مشاعره از نوع هزاردستان

[sedo]

اول آنکس که خریدار شدش من بودم

باعث گرمی بازار شدش من بودم

 

[wonnin]

اول آنکس که خریدار شدش من بودم

باعث گرمی بازار شدش من بودم

مرا به باده نه باغ و بهار شد باعث
بهار و باغ چه باشد؟ که یار شد باعث

بانو فرنوش بدیعی

 

[sedo]

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت

حافظ

 

[wonnin]

آن صحن چمن که از دم دی
گفتی دم گرگ یا پلنگ است
اکنون ز بهار مانوی طبع
پر نقش و نگار همچو ژنگست

رودکی

 

[sedo]

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین

خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا

شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر

این سفر راه قیامت میروی تنها چرا

شهریار

 

[wonnin]

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین

خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا

شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر

این سفر راه قیامت میروی تنها چرا

شهریار

در دست بانوئی به نخی گفت سوزنی
کای هرزه گرد بی سر و بی پا چه میکنی
ما میرویم تا که بدوزیم پاره ای
هر جا که می رسیم تو با ما چه میکنی
خندید نخ که ما همه جا با تو همرهیم
بنگر به روز تجربه تنها چی میکنی

پروین اعتصامی

 

[wonnin]

آن بانوی حجله‌ی نکویی
و آن بانوی کاخ خوبرویی
چو گوهر سلک دیگری شد
آسایش تاج سروری شد،

جامی

 

[dantes angelo]

ماه برق کوچکی از تاج او
هر ستاره پولکی از تاج اواطلس پیراهن او آسمان
نقش روی دامن او کهکشان

قیصر امین پور

 

[wonnin]

در کنار من نشین در ساحل زاینده‌رود
تا تماشایی شوند این ماهیان پولکی

آرش شفاعی

 

[farshad10]

1. من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش /
2. / که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

 

[wonnin]

بيا ای زيرک و بر گول می خند
بيا ای راه دان بر غول می خند

مولانا

 

[manuela89]

دروود

دوستان روند این تاپیک به این صورت هست که یک بیت شعری که گفته میشه حتما باید کلمه ای که نفر قبل مشخص کرده ، در اون بیت استفاده شده باشه.

 

[ibest]

با من صنما دل یک‌دله کن

گر سر ننهم، آنگه گله کن
مجنون شده‌ام؛ از بهر خدا،

زآن زلف خوشت، یک سلسله کن
سی‌پاره به کف در چلّه شدی

سی‌پاره منم! ترک چله کن
مجهول مرو، با غول مرو

زنهار! سفر با قافله کن
ای مطرب دل زآن نغمهٔ خوش

این مغز مرا پُرمشغله کن
ای زهره و مه زان شعلهٔ رو

دو چشم مرا دو مَشعله کن
ای موسی جان، چوبان شده‌ای

بر طور برو، ترک گَله کن!
نعلین ز دو پا بیرون کن و رو

در دشت طُویٰ پا آبله کن
تکیه‌گه تو حق شد نه عصا

انداز عصا! وآن را یله کن
فرعون هَویٰ چون شد حَیَوان

در گردن او، رو زنگله کن
دیوان شمس (غزلیات) (با من صنما دل یک دله کن)
از مولوی '

 

[Cya]

گر دست دهد ز مغز گندم نانی
وز می دو منی ز گوسفندی رانی
با لاله رخی و گوشه بستانی
عیشی بود آن نه حد هر سلطانی

خیام

 

[wonnin]

ز خاک من اگر گندم برآید


از آن گر نان پزی، مستی فزاید
خمیر و نانِبا دیوانه گردد

تنورش بیت مستانه سَراید

مولوی

 

[ibest]

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

گلِ آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفافِ ملکوت

با من راه نشین باده مستانه زدند

آسمان بار امانت نتوانست کشید

قرعه کار به نام من دیوانه زدند

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

چون ندیدند حقیقت , ره افسانه زدند

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع

آتش آنست که بر خرمن پروانه زدند

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب

تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند