قوي‌ترين انفجارها در فضاي كيهاني، انفجار تشعشعات مرموز گاما هستند كه اكنون ستاره‌شناسان بر اين باورند كه در حقيقت برخوردهاي بسيار شديد بين ستارگان نوتروني هستند.
به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، شبيه‌سازي جديد صورت گرفته نشان مي‌دهد كه در لحظات پس از برخوردهاي شديد ياد شده، انفجار عظيمي موجب ايجاد يك ميدان مغناطيسي مي‌شود كه 1000 ميليون ميليون برابر قوي‌تر از ميدان مغناطيسي زمين است.
به گفته ستاره‌شناسان چنين ميدان مغناطيسي قوي‌ترين ميدان مغناطيسي در فضاي كيهاني است.
اين شبيه‌سازي هفته‌ها و به وسيله يك ابررايانه جهت محاسبه تنها چند ميلي ثانيه از يك برخورد شديد ميان ستاره‌يي بين ستارگان نوتروني انجام شد.
فردا 12 آوريل (23 فروردين ماه) روز جهاني كيهان نوردي است. چهل و پنج سال پيش در چنين روزي يوري گاگارين در ساعت 06:07 به وقت جهاني گرينويچ، سكوي پرتاب پايگاه كيهاني «بايكونور» را به مقصد مدار زمين ترك گفت. سفر تاريخي او كه راهگشاي پروازهاي فضايي انسان شد، 108 دقيقه طول كشيد و ناو كيهاني «واستك-1» پس از يك دور گردش در مدار زمين در ناحيه «ساراتف» فرود آمد. از زمان سفر فضايي يوري گاگارين در 12 آوريل 1961 تاكنون،443 نفر از ساكنان زمين طي 989 ماموريت به ماوراي جو سفر كرده‌اند.
سيروس برزو، كارشناس تاريخ كيهان‌نوردي كه در چهل و پنجمين سالگرد نخستين سفر فضايي انسان با خبرنگار «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، سخن مي‌گفت، با بيان اين مطلب خاطرنشان كرد: اگر معيار سفر به فضا را آنچه فدراسيون بين‌المللي هوا- فضانوردي اعلام كرده يعني رسيدن به ارتفاع 100 كيلومتري زمين بدانيم تاكنون 443 انسان زميني به مرزهاي فضايي دست يافته اند كه 403 نفر آنها مرد هستند و 40 نفر زن و بر همين اساس 998 بار انسان به فضا سفر كرده است.
به گفته وي، از لحاظ تعداد فضانوردان، آمريكا با 277 كيهان نورد مقام نخست را دارد و پس از آن روس ها هستند كه تاكنون 100 شهروند اين كشور ( البته به اضافه شهروندان شوروي سابق) به مدار زمين سفر كرده‌اند.
اين كشور از نظر تعداد زنان فضانورد نيز صاحب ركورد هستند و در كنار 245 مرد، 32 كيهان نورد زن نيز دارند كه از جمله آنها مي توان به «شانون لوسيد» با 223 روز و چهار ساعت اقامت فضايي ( از جمله 188 روز و چهار ساعت در مجتمع مداري «مير» روسيه) نام برد.
برزو خاطرنشان كرد: روس ها گرچه با اعزام «والنتيتا ترشكوا»، «نخستين زن فضانورد جهان» در سال 1963 پيشتاز شدند اما تا 20 سال بعد هيچ زني را به فضا نفرستادند.
پس از حدود 20 سال در اوت 1982 «اسوتلانا ساويتسكايا» به فضا رفت. همين كيهان نورد دو سال بعد نيز به مدار زمين سفر كرد كه طي آن «نخستين راهپيمايي يك زن» در فضا را به انجام رساند.
سومين زن فضانورد روس «يلنا كانتاكوا» نيز دوبار به مدار زمين سفر كرد يك بار با ناو كيهاني «سايوز تي ام-20» به ايستگاه مداري «مير» راه يافت و 169 روز و پنج ساعت و 21 دقيقه در آن بسر برد و سفر ديگر با كيهان‌پيماي «آتلانتيس» در سال 1997 به مدت 9 روز و پنج ساعت و 20 دقيقه به اين ترتيب، تناسب پرواز تعداد كيهان نوردان زن در روسيه نسبت به مردها 3 به 97 است.
اين پژوهشگر تاريخ كيهان‌نوردي در گفت‌و‌گو با ايسنا خاطرنشان كرد: با آغاز طرح «اينتركاسموس» در شوروي سابق، امكان سفر اتباع ديگر كشورها به مدار زمين ميسر شد. در دهه 1980 و ظهور فضاپيماهاي شاتل، اين ناوها اجازه دادند شهرونداني از كشورهاي غربي نيز راهي فضا شوند. تاكنون 66 فضانورد - كه تنها يك نفر آنها زن بوده‌اند - از 33 كشور غير از آمريكا و روسيه، به فضا سفر كرده‌اند كه 32 نفر آنها به كمك آمريكا و يا روسيه و يك كشور ( چين) با سفينه هاي ساخت خود به فضا رفته‌اند.
وي تصريح كرد: در دستيابي به فضا، روسيه كه آغازگر كمك به ديگر كشورها در چارچوب برنامه اينتركاسموس بود به شهروندان چكسلواكي، آلمان شرقي ( سابق )، ژاپن، بلغارستان، افغانستان، برزيل، انگليس، كوبا، مجارستان، هند، مغولستان، لهستان، روماني، اسلواكي، آفريقاي جنوبي، اسپانيا ، سوئيس ، سوريه، بلژيك، اتريش، فرانسه امكان پرواز به مدار زمين را داد. شهروندان اسپانيا، سوئيس، آلمان، مكزيك، هلند، عربستان سعودي، رژيم اشغالگر قدس، مكزيك براي نخستين بار توسط آمريكا به فضا سفر كردند.
شهروندان برخي كشورها مثل فرانسه ، ژاپن، آلمان از امكانات فضايي هر دو كشور براي پرواز به مدار زمين استفاده كرده اند.
وي افزود: بعد از آمريكا و روسيه ( شوروي سابق ) آلمان با 10 نفر ( يك نفر از آلمان شرقي سابق )، فرانسه با 9 نفر، كانادا با 8 نفر در رديف هاي بعدي قرار دارند. تاكنون شش شهروند ژاپن به فضا سفر كرده اند و با پرواز خود اين كشور را در جايگاه ششم قرار داده است.
ايتاليا با چهار كيهان نورد مقام هفتم را از آن خود كرده است. چين كه يك سال قبل با داشتن تنها يك كيهان نورد در رده پائيني بود با پرتاب «شنزو-6 » اينك با سه كيهان نورد به رده هفتم ارتقاء پيدا كرد.
به گفته وي، مقام هشتم با دو كيهان نورد به طور مشترك به بلژيك، بلغارستان و هلند تعلق دارد.
افغانستان، اتريش، برزيل، انگليس، كوبا، چكسلواكي( سابق )، مجارستان، هند، رژيم اشغالگر قدس، مكزيك، مغولستان، لهستان، روماني، عربستان سعودي، اسلواكي، آفريقاي جنوبي، اسپانيا، سوئيس، سوريه و ويتنام با يك كيهان‌نورد به طور مشترك در آخرين صف قرار دارند.
برزو درباره مدت اقامت فضانوردان در فضا نيز به ايسنا گفت: در بين شهروندان آمريكا تنها چند نفري توانسته اند بيش از شش ماه در فضا به سر ببرند. در حالي كه تعداد شهروندان روسيه (و كشورهاي شوروي سابق ) از اين لحاظ زياد است و شمار كساني كه بيش از يك سال در فضا بوده اند به 21 نفر مي رسد.
وي با اشاره به اين كه نخستين سفر فضايي بشر توسط يوري گاگارين در 12 آوريل 1961 تنها 108 دقيقه طول كشيد، تصريح كرد: اين ركورد چند ماه بعد توسط هموطن وي «گرمان تيتف» شكسته شد و به مدت يك روز و يك ساعت و 18 دقيقه رسيد.
ناوهاي كيهاني «واستك»، «واسخد» و «سايوز» از سوي روس‌ها و «مركوري»، «جميني» و «آپولو» از طرف آمريكايي ها در سال‌هاي بعد راهي فضا شدند و مدت اقامت انسان در شرايط كيهاني، افزايش ضريب چشم گيري گرفت و به 24 شبانه روز، 28 شبانه روز، 52 شبانه روز و بالاخره 84 شبانه روز رسيد.
به گفته وي، ظهور ايستگاه مداري ساليوت-6 كه به دو دريچه اتصال مجهز بود و مي توانست پذيراي ناوهاي تداركاتي «پروگرس» شود اجازه داد كيهان نوردان مدت هاي طولاني تري در مدار زمين بسر ببرند. كسب تجربه در خنثي سازي اثرات منفي زندگي طولاني در شرايط بي وزني بر روي دستگاه هاي بدن انسان در بالا بردن ركورد اقامت فضايي از عوامل موثر در اين افزايش بود.
به اين ترتيب بعضي كيهان نوردان توانستند مدت هاي طولاني در ايستگاه هاي فضايي زندگي كنند. ركورد دار اين سفر ها دكتر «والري پولياكف» است كه در يكي از سفرهاي فضاييش در ايستگاه مداري «مير» 437 روز و 17 ساعت و 58 دقيقه در فضا زندگي و كار كرد.
اين پژوهشگر تاريخ فضانوردي اضافه كرد: كيهان نوردان ديگري نيز هستند كه طي چند سفر طول اقامت فضايي بشر را در مدار افزايش داده اند. از اين نظر «سرگئي كريكالف» در جايگاه نخست ايستاده است. او طي شش پرواز، مدت 803 روز و 9 ساعت و 39 دقيقه را در مجتمع مداري مير و ايستگاه فضايي بين المللي به سر برده است.
