.::. مصرع گم شده يا اشعاری که دنباله یا شاعر آنها را بلد نیستیم!!! .::.

[I_din]

مر30 لطف کردی

 

[my7xN]

مر30 لطف کردی

خواهش

 

[asad0331]

معرفت در گرانی است به هر کس ندهند -
پر طاووس قشنگ است به کرکس ندهند

ادب در گراني است به هر كس ندهند
پر طاووس قشنگ است به كركس ندهند

 

[sodiom]

سلام دوستان .
معذرت می خوام که راجع به این باره اینجا تاپیک میزنم ! چون دقیقا نمی دونستم کجا باید این رو مطرح کنم اینجا گفتم !
خیلی وقت پیش من یه شعر از فکر می کنم قیصر امین پور خوندم که یه مظمون به این شکل که دلم برای خودم تنگ شده است توش بود !
امروز که یه جایی این عبارت رو خوندم یاد اون افتادم ! ولی خوب سرچ که کردم چیزی به دست نیاوردم ! ممکنه کسی از شما متن این شعر رو بدونه یا یه راهنمایی که از کجا می تونم پیداش کنم !؟!
اگه کمک کنید خیلی ممنون میشم !
مرسی .

 

[manuela89]

سلام دوستان .
معذرت می خوام که راجع به این باره اینجا تاپیک میزنم ! چون دقیقا نمی دونستم کجا باید این رو مطرح کنم اینجا گفتم !
خیلی وقت پیش من یه شعر از فکر می کنم قیصر امین پور خوندم که یه مظمون به این شکل که دلم برای خودم تنگ شده است توش بود !
امروز که یه جایی این عبارت رو خوندم یاد اون افتادم ! ولی خوب سرچ که کردم چیزی به دست نیاوردم ! ممکنه کسی از شما متن این شعر رو بدونه یا یه راهنمایی که از کجا می تونم پیداش کنم !؟!
اگه کمک کنید خیلی ممنون میشم !
مرسی .

سلام

دوست عزیز میتونید اشعار این تاپیک http://forum.persiantools.com/t112513.html استفاده کنید.

از سایت شعر نو هم میتونید استفاده کنید شاید شعر مورد نظرتون و پیدا شد.

 

[گردافرین]

