هر روز يك شعر تازه

[Behrooz]

ستاره ها را ورق زدم

در جستجوي سايه ي خورشيد

و رودها را

- سراسر-

جوييدم

در آرزوي ماهي کوچکم.

درختان را پرسيدم:

( شما قناري کوچک مرا نديديد؟

بر لبانش

ـ وقتي ترانه ميخواند ـ

گلهاي شادي غنچه ميکرد. )

و خدارا پرسيدم:

(در سايه ي من اين کيست

که ميرقصد

- طناز و وحشي -

چون باد که در گندمزار؟ )

تمام عمر را نفس کشيدم

در حسرت يک رايحه.



و تو،

مواج و شاد

در شاخه ي درختان

سايه ي خورشيد بودي

با غنچه هاي ترانه

در چشمانت

ماهي کوچکي با بالهاي روشن

در سايه ي نگاه من...



http://www.kalagh.com/index.asp

 

[Behrooz]

محبت هاي رنگين به طرفش پرت مي کنند

و طوق بي رنگ سفيدي بر گردنش از برف

تب از گلويش فواره مي زند

نه آري مي گويد و نه نه

نه مي پرسد که چرا خودکار خود کار نيست

نه چرا دوربين دور نمي بيند

مگس ها روي مگس کش تخم ريزي کرده اند

کاش آيينه داشتم

تا فروغ شب را در چشمانش بچشم

 

[پری]

من سالهاي سال بدون تو بي دليل

تنها از امتداد خيابان گذشته ام

در آرزوي اينكه تو چتري بياوري

خيس از ميان نم نم باران گذشته ام

حس مي كنم كه خسته تر از ساقهاي من

هرگز نبوده است در اين شهر عابري

يك روزنامه چشم مرا خواب مي كند

در آگهي تسليت مرگ شاعري

يك زن شبيه خاطره ات ايستاده است

بالاي يك جسد كه به من بي شباهت است

من فكر مي كنم چقدر با تو مشكل است

مرگي كه در نبود تو اينقدر راحت است

وقتي "تو" نيست پيش نگاه دريجه ها

"من"شئ زنده ايست كه بي روح مانده است

اين "من" به "تو" اضافه شود" ماه"مي شود

اين من كه بي حضور تو مجروح مانده است

يك جانور درون تنم وول مي خورد

دارد تمام حجم مرا زخم مي كند

يك جانور تمام مرا گند مي زند

وقتي كه چشمهات به من اخم مي كند

يك عمر درد پوست من راكلفت كرد

زخمي بزرگ دارم و طاقت مي آورم

اما تمام مسئله ازياد مي رود

يك شب كه ماه را به اتاقت مي آورم

 

[پری]

خيابان قد بكشد

بايد كمي خلوتتر قدم بزنم

مبادا باد

سايه ام را ببرد

كوچك كه بودم

مي ترسيدم بزرگ نشوم

حالا كه بزرگترم

مي ترسم كودكي ام بگريزد

يا بي خيال از سايه ام رد شود

وگم شود در سايهء درختها،آدمهاوديوارها


در آينه قدم نمي زنم

سالهاست از اينكه هستم كوچكتر نمي شوم

نمي دانم ساعت را بايد روي چه عددي كوك كنم

چقدر لباس گرم براي زمستان بگيرم

چند قرص مسكن بخورم

تا دردها دست از سرم بردارند؟

من سالهاست

فرق طلوع با غروب

وديروز با هر روز را

فراموش كرده ام

و راس هيچ ساعتي

در هيچ كجاي جهان قرار ملاقاتي ندارم

حالا فقط مي ايستم

و نگاه مي كنم به مادر بزرگ

كه با گوشهء چادر نمازش

غبار آسمان را

از پنجره پاك مي كند

 

[Behrooz]

بر گونه ام غلتيد و

با ريتم آهنين فاصله ها

دور شد.



در آخرين پيچ

نگاهي

به هاله دنباله دارش کرد

که در ايستگاه ماندم و

ريل ها

تر بودند.



چراغ سکو

سرخ شد.

http://www.kalagh.com/content.asp?post=525

 

[Behrooz]

و خان نشست شب پنجشنبه ايوان را

و چشم دوخت شب گرم تير ؛ باران را

حياط را نگران سرفه کرد ؛ ماه نبود

که حوض هديه کند خانه اي درخشان را

و عطر ممتد نسرين -گلي که بي روبان-

نمي وزيد تن خشکسال گلدان را

پکي زد ؛ آتش خاموش پيپ را کبريت

که دود وا کند اين عقده ي پريشان را

[]

...پکي زد آبي سي سال پيش را؛ نسرين

نشست صندلي خانه اي چراغان را

و بعد خان جوان عطر زد هوا نو شد

و کل زدند اهالي غروب آبان را

[]

...پکي زد آمده بودند گزمه ها - دشمن -

که از گلوله گلو تر کنند ميدان را

و عطر سنبله ها را پکي گرفت وديد

بدون اسب ؛ بدون تفنگ ؛ ياران را

پرنده ها به تماشاي باغ مي بردند

سوار محملي از ابرها زمستان را

[]

پکي گرفت شب پنجشنبه را خوابيد

که چشم باز کند صبح تير باران را !


http://www.kalagh.com/content.asp?post=526

 

[Behrooz]

و جاي دغدغه ي عاشقانه ي خوبي ست

براي با تو نشستن بهانه ي خوبي است

«حسن صادقي پناه»







پشت ميز کارم آخر ِ شب اين ترانه را

ثبت کرده حجم قهوه اي استوانه را



سر نمي کشم که سردتر شود و بعد تو

چاي ديگري بياوري و اين بهانه را



باز هم بهانه اي کنم که هي ببوسمت

که دوباره خنده پر کند فضاي خانه را



بعد مي نشينم و به عشق فکر مي کنم

فکر مي کنم من اين سه حرف بي کرانه را



بعد روي پنجره براي اين پرنده ها

شاعرانه مي کشم دو ظرف آب و دانه را



بعد روي شيشه دست ميکشم و بعد هم

مي کشم براي هر پرنده عکس لانه را



ناگهان پرنده اي به شيشه مي خورد ، نگو

اشتباه آمده است راه آشيانه را !



[]



بي تو بين اين همه کتاب غرق در خودم

مي نويسم از تو داستاني عاشقانه را



نيستي و با خيال تو عزيز


شب بخير !

 

[Behrooz]

پايان از ان ما نيست

پايان از ان كسي نيست



پايان سهم غريبه هايي است

كه بر تنه گاريها ديد به جهان نگشودند

هماناني كه در گرد وغبار راهها مي يابيمشان

اناني كه در قلب سايه ها

وفرشهاي پاره پاره

زاده مي شوند.



اناني كه مي خنديدند

هنگام كه زمين را شخم مي زديم

وجيبهايمان را پر از خاك مي كردند


http://www.kalagh.com/content.asp?post=529

 

[Behrooz]

شهر غرق شادي و سرودهاي دسته جمعي است و چريکها

دسته دسته مي رسند ، دختران شهر پيشواز مي روند با



دسته هاي گل و بوسه هاي آتشين - چريکهاي خسته هي کلاه

پرت مي کنند ، سوت مي زنند - سيل جمعيت مهيب و پا به پا



در کنار هر چريک پيش مي رود به سمت يادبود جنگ که

ناگهان پلان ديگري کليد مي خورد و دسته پرنده ها



روي شهر حلقه مي زنند ، آن پرنده اي که عاشق تفنگ و تانک

آن پرنده اي که عاشقانه در کلاه يک چريک ساخت لانه را



در شني تانک هر چريک صخره سنگ - هر چريک يک درخت سبز

دسته ي چريکها جنگلي بزرگ ، پس درخت يک مسلسل است يا



در پلان ديگري است که چريکها به خانه مي رسند و باز پو

تين هر چريک لانه اي براي يک پرنده ، خاطرات جنگ با



تيتر درشت روزنامه ها و عکسي از خبرنگار پير جنگ

که پرنده اي غريب روي لوله ي مسلسلي نشسته است ، ما



خسته از نبرد و مرگ که ستاره هاي سرخ بلگراد هم ز راه

مي رسند ، شهر غرق شادي و سرودهاي دسته جمعي است ...


http://www.kalagh.com/content.asp?post=530

 

[Behrooz]

من با هيچ چيز عوض نمي کنم قلمم را



من با هيچ چيز عوض نمي کنم

لحظه ي خيره شدنم را به گوشه ي آشناي اتاق

ثانيه ي پايان کلمه را بر کاغذ

من با هيچ چيز عوض نمي کنم



من با هيچ چيز عوض نمي کنم

سادگي ام را

شلوار جين تکراري ام را

کتابهاي به هم ريخته ام را



ليوان چاي من با من حرف مي زند

و من ديوانه نيستم !

من با هيچ چيز عوض نمي کنم

عادت از تو گفتن را از پشت نگاه پنجره . . .





شب بيداريهاي اشکالود از تو نوشتن را

من با شب نشيني ي هيچ لبخندي عوض نمي کنم



من هق هق درد يک دل را

به هيچ ترانه اي نمي دهم . . .



من بوي صميميت را

با هيچ عطري نمي شويم



دوست داشتن را من

با هيچ عشقي عوض نمي کنم



من با هيچکس عوض نمي کنم

آنکه را که هستم !



http://www.kalagh.com/content.asp?post=532

 

[Behrooz]

هزاران برگ سبز

از لمس مهرباني تو دورم

روي بوم

طرحي از ترديد و سکوتت را

باراني!

رنگ ميزنم

تا ... تابستان سبز تر شود

صبح ها

رو به آينه اي موهايم را شانه ميزنم

که هنوز

لبخند تو در باران

تنها تصوير آنست!

تو از مهرباني خسته ميشوي

و روزهاي تقويم را

براي من ميشمري

و اينگونه

براي نقاشيهايم رنگ ميسازم

و قلم مو

نرم و بي صدا

دلتنگي را

به خنکاي سايه روشنها مي برد.

 

[Behrooz]

روي سرماي نيمکت پژمرد منتظر در مسير راه آهن

مثل فريادهاي يک بيمار لحظه هاي عميق سر رفتن



مهربانم تو خوب مي داني بي تو اين من چقدر دلگير است

کهکشاني که رنگ مي بازد زير ِ اين سقفِ سردِ بي روزن



تا براده هاي ترديدم جذب چشمان مهربانت شد

روح من مثل رود جاري شد مثل ِ يک رود ِ آبي ِ روشن



من به تکرار مي کشم خود را شب به شب در مسير چشمانت

مثل ِ يک قطره حل شدم در تو ، جرعه در جرعه سر نرو از من



به خدا قول مي دهم با تو پلــــــــــــه در پلـــــــــــــه تا خدا بروم

لاي آن تور و مارگريت و عشق ... دست هايي به عطر ِ آويشن



دست هايي که در تب و تخدير شاد و سرمست چرخ زد دورم

همچونان سکه بر سرم پاشيد عشق را هي سبد سبد ... ، دامن ـ



مي کشـــــــــــــــــــــــد شب بروي اوهامي که مرا مي برد ز من انگار

مي برد هي مرا از اين دنيا ، مي برد هي مرا ... ببين اصــــــــــلن ـ



با اجيّ و مجيّ ِ من يکشب عاقبت چون فرشته خواهي شد

اي شنل پوش ِ ترمه ي رويـــــــــــــــــــا ، آدم ِ آهنيّ ِ جنتلمن !



http://www.kalagh.com/content.asp?post=534

 

[Behrooz]

آفريقاي موهايم را



به سپيدي کشيشهاي خوشبختي



بخشيده ام



اما آنان به نفرت



از سرزمين حاصلخيز عشق من



طلاونقره ميخواستند



وعاجهاي فيل.

 

[roje_aria79]

خيابان قد بكشد
بايد كمي خلوتتر قدم بزنم
مبادا باد
سايه ام را ببرد
كوچك كه بودم
مي ترسيدم بزرگ نشوم
حالا كه بزرگترم
مي ترسم كودكي ام بگريزد
يا بي خيال از سايه ام رد شود
وگم شود در سايهء درختها،آدمهاوديوارها
در آينه قدم نمي زنم
سالهاست از اينكه هستم كوچكتر نمي شوم
نمي دانم ساعت را بايد روي چه عددي كوك كنم
چقدر لباس گرم براي زمستان بگيرم
چند قرص مسكن بخورم
تا دردها دست از سرم بردارند؟
من سالهاست
فرق طلوع با غروب
وديروز با هر روز را
فراموش كرده ام
و راس هيچ ساعتي
در هيچ كجاي جهان قرار ملاقاتي ندارم
حالا فقط مي ايستم
و نگاه مي كنم به مادر بزرگ
كه با گوشهء چادر نمازش
غبار آسمان را
از پنجره پاك مي كند

حسن انتخابتون را تبریک میگم. شعر زیباییه --که شاید بیشتر اون زبان حال بسیاری از ماها باشد تا کودکی خردسال بودیم عاشق بزرگ شدن بودیم و حالا عاشق اینیم که معصومیت از دست رفته مان در خردسالی را باز بیابیم.

