چند نکته در مورد انتقال لواندوفسکی به بایرن
بالاخره پس از مدتها حدس و گمان انتقال ستاره لهستانی تیم بروسیا دورتموند به بایرن مونیخ نهایی شد، انتقالی که از انتهای فصل گذشته رخ دادنش قریب الوقع می نمود اما به دلایل فراوانی شکل رسمی به خود نگرفته بود، اما نهایتاً شاه ماهی زیگنال آیدونا پارک راهی دریای خروشان آلیانتس آرنا شد تا قصه عشق لوا به بایرن حداقل سرانجام خوشی برای طرفداران تیمی داشته باشد که در حال حاضر آقای فوتبال اروپا است.
ولی این همه ماجرا نیست، طرف اصلی قضیه تیم دورتموند و هواداران پور شور این تیم هستند، کسانی که حالا در کمتر از یک سال طعم تلخ دو جدایی را می چشند، ابتدا رفتن الماس وستفالن یعنی ماریو گوتسه، و حالا هم وداع با ماشین گلزنی تیمشان روبرت لواندوفسکی، آن هم با یک مقصد مشترک، جایی در جنوب آلمان، سنگر تیم رقیب، بایرن مونیخ...
نوشتن این مطلب کار راحتی نبود، اما باید به چند نکته مهم از این انتقال اشاره می شد، نکاتی که درون خود سوالات بی جواب زیادی دارند.
سری که بی کلاه ماند.
از مدتها پیش زمزمه علاقه لواندوفسکی به قرمزهای مونیخی به گوش می رسید، او حتی در همان انتهای فصل قبل از مدیران دورتموند که اجازه خروجش به مقصد مونیخ را صادر نکرده بودند گلایه کرده بود، در اینکه دوشا دوش عشق و علاقه لوا به بایرن پول و دستمزد بیشتر هم نقش ویژه ای در این انتقال ایفا کرده است هیچ شکی نیست، اما در این بین چیزی که آزارمان می دهد، فلسفه مدیران یک دنده دورتموند در جریان انتقال او به مونیخ است. چرا نباید تیمی که چندین سال به پای یک بازیکن نشسته است و برای ثانیه به ثانیه پیشرفت او هزینه کرده است، سودی از این انتقال نصیبش شود؟ چرا کرسی نشینان طرف زرد رنگ ایالت روهر به همین راحتی چوب حراج به داشته گرانبهای خود زدند؟ جای خالی شماره 9 را فصل بعد کدام ستاره پر خواهد کرد؟
آیا واقعاً یورگن کلوپ و مدیران بالا دستی اش این توانایی را دارند که در صورت نداشتن منبع مالی مناسب دست برروی هر مهره ای بگذارند آن را جذب کنند؟ حداقل پولی که از انتقال لواندوفسکی به بایرن می توانست به خزانه دورتموند واریز شود 30 میلیون یورو بود، مبلغی که می توانست مرحم زخمهای زیادی شود، اما حالا سر آنها ماند بی کلاه، گزینه های زیادی روی میز است! صحبت از حضور مهاجمین تراز اولی مانند جکسون مارتینز، دیگو کاستا، ادین ژکو و حتی فرناندو تورس در وستفالن به گوش می رسد، اما اگر زنبورها در این فصل راهی 4 تیم پایانی سی ال نشوند با کدام سرمایه قادر خواهند بود یکی ازاین ستاره های گران قیمت را جذب کنند؟ شاید در آن صورت محتمل ترین گزینه برای جانشینی ماشین گلزنی دورتموند، کسی نباشد جز مکس کروزه ستاره جوان و گلزن تیم گلادباخ، کسی که همسطح با همتای لهستانی خود نیست اما شاید در کنار بازیکنان آینده داری مانند آبومیانگ بتوانند تا حدودی جای خالی شماره 9 گلزن را برای یورگن کلوپ پر کنند.
