هر روز يك شعر تازه

[hdavoodh]

وقتی تمامِ زندگی ات شده باشد..​

​

​

​

جز آغوشش ... ​

​

​

​

​

​

پناهِ دیگری نداری...​

​

​

​

حتی اگر از خودش دلگیر باشی...​

​

 

[hdavoodh]

دیشب را تا صبح بدنبالت گشتم​

​

​

لابه لای تمام خاطرات گذشته...​

​

​

تمام خوابهایم را ورق زدم...​

​

​

لحظه به لحظه اش را...​

​

​

رد پایت همه جا جاریست...​

​

​

اما...​

​

​

​

​

دوباره تکرار داستان همیشگی​

​

​

نبود تو و انتظار من...!!!​

​

​

امروز را هم دوباره دنبالت می گردم......مثل همه روزهای نبودت!!!​

​

​

امروز هم سراغت را از تمام برگ ها می گیرم...!​

​

​

شاید برگی را از قلم انداخته باشم!​

​

​

 

[wonnin]

بنشين، مرو، چه غم كه شب از نيمه رفته است

بگذار تا سپيده بخندد به روي ما

بنشين، ببين كه دختر خورشيد ،صبحگاه

حسرت خورد ز روشني آرزوي ما

 

[wonnin]

خسته ام از این تباهی، نقطۀ رو به سیاهی

از زمونه آشیونه، این محبتهای واهی

این دلای سرد و خسته، دستهای پینه بسته

یک شروعِ رو به پایان، یک افولِ رو به چاهی

 

[hdavoodh]

دلم گرفته اي دوست

هواي گريه با من

گر از قفس گريزم

كجا روم كجا من؟.................................​

 

[hdavoodh]

باید اعتراف کنم من نیز گاه به آسمان نگاه کرده ام
دزدانه
در چشم ستارگان
نه به تمامیشان
تنها به آنها
که شبیه ترند به چشمان تو .......................​

 

[hdavoodh]

دلم اینجا دلم آنجاست میدانی ؟
دلم با تو ولی تنهاست میدانی ؟

دلم آزرده ازطوفان پائیزیست ،
دلم آشفته از چون دریاست میدانی؟؟

دلم داغ شقایق را به دل دارد،
دلم سوزان ،دلم صحراست میدانییییی؟؟؟؟

 

[AMD.POWER]

تو را نگا‌ه می‌کنم‌:
چشمانت خلاصه‌ی‌ آتش‌فشان‌ است،
هم‌‌رنگِِ خاک‌ِ دیاری‌ که‌ دوستش‌ می‌دارم !
چال‌ِ کنج‌ِ لبانت‌
هلالک‌ِ جُفتی‌ ماه‌ است‌
با خورشیدی‌ در قفا
که‌ مردمان‌ِ سرزمین‌ِ قلب‌ِ مرا
به‌ وِلوِله وا می‌دارد
با انگشت‌ِ اشاره‌ی‌ رو به‌ آسمان !
خنده‌ات‌ باران‌ِ مرواریدْ است‌
و اخمت‌
زلزله‌یی‌ که‌ شهر آرزوهایم‌ را
ویران‌ می‌کند !
تو را نگاه‌ می‌کنم‌
و جهان‌ رنگ‌ می‌بازد
نگاهت می‌کنم‌
و خود را نمی‌بینم !

یغما گلرویی

 

[user22]

دو عاقل را نباشد کین و پیکار نه دانایی ستیزد با سبکبار
اگر نادان بوحشت سخت گوید خردمندش بنرمی دل یجوید
دو صاحبدل نگهدارند مویی همیدون سرکشی و آزرم جویی
وگر بر هر دو جانب جاهلانند اگر زنجیر باشد بگسلانند
یکی را زشت خویی داد دشنام تحمل کرد و گفت ای خوب فرجام
بتر زانم که خواهی گفتن آنی که دانم عیب من چون من ندانی

 

[AMD.POWER]

علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را

که به ماسوا فکندي همه سايه‌ي هما را

دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين

به علي شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علي گرفته باشد سر چشمه‌ي بقا را

مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو اي گداي مسکين در خانه‌ي علي زن

که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را

بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من

چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا

بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب

که علم کند به عالم شهداي کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز ميان پاکبازان

