسه بازبيني در مورد اكران عمومي فيلم تصميم گرفته خواهد شد.
همچنين يكي از دست‌اندركاران توليد فيلم نيز به خبرنگار فارس اظهار داشت: امروز جلسه شوراي صنفي نمايش به شكل اضطراري تشكيل مي‌شود تا در مورد وضعيت اكران عمومي فيلم «سنتوري» در آن تصميم گرفته شود.
اين درحالي است كه داريوش مهرجويي در گفت‌وگو با فارس، نمايش عمومي فيلم را قطعي دانست و گفت: مسائل پيش‌آمده قابل حل است.
خبرگزاري فارس: نمايش فيلم «سنتوري» تازه‌‌ترين فيلم «داريوش مهرجويي» احتمالا به تعويق مي‌افتد.
به گزارش خبرگزاري فارس، نمايش عمومي فيلم «سنتوري» ساخته داريوش مهرجويي كه قرار بود از چهارشنبه اين هفته (سوم مرداد) روانه اكران شود، با ابهاماتي رو برو شده است .
يك منبع آگاه درا ين زمينه به فارس گفت: به دليل برخي حساسيت‌ها روي موضوع فيلم كه از سوي مسئولان فرهنگي صورت گرفته، نمايش اين فيلم احتمالا با تأخير همراه خواهد بود.
به گفته وي فيلم يك بار ديگر بازبيني مي‌شود و پس از تشكيل جلسه بازبيني در مورد اكران عمومي فيلم تصميم گرفته خواهد شد.
همچنين يكي از دست‌اندركاران توليد فيلم نيز به خبرنگار فارس اظهار داشت: امروز جلسه شوراي صنفي نمايش به شكل اضطراري تشكيل مي‌شود تا در مورد وضعيت اكران عمومي فيلم «سنتوري» در آن تصميم گرفته شود.
اين درحالي است كه داريوش مهرجويي در گفت‌وگو با فارس، نمايش عمومي فيلم را قطعي دانست و گفت: مسائل پيش‌آمده قابل حل است.
شنیدید که اینجا ایرانه .....
اعلام نظر رسمي معاونت سينمايي درباره «سنتوري»
خبرگزاري فارس: مدير روابط عمومي معاونت سينمايي اعلام كرد، فيلم «سنتوري» ساخته داريوش مهرجويي با تأخير به نمايش عمومي در مي‌آيد.
احد ميكائيل‌زاده درباره جلسه ديروز شوراي صنفي نمايش براي تعيين تكليف فيلم «سنتوري» آخرين ساخته «داريوش مهرجويي» به خبرنگار سينمايي فارس گفت: اين فيلم با تأخير روانه اكران سينماهاي تهران و شهرستان‌ها خواهد شد.
پيش‌تر قرار بر اين بود كه فيلم «سنتوري» از چهارشنبه همين هفته(3 مرداد) روانه اكران شود.
هنوز زمان قطعي نمايش فيلم «سنتوري» اعلام نشده است.
اعلام نظر رسمي معاونت سينمايي درباره «سنتوري»
خبرگزاري فارس: مدير روابط عمومي معاونت سينمايي اعلام كرد، فيلم «سنتوري» ساخته داريوش مهرجويي با تأخير به نمايش عمومي در مي‌آيد.
احد ميكائيل‌زاده درباره جلسه ديروز شوراي صنفي نمايش براي تعيين تكليف فيلم «سنتوري» آخرين ساخته «داريوش مهرجويي» به خبرنگار سينمايي فارس گفت: اين فيلم با تأخير روانه اكران سينماهاي تهران و شهرستان‌ها خواهد شد.
پيش‌تر قرار بر اين بود كه فيلم «سنتوري» از چهارشنبه همين هفته(3 مرداد) روانه اكران شود.
هنوز زمان قطعي نمايش فيلم «سنتوري» اعلام نشده است.
live for what?
مدیر بازنشسته
مهرجويي كه خيلي با اطمينان از اكران فيلمش صحبت ميكرد!؟
حالا دليل اين تاخير چي هست!
حتمآ الان ميگن به خواست تهيه كننده!
اين كارها فقط باعث پرفروش شدن هر چي بيشتر فيلم ميشه!
خبر قبلی:اکران به تعویغ افتاد تا فیلم با صدای محسن چاووشی پروانه بگیرد،فیلم محاکمه جای آن را می گیرد .
وحالا اون خبر تکذیب شد:
نسخه های سنتوری برای اکران در ۳ مرداد آماده می شوند / مهر فراز : تاکنون خبری مبنی بر توقیف و یا تعویض نوبت اکران سنتوری برای ما ارسال نشده است !
سینمای ما ـ امیر کاظمی : موسسه مهر فراز ( تهیه کننده ی سنتوری ) در پی انتشار خبر تاخیر در اکران سنتوری و بازتاب گسترده ی آن به سینمای ما گفت : تاکنون خبری مبنی بر توقیف و یا تعویض نوبت اکران سنتوری به دست ما نرسیده است و سنتوری مراحل آماده سازی خود برای اکران در روز سوم مرداد را می گذراند . ما نیز بوسیله چند خبرگزاری از موضوع توقیف و تاخیر در اکران با خبر شدیم . " مهر فراز با تاکید بر آن که تا کنون هیچ فاکس و نامه ای مبنی بر تاخیر در اکران فیلم دریافت نکرده است در رابطه با آغاز تبلیغات فیلم گفت : " چندین پوستر و بیلبورد تبلیغاتی در سطح خیابان ها و بزرگراه های شهر نسب شده است و همچنین مراحل ساخت آنونس و تیزرهای فیلم نیز توسط محمدرضا شریفی نیا به پایان رسیده است . آنونس فیلم از چند روز دیگر برای نمایش در سینما ها آماده می شود و تاکنون هیچ آنونسی به مرکز یا سینمایی تحویل داده نشده است . "
خبرنگار سایت سینمای ما ٬ اخبار تکمیلی درباره اکران سنتوری را پیگیری می کند .
وحالا اون خبر تکذیب شد:
نسخه های سنتوری برای اکران در ۳ مرداد آماده می شوند / مهر فراز : تاکنون خبری مبنی بر توقیف و یا تعویض نوبت اکران سنتوری برای ما ارسال نشده است !
سینمای ما ـ امیر کاظمی : موسسه مهر فراز ( تهیه کننده ی سنتوری ) در پی انتشار خبر تاخیر در اکران سنتوری و بازتاب گسترده ی آن به سینمای ما گفت : تاکنون خبری مبنی بر توقیف و یا تعویض نوبت اکران سنتوری به دست ما نرسیده است و سنتوری مراحل آماده سازی خود برای اکران در روز سوم مرداد را می گذراند . ما نیز بوسیله چند خبرگزاری از موضوع توقیف و تاخیر در اکران با خبر شدیم . " مهر فراز با تاکید بر آن که تا کنون هیچ فاکس و نامه ای مبنی بر تاخیر در اکران فیلم دریافت نکرده است در رابطه با آغاز تبلیغات فیلم گفت : " چندین پوستر و بیلبورد تبلیغاتی در سطح خیابان ها و بزرگراه های شهر نسب شده است و همچنین مراحل ساخت آنونس و تیزرهای فیلم نیز توسط محمدرضا شریفی نیا به پایان رسیده است . آنونس فیلم از چند روز دیگر برای نمایش در سینما ها آماده می شود و تاکنون هیچ آنونسی به مرکز یا سینمایی تحویل داده نشده است . "
خبرنگار سایت سینمای ما ٬ اخبار تکمیلی درباره اکران سنتوری را پیگیری می کند .
ghoghnuse
کاربر تازه وارد
سلام دوستان
من اين فيلم را تو جشنواره ديدم . ارزش ديدن را داره . بازي رادان در نقش علي سنتوري يكي از بهترين بازيهايي كه من از نسل جديد هنرپيشه هاي ايراني ديدم . اين فيلم را از دست نديد . در قسمتهايي از فيلم واقعا دوست داريد اشك بريزيد . در كوير فيلمهاي امسال جشنواره اين گل واقعا خودنمايي ميكرد .
بدرود.
من اين فيلم را تو جشنواره ديدم . ارزش ديدن را داره . بازي رادان در نقش علي سنتوري يكي از بهترين بازيهايي كه من از نسل جديد هنرپيشه هاي ايراني ديدم . اين فيلم را از دست نديد . در قسمتهايي از فيلم واقعا دوست داريد اشك بريزيد . در كوير فيلمهاي امسال جشنواره اين گل واقعا خودنمايي ميكرد .
بدرود.
- تاریخ عضویت
- 9 نوامبر 2004
- نوشته‌ها
- 7,633
- لایک‌ها
- 156
فعلا که اکرانش عقب افتاده و گفتن که زودترین زمان اکران، عید فطره...
لذت بی‌مسئولیتی در جهان مسئولیت‌های اجتماعی/یادداشت امیر قادری درباره سنتوری و به تعویق افتادن اکران‌اش
سینمای ما- این حرف‌ها دارد تکراری می‌زند و چرا ما دست بردار نیستیم؟ چرا جای زخم اکران نشدن سنتوری خوب نمی‌شود؟ چرا نمایش فیلم این قدر برایمان مهم شده؟ وقت جشنواره فجر پارسال هم که زمزمه توقیف سنتوری بلند شد، شروع کردیم به نوشتن. این فکر کنم اولین باری بود که یادداشتی نوشتم پر از التماس و خواهش: "لطف کنید و سنتوری نشان‌مان دهید." مخاطب‌ها طبعا مسئولان سینمایی بودند و حالا که اصلا نمی‌دانیم از کی باید خواهش کنیم. باز آماده التماسیم و متاسفانه طرف‌مان را نمی‌شناسیم. حالا سه روز مانده به اکران موعود سنتوری، انگار خورده‌ایم به دیوار- و یکی از پرشورترین و صادقانه‌ترین فیلم‌های امسال، تا اطلاع ثانوی، نمایش‌اش لغو شده است. برای پرشور بودن، اول باید صادق بود، و سنتوری که هست، در دوره و زمانه‌ای که اغلب نان خود نبودن‌مان را می‌خوریم و سنتوری و کارگردان‌اش، تاوان خود بودن‌شان را می پردازند. این البته فرصتی برای همه ما هم بود. سنتوری جواهر خالصی است برای همه ما که واکنش‌مان را نسبت به آن بسنجیم؛ از تماشاگر گرفته تا منتقد. برخورد با فیلم مهرجویی، فرصتی است برای همه ما تا عیارمان را بفهمیم: "از پله‌های مترو که اومدم بالا، آسمون مثل همیشه کدر و بد رنگ بود... توی هوا پر از دود بود و من نمی‌دونستم که این آخرین باریه که قراره های سوخته رو به ریه‌های سوخته‌ام فرو بدم." این صداقتی است که از همان اولین نماهای فیلم و در نمایش سیم‌‌های سنتور از ته دل، خودش را نشان می‌دهد و تا آخر داستان پیش می‌رود. این فیلمی است که دیالوگ: "موسیقی در وهله اول یعنی اخلاق... انضباط..." مال آدم بد فیلم است. چه قدر به خودمان وعده داده بودیم که سنتوری اکران شود. چه قرارها گذاشته بودیم، چه ایده‌ها داشتیم و باز هم که فرصت از کف‌مان رفته است. سنتوری نه در معیارهای جامعه امروز، که در معیارهای ساخت یک محصول هنری در هر نقطه‌ای از جهان مدرن، هنرمند را در چنان نسبتی با اجتماع قرار می‌دهد که سابقه نداشته است. می‌توانیم با ارزش‌های علی سنتوری موافق باشیم یا نه، اما نمی‌توانیم کلاه‌مان را به احترام خود بودن‌اش، از سرمان برنداریم. سال‌هاست که مهرجویی دارد جان می‌کند که قهرمان فیلم‌هایش به "خود"شان برسند. درچنین مسیری، این در و آن در زد و حالا که با خلق شخصیت علی، به آرزویش رسیده، همه چیز دود شده و رفته هوا. در سکانسی از فیلم سنتوری، علی، خسته و خمار، گوشه اتاق ول شده و پدرش بعد از مدت‌ها فرصت می‌کند تا سری به او بزند. پس از سرسرا می‌گذرد و صدایش از پشت در می‌آید: "کسی خانه هست؟" این سوال ما هم هست که در زنجیر مسئولیت‌های اجتماعی بی‌شمارمان گیر افتاده‌ایم و گم شده‌ایم. خسته شده‌ایم.
سینمای ما- این حرف‌ها دارد تکراری می‌زند و چرا ما دست بردار نیستیم؟ چرا جای زخم اکران نشدن سنتوری خوب نمی‌شود؟ چرا نمایش فیلم این قدر برایمان مهم شده؟ وقت جشنواره فجر پارسال هم که زمزمه توقیف سنتوری بلند شد، شروع کردیم به نوشتن. این فکر کنم اولین باری بود که یادداشتی نوشتم پر از التماس و خواهش: "لطف کنید و سنتوری نشان‌مان دهید." مخاطب‌ها طبعا مسئولان سینمایی بودند و حالا که اصلا نمی‌دانیم از کی باید خواهش کنیم. باز آماده التماسیم و متاسفانه طرف‌مان را نمی‌شناسیم. حالا سه روز مانده به اکران موعود سنتوری، انگار خورده‌ایم به دیوار- و یکی از پرشورترین و صادقانه‌ترین فیلم‌های امسال، تا اطلاع ثانوی، نمایش‌اش لغو شده است. برای پرشور بودن، اول باید صادق بود، و سنتوری که هست، در دوره و زمانه‌ای که اغلب نان خود نبودن‌مان را می‌خوریم و سنتوری و کارگردان‌اش، تاوان خود بودن‌شان را می پردازند. این البته فرصتی برای همه ما هم بود. سنتوری جواهر خالصی است برای همه ما که واکنش‌مان را نسبت به آن بسنجیم؛ از تماشاگر گرفته تا منتقد. برخورد با فیلم مهرجویی، فرصتی است برای همه ما تا عیارمان را بفهمیم: "از پله‌های مترو که اومدم بالا، آسمون مثل همیشه کدر و بد رنگ بود... توی هوا پر از دود بود و من نمی‌دونستم که این آخرین باریه که قراره های سوخته رو به ریه‌های سوخته‌ام فرو بدم." این صداقتی است که از همان اولین نماهای فیلم و در نمایش سیم‌‌های سنتور از ته دل، خودش را نشان می‌دهد و تا آخر داستان پیش می‌رود. این فیلمی است که دیالوگ: "موسیقی در وهله اول یعنی اخلاق... انضباط..." مال آدم بد فیلم است. چه قدر به خودمان وعده داده بودیم که سنتوری اکران شود. چه قرارها گذاشته بودیم، چه ایده‌ها داشتیم و باز هم که فرصت از کف‌مان رفته است. سنتوری نه در معیارهای جامعه امروز، که در معیارهای ساخت یک محصول هنری در هر نقطه‌ای از جهان مدرن، هنرمند را در چنان نسبتی با اجتماع قرار می‌دهد که سابقه نداشته است. می‌توانیم با ارزش‌های علی سنتوری موافق باشیم یا نه، اما نمی‌توانیم کلاه‌مان را به احترام خود بودن‌اش، از سرمان برنداریم. سال‌هاست که مهرجویی دارد جان می‌کند که قهرمان فیلم‌هایش به "خود"شان برسند. درچنین مسیری، این در و آن در زد و حالا که با خلق شخصیت علی، به آرزویش رسیده، همه چیز دود شده و رفته هوا. در سکانسی از فیلم سنتوری، علی، خسته و خمار، گوشه اتاق ول شده و پدرش بعد از مدت‌ها فرصت می‌کند تا سری به او بزند. پس از سرسرا می‌گذرد و صدایش از پشت در می‌آید: "کسی خانه هست؟" این سوال ما هم هست که در زنجیر مسئولیت‌های اجتماعی بی‌شمارمان گیر افتاده‌ایم و گم شده‌ایم. خسته شده‌ایم.
دايره مينا: مروري بر مشكلات نمايش عمومي و تلويزيوني فيلمهاي داريوش مهرجويي/ نيما حسني‌نسب
سينماي ما- حرف و حديث‌ها درباره جلوگيري از نمايش آخرين ساخته داريوش مهرجويي خيلي زود به راه افتاد. از همان روزهاي اول جشنواره بيست و پنجم فجر كه از گوشه و كنار خبر مي‌رسيد:«سنتوري را نشان نمي‌دهند.» اين خبر با عدم حضور فيلم در برنامه نمايش جشنواره به يقين نزديك شد و بالاخره پس از چند روز، با انجام چند اصلاحيه و حذف يكي از بخش‌هاي موزيكال فيلم به جشنواره رسيد. خبر خوشي كه به نظر مي‌رسيد مشكل فيلم را بايد حل‌شده فرض بگيريم... اما اين قصه تمام نشد.
