وقتی که آتش خاموش میشود.خاکستر از آن به جا میماند.مثل همین عکس ها.
آدم ها وقتی پیر میشوند خاکستر میشوند.روزهای آتشینشان را به یاد دارند.تجربه های سوختنی ای که شاید ثمری برایشان ندارد.خاکسترها از نژاد آتش اند اما خسته تر/کم حوصله تر و پر خاطره تر.در کنار این آتش روزهای سردی بوده که با گرما سپری شده.و حالا نیازمند محبت که از یاد ببرد گرمای پیشینش را.
عکست را خوب نگاه کن.جوانی ات در پی زندگی آیندگان نسل تو به هدر رفته.و چقدر آرزو میکنی که ارزشش را داشته باشد.حالا که اسیر غم گذشته.غم خاطرات هستی شاید لحظاتی باشد که خاطره ها به خنده ات بندازد.و یا چشم هایت رودی شود کم بار اما زلال.
جاودانه ها هیچ وقت در قلب بقیه پیر نمیشوند.فراموش نمیشوند.
به خودت سری بزن.شاید تو هم جاودانه باشی!!!
پ.ن: ممنون از بی وفا و سیشور عزیز