اخبار هواشناسی

[ali_kermanshah]

تغییرات آب‌وهوایی زمین،‌ سیستم آب‌وهوایی و اکوسیستم قطب شمال را به حدی دستخوش تغییر کرده که به نظر نمی‌رسد بازگشت پذیر باشد. از این پس باید منتظر زمستان‌های سرد در نیمکره شمالی زمین بود.

‌ در پی تغییرات آب‌وهوایی زمین، قطب شمال در حال ورود به حالت آب‌وهوایی جدیدی است و بر اساس مطالعات و ارزیابی‌های انجام شده، بسیار بعید به نظر می‌رسد که بتواند به حالت قبلی برگردد. اما این تغییرات قطبی روی زندگی ساکنین سایر نقاط زمین تاثیری خواهد داشت؟

به گزارش دیسکاوری، یکی از نتایج این تغییرات آب‌وهوایی در قطب شمال، زمستان‌های سردتر در دیگر قسمت‌های نیمکره شمالی زمین خواهد بود.


مطالعات محققین مرکز ملی اقیانوسی و جوی، ان.او.ای.ای نشان می‌دهد که لایه برفی قطب شمال در حال آب شدن است و ضخامت یخ‌ها به کم‌ترین میزان خود در طول تاریخ رسیده است. به گفته این محققین، این تغییرات درازمدت خواهند بود و مانند یک چرخه همچنان ادامه خواهند داشت. در واقع قطب شمال، سیستمی است که تمام آن در حال تغییر است.

این محققین می‌گویند:‌ «موضوع فقط این نیست که یخ‌های قطبی آب می‌شوند یا لایه یخی روی آب نازک‌تر می‌شود. بلکه آب‌وهوا، اتمسفر، ‌اکوسیستم و هر آنچه در این سیستم وجود دارد در حال تغییر است و این تغییرات روی زندگی انسان به نحو چشمگیری موثر خواهند بود.»

مرکز ملی اطلاعات برفی و یخی ان.اس.آی.دی.سی نیز چندی پیش اعلام کرده بود که نه فقط لایه یخی روی اقیانوس منجمد شمالی در 4 سال گذشته بسیار نازک‌تر شده، بلکه تازه‌تر و جوان‌تر هم شده و این واقعیت، ذوب شدن آن را تسریع و تسهیل می‌کند. در نتیجه با از بین رفتن لایه ضخیم یخی، قسمت‌های بیشتری از اقیانوس گرم خواهند شد و در این چرخه،‌ باز یخ‌های بیشتری ذوب می‌شوند. بدین ترتیب، ‌بازسازی این یخ‌ها و بازگشتشان به حالت قبلی، اگر نگوییم غیرممکن، بسیار دشوار خواهد بود.

از سوی دیگر، تغییر در یخ‌های سطحی اقیانوسی، روی الگوهای آب و هوایی تاثیر خواهد داشت. گرمایی که از روی آب‌های گرم اقیانوس شمالی برمی‌خیزد،‌ می‌تواند در جریان بادهای قطبی که به طور معمول هوای سرد قطبی را در همین منطقه محدود می‌کنند،‌ اختلال ایجاد کند. در نتیجه موجی از هوای سرد به سمت جنوب روانه خواهد شد و باعث سردتر شدن آب‌وهوای سایر نقاط نیمکره شمالی در فصل زمستان خواهد شد. بر اساس این الگو،‌ هر چه هوای زمین گرم‌تر شود،‌ لایه یخی قطب شمال بیشتر ذوب می‌شود و در نتیجه، ساکنین نیمکره شمالی زمستان‌های سردتری را پیش رو خواهند داشت.

 

[ali_kermanshah]

شرکت معماری روسی رمی‌استودیو طرح ساخت زیست‌کره‌ای را ارائه کرده که با بهره‌گیری از آخرین فناوری‌های مقاومت در برابر بلایای طبیعی، می‌تواند بر روی آب نیز شناور بماند و مسافران خود را در امان نگاه دارد!به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از گیزمگ، این هتل-کشتی به گونه‌ای طراحی شده که در برابر طوفان‌ها، امواج جزرومدی و بالا رفتن سطح آب اقیانوس‌ها در کنار پدیده‌های مخربی از قبیل زلزله و دیگر فجایع طبیعی مقاوم باشد. این هتل می‌تواند که بر روی آب شناور است، محیطی پایدار و پاک و سبز را با عملکردی کاملا مستقل برای مهمانان و ساکنانی فراهم خواهد آورد که احتمالا هرگز نباید این هتل را ترک کنند!

این طرح که معماری آن از صدف‌ها الهام گرفته شده، از سیستم ویژه‌ای برای تحمل بار برخوردار است که با توزیع متناسب وزن، آن را در برابر زمین‌لرزه‌ها مقاوم می‌کند؛ در حالی‌که چارچوب‌های از پیش‌ساخته‌شده امکان ساختن سریع و ساده این ساختمان‌های صدفی شکل را فراهم خواهد آورد.

باغ‌های داخلی این ساختمان‌ها با ایجاد فضای گلخانه‌ای و ذخیره کافی نور روز (برای تامین انرژی اتاق‌های این هتل) مناظر شگفت‌انگیزی را برای ساکنین به وجود می‌آورد. در ساخت این هتل از سلول‌های خورشیدی، سیستم جمع‌آوری آب باران و پنجره‌های خود تمیزشونده نیز استفاده خواهد شد.

جدا از ویژگی‌های سبز این هتل، به نظر می‌آید طراحی شگفت‌انگیز آن از فیلم‌های علمی-تخیلی گرفته شده و از آن‌جایی‌که شرکت رمی‌استدیو این طرح را با همکاری اتحادیه بین‌المللی معماری و به عنوان بخشی از برنامه «معماری برای بقا در شرایط فجایع طبیعی» ارائه کرده، امید می‌رود گسترش گرمای جهانی به حدی نرسد که بشر به استفاده از چنین هتل‌هایی نیاز پیدا کند.

 

[ali_kermanshah]

زلزله 8.9 ریشتری امروز در ژاپن، سونامی عظیمی را در اقیانوس آرام شکل داد که خاطره تلخ سونامی 2004 اقیانوس هند را زنده کرد. آیا می‌دانید سونامی چطور شکل می‌گیرد و چرا این‌قدر خرابی به بار می‌آورد؟

لینک تصویر در ابعاد بزرگ : http://khabaronline.ir/images/2011/3/11-3-11-93517Tsunami1.jpg

 

[ali_kermanshah]

کارشناسان مرکز توفان‌شناسی آمریکا پیش‌بینی کرده بودند توفان آیرین با قدرتی ویرانگر سواحل شرقی را در هم خواهد کوبید. آنها مقارنه ماه و خورشید را یکی از دلایل این پیش‌بینی عنوان کرده بودند، اما...محبوبه عمیدی: نیویورک که دیروز در چشم طوفان قرار داشت به شهر ارواح تبدیل شده، پیش از آن نیروگاه‌های برق اتمی در مریلند و نیوجرسی تعطیل شدند و حمل‌و‌نقل زمینی و هوایی در منطقه گسترده سواحل شرقی به تعلیق درآمد. آخرین آمارها حاکی از آن است که 4میلیون نفر هنوز در خاموشی به سر می‌برند و بیش از 20 نفر طی روزهای گذشته جان خود را از دست داده‌اند، با این حال اگر پیش‌بینی‌ها درست از آب درمی‌آمد و ماه قدرت بیشتری به این توفان می‌داد، سواحل شرقی ایالات متحده می‌بایست تلفات و ویرانی‌هایی فاجعه‌آمیز را انتظار می‌کشید.

این پیش‌بینی‌ها که پنج‌شنبه گذشته توسط نشنال‌جئوگرافی و به نقل از مرکز توفان‌شناسی آمریکا منتشر شد، احتمال می‌داد روز جمعه گذشته آیرین به یک طوفان دریایی گروه 4 در مقیاس سفیر-سیمپسون یا توفانی با سرعت وزش باد 211 تا 249 کیلومتربرساعت تبدیل شود. این در حالی است که آیرین در این پنج‌شنبه، حداکثر به توفان گروه 3 تبدیل شده بود و می‌رفت تا با قدرت کمتری مطابق توفان‌های گروه 1 به شهرهای ساحلی برسد.

در مقیاس سفیر-سیمپسون، 5 گروه توفان بر اساس قدرت تخریب و سرعت باد تعریف شده‌اند:

توفان‌های گروه 1: وزش باد مداوم با سرعت 119 تا 153 کیلومتربرساعت که می‌توانند خرابی‌هایی را به دنبال داشته باشند.

توفان‌های گروه 2: وزش باد مداوم با سرعت 134 تا 177 کیلومتربرساعت که می‌توانند موجب خرابی‌های گسترده‌ای شوند

توفان‌های گروه 3: باد مداوم با سرعت 178 تا 209 کیلومتربرساعت که خسارت‌های گسترده‌ای به شهرها وارد خواهند کرد

توفان‌های گروه 4: وزش باد مداوم با سرعت 210 تا 249 کیلومتربرساعت که می‌تواند یک فاجعه را رقم بزند.

توفان‌های گروه 5: وزش باد مداوم با سرعتی بیش از 250 کیلومتربرساعت که باعث ویرانی شهرها شده و فاجعه‌آمیز خواهد بود


توفان آیرین که 17 آگوست/26 مردادماه گذشته در اقیانوس اطلس شکل گرفت، 29 مردادماه و با سرعت باد 64 کیلومتربرساعت به اولین مناطق ساحلی رسید. این توفان 2 روز بعد و با سرعت 120 کیلومتربرساعت به توفان گروه اول مقیاس سفیر-سیمپسون تبدیل شد و چهارشنبه گذشته در حالی به مناطق پرجمعیت ساحل شرقی نزدیک شد که با سرعتی نزدیک به 174 کیلومتربرساعت، به توفان گروه 2 این مقیاس تبدیل شده بود.

این توفان زمانی که پنج‌شنبه گذشته به باهاما رسید و مناطق ساحلی آن‌را با سرعت 184 کیلومتربرساعت در هم کوبید، به توفان گروه سوم تبدیل شده بود، اما قدرت آن رو به کاهش گذاشت و از میامی با سرعت کمتری عبور کرد. این توفان تنها یک‌بار دیگر شتاب گرفت و با آغاز روز جمعه به توفان گروه دوم تبدیل شد.

در حالی که پیش‌بینی می‌شد این توفان با کاهش قدرت اما با سرعتی بیش از 200 کیلومتربرساعت به کارولینای شمالی و جنوبی برسد و تحت اثر ماه نو به یک توفان ویرانگر تبدیل شود، آیرین به توفان گروه یکی تبدیل شده بود که مرتب از سرعت و قدرت ویرانگر آن کاسته می‌شد. این توفان ویرجینیا را با سرعتی زیر 120 کیلومتربرساعت ترک کرد و در حالی که دیگر توفان دریایی محسوب نمی‌شد، به مریلند و نیوجرسی رسید.

پیش‌بینی‌ها احتمال می‌دادند زمانی که توفان به سواحل مریلند و نیوجرسی برسد، به دلیل قرار گرفتن ماه، خورشید و زمین در یک خط مستقیم و تشدید تاثیر جزرومد روی امواج دریا باید انتظار برخورد امواج بلند 4 متری را با ساحل داشته باشیم که حاصل بادهایی با قدرت توفانی گروه سوم سفیر- سیمپسون هستند. به گفته کارشناسان، اگر این امواج به سواحل نیوجرسی می‌رسیدند، شهر تجربه و آمادگی مقابله با آنها را نداشت.

در حال‌حاضر این توفان مناطق ساحلی آمریکا را ترک کرده و دارد با سرعتی حدود 83 کیلومتربرساعت به استان‌های نوواسکاتیا و نیوبرونزویک در کانادا می‌رسد. این توفان که تا 2 سپتامبر/ 11ام شهریورماه در اقیانوس اطلس به حرکت خود ادامه خواهد داد، مانند توفان گلوریا یکی از معدود توفان‌هایی است که شهرهای ساحل شرقی آمریکا را تهدید می‌کنند.

 

[ali_kermanshah]

گردباد: جریانی از هوا که خانه‌ها را متلاشی می‌کند/ اینفوگراف


گردباد اخیر در ایالات متحده که چند صد کشته برجا گذاشت، قدرت ویرانگر جریان هوا را به بشر نشان داد. گردبادها به سرعت 480 کیلومتر در ساعت می‌توانند خانه‌ها را از جای کنده و به دوردست پرت کنند.در اینفوگراف امروز خبرآنلاین با چگونگی تشکیل گردباد (Tornado) و مقیاس رده‌بندی شدت گردباد آشنا می‌شوید.

 

[ali_kermanshah]

مطالعات نشان می‌دهد سرعت ذوب یخ‌های جنوبگان، قطب شمال و جزیره گرینلند در طول 20 سال گذشته افزایش یافته که این موضوع منجر به افزایش سطح آب دریاها و زیر آب رفتن شهرهای ساحلی خواهد شد.

با استفاده از اطلاعات ماهواره‌های و مدل‌های آب‌وهوایی دانشمندان یک گروه تحقیقاتی تخمین می‌زنند میزان ذوب شدن یخ‌های قطبی به سرعتی رسیده که می‌تواند آب دریاها را در هر سال به میزان 1.3 میلی‌متر افزایش دهد.در مجموع سطح آب دریا در هر سال نزدیک به 3 میلی‌متر افزایش پیدا می‌کند.

به گزارش بی‌بی‌سی، این تیم تحقیقاتی اعلام کردند که سرعت ذوب یخ‌ها حتی از آن‌چه که مدل‌ها پیش‌بینی می‌کنند سریع‌تر است و این موضوع می‌تواند در آینده زمین را با مشکلات زیادی روبه رو کند. این محققان هم‌چنین اضافه کردند میزان افزایش سطح آب دریاها سریع‌تر از پیش‌بینی‌هایی انجام شده توسط پنل بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی (IPCC) در سال 2007 است. تا سال 2006، مجموع یخ‌های ذوب شده در جنوبگان و جزیره گرینلند به 475 گیگاتن در هر سال رسیده بود.

به طور متوسط میزان ذوب یخ‌های گرینلند در هر سال نزدیک به 22 گیگاتن افزایش پیدا می‌کند. این در حالی است که هر سال نزدیک به 14.5 گیگاتن نیز به حجم یخ‌های ذوب شده در قطب جنوب اضافه می‌شود. اگر این افزایش به همین شکل ادامه پیدا کند، تا سال 2050 آب حاصل از ذوب شدن دو قاره، به تنهایی اندازه متوسط سطح آب دریاهای جهان را 15 سانتی‌متر اضافه خواهد کرد.

این در حالی است که دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند در اثر ذوب یخچال‌های دائمی کوهستانی و انبساط گرمایی آب دریاها نیز، به همین اندازه به سطح آب دریاها اضافه شود.

اریک ریگتون از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، جی.پی.ال در این باره گفت: «افزایش سطح آب دریاها بر اثر ذوب یخ‌های قطبی موضوع عجیبی نیست. میزان یخ‌های ذخیره شده در این مناطق از یخچال‌های کوهستانی بیش‌تر است و به همین دلیل ذوب یخ‌های قطبی دلیل اصلی بالا آمدن سطح آب دریاها خواهد بود.»

با افزایش سرعت ذوب یخ‌های قطبی تا سال 2100، دانشمندان تخمین می‌زنند این یخ‌ها به تنهایی نزدیک به 56 سانتی‌متر به سطح آب دریاها اضافه کنند. این در حالی است که IPCC در سال 2007 حداکثر افزایش سطح آب دریاها را با درنظر گرفتن تمام فاکتورها حداکثر 59 سانتی‌متر تخمین زده بود.

از سال 2007 تا کنون چند گروه تحقیقاتی دیگر نیز سعی کردند با متدهای مختلفی میزان این افزایش را تخمین بزنند. بر اساس تحقیقاتی آن‌ها افزایش سطح آب به میزان بین یک تا 2 متر نیز محتمل است. این تغییرات می‌تواند عواقب بسیار وخیمی برای کشورهای جزیره‌ای و کشورهایی مانند بنگلادش که خط ساحلی طولانی و کم‌ارتفاعی دارند به همراه داشته باشد.

در تحقیقات جدید دو روش مختلف با هم ترکیب شده و مورد استفاده قرار گرفتند. در یکی از این روش‌ها میزان یخ‌های تولید شده و ذوب شده با اطلاعات به دست آمده از چند نوع مختلف از ماهواره‌ها محاسبه شده و در این بین ضخامت این یخ‌ها و سرعت حرکت یخچال‌ها نیز به دقت منظور شده است.

دومین مجموعه اطلاعاتی حاصل پروژه Grace ناساست که از یک جفت ماهواره برای اندازه‌گیری تغییرات نیروی گرانشی زمین استفاده می‌شود. از دست رفتن یخ‌های قطبی باعث ایجاد تغییرات بسیار جزئی در شتاب گرانشی سطح زمین می‌شود.

 

[ali_kermanshah]

درختان مهم‌ترین عوامل تولید و انتقال هوای مرطوب در دامنه کوه و رساندن آن به قله هستند. بارش برف در قله به این هوای مرطوب نیاز دارد. این در حالی است که قطع بی‌رویه درختان، ‌باعث خشکی هوای قله شده استبهنوش خرم‌روز: از کلاه برفی قله بلند کلیمانجارو، امروزه دیگر چیز زیادی باقی نمانده است. در مقایسه با سال 1912، از برف‌های این قله تنها 15 درصد باقی مانده است. به همین دلیل هم قله کلیمانجارو به یکی از سمبل‌های گرمایش زمین تبدیل شده است. اما گرمایش نمی‌توانسته به تنهایی این همه برف را از بین ببرد و عوامل مهم‌تری در این تغییر سهم داشته‌اند.

به گزارش نیوساینتیست، محققین اخیرا دست کم یکی از مهم‌ترین عوامل این تغییر را کشف کرده‌اند. آن‌ها در فاصله سال‌های 2004 تا 2008/ 1383 تا 1387، دمای ده سطح مختلف این کوه را به طور ساعتی اندازه‌گیری کردند. مطالعات آن‌ها نشان می‌دهد که وقتی در طول روز هوا گرم می‌شود، هوای گرم و البته مرطوب از دامنه‌های کوه بالا می‌رود و راهی قله می‌شود.

یکی از مهم‌ترین عواملی که باعث شده برف‌های قله کلیمانجارو از بین بروند، خشک شدن هوای قله است. چون بارش برف کم شده و بنابراین برفی نیست که جایگزین برف‌های قدیمی و آب‌شده بشود.

مطالعه جدید می‌گوید دلیل خشکی قله، نرسیدن هوای مرطوب کافی به آن منطقه است. درختان سهم عمده‌ای در تولید و انتقال هوای مرطوب دارند و به نظر می‌رسد که قطع بی‌رویه درختان در منطقه، مهم‌ترین مقصر نابودی قله برفی کلیمانجارو است.

 

[ali_kermanshah]

گرم شدن زمین باعث ذوب یخ‌های قله‌های آتشفشانی خواهد شد. از آن‌جا که این یخ‌ها مانند چسب قطعات فراوانی از سنگ و صخره را به هم متصل نگه داشته‌اند، ذوب شدن آن‌ها به معنای دفن شهرهای کوهستانی خواهد بود .

طی دهه اخیر، ریزش سنگ‌ها و لغزش زمین در ارتفاعات کوهستانی به پدیده‌ای معمول تبدیل شده است. ظاهرا این پدیده‌ها با گرم شدن زمین همراه بوده‌‌اند. به نظر می‌رسد که ذوب شدن یخ‌ها و لایه منجمد دائمی درون زمین، که تا به حال مانند یک چسب صخره‌ها را به هم متصل نگاه داشته بود، عامل اصلی این پدیده‌ها باشد.

به گزارش نیوساینتیست، اوضاع بدتر از این هم خواهد شد. نازک شدن یخ‌های قله‌های آتشفشانی می‌تواند باعث از بین رفتن ثبات و پایداری قطعات فراوان تشکیل‌دهنده مخروط این قله‌ها بشود. در نتیجه لغزش زمین آن هم در ابعادی بزرگ در ارتفاعات ممکن است برخی شهرها مانند سیاتل آمریکا را با خاک یکسان کند و بسیاری از زیرساخت‌های منطقه را ویران کند.

البته همه این اتفاقات برای زمین تازگی ندارد،‌ اما دفعه آخری که زمین شاهد این پدیده‌ها بود،‌ انسان‌های چندانی روی زمین زندگی نمی‌کردند. مطالعات فراوان حاکی از این هستند که در حدود 10000 سال پیش، بعد از اتمام آخرین عصر یخبندان زمین، قطعات فراوانی از مخروط‌ قله‌های آتشفشانی فرو ریخت و باعث لغزش‌های فراوانی در زمین شد.

محققین برای ارزیابی احتمال وقوع چنین پدیده‌هایی، قله آتشفشانی یخی پلانچون پتروآ‌ در شیلی را مورد ارزیابی قرار داده‌اند. به گفته آن‌ها،‌ طول و عرض جغرافیایی که این کوه در آن واقع شده، باعث می‌شود که قبل از هر کوه دیگری نسبت به تغییرات آب و هوایی زمین واکنش نشان بدهد.

آن‌ها لغزش بزرگی که 11000 سال پیش در این منطقه روی داده را بررسی کردند. دنیل تورمی توضیح می‌دهد: «یک سوم مخروط کوه فروریخته است. ده میلیارد متر مکعب صخره و سنگ از کوه سرازیر شده و با طی مسافت 95 کیلومتری،‌ مساحت 370 کیلوکتر مربع از زمین را پوشانده است.» هیچ بارانی نمی‌تواند چنین سیلی از سنگ را به راه بیاندازد. در نتیجه محققین مطمئن هستند که ذوب شدن یخ‌های قله کوه، ‌دلیل این ریزش و لغزش بوده است.

محققین بسیار نگرانند که با گرم‌تر شدن زمین، تاریخ تکرار شود. با افزایش دمای زمین، بسیاری از قله‌های زمین در معرض این اتفاقات هستند. اما حالا انسان‌های زیادی در اطراف این قله‌ها زندگی می‌کنند و فعالیت‌های زیادی هم در اطراف آن‌ها در جریان است. در نتیجه در مقایسه با 10000 سال پیش،‌ این بار فاجعه‌ای هولناک برای جوامع انسانی اتفاق خواهد افتاد.

 

[ali_kermanshah]

برایان و شری الکساندر از گروه عکس‌برداری آرکتیک، این تصویر زیبا را از ابرهای کم‌ارتفاع استراتوس در گرینلند ثبت کرده‌اند. سرعت باد در لحظه ثبت تصویر بیش از 140 کیلومتربرساعت بود!

 

[ali_kermanshah]

سردترین نقطه ثبت شده زمین، ایستگاه وستوک در قطب جنوب زمین با دمای 89.2 – سانتی‌گراد است، اما پژوهشگران نقاط دیگری از قطب را شناسایی کرده‌اند که دمای آنها به 100 درجه سانتی‌گراد زیر صفر نیز خواهد رسید.

ایستگاه وستوک در قطب جنوب در حال حاضر عنوان سردترین نقطه جهان را با خود یدک می‌کشد. در 21 جولای 1983 / 30 تیر 1362که مقارن با پایان اولین ماه زمستانی نیم‌کره جنوبی زمین بود، دمای این منطقه 89.2 درجه سانتی‌گراد زیر صفر اعلام شد. اما در صورت غالب شدن هوای سرد واقعی در این منطقه، دمای هوا سردتر از این نیز می‌تواند باشد، به‌طوری‌که طبق تازه‌ترین پیش‌بینی‌ها حداقل دما تا 96 درجه سانتی‌گراد زیر صفر کاهش می‌یابد.

به گزارش نیوساینتیست، جان ترنر، عضور گروه تحقیقاتی انگلیسی قطب جنوب و همکارانش، شرایط آب‌وهوایی این منطقه را در مورد این کاهش شدید دما بررسی کرده و متوجه شدند این افت دما به علت جریانی گردابی در جو است که در نزدیکی ایستگاه وجود دارد. ترنر در این رابطه گفت: «این گردباد، ایستگاه را در بر گرفته و اجازه ورود موج هوای گرمی را که غالبا از سوی اقیانوس حرکت می‌کند، نمی‌دهد». پس از این یخبندان بزرگ، دمای هوا در عرض یک روز تا 20 درجه افزایش پیدا کرد.

ترنر خاطرنشان کرد اگر سرعت باد کمتر بود و حلقه‌ها در وسط ایستگاه متمرکز شده بودند، ممکن بود دما تا 6 درجه دیگر یا بیشتر افت کند. اما محققان معتقدند سردترین نقطه زمین ممکن است در نزدیکی گنبد آرگوس قرار داشته باشد. در این مکان، ارتفاع بیشتر به معنای افت دما تا 100- سانتیگراد است. به گفته ترنر، درک نوسانات دما برای تحلیل گزارش‌های ضخامت یخ در قطب جنوب اهمیت زیادی دارد.

 

[ali_kermanshah]

دانشمندان، مدت‌ها بود که سی.اف.سی‌ها را عامل نابودی لایه ازن می‌دانستند، اما برخی اندازه‌گیری‌ها احتمال وجود عامل دیگری را نیز مطرح می‌کرد.شیمی‌دانان تایوانی توانستند پس از 2 سال، مدل‌های نقصان ازن را در اتمسفر به تایید دوباره برسانند و با انتشار اطلاعاتی جدید، فرضیه‌های قبلی را تایید کنند. مدل قبلی که نشان می‌داد چگونه کلروفلوروکربن‌ها (سی.اف.سی‌ها) باعث تخریب ازن در استراتوسفر قطبی می‌شوند، با انجام یک‌سری آزمایشات تکمیلی توسط یک گروه تحقیقاتی دیگر زیر سئوال رفته بود.

مدل استاندارد قبلی حاکی از این بود که کلرین‌پراکساید(Cl2O2) که بر اثر تجزیه سی.اف.سی‌ها تولید می‌شود در نسبت خاصی توسط نور شکافته و تجزیه می‌شود و بر اثر این واکنش، رادیکال‌های کلرین آزاد می‌شوند که با مولکول‌های O3 واکنش می‌دهد و با رقیق ساختن لایه ازن، آن‌را از بین می‌برند. اما در سال 1386 / 2007، یک شیمی‌دان علوم جوی ناسا به نام فرانسیس پوپ دریافت که نسبت فتولیز کلرین‌پراکساید در شرایط استراتوسفری پایین‌تر از حدی است که بتواند کاهش ازن قطبی را در اواخر زمستان توجیه کند.

نتایج کار این گروه تحقیقاتی باعث خدشه‌دار شدن اعتبار مدل تخریب ازن در استراتوسفر قطبی شد که توانسته بود جایزه نوبل را از آن خود کند. این یافته‌ها موج شوکی را به جامعه تحقیقاتی علوم جوی وارد کرد.

ناخالصی، متهم اصلی
پوپ و همکارانش با اندازه‌گیری مقدار نوری که در طول‌موج‌های مختلف توسط کلرین‌پراکساید جذب می‌شود، به این نتیجه دست یافته بودند. به‌همین دلیل شک برخی دانشمندان در زمینه صحت آزمایش‌های وی برانگیخته شد. جیم لین، یکی از شیمی‌دانان انیستیتو علوم ملکولی و اتمی تایپه در تایوان، یکی از افرادی بود که به شدت به این کار و بررسی آن علاقمند شده بود. او و همکارانش حدس زدند که مشکل می‌تواند از ناخالصی نمونه‌ها و نحوه آماده‌سازی آن‌ها باشد.

برای این‌که بتوان میزان جذب طیف را توسط کلرین‌پراکساید اندازه‌گیری کرد، باید بتوان نمونه‌هایی به‌شدت خالص تهیه کرد؛ چون ملکول‌های دیگری که از واکنش‌های جانبی تولید می‌‌شوند، مخفیانه و دور از انتظار وارد عمل می‌شوند و در نتیجه به تفسیر نادرست نتایج می‌انجامند.

با این وجود، تیم تحقیقاتی پوپ از روش جدیدی استفاده کرد و امیدوار بود که مانع از بروز ناخالصی و انجام واکنش‌های ثانویه شود. لین و همکارانش به این فکر افتادند که شاید روش آماده‌سازی نمونه‌های پوپ اشتباه بوده است؛ به همین دلیل دست به آزمایش دیگری زدند تا ببینند آیا می‌توان نمونه‌ها را به‌طور کامل بدون هرگونه ناخالصی آماده کرد یا خیر؟

آن‌ها توانستند میزان جذب دقیق 2 طول‌موج خاص موجود در استراتوسفر را اندازه‌گیری کنند و اعلام کردند این میزان جذب خیلی بزرگ‌تر از آن چیزی است که پوپ و همکارانش گزارش داده بودند. آن‌ها با این تحقیق خود علاوه بر تایید مدل استاندارد قبلی، توانستند نشان دهند که نقصان ازن از طریق کلرین کاتالیز شده کارایی به‌مراتب بالاتری در استراتوسفر قطبی دارد.

در حال حاضر گروه‌های مختلفی در سراسر دنیا مشغول انجام آزمایش‌های تکمیلی در این زمینه هستند. گرچه اشتباه بودن نتایج تحقیق پوپ به اثبات رسید، اما نکته مهمی که این اتفاق به همراه داشت، این بود که کار پوپ و گروهش باعث تشویق گروه‌های دیگر به انجام مطالعات بیشتر و یافتن راه‌حل‌های جایگزین شد.

 

[ali_kermanshah]

دانشمندان کانادایی تونل باد شش‌ضلعی به ارزش 23.6 میلیون دلار ساخته‌اند تا با استفاده از آن بتوانند برای نخستین بار، گردبادهای خطرناک آمریکای شمالی را شبیه‌سازی کنند.محمود حاج‌زمان: آیا تا به حال هیچ وقت فکر کرده‌اید که برای خود یک گردباد بسازید؟ اکنون با استفاده از یک تونل باد شش‌ضلعی 23.6 میلیون دلاری، دانشمندان قادرند چنین کاری انجام دهند.

به گزارش نیوساینتیست، پس از تکمیل گنبد مهندسی باد، انرژی و محیط‌زیست (WindEEE Dome) در کانادا، این گنبد نخستین تونل باد شش‌ضلعی جهان خواهد بود. این تونل باد برای تولید پیچیده‌ترین سیستم‌های هوایی مانند گردباد، پیشانی تندبادها و ترکش‌های هوایی طراحی شده که در هیچ‌کدام از تونل‌های باد فعلی قابل شبیه‌سازی نیستند.

دو هفته قبل، دانشگاه وسترن اونتاریو در کانادا از یک تونل کوچک 4 متری پرده‌برداری کرد که برای مدل‌سازی انواع خاصی از این جریان‌های هوایی طراحی شده است. تونل اصلی که 10 برابر بزرگ‌تر است، 106 فن خواهد داشت که قطر هر یک از آنها برابر یک متر خواهد بود. انتظار می‌رود که این تونل باد تا سال 2012 / 1391 آماده بهره‌برداری شود.

پرفسور هوریا هانگان می‌گوید: «آزمایش این تونل کوچک قابلیت ایجاد این نوع از جریان‌های هوایی را تایید خواهد کرد. همچنین به ما کمک می‌کند که بفهمیم چطور می‌توان به بهترین نحو ممکن فن‌ها را برای خلق انواع مختلف جریان‌ها کنترل کرد.»

با این وجود، این تونل باد قابلیت مدل‌سازی رخدادهایی هوایی بزرگ مقیاس مانند طوفان‌های استوایی را نخواهد داشت. این طوفان‌ها دو سوم خسارات سالیانه طوفان‌ها در آمریکای شمالی را ایجاد می‌کنند، خسارتی که سالیانه بالغ بر 6 میلیارد دلار است.

داده‌های تولید شده توسط WindEEE توسط معماران و مهندسان استفاده خواهد شد تا ساختمان‌ها، پل‌ها و دیگر زیرساخت‌ها را به نحوی طراحی کنند که بتوانند در برابر این سیستم‌های هوایی ایستادگی کنند. با توجه به اینکه فن‌های WindEEE قادرندند هوا را از داخل تونل باد به بیرون نیز بمکند، می‌توان اجسام بزرگی مانند توربین‌های بادی را در این تونل آزمایش، و طراحی‌های بهینه‌تری برای آنها خلق کرد.

 

[ali_kermanshah]

درحالی‌که مردم زمین با گسترش پدیده گرمایش جهانی، آینده‌ای گرم و خشک را انتظار می‌کشند؛ به‌نظر می‌رسد گرمایش جهانی در آفریقا به نفع ساکنان قاره سیاه پیش می‌رودعلیرضا نورایی: به نظر می‌رسد بیابان‌زایی، خشکی، و ناامیدی، تنها چیزهایی است که گرم شدن جهانی برای آفریقا به ارمغان می‌آورد. ولی اتفاقاتی که در حال روی دادن است، حکایت از سناریویی دیگر دارد که در آن، افزایش دما می‌تواند میلیون‌ها نفر از ساکنان خشک‌ترین قسمت‌های قاره سیاه را منتفع سازد.

به گزارش نشنال جئوگرافی، دانشمندان اکنون در حال مشاهده علائمی هستند مبنی بر این‌که صحرای بزرگ آفریقا و مناطق اطراف آن به واسطه افزایش نزولات آسمانی در حال سبز شدند. در صورت استمرار، این بارش‌ها می‌توانند حیات را به این نواحی خشک و بلازده بازگردانند و حتی موجب شوند که جامعه‌ای بر پایه کشاورزی در آنجا پدید آید.

این روند کوچک شدن صحرا به واسطه الگوهای آب‌وهوایی پدید آمده که پیش‌بینی می‌کند صحرا به شرایط 12هزار سال پیش خود بازگردد، زمانی که به دشتی پرآب تبدیل شده بود. استناد این ادعا به تصاویر جدید ماهواره‌ای از مناطق اطراف صحرا از جمله ساحل است؛ منطقه‌ای نیمه-بیابانی که تا جنوب صحرا به امتداد 3860 کیلومتر با آن هم‌مرز است.

بر اساس مطالعات جدیدی که در نشریه بیوژئوساینسز به طبع رسیده، تصاویر دریافتی بین سال‌های 1982 / 1361 تا 2002 / 1381 حاکی از آن است که سبز شدن مجدد زمین با شدت قابل ملاحظه‌ای در سرتاسر ساحل در حال رخ دادن است. بنا به مطالعه اخیر، پوشش گیاهی در مناطقی شامل مرکز چاد و غرب سودان نیز به طور عظیمی افزایش یافته است.

به عقیده مارتین کلاوسن از انیستیتوی هواشناسی در هامبورگ آلمان، این شرایط گذار می‌تواند به این سبب باشد که هوای داغ‌تر، ظرفیت بیشتری برای نگهداری رطوبت دارد و به این ترتیب باران بیشتری تولید می‌کند. به گفته او: «ظرفیت نگهداری آب در هوا، نیروی محرک اصلی این شرایط است و بدین‌ترتیب، روند سبز شدن از دیگر داده‌های ماهواره‌ای هم قابل درک است».

در حالیکه، تصاویر ماهواره‌ای عاجز از تشخیص گیاهان موقت نظیر علف‌ها هستند که با باران‌ها می‌آیند و می‌روند، نتیجه بررسی‌های زمینی نشان می‌دهد که تغییرات در پوشش گیاهی کاملا اساسی بوده است. به نظر اشتفن کروپلین، یکی از دانشمندان هواشناسی واحد تحقیقات آفریقا در دانشگاه کلون آلمان، سرتاسر شمال آفریقا درختان جدیدی نظیر اقاقیا در حال رشدند که پیش از آن در این وسعت مشاهده نشده بوده‌اند.

این محقق بر اساس بازدید سال 2008 / 1387 خود از صحرای غربی که تحت قلمرو مراکش است، می‌گوید: «درختچه‌ها رشد کرده‌اند و به درختچه‌هایی بزرگ‌تر تبدیل شده است. کوچ‌نشین‌های منطقه به من گفتند که در چند سال اخیر هیچ وقت به این میزان بارندگی نشده بود و آنها تاکنون چراگاه‌هایی به این وسعت ندیده بوده‌اند.»

کروپلین توضیح می‌دهد که داستان مشابهی در منطقه شرقی صحرا، واقع در جنوب غربی مصر و شمال سودان که وی به مدت دو دهه در آن مشغول تحقیق بوده، برقرار است. او می‌گوید که پیش از این، در این منطقه دورافتاده حتی یک عقرب هم دیده نمی‌شد، چه رسد به پوشش گیاهی!

ولی اکنون، مردم شترهایشان را برای چرا به این مناطق می‌برند که شاید طی صدها یا حتی هزاران سال گذشته بدون استفاده بوده است. او می‌گوید که امروز پرندگان، شترمرغ‌ها، غزال‌ها، و حتی انواعی از دوزیستان هم در حال آمدن به منطقه هستند. به باور او «مسلما، این روند 20 سالی است که تداوم یافته است.»

بر اساس برخی الگوهای آب‌وهوایی، انفجاری در حجم رویش گیاهی این مناطق پیش‌بینی می‌شود. برای نمونه، یک تیم از انیستیتوی هواشناسی سلطنتی هلند در دوبیلت به هدایت ریندارت هارسما، در سال 2005 / 1384 بارش‌های بیشتری را برای آینده ساحل پیش‌بینی کرد. بر اساس مطالعه‌ این گروه پیش‌بینی می‌شود که تا سال 2080 / 1459 در فصل بارش، یعنی جولای تا سپتامبر (تابستان) سطح نزولات به دو میلیمتر در هر روز برسد.

هارسما می‌گوید که داده‌های ماهواره‌ای نشان می‌دهد که ساحل در طول یک دهه گذشته واقعا سبزتر شده است. با این وجود، برخی از دانشمندان هواشناس در مورد چگونگی تاثیر تغییر آب‌وهوایی بر ساحل نظری متفاوت دارند، چرا که بعضی مطالعات کاهش در میزان نزولات را شبیه‌سازی می‌کند. بنابراین به گفته هارسا «این مسئله هنوز قدری مورد تردید است.»

کلاوسون هم عقیده دارد که شمال آفریقا ناحیه‌ای است که بیشترین عدم تطابق را با الگوهای تغییرات آب‌وهوایی دارد و پیش‌بینی این‌که چگونه گرم شدن جهانی بر این ناحیه اثر خواهد گذاشت، با توجه به وسعت آن و تاثیر غیرقابل پیش‌بینی باد‌های مرتفع که بارندگی‌های موسمی را متفرق می‌کند، دشوار و پیچیده است. او در تکمیل اظهاراتش می‌گوید: «نیمی از مدل‌ها گویای روندی مرطوب‌تر و نیمی دیگر گویای روندی خشک‌تر برای این منطقه‌اند.»

 

[ali_kermanshah]

پژوهشگران نشان داده‌اند که ذرات معلق در هوا، تاثیرات گلخانه‌ای متان را تشدید می‌کنند. انتشار این خبر در آستانه برگزاری نشست کپنهاگ، فرصت خوبی برای تجدیدنظر در سیاست‌های آب‌وهوایی ایجاد کرده است.

تاثیرات پیچیده ذرات معلق در هوا بر روی آب‌وهوای ما هر روز خطرناک‌تر می‌شود: کسانی که شرایط آب‌وهوایی را مدل‌سازی می‌کنند، می‌گویند که این ذرات معلق می‌توانند قدرت متان را به عنوان یک گاز گلخانه‌ای افزایش دهد.

به گزارش نیچر، درو شیندل و همکارانش در انستیتوی تحقیقات فضایی گدارد ناسا واقع در نیویورک با اجرای گستره‌ای از مدل‌های کامپیوتری نشان داده‌اند که وقتی متان با ذرات معلق در هوا، (ذرات جوی همچون گرد وخاک، نمک دریایی، سولفات‌ها و کربن سیاه) ترکیب می‌شود، از توانایی بیشتری برای تشدید گرمایش کره زمین برخوردار می‌شود.

در محاسبات پانل بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی (IPCC) و معاهدات بین‌المللی از قبیل پیمان کیوتو، فرض بر این است که نقش هر تن متان در گرم کردن زمین، 25 بار نسبت به یک تن گاز دی‌اکسیدکربن بیشتر است. اما برهمکنش با ذرات معلق در هوا، توانایی نسبی آن را در گرم کردن زمین (GWP) افزایش می‌دهد و نسبت فوق را از 25 برابر به حدود 33 برابر افزایش می‌دهد، هر چند که با قطعیت نمی‌توان در مورد نسبت دقیق آن در مقایسه با دی‌اکسیدکربن اظهار نظر کرد. در پیمان کیوتو از جی‌دبلیو‌پی برای مدیریت بر تجارت کربن استفاده می‌شود. شیندل می‌گوید: «این تحقیق به ما می‌گوید که در محاسبه این مقادیر برای جی‌دبلیو‌پی باید دوباره بازنگری شود، به دلیل این‌که آنها یک عامل خیلی مهم را در محاسبات خود نادیده گرفته‌اند».

شیندل همچنین فکر می‌کند که سیاست‌گذاران آب‌وهوا باید به محدود کردن آلاینده‌های کم‌دوامی مثل متان، دی‌اکسیدکربن، ترکیبات فرار آلی و همچنین گرد و غبار توجه بیشتری نشان دهند. به گفته وی با انجام این کار می‌توان در زمان نسبتا کوتاهی تغییرات چشمگیری را در عرصه آب‌وهوای جهانی و محلی ایجاد کرد، در حالی که تلاش‌های اعمال شده برای کاهش انتشار دی‌اکسیدکربن که طول عمر بالایی دارد تا چندین سال تاثیر خود را نشان نخواهد داد. او می‌افزاید: «مواد با طول عمر کم بسیار قدرت گرم‌کنندگی خیلی بالایی دارند».

فرانک دنتنر، از موسسه محیط زیست کمیسیون اروپایی، ISPRA واقع در ایتالیا، می‌گوید که تاثیر تشدید شده‌ای که به متان نسبت داده می‌شود، جالب توجه است. او اشاره می‌کند که قطع انتشار متان عموما هیچ هزینه‌ای ندارد و واقعا می‌تواند به تولید ثروت هم ختم شود؛ امری که با جمع کردن گازها برای فروش، یا از طریق صرفه‌جویی در انتشار گاز با ابداع فرایندی موثرتر و ارزان‌تر امکان‌پذیر می‌شود.

مدل‌های ترکیبی
متان، ذرات معلق در هوا و دیگر آلاینده‌های با طول عمر کوتاه یک ارتباط پیچیده شیمیایی با هم دارند که تنها تعدادی از آنها را می‌توان در مدل‌های شیندل در نظر گرفت. برای مثال، متان منجر به افزایش تشکیل اوزون در لایه تروپوسفر هوا می‌شود، چیزی که می‌تواند به کاهش محصولات کشاورزی منتهی شود. همچنین این ترکیب در نهایت اکسیده شده و دی‌اکسیدکربن تولید می‌کند، و یا با واکنش‌های دیگر شیمیایی می‌تواند در لایه استراتوسفر هوا بخار آب تولید کند (که در این لایه، خود یک گاز گلخانه‌ای دیگر به شمار می‌رود). در یک مثال دیگر، واکنش متان با هیدروکسیل را می‌توان نام برد که منجر به کاهش یافتن مقدار آزاد این ماده شیمیایی می‌شود که برای تولید ذرات معلق سرد کننده سولفات لازم است.

این مدل‌ها هنوز نمی‌توانند همه فرایند های موجود را محاسبه کنند. اما به گفته دنتنر هیمن سعی برای ترکیب شیمی اوزون و شیمی مواد معلق در هوا، هر دو در یک مدل، یک پیشرفت محسوب می‌شود. او می‌گوید: «به جای تحقیق بر روی عناصر تشکیل دهنده، آنها با جزئیات خیلی بیشتری، تاثیری را که که انتشار این مولفه‌ها بر روی همه چیز خواهد داشت مورد بررسی قرار می‌دهند».

شیندل می‌گوید که مدل‌های آب‌وهوایی دراز مدت آینده باید شروع کنند به این که چیزی بیشتر از فرایندهای ثانویه محلی را تحت پوشش خود قرار دهند. وی می‌افزاید: «ما می‌دانیم که این پدیده‌ها در اتمسفر اتفاق می‌افتند. استراتژی کنونی که این تاثیرات را در نظر نمی‌گیرد، انتخاب ضعیفی است».

ذرات معلق و گازهای کم دوام، به طور کامل نادیده گرفته نمی شوند. گرگ کارمایکل، دانشمند هواشناسی در دانشگاه ایوا در آیوا سیتی می‌گوید: «این مقاله در بهترین زمان ممکن منتشر شد. به دلیل اینکه آگاهی روز افزونی در بین سیاست‌گذاران و انجمن‌های علمی در حال شکل‌گیری است که دوره پیش رو نمایانگر یک فرصت کلیدی و خیلی مهم برای ارتباط بین نگرانی‌ها در مورد هوا و وضعیت آب‌وهوایی خواهد بود». حتی در همین هفته‌ای که گذشت نیز، دانشمندان و سیاست‌گذاران در گوتنبرگ سوئد گرد هم آمدند تا در یک کارگاه راجع به سیاست های آب‌وهوایی میان مدت به بحث و گفتگو بپردازند.

دنتنر هشدار می‌دهد که محاسبات مرتبط با تعیین مقادیر جدید برای جی‌دبلیو‌پی ممکن است «تا حدی گول زننده» باشند. او دوست دارد که ببیند که دیگر مدل‌سازان به مشکل مشابهی توجه کنند و به یک توافق علمی برسند. اما او می‌افزاید که سیاست‌گذاران کم کم در حال دریافتن این نکته هستند که باید بین استراتژی‌های کوتاه مدت وبلند مدت خود توازن قائل ایجاد کنند.

آلموت آرنث از دانشگاه لاند سوئد، می‌گوید که باید به اثرات منفی و مثبت آلاینده‌های هوا به طور جدی پرداخته شود. او می‌افزاید که بیشتر تخمین‌ها بیانگر این است که در این زمان اثرات سردکنندگی سولفات‌ها از اثرات گرم‌کنندگی کربن سیاه حائز اهمیت بیشتری هستند. بنابراین وضع کردن قانونی برای حذف تمام آلاینده‌های هوا و به ویژه سولفات‌ها به فرایند گرمایش زمین سرعت خواهد بخشید. او همچنین در ادامه افزود: «اگر ما در زمینه آب‌وهوا، خواستار شروع سیاست‌گذاری‌های کاملا موفق هستیم، باید آلودگی‌های هوا را به درستی بررسی کنیم».

شیندل از آی‌پی‌سی‌سی می‌خواهد تا «فقط به آب‌وهوا نگاه نکنند، بلکه تمام اکوسیستم و تاثیرات رسیدگی به این آلاینده‌ها را هم در سیاست‌های خود در نظر بگیرند». کاری که که به گفته او، هم در کوتاه مدت وهم در بلند مدت تاثیر مثبتی خواهد داشت. او می‌افزاید: «من امیدوارم که آی‌پی‌سی‌سی در دور بعد بهتر از این عمل کند. من هنوز هم فکر نمی‌کنم که آنها به اهمیت راه حل‌های کوتاه مدت برای حل مشکل آب‌وهوا خیلی توجه داشته باشند».

