معمولا" زماني مي گويند بين تماشاگران و سينما آشتي شده كه از تمام فيلمهاي به اكران درامده حداقل دو سوم آنها به سود رسيده باشند.اگر قراربود آشتي اتفاق بيافته زمان نمايش اخراجيهاي 1 يا مارمولك هم همين اتفاق مي افتاد.
به طور مثال در اكران سال 87 از ميان 47 فيلم به نمايش درآمده نزديك به 24 فيلم يعني 50 % فيلمها زير 100 ميليون فروش داشتند.نمي دانم در جريان هزينه هاي ساخت فيلمها هستيد يا نه؟ اما اين يعني يك سينماي ورشكسته كه به گفته خود مسئولان به ضرب و زور كمكها و امكانات دولتي سرپا ايستاده.
منبع :
http://film.persianblog.ir/page/iranmovie87
همين اتفاق در 84 هم افتاده يعني 50% فيلمها زير 100 ميليون فروش داشته.
منبع :
http://www.iranactor.com/cinema/ekrantable-85.htm
همونطور كه دوستان اشاره كردند براي مردم ما لودگي بيشتر از طنز اهميت داره .فروش فيلمهايي مثل چارچنگولي و شارلاتان و عروس فرنگي و ..... بابت همين مسئله است.
آيا اگه همين مسعود خان ده نمكي يا چماق دار سابق و علمدار فرهنگي امروز اين فيلم رو با عده اي هنرمند هم پالكي خودش با همين قصه مي ساخت كسي رغبت ديدن فيلم رو داشت.اگر از فيلم ستاره ها را بگيري باز هم چيزي مي ماند.
گذشتن از خط قرمزها هميشه براي مردم ما جالب بوده در همه زمانها و حكومتها. مثال دم دستي لهجه تركي اكبر عبدي در اين فيلمه هنوز يادتون نرفته كه فيلم گراند سينما را دوبار دوبله كردند تا مبادا لهجه تركي انتظامي باعث رنجش كسي بشه حتي عليرغم فدا كردن واقعيت تاريخي براي مصلحت زمانه.
مطمئني لطف خدا بوده پس چرا اين خدا فقط لطفش شامل حال عده اي خاص ميشه.شماره نوروز مجله فيلم رو بخون ببين مسئولين فرهنگي چه بلايي سر آخرين فيلم شاپور قريب آوردند كه تهيه كننده سكته كرده و خودش هم آخر عمري كاسه چه كنم گرفته دستش.