وي درباره ركورد تعداد سفرهاي فضايي نيز به ايسنا گفت: از لحاظ تعدد سفر هاي فضايي، «چانگ دياز» و «جري راس» با هفت ماموريت ركورد دار هستند. اولي طي اين هفت سفر 66 روز و 18 ساعت و 16 دقيقه و دومي 58 روز و 52 دقيقه در فضا به سر بردند.
«مايكل فوآل» جمعاً 373 روز و 18 ساعت و 18 دقيقه و «كورت براون» 57 روز و 17 ساعت و 7 دقيقه در مدار زمين زندگي كرده اند. اين دو تن هر يك شش پرواز فضايي داشته اند.
برزو اضافه كرد: در رديف هاي بعدي 13 مرد و 6 زن قرار دارند كه هركدام پنج بار به فراسوي مرزهاي زميني دست يافته اند.
51 مرد و شش زن، كيهان نورداني هستند كه چهار بار به فضا رفته اند.
تعداد مرداني كه سه پرواز در پرونده خود دارند 69 نفر و آمار زن فضانورد در اين رديف پنج نفر هستند.
108 تن دو بار و 177 نفر يك بار سفر فضايي داشته اند. از جمع كساني كه به فضا رفته اند 12 نفر در چارچوب برنامه آپولو در سطح ماه گام نهادند.
وي تصريح كرد: عنوان جوانترين فضانورد جهان با 25 سال به گرمان تيتف تعلق دارد و جان گلن كه در پرواز دومش 77 سال داشت نام خود را به عنوان پيرترين كيهان نورد به ثبت رساند.
اين پژوهشگر كيهان‌نوردي در ادامه درباره فضاپيماهاي استفاده شده در طول چهل و پنج سال سفر فضايي انسان نيز به ايسنا گفت: شوروي - و پس از آن روسيه - با ناوهاي وستك، وسخد، سايوز كيهان نوردان خود را راهي مدار زمين كردند. شش ناو وستك، دو ناو وسخد، 38 ناو سايوز ، 14 سايوز تي، 33 سايوز تي ام و هشت سفينه سايوز تي.ام.آ از سال 1961 تاكنون در خدمت پروازهاي سرنشين‌دار شوروي و بعد از آن روسيه بوده اند.
آمريكا براي ماموريت هاي فضايي شهروندانش طي سال هاي 1960-1980 از ناوهاي «مركوري» ( به تعداد شش فروند )، «جميني» ( با 10 فروند ) و «آپولو» ( 15 فروند) استفاده كرد.
وي خاطرنشان كرد: از دهه 1980 كيهان پيماهاي شاتل به خدمت ناسا در آمد و تاكنون كيهان پيماي «كلمبيا» با 28 پرواز)، «چلنجر» با 9 پرواز و «ديسكاوري» با 31 پرواز، «آتلانتيس» با 26 پرواز و «ايندور» با 19 پرواز نه تنها كار حمل و نقل كيهان نوردان به مدار زمين بلكه حمل بار را هم بر عهده داشته اند.
در اين بين، ناو آپولو سه كشته ( آپولو-1 ) و سايوز چهار كشته ( سايوز 1 و سايوز11 ) داشته‌اند اما بالاترين رقم تلفات انساني به كيهان پيماي شاتل تعلق دارد كه طي نابودي دو فروند آنها 14 تن از كيهان نوردان كشته شدند. به اين ترتيب جمع كيهان نورداني كه در حين انجام ماموريت فضايي كشته شده اند، به 21 تن مي رسد. البته اين جداي كساني است كه در حين تمرينات و آموزش در خارج از ناو كيهاني ( مثلاً پروازهاي تمريني و يا آموزشي) كشته شده اند.
بروز تصريح كرد: تا آغاز به سفر سايوز تي ام آ-8 كه اينك در مدار زمين بسر مي برد، مدت پرواز سفينه هاي روس سرنشين‌دار در فضا بالغ بر 18108 شبانه روز و 3 ساعت و 49 دقيقه، سفينه هاي آمريكايي 10637 شبانه روز و 23 دقيقه و ناو سرنشين‌دار شينزو 5 و 6 چين 10 شبانه روز و 12 ساعت و 29 دقيقه بوده است.
ركورد پرتاب سفينه هاي سرنشين‌دار به لحاظ تعدد نيز به آمريكا تعلق دارد كه تاكنون 142 بار ناوهايش به فضا سفر كرده‌اند - بدون احتساب پرتابي كه منجر به انفجار «چلنجر» شد - روس ها نيز تاكنون 100 پرتاب سرشنين‌دار را به انجام رسانده‌اند و چين با دو پرتاب در سكوي سوم قرار مي گيرد.
دانشمندان به استناد تصاوير دريافتي از مريخ‌نورد فرصت كه از سطح اين سياره گرفته و ارسال شده‌اند اعلام كردند كه در سطح اين سياره سرخ شكاف‌ها و برجستگي‌هايي وجود دارد كه شباهت فراواني به ناهمواري‌هاي موجود در صحراهاي آمريكا دارند.
به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، به گفته ستاره‌شناسان و دانشمندان آمريكايي وجود اين شكاف‌ها حتي مي‌تواند گوياي وجود آب در اين سياره مرموز باشد.
به گفته دانشمنداني كه اين تصاوير را از نزديك بررسي مي‌كنند، اين شكاف‌ها شباهت فراواني به شن‌ها و برجستگي‌هاي موجود در صحراي White Sands در ايالت نيومكزيكوي آمريكا دارند.
دانشمندان ناسا با بررسي تصاوير تازه دريافتي از مريخ از جمله نخستين تصوير رنگي دريافت شده از سطح مريخ كه به وسيله مدارگرد سراسري مريخ گرفته شده است به اطلاعات جديدي درباره عوارض موجود در نيم‌كره سياره سرخ دست يافتند.
به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، فضاپيماي مدار گرد سراسري مريخ، ماه گذشته به نزديك‌ترين فاصله با اين سياره رسيد.
به گفته دانشمندان نخستين تصاوير دريافت و بررسي شده حاكي از وجود گودالها و دهانه‌هاي آتشفشاني، راه‌آب‌ها و ريگ‌هاي روان در نيم‌كره جنوبي مريخ بوده است.
دانشمندان معتقدند كه عوامل فراواني همچون بادها و برخوردهاي شهاب‌سنگي با سطح سياره سرخ در شكل‌گيري سطح نيم‌كره جنوبي آن موثر بوده است.
مدار گرد سراسري مريخ كه پيشرفته‌ترين فضاپيماي ارسال شده به سوي سيارات است، در 10 مارس گذشته به مريخ رسيد و در يك مدار بيضي شكل قرارگرفت.
به گفته دانشمنداني كه از نزديك اين ماموريت را دنبال مي‌كنند، طي شش ماه آينده اين مدارگرد به اتمسفر فوقاني مريخ داخل مي‌شود تا مدار كوچكتري پيدا كند.
قرار است كه فاصله اين مدارگرد تا مريخ به 158 مايل كاهش يابد.
رييس آژانس فضانوردي آمريكا (ناسا) اعلام كرد كه اين آژانس به استفاده از فضاپيماهاي روسي طي سال‌هاي آتي ادامه خواهد داد.
به گزارش سرويس «فن‌آوري» خبرگزاري دانشجويان ايران ( ايسنا)، مايكل گريفين در تازه‌ترين اظهارات خود گفت: ناسا براي ارسال فضانوردان و محموله‌هاي مورد نظر خود به ايستگاه فضايي بين‌المللي همچنان از فضاپيماهاي ساخت روسيه استفاده خواهد كرد.
رييس آژانس فضانوردي آمريكا در ادامه گفت: تكميل ساخت ايستگاه فضايي بين‌المللي بسيار مهم است و براي تحقق اين موضوع از كپسول‌هاي سويوز استفاده خواهد شد.
وي در ادامه خاطر نشان كرد: ما همچنان از خدمات فضايي روسيه حتي پس از سال 2010 ميلادي يعني زماني كه فضاپيماي جديد ناسا نيز براي پرتاب‌هاي فضايي آماده نيست، استفاده خواهيم كرد.
گريفين سال 2010 ميلادي را زمان به موزه رفتن شاتل‌ها اعلام كرد.
ايرنا: آلودگي ناشي از رد هواپيماها در آسمان و تغيير اوضاع اقليمي رصد كيهان با تلسكوپ هاي زميني را تا سال ۲۰۵۰يعني حدود ۴۰ سال ديگر ناممكن خواهد كرد.
گري گيلمور استاد موسسه نجوم دانشگاه كمبريج مي گويد اگر روند كنوني سفرهاي هوايي ارزان قيمت ادامه پيدا كند عصر رصد كيهان از روي زمين بسيار زودتر از آنچه پيش بيني مي شد، به پايان خواهد رسيد. هواپيماها و تغيير اوضاع اقليمي در افزايش ابر در آسمان نقش دارند. وي مي گويد: اكنون بايد بين سفرهاي ارزان هوايي و اخترشناسي يكي را برگزيد.
اين بررسي از جمله اقداماتي است كه براي برنامه ريزي طرح تلسكوپ بسيار عظيم ELT انجام شده است. هدف از اين طرح رصد سيارات نزديك ستارگان و جستجو براي يافتن اجرام بسيار كم نور در كيهان است. به گفته گيلمور در حال حاضر عمر تلسكوپ هاي بزرگ زميني به پايان رسيده است.
تغيير اوضاع اقليمي مقدار پوشش ابر را در سراسر زمين افزايش مي دهد و سفرهاي هوايي ارزانقيمت نيز در افزايش ابر نقش دارد. از اين رو پيش بيني مي شود تا ۴۰ سال ديگر تلسكوپ هاي زميني به ابزاري بي فايده در رصد كيهان تبديل شوند.
تغيير اوضاع اقليمي مقدار بخارات آب را در جو زمين افزايش مي دهد و در افزايش ابر نقش دارد. افزايش پوشش ابر نجوم نوري و مادون قرمز را تحت تأثير قرار مي دهد و بايد در فضا و نه در زمين انجام شود. اما اخترشناسي راديويي از زمين ادامه دارد. گيلمور مي گويد رد هواپيماها اغلب گذرا هستند، اما در برخي شرايط آب و هوايي شبيه ابرهاي طبيعي به نظر مي رسند.
