هر روز يك شعر تازه

[پری]

سرگذشت



مي خروشد دريا.

هيچكس نيست به ساحل پيدا.

لكه اي نيست به دريا تاريك

كه شود قايق

اگر آيد نزديك.



مانده بر ساحل

قايقي ريخته شب بر سر او،

پيكرش را ز رهي ناروشن

برده در تلخي ادراك فرو.

هيچكس نيست كه آيد از راه

و به آب افكندش.

و در اين وقت كه هر كوهة آب

حرف با گوش نهان مي زندش،

موجي آشفته فرا مي رسد از راه كه گويد با ما

قصة يك شب طوفاني را.



رفته بود آن شب ماهي گير

تا بگيرد از آب

آنچه پيوندي داشت.

با خيالي در خواب.



صبح آن شب، كه به دريا موجي

تن نمي كوفت به موجي ديگر،

چشم ماهي گيران ديد

قايقي را به ره آب كه داشت

بر لب از حادثة تلخ شب پيش خبر.

پس كشاندند سوي ساحل خواب آلودش

به همان جاي كه هست

در همين لحظة غمناك بجا

و به نزديكي او

مي خروشد دريا

وز ره دور فرا مي رسد آن موج كه مي گويد باز

از شبي طوفاني

داستاني نه دراز.

 

[roje_aria79]

خسته تر از هميشه
در دست هاي تو
دنيا
دروغين است
چشمت همه آهن
پايت همه ترديد
دستت همه كاغذ
اين فردا كه فراز دارد م يبيني
قلب بزرگ ماست
دريا درون سينه ام جاري ست
با قايق ترديد
با ارتفاع موج ها ، شلاق
در من همه فانوس ها
خاموش مي شوند
گل ها معلق در فضا
يكريز مي گريند
سنگين يك چيدن
سر پنجه ي بي اعتناي تست
و قلب مغموم كبوترها
در استكاك لحظه هاي دام
با سرخي شفاف
در انتظار مهرباني هاي چشمانند
پايت همه خسته
دستت همه بسته
در من طنين آبشاران نيست
در درست هاي تو
دنيا دروغين است

 

[roje_aria79]

روا مدار
غروب فصلي
اين كفتران عاصي شهر
به انزواي ساكت آن سوي ميله هاي بلند
هرگز طلوع سلسله وار شبي در اينجا نيست
و تو بسان هميشه ، هميشه دانستن
چه خوب مي داني
كه اينصداي كاذب جاري درون كوچه و كومه
در اين حصار شب زده ي تار
بشارتي ست
بشارت ظهور جوانه
جوانه هاي بلند
كه رنگ اناري ميله
با آن شتاب و بداهت
دروغ بزرگ
زمانه خود را
در اوج انزجار انكار مي كنند

 

[roje_aria79]

تو
تن تو كوه دماوند است
با غرورش تا عرش
دشنه ي دژخيمان نتواند هرگز
ماري افتد از پشت
تن تو دنياي از چشم است
تن تو جنگل بيداري هاست
هم چنان پابرجا
كه قيامت
ندارد قدرت
خواب را خاك كند در چشمت
تن تو آن حرف ناياب است
كز زبان يعقوب
پسر جنگل عياري ها
در مصاف نان و تيغه ي شمشير
ميان سبز
خيمه مي بست براي شفق فرداها
تن تو يك شهر شمع آجين
كه گل زخمش
نه كه شادي بخش دست آن همسايه است
كه براي پسرش جشني برپا دارد
گل زخم تو
ويران گر اين شادي هاست
تن تو سلسله ي البرز است
اولين برف سال
بر دو كوه پلكت
خواب يك رود ويران گر را مي بيند
در بهار هر سال
دشنه ي دژخيمان نتواند هرگز
كاري افتد از پشت
تن تو
دنيايي از چشم است

 

[roje_aria79]