قطعه "بازگشت عقاب" یا "آشتى" از شادروان فخر الدین مزارعى را در زیر مى خوانید: آشتى، جوابى است به منظومه "عقاب" لحظه‏اى چند بر این لوح کبود نقطه‏اى بود و سپس هیچ نبود همه آفاق به زیر نظرش‏ کهکشان زیر پَر تیزپرش‏ تند، چون مرغ نظر مى زد بال‏ تیز، مى رفت چو شاهین خیال‏ **** قافله‏اش زنگ سکوت‏ راه‏پیماى دیار ملکوت‏ زیر و بالاش نبودى انباز غیر شاهین زمانش، به فراز درنوشتند همه ملک و مکان‏ ناگهان دیده شاهین زمان، لامکان دید هویدا از دور حوریانش همه در چشمه نور لامکان، گلشن جان‏پرور جان‏ که در او پر نزند مرغ زمان‏ لامکان، دام‏صفت کام گشاد واندر آن دام، شب و روز افتاد شادمان گشت دل شاه سپهر خیمه‏افروز به بام مه و مهر از شب و روز چنان باد گذشت‏ همچو صید از بَر صیّاد گذشت‏ برد از دست زمان گوى سَبَق‏ گشت در اوج، خداى مطلق‏ از شب و روز فراشد به شتاب‏ واندر آن لحظه، چنین گفت عقاب: "راست است این‏که زمان تیزپر است‏ لیک بال من از او تیزتر است‏ بسته شد بال و پَر همسفران‏ منم از روز و شب اینک گذران" رخت بربست ز زندان مکان‏ رست از قید گرانبار زمان‏ ابدیت شد و از هستى رست‏ تا به بحر ابدیت پیوست‏ عالمى دید همه زیبایى‏ چون بهشت دل من رؤیایى‏ از شراب کهن خمّ اَلَست‏ ملکان فلکى جام به دست‏ گِرد او نغمه‏زنان حلقه زدند گَرد ره از پَر و بالش ستدند باده خوردند و به او نوشاندند خونش از آتش مى جوشاندند روحش افسوس که آماده نبود جان او ساغر این باده نبود که به کُنجى نخزد دنیایى‏ به سبویى نرود دریایى‏ عالمى داشت همه مستى و ذوق‏ جان شایق به لب آمد از شوق‏ شوق، چندان‏که ز حد درگذرد آب خضر است که از سر گذرد آمد از سطوت گردون به ستوه‏ همچنان کاه که از هیبت کوه‏ تا دلش را نگزد رنج سکوت‏ گفت: کاى پردگیان ملکوت، من نِیَم درخور این جاه و جلال‏ این جلالت به شما باد حلال‏ این‏چنین گفت و ز اوج افلاک‏ بال بگشود سوى عالم خاک! به سر لایتناهى زده پاى‏ شده زان مرحله چونان که خداى‏ بال بر سقف فلک ساییده‏ دیده‏اش دیده خدا، تا دیده‏ خسرو خطه پهناور عرش‏ عرش را دیده به زیرش چون فرش‏ همه‏جا پر زده چندى گستاخ‏ اندر آن‏طُرفه پرشگاه فراخ، خرّمى دیده نشاط و شادى‏ بهتر از آن، همه‏جا آزادى‏ دیده او ز نظرگاه بشر به نظرگاه خدا بسته نظر خاک هندوى ملک، دانه او مزرع سبز فلک، لانه او شد پرش بسته به دست تردید لحظه‏اى ماند و بسى اندیشید کز چه برتافت رخ از اوج صعود وز چه آمد به دلش میل فرود؟ گر ره آمده را بسپارد به از اینجا به کجا روى آرد؟ به دلارایى این چشم‏انداز دور از اینجا به کجا یابد باز؟ یادش آمد ز پذیرایى زاغ‏ خوان گسترده اندر پس باغ‏ آنچه خود گفت بدان زاغ پلید وآنچه را زاغ بدو گفت و شنید خواست تا همچو شرر دود شود ناگهان سوزد و نابود شود دید بالا همه عمر است و بقاست‏ سوى دیگر همه مرگ است و فناست‏ لرزه انداخت به جانش یک دم‏ رنج هستى غم جانکاه عدم‏ بیم مرگ از تن و جانش مى کاست‏ رنج هستى ز روانش مى کاست‏ دلش از آتش تردید به تاب‏ مى گرفت آتش و مى گفت عقاب: میوه باغ بقا دربدرى است‏ سود بازار عدم بى خبرى است‏ نیستى نیست بود در همه‏حال‏ نیست هستى را امید زوال‏ گر ز زندان بقا سیر آیم‏ به در از آن، به چه تدبیر آیم؟ هیچ دردى بتر از بودن نیست‏ بودنى کش سر فرسودن نیست‏ چیست سود من از این دربدرى‏ به کِه دل بندم در بى خبرى‏ زاغ اگر از غم هستى به در است‏ سود آنست که او بى خبر است‏ به کِه دل فارغ از این داغ کنم‏ وآنچه عمرى است کند زاغ کنم‏ در دلش وسوسه بود و نبود کرد از اوج مهى میل فرود رفت واندر پس آن باغ نشست‏ زاغ را دید و بر زاغ نشست‏ یافت گسترده یکى سفره نغز شربتش خون و خوراکش همه مغز چون ورا شوکت شاهینى کاست‏ شیون از خیل عقابان برخاست‏ کاى فرود آمده از اوج مهى‏ رو نهاده به دیار سیهى‏ دشمن ما همگان شاد ز تست‏ آبروى همه بر باد ز تست‏ دل ما از تو به یک‏باره برید برو اى ساخته با زاغ پلید قطره را تا که به دریا جایى‏ست‏ پیش صاحبنظران دریایى‏ست‏ ور ز دریا به کنار آید زود شود آن قطره ناچیز که بود قطره دریاست اگر با دریاست‏ ورنه او قطره و دریا دریاست‏​

 

[گردافرین]

اگر نفهمیدین
ایمیلت را بده تا بفرستم چون اینجا اینطوری نوشتم توهم توهم تایپ کرده

 

[manuela89]

اگر نفهمیدین
ایمیلت را بده تا بفرستم چون اینجا اینطوری نوشتم توهم توهم تایپ کرده

فک میکنم بیت ها را با اینتر از هم جدا نکردید به خاطر همین تو هم تاپیپ شده، یکبار دیگه ادیتش کتید بین مصرع ها با نقطه فاصله بزارید و بعد از هر بیت اینتر و بزنید تا خط بعدی بره فک میکنم اینطوری مشکل حل بشه.

 

[گردافرین]

]

لحظه‏اى چند بر این لوح کبود/ نقطه‏اى بود و سپس هیچ نبود/ همه آفاق به زیر نظرش‏/ کهکشان زیر پَر تیزپرش‏/ تند، چون مرغ نظر مى زد بال‏/ تیز، مى رفت چو شاهین خیال‏/ **** قافله‏اش زنگ سکوت‏/ راه‏پیماى دیار ملکوت‏/ زیر و بالاش نبودى انباز/ غیر شاهین زمانش، به فراز/ درنوشتند همه ملک و مکان‏/ ناگهان دیده شاهین زمان،/ لامکان دید هویدا از دور/ حوریانش همه در چشمه نور/ لامکان، گلشن جان‏پرور جان‏/ که در او پر نزند مرغ زمان‏/ لامکان، دام‏صفت کام گشاد/ واندر آن دام، شب و روز افتاد/ شادمان گشت دل شاه سپهر/ خیمه‏افروز به بام مه و مهر/ از شب و روز چنان باد گذشت‏/ همچو صید از بَر صیّاد گذشت‏/ برد از دست زمان گوى سَبَق‏/ گشت در اوج، خداى مطلق‏ از شب و روز فراشد به شتاب‏/ واندر آن لحظه، چنین گفت عقاب:/ "راست است این‏که زمان تیزپر است‏/ لیک بال من از او تیزتر است‏/ بسته شد بال و پَر همسفران‏/ منم از روز و شب اینک گذران"/ رخت بربست ز زندان مکان‏/ رست از قید گرانبار زمان‏/ ابدیت شد و از هستى رست‏/ تا به بحر ابدیت پیوست‏/ عالمى دید همه زیبایى‏/ چون بهشت دل من رؤیایى‏/ از شراب کهن خمّ اَلَست‏/ ملکان فلکى جام به دست‏/ گِرد او نغمه‏زنان حلقه زدند/ گَرد ره از پَر و بالش ستدند/ باده خوردند و به او نوشاندند/ خونش از آتش مى جوشاندند/ روحش افسوس که آماده نبود/ جان او ساغر این باده نبود/ که به کُنجى نخزد دنیایى‏/ به سبویى نرود دریایى/‏ عالمى داشت همه مستى و ذوق/‏ جان شایق به لب آمد از شوق‏/ شوق، چندان‏که ز حد درگذرد/ آب خضر است که از سر گذرد/ آمد از سطوت گردون به ستوه‏/ همچنان کاه که از هیبت کوه‏/ تا دلش را نگزد رنج سکوت‏/ گفت: کاى پردگیان ملکوت،/ من نِیَم درخور این جاه و جلال‏/ این جلالت به شما باد حلال‏/ این‏چنین گفت و ز اوج افلاک‏/ بال بگشود سوى عالم خاک!/ به سر لایتناهى زده پاى‏/ شده زان مرحله چونان که خداى‏/ بال بر سقف فلک ساییده‏/ دیده‏اش دیده خدا، تا دیده‏/ خسرو خطه پهناور عرش‏/ عرش را دیده به زیرش چون فرش‏/ همه‏جا پر زده چندى گستاخ‏/ اندر آن‏طُرفه پرشگاه فراخ،/ خرّمى دیده نشاط و شادى‏/ بهتر از آن، همه‏جا آزادى‏/ دیده او ز نظرگاه بشر/ به نظرگاه خدا بسته نظر/ خاک هندوى ملک، دانه او/ مزرع سبز فلک، لانه او/ شد پرش بسته به دست تردید/ لحظه‏اى ماند و بسى اندیشید/ کز چه برتافت رخ از اوج صعود/ وز چه آمد به دلش میل فرود؟/ گر ره آمده را بسپارد/ به از اینجا به کجا روى آرد؟/ به دلارایى این چشم‏انداز/ دور از اینجا به کجا یابد باز؟/ یادش آمد ز پذیرایى زاغ‏/ خوان گسترده اندر پس باغ‏/ آنچه خود گفت بدان زاغ پلید/ وآنچه را زاغ بدو گفت و شنید/ خواست تا همچو شرر دود شود/ ناگهان سوزد و نابود شود/ دید بالا همه عمر است و بقاست‏/ سوى دیگر همه مرگ است و فناست‏/ لرزه انداخت به جانش یک دم‏/ رنج هستى غم جانکاه عدم‏/ بیم مرگ از تن و جانش مى کاست/‏ رنج هستى ز روانش مى کاست‏/ دلش از آتش تردید به تاب‏/ مى گرفت آتش و مى گفت عقاب:/ میوه باغ بقا دربدرى است‏/ سود بازار عدم بى خبرى است‏/ نیستى نیست بود در همه‏حال‏/ نیست هستى را امید زوال‏/ گر ز زندان بقا سیر آیم‏/ به در از آن، به چه تدبیر آیم؟/ هیچ دردى بتر از بودن نیست‏/ بودنى کش سر فرسودن نیست‏/ چیست سود من از این دربدرى‏/ به کِه دل بندم در بى خبرى‏/ زاغ اگر از غم هستى به در است/‏ سود آنست که او بى خبر است/‏ به کِه دل فارغ از این داغ کنم‏/ وآنچه عمرى است کند زاغ کنم‏/ در دلش وسوسه بود و نبود/ کرد از اوج مهى میل فرود/ رفت واندر پس آن باغ نشست‏/ زاغ را دید و بر زاغ نشست‏/ یافت گسترده یکى سفره نغز/ شربتش خون و خوراکش همه مغز/ چون ورا شوکت شاهینى کاست‏/ شیون از خیل عقابان برخاست/‏ کاى فرود آمده از اوج مهى‏/ رو نهاده به دیار سیهى‏/ دشمن ما همگان شاد ز تست‏/ آبروى همه بر باد ز تست‏/ دل ما از تو به یک‏باره برید/ برو اى ساخته با زاغ پلید/ قطره را تا که به دریا جایى‏ست‏/ پیش صاحبنظران دریایى‏ست‏/ ور ز دریا به کنار آید زود/ شود آن قطره ناچیز که بود/ قطره دریاست اگر با دریاست‏/ ورنه او قطره و دریا دریاست‏/​