چو علي که ميتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را

بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت

که ز کوي او غباري به من آر توتيا را

به اميد آن که شايد برسد به خاک پايت

چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم

که لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را

«همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي

به پيام آشنائي بنوازد و آشنا را»

ز نواي مرغ يا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا


شهريار

 

[kyle]

ای دوست نزن زخم زبان جای نصیحت / بگذار ببارد بر سرم سنگ مصیبت
​

 

[kyle]

سعدی
یکی را دست حسرت بر بناگوش/////یکی با آنکه میخواهد در آغوش
​

 

[پرنیان]

من سکوت خویش را گم کرده ام

لاجرم در این هیاهو گم شدم

من ، که خود افسانه می پرداختم

عاقبت افسانه ی مردم شدم

ای سکوت ، ای مادر فریادها

ساز جانم از تو پر آوازه بود

تا در آغوش تو ، راهی داشتم

چون شراب کهنه ، شعرم تازه بود

در پناهت برگ و بار من شکفت

تو مرا بردی به شهر یادها

من ندیدم خوشتر از جادوی تو

ای سکوت ، ای مادر فریادها

گم شدم در این هیاهو ، گم شدم

تو کجایی تا بگیری داد من؟

گر سکوت خویش را می داشتم

زندگی پر بود از فریاد من...​

 

[cheshayer]

يکي خان بود از حيث چپاول
دوتا مستخدم خان را گرفتند

فلان ملا مخالف داشت بسيار
مخالف‌هاي ايشان را گرفتند

بده مژده به دزدان خزانه
که شاکي هاي آنان را گرفتند

چو شد درآستان قدس دزدي
گداهاي خراسان را گرفتند

به جرم اختلاس شرکت نفت
برادرهاي دربان را گرفتند

نميخواهند چون خر را بگيرند
محبت کرده پالان را گرفتند

غذا را آشپز چون شور مي کرد
سر سفره نمکدان را گرفتند

چو آمد سقف مهمانخانه پائين
به حکم شرع مهمان را گرفتند

به قم از روي توضيح ‌المسائل
همه اغلاط قرآن را گرفتند

به جرم ارتداد از دين اسلام
دوباره شيخ صنعان را گرفتند

به اين گله دوتا گرگ خودي زد
خدائي شد که چوپان را گرفتند

به ما درد و مرض دادند بسيار
دليلش اينکه درمان راگرفتند

همه اين‌ها جهنم؛ اين خلايق
ز مردم دين و ايمان را گرفتند


سیمین بهبهانی

 

[ramtinhm]

زاهدا من که خراباتی و مستم به تو چه؟
ساغر و باده بود بر سر دستم به تو چه؟
تو اگر گوشه ی محراب نشستی صنمی گفت چرا؟
من اگر گوشه ی میخانه نشستم به تو چه؟

آتش دوزخ اگر قصد تو و ما بکند
تو که خشکی چه به من
من که تر هستم به تو چه؟

 

[ramtinhm]

مردم از درد و نمی آیی به بالینم هنوز
مرگ خود میبینم و رویت نمی بینم هنوز
بر لب آمد جان و رفتند آشنایان از سرم
شمع را نازم كه می گرید به بالینم هنوز
آرزو مرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت
غم نمی گردد جدا از جان مسكینم هنوز
روزگاری پا كشید آن تازه گل از دامنم
گل بدامن میفشاند اشك خونینم هنوز
گر چه سر تا پای من مشت غباری بیش نیست
در هوایش چون نسیم از پای ننشینم هنوز
سیمگون شد موی و غفلت همچنان بر جای ماند
صبحدم خندید و من در خواب نوشینم هنوز
خصم را از ساده لوحی دوست پندارم رهی
طفلم و نگشوده چشم مصلحت بینم هنوز

 

[nima_00989166]