هالگر پدرسون اخترشناس موسسه نيلز بوهر در دانمارك كه رد هواپيماها را مطالعه كرده است مي گويد رد هواپيماها در آغاز تشكيل قابل مشاهده اند. به همين خاطر مي توان بعد از محو آنها به رصد آسمان ادامه داد. اما گاهي رد هواپيما ساعتها در آسمان باقي مي ماند و سپس تجزيه شده و به شكلي تبديل مي شوند كه به سختي از ابرهاي سيروس طبيعي قابل تشخيص است.
دكتر هرمان مانستاين از مركز نجوم آلمان مي گويد رد هواپيما جايي تشكيل مي شود كه هوا كاملا اشباع از ذرات يخ است، اما اگر هوا خيلي گرم باشد اين رد تشكيل نمي شود. اما پروفسور گيلمور مي گويد قسمت هايي از آسمان ابر نسبتا كمتر است كه مي توان تلسكوپ ها را در اين مكانها مستقر كرد. اما هيچ جايي در زمين نيست كه از وجود ابر و رد هواپيما در امان باشد.
در حال حاضر در برخي كشورها قوانيني وجود دارد كه به موجب آن هواپيماها نمي توانند در اطراف رصدخانه هاي مهم و در فاصله بسيار زيادي از آنها پرواز كنند.
گيلمور مي افزايد: با اين حال، جاهايي كه رصدخانه ها قرار دارند مانند جزاير قناري ، هاوايي و آمريكاي جنوبي جاذبه هاي گردشگري دارند و احتمالا در آينده از مراكز رشد ترافيك هوايي خواهند بود. تصاوير ماهواره اي نشان مي دهد دسته هاي رد هواپيماها مي تواند تا دو روز در آسمان بماند و در شرايطي صدها كيلومتر امتداد يابد.
تلسكوپ اروپايي ELT ۳۰ تا ۶۰ متر قطر خواهد داشت و محل استقرار آن با وجود مشكل دسترسي احتمالا قطب جنوب خواهد بود. قطب جنوب آسمان نسبتا صافي دارد و محل عبور هواپيماها نيست.
پارس اسكاي: تيم تحقيقاتي و پژوهشي فضايي Deep Impact در حال مطالعه چگونگي تشكيل دنباله دارها هستند. اين گروه در اين پژوهش بر لايه هاي بيروني و سطوحي كه بر اثر برخوردها ساييده شده متمركز شده اند. تيم علمي آمريكايي سال گذشته، پرتابه اي به وزن ۳۷۰ كيلوگرم را به دنباله دار تمپل ۱ فرستاد تا به آن برخورد كند و در اين تصادم دانشمندان بتوانند اسرار اين دنباله دار را آشكار كنند.
يكي از اعضاي اين تيم مي گويد كه تصاوير به دست آمده از اين برخورد كه در تيرماه ۱۳۸۴ اتفاق افتاد، وجود طبقات لايه اي در ساختار اين دنباله دار را نشان مي دهد.مايك پيلتون، يكي از اعضاي اين تيم در كنفرانس علمي كه در تگزاس برگزار شده بود، گفت كه وجود لايه هاي طبقاتي در اين دنباله دار نشان مي دهد كه اين دنباله دار از آنچه كه امروزه آن را مي بينيم كوچك تربوده است. همچنين مايك پيلتون اين دنباله دار را به بهمني تشبيه مي كند كه در سير حركتش، حجمش افزايش پيدا مي كند. در منظومه شمسي خرده سيارات و سيارك ها پيوسته در حال برخورد به يكديگر بودند و در برخي از برخوردها بر اثر حرارت، سطوح خارجي خرده سيارات بر يكديگر قرار مي گرفتند و دنباله دار ها را به وجود مي آوردند.
دانشمندان تصور مي كنند كه دنباله دار ها مدارك با ارزشي در مورد چگونگي شكل گيري منظومه شمسي در اختيار دارند.
نجوم_ صدرا جزايري: وقتي فضاپيماي ويجر براي اولين بار در ۲۶ سال پيش ، به زحل رسيد ساختاري روي حلقه هاي آن سياره كشف كردند كه تا آن موقع از زمين رصد نشده بود. در ۱۹۹۰ هابل هم توانست اين پديده را براي دومين بار رصد كند و اما بعد از مدتي اين لكه ها ناپديد شدند!
محققان عامل اين لكه ها را جمع شدن ذرات باردار بر سطح حلقه ها مي دانند. در صورتي كه خورشيد با زاويه خاصي به اين مناطق بتابد اين جلوه ها بار ديگر ظاهر مي شوند. پيش بيني ها نشان مي دهد در اواخر خرداد ماه امسال با زاويه گيري مناسب حلقه ها بار ديگر مي توانيم شاهد ديدن اين اشباح بر سطح حلقه ها باشيم. اين لكه ها به طور متوسط طول و عرضي در حدود ۶۰۰۰ و۱۵۰۰ مايل دارند. در واقع ثبت دوباره و شناخت بيشتر آنها يكي از مهمترين ماموريت هاي كاسيني به حساب مي آمد . اما با ارسال اولين عكس ها اثري از اشباح حلقه ها ديده نمي شد و در كنار ديگر موفقيت هاي ماموريت كاسيني اين يكي بسيار مايوس كننده بود.
محققان فكر مي كردند پديدار شدن اين لكه ها به صورت فصلي اتفاق مي افتد و به خاطر تغيير شرايط محيطي در بخشي از حلقه ها صورت مي گيرد ، حال آن كه بعدها دليل ايجاد اين پديده مشخص شد. ذراتي كه قطري كمتر از ۰/۰۲ پهناي موي انسان دارند باعث مي شوند مقدار زيادي بار الكتريكي در بخش پلاسماي حلقه ها جمع شود و يك ميدان مغناطيسي و الكتريكي در بخشي از حلقه ها پديدار مي شود. وضعيت فوق سبب مي شود اين ذرات يك الكترون اضافه تر نيز جذب كنند و شروع به جست و خيز كردن در صفحه حلقه ها كنند، بدين معنا كه براي بازه هاي كوتاه مدت حلقه را ترك مي كنند و به ارتفاعي حدود ۵۰ مايل بالاتر مي روند و اين موضوع سبب مي شود كه نور خورشيد را به اندازه ديگر نقاط بازتاب نكنند، براي همين نسبت به بخش هاي ديگر تاريك تر ديده مي شوند.با نزديك شدن زحل به يكي از دو نقطه اعتدالي در مدارش زاويه حلقه ها كاهش پيدا مي كند (منظور زاويه بين صفحه حلقه ها و خط ديد ناظر است ).تيم تحقيقاتي معتقد است با شروع اين بازه زماني كاسيني تا ۸ سال ديگر مي تواند از اين پديده اطلاعات كافي جمع آوري كند.
ايسنا : منابع خبري روسيه گزارش دادند كه انوشه انصاري، يك مدير ايراني مقيم آمريكا درصدد است طي چند ماه آينده به عنوان نخستين فضانورد گردشگر زن جهان به فضا سفر كند. انوشه انصاري اخيرا علاقه خود را نسبت به حضور در يك برنامه گردشگري فضايي اعلام كرده و به مركز آموزش هاي فضانوردي استارسيتي در روسيه نيز سفري داشته است.
انصاري و خانواده اش سابقه اي طولاني در فراهم آوردن مقدمات سفرهاي خصوصي فضايي دارند. اين خانواده، مبتكر جايزه ۱۰ ميليون دلاري X Prize است كه براي طراحان و سازندگان فضاپيماهاي خصوصي كه قابليت پرواز در ارتفاع بيش از ۱۰۰ كيلومتري زمين را داشته باشند در نظر گرفته شده بود. اين جايزه دو سال پيش به سازندگان نخستين فضاپيماي خصوصي جهان موسوم به «سفينه فضايي يك» اعطا شد. شركت تحت اختيار انصاري و خانواده اش كه در آمريكا مستقر است، در سال هاي اخير همكاري گسترده اي با شركت ماجراجويي هاي فضايي داشته است. اين شركت به دنبال طراحي و ساخت فضاپيمايي موسوم به كاوشگر است كه قرار است حداقل از دو مركز از پيش برنامه ريزي شده در امارات و سنگاپور به فضا پرتاب شود. اين درحالي است كه شركت ماجراجويي هاي فضايي براي اعزام يك گردشگر فضايي ژاپني كه در حال حاضر در حال گذراندن آموزش هاي ويژه فضانوردي و سفر به ايستگاه فضايي بين المللي است، قراردادي را امضا كرده است. هزينه اين سفر فضايي - گردشگري همچون سفرهاي مشابه در گذشته حدود ۲۰ ميليون دلار برآورد شده است. به گزارش خبرگزاري اينترفكس و به گفته سخنگوي شركت ماجراجويي هاي فضايي در روسيه، تنظيم قراردادي براي اعزام انوشه انصاري به ايستگاه فضايي بين المللي به وسيله فضاپيماي سويوز در دست بررسي است. جزئيات اين قرارداد در حال بررسي است و پيش بيني مي شود كه خانم انصاري آموزش هاي لازم را در مركز آموزش هاي فضانوردي روسيه سپري كرده و به عنوان نخستين گردشگر فضايي زن، همراه فضانورد ژاپني سپتامبر سال جاري ميلادي به فضا اعزام شود. در اين راستا، وي زير نظر پزشكان متخصص روسي بوده و از لحاظ پزشكي هيچ مشكلي ندارد.
ايسنا:اولين دوره مسابقه سراسري نجوم توسط مركز مطالعات و پژوهش هاي فلكي - نجومي قم در روز جهاني نجوم (۱۵ ارديبهشت) برگزار مي شود.