بعد از جشنواره، هر چند روز يك بار، زمزمه‌هاي تازه‌اي شنيده شد: سنتوري اصلاحيه خورد؛ سنتوري با صداي محسن چاوشي اكران نمي‌شود؛ لباس علي سنتوري مشكل‌ساز شده است ... اين حرف‌ها، جسته و گريخته، تاثيرش را گذاشت و اول از همه ترانه‌هاي چاوشي از فيلم حذف شد. بهرام رادان ترانه‌ها را خواند و خبر رسيد كه مشكل نمايش فيلم حل شده است. تاريخ سوم مرداد، خبر از اكران قطعي فيلم دشت و بيل‌بوردهاي سطح شهر و جلوي سينماها هم مي‌گفت كه سنتوري دارد مي‌آيد، بي صداي چاوشي كه اگر چه خيلي حيف بود، ولي خُب لااقل فيلم قابل نمايش شده بود.
چند روز مانده به اكران، باز خبرها و اس‌ام‌اس‌ها شروع شد؛ سنتوري توقيف شد! خبري كه همه ازش مطمئن بودند ، اما با همين اطمينان هم تكذيبش مي‌كردند. متن رسمي معاونت ارشاد، حكم قطعي كنار رفتن سنتوري و افسوس عميق دوستداران فيلم و كارگردان بزرگ و دوست‌داشتني سينماي ايران شد. نااميد نيستيم و هنوز مي‌شود خيال كرد كه فيلم روي پرده بيفتد و به وجدمان بياورد. اين كه كِي و كجا، البته كه خيلي مهم است. سنتوري حرف امروز و حس و حال اكنون دارد و اگر فرصت از دست برود، ديگر آن چيزي نيست كه بنا بود باشد و آن تاثيري را ندارد كه بايد داشته باشد.
داريوش مهرجويي در هفتمين دهه زندگي پربار و هنرمندانه‌اش، هنوز درگير اين است كه حاصل كارش را روي پرده و با مردم مشتاق خواهد ديد يا نه. چيزي كه مهرجويي با آن بيگانه نيست و موضوعي كه هر از گاهي، به دلايل مختلف، بر او و آثارش گذشته. نگاهي به اين اتفاق‌ها و مرور اين همه سوتفاهم و سوتعبيرهاي سليقه‌اي و مقطعي كه فيلم‌هايش را به محاق برده، مي‌تواند بر سرنوشت «سنتوري» تاثير داشته باشد. اين‌كه يادمان بيايد كه فيلم‌ها تا چه حد آسيب‌پذير بوده‌اند و ايرادها و بهانه‌ها چه‌طور در طول سال‌ها رنگ عوض كرده و تنها مغبون هميشگي، هنرمندي است كه چهار دهه در سينماي ايران فيلم ساخت و كار كرد و شور و شعور و لذت و تفكر آفريد، اما هميشه دست و دلش لرزيد كه آيا فيلمش رنگ پرده را مي‌بيند و درست و كامل به دست مخاطب مي‌رسد؟ مهرجويي بارها امتحانش را پس داده و حيف است كه اين روزها، در اوج بلندمرتبه‌ي خلاقيت و پختگي فكري و هنري، دل‌نگران آسيب‌پذيري فيلم‌هايش باشد و انگيزه‌هايش هدر شود. «سنتوري» هم حتماً يك روز نمايش داده مي‌شود، اما كاش اين خاطره تلخ را زود از ذهن فيلمسازمان پاك كنيم. كاش اين بينش در متوليان امروز سينما باشد كه بگذارند فيلم استاد بي‌دردسر روي پرده بيايد و ديده و نقد شود، و آن وقت با خاطره خوش «سنتوي» منتظر فيلم بعدي بمانيم. اين سير طبيعي توليد خلاقانه، حق مسلم هر هنرمند ايراني است كه ايستاده و مانده و كار كرده است.
گاو (1348)
فيلم مطرح، نام‌دار و تحسين‌شده بود اما موقع نمايش عمومي دچار مشكل شد. تهيه‌كننده‌اش – وزارت فرهنگ و هنر وقت – و نهادهاي تصميم‌گيري سينما فيلم را افراطي خواندند و اعلام كردند كه نمايش فقر و سياهي و حال و روز تلخ مردمان روستايي در ايران، به ترقيات! كشور نگاهي منفي دارد. گاو به محاق توقيف رفت تا بالاخره با نوشته‌اي در ابتداي فيلم به پرده آمد؛ در اين نوشته آمده بود كه ماجراهاي فيلم در سال‌هاي دور و قبل از دوران اصلاحات شاه و مردم مي‌گذرد!
دايره مينا(1354/ نمايش 1356)
تصوير بي‌پرده و نئوراليستي مهرجويي از اوضاع اسف‌بار بهداشت در آن سال‌ها به مذاق متوليان خوش نيامد. دايره مينا درباره دلالي خون و فقر و نكبت حاشيه‌نشين‌ها بود و طبيعي بود كه موضوعش را برنتابند. اعتراض‌ها و شكايت‌ها از هر طرف – چه دولت و چه پزشكان و مسوولان درماني – باعث شد كه فيلم سه سال ديرتر اكران شود. در عوض، در تنها باري كه سينما توانست مفهوم تعهد اجتماعي را جلوه‌اي عيني و مشخص بدهد، فيلم باعث شد تا سازمان انتقال خون ايران راه‌اندازي شود.
مدرسه‌اي كه مي‌رفتيم (1359/ نمايش در 1369)
اولين فيلم پس از انقلاب مهرجويي هم به سرنوشت فيلمهاي همتاهايش دچار شد. تعبيرهاي مختلف از تصوير نمادين مهرجويي و مدرسه و ناظم و محيط و بچه‌هايش باعث شد تا فيلم امكان نمايش پيدا نكند. مهرجويي با اين فيلم با مفهوم تفسيرهاي شخصي و تعبيرهاي سليقه‌اي و كج‌فهميِ نمادگرايي آشنا شد. معضلي كه باز هم سراغش آمد و فيلم‌ها را از نفس انداخت.
هامون (1368)
فيلم در جشنواره مقبول افتاد و جوايز رسمي جشنواره را گرفت، به خاطر فرهنگ علي‌خواهي تحسين شد و اكران عمومي و اقبال گسترده‌اي پيدا كرد. محبوبيتش روز به روز بيشتر شد و فيلم كالت مهم سينماي پس از انقلاب لقب گرفت. حدود دو دهه بعد، برنامه تلويزيوني «سينما ماوراء» به قصد تبيين همين نكته‌ها فيلم را نشان داد. نمايش نسخه تكه‌پاره فيلم و حذف‌هاي متعدد و نامربوط فيلم صداي خيلي‌ها را درآورد، از جمله مهرجويي كه براي اولين بار با نامه‌اي سرگشاده به اين سلاخي فرهنگي اعتراض كرد. چند ماه بعد، مستند «هامون‌بازها» (ماني حقيقي) هم كه تصويري از اشتياق طرفداران فيلم است، براي نمايش تلويزيوني كوتاه شد تا حكايت هامون و تلويزيون ادامه پيدا كند.
بانو (1370/ نمايش در 1376)
تشبيه‌هاي عجيب و غريب درباره موضوع و لوكيشن و شخصيت‌هاي فيلم، در اجاره‌نشين‌ها هم بود. اما تبعات گرانش گريبان بانو را گرفت. تمثيل و استعاره و سمبليسم الحاقي به داستان، سوتعبيرهاي آن‌چناني را با خود آورد و بانو در شب نمايش در جشنواره فجر توقيف شد. توقيفي طولاني و تلخ كه فلم را نابود و زحمت و هنرنمايي عواملش را هدر كرد. سال‌ها بعد، وقتي تلقي‌هاي سليقه‌اي تغيير كرد، بانو رنگ پرده را ديد، اما ديگر سودي نداشت. يكي از بهترين‌هاي سازنده‌اش، با سوتفاهم‌هاي سليقه‌اي، قدر نديده‌ترين كار كارنامه مهرجويي شد.
