ریشه بسیاری از این اشکالات توهم خود بزرگ بینی است. دقت کنید: واژه "توهم" رو بکار بردم. چه برتری ما نسبت به دیگران داریم؟ خوش تیپ تریم؟ پولدارتریم؟ قوی تریم؟ ... کدامیک؟؟؟
من می گویم: هیچ کدام!
اما به خود اجاره می دهیم راجع هر موضوع با ربط و بی ربط دیگری که مهم نیست اصلا ازش سر بیاوریم یا نه نظر بدهیم، آن هم نظر عالمانه و اصرار هم کنیم که حق با ماست.
الان در فوتبال و تحلیل هایی که خیلی وقت ها این طرف و آن طرف (چه در جوامع مجازی و چه در رسانه های تصویری و نوشتاری دیگر) باب شده که هر کس تند تر انتقاد کند یعنی با سواد تر و متفکر تر از بقیه است! و هر کس که کمتر حرف بزند یا سبک نقدهایش فرق کند، یعنی بی سواد یا زود باور و ساده است و از فوتبال سر در نمی آورد.
عجول بودن دز اظهار نظر و هر چیزی را گفتن بلای جان ماست.
چاره اش این است که زبان مان را مهار کنیم. به دیگران احترام بگذاریم. پیشرفت ها و پیروزی های دیگران را بپذیریم. ضعف هایمان را قبول کنیم. راه پیشرفت کار و تلاش است، چیزی که ما معمولا از آن فراری هستیم ...
فوتبال همانطور که به درستی اشاره کردند یک ورزش گروهی است، در واقع برای این پدیده اجتماعی هزاران پارامتر ورزشی و غیر ورزشی دیگر دست به دست هم می دهند تا آن را به صورتی پر بیننده و جذاب در بیاورند.
خیال پردازی را باید بگذاریم کنار، میل به پیشرفت و برتری، بدون تلاش و کوشش مجدانه یک تصور خام و احمقانه است ...
عالیشاه دوباره 3 هفته مصدوم شد