محمد مهدي مطيعي، مدير انجمن نجوم آسمان توس مشهد در اين زمينه گفت: انجمن نجوم آماتوري آسمان توس مشهد، مجري برگزاري اين مسابقات در استان خراسان رضوي است.
وي افزود: مكان و زمان برگزاري آزمون هنگام توزيع كارت در تاريخ ۱۳ و ۱۴ ارديبهشت ۸۵ اعلام مي شود.
علاقمندان به شركت در اين مسابقه در مشهد مي توانند براي ثبت نام در آخرين پنج شنبه فروردين ۸۵ از ساعت ۱۷ تا ۱۸ به باشگاه نجوم مشهد و يا در روزهاي يكشنبه و سه شنبه به دفتر انجمن واقع در فرهنگسراي بهشت، براي ثبت نام مراجعه كنند. گفتني است جوايز اين دوره كمك هزينه خريد تلسكوپ، دوربين دوچشمي، كتب و تجهيزات نجومي و اشتراك ماهنامه نجوم است
ستاره نوترونی مقدمه
هنگامی که ستاره پر جرمی به شکل ابر نواختر منفجر می‌شود، شاید هسته‌اش سالم بماند. اگر هسته بین 1.4 تا 3 جرم خورشیدی باشد، جاذبه آن را فراتر از مرحله کوتوله سفید متراکم می‌کند تا اینکه پروتونها و الکترونها برای تشکیل نوترونها به یکدیگر فشرده شوند. این نوع شیء سماوی ستاره نوترونی نامیده می‌شود. وقتی که قطر ستاره‌ای 10 کیلومتر (6مایل) باشد، انقباضش متوقف می‌شود. برخی از ستارگان نوترونی در زمین به شکل تپنده شناسایی می‌شوند که با چرخش خود ، 2 نوع اشعه منتشر می‌کنند. مشخصات ستاره نوترونی
برای اینکه تصور بهتری از یک ستارۀ نوترونی در ذهنتان بوجود بیاید، می‌توانید فرض کنید که تمام جرم خورشید در مکانی به وسعت یک شهر جا داده شده است. یعنی می‌توان گفت یک قاشق از ستارۀ نوترونی یک میلیارد تن جرم دارد. این ستارگان هنگام انفجار برخی از ابرنواخترها بوجود می‌آیند. پس از انفجار یک ابرنواختر ممکن است بخاطر فشار بسیار زیاد حاصل از رمبش مواد پخش شده ساختار اتمی همه عناصر شیمیایی شکسته شود و تنها اجزای بنیادی بر جای بمانند.
اکثر دانشمندان عقیده دارند که جاذبه و فشار بسیار زیاد باعث فشرده شدن پروتونها و الکترونها به درون یکدیگر می‌شوند که خود سبب بوجود آمدن توده‌های متراکم نوترونی خواهد شد. عدۀ کمی نیز معتقدند که فشردگی پروتونها و الکترونها بسیار بیش از اینهاست و این باعث می‌شود که تنها کوارکها باقی بمانند و این ستاره کوارکی متشکل از کوارکهای بالا و پایین (Up & down quarks) و نوع دیگری از کوارک که از بقیه سنگینتر است خواهد بود، که این کوارک تا کنون در هیچ ماده‌ای کشف نشده است. تحقیقات انجام یافته
از آنجا که اطلاعات در مورد ستارگان نوترونی اندک است، در سالهای اخیر تحقیقات زیادی بر روی این دسته از ستارگان انجام شده است. در اواخر سال 2002 میلادی ، یک تیم تحقیقاتی وابسته به ناسا به سرپرستی خانم J. Cotto مطالعاتی را در مورد یک ستارۀ نوترونی به همراه یک ستارۀ همدم به نام 0748676 EXO انجام داد. این گروه برای مطالعه این ستارۀ دوتایی که در فاصله 30000 سال نوری از زمین قرار دارد، از یک ماهوارۀ مجهز به اشعه ایکس بهره برد. (این ماهواره متعلق به آزانس فضایی اروپاست و XMMX- ray Multi Mirror نیوتن نام دارد)
هدف این تحقیق تعیین ساختار ستارۀ نوترونی با استفاده از تأثیرات جاذبه زیاد ستاره بر روی نور بود. با توجه به نظریه نسبیت عام نوری که از یک میدان جاذبه زیاد عبور کند، مقداری از انرژی خود را از دست می‌دهد. این کاهش انرژی به صورت افزایش طول موج نور نمود پیدا می‌کنند. به این پدیده انتقال به قرمز می‌گویند.
این گروه برای اولین بار انتقال به قرمز نور گذرنده از اتمسفر بسیار بسیار نازک یک ستارۀ نوترونی را اندازه گیری کردند. جاذبه عظیم ستارۀ نوترونی باعث انتقال به قرمز نور می‌شود، که میزان آن به مقدار جرم ستاره و شعاع آن بستگی دارد. تعیین مقادیر جرم و شعاع ستاره می‌تواند محققان را در یافتن فشار درونی ستاره یاری کند. با آگاهی از فشار درونی ستاره منجمان می‌توانند حدس بزنند که داخل ستارۀ نوترونی فقط متشکل از نوترونهاست یا ذرات ناشناخته دیگر را نیز شامل می‌شود. این گروه تحقیقاتی پس از انجام مطالعات و آزمایشات خود دریافتند که این ستاره تنها باید از نوترون تشکیل شده باشد و در حقیقت طبق مدلهای کوارکی ذرۀ دیگری جز نوترون در آن وجود ندارد.
در حین این مطالعه و برای بررسی تغییرات طیف پرتوهای ایکس یک منبع پرقدرت اشعه ایکس لازم بود. انفجارهای هسته‌ای (Thermonuclear Blasts) که بر اثر جذب ستارۀ همدم توسط ستارۀ نوترونی ایجاد می‌شود. همان منبع مورد نیاز برای تولید اشعه ایکس بود. (ستارۀ نوترونی به سبب جرم زیاد و به طبع آن جاذبه قوی مواد ستارۀ همدم را بسوی خود جذب می‌کرد.) طیف پرتوهای X تولید شده پس از عبور از جو بسیار کم ستارۀ نوترونی که از اتمهای آهن فوق یونیزه شده تشکیل شده بود توسط ماهوارۀ XMM - نیوتن مورد بررسی قرار گرفتند.
نکته قابل توجه این است که در آزمایشهای قبلی که توسط گروه دیگری انجام شده بود تحقیقات بر روی ستاره‌ای متمرکز بود که میدان مغناطیسی بزرگی داشت و چون میدان مغناطیسی نیز بر روی طیف نور تأثیر گذار است، تشخیص اثر نیروی جاذبه ستاره بر روی طیف نور بطور دقیق امکان پذیر نبود. ولی ستارۀ مورد نظر در پروژۀ بعدی دارای میدان مغناطیسی ضعیفی بود که اثر آن از اثر نیروی جاذبه قابل تشخیص بود.
سیاره
ستاره‌ها و سیاره‌های بزرگ از تراکم گازها و غبارهای میان ستاره‌ای ایجاد می‌گردند و علت آن همان نیروی جاذبه موجود بین ذرات منفرد است و چون نیروی جاذبه متوجه به مرکز جسم جذاب است، لذا پدیده‌های تراکمی الزاما کروی هستند. شکل زمین کمی از کرویت انحنا داشته و قرص مشتری در قطبین فشرده است. در کهکشان ستارگان زیادی موجودند که به علت دوران سریع آنها نمی‌توان شکل آنها را دقیقا مشخص کرد. منشأ سیارات چه بوده؟
در آن هنگام که برای نخستین بار می‌خواستند از راه علایم درباره منشأ جهان فکر کنند، توجه بیشتر مردم به اصل زمین و سایر سیارات منظومه شمسی معطوف بود. و این مایه کمال تعجب است که در زمان حاضر که این همه درباره اصل و منشأ انواع مختلف ستارگان می‌دانیم و با کمال صراحت و جدیت درباره مسائل مربوط به پیدایش کل جهان بحث می‌کنیم، هنوز مسئله تشکیل زمین چنانکه که باید طرح و حل نشده است. فیلسوف بزرگ آلمانی ایمانوئل کانت (Immanuel Kant) نخستین فرضیه قابل قبول علمی را درباره اصل پیدایش منظومه شمسی طرح ریخت و پس از وی ریاضیدان بزرگ فرانسوی بنام پریسمون دو لاپلاس (Pierre Simonde Laplace) آن فرضیه را تکیمل کرد.
بنابر این فرضیه ، ستارگان منظومه شمسی همه از یک حلقه گازی بوجود آمده‌اند که در نتیجه نیروی گریز از مرکز از جرم مرکزی و اصلی این منظومه ، یعنی خورشید ، در ابتدای انقباض آن جدا شده است. نخستین اشکال در این است که با تحلیل ریاضی معلوم شده است که هر حلقه گازی که احتمال تشکیل شدن آن بر گرد خورشید گردنده در حالت انقباض می‌رود، هرگز بصورت سیاره ساده‌ای در نخواهد آمد، بلکه از آن عده زیادتری اجسام کوچکتر شبیه حلقه‌های زحل تولید می‌شود.
دشواری دیگر و مهمتر در برابر فرض لاپلاس - کانت این است که 98 درصد از گشتاور دورانی منظومه شمسی همراه با حرکت سیارات است و فقط 2 درصد آن به دوران خود خورشید مربوط می‌شود و محال است که بتوان گفت چرا چنین در صد بزرگ از گشتاور دورانی در حلقه‌های جدا شده مانده عملا چیزی برای جرم گردنده اولی باقی نمانده است. فرضیه چمبرلین و مولتون (Chamberlin and Muhon)
گشتاور دورانی از خارج به منظومه سیارات داده شده و به این ترتیب تشکیل سیارات را نتیجه تصادم خورشید خودمان با جرم آسمانی دیگری به بزرگی آن تصور کنیم. در آن هنگام که خورشید تنها بوده و خانواده سیاراتی همراه خود نداشته ، با جرم مشابه خود در آسمان تلاقی کرده است. برای تولد سیارات برخورد و تلاقی فیزیکی ضرورت نداشته ، بلکه نیروی متقابل از فاصله دور هم می‌توانسته است بر هر دو ستاره برجستگیهای عظیمی ایجاد کند که به طرف یکدیگر متوجه باشند. هنگامی که این برآمدگیها که عملا مدهای غول پیکری بوده ، از ارتفاع معین حدی تجاوز کرده‌اند، ناچار در امتداد خطی که هر دو ستاره را به یکدیگر متصل می‌کرده ، بریدگی پیدا کرده و از آنها قطرات چند جدا از یکدیگر بوجود آمده است.