مهمان مامان (1382)
فيلم ساده و صميمي و ايراني مهرجويي به تهيه‌كنندگي سيمافيلم توليد شد. بنا بود پس از اكران عمومي، نسخه كاملش در قالب سريال از تلويزيون پخش شود و بخش‌هاي مفصل نديده‌اش را ببينيم. اما پخش تلويزيوني مهمان مامان حتي از سينما هم كوتاه‌تر بود و بخش‌هايي از فيلم براي نسخه تلويزيوني كوتاه شد. هنوز خبري از نسخه كامل فيلم و سريال سيمافيلم نيست.
سنتوري (1386)
هنوز درست معلوم نيست چرا، ولي به هر دليلِ هنوز اعلام نشده، فيلم تا اطلاع ثانوي روي پرده نخواهد رفت. اميدواريم كه اين توقف نمايش كوتاه‌تر از آن باشد كه به حافظه تاريخ سينماي ايران سپرده شود و اين سياهه را طولاني‌تر كند.
سينماي ما- حرف و حديث‌ها درباره جلوگيري از نمايش آخرين ساخته داريوش مهرجويي خيلي زود به راه افتاد. از همان روزهاي اول جشنواره بيست و پنجم فجر كه از گوشه و كنار خبر مي‌رسيد:«سنتوري را نشان نمي‌دهند.» اين خبر با عدم حضور فيلم در برنامه نمايش جشنواره به يقين نزديك شد و بالاخره پس از چند روز، با انجام چند اصلاحيه و حذف يكي از بخش‌هاي موزيكال فيلم به جشنواره رسيد. خبر خوشي كه به نظر مي‌رسيد مشكل فيلم را بايد حل‌شده فرض بگيريم... اما اين قصه تمام نشد.
بعد از جشنواره، هر چند روز يك بار، زمزمه‌هاي تازه‌اي شنيده شد: سنتوري اصلاحيه خورد؛ سنتوري با صداي محسن چاوشي اكران نمي‌شود؛ لباس علي سنتوري مشكل‌ساز شده است ... اين حرف‌ها، جسته و گريخته، تاثيرش را گذاشت و اول از همه ترانه‌هاي چاوشي از فيلم حذف شد. بهرام رادان ترانه‌ها را خواند و خبر رسيد كه مشكل نمايش فيلم حل شده است. تاريخ سوم مرداد، خبر از اكران قطعي فيلم دشت و بيل‌بوردهاي سطح شهر و جلوي سينماها هم مي‌گفت كه سنتوري دارد مي‌آيد، بي صداي چاوشي كه اگر چه خيلي حيف بود، ولي خُب لااقل فيلم قابل نمايش شده بود.
چند روز مانده به اكران، باز خبرها و اس‌ام‌اس‌ها شروع شد؛ سنتوري توقيف شد! خبري كه همه ازش مطمئن بودند ، اما با همين اطمينان هم تكذيبش مي‌كردند. متن رسمي معاونت ارشاد، حكم قطعي كنار رفتن سنتوري و افسوس عميق دوستداران فيلم و كارگردان بزرگ و دوست‌داشتني سينماي ايران شد. نااميد نيستيم و هنوز مي‌شود خيال كرد كه فيلم روي پرده بيفتد و به وجدمان بياورد. اين كه كِي و كجا، البته كه خيلي مهم است. سنتوري حرف امروز و حس و حال اكنون دارد و اگر فرصت از دست برود، ديگر آن چيزي نيست كه بنا بود باشد و آن تاثيري را ندارد كه بايد داشته باشد.
داريوش مهرجويي در هفتمين دهه زندگي پربار و هنرمندانه‌اش، هنوز درگير اين است كه حاصل كارش را روي پرده و با مردم مشتاق خواهد ديد يا نه. چيزي كه مهرجويي با آن بيگانه نيست و موضوعي كه هر از گاهي، به دلايل مختلف، بر او و آثارش گذشته. نگاهي به اين اتفاق‌ها و مرور اين همه سوتفاهم و سوتعبيرهاي سليقه‌اي و مقطعي كه فيلم‌هايش را به محاق برده، مي‌تواند بر سرنوشت «سنتوري» تاثير داشته باشد. اين‌كه يادمان بيايد كه فيلم‌ها تا چه حد آسيب‌پذير بوده‌اند و ايرادها و بهانه‌ها چه‌طور در طول سال‌ها رنگ عوض كرده و تنها مغبون هميشگي، هنرمندي است كه چهار دهه در سينماي ايران فيلم ساخت و كار كرد و شور و شعور و لذت و تفكر آفريد، اما هميشه دست و دلش لرزيد كه آيا فيلمش رنگ پرده را مي‌بيند و درست و كامل به دست مخاطب مي‌رسد؟ مهرجويي بارها امتحانش را پس داده و حيف است كه اين روزها، در اوج بلندمرتبه‌ي خلاقيت و پختگي فكري و هنري، دل‌نگران آسيب‌پذيري فيلم‌هايش باشد و انگيزه‌هايش هدر شود. «سنتوري» هم حتماً يك روز نمايش داده مي‌شود، اما كاش اين خاطره تلخ را زود از ذهن فيلمسازمان پاك كنيم. كاش اين بينش در متوليان امروز سينما باشد كه بگذارند فيلم استاد بي‌دردسر روي پرده بيايد و ديده و نقد شود، و آن وقت با خاطره خوش «سنتوي» منتظر فيلم بعدي بمانيم. اين سير طبيعي توليد خلاقانه، حق مسلم هر هنرمند ايراني است كه ايستاده و مانده و كار كرده است.
گاو (1348)
فيلم مطرح، نام‌دار و تحسين‌شده بود اما موقع نمايش عمومي دچار مشكل شد. تهيه‌كننده‌اش – وزارت فرهنگ و هنر وقت – و نهادهاي تصميم‌گيري سينما فيلم را افراطي خواندند و اعلام كردند كه نمايش فقر و سياهي و حال و روز تلخ مردمان روستايي در ايران، به ترقيات! كشور نگاهي منفي دارد. گاو به محاق توقيف رفت تا بالاخره با نوشته‌اي در ابتداي فيلم به پرده آمد؛ در اين نوشته آمده بود كه ماجراهاي فيلم در سال‌هاي دور و قبل از دوران اصلاحات شاه و مردم مي‌گذرد!
دايره مينا(1354/ نمايش 1356)
تصوير بي‌پرده و نئوراليستي مهرجويي از اوضاع اسف‌بار بهداشت در آن سال‌ها به مذاق متوليان خوش نيامد. دايره مينا درباره دلالي خون و فقر و نكبت حاشيه‌نشين‌ها بود و طبيعي بود كه موضوعش را برنتابند. اعتراض‌ها و شكايت‌ها از هر طرف – چه دولت و چه پزشكان و مسوولان درماني – باعث شد كه فيلم سه سال ديرتر اكران شود. در عوض، در تنها باري كه سينما توانست مفهوم تعهد اجتماعي را جلوه‌اي عيني و مشخص بدهد، فيلم باعث شد تا سازمان انتقال خون ايران راه‌اندازي شود.
مدرسه‌اي كه مي‌رفتيم (1359/ نمايش در 1369)
اولين فيلم پس از انقلاب مهرجويي هم به سرنوشت فيلمهاي همتاهايش دچار شد. تعبيرهاي مختلف از تصوير نمادين مهرجويي و مدرسه و ناظم و محيط و بچه‌هايش باعث شد تا فيلم امكان نمايش پيدا نكند. مهرجويي با اين فيلم با مفهوم تفسيرهاي شخصي و تعبيرهاي سليقه‌اي و كج‌فهميِ نمادگرايي آشنا شد. معضلي كه باز هم سراغش آمد و فيلم‌ها را از نفس انداخت.