 

[ali_kermanshah]

تاکنون اقدامی جهت اعمال گسترده مهندسی جغرافیایی (تلاش برای ایجاد تغییر عمدی در وضعیت آب‌وهوای زمین جهت مقابله با گرمایش جهانی) صورت نگرفته است، ولی فشار برای حمایت مالی از تحقیقات بیشتر در این زمینه در حال افزایش است.این هفته، اتاق فکر ناویم مستقر در سانتاباربارای کالیفرنیا، گزارشی را منتشر کرد که امکان یکی از پرسر و صداترین طرح‌های مهندسی جغرافیایی را بررسی کرده بود: پمپاژ ذرات ریز به لایه‌های بالایی اتمسفر جهت جلوگیری از ورود نور خورشید به زمین و در نتیجه آغاز فرایند جهانی سرمایش.

دیوید کیت از دانشگاه کالیاری در آلبرتای کانادا که به مدت دو دهه بر روی مهندسی جغرافیایی تحقیق نموده، در مورد گزارش اخیر می‌گوید: «این جدی‌ترین گزارش فنی است که تا به حال منتشر شده است».

کیت یکی از نویسندگان این گزارش نیز بوده است، هدایت این پژوهش بر عهده استیو کانین؛ که اکنون یکی از دانشمندان ارشد وزارت انرژی ایالات متحده است؛ و جیسن بلک‌استاک بوده است. آقای بلک‌استاک در انستیتوی بین المللی تحلیل سیستم‌های کاربردی در لاکزنبورگ استرالیا کار می‌کند.

این گزارش در کنار چیزهای دیگر، نتیجه می‌گیرد که پاشیدن ذرات معلق سولفاته (برای شبیه‌سازی تاثیرات خنک کنندگی یک انفجار عظیم آتش‌فشانی) به لحاظ فنی امکان‌پذیر است. ولی چالش‌های سیاسی و اخلاقی که چنین اقدام بین‌المللی با آن مواجه خواهد بود، کماکان ناشناخته است، کما این که تاثیرات جانبی این کار نیز مشخص نیست.

ولی گابریل هگرل از انستیتوی گرانت در ادینبورو و سوزان سالومون از مرکز ملی اقیانوس و اتمسفر ایالات متحده در بولدر کلرادو در مقاله‌ای که روز 6 آگوست در نشریه ساینس منتشر شد، احتمال بروز این خطر را مطرح کرده‌اند که تاثیرات جانبی بالقوه این اقدام، می‌تواند شامل تغییرات برگشت‌ناپذیر الگوهای بارشی باشد.

آنها فعالیت آتشفشانی سال 1991 / 1370 کوه پیناتوبو را در جزایر لوزون فیلیپین به عنوان شاهد ادعای خود مطرح می‌کنند، در آن زمان ذرات گوگرد به لایه‌های بالایی استراتوسفر پرتاب شدند و سبب کاهش شدید میزان بارش و جریان آب رودخانه‌ها در سطح جهان شدند. فیلیپ دافی، از محققین مرکز کنترل آب‌وهوا در پالوآلتو کالیفرنیا نیز با این دو موافق است. وی می‌گوید: «طرح‌های مهندسی جغرافیایی که برای مقابله با گرمایش جهانی و پدیده گلخانه‌ای بهینه شده‌اند، می‌توانند منجر به تضعیف چرخه هیدرولوژی (گردش آب به صورت باران و جریان رودخانه‌ها) و تغییرات شدید آب‌وهوایی منطقه‌ای شود».

طرح‌های عجیب و غریب

دافی و کیت هر دو در کنفرانس سالانه انجمن بوم‌شناختی امریکا سخنرانی کردند. آنها هفته گذشته در همایشی شرکت کردند که هدف آن آشنا کردن بیشتر بوم‌شناسان با این حوزه پژوهشی بود، حوزه‌ای که تا کنون تحت سلطه کامل متخصصین آب‌وهوا، اتمسفر یا اقیانوس بوده و پژوهش‌های انجام شده در آن نیز از این منظر بوده است.

طرح‌های مهندسی جغرافیایی را بیشتر به خاطر ویژگی‌های عجیب و غریب این طرح‌ها می‌شناسند. طرح سولفات که در گزارش ناویم مورد بررسی قرار گرفت، نیز از این قاعده مستثنی نیست. اجرای این طرح نیاز به لوله‌ها یا شلنگ‌های عظیمی دارد که این ذرات را یکنواخت در هوا پخش کنند. یک طرح دیگر پیشنهاد می‌کند که ده‌ها هزار سایه‌بان بازتابنده نور خورشید در مدار قرار بگیرند تا جلوی ورود پرتوهای نور خورشید را به زمین بگیرند، یا طرح دیگری که می‌خواهد با روش‌های غریب‌تری پهنه‌های وسیعی از اقیانوس را با ورقه‌های آهن بپوشاند و سبب تکثیر هر چه بیشتر پلانکتون‌ها شود تا بدینوسیله دی‌اکسید کربن موجود در جو را جذب کند.

کیت اشاره می‌کند که هم عامه مردم و هم پژوهشگران، معمولا دو رویکرد اصلی را به مهندسی جغرافیایی با هم اشتباه می‌گیرند: مدیریت پرتوهای خورشیدی که کمک می‌کند تا نور ورودی به زمین را با استفاده از تکنیک‌هایی مانند چترها و یا مواد معلق در هوا کاهش دهیم؛ و مهندسی چرخه کربن که از تکنیک‌هایی مانند لقاح اقیانوس (تکثیر گسترده پلانکتون) استفاده می‌کند. مدیریت پرتوهای خورشیدی به نسبت ارزان و سریع است، ولی تاثیرات ناشناخته‌ای بر سیستم آب‌وهوایی زمین خواهد داشت؛ در مقابل مهندسی چرخه کربن کند و گران است، «ولی کربن را از چرخه خارج می‌کند».

شروع آرام

‌کیت و دیگر نویسندگان گزارش ناویم چنین استدلال می‌کنند که پژوهش باید بر روی تاثیرات مهندسی جغرافیایی در مقیاس محدود شروع شود. او می‌گوید: «شما لازم نیست که این کار را از ابتدا در مقیاس گسترده انجام دهید». برای مثال گزارش توصیه می‌کند که، کارهای اولیه روی یافتن بهترین راه برای آوردن و پاشیدن مواد معلق گوگرد دار و آزمایش در تونل باد و انجام دیگر مدل‌سازی‌ها برای تشخیص این که مواد معلق چگونه در لایه استراتوسفر پخش می‌شوند آغاز شود. این کار همچنین مشخص خواهد کرد که چه آزمایش‌های بیرونی باید این کار ترتیب داده شود تا اعتبار این روش تصدیق شود، که شامل «بار گذاری مواد معلق در لایه استراتوسفر که برای چندین سال دوام بیاورد» هم می‌شود.

این گزارش هزینه‌ای را که چنین تحقیقی در بر خواهد داشت مشخص نمی‌کند، همچنین نمی‌گوید که کدام کشور باید ***** این اقدام را بر عهده بگیرد. بلکه فقط به توصیه‌هایی جهت تشکیل نهادهای بین‌المللی برای هماهنگی اقدامات در این زمینه و تعیین خط‌الراس‌ها دارد.

در گزارش دیگری که به تازگی منتشر شد، مرکز عمومی کپنهاگ (یک گروه دانمارکی که توسط بیوورگ لامبرگ، نویسنده کتاب محیط شناس شکاک پایه‌گذاری شده) به هزینه‌های احتمالی طرح‌های مهندسی جغرافیایی تاخته است. این گزارش خرج کردن سالانه 70 میلیون دلار در دهه آینده را روی تحقیقات مهندسی جغرافیایی، به خصوص روی مدیریت پرتوهای خورشیدی و بررسی تاثیرات جانبی آنها به چالش می‌کشد.

همزمان، انتظار می‌رود که انجمن سلطنتی انگلستان، گزارش کاملب را در مورد انتخاب‌های مهندسی جغرافیایی در ماه سپتامبر منتشر کند، و در این صورت اولین نهاد علمی معتبری خواهد بود که چنین می‌کند.

 

[ali_kermanshah]

جریان آب سرد جدیدی در اعماق اقیانوس کشف شده که با سرعتی منحصر به فرد، حجم عطیمی از آب سرد را ازقطب جنوب به سمت شمال منتقل می‌کند. هنوز از تاثیر این جریان اقیانوسی بر آب‌وهوای زمین اطلاعی در دست نیست.

در اعماق آب‌های اقیانوس‌های کره ما زمین،‌ جریان‌های آبی عمیقی وجود دارند که اغلب بسیار هم مسیر طولانی دارند. این جریان‌های عمیق بر شرایط محیطی و آب و هوایی مناطق مختلف زمین تاثیر بسزایی دارند. بررسی‌هایی که به تازگی در ژاپن و کره صورت گرفته‌اند، نشان می‌دهند که یک جریان جدید آب سرد عمیق، به سرعت در طول یک صفحه زیرآبی بزرگ،‌ از قطب جنوب به سمت شمال در حرکت است.

بر اساس گزارشی که نیچر منتشر نموده است، پیش از این گروه‌های مطالعاتی دیگر، یک جریان عمیق را در طول لبه شرقی صفحه کرگولن شناسایی کرده بودند که در طول 2،200 کیلومتر، ‌باعث بالا آمدن آب‌های جنوب غرب استرالیا شده است. به گفته استیو رینتول، فیزیک‌دان و متخصص اقیانوس‌شناسی در مرکز مطالعات اکوسیستم و آب و هوای قطب جنوب در استرالیا، برای بررسی سرعت این جریان عمیق، ‌از تصاویر لحظه‌ای گرفته شده توسط گروه‌های مطالعاتی ارسال شده به سراسر مسیر جریان استفاده شده است.