نگاه تو
تو به من خيره شدي
تو به من مات دوختي
تو كه با نگاهت در شعر من سوختي
از طپش تنهايي سكوتم بر تو خيره شدم
آن زمان كه تو را از بر خواندم
در ذهنت تيره شدم
به شكل خاكستري شعرهايم در نگاهت پاك شدم
در نفسهايت حذف شدم
من كه در هر ثانيه با تو ثبت شدم
اكنون در بادم
مثل شعله اي در باد بي يادم
من تو را از بر خواندم
من كه در شعرم تو را همدرد خواندم
در نگاهت ردپايي از نفرت درك كردم
در گرماي تنت لذت هوس را لمس كردم
در حضور دردم حضورت را حس نكردم
همين لحظه بود كه تو را از شعرم حذف كردم
لحظه اي رسيده است
از نوع حسرت ها
فرصتي ازفاصله ها
زماني به شكل خاطره ها
به ديروز خيره مي شوي
تكرارش مي كني
اين تكرار ترس از فرداهاست
ترس از خاطره هاست
ديروز را از بر كن
فردا را پر پر كن
كه فردايي نخواهيم ديد
كه فرداها همه بي بنيادند.

 

[roje_aria79]

من شكستم در خود
من شكستم در خود
من نشستم در خويش
ليك هرگز نگذشتم از
پل
كه ز رگ هاي رنگين بسته ست كنون
بر دو سوي رود آسودن
باورن كن نگذشتم از پل
غرق يكباره شدم
من فرو رفتم
در حركت دستان تو
من فرو رفتم
در هر قدمت ، در ميدان
من نگفتم به ذوالكتاف سلام
شانه ات بوسيدم
تا تو از اين همه ناهمواري
به ديار پاكي راه بري
كه در آن يكساني پيروزست
من شكستم در خود
من نشستم در خويش

 

[roje_aria79]

تا آفتابي ديگر
رهروان خسته را احساس خواهم داد
ماه هاي ديگري در آسمان كهنه خواهم كاشت
نورهاي تازه اي در چشم هاي مات خواهم ريخت
لحظه ها را در دو دستم جاي خواهم داد
سهره ها را از قفس پرواز خواهم داد
چشم ها را باز خواهم كرد
خواب ها را در حقيقت روح خواهم داد
ديده ها را از پس ظلمت به سوي ماه خواهم خواند
نغمه ها را در زبان چشم خواهم كاشت
گوش ها را باز خواهم كرد
آفتاب ديگري در آسمان لحظه خواهم كاشت
لحظه ها را در دو دستم جاي خواهم داد
سوي خورشيدي دگر پرواز خواهم كرد

 

[آرشیتکت]

بنویس برایم چنان بنویس که در تلخترین لحظاتم با خواندن مطالبت آرام بگیرم و در سخت ترین دقایق زندگی تسکین دردهای وجودم باشد.
آن زمان که روحم را به آتش گرفتند نوازشم کردی ولی آن هنگام که تو را در من به آتش بکشند کیست که مرا بیابد کیست که با صدای قلب من هم زبان شود جز ..............................//
جز تو کیستم . جزتو چیستم . جز تو زندگی ام چیست .



جز تو باید از که بنویسم برای آدمی که عشقش را از دست داده است؟

 

[آرشیتکت]

چقدر سخته تو چشای کسی که تموم عشق رو ازت دزدیده و به جاش یه زخم همیشگی رو بهت هدیه داده زل بزنی و به جای این که لبریز کینه و نفرت شی حس کنی هنوزم دوستش داری .

چقدر سخته دلت بخواد دوباره سرت رو به دیواری تکیه بدی که یه بار زیر آوار غرورش همه وجودت له شده .

چقدر سخته تو خیالت ساعتها باهاش حرف بزنی ولی وقتی دیدیش هیچی جز سلام نتونی بگی .

چقدر سخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هاتو خیس کنه اما مجبور باشی بخندی تا نفهمه هنوزم دوستش داری .
چقدر سخته که...........................

 

[پری]

مدتي است ديگر صدايم را نمي شنوي
صدايت را نمي شنوم
درست از همان روز كه گفتي تنهايت نمي گذارم
مي نويسم شايد بخواني
اما حالا ديگر خواندنت هم دردي را از من دوا نمي كند
مي داني
روزها مي گذرد
ماه ها مي گذرد
و سالها نيز خواهند گذشت
اما چيزي در من تغيير نمي كند
هيچ چيز
انگار كه چيزي را گم كرده باشم
هر روز به دنبال اش مي گردم
نمي دانم گم كرده ام
يا جايي جا مانده است
يا شايد تو آن را با خود برده اي
جايش خالي است
مي سوزد
...
و هيچ چيز ديگري جايش را پر نخواهد كرد

 

[پری]