هامون (1368)
فيلم در جشنواره مقبول افتاد و جوايز رسمي جشنواره را گرفت، به خاطر فرهنگ علي‌خواهي تحسين شد و اكران عمومي و اقبال گسترده‌اي پيدا كرد. محبوبيتش روز به روز بيشتر شد و فيلم كالت مهم سينماي پس از انقلاب لقب گرفت. حدود دو دهه بعد، برنامه تلويزيوني «سينما ماوراء» به قصد تبيين همين نكته‌ها فيلم را نشان داد. نمايش نسخه تكه‌پاره فيلم و حذف‌هاي متعدد و نامربوط فيلم صداي خيلي‌ها را درآورد، از جمله مهرجويي كه براي اولين بار با نامه‌اي سرگشاده به اين سلاخي فرهنگي اعتراض كرد. چند ماه بعد، مستند «هامون‌بازها» (ماني حقيقي) هم كه تصويري از اشتياق طرفداران فيلم است، براي نمايش تلويزيوني كوتاه شد تا حكايت هامون و تلويزيون ادامه پيدا كند.
بانو (1370/ نمايش در 1376)
تشبيه‌هاي عجيب و غريب درباره موضوع و لوكيشن و شخصيت‌هاي فيلم، در اجاره‌نشين‌ها هم بود. اما تبعات گرانش گريبان بانو را گرفت. تمثيل و استعاره و سمبليسم الحاقي به داستان، سوتعبيرهاي آن‌چناني را با خود آورد و بانو در شب نمايش در جشنواره فجر توقيف شد. توقيفي طولاني و تلخ كه فلم را نابود و زحمت و هنرنمايي عواملش را هدر كرد. سال‌ها بعد، وقتي تلقي‌هاي سليقه‌اي تغيير كرد، بانو رنگ پرده را ديد، اما ديگر سودي نداشت. يكي از بهترين‌هاي سازنده‌اش، با سوتفاهم‌هاي سليقه‌اي، قدر نديده‌ترين كار كارنامه مهرجويي شد.
مهمان مامان (1382)
فيلم ساده و صميمي و ايراني مهرجويي به تهيه‌كنندگي سيمافيلم توليد شد. بنا بود پس از اكران عمومي، نسخه كاملش در قالب سريال از تلويزيون پخش شود و بخش‌هاي مفصل نديده‌اش را ببينيم. اما پخش تلويزيوني مهمان مامان حتي از سينما هم كوتاه‌تر بود و بخش‌هايي از فيلم براي نسخه تلويزيوني كوتاه شد. هنوز خبري از نسخه كامل فيلم و سريال سيمافيلم نيست.
سنتوري (1386)
هنوز درست معلوم نيست چرا، ولي به هر دليلِ هنوز اعلام نشده، فيلم تا اطلاع ثانوي روي پرده نخواهد رفت. اميدواريم كه اين توقف نمايش كوتاه‌تر از آن باشد كه به حافظه تاريخ سينماي ايران سپرده شود و اين سياهه را طولاني‌تر كند.
اکران فیلم عقب افتاد خب دلیلی هم ندارند که بگویند
هیچ بلبشوی تبلیغاتی هم نیست اینها جدی است
محاکمه اکران شد.
فردا رادیو فرهنگ برنامه ((سینما تو گراف )) با حضور داریوش مهرجویی شنیدنی است .
هیچ بلبشوی تبلیغاتی هم نیست اینها جدی است
محاکمه اکران شد.
فردا رادیو فرهنگ برنامه ((سینما تو گراف )) با حضور داریوش مهرجویی شنیدنی است .
ما قيم نمي خواهيم
به نظر مي رسد سنتوري به کلي توقيف شده و رفته پي کارش، اما همه ترجيح مي دهند چنين وانمود کنند که هنوز اميدي به نمايش فيلم باقي است يا حداقل اينکه به نظر مي رسد آن چيزي که ممکن است در ماه هاي آينده به نام سنتوري نشان مان بدهند، ديگر ربط چنداني به آن چيزي که داريوش مهرجويي با عنوان « سنتوري» ساخته بود، نخواهد داشت. نمي دانم چرا در اين جور مواقع، درباره همه چيز حرف مي زنيم و همه حواشي را مرور مي کنيم جز اصل موضوع. چرا مستقيم نمي رويم سر بحث اصلي و نمي گوييم که در هيچ جاي دنيا قضايا چنين مسيري را طي نمي کنند که در اينجا مي بينيم؟ بديهي است که آنچه بر سر فيلم سنتوري آمده نه توجيه قانوني دارد، نه توجيه شرعي و نه توجيه عقلي. ماجرا خيلي ساده است؛ کساني از يک چيزهايي و از يک کساني و از يک اعمالي، به دلايل کاملاً شخصي خوش شان نمي آيد.
دلايلي که براي اين خوش نيامدن در آستين دارند ربطي به هيچ کدام از مباني تاييدشده عام و خاص ندارد؛ اين آقايان به دل مبارک شان و خواسته هاي موقت شان رجوع مي کنند و نظر شخصي شان را اين طور بر زبان مي آورند که يک چيزهايي به صلاح نيست، يک چيزهايي سوءتفاهم برانگيز است، يک چيزهايي خلاف شئونات است، يک چيزهايي مغاير ارزش هاست. اين حرف ها را هم در هيچ مجمع علني و در هيچ گفت و گوي رو در رو نمي گويند؛ بلکه پشت پرده و به شکل حرفه اي درگوشي مي گويند. مثلاً همين الان هيچ کدام شان نکات خلاف مصلحت و ارزش هاي عمومي فيلم سنتوري را در نوشته اي منطقي و مستدل عرضه نمي کنند چون مي دانند که آن وقت مورد پرسش قرار مي گيرند.
از آنها خواهيم پرسيد که اين ملاک ها را براي تعيين «ارزش» و «مصلحت» و «شئونات» و «حدود شرع» از کجا آورده اند. و طبعاً نمي توانند در پاسخ به اين سوال بگويند دل مبارک مان فعلاً اين طور مي طلبد.
کساني که هيچ وقت ميلي به توليد و ساختن و به وجود آوردن ندارند. تنها کار مورد علاقه شان چوب لاي چرخ گذاشتن و مانع تراشي و تعطيل کردن و ويران کردن محصول ديگران است.
بايد حالي شان کنيم که ما احتياج به قيم نداريم.ما خودمان انقلاب کرده ايم، به جمهوري اسلامي راي داده ايم، به قانون اساسي راي داده ايم و در هر دوره از انتخابات تصميم مان را اعلام کرده ايم و خواهيم کرد. اين مملکت قانون رسمي و مشخص دارد و در شرايطي که طبق مقررات قانوني، يک فيلم، يک کتاب، يک آلبوم موسيقي يا هر اثر ديگري مجوز مي گيرد، ديگر مجوز گرفته . فردفرد ما عقل داريم و علاقه اي هم به انحراف فکري نداريم. ما اگر لازم بدانيم، نظرمان را درباره آن اثر اعلام مي کنيم و امضاي خودمان را هم پاي نظرمان مي گذاريم تا همه بدانند اين فقط نظر يک نفر است و گوينده اش هم هويت معلومي دارد.
هياهو و جنجال هم نمي کنيم، تظاهرات و تحصن هم نمي کنيم؛ چون همه چيز مطابق با قانون همين مملکتي پيش رفته که ما به آن اعتقاد داريم. نيازي هم نداريم کساني بين ما و قانون و مجريان قانون، واسطه شوند و مثل سايه در آن پشت و پستوها بخزند و تصميم هاي مديران را هر شب تغيير بدهند.
حسين معززي نيا،شرق
به نظر مي رسد سنتوري به کلي توقيف شده و رفته پي کارش، اما همه ترجيح مي دهند چنين وانمود کنند که هنوز اميدي به نمايش فيلم باقي است يا حداقل اينکه به نظر مي رسد آن چيزي که ممکن است در ماه هاي آينده به نام سنتوري نشان مان بدهند، ديگر ربط چنداني به آن چيزي که داريوش مهرجويي با عنوان « سنتوري» ساخته بود، نخواهد داشت. نمي دانم چرا در اين جور مواقع، درباره همه چيز حرف مي زنيم و همه حواشي را مرور مي کنيم جز اصل موضوع. چرا مستقيم نمي رويم سر بحث اصلي و نمي گوييم که در هيچ جاي دنيا قضايا چنين مسيري را طي نمي کنند که در اينجا مي بينيم؟ بديهي است که آنچه بر سر فيلم سنتوري آمده نه توجيه قانوني دارد، نه توجيه شرعي و نه توجيه عقلي. ماجرا خيلي ساده است؛ کساني از يک چيزهايي و از يک کساني و از يک اعمالي، به دلايل کاملاً شخصي خوش شان نمي آيد.