حرکت نسبی این دو پدر و مادر سیارات نسبت به هم بایستی به این سیارات گازی ابتدایی دوران شدیدی داده باشد و در آن هنگام که دو ستاره از یکدیگر دور می‌شدند، با هر یک دسته‌ای از سیارات که دورانی سریع داشته اند همراه شده است. امواج مدی سطح آن دو ستاره همچنین سبب آن شده است که خود آنها نیز ناچارا به کندی در همان جهت سیارتشان حرکت دورانی پیدا کنند و این خود نشان می‌دهد که چرا محور دوران خورشید ما این اندازه با محور مدارهای سیارات انطباق نزدیک دارد. با در نظر گرفتن فاصله عظیم موجود میان ستارگان و شعاع نسبی کوچک آنها ، به آسانی می‌توان حساب کرد که در طول مدت چند بیلیون سالی که از تشکیل آنها گذشته ، احتمال چنین برخوردی برای هر یک از ستارگان تنها یک چند بیلیونیوم است. نتیجه گیری:
ناچارا چنین نتیجه گیری می‌شود که منظومه‌های سیاره‌ای از نمودهای نادر جهان به شمار می‌رود و خورشید ما خوشبخت است که یکی از چنین منظومه‌ها را همراه خود دارد. ولی با فرض اینکه تشکیل سیارات مربوط به اوایل تکامل جهان و هنگامی باشد که هنوز خود ستاره‌ها ساخته شده بودند، همه این اشکالات از میان برداشته می‌شود. سیارات منظومه شمسی
بزرگترین آنها به نام مشتری است که جرمی معادل یک هزارم جرم خورشید را دارد، در صورتی که مجموعه جرم اعضای خانواده خورشید فقط کمی بیشتر از یک دهم درصد جرم خود خورشید است. تا بحال سیستم سیاره‌ای نظیر آنچه به خورشید مربوط است کشف نشده است. سیارات ، اجرام سماوی سرد بوده و انعکاس نور خورشید باعث مرئی شدن آنها می‌گردد. بعضی از آنها را با چشم غیر مسلح می‌توان رویت کرد ولی سه سیاره اورانوس ، نپتون و پلوتو را بدون تلسکوپ نمی‌توان رویت کرد. در مورد تشخیص سیارات از ستارگان در آسمان شب می‌توان گفت که سیارات با نور پایدار می‌درخشند، ولی نور ستارگان هم از لحاظ رنگ و هم از لحاظ روشنایی به شدت تغییر می‌کند. سیارات در آسمان حرکت کرده و محل آنها تغییر می‌کند، ولی ستارگان نسبت به هم دارای مکانهای تقریبا ثابتی هستند.
به علت زیادی جرم خورشید ، تمامی سیارات ، سیارکها ، ستارگان دنباله دار و شهابها با تقریب زیاد ، حول خورشید حرکت می‌کنند و بطور جداگانه به سمت خورشید جذب می‌شوند. مدار هر کدام از آنها به شکل بیضیهایی با اندازه‌های متفاوتند که خورشید در کانون این بیضیها واقع شده است. در مورد کلیه حالت سیارات ، خروج از مرکز آنها کوچک بوده و از 0.1 تجاوز نمی‌کند و به غیر از مدارهای سیاره‌های عطارد و پلوتو که برای آن دو مقدار خروج از مرکز به ترتیب 5.206 و 5.250 است. محل استقرار و مدارات سیارات منظومه شمسی
سیارات به ترتیب فاصله از خورشید عبارتند از: عطارد (تیر) ، زهره (ناهید) ، زمین ، مریخ ، مشتری ، زحل ، اورانوس ، نپتون و پلوتو. اخیرا کشف دهمین سیاره منظومه شمسی نیز تأیید شده است. انجمن بین المللی اختر شناسی کشف دهمین سیاره گردنده به دور خورشید که در مرز منظومه شمسی قرار دارد را تأیید کرده است. این شی ابتدا در سال 2003 کشف شده بود، اما سیاره بودن آن اخیرا تأیید شده است. فاصله این شی از خورشید بیش از دو برابر فاصله پلوتون از خورشید است. این بزرگترین جرم آسمانی است که از زمان کشف نپتون در سال 1846 در مدار خورشید کشف می‌شود و در فاصله 97 واحد نجومی (فاصله متوسط زمین - خورشید) از ما کشف شده است. همه سیارات بجز عطارد و زهره دارای یک چند قمر هستند.
از دوستان عزیز می خوام که یکوقت گله مند گذاشتن مطالب آموزشی در این تاپیک نشوند من سعی میکنم در کنار دیگر دوستان که اخبار را به اطلاع میرسونند آموزش مفاهیم اولیه نجوم رابر عهده بگیرم حالا اگر این عمل باعث شلوغی مبحث میشه تا در یک تاپیک جدا گانه اینکار را ادامه بدهم که امکان سوال و جواب هم وجود داشته باشه؟
يک تلسکوپ نوری تازه که صرفا برای رديابی علائم نوری تمدن های فرازمينی طراحی شده است در رصدخانه ای متعلق به دانشگاه هاروارد در ايالت ماساچوست آمريکا آغاز به کار کرده است.
اين تلسکوپ که سالی 12 ماه فعال خواهد بود تمامی بخش قابل مشاهده راه شيری از نيمکره شمالی را اسکن خواهد کرد.
"ستی" (Seti) يک پروژه اکتشافی برای کاوش کيهان با اين اميد است که نشانه های فناوری مصنوع موجودات فضايی را بيابد.
برخی کارشناسان معتقدند که احتمال استفاده از نور برای برقراری ارتباط توسط موجودات فضايی از احتمال استفاده آنها از علائم راديويی کمتر نيست.
تلکسوپ تازه که دارای آينه ای به قطر 8/1 متر است نخستين تلسکوپ اختصاصی ستی (Search for Extraterrestrial Intelligence) در جهان است.
اين تلسکوپ در "مرکز اسميتسونيان برای علوم اخترفيزيک" در رصدخانه دانشگاه هاروارد در "اوک ريج" نصب شده است.
بروس بتس، مدير پروژه های "انجمن سياره ای" که هزينه ساخت اين تلسکوپ را تامين کرده است گفت: "گشايش اين تلسکوپ نماينده يکی از آن لحظات نادر در تلاش های علمی است که يک جهش بزرگ را ممکن می کند."
وی افزود: "ارسال علائم ليزری در پهنه کيهان راهی خيلی منطقی برای موجودات فضايی جهت برقراری ارتباط است؛ اما ما تاکنون برای دريافت چنين علائمی مجهز نبوديم."
منجمان از دهه 1960 تاکنون با کمک راديوتلسکوپ ها در جستجوی علائمی بوده اند که احتمال می دهند توسط موجودات هوشمند فرازمينی ارسال شده باشد.
اما برخی دانشمندان معتقدند که تمدن های فرازمينی ممکن است برای برقراری تماس از علائم نوری استفاده کنند.
فضاپيمای اروپايی 'ونوس اکسپرس' بالاخره پس از سفری پنج ماهه در مدار همسايه زمين در منظومه شمسی جای گرفته است.
اوايل روز سه شنبه، ماموران کنترل اين کاوشگر، موتور اصلی آن را آتش کردند تا از سرعت آن کاسته شود و در ميدان جاذبه زهره به دام افتد.
ونوس اکسپرس برای مطالعه اتمسفر زهره برای مدتی در حدود 500 روز (روز زمينی) دور اين سياره خواهد گشت.
دانشمندان انتظار دارند که اين ماموريت به درک بهتر مکانيسم تغييرات جوی در زمين کمک کند.
دان مک کوی، مدير اين پروژه، پس از استقرار کاوشگر در مدار گفت: "اين ماموريتی معرکه برای ماست. بالاخره به زهره رسيديم."
کالين ويلسون از دانشگاه آکسفورد و از دانشمندان اين ماموريت گفت او و همکارانش از مدت ها قبل منتظر چنين لحظه ای بودند.
وی به بی بی سی گفت: "از لحاظ فنی آنچه امروز انجام داديم کمی ساده تر از مرحله پرتاب بود، اما از آنجا که در فاصله ای بسيار دورتر انجام می شد، دلهره خيلی بيشتری داشتيم."
"اين آخرين مرحله پرخطر در ماموريت بود که خوشبختانه به خوبی تکميل شد."
مدار تنگ
در هفته های آتی، "ونوس اکسپرس" به مداری تنگ و بيضوی که آن را در فاصله 400 کيلومتری از سطح قطب شمالی قرار می دهد نزول خواهد کرد.
اين ماموريت 140 ميليون پوندی با هدف تحقيق درباره اين مساله انجام می شود که کره ای که از لحاظ ابعاد، جرم و ترکيبات تا اين اندازه به زمين شبيه است، چگونه ظرف 6/4 ميليارد سال (قدمت منظومه شمسی) روند تکاملی کاملا متفاوتی را پيموده است.
هرچند زهره به خورشيد نزديک تر است، اما وجود يک ابر ضخيم و غليظ با خاصيت بازتابندگی شديد در اطراف آن بدان معنی است که کمتر از زمين تشعشعات خورشيد را جذب می کند.
بنابراين شايد اين انتظار پديد آيد که شرايط سطحی دو کره به يکديگر نزديک است.