امروز گرفتار غم و محنت و رنجیم ******** در داو فره باخته اندر شش و پنجیم
​

با ناله و افسوس در این دیر سپنچیم ******* چون زلف عروسان همه در چین و شکنجیم
​

هم سوخته کاشانه و هم باخته گنجیم*****ماییم که در سوگ و طرب قافیه سنجیم
​

جغدیم به ویرانه هزاریم به گلزار​

ای مقصد ایجاد سر از خاک به در کن ********وز مزرع دین این خس و خاشاک به در کن
​

زین پاک زمین مردم ناپاک به در کن ***** از کشور جم لشکر ضحاک به در کن
​

از مغز خرد نشئه تریاک به در کن ****** این جوق شغالان را از تاک به در کن
​

وز گله اغنام بران گرگ ستمکار​

افسوس که این مزرعه را آب گرفته ******** دهقان مصیبت زده را خواب گرفته
​

خون دل ما رنگ می‌ناب گرفته ******** وز سوزش تب پیکرمان تاب گرفته
​

رخسار هنر گونه مهتاب گرفته ******** چشمان خرد پرده ز خوناب گرفته
​

ثروت شده بی مایه و صحت شده بیمار​

ابری شده بالا و گرفته‌است فضا را ******** از دود و شرر تیره نموده‌است فضا را
​

آتش زده سکان زمین را و سما را ********سوزانده به چرخ اختر و در خاک گیا را
​

ای واسطه رحمت حق بهر خدا را ******** زین خاک بگردان ره طوفان بلا را
​

بشکاف ز هم سینه این ابر شرر بار
​

 

[wonnin]

غنچه از خـــواب پــرید و گلی تازه به دنیـــا آمد


خار خنـــــــدید و بــــــه گل گفـــــــتت : سلام


و جوابــی نشنید ...خار رنجــید ولی هیچ نگفت


ساعتـی چند گذشت.. گل چه زیبا شده بود ...


دســـــــــــــت بی رحمــــــی آمــــد نزدیک ...


گل ســــــــراسیمه ز وحـــــــشت افســرد ...


لیک آن خار در آن دست خلید و گل از مرگ رهید


صبح فردا که رسیدخار با شبنمی از خـواب پرید


گل صمیمانه بــــــــــــه او گفــــــت : سلام ...

 

[P E R S I A N]

علي آن شير خدا

علي آن شير خدا شاه عرب **** الفتي داشت با اين دل شب
شب ز اسرار علي، آگاه است **** دل شب محرم سرّ الله است
شب علي ديد به نزديکي ديد **** گر چه او نيز به تاريکي ديد
شاه را ديد به نوشيني خواب **** روي بر سينه ديوار خراب
قلعه‌باني که به قصر افلاک **** سر دهد ناله زنداني خاک
اشكباري که چو شمع بيزار **** مي‌فشاند زر و مي‌گريد زار
دردمندي که چو لب بگشايد **** در و ديوار به زنهار آيد
کلماتش چو در آويزه گوش **** مسجد کوفه هنوزش مدهوش
فجر تا سينه آفاق شکافت **** چشم بيدار علي خفته نيافت
روزه‌داري که به مُهر اسحار **** بشکند نان جوين افطار
ناشناسي که به تاريکي شب **** مي‌برد نان يتيمان عرب
تا نشد پردگي آن سرّ جلي **** نشد افشا که علي بود علي
شاهبازي که به بال پر راز **** مي‌کند در ابديت پرواز
شهسواري که به برق شمشير **** در دل شب بشکافد دل شير
عشقبازي که هم آغوش خطر **** خفت در خوابگه پيغمبر
آن دم صبح قيامت تأثير **** حلقه در شد از او دامنگير
دست در دامن مولا زد در **** که علي بگذرد از ما مگذر
شال مي‌بست و ندايي مبهم **** که کمربند شهادت را محکم
پيشوايي که ز شوق ديدار **** مي‌کند قاتل خود را بيدار
ماه محراب عبوديت حق **** سر به محراب عبادت منشق
مي‌زند پس‌، لب او کاسه شير **** مي‌کند چشم اشارت به اسير
چه اسيري که همان قاتل اوست **** تو خدايي مگر اي دشمن دوست
در جهان اين همه شر و همه شر **** ها علي بشر کيف بشر
کفن از گريه غسال خجل **** پيرهن از رخ وصال خجل

" محمد حسين شهريار"

 

[wonnin]

دیدی، آن را که تو خواندی به جهان یارترین

سینه را ساختی از عشقش، سرشارترین

آن که می گفت منم بهر تو غمـخوارترین

چه دل آزارترین شد! چه دل آزارترین؟



"فریدون مشیری"