دلايلي که براي اين خوش نيامدن در آستين دارند ربطي به هيچ کدام از مباني تاييدشده عام و خاص ندارد؛ اين آقايان به دل مبارک شان و خواسته هاي موقت شان رجوع مي کنند و نظر شخصي شان را اين طور بر زبان مي آورند که يک چيزهايي به صلاح نيست، يک چيزهايي سوءتفاهم برانگيز است، يک چيزهايي خلاف شئونات است، يک چيزهايي مغاير ارزش هاست. اين حرف ها را هم در هيچ مجمع علني و در هيچ گفت و گوي رو در رو نمي گويند؛ بلکه پشت پرده و به شکل حرفه اي درگوشي مي گويند. مثلاً همين الان هيچ کدام شان نکات خلاف مصلحت و ارزش هاي عمومي فيلم سنتوري را در نوشته اي منطقي و مستدل عرضه نمي کنند چون مي دانند که آن وقت مورد پرسش قرار مي گيرند.
از آنها خواهيم پرسيد که اين ملاک ها را براي تعيين «ارزش» و «مصلحت» و «شئونات» و «حدود شرع» از کجا آورده اند. و طبعاً نمي توانند در پاسخ به اين سوال بگويند دل مبارک مان فعلاً اين طور مي طلبد.
کساني که هيچ وقت ميلي به توليد و ساختن و به وجود آوردن ندارند. تنها کار مورد علاقه شان چوب لاي چرخ گذاشتن و مانع تراشي و تعطيل کردن و ويران کردن محصول ديگران است.
بايد حالي شان کنيم که ما احتياج به قيم نداريم.ما خودمان انقلاب کرده ايم، به جمهوري اسلامي راي داده ايم، به قانون اساسي راي داده ايم و در هر دوره از انتخابات تصميم مان را اعلام کرده ايم و خواهيم کرد. اين مملکت قانون رسمي و مشخص دارد و در شرايطي که طبق مقررات قانوني، يک فيلم، يک کتاب، يک آلبوم موسيقي يا هر اثر ديگري مجوز مي گيرد، ديگر مجوز گرفته . فردفرد ما عقل داريم و علاقه اي هم به انحراف فکري نداريم. ما اگر لازم بدانيم، نظرمان را درباره آن اثر اعلام مي کنيم و امضاي خودمان را هم پاي نظرمان مي گذاريم تا همه بدانند اين فقط نظر يک نفر است و گوينده اش هم هويت معلومي دارد.
هياهو و جنجال هم نمي کنيم، تظاهرات و تحصن هم نمي کنيم؛ چون همه چيز مطابق با قانون همين مملکتي پيش رفته که ما به آن اعتقاد داريم. نيازي هم نداريم کساني بين ما و قانون و مجريان قانون، واسطه شوند و مثل سايه در آن پشت و پستوها بخزند و تصميم هاي مديران را هر شب تغيير بدهند.
حسين معززي نيا،شرق
در حمايت از سنتوري کانون کارگردانان بيانيه صادر کرد
شرق؛ کانون کارگردانان سينماي ايران در پي توقف نمايش سنتوري بيانيه اي صادر کرده که به اين شرح است؛ «در زماني که استعفاي دو تن از مديران سينما، شرايط آتي سينما را حساس و غير قابل پيش بيني کرده، جلوگيري از نمايش عمومي فيلم سنتوري آخرين ساخته داريوش مهرجويي کارگردان ارزشمند سينماي ايران که پس از حذف و تعديل هايي، پروانه نمايش آن مدتي پيش صادر شده بود، رويداد ناخوشايند ديگري است که توجه تمامي دلسوزان و دست اندرکاران را به پيامد هاي آن جلب مي کنيم. بحث بر سر فيلمي از داريوش مهرجويي است. کارگردان شاخصي که هر يک از فيلم هايش از گاو تا اجاره نشين ها، هامون و... تا درخت گلابي، از آثار والا و ماندگار سينماي ايران است. کارگرداني که آثارش همواره مورد توجه و تحسين جشنواره ها، محافل هنري داخلي و خارجي و مردم قرار گرفته است. اکنون کانون کارگردانان سينماي ايران با اين پرسش روبه رو است، که پس از صدور مجوز هاي قانوني لازم از سوي مراجع ذي صلاح و انعقاد و ثبت قرارداد هاي قانوني نمايش و آغاز تبليغات براي اين فيلم، چگونه مي توان در روندي نامعلوم و توضيح داده نشده از نمايش آن جلوگيري کرد؟ همچنين اين کانون پيشنهاد مي کند که اگر قرار است مراکزي خارج از مسير هاي قانوني شناخته شده تکليف نمايش عمومي فيلم ها را تعيين کنند با معرفي رسمي از اين پس، سينماگران جهت کسب مجوز به اين مراکز رجوع کنند. با توجه به اينکه سنتوري نخستين و آخرين فيلمي نيست که با چنين سرنوشتي روبه رو مي شود کانون کارگردانان سينماي ايران اميدوار است اقدام در رفع هرگونه منع و مشکل درخصوص نمايش عمومي اين فيلم، آغازي باشد براي حضور تداوم يک جريان قانوني و شفاف در جهت عرضه آثار سينماي ايران.»
شرق؛ کانون کارگردانان سينماي ايران در پي توقف نمايش سنتوري بيانيه اي صادر کرده که به اين شرح است؛ «در زماني که استعفاي دو تن از مديران سينما، شرايط آتي سينما را حساس و غير قابل پيش بيني کرده، جلوگيري از نمايش عمومي فيلم سنتوري آخرين ساخته داريوش مهرجويي کارگردان ارزشمند سينماي ايران که پس از حذف و تعديل هايي، پروانه نمايش آن مدتي پيش صادر شده بود، رويداد ناخوشايند ديگري است که توجه تمامي دلسوزان و دست اندرکاران را به پيامد هاي آن جلب مي کنيم. بحث بر سر فيلمي از داريوش مهرجويي است. کارگردان شاخصي که هر يک از فيلم هايش از گاو تا اجاره نشين ها، هامون و... تا درخت گلابي، از آثار والا و ماندگار سينماي ايران است. کارگرداني که آثارش همواره مورد توجه و تحسين جشنواره ها، محافل هنري داخلي و خارجي و مردم قرار گرفته است. اکنون کانون کارگردانان سينماي ايران با اين پرسش روبه رو است، که پس از صدور مجوز هاي قانوني لازم از سوي مراجع ذي صلاح و انعقاد و ثبت قرارداد هاي قانوني نمايش و آغاز تبليغات براي اين فيلم، چگونه مي توان در روندي نامعلوم و توضيح داده نشده از نمايش آن جلوگيري کرد؟ همچنين اين کانون پيشنهاد مي کند که اگر قرار است مراکزي خارج از مسير هاي قانوني شناخته شده تکليف نمايش عمومي فيلم ها را تعيين کنند با معرفي رسمي از اين پس، سينماگران جهت کسب مجوز به اين مراکز رجوع کنند. با توجه به اينکه سنتوري نخستين و آخرين فيلمي نيست که با چنين سرنوشتي روبه رو مي شود کانون کارگردانان سينماي ايران اميدوار است اقدام در رفع هرگونه منع و مشکل درخصوص نمايش عمومي اين فيلم، آغازي باشد براي حضور تداوم يک جريان قانوني و شفاف در جهت عرضه آثار سينماي ايران.»
به کجاي اين شب تيره بياويزيم...
