هر روز يك شعر تازه

[I Love You]

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌ روی بر بام ما

ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما

در گل بمانده پای دل جان می‌ دهم چه جای دل
وز آتش سودای دل ای وای دل ، ای وای ما

شعـری از مولانـا

 

[AMD.POWER]

بشنو:

گو یکی باشد معبد به همه دهر

تا من آن‌جا برم نماز

که تو باشی.



چندان دخیل مبند که بخشکانی‌ام از شرم ِ ناتوانی‌ خویش:

درخت ِ معجزه نیستم

تنها یکی درخت‌ام

نوجی در آبکندی،

و جز این‌ام هنری نیست

که آشیان ِ تو باشم،

تختت و تابوتت ...



"احمدشاملو"

 

[Mohsen_mzh]

دستای من پینه ترک، دستای تو مثل بلور!
دور ُ وَر تو قـُلقـُله، حوالی ما سوت ُ کور!
من یه جوون آس ُ پاس، تو اما طناز ُ سوسول!
تو جیب من چن تا سوراخ، تو جیب تو یه گولّه پول!
تو و ُموبایل ُ تلفن، من ُ یه چهار تا دوزاری!
بند دلم پاره می شه، تا گوشی ر ُ بر می داری!

من بچه ی راه آهنٌ تو بچه ی نیاورون!
خودت بگو! من چه جوری بگم: بیا باهام بمون؟

خونه ی ما اجاره یی، یه قوطی کبریت! لونه موش!
یه گوشه گاز ِ پیکنیکی، یه گوشه دستشویی ُ دوش!
خونه ی تو ویلاییه، جکوزی ُ سونا داره!
آشپزتون هر روز برات دَه جور غذار بار می ذاره!
غذای من دَمپختک ُ، نیمرو ِ و ُ نون ُ پنیر!
این جور یه حکایت ِ قصّه ی عاشق ِ فقیر!

من مَرد ِ آسمون جُـلُ تو دختر شاه پریون!
خودت بگو! من چه جوری بگم: بیا باهام بمون؟



یغما گلرویی

 

[somayeh60]

تا سمرقندی چشمان تو یاهو زده ام
تازه در سایه ی گیسوی تو اردو زده ام

تو فقط رودکی شعر مرا می فهمی
پیش یک رابعه لبخند تو زانو زده ام

روی دریاچه ی طوفان زده ی احساسم
خسته تا ساحل دستان تو پارو زده ام

خواب دیدم که صمیمانه شبی آمده ای
تکیه بر شانه ات ای خاطره بانو، زده ام

کوچه سرشار گل و آینه و لبخند است
کوچه را پیش قدم های تو جارو زده ام

به غریبانه ترین شعر قسم! شرمم باد
اگر ای عشق به چشمان تو نارو زده ام

سالها می گذرد تا تو بیایی ، هر شب
مثل یک شعله به امید تو سوسو زده ام

طرح مینیاتوری چشم تو شاعر خیز است
اگر امروز چنین پیش تو زانو زده ام

صفادل

 

[AMD.POWER]

پابلونرودا
تو را چون گل سرخ نمک دوست نمی‌دارم

یاقوت، میخک پیکان کشیده ی آتش زا:

همانگونه که بعضی، چیزهای تیره و تار می‌پسندند

من در خفا، میان سایه و روح دوستت دارم

دوستت دارم چون گیاهی بی گل

که در خود، و پنهانی، نور گل می‌افشاند

به شکرانه ی عشق تو در تاریکی بدنم

چه عطرهایی از خاک که محفل نگرفت

دوستت دارم بی آنکه بدانم چطور، نه کی و نه کجا

دوستت دارم صاف و ساده، راحت و بی غرور

این گونه دوستت دارم، عاشقی دیگر ندانم

این گونه دوستت دارم که نه باشم و نه باشی

آنقدر نزدیک که دست تو روی سینه ام، مال من

و آنقدر نزدیک که وقتی به خواب می‌روم

پلک هایت روی هم افتند

 

