هر روز يك شعر تازه

[roje_aria79]

خواستم امشب بروم
کوله بارم برپشت
دستهایم بر در
و نگاهم بر دور
پر پروازم باز
تا ابد
از اغاز.....

خواستم تا بروم
لیک
کسی گفت بمان!
در نگاهش یک غم
بر لبش صدها اه....
اشنایی کوتاه.

منتظر اما راه....

خواستم تا بروم
یک نفر گفت بمان....

در نگاهش صد شوق
در کلامش پرسش
دیدگان پر خواهش

خواستم تا بروم.......

یک نگاهم بر راه
دیگری بر سایه

خنده ای تلخ زدم
رو از او برگشته
در خیال رفتن
حال فردا گشته....

خنده تلخ به لب
در سرم سردی تب
پای بر گرده راه
همه دنیا چه تباه.....

خواستم تا بروم

لیک .............
خواستم رخت از این خانهءویرانه کشم
در و دیوار به فریاد بر آمد که مرو!
مرغ دل در قفس لانه به تنگ آمده بود
از هوا نغمهءمرغ سحر آمد که مرو
با دلم خشت و گل خانه سخن می گفتند
از زبان همه این حرف در آمد که مرو
مسکنی تازه دلم را به سوی خود می خواند
که زه همسایهءمشفق خبر آمد که مرو
ناصحی گفت در این خانه نشاید ماندن
طفل نازک دلم آسیمه سر آمد که مرو
مانده بودم که در این خانه بمانم یا نه
که به گوشم سخن رهگذر(ولگرد ستاره ها)آمد که مرو

 

[Behrooz]

۰۰۰)



اشکي که از گوشه چشمت

چکيد

تلخواره زهري بود

بر جام آبگون عمر من!





... آيا مي دانستي ؟



۰۰۰)



لبخندي

نه از آنگونه

كه به شادي روييده باشد

بر لبانم بود !





... آيا مي دانستي ?



۰۰۰)



كاش...

ميدانستي ... !

 

[Behrooz]

با هم بيا !

بگذار باد به موهايت چنگ بنوازد

اين آبروي ماست كه در پياله مي ريزند .



زندگي دو سي سالگي بود

ما دو سي سالگي بوديم



بعد از اين هم

بايست به نام خودت حرف بزن !

من اهل قبورم

نشسته ام پاي اَست

ببين كه بود چگونه از كنار ما مي گذرد رفت

دو عشق

دو نفرت

دو خوب

دو بد

تو بد بودي

كبريت به اين سيگار !


http://www.kalagh.com/index.asp

 

[Behrooz]

شب فرياد گذشت

سحر روز سكوت

نرم و آرام دميد



ميوه ي تجربه هرگز نرسيد

باغ در آتش خشم

باغ در شعله ي وحشي ي هوس

باغ در حادثه سوخت



باغبان اشك نريخت

باغبان ياد گرفت

مي رود زحمت دهساله به يك شب بر باد . . .



روي خاكستر باغ

باز هم، صبح سكوت

باغبان،

ريشه ي ترد نهالي را كاشت . . .

http://www.kalagh.com/index.asp

 

[Behrooz]

آهسته برد سمت لبانش تا فنجان قهوه را بخورد کم کم

آنوقت رو به سوي پري کرد و لبخند زد که : « آه ، اگر آدم



دلگير باشد از همه ي دنيا ، کافي است روبروي تو بنشيند

در چشمهات خيره شود تا در رنگ ِ سياهِ مردمکانت تم



مامِ .. تمامِ غصه دنيا را ... شايد تمام غصه دنيا را

از خاطرات ِ خود ببرد کم کم ، از خاطرات خود ببرد ... ، نم نم



در کوچه ها قدم بزند باران ، در کوچه ها قدم بزند عاشق...

- بس کن ! چقدر ... آخ! له ام کردي ! زير نگاه يک تُني ات مردم -



آه اي پري نگاه تو فانوس است ، نه! پله... پلکان بلند از آن ...

- از ارتفاع ِ چشم تو

..........................افتادم ! -

من

....پله

.......پله

..........پله

...........زمين خوردم



بگذار اعتراف کنم بانو ! بدجور توي دام تو افتادم ... »

بي اعتنا به زمزمه ها برخاست از صندلي :« شبيه شما من هم ! »



آهسته رفت و در را بست !


http://www.kalagh.com/index.asp

 

[Behrooz]

مرد گفت: دوستت دارم

سخت، ديوانه وار

انگار كه قلبم را شبيه شيشه اي

در مشت فشرده و انگشتهايم را بريده باشم

مرد گفت: دوستت دارم

به عمق، به گستراي كيلومترها دوستت دارم

صد در صد

هزار و پانصد در صد

صد در بي نهايت، در بي كران در صد

زن گفت: با ترس و اشتياقي كه داشتم

خم شدم

لب بر لبت نهادم و دل بر دلت

و سرم را بر سرت تكيه دادم

و حال آنچه كه مي گويم

تو چون نجوايي در تاريكي مرا آموختي

وخوب مي دانم

كه خاك چگونه چونان مادري با گونه هاي آفتابي اش

آخرين و زيبا ترين كودكش را شير خواهد داد

اما گزيري نيست

گيسوانم پيچيده بر انگشتان كسي است كه

روي بر مرگ نهاده

و اين سر را رهايي ممكن نيست

تو

رفتني هستي

حال اگر چه خيره بر چشمان نوزادمان بنگري

تو

رفتني هستي

حال اگر چه مرا رها سازي

زن سكوت كرد



( در آغوش هم فرو رفتند)