شب بوي هذيان و تب مي داد
در وسعت فکرها خوابيديم
در خوابي مرگ‌نمون
زندگي را از ياد برديم
در پناه ديوارهايي سياه
خواب ‌دیدیم
خواب‌هايمان را به بيداري ‌آورديم
و كوله‌بارمان
سرشار از واژه‌هايي شد
كه در روزمره مان از یاد رفتند
..
تا سحر
يک هوا را مصرف كرديم
يک آسمان را نگاه كرديم
تا سحر خندیدیم
پژواک خنده مان را، سیاهی شب خندید
تلخ خندي از سردرد
تلخ خندي از سر کین
تلخ خندی مضحک
تلخ خندي تلخ
...
نيم چرخي و نيم نگاهي به عقب
اشک ريزان، دل فرسوده مي خندد
پشت سر سلسه اي از خنده
پشت سر خاطره ها ماندنی
..يکی هم آن غربت لعنتی

 

[roje_aria79]

هيچ وقت نشد بهت بگم که من چقدر دوست دارم
نشد يه روز بهت بگم که من فقط تو رو دارم
روزا با تو بيدار ميشم شبا با تو به خواب ميرم
هيچ وقت نشد نفهميدی که بی تو دنيا ندارم
تو همه دنيای منی امروز و فردای منی
هيچ وقت نشد بدونی که من بی تو فردا ندارم
ميگن چشای عاشق يه دنيا شعرو قصه ست
اما چرا عزيزم چشام لبريز غصه ست
ميگن گل شقايق نشون داغ عشق
من از نگاه داغت شدم باغ شقايق
ميگن شبا ستاره ها رابط عشقو قلبان
اما اخه ستاره ام راه نميده به چشمام
ميگن اشکای عاشق پيش خدا عزيزه
نميدونم تا کی بايد بريزه و بريزه و بریزه
وقتی شبا تو اسمون رنگه چشاتو ميبينم
دلم ميخواد بهت بگم که روزو رويا ندارم
بين تموم ادما تو عشق پاک اين دلی
تو اسمون روياهام جز تو ستاره ندارم
ميگن چشای گيرا خوب داره از اين اسيرا
بگو تا کی بايد من باشم مثل اسيرا
ميگن تو اين زمونه عشقا همه دروغه
عاشق نبوده حتما اونکه اينارو گفته
دلم پی نگاهت شد ابر پاره پاره
اما بگو عزيزم اين کارا فايده داره؟؟؟؟

 

[bahar_1986h]

رستني‌ها کم نيست،
من و تو کم بوديم،
خشک و پژمرده و تا روي زمين خم بوديم!


گفتني‌‌ها کم نيست،
من و تو کم گفتيم،
مثل هذيان دم مرگ،
از آغاز چنين درهم و برهم گفتيم.


ديدني‌‌ها کم نيست،
من و تو کم ديديم،
بي‌سبب از پاييز
جاي‌ ميلاد اقاقي‌ها را پرسيديم.


چيدني‌ها کم نيست،
من و تو کم چيديم،
وقت گل دادن عشق روي دار قالي‌،
بي‌سبب حتا پرتاب گل سرخي‌ را ترسيديم.


خواندني‌‌ها کم نيست،
من و تو کم خوانديم،
من و تو ساده‌ترين شکل سرودن را در معبر باد
با دهاني‌ بسته وا مانديم


من و تو کم بوديم،
من و تو اما در ميدان‌ها
اينک اندازه‌ي ما مي‌خوانيم!

ما به اندازه‌ي ما مي‌بينيم!
ما به اندازه‌ي ما مي‌چينيم!
ما به اندازه‌ي ما مي‌گوييم!
ما به اندازه‌ي ما مي‌روييم!


من و تو
کم نه، که بايد شب بي‌‌رحم و گل مريم و بيداري شبنم باشيم!
من و تو
خم نه و درهم نه و کم هم نه، که مي‌بايد با هم باشيم!


من و تو حق داريم
در شب اين جنبش نبض آدم باشيم!
من و تو حق داريم
که به اندازه‌ي ما هم شده با هم باشيم!


گفتني‌‌ها کم نيست!