[siavash20]

چه چيز در اين جهان ،
غريبانه‌تر از زني است
كه خودش را
و تنهايي‌اش را بغل مي‌كند
و مي‌پوسد
امّا حاضر نيست ديگر كسي را دوست بدارد؟

مريم ملك دار
​

 

[AMD.POWER]

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند


به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند


یکی زشب گرفتگان چراغ بر نمی کند


کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند


نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار


دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود


که خنجر غمت از این خراب تر نمی زند

گذر گهی است پر ستم که اندرو به غیر غم


یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات


برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند


نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست


اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند



هوشنگ ابتهاج


(سایه)

 

[somayeh60]

چه چيز در اين جهان ،
غريبانه‌تر از زني است
كه خودش را
و تنهايي‌اش را بغل مي‌كند
و مي‌پوسد
امّا حاضر نيست ديگر كسي را دوست بدارد؟

مريم ملك دار
​

بسیار تاثیر گذار بود
اینم یه شعر تازه برای جلوگیری از اسپم:

دست من نیست که دستت را بگیرم
سر به هر بالشی که میگذارم
خواب تو را بیدار میشوم
یادت هست
جمع شدیم
که عکسی به یادگار...
کنار تو ایستادم
گفتم اگر قرار است
بسوزد این عکس
کنار هم بسوزیم
...به پای هم
که روی پا انداختی و گفتی
فرقی نمیکند برایت
توی عکس اگر مانده بودی
بختت را نمیدانم
دست کم لباست
که سفید میشد

عاشقانه های مصدق/مرتضی بخشایش

 

[wonnin]

به آن لبخندت که چون لبخند گلهاست / به رخسارت که چون مهتاب زیباست


به گلهای بهار عشق و مستی / به قرآنی که آن را میپرستی


قسم ای نازنین تا زنده هستم / تو را من دوست دارم میپرستم


درون کلبه تاریک و تارم / تویی تنها چراغ روزگارم


کبوترهای شعرم تیر خوردند / نمیبینی که عمری بی قرارم

 

[wonnin]

شنیده ام که تو عکس شکسته می کشی با رنگ
اگر حقیقت است بیا من شکسته ام بی سنگ
مرا تو ساده بکش با تمام سادگی ام
و تلخ و تلخ و تکیده ولی کمی پر رنگ
مرا به رنگ روشن صد التماس تیره بکش
کنار کوچه بن بست و خالی از آهنگ
اگر تو معنی پرپر زدن ندانستی
پرنده ای بکش و یک قفس ولی دل تنگ
قرار هر دوی ما بر مدار ماندن بود
ببین که بی قرار توام هنوز بی نیرنگ
مرا تو خسته بکش، پاره کن شکسته بکش
شکسته از دل سنگی و خسته از دل تنگ

 

[AMD.POWER]

سبزه ها در بهار می رقصند،

من در کنار تو به آرامش می رسم

و آنجا که هیچ کس به یاد ما نیست

تو را عاشقانه می بوسم

تا با گرمی نفسهایم، به لبانت جان دهم

و با گرمی نفسهایت، جانی دوباره گیرم.

دوستت دارم،

با همه هستی خود، ای همه هستی من

و هزاران بار خواهم گفت:

دوستت دارم را ...



"نیما یوشیج"

 

[siavash20]

در را باز کن
زنی این بار
از راهی مخفی آمده است
که خستگی را دکمه دکمه از تنش دربیاوری
و فکر کنی
که چای با طعم شیرین حرفهایمان چقدر می چسبد

منیره حسینی


​

 

[hdavoodh]

دید مجنون را یکی صحرانورد
بربه رو پشته ای بنشسته فرد


صفحه اش از خاک و انگشتان قلم
بر به روی خاک هی میزد رقم


گفت ای مجنون بی دل کیست این؟
می نگاری نامه بهر کیست این؟


گفت: مشق نام لیلی می کنم
خاطر خود را تسلی می کنم


چون میسر نیست با من کام او
عشق بازی می کنم با نام او​

 