محققان به مدت دو سال، بیش از 30 جریان آبی و دمای آب مسیرهای احتمالی را ثبت کردند. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که سرعت این جریان در عمق 3000 متری اقیانوس گاهی تا 700 متر در ساعت می‌رسد و بیش از 30 میلیون مترمربع آب را در هر ثانیه جابه‌جا می‌کند. هیچ جریان عمیق شناخته شده دیگری در نیمکره جنوبی وجود ندارد که به این سرعت حرکت کند.

این جریان سریع از آب‌های سرد اعماق دریای راس و قسمت‌هایی از قطب جنوب که رو به استرالیاست، تغذیه می‌شود. در زمان گذشته، آب‌های عمیق در امتداد ساحل قطب جنوب به سمت شرق جریان داشتند. اما با برخورد صفحه کرگولن و تحت تاثیر گردش زمین، به دامنه شرقی صفحه انتقال یافتند. در نتیجه، یک جریان باریک و سریع با عرضی در حدود 50 کیلومتر به وجود آمد.

به گفته الخاندرو اورسی، متخصص فیزیک اقیانوس‌نگاری دانشگاه تگزاس،‌ این یک یافته مهم است چون یک جریان سریع را نشان می‌دهد که می‌تواند با ایجاد تغییرات محیطی و آب و هوایی در اقیانوس جنوبی، ‌به سمت شمال پیش برود. اثبات این امر هم علائم واضحی مبنی بر کم‌شدن میزان شوری آب‌های عمیق جاری در نزدیکی صفحه کرگولن است که در نتیجه آب شدن صفحه‌های یخی قطب جنوب اتفاق افتاده است.

آزمایش طبیعی
درک چنین جریان‌هایی به دانشمندان کمک می‌کند نحوه واکنش زمین به افزایش سطح دی‌اکسید کربن را پیش‌بینی کنند.

ریچارد الی، زمین‌شناس دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا چنین توضیح می‌دهد که اگر گرمایش زمین به جای آب‌های سطحی، باعث گرم شدن آب‌های عمیق بشود، تاثیر کم‌تری بر بالا آمدن سطح آب دریا خواهد داشت چون که انبساط آب‌های سرد عمیق خیلی کم‌تر از آب‌های گرم سطح دریا خواهد بود. همچنین جریان آب عمیقی که گرم و حاوی دی‌اکسید کربن باشد،‌ تا چندین سال بعد که به سطح بیاید، از اتمسفر دور خواهد بود.

جریان‌های آبی عمیق مشابهی در شمال اقیانوس اطلس باعث شده که اروپا به نسبت نقاط دارای عرض جغرافیایی مشابه در ژاپن، آب و هوای گرم‌تری داشته باشد. اما واقعیت این است که این جریان‌ها ممکن است تغییر کنند. در حقیقت، روی هیچ‌کدام از این جریان‌ها و تغییرات آن‌ها به طور حتم نمی‌توان حساب کرد، اما دنبال کردن سیر تغییرات آن‌ها به دانشمندان کمک می‌کند که احتمالات را درک کنند و در نظر بگیرند.

طبیعت هم اخیرا فرصت‌های زیادی را در اختیار پژوهشگران قرار داده تا بتوانند ادراک خود از تغییرات زمین را به آزمایش بگذارند. در اواسط فوریه/ بهمن‌ماه، یک قطعه یخ عظیم به طول 78 کیلومتر از یخ‌های منطقه قطب جنوب استرالیا به نام مرتز گلاسیر جدا و وارد دریا شد. پیش از این، شرایطی به وجود آمده بود که صفحه‌های یخی در قسمت غربی این منطقه جمع نمی‌شدند، در نتیجه منطقه‌ای باز برای گردش بادها به وجود آمده بود که باعث می‌شد یخ‌های قطبی به سرعت تبدیل به حجم زیادی آب سرد بشوند که با رفتن به عمق آب، جریان‌های سرد و عمیق را تغذیه می‌کنند.

با این که برخی خبرگزاری‌ها از این تغییرات در جریان‌های زیرآب به عنوان فاجعه یاد کرده‌اند،‌ اما هیچ ‌کس هنوز نمی‌داند که واقعا این تغییرات چه تاثیری بر زمین خواهند داشت. به گفته زمین‌شناسان،‌ درست انگار که داریم یک آزمایش طبیعی را می‌گذرانیم. می‌توانیم چیزهایی زیادی از این آزمایش یاد بگیریم.

 

[ali_kermanshah]

در آستانه گردهمایی کپنهاگ و جایگزین کردن پروتکل کیوتو، کارشناسان مهندسی زمین به چاره‌اندیشی برای کاهش دمای زمین پرداخته‌اند

درخت‌های مصنوعی که شبیه مگس‌کش‌های غول‌پیکر در امتداد خیابان قرار گرفته‌اند، جلبک‌هایی که درون لوله‌های نصب شده در سقف ساختمان‌ها رشد می‌کنند و دیوارها و سقف‌هایی که گرما را به فضا منعکس می‌کنند، قرار است که گرمایش زمین را کاهش دهند.

بر اساس گزارش تایمز، با این پیشنهادهای پژوهشی موسسه مهندسین مکانیک برای تغییر دمای زمین می‌توان طی دو دهه آینده دیدگاه‌هایی نزدیک به این موارد یافت. بعد از این که جان پرسکات،‌ قائم‌مقام سابق نخست‌وزیر انگلیس و دبیر شورای محیط زیست ‌هشدار داد که مذاکرات بر سر قراردادی جهانی برای کاهش انتشار کربن در خطر شکست قرار دارد، این موسسه یک سری تغییرات فنی پیشنهاد کرد تا برای برگرداندن سطوح خطرناک تغییرات دمایی، ‌زمان بخرد.

گفته می‌شود که درخت‌های مصنوعی بهترین راه‌حل ارایه‌شده هستند. درخت مصنوعی،‌ ابزاری است که دی‌اکسید کربن اطراف را با استفاده از به اصطلاح برگ‌هایش می‌گیرد و آن را به صورتی تبدیل می‌کند که به راحتی جمع‌آوری و ذخیره شود. مدیر بخش محیط و تغییر دما در این موسسه، تیم فاکس، معتقد است برای زدودن کربن از اتمسفر زمین، این ابزار هزاران بار کارامدتر از درخت‌های واقعی است.

طبق اولین گزارشی که موسسه با کمک گرفتن از مهندسین اعلام کرد، چنین برآورد شده که صد هزار درخت مصنوعی که تقریبا در 1500 جریب جای می‌گیرند، برای گرفتن تمامی کربن منتشر شده از خانه‌ها، حمل و نقل و صنعت روشنایی انگلستان کافی است و حتی گفته می‌شود 5 میلیون درخت مصنوعی برای تمام جهان جواب می‌دهد.

دکتر فاکس می‌گوید نمونه آزمایشی با فناوری ساخت کلاوس لاکنر از دانشگاه کلمبیا در نیویورک کار می‌کند. این فناوری با استفاده از سطوح پایین انرژی،‌ دی‌اکسید کربن را جدا می‌کند و جالب اینجاست که ‌این فناوری از آن‌چه در سیستم‌های تهویه مطبوع به کار می‌روند پیچیده‌تر نیست.

پروفسور لاکنر هزینه تولید هر واحد را بیست‌هزار دلار تخمین می‌زند،‌ در حالی که انتشار کربن ناشی از ساخت و راه‌اندازی هر واحد ‌کم‌تر از پنج درصد دی‌اکسید کربنی است که آن واحد در طول عمر مفید خود می‌گیرد.

دکتر فاکس می‌گوید:‌ « این درختان را می‌توان در قالب جنگل‌های مصنوعی نزدیک به مخازن گاز و نفت در حال استخراج تعبیه نمود. بدین ترتیب،‌ می‌توان کربن گرفته شده را در زیر زمین ذخیره کرد. همچنین برای گرفتن دی‌اکسید کربن ناشی از خودروها،‌ نصب این درختان مصنوعی در حاشیه بزرگراه‌ها نیز به نظر منطقی می‌آید.»

باغ‌های معلق جلبکی
این گزارش هم‌چنین توصیه می‌کند جلبک را در لوله‌های پلاستیکی تعبیه شده در بخش پایینی ساختمان پرورش دهند که بتواند دی‌اکسید کربن هوا را بگیرد. حتی از جلبک‌ها می‌توان به عنوان سوخت در راکتورهای زیست نوری استفاده کرد تا انرژی لازم برای مولدها را فراهم آورد، در حالی که دی‌اکسید کربن منتشر شده را برای رشد جلبک‌های بیشتر مصرف می‌کند. شواهد بدست‌آمده تاکنون نیز از تاثیر مثبت این فناوری حکایت دارد.

راه‌حل‌های دیگری چون استفاده از آینه‌های غول‌پیکر در فضا برای بازتاب تابش خورشید از لحاظ این گزارش غیرمحتمل شمرده می‌شوند. چرا که بسیار گران‌قیمت و غیرقابل پیش‌بینی هستند و می‌توانند تاثیرات جانبی خطرناکی بر سیستم‌های آب‌وهوایی مانند ریزش باران بگذارند.