با یک حساب و کتاب و ساده هم می توان پی به ضرر هنگفتی برد که مدیران دورتموند متحمل شده اند، اما مطمئناً آنها هم قواعد بازی را می دانند و آلترناتیوهای مناسبی برای خود دارند، همانطور که دورتموند بعد از فروختن کاگاوا و نوری شاهین به تیمهایی خارج از بوندسلیگا تضعیف نشد، اینبار هم با فروختن ستاره های خود به بایرن خللی در روند پیشرفتشان ایجاد نخواهد شد، باید منتظر یک تابستان داغ از سوی دورتموند بود، یقیناً ستاره های زیادی در لیست انتظار یورگن کلوپ قرار دارند.
عشق یا پول؟ مسئله این است.
تقریباً بعد از فینال جام حذفی دو فصل قبل و شکست سنگین مونیخی ها در برابر دورتموند بود که اخباری مبنی بر علاقه مدیران بایرن به لواندوفسکی منتشر شد، در ابتدا همه چیز در حد حرف بود، اما در اوخر فصل گذشته و بعد از انتقال شوکه کننده و یکباره ماریو گوتسه به آلیانتس آرنا، صحبتهای جدید و بسیار جدی تری راجع به خروج لواندوفسکی به مقصد مونیخ مطرح شد.
حالا که دیگر همه چیز تمام شده است، باید بیشتر از قبل تامل کرد، مسلماً لوا در مورد این انتقال دچار کار اشتباهی نشده است، او به عنوان یک بازیکن حرفه ای که قراردادش رو به اتمام بود، این حق را داشت تا برای خودش تصمیم بگیرد، انتخاب او بایرن بود، اما چرا آنجا؟ این دقیقاً همان نکته آزار دهنده برای هواداران دورتموند است، آیا او واقعاً علاقه قلبی به رقیب سنتی زردها داشت؟ یا که با پول بیشتر تطمیع شد؟ در هر صورت حتی اگر او صرفاً بخاطر پول بیشتر هم دورتموند را رها کرده باشد، که یقیناً اینطور نیست، باز هم نمی شود از او خرده گرفت. تصمیم او برای داشتن آینده ای بهتر یک تصمیم شخصی بوده است که مستلزم محترم شمرده شدن است، اما شاید او می توانست رویا هایش را در جایی غیر از مونیخ هم بدست بیاورد، جایی مانند انگلستان و یا اسپانیا.
به هرترتیبی که بود او راهی مونیخ شد، تا هم بوندسلیگا از نفع حضور این ستاره بی بهره نشود، و هم جدال دو رقیب سنتی آلمان که مدتی است رنگ و بوی تنفر هم بخود گرفته است داغ تر و مهیج تر از قبل شود. بیایید به این فکر کنیم که او هنوز هم دوست داشتنی است، فقط حالا برای قشر دیگری از هواداران فوتبال، طبیعت فوتبال همین است.
بیزینسمن های که از آب کره می گیرند.
این عنوان را دوست دارم، از آن جهت که دقیقاً مناسب مدیران بایرن است، بزارید همین ابتدا بگویم، آنها کسانی هستند که کارشان را بلدند، پول و قدرت دارند، و البته تا حدودی هم بی رحم هستند.
اولی هوینس و شرکا در تابستان سال قبل ماریو ماندژوکیچ صرب را تنها با 10 میلیون یورو از وولفسبورگ به خدمت گرفتند، بازیکنی که در فصل گذشته بسیار درخشید و نقش پررنگی در کسب سه گانه مونیخی ها داشت، حالا اما با جذب لواندوفسکی، برای فصل بعد بایرن در ترکیب کلی تیم خود دارای دو مهاجم بسیار سطح بالاست، مهاجمینی که توانایی بازی کردن پشت به دروازه را دارند و درارای قدرت بدنی و توان سر زنی بالایی هستند، دو مهاجم تراز اولی که تنها 10 میلیون یورو برایشان هزینه شده است، مبلغی در اندازه یک بازیکن متوسط در لیگ جزیره یا لالیگا، به نظر شما این فرصت مناسب را مدیران دیگر تیمهای متمول قاره اروپا از دست می دادند؟ بعید می دانم.