كتابي بر زمين افتاد

پنجره اي بسته شد


http://www.kalagh.com/index.asp

 

[پری]

بگذاريد دلم را بدهم دست نسيم

بگذاريد دلم را بنهم گوشه راه

بگذاريد فقط گريه كنم تا دم صبح

سپس آهسته شوم ذوب در اين آتش آه

بگذاريد كه در لرزه اندام درخت

دل من نيز بيافتد چون برگ

له شود زير نگاه پاييز

دهدش باد خزان مژده مرگ

باد پاييز اگر فصلش نيست

قاصدك كاش شوم اين شب تار

بنهم از دل خود وزن تمناها را

پا نهم آن طرف اين ديوار

بگذاريد كه من نيز چو برف

حل شوم در تن اين خاك سياه

با دل خويش بسويش برويم

ره به درياي تجليش سپاريم رها

 

[پری]

روزی ما دوباره کبوتر هایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.

روزی که کمترین سرود بوسه است
و هر انسان
برای انسان
برادریست.
روزی که دیگر درهای حانه شان را نمی بندند
قفل افسانه ئیست

و قلب برای زندگی بس است.
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.

روزی که آهنگ هر حرف / زندگیست
تا من به خاطر آ خرین شعر رنج جستجوی قافیه نبرم.

روزی که هر لب ترانه ئی ست
تا کمترین سرود / بوسه باشد.

روزی که تو بیایی / برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود.
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم.................
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی
که دیگر نباشم.

شاملو

 

[پری]

قهر



ما دو تن خاموش

بار قهر کهنه ای بر دوش

باز هم از گوشه چشمان نمناکت

من درون خاطرات روشنت را ، خوب می بینم

باز هم ای خوب من ، یاد همان ایام زیبایی

آه می بینم تو هم ، افسوس آن لبخند شیرین را ،

به دل داری

خوب می دانم تو هم مانند من از قهر بیزاری

باورش سخت است

بعد از آن همه احساس ناب و پاک

من با تو، و تو با من

لب فروبسته، به کنجی، قهر؟!

آه

بیش از این، دل را توان بی تو بودن نیست

راست می گویم

مرا با قهر، کاری نیست

اما

این شروع از که؟

کلام مهربانی را که آغازد؟

من یا تو؟

سلام آشتی، با کیست؟

و گام اولین را سوی پیوند دوباره

و لبخند محبت یا نگاه گرم

اول از تو باید یا که من؟

پس بیا با هم برای آشتی

یک - دو - سه ، بشماریم

خوب شروع ، یک - دو

وای صد افسوس

این سه - برزبان ما نمی آید

ما دوتن خاموش

بار قهر کهنه ای بر دوش

هر دومان مغرور

 

[پری]

دوباره از نگاه تو با تو عبور می کنم

از اینکه عاشق توام حس غرور می کنم

دوباره با سلام تو تازه تازه می شوم

با نفس تازه تو غرق ترانه می شوم

با تو ستاره می شوم

با تو ستاره می شوم

با تو ستاره می شوم​

 

[roje_aria79]

عروسک دوست داشتني
عروسک دوست داشتني
کي ميشه مال من بشي؟
سر روي شونم بذاري
دست روي موهام بکشي
پر زدنا يادم بدي!!!!!
آبم بدي دونم بدي
دوست داشتنم يادم بدي
اما يه وقت پرم ندي!!
شبا به خواب من بياي
منا به رويا ببري
به اون دوراي دور دور
تا پيش ابرا ببري!
يه وقتي بي وفا نشي؟
قلبمو داغون بکني
اشک منا در بياري
منا پريشون بکني
عروسک دوست داشتني
کي ميشه مال من بشي؟
سر روي شونم بذاري
دست روي موهام بکشي
شايان نجاتي

 

[roje_aria79]

شبهای بارانی
مستی شب های بارانی مرا هشيار کرد
بوی نم ، غم به خوابم رفته را بيدار کرد
جان من زير نگاهِ محو ِ خورشيدش بمرد
اشکِ باران ، باز هم دردِ مرا تکرار کرد
عشق را در اين زمان ديگر بها و ارج نيست
مصلحت، اميدها ی خوبِ من بر دار کرد
غرش ِ وحشی و بی رحم زمانه باز هم
شور و حال ِ خاطرات رفته را انکار کرد
من بميرم تو نميری نيست کرسی ِ شکوه
زندگی هر رهروی بی قلب را سردار کرد
من به آن شرطی به بيرحمی ِ خود راضی شوم
کين دلم را روزها پاک از نشان ِ يار کرد
بعد از اين ديگر نميخواهم به عشقش جان دهم
بغض ِ بی پشت و پناه ،هر آه ِ من تبدار کرد
ديگر آن وصل ِ مقدس در سرم پژمرده شد
از برای ماندنم، دل، جان ِ خود ايثار کرد
تقدیم به بانوی شبهای بارانی

 

[roje_aria79]

مهتاب
پنجره را گشودم
و روی آبی تيره
ستاره ها را يک به يک چيدم
و مهتاب را
آنقدر نزديک که
از پشت تمام ديوار های سربی
همواره ميهمان ناخوانده خانه ام باشی...
یعقوب عباس پور

 

[roje_aria79]

دوستت دارم
در بگشاي و به درون آي
نزديکتر و نزديکتر
مرا خواهي يافت
روي بک موج بلند
روي يک قله کوه
روي يک شاخه تر
روي بغض يک شبنم
و لغزش يک طلوع
و صدايي که تا ابد خواهد ماند:
" دوستت دارم "

 

[پری]

پلك اين پنجره خسته اگر باز شود
آسمان با دل بى‏حوصله دمساز شود
كيست در كوچه دلواپسى‏ام جز غم تو
تا دمى با من غربت‏زده همراز شود؟
بى‏تو اى همدم آبى‏تر از آهنگ طلوع!
بشكند بامم اگر تشنه پرواز شود
داغ تلخى‏ست به پيشانى خورشيد اگر
آسمان با شب دلمرده هم‏آواز شود
اى تو خورشيد! به پا خيز كه با چشمانت
قفل صد صبح دل‏انگيز خدا باز شود

 

[Behrooz]

مرد گفت: دوستت دارم

سخت، ديوانه وار

انگار كه قلبم را شبيه شيشه اي

در مشت فشرده و انگشتهايم را بريده باشم

مرد گفت: دوستت دارم

به عمق، به گستراي كيلومترها دوستت دارم

صد در صد

هزار و پانصد در صد

صد در بي نهايت، در بي كران در صد

زن گفت: با ترس و اشتياقي كه داشتم

خم شدم

لب بر لبت نهادم و دل بر دلت

و سرم را بر سرت تكيه دادم

و حال آنچه كه مي گويم

تو چون نجوايي در تاريكي مرا آموختي

وخوب مي دانم

كه خاك چگونه چونان مادري با گونه هاي آفتابي اش

آخرين و زيبا ترين كودكش را شير خواهد داد

اما گزيري نيست

گيسوانم پيچيده بر انگشتان كسي است كه

روي بر مرگ نهاده

و اين سر را رهايي ممكن نيست

تو

رفتني هستي

حال اگر چه خيره بر چشمان نوزادمان بنگري

تو

رفتني هستي

حال اگر چه مرا رها سازي

زن سكوت كرد



( در آغوش هم فرو رفتند)



كتابي بر زمين افتاد

پنجره اي بسته شد

 

[Behrooz]

هيچ کس

مترسک وجودم را

در مزرعه زندگي

جدي نگرفت

حتي

کلاغ مرگ

 

[Behrooz]

گاهي فکر مي کنم

مي توانم

آرام

با صورتي مطمئن

از روي تو /رد شوم...

نگو پس.....

جلوي زني آشفته را نمي توان گرفت...عزيز من!

ديگر نمي خواهم

زني پيچازي شده

در نوارهاي ارغواني اعتيادي که

ادامه اش را

دودي /با حلقه هاي گريز پاي موهاي تو....


ترميم مي کند/ حمل کنم!

و

صاف هم که در چشمهايت نگاه کنم

سرم را به نشانه نفي

دوباره تکان خواهم داد

مي دانم

آرام تر از اينها هم مي شد هنوز <<زن>> بود / که من بلند شدم....

حالا بگويمت

فکر نمي کردم

آرام / با صورتي مطمئن / اينچنين

از روي تو رد شوم...

http://www.kalagh.com/index.asp

 

[Behrooz]

رَحِم

پوسته اش را وا مي دارد

به لق زدن.

ماه

خود را از درخت بيرون مي رهاند

بي آنکه جايي بيابد

براي رفتن



روبرويم،

کف دستي است بي خط.

اين جاده ها که جمع مي شوند در يک گره

گره اي در خود.





خود

- گلي که به چنگش آورده اي -

اين تن

اين به رنگ عاج.





شوم، همچون جيغ نوزادي

آينه ها را عنکبوت وار بر خود ميچرخانم

وفادار به تصوير خويش





خود را فاش نمي کند

جز خوني که بيرون ميدود

مزه کن، سرخ است و تيره !





پس آئين تدفينم فرا ميرسد

همان زمان که از خود جنگلي ميسازم

همچنانکه اين تپه

همچنانکه اين سوسوي نور از کامِ جسدها.



http://www.kalagh.com/index.asp

 

[Behrooz]

يک قدم فراتر

نظاره گر اين هيکل غمم انگار



همچنان که :

اندهي و اهي

در هم تنيده

گرهي کور .





بر مي گردم

با توقفي کوتاه

به خود مي رسم .


http://www.kalagh.com/index.asp