خبرهاي بدي به گوش مي رسد. 1-اکران سنتوري عقب افتاده و معلوم نيست که چه زماني به نمايش عمومي در خواهد آمد. مشکل اصلي اين جا است که درباره اين اتفاق توضيح قانع کننده اي وجود ندارد. توضيحي که دلايل اين مشکل تراشي را روشن کند و به ما (علاقه مندان فيلم) بفهماند که چرا نبايد فيلم محبوبمان را سر وقت موعود تماشا کنيم و با دردها و رنج هاي سنتوري همراه شويم؟ که چرا نبايد صداي ساز سنتور مسحورمان کند و هوش از سرمان ببرد؟ که چرا نبايد ديالوگ هاي فيلم را همراه با علي و هانيه زمزمه کنيم؟ که چرا نبايد ترانه هاي فيلم در گوش مان طنين پيدا کند؟ که چرا نبايد غصه دار علي شويم و براي تنهايي اش اشک بريزيم؟ که چرا نبايد در فضاي سرخوش و محزوني که مهرجويي، استادانه خلق کرده حل شويم و دست و پا بزنيم؟ اينها همه چراهايي هستند که ذهن و فکر طرفداران سنتوري را مشغول کرده و آنها را در ناراحتي فرو برده است و تنها چيزي هم که اهميت ندارد، خود فيلم است و خيل عظيم طرفدارانش. طرفداراني که نگران سرنوشت فيلم هستند.2- اين براي اولين بار نيست که چنين اتفاقي مي افتد. قطعاً آخرين بار هم نخواهد بود. پنج سال پيش زماني که قرار بود، خانه اي روي آب فيلم تحسين شده جشنواره دولتي فجر، در زمان از پيش تعيين شده اکران شود، به دلايلي که هيچ دخل و ربطي به سينما نداشت، نمايشش 5 ماه عقب افتاد. اين اتفاق دو سال بعد هم تکرار شد و به رنگ ارغوان (ابراهيم حاتمي کيا) در دقيقه 90 از فهرست فيلم هاي بخش مسابقه جشنواره فجر خارج شد و هنوز که هنوز است، فيلم رنگ پرده را به خود نديده است. زماني که اين اتفاق براي به رنگ ارغوان افتاد کسي نبود که جوابگوي عوامل فيلم و تماشاگران مشتاق آن باشد و حالا دوباره تاريخ تکرار شده و سنتوري عزيز از پرده دور افتاده است. کاشکي کساني که جلوي اکران فيلم را گرفته اند، ذره اي به خود فيلم و تماشاگرانش فکر مي کردند. کاشکي کسي پيدا مي شد و برايمان توضيح مي داد که چه اتفاقي قرار است براي فيلم بيفتد. کاشکي...
3- خبرهاي خوبي به گوش نمي رسد...
پويان عسگري،شرق
خبرهاي بدي به گوش مي رسد. 1-اکران سنتوري عقب افتاده و معلوم نيست که چه زماني به نمايش عمومي در خواهد آمد. مشکل اصلي اين جا است که درباره اين اتفاق توضيح قانع کننده اي وجود ندارد. توضيحي که دلايل اين مشکل تراشي را روشن کند و به ما (علاقه مندان فيلم) بفهماند که چرا نبايد فيلم محبوبمان را سر وقت موعود تماشا کنيم و با دردها و رنج هاي سنتوري همراه شويم؟ که چرا نبايد صداي ساز سنتور مسحورمان کند و هوش از سرمان ببرد؟ که چرا نبايد ديالوگ هاي فيلم را همراه با علي و هانيه زمزمه کنيم؟ که چرا نبايد ترانه هاي فيلم در گوش مان طنين پيدا کند؟ که چرا نبايد غصه دار علي شويم و براي تنهايي اش اشک بريزيم؟ که چرا نبايد در فضاي سرخوش و محزوني که مهرجويي، استادانه خلق کرده حل شويم و دست و پا بزنيم؟ اينها همه چراهايي هستند که ذهن و فکر طرفداران سنتوري را مشغول کرده و آنها را در ناراحتي فرو برده است و تنها چيزي هم که اهميت ندارد، خود فيلم است و خيل عظيم طرفدارانش. طرفداراني که نگران سرنوشت فيلم هستند.2- اين براي اولين بار نيست که چنين اتفاقي مي افتد. قطعاً آخرين بار هم نخواهد بود. پنج سال پيش زماني که قرار بود، خانه اي روي آب فيلم تحسين شده جشنواره دولتي فجر، در زمان از پيش تعيين شده اکران شود، به دلايلي که هيچ دخل و ربطي به سينما نداشت، نمايشش 5 ماه عقب افتاد. اين اتفاق دو سال بعد هم تکرار شد و به رنگ ارغوان (ابراهيم حاتمي کيا) در دقيقه 90 از فهرست فيلم هاي بخش مسابقه جشنواره فجر خارج شد و هنوز که هنوز است، فيلم رنگ پرده را به خود نديده است. زماني که اين اتفاق براي به رنگ ارغوان افتاد کسي نبود که جوابگوي عوامل فيلم و تماشاگران مشتاق آن باشد و حالا دوباره تاريخ تکرار شده و سنتوري عزيز از پرده دور افتاده است. کاشکي کساني که جلوي اکران فيلم را گرفته اند، ذره اي به خود فيلم و تماشاگرانش فکر مي کردند. کاشکي کسي پيدا مي شد و برايمان توضيح مي داد که چه اتفاقي قرار است براي فيلم بيفتد. کاشکي...
3- خبرهاي خوبي به گوش نمي رسد...
پويان عسگري،شرق
«مهرجويي» در راديو فرهنگ از سنتوري مي‌گويد
خبرگزاري فارس:«داريوش مهرجويي» كارگردان فيلم سنتوري جمعه در برنامه سينماتوگراف راديو فرهنگ در خصوص تاخير در اكران فيلم «سنتوري» صحبت خواهد كرد.
«مهدي آزادي» سردبير سينماتوگراف در گفت‌وگو با خبرنگار فارس با اعلام اين خبر گفت: سينماتوگراف برنامه‌اي است كه به طور تخصصي هر هفته به يكي از موضوعات روز سينماي ايران و جهان مي‌پردازد كه از چند بخش چون سينما خبر،از چشم سينما و ...تشكيل شده است كه هر هفته در خصوص يكي از هنرمندان و موضوعات روز سينما روي آنتن مي‌رود.
وي گفت: در قسمت از چشم سينما كه مهمترين بخش سينماتوگراف است اين هفته طي گفت‌وگو با «داريوش مهرجويي» و «فرامرز فرازمند» كارگردان و تهيه كننده فيلم سنتوري و ديگر عوامل به بررسي علل تاخير اكران اين فيلم مي‌پردازيم.
همچنين به دليل استعفاي 2 مدير سينمايي در هفته گذشته،بخشي از اين برنامه را نيز به عملكرد مديران فرهنگي در سينما بعد از انقلاب اختصاص داده‌ايم.
سينماتوگراف محصول گروه فرهنگ و هنر به تهيه‌كنندگي «نيلوفر زنديان» و اجراي «حسن آزادي» جمعه ساعت 15 روي موج FM رديف 7/106 از راديو فرهنگ پخش مي‌شود
خبرگزاري فارس:«داريوش مهرجويي» كارگردان فيلم سنتوري جمعه در برنامه سينماتوگراف راديو فرهنگ در خصوص تاخير در اكران فيلم «سنتوري» صحبت خواهد كرد.
«مهدي آزادي» سردبير سينماتوگراف در گفت‌وگو با خبرنگار فارس با اعلام اين خبر گفت: سينماتوگراف برنامه‌اي است كه به طور تخصصي هر هفته به يكي از موضوعات روز سينماي ايران و جهان مي‌پردازد كه از چند بخش چون سينما خبر،از چشم سينما و ...تشكيل شده است كه هر هفته در خصوص يكي از هنرمندان و موضوعات روز سينما روي آنتن مي‌رود.
وي گفت: در قسمت از چشم سينما كه مهمترين بخش سينماتوگراف است اين هفته طي گفت‌وگو با «داريوش مهرجويي» و «فرامرز فرازمند» كارگردان و تهيه كننده فيلم سنتوري و ديگر عوامل به بررسي علل تاخير اكران اين فيلم مي‌پردازيم.
همچنين به دليل استعفاي 2 مدير سينمايي در هفته گذشته،بخشي از اين برنامه را نيز به عملكرد مديران فرهنگي در سينما بعد از انقلاب اختصاص داده‌ايم.
سينماتوگراف محصول گروه فرهنگ و هنر به تهيه‌كنندگي «نيلوفر زنديان» و اجراي «حسن آزادي» جمعه ساعت 15 روي موج FM رديف 7/106 از راديو فرهنگ پخش مي‌شود
کسی حواس‌اش به اکران سنتوری هست؟
حنانه سلطانی: عشق فیلم ها منتظرند. درخت سینما بار نداده و این حادثه در ارتباط با خاک و زمین و آب است و کاری به شعر و فلسفه و عالم غیب و جبروت ندارد! اما هنوز کورسوی امیدی هست،استاد مهرجویی؛ مگر نه؟ من مهرجویی را می شناسم و بهترین سال های عمرم با خاطره های او آمیخته است. آن زمان، مهرجویی استاد نبود،این شکلی هم نبود. گذر سال ها کس دیگری از او ساخته است و از من. خیلی وقت است همه منتظرند آخرین کار استاد را ببینند. شاید از وقتی که علی سنتوری بهشان گفته بود بهترین کارش است و اگر بد شده باشد بیشتر از این بلد نیست. شاید هم از قبل ترش، از وقتی توی صفحه رویدادهای سینما اسم سنتوری را دیدند یا اصلا از وقتی که گزارش پشت صحنه اش را خواندند که استاد معتادهای واقعی را جمع کرده و شریفی نیا توی بلندگو می گفته: "آقایون معتاد!" ولی چی شد؟ از کی همه چیز خراب شد؟...