 

[پری]

رفته آدم بشود؟

- نه ! بعيد است از او.
بی شما رفت هوايی بخورد
بی صدا چوب خدايی بخورد..!​

آمد به‌سمت ما و حضورش چه خوب بود
مردي كه آفتاب نگاهش جنوب بود
آمد، نشست، و گفت كه «ايمانتان به‌خير!»
اما هنوز دغدغه‌ی ما جنوب بود

با دست اشاره كرد كه «من در كنارتان»
اما نگاه جمع به او ميخ‌كوب بود
او گفت: «نردبان خدا را بياوريد!»
اما فكر نردبان بلندي كه چوب بود!
فرياد زد كه «چوب كدام است؟» ناگزير
در ذهن ما تجسمي از داركوب بود!
آن‌قدر گفت: «جان شما و ستاره‌ها»
تا خوابمان گرفت، اگرچه غروب بود

 

[پری]

نشستم به بامي كه بامش نيست
شگفتا! دلم مي زندباز پر

نفس گير گرديده آرامشم
خوشا بار ديگر هواي خطر

برآن است شب تا به خوابم كشد
بزن باز بر زخم من نيشتر

دلم جرأت اش قطره اي بيش نيست
تو اي عشق! او را به دريا ببر

 

[roje_aria79]

ای ترک آتش رخ بیار آن آب آتش فام را
ای ترک آتش رخ بیار آن آب آتش فام را
وین جامه‌ی نیلی ز من بستان و در ده جام را
چون بندگان خاص را امشب به مجلس خوانده‌ئی
در بزم خاصان ره مده عامان کالانعام را
خامی چو من بین سوخته و آتش ز جان افروخته
گر پخته‌ئی خامی مکن وان پخته در ده خام را
در حلقه‌ی دردی کشان بخرام و گیسو برفشان
در حلقه‌ی زنجیر بین شیران خون‌آشام را
چون من برندی زین صفت بدنام شهری گشته‌ام
آن جام صافی در دهید این صوفی بدنام را
یک راه در دیر مغان برقع براندازی صنم
تا کافران از بتکده بیرون برند اصنام را
گر در کمندم میکشی شکرانه را جان میدهم
کان دل که صید عشق شد دولت شمارد دام را
خواجوی کرمانی

 

[roje_aria79]

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را
تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را
شب همه شب انتظار صبح رویی می‌رود
کان صباحت نیست این صبح جهان افروز را
وه که گر من بازبینم چهر مهرافزای او
تا قیامت شکر گویم طالع پیروز را
گر من از سنگ ملامت روی برپیچم زنم
جان سپر کردند مردان ناوک دلدوز را
کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست
بر زمستان صبر باید طالب نوروز را
عاقلان خوشه چین از سر لیلی غافلند
این کرامت نیست جز مجنون خرمن سوز را
عاشقان دین و دنیاباز را خاصیتیست
کان نباشد زاهدان مال و جاه اندوز را
دیگری را در کمند آور که ما خود بنده‌ایم
ریسمان در پای حاجت نیست دست آموز را
سعدیا دی رفت و فردا همچنان موجود نیست
در میان این و آن فرصت شمار امروز را

 

[roje_aria79]

خبرت هست ؟ که از خویش خبر نیست مرا
گذری کن که زغم راه گذر نیست مرا
گر سرم در سر سو دات رود نیست عجب
سرسوای تو دارم غم سرنیست مرا
بی‌رخت اشک همی بارم و گل می‌کارم
غیر ازین کار کنون کار دگر نیست مرا

 

[roje_aria79]

بسی شب با مهی بودم کجا شد آن همه شبها
کنون هم هشت شب لیکن سیاه ازدود یاربها
خوش آن شبها که پیشش بودمی که مست و گه سرخوش
جهانم میشود تاریک چون یاد آرم آن شبها
همی کردم حدیث ابرو و مژگان او هردم
چو طفلان سوره‌ی نون والقلم خوانان به مکتبها
چه باشد گر شبی پرسد که در شبهای تنهایی
غریبی زیر دیوارش چگونه می‌کند تنها
بیا ای جان هر قالب که تا زنده شوند از سر
بکویت عاشقان کز جان تهی کردند قالبها
مرنج از بهر جان خسرو اگر چه می‌کشد یارت
که باشد خوب‌رویان را بسی زین گونه مذهبه