مشاعره!!!

[Sadhu]

ای پادشــه خـوبــان داد از غـــم تنهــایــی

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایـم گــل ایـن بستـان شــاداب نمـی مـانــد

دریاب ضعیفـان را در وقــت توانـایـی

 

[AMD.POWER]

یاد رنگ و بوی تو ای نوبهار عشق
هم چون بنفشه سر به گریبان کشیده ام

 

[mahiye_bala]

ملک جهان گیرم چون آفتاب

گرچه سپاهی و سواریم نیست

 

[mahiye_bala]

تا که مرا شیر غمت صید کرد

جز که همین شیر شکاریم نیست

 

[m-o-h-s-e-n]

تا کی آخر چو بنفشه سر غفلت در پیش


حیف باشد که تو در خوابی و نرگس بیدار

 

[Mehdi14]

راز دل با یار محرم هم نباید باز گفت
روزی آن محرم اگر بیگانه شد تکلیف چیست؟

 

[m-o-h-s-e-n]

تا قیامت سخن اندر کرم و رحمت اوست


همه گویند و یکی گفته نیاید ز هزار

 

[Mehdi14]

روز روشن به خود از عشق تو کردم چو شب تار
به امیدی که تو هم شمع شب تار من آئی

 

[کافر-مقدس]

یک نعره ی مستانه ز جایی نشنیدم / ویران شود این شهر که میخانه ندارد

 

[m-o-h-s-e-n]

دوست نزدیک تر از من به من است

وین عجب تر که من از وی دورم

چه کنم با که توان گفت که او

در کنار من و من مهجورم

 

[Mehdi14]

من که گفتم اين بهار افسردني است
من که گفتم اين پرستو مردني است
من که گفتم اي دل بي بند و بار
عشق يعني رنج ، يعني انتظار
آه عجب کاري به دستم داد دل
هم شکست و هم شکستم داد دل . . .

 

[somayeh60]

لعل سیراب به خون تشنه لب یار منست
وز پی دیدن او دادن جان کار منست

شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز
هر که دل بردن او دید و در انکار منست

 

[mohammad_84]

تو هستی من شدی ازآنی همه من

من نیست شدم در تو از آنم همه تو

 

[m-o-h-s-e-n]

ور ایدون که آید ز اختر پسر


ببندش به بازو نشان پدر

 

[Mehdi14]

رفتی دلم شکستی این دل شکسته بهتر
پوسیده رشته عشق از هم گسسته بهتر
من انتقام دل را هرگز نگیرم از تو
این رفته راه نا حق در خون نشسته بهتر

 

[mohammad_84]

رحمی نکند چشم خوش تو
بر نوحه و این چشم تر من

 

[Mehdi14]

نرگس که فلک چشم و چراغ چمنش کرد
چشم تو سرافکنده به هر انجمنش کرد
تا غنچه به باغ از دهن تنگ تو دم زد
عطار صبا مشک ختن در دهنش کرد

 

[Agha_Jo0n]

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز
چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

 

[mohammad_84]

در گل بمانده پای دل جان می​دهم چه جای دل
وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای

 

[Mehdi14]

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود
راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک
بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود