هر روز يك شعر تازه

[jang-geum]

...
با ساربان بگویید احوال آب چشمم
تا بر شتر نبندد محمل به روز باران
بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت
گریان چو در قیامت چشم گناهکاران
ای صبح شب نشینان جانم به طاقت آمد
از بس که دیر ماندی چون شام روزه داران
چندین که بر شمردم از ماجرای عشقت
اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران
سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل
بیرون نمیتوان کرد الا به روزگاران
...

 

[آرشیتکت]

آرشیتکت جان
تو تو این زمونه کسی رو سراغ داری که جواب عشق رو خوب بدونه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

سلام دوست عزیز
نمیدونم
هیچ کس رو تو این دوره زمونه نمیشه شناخت
تشخیصش مشکله
آدم باید واسه جواب دادن به عشق به آواز دلش گوش کنه
ببینه اون چی میگه.
شایدم بدونم
خدا عالمه.

 

[jang-geum]

تو را به جاي همه زناني که نمي شناختم دوست مي دارم

تو را به جاي همه روزگاراني که نمي زيسته ام دوست مي دارم

براي خاطر عطر گستره ي بيکران و براي خاطر عطر نان گرم

براي خاطر برفي که آب مي شود، براي نخستين گل

براي خاطر جانوران پاکي که آدمي نمي رماندشان

تو را براي دوست داشتن دوست مي دارم

تو را به جاي همه زناني که دوست نمي دارم دوست مي دارم

جز تو، که مرا منعکس تواند کرد؟ من خود، خويشتن را بس اندک مي بينيم.

بي تو جز گستره يي بي کرانه نمي بينيم

ميان گذشته و امروز.

از جدار آيينه ي خويش گذشتن نتوانستم

مي بايست تا زندگي را لغت به لغت فراگيرم

راست از آن گونه که لغت به لغت از يادش مي برند.

تو را دوست مي دارم براي خاطر فرزانه گي ات که از آن من نيست

تو را به خاطر سلامت

به رغم همه آن چيزها که جز وهمي نيست دوست دارم

براي خاطر اين قلب جاوداني که بازش نمي دارم

تو مي پنداري که شکي، به حال آن به جز دليلي نيست

تو همان آفتاب بزرگي که در سر من بالا مي رود

بدان هنگام که از خويشتن در اطمينانم.

 

[Helia]

...
سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل
بیرون نمیتوان کرد الا به روزگاران
...

گفتی به روزگاری مهری نشسته گفتم

بیرون نمی توان کـــرد حتی به روزگاران

 

[پری]

خدا به فکر فرو رفت : اين پری بشود ؟
و يا برای جهانم پيمبری بشود ؟

: کمی شبيه خودم باشد اين ؟ اگر باشد
به شکل خالق خود شاه دلبری بشود

خدا به فکر که : آيا برای من باشد
و يا بيايد و زيبای ديگری بشود ؟

به ذهن داشت که آن را فقط پرنده کند
به آسمان بدهد تا کبوتری بشود

نشست تا که اگر مرد مثل يوسف را . . .
و يا شبيه به مريم ، که دختری بشود

ودست برد که از ماه تکه ای . . . نه ! نَکند
اراده کرد که تا ماه بهتری بشود

نگاه کرد به آهوکه : اين دو چشم؟ اگرــ
قشنگتر بکشم چشم محشری بشود

کشيد ماهیِ نازی و کرد قهوه ای اش
که در دو برکه دو چشم شناوری بشود

نخواست ماهیِ زيبا اسير تُنگ شود
کشيد پلک قشنگی که تا دری بشود

و از عصاره ی انگور ريخت بر لب او
که هی شراب بريزد که ساغری بشود

ولی به آن می خالص لبی اگر برسد
خراب آن شود و بعد کافری بشود​

 

[پری]

آنان كه به شادي ام نمي آسودند

يك عمر در انتظار فرصت بودند

تا من به تو اعتماد كردم آنها

دستان تو را به خون من آلودند

پاي سند قتل من انگشت زدند

اين قوم مرا به نيت كشت زدند

خنجر خوردم ، ولي نمي بينمش آه

يعني كه مرا دوباره از پشت زدند
​

 

[پری]

صدیقه مراد زاده

نه دنيا به آخر ميرسد
نه حــوا ازسيــب ميگذرد
فقط ما به پايان هم مي رسيــم
وقتي جاده راه خودش راميــرود
وهيچ بيراهــه اي به ما ختم نمي شود
حتمآقرار بوده در دل حادثــه متــولد شويم
که اتفاقها روي سر ما
به گل مي نشيـند
من در دستها ي کسي رقم خورده ام
که دستهايش را دوست ندارم
وبه چشمهاي کسي ميرسم
که تنهايي ام را دور ميزند
اگر دنيا به آخر برسد
من به تو
اگر حوا سيــب را...
نه ! اصلآ ولش کن
خدا دنبال بـهانه مي گشت
تا ما را آواره کنــد .​

 

[Even Star]

وقتي كه تو هست
، تا لحظه اي كه ياد تو در خاطر من جاريست!
تا زماني كه دستهاي گرمت همراه دستاي خسته اي منه!
تا وقتي كه نگاهت تنها پناهگاه و تكيه گاه نگاه سرگردان منه!
تا زماني كه تو همسفر جاده زندگي من هستي!
تا وقتي كه شونه هاي تو امن ترين جاي دنياست براي من!
من زنده هستم!

 

[Even Star]

پروانه ي من در دامي افتاده كه عنكبوتش سير است .... نه ميتواند پرواز كند و نه بميرد

 

[پری]

دوستت دارم حتی اگر قرار باشد

شبی بی چراغ در حسرت یافتنت

تمام پس کوچه ها را زیر باران قدم بزنم

تو را آن قدر دوست دارم ، که خودم را نه ! . . .
تو را آن قدر دوست دارم ، که خدا را . نه ! نه ! . . .
تو را آن قدر دوست دارم ، که تو را .

و تو بی معيار ترين « آفريده » ای .

عشق من بيشتر تو را غريب می آيد ، تا زيبا ؛
من تو را سؤالی می مانم بيشتر ، تا شايد « الهه » ای .
جوابت نگفته می خوانم از خطوط جوان پيشانيت :
«الوهيّت و زيبايی ؟! چه تاريخي ! چه پاک ! »

هر غروب ــ عزيزم ــ ، گاه ِ اتّحاد امتداد شعاع نگاه ِ عاشقان است
سمتِ محور خورشيد .
و در اين وحدت ، چه تنهام من .

به فرموده ی نگاهت ، افسانه يا غزلی ام من .
که چه چشمان عجيب و بی رحمت ، چه سخت در اشتباهند .

ناز ! دنيا انباشت ِ معانی درست ، و نتيجه گيری های غلط است .
راستی چه غم که عشق در هر دو وجه ، غلط است ؟! .

چه باک که نفهمی که تو را آن قدَر دوست دارم ، که تو را ؟ .

و عزيزم !
چه باک ؟​

 

[پری]

شاید من و تو به هم نباید برسیم

تا نوبت ما هم به سر آید

برسیم

روزی من و تو به هم

خدا می داند

شاید

شاید

شاید

شاید

برسیم

 

[پری]

وقتی غريب می شوی انگار مرده ای

سهمی از آسمان و خدايش نبرده ای

حتما تو هم برای نمونه فقط دو روز

کش ضربه های نحس زمان را شمرده ای

وقتی شبانه غم به دلت خانه می کند

مثل من از زمين و زمان زخم خورده ای

کوچه صدا نمی کندت خانه خالی است

رويای خود به بستر بی جان سپرده ای

فکرت سياه می شود و خسته از همه

در مشت خود چه نرگس زردی فشرده ای

غربت به جاده های خدا هم نمی رسد

سهمی از آسمان و خدايش نبرده ای

 