باید بتوانم تکه های خاطراتم را کنار همدیگر بگذارم و ببینم از کی همه چیز خراب شد؟ روزهای جشنواره بود.استاد توی یادداشت اش به بهانه فیلم نوشته بود:
"به جای نوشتن یادداشت ترجیح می دهم قطعه ای از ترانه سنگ صبور را که در فیلم خوانده می شود به شما تقدیم کنم. شاید شما هم بخواهید پس از تماشای فیلم به یاد تنهایی علی سنتوری آن را با خود زمزمه کنید:
رفیق من سنگ صبور غم هام
به دیدنم بیا که خیلی تنهام
هیشکی نمی فهمه چه حالی دارم
چه دنیای رو به زوالی دارم
مجنونم و دلزده از لیلی ها
خیلی دلم گرفته از خیلی ها
نمونده از جوونیام نشونی
پیر شدم پیر تو ای جوونی"
ولی سنتوری به در بسته خورد. همه بسیج شدند تا سنتوری در جشنواره نمایش داده شود و شاید اگر اصرار این عشق مهرجویی ها نبود سنتوری هیچ وقت در لیست اکران جشنواره قرار نمی گرفت.حدس استاد درست بود. بعد جشنواره، همه سنگ صبور چاووشی توی حافظه موبایل شان بود. همه دوست داشتند با چاووشی زمزمه کنند اما با صدای او به سنتوری اجازه اکران نمی دادند. دیدم بی آنکه گناهی کرده باشیم بساط عیش مان را جمع کرده اند. استاد هم مجبور شد صدای رادان را روی فیلم بگذارد. دیگر همه چیز جور شده بود. قرار بود سنتوری سوم مرداد اکران شود. همه منتظر بودند ببینند استاد این بار سنگ صبور را مثل تو نسیم خوش نفسی یا ترانه گنج قارون روی فیلم اش درست پیاده کرده یا نه؟ مهرجویی این بار چه سفره ای برایمان پهن کرده؟ پر از مرغ و ماهی و میگو یا پر از کاسه های شله زرد با اسامی الله و حسن و حسین.عشق مهرجویی ها تدارک مراسم استقبال را هم دیده بودند. رفته بودند سراغ هامون، لیلا، درخت گلابی، بانو، مهمان مامان و ... و داشتند خاطرات گذشته را دوباره زنده می کردند. اما،اما باز هم سنتوری به در بسته خورد.
"اگه من وکیلتم میگم دیگه هیچ راهی نمونده. تو این قضیه دستش پره نا کس."
"من که نمی تونم. یعنی به این سادگی ول کنم بره؟"
این ملال آرام،این تنبلی،این میل به ابطال و فراموشی از کجا آمده؟خواب و خیال های شیرین، آرزوهای بزرگ بشردوستانه، تعهد های سیاسی، اجتماعی، توهم های فریبنده درباره خود و دیگران همه فروکش کرده و آن اعتیاد مضمن به فلسفه و فرضیه و هنر که خوراک لذیذ اذهان بود از یادها رفته است. اما من هستم، مواظبتم، پیش ات می مانم، بی خیال این حرف ها.
چند شب پیش خواب دیدم که در یک سردابه قدیمی روی یک تخته سنگ،مجروحی خوابیده است.جراحان و پرستاران دوروبرش حلقه زده اند...
حنانه سلطانی: عشق فیلم ها منتظرند. درخت سینما بار نداده و این حادثه در ارتباط با خاک و زمین و آب است و کاری به شعر و فلسفه و عالم غیب و جبروت ندارد! اما هنوز کورسوی امیدی هست،استاد مهرجویی؛ مگر نه؟ من مهرجویی را می شناسم و بهترین سال های عمرم با خاطره های او آمیخته است. آن زمان، مهرجویی استاد نبود،این شکلی هم نبود. گذر سال ها کس دیگری از او ساخته است و از من. خیلی وقت است همه منتظرند آخرین کار استاد را ببینند. شاید از وقتی که علی سنتوری بهشان گفته بود بهترین کارش است و اگر بد شده باشد بیشتر از این بلد نیست. شاید هم از قبل ترش، از وقتی توی صفحه رویدادهای سینما اسم سنتوری را دیدند یا اصلا از وقتی که گزارش پشت صحنه اش را خواندند که استاد معتادهای واقعی را جمع کرده و شریفی نیا توی بلندگو می گفته: "آقایون معتاد!" ولی چی شد؟ از کی همه چیز خراب شد؟...
باید بتوانم تکه های خاطراتم را کنار همدیگر بگذارم و ببینم از کی همه چیز خراب شد؟ روزهای جشنواره بود.استاد توی یادداشت اش به بهانه فیلم نوشته بود:
"به جای نوشتن یادداشت ترجیح می دهم قطعه ای از ترانه سنگ صبور را که در فیلم خوانده می شود به شما تقدیم کنم. شاید شما هم بخواهید پس از تماشای فیلم به یاد تنهایی علی سنتوری آن را با خود زمزمه کنید:
رفیق من سنگ صبور غم هام
به دیدنم بیا که خیلی تنهام
هیشکی نمی فهمه چه حالی دارم
چه دنیای رو به زوالی دارم
مجنونم و دلزده از لیلی ها
خیلی دلم گرفته از خیلی ها
نمونده از جوونیام نشونی
پیر شدم پیر تو ای جوونی"
ولی سنتوری به در بسته خورد. همه بسیج شدند تا سنتوری در جشنواره نمایش داده شود و شاید اگر اصرار این عشق مهرجویی ها نبود سنتوری هیچ وقت در لیست اکران جشنواره قرار نمی گرفت.حدس استاد درست بود. بعد جشنواره، همه سنگ صبور چاووشی توی حافظه موبایل شان بود. همه دوست داشتند با چاووشی زمزمه کنند اما با صدای او به سنتوری اجازه اکران نمی دادند. دیدم بی آنکه گناهی کرده باشیم بساط عیش مان را جمع کرده اند. استاد هم مجبور شد صدای رادان را روی فیلم بگذارد. دیگر همه چیز جور شده بود. قرار بود سنتوری سوم مرداد اکران شود. همه منتظر بودند ببینند استاد این بار سنگ صبور را مثل تو نسیم خوش نفسی یا ترانه گنج قارون روی فیلم اش درست پیاده کرده یا نه؟ مهرجویی این بار چه سفره ای برایمان پهن کرده؟ پر از مرغ و ماهی و میگو یا پر از کاسه های شله زرد با اسامی الله و حسن و حسین.عشق مهرجویی ها تدارک مراسم استقبال را هم دیده بودند. رفته بودند سراغ هامون، لیلا، درخت گلابی، بانو، مهمان مامان و ... و داشتند خاطرات گذشته را دوباره زنده می کردند. اما،اما باز هم سنتوری به در بسته خورد.
"اگه من وکیلتم میگم دیگه هیچ راهی نمونده. تو این قضیه دستش پره نا کس."
"من که نمی تونم. یعنی به این سادگی ول کنم بره؟"
این ملال آرام،این تنبلی،این میل به ابطال و فراموشی از کجا آمده؟خواب و خیال های شیرین، آرزوهای بزرگ بشردوستانه، تعهد های سیاسی، اجتماعی، توهم های فریبنده درباره خود و دیگران همه فروکش کرده و آن اعتیاد مضمن به فلسفه و فرضیه و هنر که خوراک لذیذ اذهان بود از یادها رفته است. اما من هستم، مواظبتم، پیش ات می مانم، بی خیال این حرف ها.
چند شب پیش خواب دیدم که در یک سردابه قدیمی روی یک تخته سنگ،مجروحی خوابیده است.جراحان و پرستاران دوروبرش حلقه زده اند...
