سلام
در ادامه پس قبلیم در مورد مربیگری باید بگم که
مربی بودن غیر از تجربه عملی داشتن تو سبک که مهارت بهش میگن نیاز به علم و آگاهی هم داره
تو ایران اینجوریه که اگر کسی تو سبکی مهارت لازم رو داشت بعد از انجام شروطی که سبک میذاره (کمیته مربیان) میتونه بره و مدرک مربیگری عملی بگیره (مثلا حداقل دان دو پیش نیاز است)
بعد از اخذ مدرک عملی به فدراسیون مربوطه میره و پس از موفقیت در چند امتحان میتونه مدرک مربی گری تئوری رو بگیره
حالا مربی گری هم درجه 3 ودرجه 2 و... داره که مثلا اگر بخواهیم یک درجه بالاتر برویم باید یک دان بیشتر به عنوان پیش نیاز داشته باشیم (به عنوان مثال برای مربی گری درجه1 حداقل دان 4 باید داشت )
البته راه ذکر شده برای عزیزانیست که به انجام کارها به صورت قانونی عادت دارن
(همیشه راه ساده تری تو را میخواند)
مربی باید در علوم فیزیولوژی، آناتومی ، روانشناسی، آسیب شناسی و اصول تمرین و... آگاهی لازم رو داشته باشه تا در صورت ایجاد مشکل (جراحت یا روحی) بتونه به هنرجو کمک کنه
تو ژاپن این طوریه که بعد از رسیدن به دان مورد نظر و سابقه کمک مربی گری مدرک فوکو شیدوئین میگیرید بعد میتونین با ارتقا به شیدوئین برسید و سپس بعد از کلی مشقت به درجه شیهان نائل شید (خدا نصیب کنه)
( کسی با دان 3و2 نمیتونه شیدوئین بشه )
فاصله بین گرفتن دان بعدی هم به میزان عدد دان بعده (مثلا دان 3 به دان4 حداقل از تاریخ دان 3 باید 4 سال بگذره)
برای همینه اساتید ژاپنی که شیهان شدن همه پیرمردن :graduated