[jang-geum]

امشب از حسرت رویت دگر آرامم نیست
دلم آرام نگیرد که دلارامم نیست
گردش باغ نخواهم، نروم طرف چمن
روی گلزار نجویم که گل اندامم نیست
من از آغاز که روی تو بدیدم گفتم
در پی طلعت این حوروش انجامم نیست
خاک کویش شوم وکام طلبکار شوم
گر چه دانم که از آن کام طلب کامم نیست
...

 

[پری]

مهدی زارعی ـ کرج

ای چهره ی جهنمیِ سايه های شر!

ای صورت گريخته از هيأت بشر
!
امشب بيا و مژده ی مرگ مرا بيار

بعدش بگير و روح مرا با خودت ببر

مغز مرا به خون خودم حل کن و بنوش

چشم مرا درآور قلب مرا بدر

شاخه به شاخه قطع کن و خرد کن مرا

ای من درختِ خشکِ تو ! ای تو مرا تبر!

کبريت را بده به من و بعد پس بگير

شعله به شعله از بدنم دست و پا و سر

درمن بِدم كه بيشترم شعله ور . . . ، وخود

پاشو برقص دورِ منِ گُر گرفته تر

ۀۀۀ
ای چهره ی جهنمیِ من ! پرنده ای

با چشم های سوخته ، آتش گرفته پرــ

هر شب به شکل تو به اتاقم مي آيد و

خاکسترِ اتاق و من و هر چه خشک و تر ــ

را هِی به باد مي دهد و بين خنده هاش

آتش زبانه مي کشد از چار چوبِ در

ۀۀۀ

اين هم دليل سوختنِ هست و نيستم

باور اگر نداری و شک داری ام اگر:

توفانِ شعله حجم سرم را وزيده که

جا مانده روی گردنت اين گوی شعله ور.

 

[Jini]

ين مرد خود پرست

اين ديو، اين رها شده از بند

مست مست

استاده روبه روي من و

خيره در منست

***

گفتم به خويشتن

آيا توان رستنم از اين نگاه هست ؟

مشتي زدم به سينه او،

ناگهان دريغ

آئينه تمام قد روبه رو شكست .

 

[Jini]

در پيش چشم دنيا

دوران عمر ما

يك قطره دربرابر اقيانوس



در چشمهاي آنهمه خورشيد كهكشان

عمر جهانيان

كم سوتراز حقارت يك فانوس

افسوس !

 

[Jini]

زان لحظه كه ديده بررخت واكردم

دل دادم و شعر عشق انشاء كردم



ني، ني غلطم، كجا سرودم شعري

تو شعر سرودي و من امضاء كردم

 

[Jini]

آسمان سربي رنگ.

من درون قفس سرد اتاقم

دلتنگ.

مي پرد مرغ نگاهم

تا دور.

آه باران باران

پر مرغان نگاهم را شست.

از دل من اما

چه كسي

نقش او را خواهد شست؟

 

[Jini]

كسي با سكوتش،

مرا تا بيابان بي انتهاي جنون برد

كسي با نگاهش،

مرا تا درندشت درياي خون برد



مرا باز گردان

مرا اي به پايان رسانيده

- آغاز گردان !

 

[Jini]

تو اي شكوهمند من

شكوه دلپسند من

تو آن ستاره بوده اي

كه مهر آسمان شدي

ز مهر برتر آمدي

فراز كهكشان شدي



به دره ها نگاه كن

به ژرف دره ها نگر

به تكه سنگهاي سرد

به ذره ها نگاه كن



به من بتاب

كه سنگ سرد دره ام

كه كوچكم

كه ذره ام



به من بتاب

مرا ز شرم مهر خويش آب كن

مرا به خويش جذب كن

مرا هم آفتاب كن .