فروغ فرخزاد - ستاره اي در آسمان ادب ايران

[Behrooz]

باد ما را خواهد برد



در شب كوچك من افسوس
باد با برگ درختان ميعادي دارد
در شب كوچك من دلهره ويرانيست
گوش كن
وزش ظلمت را ميشنوي؟
من غريبانه به اين خوشبختي مي نگرم
من به نوميدي خود معتادم
گوش كن
وزش ظلمت را ميشنوي ؟
در شب اكنون چيزي مي گذرد
ماه سرخست و مشوش
و بر اين بام كه هر لحظه در او بيم فرو ريختن است
ابرها همچون انبوه عزاداران
لحظه باريدن را گويي منتظرند
لحظه اي
و پس از آن هيچ .
پشت اين پنجره شب دارد مي لرزد
و زمين دارد
باز ميماند از چرخش
پشت اين پنجره يك نا معلوم
نگران من و توست
اي سراپايت سبز
دستهايت را چون خاطره اي سوزان در دستان عاشق من بگذار
و لبانت را چون حسي گرم از هستي
به نوازش هاي لبهاي عاشق من بسپار
باد ما را خواهد برد
باد ما را خواهد برد

 

[ashena55]

در شعرهايش كه چنين چيزي نديده ام .
شايد در نامه هايش باشد .
يه چيزهاي دور به ذهنم ميرسد اما مبهم است . اجازه بده در آثاري كه از فروغ دارم جستجو كنم . اگر يافتم تقديم ميكنم .

بله ، تکه ای از یکی از نامه هاش هست

 

[Behrooz]

در سايت آواي آزاد شمار بسياري از نامه هاي فروغ آورده شده است
آيا آن نامه ها را ديده ايد ؟؟؟؟؟

 

[ashena55]

از راهنماییت ممنون ، نگاه می کنم

 

[Behrooz]

خواهش ميكنم .
اين هم لينك مستقيم به نامه هاي فروغ در سايت آواي آزاد :


http://www.avayeazad.com/foroogh_letters/list.htm

 

[Behrooz]

اگر پيدا كردي متن كل نوشته را در همين تاپيك بنويس .

 

[meli]

فروغ شعر اولش با نامه گناه چاپ شد که توی همه کتابها سانسور شده!
کسی ندارتش؟!

 

[ashena55]

اگر پيدا كردي متن كل نوشته را در همين تاپيك بنويس .

در بین نامه های مذکور پیدا نکردم

 

[Behrooz]

فروغ شعر اولش با نامه گناه چاپ شد که توی همه کتابها سانسور شده!
کسی ندارتش؟!

فروغ شعري دارد به نام گناه كه در زير مي نويسم اما نامه گناه را من نشنيدم .


گنه كردم گناهي پر ز لذت
درآغوشي كه گرم و آتشين بود
گنه كردم ميان بازواني
كه داغ و كينه جوي و آهنين بود
در آن خلوتگه تاريك و خاموش
گنه كردم چشم پر ز رازش
دلم در سينه بي تابانه لرزيد
ز خواهش هاي چشم پر نيازش
در آن خلوتگه تاريك و خاموش
پريشان در كنار او نشستم
لبش بر روي لبهايم هوس ريخت
ز اندوه دل ديوانه رستم
فروخواندم به گوشش قصه عشق
ترا مي خواهم اي جانانه من
ترا مي خواهم اي آغوش جانبخش
ترا اي عاشق ديوانه من
هوس در ديدگانش شعله افروخت
شراب سرخ در پيمانه رقصيد
تن من در ميان بستر نرم
بروي سينه اش مستانه لرزيد
گنه كردم گناهي پر ز لذت
كنار پيكري لرزان و مدهوش
خداوندا چه مي دانم چه كردم
در آن خلوتگه تاريك و خاموش

 

[Behrooz]

در بین نامه های مذکور پیدا نکردم

من مقداري متن از فروغ دارم كه خيلي وقت است كه نخوانده ام . از قبيل نامه هاي منتشر نشده و . . . كه البته بصورت كتاب و مجله هستند . حتما برايت فردا شب نگاه ميكنم و اگر در اين مورد به مطلبي برخورد كردم برايت مي نويسم . راستي در اينترنت جستجو نكرده اي ؟؟؟ شايد در جايي باشد .

 

[meli]

مرسسسسسسسسسسسسسسسسسی!

 

[ashena55]

من مقداري متن از فروغ دارم كه خيلي وقت است كه نخوانده ام . از قبيل نامه هاي منتشر نشده و . . . كه البته بصورت كتاب و مجله هستند . حتما برايت فردا شب نگاه ميكنم و اگر در اين مورد به مطلبي برخورد كردم برايت مي نويسم . راستي در اينترنت جستجو نكرده اي ؟؟؟ شايد در جايي باشد .

ممنون از لطفت

اگه وقت کردم جستجو می کنم

 

[ashena55]

http://www.kosoof.com/archive/2006/Feb/14/385.php

 

[Behrooz]

آشناي عزيز

كتاب پاره ها و همچنين مجلات را نگاه كردم . باز هم به چنين موردي بر نخوردم .