 

[گردافرین]

آخیش انگار درست شد.امیدوارم به دردت بخوره

 

[Kasandra]

ميگم آيا كسي نسخه كامل اين شعر رو داره يا ميدونه تو چه كتابي پيدا ميشه؟:

برادرانه بیا قسمتی کنیم رقیب

جهان و هر چه در اوست از تو یار از من

درود بر جناب hamineh بسیار عزیز و بزرگوار

نمی دانم همچنان در جستجوی نسخه کامل این شعر هستید چرا که خودم هم اتفاقی این نوشته شما را امروز دیدم. به هر روی در جستجوها چنین برآمد که شاعر گویا جناب عماد خراسانیست:

ديده ام زلف پريشان تو در چنگ رقيب بي سبب نيست كه شب خواب پريشان بينم​

دي مي‌گذشت يار و رقيب ازعقب رسيد گفتم كه عمر مي‌رود و مرگ در قفا است​

​

فرصتم گر مي‌دهد يك شب رقيب با سر زلف تو دارم كــــــــارها​

​

حلقه بر در نتوانم زدن از بيم رقيبان اين توانم كه بيايم سر كويت به گدائي​

​

اگر تو زهر دهي چون عسل بياشامم به شرط آنكه به دست رقيب نسپاري​

​

مخوان به جلوه گه ناز خود رقيبان را همين‌بس است كه اي نازنين تو باشي و من​

​

برادرانه بيا قسمتي كنيم رقيب جهان و هرچه در او هست از تو يار از من​

​

نام رقيب بر لب جانان من گذشت آگه نشد كسي كه چه برجان من گذشت​

​

خدا را اي رقيب،امشب زماني ديده برهم نه كه من بالعل خاموشش نهاني صدسخن دارم​

 

[الهه.آتش]

سلام یه شعر هست که در مورد استفاده از ثروت در طول زندگی هست که همچین چیزی هست تقریبا:
مصرص اخرش اینه :
وگرنه آخر یا کافر میخورش یا یهودی

 

[mostafa_1366]

سلام یه شعر هست که در مورد استفاده از ثروت در طول زندگی هست که همچین چیزی هست تقریبا:
مصرص اخرش اینه :
وگرنه آخر یا کافر میخورش یا یهودی

مطمئنی یکی از حکایتهای سعدی نیست اونجا که میگه یا "دزد به یکباره ببرد یا خواجه به تفاریق"

 

[mostafa_1366]

سلام دوستان .
معذرت می خوام که راجع به این باره اینجا تاپیک میزنم ! چون دقیقا نمی دونستم کجا باید این رو مطرح کنم اینجا گفتم !
خیلی وقت پیش من یه شعر از فکر می کنم قیصر امین پور خوندم که یه مظمون به این شکل که دلم برای خودم تنگ شده است توش بود !
امروز که یه جایی این عبارت رو خوندم یاد اون افتادم ! ولی خوب سرچ که کردم چیزی به دست نیاوردم ! ممکنه کسی از شما متن این شعر رو بدونه یا یه راهنمایی که از کجا می تونم پیداش کنم !؟!
اگه کمک کنید خیلی ممنون میشم !
مرسی .

اینم حالا بعد 10 سال درسته طرف نمیبینه ولی نوشتنش بهتر ننوشتنشه
احتمالا منظورش اون شعر محمدعلی بهمنی هست که میگه:
دلم برای خودم تنگ میشود گاهی
همیشه بیخبر از حال خویشتن بودم

 

[الهه.آتش]

مطمئنی یکی از حکایتهای سعدی نیست اونجا که میگه یا "دزد به یکباره ببرد یا خواجه به تفاریق"

سلام
بله مطمعن هستم اون حکایت سعدی رو خوندم اون نیست