اما اتمسفر غليظ زهره که عمدتا متشکل از دی اکسيد کربن است، مانند روکشی که تشعشعات خورشيد را به تله می اندازد عمل می کند و باعث بالا رفتن دمای آن به ميانگين 467 درجه سانتيگراد می شود - حرارتی که برای ذوب سرب کافی است.
هرچند بعيد است زمين هرگز به اين اندازه داغ شود اما انباشت تدريجی گازهای گلخانه ای در اتمسفر ممکن است باعث شود کره ما نيز گام های ناخوشايندی در جهت پيدايش وضعيتی که بر زهره حاکم است بردارد.
بررسی اتمسفر زهره همچنين می تواند پاسخ هايی در مورد چگونگی عواقب پديده گرمايش زمين در دهه های آينده فراهم کند.
گرهارد شوئهم، سرپرست ماموريت های سياره ای آژانس فضايی اروپا (اسا) به بی بی سی گفت: "هدف اوليه ما مطالعه فرآيندهايی است که در داخل اتمسفر زهره جريان دارد."
"وظيفه تقريبا تمامی ابزارهای ونوس اکسپرس جمع آوری اطلاعاتی درباره عناصر تشکيل دهنده اتمسفر، دمای آن يا گردش جريان ها در آن است. می خواهيم بدانيم اين سيستم آنجا چگونه کار می کند چون هنوز معماهای زيادی در مورد زهره وجود دارد."
دانشمندان اين ماموريت اميدوارند دريابند که علت گردش بسيار سريعتر اتمسفر زهره نسبت به خود سياره چيست.
ونوس اکسپرس روز 9 نوامبر 2005 سوار بر راکت روسی سويوز از سکوی بايکنور در قزاقستان راهی فضا شده بود.
سیارک
تماشاگران آسمان در قدیم فقط پنج ستاره را می شناختند و تنها پس از کشف تصادفی اورانوس توسط هرشل در سال 1781 میلادی بود که ستاره شناسان جستجوی سیارات دیگر را آغاز کردند. با این حال اولین سیارک کشف تلسکوپی دیگری بود که بطور اتفاقی در اول ژانویه 1801 توسط جوزیه پیاتسی (1826-1746) انجام شد. این سیارک ، که نوع آنها را گاهی سیاره وچک نیز می‌نامند، در همان موقع سرس نامگذاری شد. اندکی بعد سیارکهای بیشتری کشف شدند، ولی معلوم شد که سرس با قطر 995 کیلومتر (592 مایل) بزرگترن آنهاست. در مواقع معینی با آگاهی از مکان دقیق سرس ، این سیارک را می‌توان بدون تلسکوپ بصورت گذرا رؤیت کرد. سیارکهای شناخته شده
تا کنون هزاران سیارک شناخته و نامگذاری شده‌اند. اکثر آنها بر روی کمربندی که کمربند یا منطقه سیارکها نامیده می‌شود به دور خورشید در گردش هستند. این کمربند بین مریخ و مشتری قرار دارد. با وجود این برخی از سیارکهای کوچک به قطر یک کیلومتر (یک مایل) و یا در این حدود ، دارای مدارهایی با خروج از مرکز بزرگ هستند. سیارکهای دارای این نوع مدار به داخل مدار مریخ نیز کشانده می‌شوند. برخی از سیارکها حتی به داخل مدارهای زمین ، زهره و عطارد نیز نفوذ می‌کنند. یکی از این سیارکها ایکاروس نام دارد. این نام از یک شخصیت افسانه‌ای یونان گرفته شده است. این فرد به نزدیک خورشید پرواز کرد و در نتیجه بالهای مصنوعی‌اش ذوب گردید. بزرگترین سیارک منظومه شمسی
بزرگترین سیارک منظومه شمسی سرس با قطر حدود 960 کیلومتر است. این اولین سیارکی بود که در منظومه شمسی کشف شد . سرس در حال حاضر از قدر 9 در صورت فلکی میزان قرار دارد. برای پیدا کردن آن ستاره قدر چهارم گاما – میزان را در آسمان پیدا کنید. از آن به سمت جنوب حرکت کنید تا به ستاره سه تایی زتا – میزان برسید و به اندازه نصف این فاصله ادامه دهید تا به سیارک سرس برسید.
در ناحیه‌ای از آسمان که سرس قرار دارد ستاره دیگری جلب توجه نمی‌کند و می‌توان آن را با یک نگاه تیز تشخیص داد. با مشاهده آن در روزهای متوالی می‌توانید متوجه حرکت آن در زمینه آسمان شوید. برای اینکه مطمئن شوید می‌توانید از سرس و ستارگان اطراف طراحی کنید و چند روز بعد همین کار را انجام دهید و طراحیهای خود را باهم مقایسه کنید. وستا درخشانترین سیارک منظومه شمسی است. این سیارک چهارمین سیارکی بود که کشف شد. اولبرس در سال 1807 میلادی این سیارک درخشان را کشف کرد. جالب آنکه در حالت مقابله امکان مشاهده وستا با چشم غیر مسلح وجود دارد. قطر آن 530 کیلومتر است. سیارکهای برخوردی با زمین
در گذشته سیارکهای کوچکی با زمین برخورد کرده‌اند. حفره شهابسنگی بزرگ در آریزونا در اثر چنین برخوردی ایجاد شده است. تخمین زده می شود که حدود 50000 سیارک در اطراف خورشید در گردشند. بیشتر این سیارکها تکه سنگهای کوچک هستند. بعضی از آنها شکل نامنظمی دارند و حداقل یکی از آنها به نام کتور به صورت یک شی دوقلو است (ستاره دوتایی). اطلاعات بیشتر درباره سیارکها از مأموریتهای فضایی آینده بدست خواهد آمد. هایابوسا و ارمغانی از سرزمین سیارکها
در فاصله 3/1 واحد نجومی از زمین سیارکی قرار دارد که اکنون کانون توجه جامعه علمی است. این سیارک ایتوکاوا نام دارد و میزبان فضاپیمای ژاپنی هایابوسا بوده است. به جرأت می‌توان گفت که پروژه هایابوسا یکی از مهمترین برنامه‌های فضایی است که در صورت موفقیت می‌تواند مقداری از مواد سطح سیارک ایتوکوا (25143) را در اختیار دانشمندان قرار دهد. فضاپیمای مزبور در تاریخ 19 اردیبهشت 1382 به فضا پرتاب شد و اکنون در نزدیکی سیارک ایتوکاواست.
25 نوامبر 2005 - ساعت 7:30 دقیقه بامداد به وقت ژاپن فضاپیمای هایابوسا برای مدت کوتاهی با سیارک فوق از نزدیک ملاقات کرد. این فضاپیما توانست با نهایت دقت در محلی که از قبل پیش بینی شده بود (دریای موسس) خود را با سطح سیارک مماس کند، موقعی که هایابوسا به فاصله جند متری از سطح سیارک رسید گوی فلزی تانتالیوم 5 گرمی خود را به سطح سیارک با سرعت 300 متر بر ثانیه شلیک کرد. در کسری از ثانیه (0.2) گلوله با سطح برخورد کرده و به دنبال آن مقدار قابل توجهی گرد و غبار به محیط اطراف پراکنده شد. بخشی از این مواد توسط سیستم جمع آوری تمام خود کار هایابوسا جمع آوری و وارد محفظه اصلی آن گردید.
یوشیرو کاواگوچی یکی از مسئولین عالی رتبه سازمان کاوشهای فضایی ژاپن ( JAXA) اعلام داشت که با وجود مشکلاتی که در حین مأموریت بوجود آمد و علی‌رغم قطع ارتباط فضاپیما ، عملیات نمونه برداری از سیارک به خوبی صورت گرفته است و ذرات برداشته شده از سیارک در نهایت امنیت قرار دارد. اکنون هایابوسا آماده بازگشت به زمین است و تمامی مواد جمع آوری شده به کپسول اصلی آن الحاق پیدا کرده ، به گفته مسئولین JAXA قرار است در ماه دسامبر و یا در ماه ژوئن 2007 این کپسول به زمین برسد و این کپسول نمونه‌ها در منطقه دور افتاده در حوالی جنوب استرالیا با کمک چتر نجات بر سطح زمین فرود آید.
کهکشان راه شیری
در شبی تاریک و صاف ، ستارگان چنان می‌درخشند که گویی می‌توان با دست آنها را لمس کرد. در واقع بیشتر ستارگان قابل دید برای چشم غیر مسلح ، در محدوده یک هزار سال نوری واقع هستند. گذشته از ستارگان چشمک زن ، نواری مه مانند و کم نور در سرتاسر آسمان کشیده شده است که به آن راه شیری می‌گوییم. این مه حفره فام ، دهها هزار سال نوری با ما فاصله دارد. با دوربین دو چشمی یا تلسکوپ کوچک ، به صورت اجتماع انبوهی از هزاران هزار ستاره کم نور دیده می‌شود. گرچه این ستارگان بسیار دور دست هستند، ولی مجموع نور آنها را می‌توان با چشم دید. مشخصات کهکشان راه شیری
کهکشان راه شیری ، کهکشانی مارپیچی است که شامل حدود 500 میلیارد ستاره است. این کهکشان حدود 10 میلیارد سال پیش ، از یک ابر عظیم گاز و غبار تشکیل یافت. در قسمت مرکزی کهکشان راه شیری هسته‌ای کروی قرار دارد که ممکن است شامل یک حفره سیاه نیز باشد. هسته توسط گروهی از دنباله‌های مارپیچی در برگرفته شده است. این دنباله‌ها از ستاره‌های فروزان تازه شکل یافته تشکیل شده‌اند. هسته و قرص کهکشان با هاله‌ای از ستاره‌هایی با طول عمر بسیار زیاد ، در بر گرفته شده‌اند.