 

[ashena55]

باز هم متشکرم
بیش از این خودت رو به زحمت ننداز

 

[Behrooz]

باز هم متشکرم
بیش از این خودت رو به زحمت ننداز

استدعا ميكنم دوست مهربان من

اين تلاش ها بيش از همه براي بالاتر رفتن ميزان آگاهي خود ماست .

پايدار باشيد .

 

[Behrooz]

من از تو مي مردم
اما تو زندگاني من بودي
تو با من مي رفتي
تو در من مي خواندي
وقتي كه من خيابانها را
بي هيچ مقصدي مي پيمودم
تو با من مي رفتي
تو در من مي خواندي
تو از ميان نارونها گنجشكهاي عاشق را
به صبح پنجره دعوت مي كردي
وقتي كه شب مكرر ميشد
وقتي كه شب تمام نيمشد
تو از ميان نارونها گنجشك هاي عاشق را
به صبح پنجره دعوت ميكردي
تو با چراغهايت مي آمدي به كوچه ما
تو با چراغهايت مي آمدي
وقتي كه بچه ها مي رفتند
و خوشه هاي اقاقي مي خوابيدند
و من در آينه تنها مي ماندم
تو با چراغهايت مي آمدي ...
تو دستهايت را مي بخشيدي
تو چشمهايت را مي بخشيدي
تو مهربانيت را مي بخشيدي
وقتي كه من گرسنه بودم
تو زندگانيت را مي بخشيدي
تو مثل نور سخي بودي
تو لاله ها را ميچيدي
و گيسوانم را مي پوشاندي
وقتي كه گيسوان من از عرياني مي لرزيدند
تو لاله ها را مي چيدي
تو گونه هايت را مي چسباندي
به اضطراب پستان هايم
وقتي كه من ديگر
چيزي نداشتم كه بگويم
تو گونه هايت را مي چسباندي
به اضطراب پستانهايم
و گوش مي دادي
به خون من كه ناله كنان مي رفت
و عشق من كه گريه كنان مي مرد
تو گوش مي دادي
اما مرا نمي ديدي

 

[Behrooz]

گل سرخ
گل سرخ
گل سرخ
او مرا برد به باغ گل سرخ
و به گيسوهاي مضطربم در تاريكي گل سرخي زد
و سرانجام
روي برگ گل سرخي با من خوابيد
اي كبوترهاي مفلوج
اي درختان بي تجربه يائسه . اي پنجره هاي كور
زير قلبم و در اعماق كمرگاهم اكنون
گل سرخي دارد مي رويد
گل سرخي
سرخ
مثل يك پرچم در
رستاخيز
آه من آبستن هستم آبستن آبستن

 

[Behrooz]

وهم سبز


تمام روز در ‌آينه گريه مي كردم
بهار پنجره ام را
به وهم سبز درختان سپرده بود
تنم به پيله تنهاييم نمي گنجيد
و بوي تاج كاغذيم
فضاي آن قلمرو بي آفتاب را
آلوده كرده بود
نمي توانستم ديگر نمي توانستم
صداي كوچه صداي پرنده ها
صداي گم شدن توپ هاي ماهوتي
و هايهوي گريزان كودكان
و رقص بادكنك ها
كه چون حباب هاي كف صابون
در انتهاي ساقه اي از نخ صعود مي كردند
و باد ‚ باد كه گويي
در عمق گودترين لحظه هاي تيره همخوابگي نفس مي زد
حصار قلعه خاموش اعتماد مرا
فشار مي دادند
و از شكافهاي كهنه دلم را بنام مي خواندند
تمام روز نگاه من
به چشمهاي زندگيم خيره گشته بود
به آن دو چشم مضطرب ترسان
كه از نگاه ثابت من ميگريختند
و چون دروغگويان
به انزواي بي خطر پلكها پناه مي آوردند
كدام قله ‚ كدام اوج ؟
مگر تمامي اين راههاي پيچاپيچ
در آن دهان سرد مكنده
به نقطه تلاقي و پايان نمي رسند ؟
به من چه داديد اي واژه هاي ساده فريب
و اي رياضت اندامها و خواهشها ؟
اگر گلي به گيسوي خود مي زدم
از اين تقلب ‚ از اين تاج كاغذين
كه بر فراز سرم بو گرفته است فريبنده تر نبود ؟
چگونه روح بيابان مرا گرفت
و سحر ماه ز ايمان گله دورم كرد
چگونه نا تمامي قلبم بزرگ شد
و هيچ نيمه اي اين نيمه را تمام نكرد
چگونه ايستادم و ديدم
زمين به زير دو پايم ز تكيه گاه تهي مي شود
و گرمي تن جفتم
به انتظار پوچ تنم ره نمي برد
كدام قله كدام اوج ؟
مرا پناه دهيد اي چراغ هاي مشوش
اي خانه هاي روشن شكاك
كه جامه هاي شسته در آغوش دودهاي معطر
بر بامهاي آفتابيتان تاب مي خورند
مرا پناه دهيد اي زنان ساده كامل
كه از وراي پوست سر انگشت هاي نازكتان
مسير جنبش كيف آور جنيني را
دنبال مي كند
و در شكاف گريبانتان هميشه هوا
به بوي شير تازه مي آميزد
كدام قله كدام اوج ؟
مرا پناه دهيد اي اجاقهاي پر آتش اي نعل هاي خوشبختي
و اي سرود ظرفهاي مسين در سياهكاري مطبخ
و اي ترنم دلگير چرخ خياطي
و اي جدال روز و شب فرشها و جاروها
مرا پناه دهيد اي تمام عشق هاي حريصي
كه ميل دردناك بقا بستر تصرفتان را
به آب جادو
و قطره هاي خون تازه مي آرايد
تمام روز ‚ تمام روز
رها شده ‚ رها شده چون لاشه اي بر آب
به سوي سهمناك ترين صخره پيش مي رفتم
به سوي ژرف ترين غارهاي دريايي
و گوشتخوارترين ماهيان
و مهره هاي نازك پشتم
از حس مرگ تير كشيدند
نمي توانستم ‚ ديگر نمي توانستم
صداي پايم از انكار راه بر مي خاست
و يأسم از صبوري روحم وسيعتر شده بود
و آن بهار و آن وهم سبز رنگ
كه بر دريچه گذر داشت با دلم مي گفت
نگاه كن
تو هيچگاه پيش نرفتي
تو فرو رفتي