 

[پری]

كوير عاطفه



نه تو ، نه من ، نه هيچكس



قيمت مرواريد هاي شكسته ي چشم دخترك آفتاب را نمي داند



و دردي را كه در او



شعله مي كشد



به هنگامي كه چال مي كند



نعش كودكان رؤيايش را



در مقابل بي تفاوتي من



بي تفاوتي تو



و هيچكس نمي فهمد



معناي بغض لالي را



كه فرش كرده ، گستره ي خيالش را



در فاصله ي هزار حوصله ي خونين



پس به داوري چگونه مي نشينيم



فرداهايش را ،



در دريچه ي ديروز و امروزي ،



زرد



و گيسوانش را به باد مي سپاريم



در روزگارتكدي ترانه و تبسم



وقتي كه در هر تار مويش



هزار ترانه ي نهفته ، آواز مي شود .



نه تو ، نه من ، نه هيچكس


آفتاب را



كه رعيت رايگاني ست


احساس نمي كند


و بسياري دختركان آفتاب را .


بهمن قره داغی

 

[پری]

من فرشته نبودم ،

که سر ِ سجاده ی فراقت

دوام سجده بياورم...

و سيب تو بودی

وقتی که از دستهای خدا افتادی،

توی دامن من

و چشيدمت؛

چه شيرين...

تو ممنوعه بودی

برای ديگران،

و خدا

هميشه عزيز من است...​

 

[پری]

از قرن ِ چندم چشمهايم می آيم

سرفه ام ميگيرد از هوای زمستانی ِ اين آفتاب

خورشيد هم ديگر مال ما نيست

يک هرزه ی تن فروش ؛

که ابرها ،

قبل از رسيدن ِ پايش به خيابان ما

در آغوشش می کشند

ابرها اين روزها

مردهای پولداری هستند

که حسابهای مغزشان خاليست...

 

[پری]

چقدر مانده به فردا ، به لحظه ی « آری » ؟

به خط کشیدن ِ بر شک ، به دوستم داری ؟!


چقدر ضجه از این دوری ِ ملال انگیز

چقدر حال و هوای غریب و تکراری؟



بدون تو نفَس واژه ها ، نه ، کم گفتم

بدون تو نفسم باطل است انگاری!


دل تمام قلم های شعر من خون است

از این همه هیجان همیشه اجباری


شبیه خواب ِ سحرگاهي ام چه کمرنگ است

حضور مبهم تو در فضای بیداری

 

[پری]

هفده روایت مرگ...




گم که می شوم، پيدايم می‌کنی

به من ولی نشانم نمی‌دهی

دوباره می بری می‌خوابا‌نی‌ام زير برگ‌‌های خشک

و سنگی

نشان

برای ثانيه‌ای در انتهای يک هميشه‌ که بيدار می شوم

با روايتی ديگر از هزارتويی

 با هزار دريچه ی پيدا ناپيدا



بيدار می‌شوم

هفده دريچه‌ به رويت وا می کنم



نمی بينی

خوابيده ای زير برگ‌‌های خشک

و سنگی ...



يک يک دريچه ها را می‌بندم

می خوابم



می‌آيی

پاورچين پاورچين

يک يک دريچه ها را وا می‌کنی

هفده

و اين

همين که اينجا گشوده می‌شود

زير تابش انگشتانت ...

 

[پری]

پرواز من

سفری است

از دياری که مردمانش

عشق را بر نمی تابند

پروازی که گريزی است

سفری که هبوطی است

از اينچنين بهشتی

که ميوه ممنوعه ان

وسوسه پرواز است

حاشا

ماندن در در اين مرداب

که رفتن

خود

رجعتی است

به ريشه ای که تجلی رويش است

 

[پری]

دستهايت

چه عاشقانه بلند است

به صلابت زنجيری

که پاهايم را ااز رفتن باز داشته است

چشمهايت

در تمنا و نگران

به وسعت تنهايی دستانم

دلت

بزرگ و عاشق

به عمق اندوه گرانبارم

خنده ای باش

بر لبم بنشين

گريه ای باش

از گونه ام جاری

نغمه ای باش

زمزمه ام کن

دستانت را به دستم بسپار

نگاهت را در چشمانم گره بزن

ای مهربان

در بيکران غربتم

چه مومنانه

زخم زنجيرم را مرحم شدی

و اين اسير خاک را

در ابديت مهر ناتمامت

به معراج شقايق بردی

رو بر تو ايستاده ام

سربلند و بر افراشته

تا سر بر بلندای نامت بسايم

و با دستهايت

ان دو بال مقدس

تا دور دست اسمانت

پرواز را تجربه کنم

باشد که شيون زنجيرم

خواب خوشم را اشفته تر کند