[hdavoodh]

خالی تر از سکوتم ، از نا سروده سرشار

حالا چه مانده از من ؟... یک مشت شعر بیمار

انبوهی از ترانه ، با یاد صبح روشن

اما... امید باطل... شب دائمی ست انگار

با تار و پود این شب باید غزل ببافم

وقتی که شکل خورشید ، نقشی ست روی دیوار

دیگر مجال گریه از درد عاشقی نیست

بار ترانه ها را از دوش عشق بردار

بوی لجن گرفته انبوه خاطراتم

دیروز: رنگ وحشت ، فردا: دوباره تکرار

وقتی به جرم پرواز باید قفس نشین شد

پرواز را پرنده ! دیگر به ذهن مسپار

شاید از ابتدا هم تقدیر من سفر بود

کوچی بدون مقصد از سرزمین پندار

از پوچ پوچ رویا ، تا پیچ پیچ کابوس

از شوق زنده بودن... تا خنده ای سرِ دار​

 

[hdavoodh]

یه عاشق بي قايق تو درياها
چشماشو مي بنده تو روياها
من عاشق بي قايق تو درياها مي ميرم
چشمامو مي بندم بي روياها مي ميرم
ميرم و مي ميرم آسوده ميشم از عشق
ميرم و مي ميرم ...............

 

[siavash20]

من،
انبوهي از اين بعدازظهرهاي جمعه را،
بياد دارم،
كه در غروب آنها، در خيابان،
از تنهايي گريستيم،
ما، نه آواره بوديم، نه غريب.
امّا،
اين بعدازظهر هاي جمعه، پايان و تمامي نداشت.
مي گفتند از كودكي به ما،
كه زمان باز نمي گردد،
اما نمي دانم چرا،
اين بعدازظهرهاي جمعه،
باز مي گشتند!

احمدرضا احمدی​

 

[AMD.POWER]

با آن که نام شما را بسیار زمزمه می‌کنم،
اما در این دقیقه نمی‌دانم از چه این بهار،
در چندمین ماه سال می‌شکفد.
به گمانم کوچه‌ای در بَرزَنِ بادها، بن‌بست است،
ورنه این سوز گزنده را سر بازگشت نبود.



"سید علی صالحی"

 

[AMD.POWER]

من آهسته آمدم کنار وقفه ای از دریا

رو به روی کبوتری که از غروب می وزید

چشم به راه آوازی که دریا

از آغاز پرنده زیر گوش بچه ماهی ها خوانده بود

به یقین می دانی به چه فکر می کردم

گفته بودی:

خودت با دریا کنار بیا

تمام دریاهای دنیا دو ساحل دارند

من کنار دریا می آیم، من با دریا کنار می آیم

من با باد، با باران، با آئینه و زمستان

من کنار تو می آیم، من با تو کنار می آیم

من با هرچه آسمان ***** شده و هرچه سنگسار آئینه و مهربانی و هرچه منطق بی دلیل کنار می آیم

تو چه می دانی که در این یکشنبه ی عزیز که بوی تنباکو می دهد

چقدر به بن بست کلمه رسیده ام

می خواهم انکار کنم که شاعرم

من خودم را اواسط دیروز جا گذاشتم

کسی که امروز کنار تو می آید

یک مرده ی منطقی است

حالا می توانی آسوده باشی

من کنار تو آمده ام

من با تمام تو کنار آمده ام

 

[hdavoodh]

افسوس كه نامه جواني طي شد
و آن تازه بهار زندگاني دي شد
وآن مرغطرب كه نام او بود شباب
فرياد ندانم كي آمدوكي شد خیام​

 

[hdavoodh]

یک عمر به کودکی به استاد شدیم
یک عمر زاستادی خود شاد شدیم
افسوس ندانیم که ما را چه رسید
از خاک بر آمدیم و بر باد شدیم خیام​