این قضیه در خط دفاعی هم برای باواریایی ها صدق می کند، جایی که دانته برزیلی و ژروم بواتنگ جوان زوج بسیار قدرتمندی را در فصل گذشته شکل دادند و بایرن به مدد حضورشان دارای بهترین خط دفاعی اروپا بود، زوجی که روی هم مبلغی در حدود 18 میلیون یورو برایشان هزینه شد، رقمی که تنها 80% چیزی است که منچستر سیتی برای جولیان لسکات پرداخت کرده است.
ژردان شکیری و تیاگو آلکانترا به ترتیب با مبالغ 11 و 20 میلیون یورو راهی آلیانتس آرنا شدند، دو ستاره جوان، آینده دار و البته بسیار تاثیر گذار در مجموع 31 میلیون یورو برایشان پرداخت شد، درست همان مبلغی که دیوید مویس در منچستر یونایتد برای خرید تنها یک مارونه فلاینی پرداخت کرده است.
البته مدیران بایرن ثابت کرده اند در مواقع لزوم و احتیاج حاضرند کمی هم ولخرجی کنند، منتها از نوع منطقی و حساب شده آن، درست شبیه اتفاقی که برای خرید خاوی مارتینز اسپانیایی از بیلبائو رخ داد، جایی که ماتیاس سامر مدیر ورزشی بایرن گفت:" گاهی باید برای بهتر شدن دست به دیوانگی بزنی." و البته از این نکته هم نباید غافل شد که مونیخی ها دارای یک آکادمی بسیار قدرتمند و پویا هستند، مکانی که توانسته است ستاره های زیادی مانند فلیپ لام، دیوید آلابا، متس هوملس، هولگر بادشتوبر، شواین اشتایگر، تونی کروس و توماس مولر را تحویل تیم اصلی بایرن بدهد، ستاره هایی که سال قبل بدون حضور همتایان دورتموندی خود در مونیخ سه گانه را کسب کردند و در حال حاضر دارای قیمتهای گزافی هستند و البته هیچ بند فسخی هم در قراردادشان وجود ندارد!!
به هر شکلی که نگاه کنیم، می بینم که مونیخی ها برای تقویت تیمشان سراغ بهترین گزینه موجود رفتند، آنها از اشتباهات زورک و واتسکه در مورد گوتسه و لواندوفسکی بهترین استفاده را کردند و این همان روی بی رحم فوتبال است که معمولاً همیشه خودش را به تیمهای با بنیه مالی ضعیف تر نشان می دهد. به عنوان یک هوادار فوتبال آلمان هیچ علاقه ای ندارم که تیم دوست داشتنی یورگن کلوپ با مشکلی بزرگ روبرو شود، اما از طرفی نیز نمی شود از مزایای باقی ماندن یک ستاره بزرگ در بوندسلیگا گذشت، شاید تنها نکته منفی این انتقال بحث انتقال آزاد آن بود که باعث شد تیمی که محق دریافت مبلغی کلان بابت ستاره خود بود، چیزی نصیبش نشود.
فوتبال مانند جنگ است، جنگ بی رحم است، باید برای پیروز شدن در آن مبارزه کرد، چیزی که یورگن کلوپ و شاگردانش به خوبی در آن تبحر دارند، او بخوبی می داند چطور کشتی طوفان زده تیمش را به ساحل امن موفقیت برساند، مطمئناً آنها با سورپرایزی بزرگ فصل بعد را آغاز خواهند، ضمن آنکه بوندسلیگا هیچگاه تک قطبی نبوده است و نخواهد شد، چون همیشه روح مبارزه در رگهای سرزمین آلمان جریان دارد، کافی است منتظر بمانید تا ببنید.
tarafdari.com