قطر هسته یک کهکشان در حدود 10000 سال نوری است. قسمت احاطه کننده هسته دارای قطری برابر با 100000 سال نوری و ضخامتی برابر با 1000 سال نوری است . هاله کهکشان دارای قطری تا 50000 سال نوری است. منظومه شمسی (شامل ابر اوپتیک-اورت) با عرضی برابر با سه سال نوری نسبتا کوچک به نظر می‌رسد. خورشید با سرعتی حدود 220 کیلومتر (135 مایل) در ثانیه ، مرکز کهکشان را در مدت زمانی حدود 250 میلیون سال دور می‌زند. تا کنون خورشید 15 تا 20 دور به گرد هسته کهکشان چرخیده است. گذر صورتهای فلکی از راه شیری
بیرون از راستای راه شیری تعداد بسیار کمی ستاره کم نور وجود دارد. بطوری که درخشش مبهمی نیز از آنها آشکار نمی‌شود. به علت آنکه راه شیری دایره کاملی در سرتاسر آسمان تشکیل می‌دهد، در هر نقطه روی زمین می‌توان بخشهایی از آن را دید. چند صورت فلکی مهم که راه شیری از میانشان می‌گذرد، شامل:ذات الکرسی ، پرساوس ، ممسک الاعنه (ارابه ران) ، تکشاخ ، بادبان ، صلیب ، عقرب ، قوس ، دلو و دجاجه است. فراوانی میدان ستاره
انبوهترین میدان ستاره‌ای ، در راه شیری جنوبی قرار دارد که منظر زیبایی در آسیای جنوبی و آفریقایی جنوبی بوجود می‌آورد. برای رصد کنندگان واقع در نیمکره شمالی ، بهترین حالت راه شیری اواخر تابستان دیده می‌شود. هنگامی که دجاجه را بتوان در بالای سر دید. ماهیت راه شیری
ما منظره کهکشان عظیم و پرستاره‌ای را که درون آن زندگی می‌کنیم، به صورت راه شیری می‌بینیم. در کهکشان ما ، احتمالا صد هزار میلیون ستاره وجود دارد. ما در میان این کهکشان هستیم و به همین دلیل نمی‌توانیم شکل کلی آن را به آسانی تجسم کنیم. در واقع ، کهکشان راه شیری ، شبیه یک چرخ فلک غول پیکر است و دو بازوی پرستاره دارد، که چندین بار به دور بخش مرکزی پیچیده‌اند. طول کهکشان ما 100000 سال نوری است. 30000 سال طول می‌کشد تا یک پیام رادیویی از زمین به مرکز آن برسد. اگر ستارگان کهکشان را با سرعت سه ستاره در یک ثانیه بشماریم، هزار سال طول می‌کشد. قسمت نورانی راه شیری
روشن ترین بخش راه شیری در صورت فلکی قوس است. تلسکوپهای رادیویی فروسرخ ، علامتهای پرقدرتی از این منطقه آشکار می‌کنند. شاید درمرکز بیظلم کهکشان ما ، یعنی نقطه‌ای در راستای صورت فلکی قوس ، سیاهچاله بسیار بزرگی وجود داشته باشد که آزادانه ستارگان و سیاره‌ها را می‌بلعد و توده انبوهی از آنها را در کنار هم جمع می‌کند. تغییر صورتهای فلکی
چرخش آرام کهکشان ما که در آن بخشهای مرکزی پیوسته از قسمتهای بیرونی پیشی می‌گیرند، به این معنی است که ستارگان نیز بطور مداوم در پهنه آسمان حرکت می‌کنند. در چند میلیون سال آینده ، منظره صورتهای فلکی در نتیجه این حرکت بی وقفه ستارگان تغییر حالت خواهد داد.
ماه «قمر زمین»
کره ماه که تنها قمر طبیعی زمین است، که پوشیده از سنگ بوده و قطرش یک چهارم قطر زمین می‌باشد. ماه ، نوری از خود ندارد اما نور خورشید را منعکس کرده و قابل رویت می‌شود. کره ماه پوشیده از غبار بوده ، آب و حیات در آن یافت نمی‌شوند. بخاطر جاذبه بسیار ضعیفش نمی‌تواند ذرات گاز را نگه دارد و بنابراین فاقد جو است. در سطح ماه هزاران گودال شهاب سنگی وجود دارند که گدازه آتشفشانی در بعضی از این گودالهای بزرگ تراوش کرده و باعث تشکیل دریا (ماریا) در سطح ماه شده است.
چنین به نظر می رسد که ماه پیش از تشکیل ، پوسته‌اش حالتی مذاب داشته است. سن قدیمیترین سنگی که از ماه به زمین آورده شده نشان می‌دهد که این پوسته حدود 4.48 میلیارد سال پیش تشکیل شده است. طی 500 میلیون سال بعد از تشکیل پوسته ، بمباران شدید شهاب سنگها باعث شکستگی ، تغییر شکل و ذوب مجدد پوسته شد. ضربات ناشی از دو شهاب سنگ عظیم اخیر باعث تشکیل دو حوزه (دریا) ارینتال و ایمبریوم شده اند. جو جاذبه سطحی ماه بقدری ضعیف است که نمی‌تواند مانع از فرار ذرات گاز به فضا شود. در نتیجه ، جرم کل جو کره ماه به اندازه جرم هوای درون یک استادیوم بسکتبال است. فاصله متوسط از زمین 384500 کیلومتر
قطر استوا 3476 کیلومتر
مدت حرکت وضعی 27.32 روز زمینی
مدت حرکت انتقالی 27.32 روز زمینی
سرعت مداری 1.02 کیلومتر در ثانیه
دمای سطحی 155- تا 105 درجه سانتیگراد
جرم (زمین = 1) 0.01
چگالی متوسط (آب = 1) 3.34
جاذبه (زمین = 1) 0.16
اندازه کره ماه در مقایسه با سایر اقمار منظومه شمسی متوسط است. بزرگترین قمر ، متعلق به مشتری است که گانیمید نام داشته و قطرش 5262 کیلومتر است ، در حالیکه قطر ماه 3476 کیلومتر می‌باشد. از اقمار متعدد کوچکتر ،می‌توان از کردلیا ، قمر اورانوس ، نام برد که فقط 30 کیلومتر قطر دارد. شکل گیری ماه
ماه و زمین بطور همزمان و حدود 4.5 میلیارد سال پیش شکل گرفتند. اینکه ماه دقیقا چگونه بوجود آمده هنوز معلوم نشده است. ممکن است همراه با زمین در اوایل شکل گیری منظومه شمسی شکل گرفته باشد، یا اینکه بعدها جذب میدان جاذبه شده و در مدار قرار گرفته است. نظریه‌ای که بیش از سایر نظریه‌ها پذیرفته شده این است که ماه از برخورد یک سیارک به اندازه مریخ به زمین بوجود آمده است.
اثرات متقابل جاذبه‌های زمین و ماه بر همدیگر باعث افزایش مدت حرکت وضعی هر دو جسم شده است. بعنوان مثال ، زمانی مدت حرکت وضعی زمین (طول شبانه روز) فقط 10 ساعت بود، اما این زمان به 24 ساعت کنونی افزایش یافته است. اگر این روند همچنان ادامه پیدا کند، طول ماهها به 47 روز خواهد رسید. اما مقیاس زمانی این روند بسیار طولانیتر از طول عمر خورشید بوده ، بنابر این منظومه شمسی عمر کافی برای رسیدن به آن زمان را نخواهد داشت. قطر خورشید 400 برابر قطر ماه و فاصله آن از زمین نیز 400 برابر فاصله ماه از زمین است. این اتفاق تصادفی باعث می‌شود تا هم ماه و هم خورشید به یک اندازه به نظر رسیده و در هنگام کسوف تمام سطح خورشید گرفته شود. چرا ماه به روی زمین سقوط نمی‌کند؟
زمین با نیروی گرانش ماه را به سوی خود می‌کشد. اگر انسان ماه را که در حقیقت بی وقفه به دور سیاره ما می‌چرخد، از گردش باز می‌داشت، ماه فقط برای مدت کوتاهی ثابت می‌ایستاد، آنگاه با سرعتی فزاینده به سمت زمین می‌شتافت و در نهایت با آن برخورد می‌کرد. البته این عمل میسر نیست. ماه از هماه زمانهای اولیه با سرعتی برابر 3659 کیلومتر در ساعت به دور زمین در حال گردش بوده است. در اثر این حرکت گردشی ، یک نیروی گریز از مرکز به سمت خارج ایجاد می‌شود، که درست به اندازه نیروی گرانش زمین که به سمت داخل کشش دارد، است. این دو نیروی مخالف ، اثر یکدیگر را بطور متقابل خنثی می‌کنند، به نحوی که ماه هموراه بر مدار خود باقی می‌ماند. گودالها و دریاها
بیش از 3.5 میلیارد سال پیش ، سطح ماه به شدت توسط شهاب سنگها بمباران شد و گودالهای زیادی در سطح آن بوجود آمدند. وسعت بعضی از این گودالها به 300 کیلومتر (185 مایل) می‌رسد که توسط دیواره‌هایی از کوههای سنگی که بر اثر برخورد شهاب سنگها بوجود آمده اند، محصور شده اند. بعضی از گودالها ، دیوارهای تراس دار یا حلقه‌های کوهستانی هم مرکز داشته و در اکثر آنها قله‌هایی نیز وجود دارند. گودالهایی که رگه‌های بزرگ و درخشان توف نام دارند، بسیار تماشایی هستند. تعدادی از گودالهای بزرگتر از گذاره آتشفشانی پر شده و درباهایی در سطح ماه بوجود آورده‌اند. هلال و بدر چگونه تشلیل می‌شود؟
خورشید خود می درخشد، ماه را از این رو می‌بینیم که خورشید به آن می‌تابد. اگر آن روی ماه که به سوی ماست، بطور کامل مورد تابش خورشید قرار گیرد، ما ماه را بصورت قرص کامل و به عبارت دیگر در حالت بدر مشاهده می‌کنیم. اگر نور خورشید فقط قسمتی از آن روی ماه را که بسوی ماست در بر گیرد، ما ماه را بر حسب میزان تابش نور بصورت هلال باریک نوری ، نیم قرص و یا به صورت یک گلوله تقریبا گرد نورانی می‌بینیم. این پدیده‌های نوری را فازها یا صورتهای مختلف ماه می‌نامند.