با این حال،‌ موسسه توصیه می‌کند که از سطوح منعکس‌کننده روی ساختمان‌ها به طور محدود استفاده شود. اگر چه این کار کمکی به کاهش دمای زمین نمی‌کند، اما می‌تواند به خنک شدن شهرهای گرم کمک کند تا در نتیجه مصرف انرژی مورد استفاده در دستگاه تهویه مطبوع بین 10 تا 60 درصد کاهش یابد. در ساده‌ترین شکل، ‌می‌توان از رنگ سفید برای رنگ‌کردن دیوارها استفاده نمود. اما مواد براق تابش‌های فروسرخ را نیز منعکس می‌کنند که منجر به دو برابر شدن تابش خورشید در خیابان می‌شود؛ خوشبختانه نور فروسرخ، چشم را خیره نمی‌کند.

دکتر فاکس تاکید می‌کند که مهندسی زمین نباید جایگزینی برای قطع انتشار کربن باشد. با این حال موسسه در تلاش است دولت را وادار سازد تا دست از مخالفت با حمایت از مطالعه بر روی چنین فناوری بردارد و بین 10 تا 20 میلیون پوند به این مطالعه کمک کند. وی می‌گوید: «ما امیدواریم که دولت، مهندسی زمین را نقشه شماره دو تلقی نکند،‌ بلکه آن را بخش جامعی از تلاش علیه گرمایش زمین بداند.»

یکی از سخنگویان هیئت انرژی و تغییرات دمایی می‌گوید: « هدف اولیه ما باید تصویب یک قرارداد جهانی برای قطع انتشارات در سراسر جهان باشد. روشن است که فناوری‌های مهندسی زمین هنوز خام و ناآزموده‌اند و از حالا تا زمان عملی شدن این راه‌حل‌ها،‌ راه درازی باقی است.»

نمایندگان بین‌المللی قرار است در ماه دسامبر/ آذرماه در شهر کوپنهاک گرد هم آیند تا بر سر جایگزینی برای پروتوکل کیوتو به بحث و گفتگو بپردازند. اما در این هفته آقای پرسکات که در حال حاضر برای اتحادیه اروپا روی تغییر دما کار می‌کند، معتقد است این بار وضع یک قرارداد جدید ده‌ها بار از کیوتو دشوارتر است؛ چرا که کشورهای در حال توسعه اصرار دارند که کشورهای ثروتمندتر باید تغییرات گسترده‌تری اعمال نمایند، موضعی که به احتمال زیاد توسط ایالات متحده آمریکا با مخالفت روبرو خواهد شد.

 

[ali_kermanshah]

توده ذرات ریز، به طور معمول در کنار هم خنثی هستند. اما به محض برخورد صاعقه،‌ با جریان یافتن بار الکتریکی درون ابر ذرات، این ذرات باردار شده و باعث تخلیه الکتریکی می‌شوند.

یکی از سوال‌هایی که مدت‌ها در فیزیک بی‌جواب مانده،‌ این است که چگونه ابری از ذرات می‌تواند جریان الکتریکی را از خود عبور دهد و در موارد برخورد صاعقه باعث تخلیه بار الکتریکی آن بشود.

بر اساس مشاهدات، وقتی ذرات ماسه یا سایر ذرات ریز به هم می‌رسند، به نوعی بار الکتریکی تولید می‌کنند،‌ گاهی از این طریق در طوفان‌های غبار یا غبار برخاسته از خاکستر آتشفشان‌ها،‌ تخلیه بار صاعقه دیده می‌شود. چگونگی این رویداد تا مدت‌ها برای دانشمندان یک معما بود. اما مطالعه جدیدی نشان داده که درست مانند حرکت بار الکتریکی درون ابر، در هنگام برخورد صاعقه با توده‌های ذرات ریز، بار مثبت رو به پایین جریان می‌یابد و بار منفی رو به بالا.

به گزارش وایرد، این یافته جدید می‌تواند در بسیاری مسائل عملکردی کمک کننده باشد. برای مثال در چسبندگی ذرات غبار باردار به صفحه‌های خورشیدی و یا در تخلیه بار الکتریکی‌های خطرناکی که گاهی هنگام فرود هلیگوپتر در صحرا اتفاق می‌افتد.

به گفته هانس هرمان، محقق مواد در زوریخ، ابرهای غبار در سیلوهای نگهداری دانه‌ها و حبوبات و در صنعت داروسازی مشکل ایجاد می‌کند و گاهی باعث روی دادن انفجار در آن‌ها می‌شود.

هرمان وقتی به این موضوع علاقه‌مند شد که زدن صاعقه به تپه‌های شنی را تماشا می‌کرد. وی در این باره می‌گوید: «فکر کردم معمولا وقتی ذرات به هم می‌رسند خنثی می‌شوند. پس چه طور ممکن است که بار الکتریکی در این ذرات این طور زیاد شود؟»

هرمان برای رسیدن به پاسخ به اتفاق همکارانش یک مدل طراحی کرد. بر اساس این مدل، ذرات قبل از برخورد صاعقه خنثی هستند اما تحت تاثیر زمینه الکتریکی محیط،‌ قطبی‌شده‌اند؛‌ قطب منفی رو به بالا و قطب مثبت رو به پایین (نسبت به زمین). به محض برخورد، ذرات یکدیگر را خنثی می‌کنند اما تا از هم جدا می‌شوند، هر کدام مجددا قطبی می‌شوند و این بار، بار الکتریکی بیشتری دارند.

پژوهشگران با مدل‌های رایانه‌ای و آزمایش روی ذرات مختلف به آزمودن فرضیه خود پرداختند. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که این فرایند به اندازه ذرات هم بستگی دارد، ذرات کوچک‌تر بیشتر بار منفی می‌گیرند و ذرات بزرگ‌تر بیشتر بار مثبت.

برای جلوگیری از جریان یافتن بار الکتریکی در میان ابری از ذرات، یک مانع لازم است که برای مثال باعث شود برخی ذرات بار مثبت بگیرند و برخی دیگر بار منفی. فرضیه ذراتی که از نظر اندازه با هم یکی نباشند،‌ در این شرایط ممکن است جواب بدهد. در مورد ذرات هم‌اندازه هم، دست کم این فرضیه به یک سوال دیرینه جواب می‌دهد.

با این که معماهای بسیار در این مورد باقی مانده است، ‌مانند این که زمینه الکتریکی محیط از کجا می‌آید. اما این پژوهشگران از نتیجه کار خود بسیار خرسندند و آن را آغازی برای حل بسیاری مسائل و مشکلات کاربردی می‌دانند

 

[ali_kermanshah]

در آسمان کاپیتان یک کشتی باری هلندی موفق شد در شرق دریای مدیترانه از حضور همزمان توفان و رنگین کمان در آسمان عکسبرداری کند.


این تصویر زیبا مربوط به یک رویداد نادر است که در آن یک گردباد دریایی و یک رنگین کمان شانه به شانه هم ایستاده اند.

براساس گزارش لارپوبلیکا، این عکس را "گیرت ساسن"، کاپیتان کشتی باری هلندی "مارسک کالمار" در نزدیکی جزیره "کرت" در یونان و بر روی دریای مدیترانه گرفته است.

این عکس در یک بعد از ظهر و در ادامه یک باران و توفان گرفته شده است. در زمان گرفتن این تصویر، خورشید در غرب و رنگین کمان در شرق آسمان دیده می شد. خورشید در نیمه راه آسمان و در زاویه 43 درجه بالای افق قرار داشت. به این ترتیب، تماشای رنگین کمان ممکن بود. اما ناگهان ستونی از یک گردباد دریایی ظاهر شد و به این ترتیب در قاب دوربین این ناخدا جاودانه شد.

 

[ali_kermanshah]

رسوایی در نشست کپنهاگ


کارشناسان سازمان ملل متحد درحال تحقیق درمورد این ادعا هستند که دانشمندان انگلیسی برای تقویت استدلال خود مبنی بر این که بشر عامل تغییرات آب‌وهوایی است، در اطلاعات اینترنتی دست برده‌اند.این اتهامات پس از آن عنوان شد که تعدادی از ایمیل هایی که اعضای یک واحد پژوهش اقلیمی در اینترنت نوشته بودند، ماه گذشته به خارج درز کرد.

به گزارش بی‌بی‌سی، راجندرا پاچوری، رئیس هیئت کارشناسان تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد می گوید با این اتهامات بسیار جدی برخورد می کند.

این ماجرا تنها چند روز قبل از اجلاس مهم بین المللی تغییرات اقلیمی اتفاق افتاده که قرار است در کپنهاگ برگزار شود.

برخی کشورها از جمله عربستان سعودی که در اهمیت نقش بشر در تغییرات اقلیمی تردید دارند؛ می گویند ماجرای اخیر نشان می دهد که در اجلاس کپنهاگ باید طرح کاهش گازهای گلخانه ای کنار گذاشته شود.

ولی بان کی- مون، دبیر کل سازمان ملل متحد می گوید با توجه به تعهد اخیر چند کشور مهم صنعتی در مورد کاهش گازهای گلخانه ای، شانس حصول توافق رهبران کشورها در اجلاس کپنهاگ افزایش یافته است.

لارس لاک راسموسن، نخست وزیر دانمارک نیز گفته است حصول توافق در کپنهاگ برای امضای یک پیمان لازم الاجرا در باره کاهش گازهای گلخانه ای، اکنون بسیار محتمل به نظر می رسد.

موضوع اجلاس کپنهاگ که از تاریخ هفتم تا هجدهم دسامبر / 16 تا 27 آذر با شرکت رهبران بیش از 85 کشور جهان تشکیل می شود، کاهش گازهای گلخانه ای است. پیمان کپنهاگ که اکنون پیش بینی می شود تا سال 2010 نهایی شود، جانشین پیمان کیوتو می شود که مدت آن در سال 2012 منقضی خواهد شد.