 

[Behrooz]

آيه هاي زميني



آنگاه
خورشيد سرد شد
و بركت از زمين ها رفت
و سبزه ها به صحرا ها خشكيدند
و ماهيان به دريا ها خشكيدند
و خاك مردگانش را
زان پس به خود نپذيرفت
شب در تمام پنجره هاي پريده رنگ
مانند يك تصور مشكوك
پيوسته در تراكم و طغيان بود
و راهها ادامه خود را
در تيرگي رها كردند
ديگر كسي به عشق نينديشد
ديگر كسي به فتح نينديشيد
و هيچ كس
ديگر به هيچ چيز نينديشيد
در غارهاي تنهايي
بيهودگي به دنيا آمد
خون بوي بنگ و افيون مي داد
زنهاي باردار
نوزادهاي بي سر زاييدند
و گاهواره ها از شرم
به گورها پناه آوردند
چه روزگار تلخ و سياهي
نان نيروي شگفت رسالت را
مغلوب كرده بود
پبغمبران گرسنه و مفلوك
از وعده گاههاي الهي گريختند
و بره هاي گمشده
ديگر صداي هي هي چوپاني را
در بهت دشتها نشنيدند
در ديدگان آينه ها گويي
حركات و رنگها و تصاوير
وارونه منعكس مي گشت
و بر فراز سر دلقكان پست
و چهره وقيح فواحش
يك هاله مقدس نوراني
مانند چتر مشتعلي مي سوخت
مرداب هاي الكل
با آن بخار هاي گس مسموم
انبوه بي تحرك روشن فكران را
به ژرفناي خويش كشيدند
و موشهاي موذي
اوراق زرنگار كتب را
در گنجه هاي كهنه جويدند
خورشيد مرده بود
خورشيد مرده بود و فردا
در ذهن كودكان
مفهوم گنگ گمشده اي داشت
آنها غرابت اين لفظ كهنه را
در مشق هاي خود
با لكه درشت سياهي
تصوير مي نمودند
مردم
گروه ساقط مردم
دلمرده و تكيده و مبهوت
در زير بار شوم جسد هاشان
از غربتي به غربت ديگر مي رفتند
و ميل دردناك جنايت
در دستهايشان متورم ميشد
گاهي جرقه اي جرقه ناچيزي
اين اجتماع ساكت بي جان را
يكباره از درون متلاشي مي كرد
آنها به هم هجوم مي آوردند
مردان گلوي يكديگر را
با كارد ميدريدند
و در ميان بستري از خون
با دختران نا بالغ
همخوابه ميشدند
آنها غريق وحشت خود بودند
و حس ترسناك گنهكاري
ارواح كور و كودنشان را
مفلوج كرده بود
پيوسته در مراسم اعدام
وقتي طناب دار
چشمان پر تشنج محكومي را
از كاسه با فشار به بيرون مي ريخت
آنها به خود فرو مي رفتند
و از تصور شهوتناكي
اعصاب پير و خسته شان تير ميكشيد
اما هميشه در حواشي ميدانها
اين جانيان كوچك را مي ديدي
كه ايستاده اند
و خيره گشته اند
به ريزش مداوم فواره هاي آب
شايد هنوز هم در پشت چشمهاي له شده در عمق انجماد
يك چيز نيم زنده مغشوش
بر جاي مانده بود
كه در تلاش بي رمقش مي خواست
ايمان بياورد به پاكي آواز آبها
شايد ولي چه خالي بي پاياني
خورشيد مرده بود
و هيچ كس نمي دانست
كه نام آن كبوتر غمگين
كز قلب ها گريخته ايمانست
آه اي صداي زنداني
آيا شكوه يأس تو هرگز
از هيچ سوي اين شب منفور
نقبي به سوي نور نخواهد زد ؟
آه اي صداي زنداني
اي آخرين صداي صدا ها ...