هنگامی که ماه در جهت تابش خورشید قرار گیرد، دیده نمی‌شود، زیرا در تابش شدید خورشید محو می‌گردد و علاوه بر این ، آن روی ماه که بسوی ماست مورد تابش واقع نمی‌گردد. این وضعیت را ماه نو می‌نامیم. اکنون ماه بر روی مدار خود به حرکت ادامه می‌دهد و پس از چند روز به طور محسوسی در سمت چپ و یا در شرق خورشید واقع می‌شود. در این وضعیت قسمت کوچکی از نیمه رو به زمین ماه ، تحت تابش نور خورشید قرار می‌گیرد. در این دوران ماه را در اوایل شب بصورت داس باریکی که البته روز به روز بر قطر هلال آن افزوده می‌شود، مشاهده می‌کنیم، زیرا در این وضع ماه بعد از خورشید غروب می‌کند.
تقریبا یک هفته پس از ماه نو ، از دید ناظر زمینی ، ماه دقیقا از پهلو مورد تابش نور خورشید واقع می‌شود. در این حالت انسان نیمی از ماه را تاریک و نیم دیگر را روشن می‌یابد؛ این وضعیت نیم ماه افزاینده یا ربع اول نامیده می‌شود. دوباره یک هفته بعد ، ماه از دید این ناظر ، دقیقا در مقابل خورشید قرار می‌گیرد. در این حالت ماه به صورت قرص کامل نورانی می‌شود ، که به آن بدر (یا در اصطلاح عامیانه ماه شب چهاردهم) می‌گویند.
از این حالت به بعد از قطر قسمت نورانی ماه کاسته می‌شود. تقریبا هفت روز پس از بدر ، دوباره نیم ماه دوم یا ربع آّخر حادث می‌شود. ماه در این حالت از دید ناظر زمینی اکنون در سمت راست یا در غرب خورشید قرار دارد و به عبارت دیگر قبل از طلوع خورشید در آسمان صبحگاهی پدیدار می‌شود، تا بالاخره دوباره به وضعیت ماه نو می‌رسد. اهله ماه
همیشه 50 درصد سطح ماه در معرض نور خورشید قرار دارد. میزان ناحیه روشن ماه ، به موقعیت ماه نسبت به زمین و خورشید بستگی دارد. اندازه ناحیه قابل رویت ، از کاملا تاریک تا ماه کامل متغیر است. این دوره کامل هشت مرحله دارد که اهله ماه نامیده می‌شوند. چرخه اهله ماه ، هر 29.53 روز کامل می‌شود. خسوف و کسوف
گرفتگی زمانی رخ می‌دهد که یک جرم آسمانی بطور موقت در مسیر نور یک جرم آسمانی دیگر قرار گیرد. در طول سال ، 2 یا 3 خسوف (ماه گرفتگی) رخ می‌دهند، آن هم وقتی که زمین بین ماه کامل و خورشید قرار گرفته و بر سطح ماه سایه افکند. یک یا دو کسوف (خورشید گرفتگی) نیز در طول سال رخ می‌دهند. کسوف بر اثر قرار گرفتن ماه بین زمین و خورشید به زمین بوجود می‌آید. هنگام کسوف ، حدود 161 کیلومتر (100 مایل) از زمین در تاریکی قرار می‌گیرد. نقش سایه خورشید گرفتگی فقط زمانی قابل رویت است که سایه ماه روی مکانی که بیننده در آن قرار دارد بیفتد. ماه گرفتگی در هر قسمتی از زمین که روبروی ماه قرار گرفته باشد قابل رویت است.
بي بي سي- جاناتان آموس:دانشمند ارشد پروژه تلسكوپ فضايي سوئيفت مي گويد: اين رصدخانه به زودي افق هاي ديد بشر از اعماق كيهان را خواهد شكست و دوردست ترين اجرام موجود در آن را آشكار خواهد كرد. اين رصدخانه فضايي ناسا قبلا موفق به ثبت نور يك انفجار خارق العاده عظيم ستاره اي در فاصله تقريبا ۱۳ميليارد سال نوري از زمين در كرانه هاي دوردست كيهان شده است.
اما دكتر نيل گرلز انتظار دارد كه سوئيفت حتي شاهد رويدادهايي در فاصله هاي دورتر باشد. اين منجم مي گويد كه تلسكوپ مزبور قابليت مشاهده احتمالا نخستين ستارگاني كه در كيهان به تابش درآمده اند را دارد. وي در نشست ملي نجوم بريتانيا كه امسال در دانشگاه ليستر برگزار مي شود، گفت: «اين اميد بزرگ ماست.»
دانشگاه ليستر از شركاي عمده ماموريت سوئيفت است و به ساخت يكي از ابزارهاي اصلي آن كمك كرده است. دكتر گرلز براي مرور يك سال رصدهاي اين تلسكوپ به بريتانيا آمده بود.
خيلي جوان
اين فضاپيما براي ضبط فوران هاي اشعه گاما (gamma-ray bursts) يا جي آر بي - تابش بسيار شديد اما گذراي تشعشعات پرانرژي كه نشانگر يكي از خشن ترين رويدادهاي كيهان است - طراحي شده است. سوئيفت پس از رديابي اين پديده، به سوي منبع جي آربي مي چرخد تا با كمك تلسكوپ هاي خود، آن را در طيف اشعه ايكس، مافوق بنفش و همچنين نور قابل رؤيت بررسي كند. سوئيفت همچنين ساير رصدخانه هاي زميني و فضايي را براي پيوستن به اين عمليات آگاه مي كند.
در روز ۱۲سپتامبر سال گذشته، سوئيفت يك جي آربي را كه احتمالاً از يك ستاره عظيم در حال مرگ و تولد يك سياهچاله نشات مي گرفت ثبت كرد كه درجه سرخ گرايي (redshift) آن ۳/۶ بود. سرخ گرايي، ميزان افزايش طول موج اشعه ساطع شده از يك جرم آسماني در نتيجه پديده اي موسوم به داپلر است و از آن براي اندازه گيري ميزان كشيده شدن نور در اثر انبساط كيهان استفاده مي شود. هرچه ميزان سرخ گرايي بيشتر باشد، جرم آسماني دورتر است و در تاريخ كيهان زودتر پديدار شده است.
سرخ گرايي ۳/۶ درجه اي به معني آن است كه انفجار مورد نظر در فاصله ۸/۱۲ ميليارد سال نوري در كرانه هاي كيهان روي داده است كه نشان مي دهد ستاره، تنها كمي كمتر از يك ميليارد سال پس از انفجار بزرگ (Big Bang) پا به هستي گذاشته است.
دكتر گرلز گفت: «اين يك فوران انفجاري با سرخ گرايي خيلي بالا بود (از نوعي كه تقريبا هر سه سال يك بار مشابهش را مي بينيم). آن حادثه به مراحل خيلي اوليه دوران شكل گيري ستارگان در جهان مربوط مي شود و من خيلي اميدوارم كه اگر بتوانيم براي چند سال به اين مطالعات ادامه دهيم، مي توانيم آن را عقب بزنيم. وقتي به سرخ گرايي ۸ يا ۱۰ رسيديم، آنوقت است كه واقعا به اولين ستارگان جهان نگريسته ايم.»
اين يكي از بزرگ ترين آرزوهاي اختر فيزيك است: تعيين زمان دقيق رويدادهاي مهم در مراحل اوليه كيهان. دانشمندان دوست دارند شواهد نخستين نسل ستارگان جهان را مشاهده كنند. اين ستارگان عظيم داغ و آبي، از گازهاي سرد خنثي كه در جواني كيهان يعني تنها چند صد ميليون سال پس از انفجار بزرگ در آن موج مي زد به وجود آمده اند.
تصور مي شود كه وقتي اين ستارگان روشن شدند، يك دوره ظلماني در تاريخ كيهان پايان يافت و همچنين گاز خنثي موجود در كيهان را «سرخ» كرد كه حاصل آن پيدايش پلاسماي پراكنده ميان كهكشاني كه امروز ميان ستارگان مشاهده مي كنيم بود.تنها مايه حسرت كار كردن با سوئيفت اين است كه اين رصدخانه، ستارگان را در پايان عمرشان مي بيند و اين مسئله كه آيا اجرامي با درجه سرخ گرايي ۸ تا ۱۰ به اندازه كافي پخته شده اند كه جي آربي توليد كنند يا خير، همچنان يك معماست.
ايسنا: آژانس فضانوردي اروپا (اسا) در سال ۲۰۱۱ ميلادي ماموريت جديدي تحت عنوان دون كيشوت (Don Quijote) خواهد داشت كه طي آن كاوشگر برخوردكننده اي به شدت به دنباله داري برخورد كرده و طي آن تغييرات و حوادث به وجود آمده را بررسي خواهد كرد. ستاره شناسان معتقدند كه دنباله دارها غالبا به زمين برخورد نمي كنند اما در صورت وقوع چنين حادثه اي يك فاجعه بزرگ روي خواهد داد. از اين رو آژانس فضانوردي اروپا (اسا) شديدا در حال تحقيق و بررسي پيامدهاي وقوع احتمالي چنين حادثه اي است.
در اين راستا، كاوشگر برخوردگري در سال ۲۰۱۱ ميلادي در قالب مأموريت فضايي دون كيشوت به دنباله داري برخورد خواهد كرد و در همين حال فضاپيماي حامل آن در مدار باقي خواهد ماند تا پيامدهاي چنين برخوردي با جزئيات كامل آن بررسي شود. در حال حاضر سه تيم از دانشمندان آژانس فضانوردي اروپا در حال بررسي دقيق روي مطالعات مربوط به اين مأموريت هستند.
